IX ÉPOCA

30.6.07

Feira do libro sen bibliotecas

Recolle Brétemas o inicio da Feira do Libro en Vigo, salientando o pregón de Fran Alonso, no que criticou a escandalosa situación bibliotecaria de Vigo.

Esperemos que algo cambie nesta grave situación, aínda que a palabra cultura só apareza no famoso pacto de goberno en Vigo para designar unha área que lle tocou no reparto ao BNG. e biblioteca, ao mellor estilo vigués, só se cite unha vez, dentro das accións de goberno, como "Gran Biblioteca do Estado". Daquelo da rede municipal de bibliotecas, nin falar.

Claro que iso xera máis optimismo que se lémos (recomendamos actitude masoquista para tan valente labor) o documento reivindicativo As necesidades urxentes da cidade presentadas no PLAN VECIÑAL 2007 (informe e listado de deficiencias), elaborado pola Federación de Asociacións de Veciños "Eduardo Chao", no que ningunha das dúas palabras aparece (como o ilustrado D. Eduardo erga a cabeza prohíbelles o uso do seu nome e os demanda).

S.O.S. Courel!

¡¡Comunicado Urxente!! da Asociación Ecolóxico-Cultural “SOS Courel”

Amigas e amigos !!
Pedímosvos encarecidamente que difundades, se o tedes a ben, esta mensaxe canto poidades.

Incrible !! pero de xeito totalmente inesperado, onte 21 de xuño, a Xunta de Galicia decidiu acabar de masacrar ao Courel, cando xa hai máis de 12 macrocanteiras en funcionamento:

- O 21 de xuño, foi autorizada pola Xunta a Canteira A Campa-Santa Eufemia, (paxinas 2 e 17)
O Consello da Xunta de Galicia, tal e como tiña previsto dende fai tempo e sen escoitar o clamor da Cidadanía, tomou a decisión de acabar definitivamente co “Espazo Cultural do Courel”.
Esta canteira que traballa nun furado da REDE NATURA, aberto a propósito no 2004; pero aínda nun Espacio Natural según as Normas Subsidiarias e Complementarias; desobedecendo unha orden de peche dende o 2002, confirmada pola Xustiza; foi premiada tal e como se expón nas páxinas 2 e 17.
Esta canteira, ao parecer foille formulada unha Declaración de Impacto Ambiental, que parece ser a garantía de tal legalización .
Se este documento fora a garantía ambiental, cando se está a arrasar un río e un bosque centenario, preto de media ducia de poboados medievais, mellor que supriman dun prumazo toda a normativa ao respecto.
- O mesmo 21 de xuño, o Consello da Xunta deulle para diante ao “Proxecto de Lei de ordenación da minaría de Galiza”, polo que unha vez aprobado no Parlamento, o Courel será declarado “Concello Mineiro”. A minaría terá prioridade absoluta sobre o Parque Natural (Páxinas 1 e 7)
- Xa o 19 de xuño, autorizárase a instalación do primeiro Parque Eólico, dos varios previstos, na Rede Natura do Courel, en plena Serra do Oribio, no Camiño de Santiago.

¡¡¡Agora, máis que nunca, seguimos coa campaña de recollida de sinaturas, envíos de correos electrónicos á Xunta de Galicia e á Prensa !!!

Impríme o modelo:
En Galego
En Castellano

Mándaas ao seguinte enderezo:
“Asociación SOS Courel”
Santa Eufemia, nº 32,
Folgoso do Courel, 27327 (Lugo)

R.

SOS Courel, texto explicativo extenso

29.6.07

Transporte marítimo


Ya lo hemos anunciado en este blog varias veces. Una vez más la Unión Europea nos avisa —y amenaza con seria multa— de que no se puede mantener el monopolio del transporte de ría en esta ciudad.
Pedimos que se actualice dicho transporte y se abran nuevas líneas; esta ría ofrece muchísimas posibilidades; tan sólo hacen falta ideas empresariales imaginativas. Tanto residentes como transeuntes les quedaríamos muy agradecidas/os.

Niko, el pato mandarín (aix galericulata) que se ha instalado desde hace casi un año en la dársena del Náutico y que fue bautizado por Manolito (mancebo jubilado de la farmacia de d. Rafael Varela Pol situada en la calle Real nº 14 clausurada desde hace muchos años), también se alegraría de un transporte 'racional' en la ría. ¡Seguro!

28.6.07

El alcalde sr. Caballero y el MARCO

Esta bien que el nuevo alcalde se interese por el MARCO, por sus actividades y sus disponibilidades. Menos bien, desde luego, que él proponga exposiciones; es, en todo caso, ésta la tarea de la dirección del museo con la supervisión del patronato que lo rige.

Pontevedra tiene su Bienal de Arte (de poquísima relevancia internacional e incluso nacional ¡una pena!). Tal vez hacer otra en Vigo no sea ni con mucho la mejor idea, no. Lo que sí debieran promover, también el alcalde Caballero, es que en el nuevo patronato del MARCO desapareciesen los 'figurones' y entrasen personas con prestigio personal en el ámbito del Arte Contemporáneo; en esta ciudad hay unas cuantas.

Una idea, ¿por qué no? podría ser que el MARCO organizase unas becas de creación artística en colaboración con otro museo de otro país para intercambiar residencias de artistas. El MARCO ¡y la concejalía de Cultura! deben promover la actividad de los artistas de su ámbito geográfico; traer a la ciudad muestras de otros lugares y llevar a esos otros lugares lo que aquí se produce en el ámbito del Arte Contemporáneo.

Al sr. Caballero podríamos preguntarle ¿qué curriculum tiene el nuevo concejal de Cultura? He hecho algunas preguntas a conocidos y conocidas sobre el nuevo concejal de Cultura y nadie sabe qué hacía en este campo concreto hasta la fecha. También nos gustaría saber quiénes asesoran en temas de Cultura a nuestro nuevo alcalde.

Sr. Caballero, deje que la dirección del MARCO ponga en marcha sus propios proyectos, y si éstos los considera inapropiados proponga un cambio de dirección. Pero, sepa usted, que ningún museo se dirige desde ninguna alcaldía. Y si quiere que este museo de la ciudad adquiera notoria relevancia dótelo de un presupuesto en consonancia y ayude a que el nuevo patronato esté formado por los mejores y no por los más poderosos.

27.6.07

Medusas, tiempo, nécoras... qué más da

La conciencia de la dimensión temporal es la cuarta dimensión de los objetos.
Esta mañana de miércoles soleado, pero fresquita aún, la ciudad muestra con fuerza el estado de esa su cuarta dimension. No llega la conciencia (la temporal) de esta ciudad a ser como la de las medusas (no tienen cerebro) pero sí desperfilada e indolente; inconsciente de su metabolismo. ¿En qué barrio o zona ubicarle el (poco) cerebro que la sustenta? De éste (su cerebro) podemos contemplar estampas regaladas por diarios o empresas fianancieras que con chinchetas adornan nuestros espacios interiores y observándolas nos hacen decir desprejuiciadamente "¡qué bonito era Vigo antes!"; y al instante siguiente, desprejuiciados de igual manera, comentamos "¿qué era aquello de 'abrir Vigo al mar'?". La nueva corporación nos lo irá desvelando ¡esperemos! mientras decide qué hacer con las rocas de la playa que sustentaban y sustentaba, unas y otra, la antigua y triturada Casa Mar (trozo de cerebro bellamente cachoteado). ¡Qué acierto, y ahorro, si recuperásemos esa playa! (Para el gran auditorio sobran ubicaciones). Además de una ciudad de 'medianeras' es ésta una ciudad de medianías apabullante.
¡Cuánto/a nécora suelto/a!

¿Cultura o publicidad?

¿Pintora o publicista?
Caixa Galicia desea entrar fuerte en el campo de la Cultura de nuestra ciudad, lo cual sea bienvenido. La puesta en escena que hace esta entidad con la exposición de la obra de Tamara de Lempicka (1898-1980) es notable; para esta ocasión no utiliza la sala de exposiciones de su sede en Policarpo Sanz —a todas luces la sala peor dotada de toda la ciudad— e instala dicha exposición en las salas del antiguo Banco de España con un montaje brillante. Lástima que para este despliegue de medios la artista elegida sea tan de tercera fila, o también podríamos decir que la estética lempickeana es blanda y frivolona; justo es decir que hay en la exposición media docena de obras espléndidas —nunca podrían decirse 'maestras'— y sí hay muchas del todo mediocres (de Lempicka destaca su manera de vivir el período de entreguerras, no su obra pictórica). El arte es un cuestión de actitud, y la de Tamara de Lempicka ¡cuán lejos queda! de la de una Maruja Mallo o una María Blanchard, una Frida Kahlo... Es la suya una propuesta blanda, aburguesada y tremendamente lejana de todo aquello que damos en llamar Arte. Sería deseable que nos dijeran la verdad de esta exposición: una exposición de una buena publicista. A Caixa Galicia, para Vigo, le pedimos un mayor rigor en su oferta cultural.
El notable éxito de público que tiene esta exposición más se debe al esfuerzo publicitario y medios empleados que a la artista mostrada.
Sí resulta emocionante subir una planta más en esta antigua sede del Banco de España, y contemplar el espléndido legado Laxeiro, bien dotado de obras maestras para las cuales pedimos un montaje más elaborado.
Una lástima, ya que Caixa Galicia suele ofrecer productos culturales de mucha mayor calidad. Esta ciudad languidece culturalmente con propuestas tan al servicio directo de intereses meramente publicitarios.

25.6.07

Por fin, o pacto

O pacto

22.6.07

Adenda ao pacto

O novo goberno fara unha investigación exhaustiva sobre o Convenio secreto para o financiamento dos actos municipais da Volvo Ocean Race, asinado entre Corina Porro e ING Real Estate, e que aportou á caixa de empresas relacionadas coa súa xefa de Gabinete, Pilar Egea (Abano e Significantia), a cantidade de 677.625,60 euros (ou sexa, 112.747.413,08 pesetas das de antes), é dicir, o 44,5 % do total aportado pola multinacional holandesa. Se é o caso, dará conta das actuacións á fiscalía.

Esta comisión investigará tamén os expedientes de gasto de menor contía entre os anos 2005 e 2007 que por valor de case 200.000 euros facturou para a alcaldía de Vigo presidida por C. Porro, a empresa Asesores de Servicios de Publicidad Significantia, cuyo capital es 100% de Asesores de Servicios Integrales de Comunicación Abano, empresa creada pola recente ex-xefa de gabinete e alter ego de C. Porro, Pilar Egea, e na que actualmente figura como accionista a súa sogra, que pasaba por allí.

Adenda nosa: Vigoblog repetirá esta mensaxe ata que aburra aos seus lectores... por aquelo da memoria histórica e a xustiza.

Recoñecemento a Mauricio Ruiz

Unha comisión cidadá constituída ao efecto, organiza para o día 29 deste mes, un acto de recoñecemento ao xa ex-concelleiro do Mauricio Ruiz Ceniceros.

A convocatoria recibida na nosa redacción di así:

Polo seu traballo como concelleiro, pola súa coherencia,
honestidade e valor cívico en defensa dun urbanismo sostible,
dunha cidade para a cidadanía e en definitiva por un Vigo vivíble,
Mauricio Ruiz merece o pleno recoñecemento e, mesmo,
o agradecemento das viguesas e vigueses.

O acto terá lugar o vindeiro venres 29 de xuño
ás 20,30 horas no Pazo de San Roque Caixanova.

As persoas interesadas en asistir deberán formalizar a inscrición ingresando antes do día 25 de xuño a cantidade de 25 € na conta número 2080 0100 05 0000112035 (Caixanova).


Os cidadáns debemos saber agradecer o traballo de quen, resistindo as presións e insultos dos que só pensan a democracia como instrumento dos seus propios intereses, exerce a súa función pública con rigor, dignidade, dedicación, esforzo e honestidade. Así o penso e así o transmito.

21.6.07

Gurús

Da man de La Voz, chégannos hoxe as xa rancias propostas dos gurús coa parafernalia tan manida e pouco comprendida da necesidade de "situar Vigo no mapa". Terror deberiamos sentir diante destas frases da gurulandia sen asegurarnos que sexan entendidas no alegre contexto vigués. En seguida pensarán algúns en grandes fastos ou grandes obras monumentais e todos deberemos, outra vez, botar a man aos nosos petos para asegurar as nosas carteiras.
A cidade debe facerse visible no mundo a partir dos seus propios recursos, das súas oportunidades e fortalezas e non apoiándose en próteses inventadas nun momento de excitación (chámese VOR, Universiada, Menhir de Nouvel ou stands de Turismo en Moscú).

Neste sentido, cóntannos que onte mesmo, nunha conferencia na nosa cidade, o arquitecto e urbanista brasileiro de prestixio mundial, Paulo Mendes da Rocha, para a nosa fortuna encargado do Proxecto de Plan xeral urbanístico da Cidade Tecnolóxica da Universidade de Vigo (CITEXVI), propoñía que ese gran referente, esa marca, fose unha grande Universidade dos tempos da globalización, unha gran institución científica, técnica e humanística con proxección de futuro e con capacidade para traspasar, partindo del, o ámbito local e nacional. Un gran espacio construído a partir dos centros existentes e da materialización do proxecto científico e tecnolóxico e do interesantísimo proxecto urbanístico e arquitectónico que onte expuso na sede da Fundación Caixa Galicia.

Non poido estar máis dacordo con esa suxerencia e coa súa oportunidade. Efectivamente, ¿por que ese gran referente non é a xeración, materialización, "exportación" e "localización" do Coñecemento a partir das nosas propias forzas e potencialidades, dándolles un sentido estratéxico?. ¿Por que non a Universidade de Vigo, a súa Cidade Tecnolóxica e unha auténtica Cidade do Mar punteira en Europa, sen lastres especulativos nin centros comerciais?, ¿por que non convertir o que é hoxe un proxecto estratéxico para a Universidade de Vigo -directamente vinculado ao sector productivo vigués- nunha marca, nun proxecto estratéxico para a cidade e a súa área metropolitana?

Centrémonos nas nosas propias forzas e recursos, dándolles unha auténtica e merecida dimensión europea. Esta, penso, é a única maneira de lograr unha marca diferencial real que non se confunda cos fogos artificiais tipo Volvo, que comezan e acaban en ningures e en nada contribúen ao desenvolvemento real da cidade. E, ao tempo, construamos tamén o contrapunto e complemento desa acción de vangarda tecnolóxica, científica e arquitectónica, poñendo en valor a propia cidade histórica, dende as premisas da cultura urbana contemporánea e non da mentalidade conservadora e vilega que insistentemente se empeñan algúns en demostrar quentándonos a cabeza coa teima de Allariz.

Nin Jean Nouvel nin Universiadas: impulsemos, identifiquemos e situemos nun contexto estratéxico -atraendo, cuns grandes proxectos xa iniciados, os investimentos e recursos económicos externos- por unha parte, ese gran espacio para a ciencia e a tecnoloxía da Universidade de Vigo, unido ao gran proxecto arquitectónico xa en marcha nas Lagoas e, por outra, unha auténtica referencia mundial en investigación e desenvolvemento sobre o Mar na ETEA, barrio de Teis e do mundo.

A oportunidade está servida, só falta que, ademais, a vistamos como corresponde cos tempos do marketing metropolitano serio que as circunstancias do sistema mundial de cidades esixen, queridos gurús.

Actualización
Por certo, seguimos recomendando a lectura do documento que sobre a Cidade do Mar nas instalacións da antiga ETEA redactou a asociación Outrovigoéposible. Pódese descargar aquí.

20.6.07

Poesía, música y pintura BARATA

El sábado, próximo día 23,a las 21 horas en la galería de arte A Carón do Mar (Cangas do Morrazo) un excepcional espectáculo:

Manuel M. Romón (fundador del grupo poético 'Rompente') lee su poemario "Poesía barata" (libro publicado por la diputación de Pontevedra en su colección 'Tambo' dirigida por Luis Rei Núñez). Con "Música barata" compuesta para esta ocasión por Julian Hernández (lider de Siniestro Total) y una muestra de "Pintura barata" del pintor Lito Portela (fundador de la galería A Carón do Mar). Y presetarán y pondrán a la venta un 'cd' con los materiales de este espectáculo.
¡Todos a Cangas do Morrazo!

PXOM: as cousas claras

O que xa sabiamos, vólveo a repetir Mª José Vázquez Caride con claridade meridiana hoxe: os problemas do PXOM non son consecuencia dunha determinada correlación de forzas no Concello, ou de intereses partidistas coxunturais vencellados ao período eleitoral. Son de legalidade e de seguridade xurídica... por máis que os do BNG local sigan intoxicando querendo facer ver que existe outra posibilidade distinta á de facer as modificacións indicadas por Política Territorial, Medio Ambiente (para cando o informe preceptivo sobre a "excepcionalidade"?) e -por máis que se siga a ocultar- no informe da Consellería de Cultura da Xunta de Galicia.
E se esas modificacións fanse finalmente -cousa que dubidamos pois significan un cambio substancial no conxunto dun documento tecnicamente moi deficiente- non queda máis cá unha alternativa para pechar a armazón xurídica do novo Plan: unha nova exposición pública. O demais sería enfrontar ao planeamento de Vigo cunha nova cascada de recursos con grandísimas posibilidades de prosperar... para comezar outra vez como no 93.

¡LLega el verano!


Queremos que se publiquen los pactos municipales de Vigo.

¡Qué tránsito!

Este lunes pasado estuvieron, 12 horas, atracados simultáneamente en el puerto dos enormes buques con cientos de turistas. Y no hubo atascos, ni problemas. ¿Cuántas veces al año coinciden dos buques?
La ampliación del muelle de trasatlánticos a buena parte de la ciudadanía nos sigue pareciendo innecesaria. Para los balandros hay que buscar soluciones más imaginativas sin tener que rellenar más la ría.
Otra cosa es que la Autoridad Portuaria se esfuerce por adecentar la fachada marítima y permitirnos que podamos ¡incluso! caernos al mar.

18.6.07

Así non é

Pues qué bien: los vigueses ya sabemos qué responsabilidades se han adjudicado PSOE y BNG tras el acuerdo alcanzado para cogobernar en Vigo. Sinceramente, a los vigueses nos importa muchísimo menos el nombre del concejal que el contenido de lo que unos y otros piensan hacer con lo nuestro.
O sea que ya sabemos lo que menos nos importa, pero probablemente nunca sabremos (ni creo que ellos lo sepan) en qué se han puesto de acuerdo, además de repartirse el futuro presupuesto municipal, según las exigencias de cada uno.

Aquí nada sabemos (ni creo que ellos) acerca de en qué se han puesto de acuerdo sobre el urbanismo, o la promoción de empleo, o qué van a hacer con el medio ambiente, o con el patrimonio histórico, pero no hay problema porque las "áreas" ya han sido distribuidas, confirmando los peores augurios sobre lo que PSOE y BNG iban a pactar para conseguir que C.Porro devolviese la alcaldía prestada: nada de política, sólo reparto de la pasta.

Pero sabemos que el peor escenario para un gobierno ha quedado claro. Y el peor escenario para un gobierno es, precisamente, dos gobiernos. Y por si no quedase claro que habrá dos gobiernos, Santi anuncia una acción prioritaria: dos nuevas comisiones de asesoramiento para el flamante Teniente de Alcalde Único: una de "agentes" sociales y otra de "agentes" económicos.
La esquizofrenia no podía escenificarse mejor, y las perversas intenciones tampoco: a Santi no le vale el municipal y ya formado "Consello Económico e Social", porque necesita que se "visualice" que hay dos gobiernos IN-DE-PEN-DIEN-TES. Total, que el nuevo y esquizoide gobierno vigués tendrá, señores, no una ni dos, sino tres comisiones asesoras: una "económico-social", otra "económica" y otra "social". ¿Hay quien dé más?

Mucho nos tememos que la esquizofrenia que Corina decía sufrir por las flores se haya instalado en las "alcaldías". Por si se necesitase una escenificación de la doble personalidad que vamos a padecer los vigueses, ya Caballero anunció que habrá, también, dos sedes oficiales para el alcalde, no vaya a ser que la "visualización" de los dos partidos que van a gobernarnos alcance también los despachos del alcalde. O sea que unas veces la alcaldía estará en el antiguo Rectorado, y otras en el antiguo edificio de la Praza do Rei.

Lo que, sencillamente, significa este espectáculo repetido es que ni uno ni otro tienen en el pensamiento mejorarnos sino mejorarse. Y el reparto, según el músculo de cada uno, se ha limitado a lo que ellos consideran más conveniente para que, dentro de cuatro años, mejoren sus resultados electorales.
Y lo que nos tememos es que podría haber también dos contabilidades a la hora de gastarse nuestros dineros en los respectivos "fondos de reptiles". Según hemos comentado hace ya algún tiempo, en el bigobierno Castrillo-Príncipe, cada uno se gastó en "su promoción" tanto como Corina sola en la suya. Y hay quien se está frotando las manos: Corina en la Diputación, Caballero en la Alcaldía y Santi en la Tenencia de Alcaldía. ¡Va a rodar la pasta!
Pues la pasta será la nuestra y el beneficio de ellos, como cantaba Yupanqui: "Las penas y las vaquitas / se van por la misma senda; / las penas son de nosotros, / las vaquitas, son ajenas".

Como decía el protagonista del chiste, empeñado en que los leones rugían "para adentro", cuando comprobó en el circo que lo hacían "para afuera", yo me permito decir, también: "¡así non é, así non é!".
Señor, qué cruz.

Tala programada de carballos centenarios en Galicia

Comezamos, con este, a "subida" ao blog dalgúns comentarios que consideramos de interese recollidos entre as intervencións en diferentes posts de Vigoblog.
Hoxe, asinado por "anónimo", recollemos o comentario á nova aparecida o venres pasado en La Voz de Galicia, sobre a tala programada de árbores centenarias en Galicia

Leo en la voz que "The Macallan", una de las marcas de wisky más conocidas del mundo, emplea cubas de madera de carballos gallegos para almacenar ese licor.
"Nuestra empresa no podría soportar un año sin los árboles de Galicia"...
El escocés George Espie, maestro de la madera, se encarga personalmente de escoger los robles más valiosos (en el Courel, en los Ancares) los que tienen entre 75 y 150 años de antigüedad(!!!) Para ello suele hacer un par de visitas al año a Galicia para supervisar los árboles necesarios para sus barricas.
Entre junio y abril se talan ¡¡15.000 carballos!!
Su aliado en la misión de la elección de esos robles es Narciso Fernández (Tablicia y Maderas Galicia).
Dicen que ambos(!!!) encargaron un estudio a la Universidad de Vigo (?) y que, por lo visto, se llegó a la conclusión de la buena salud de esta especie en la cornisa cantábrica y en la capacidad que tiene esta especie para regenerarse naturalmente...

¿Pueden los bosques gallegos aguantar esa sangría?
¿15.000 viejos carballos anualmente?
¿De qué regeneración hablan esos estudios?
¿Cuánto tardarán en esquilmar todas nuestras carballeiras?
¿Puede la Administración dejar en manos de esas personas interesadas en sus negocios el futuro de los bosques gallegos?
¿Ellos encargan independientemente un estudio a la Universidad sin contar con la Administración?
¿Cómo un estudio de la Universidad de Vigo puede llegar a esa conclusión tan escándalosa? ¿Quiénes hicieron ese estudio? ¿Cuánto cobraron por él?
¿Está permitida en Gran Bretaña la tala de árboles centenarios? ¿Podría el señor George Espie hacer esa selección, que le permiten hacer en nuestros bosques, hacerla en los bosques británicos?
Me parece un escándalo. La Xunta no puede permanecer indiferente ante ese expolio.
¿Cuántos árboles centenarios se pierden año a año en nuestro pais? ¿Cuándo empezaremos a respetar nuestro patrimonio natural?
La Xunta tiene que legislar ya esta cuestión para impedir semejantes atrocidades. Cuando queramos darnos cuenta habremos perdido nuestros mejores bosques. No hay tiempo que perder.
Igual que hace el primer mundo con la tala de bosques de maderas preciosas en Africa...
¿Cuándo empezaremos a hacernos respetar?
Galicia necesita urgentemente un empresariado responsable, que tenga presente nuesto país en todos sus negocios.
¿Es un buen empresario gallego el que vierte restos sin depurar a los ríos, al mar?
¿Es un buen empresario gallego el que participa en el expolio de nuestros bosques centenarios?
Esos investigadores de la Universidad de Vigo tendrían que hacer un cálculo del tiempo que necesitan esos taladores para acabar con todos nuestros árboles centenarios...
No hay regeneración que pueda con semejante expolio.
Se cuenta que en otros tiempos una ardilla podía atravesar la península sin tocar el suelo...
la empresa Macallan dice que no podría soportar un año sin los carballos de Galicia...
¿Cuántos años resistirán nuestros bosques esas necesidades de la empresa escocesa?

16.6.07

Depuradora, aprender do pasado

Sospeito que a comisión negociadora do pacto PSOE-BNG para o Concello de Vigo non perdeu moito tempo en definir unha política medioambiental que tería como punto clave o saneamento e depuración na cidade (e da súa área metropolitana). Trátase dun problema acuciante que ten como elemento central a saúde da ría e que non admite máis parcheos e dilacións.

Aprender do pasado recente.
Como xa dixemos neste blog, os problemas do saneamento sendo vitais provocan nos responsables políticos unha reacción negativa ante a posibilidade de non ser apreciados polo electorado. As solucións provisionais lonxe de ser solucións non fan outra cousa que adiar e aumentar os problemas. En vez de practicar unha pedagoxía cara ós cidadáns que axude a valorar a importancia deste problema, os responsables locais prefiren escondelos, ou ben, tratan de propor solucións tecnicamente inviables que eliminen as lóxicas tensións que producen. A construcción dunha
nova depuradora e as alternativas para a súa ubicación son un bon exemplo. A falla de control sobre Aqualia, xestora do actual saneamento, e outra proba do erróneo enfoque levado ata o de agora.
Ademais dos responsables políticos, tamén os chamados axentes sociais, terán que reflexionar para non
apoiar falsas solucións. Non esperamos, en ningún caso, que os empresarios enfoquen o problema con responsabilidade. Deixando aparte o seguidismo político que fixeron co anterior grupo gobernante, o seu interés vai tralo beneficio económico cortoplacista e responsables como son dos moitos vertidos incontrolados, a depuración é un custo que aforran trasladándoo á sociedade. Só cabe esperar que así como o Sr. Fernández Alvariño é agora un abandeirado das enerxías alternativas, apareza algún cluster de empresas especializadas en depuración.
Moi diferente e máis incomprensible é o caso da FAVEC. A federación de asociacións de veciños que a penas apoiaron as loitas dos veciños de Coruxo, si que bendiciron a depuradora no exilio de Baiona. Nesta nova etapa, compre que recuperen a súa independencia de criterio e poñan no centro da súa reflexión a máxima “quen contamina paga” que traducido ó caso ven sendo “non se pode exportar a merda nen as incomodidades da súa depuración”.


Vulnerabilidade e sostenibilidade.

O problema do saneamento de Vigo é complexo e non pode ter solucións máxicas. Unha nova depuradora, aínda que sexa cos maiores adiantos tecnolóxicos non é a solución. Primeiro porque, como tódolos sistemas centralizados, é vulnerable e bastará un fallo ou mesmo unha
folga de persoal para que se produzan vertidos. (Non digamos xa unhas obras de remodelación de seis meses!). Segundo, porque o crecemento da cidade pode colocarnos nunha situación semellante dentro de 15 ou 20 anos. Por último, porque é necesaria a separación de augas pluviais e fecais o que supón acometer obras en toda cidade.
Así vistas as cousas, e como veñen opinando diferentes grupos ecoloxistas e expertos, hai que pensar en sistemas de depuración fraccionados e formando redes que permitan a utilización total ou parcial dos recursos en caso de accidente. Depuradoras de pequenas dimensións interconectadas e situadas en células territoriais aseguran un funcionamento máis seguro e reparten e achegan a responsabilidade.

A escala da solución
Tendo en conta que o
noso sistema de depuración natural é a ría, esa debe ser a escala da solución. Son imprescindibles acordos intermunicipias ou mesmo novas estructuras administrativas como a as áreas metropolitanas. A tentación, sen embargo, é deixar toda a política “suxa” en mans de Santiago ou Madrid renunciando así á iniciativa política que se reclama neutros casos.
Así foi a recente historia. As eleccións locais se celebraron sen que o problema medioambiental máis importante aparecese nos debates. O pacto de silencio e a solución máxica de Pachi Vazquez fixérono posible. Sen embargo, a
competencia do control de vertidos é da administración local que deberá potenciar o servicio e analizar as responsabilidades dos seus responsables anteriores.

O estado da cuestión.
Neste momento a política de saneamento e depuración está nas mans de
Saitec, a empresa á que ACUNOR encargou o "estudio de alternativas y anteproyecto de sistema de depuración de la ría de Vigo". (Por certo. foi a oferta máis cara) Ábrese unha pequena esperanza por canto o estudio encargado está enfocado de maneira integral e cabe agardar que enmende as falsas solucións propostas. Claro que todo depende da vontade política (lembren que a proposta de Silleiro tamén foi realizada por unha solvente consultora ) pero supoño que D. Abel poñerá por diante da construcción do “múelle das mareas” a solución a este problema. Entre outras cousas porque quedaría bastante mal cheo de cagadas flotantes.

Ver tamén : O saneamento en Vigoblog.

Co Celta

Aínda que o máis normal é que o equipo descenda a 2ª división, por erros mantidos e deméritos propios, mañá pode ata haber festa en Balaídos, se non segue a chover coma hoxe.
A pesar do gremio de mangantes que levan o club dende hai anos (¿dende sempre?), o celtismo é fiel e perseverante, máis ou menos como a cidade.
Pode ser que teñamos cidade e mesmo afición para estar en 1ª, pero penso que claramente non temos “club” desa categoría e, por desgracia, vémonos as caras agora con Betis e At de Bilbao.
(Por se acaso, Caballero debería mover algún fío por ahí; ¿non querrá presidir a FEMP co equipo en 2ª, ouh?).

Como é lóxico, nestes últimos días, a tensión entre Joseba e máis eu subiu enteiros, tantos como para que cáseque non falemos do tema fútbol (se para nós baixar é chungo, para os de Bilbao ...).
De calquera xeito, recordo o que él me dixera un día: “Macho, a única forma de arreglar o cristo este do futbol, é prohibir definitivamente o deporte profesional”. Así, con dous c.
Dende logo, con esa fórmula máxica habería un montonazo de seres de mal facer pululando por outros lados, ou sexa que non sei eu se pagaría a pena.
Este domingo, chova ou non chova, e chova o que chova, nós, co Celta.

15.6.07

"Dejad que crezca el trigo en las fronteras"

Opina e informa hoy en El Pais el sociólogo Ulrich Beck: "Dos tercios del anhídrido carbónico y de los gases de efecto invernadero que se acumulan en la atmósfera proceden, a partes iguales, de Estados Unidos y de los países de Europa occidental". También escribe: "Sucede como en el Titanic: la catástrofe clímatica no es democrática".
En los últimos años vienen apareciendo en las costas gallegas peces que sólo habitaban zonas de aguas tropicales; nos informan los periódicos.
Los mayores problemas sociales a los que hoy se enfrenta la humanidad nada entienden de fronteras administrativas más o menos avaladas-reforzadas por la Historia. Estos problemas son, entre otros muchos: flujos migratorios, hambrunas, SIDA, terrorismo, contaminación...
¿Cómo gestionar la ciudad sin tener en cuenta estos puntos de desestabilización social?
Todo lo que designamos como Occidente malamente ya puede conseguir mantener sus índices de cremiento y seguridad si no encuentra la fórmula para que de este cremiento participen también los dos tercios restantes del planeta Tierra.
¿Tendrá Occidente, como única vía posible, que rebajar sus fuertes niveles de 'necesidad'? Otra vía empieza a verse como imposible: el planeta es incapaz de generar recursos al nivel de consumo occidental para los 6.100.000.000 habitantes que somos. ¡Todos ellos tienen legítimo derecho a aspirar a esos niveles!
Los pactos electorales, los programas sociales de los ayuntamientos ¿contemplan de alguna manera la democratización de la catástrofe? Están obligados a hacerlo. Los pobres son tantos y tan pobres que no cejerán de invertir incluso la propia vida —ya lo vienen haciendo algunos de modo terrorífico— en conseguir participar de este ya bastante virtual paraíso denominado Occidente. Son tantos y tan pobres los dos tercios de la humanidad que para ellos, ya dejó escrito J. Conrad hace 109 años, y sigue siendo muy vigente: "No hay miedo que pueda hacer frente al hambre, no hay paciencia que pueda hacerlo desaparecer, la repugnancia simplemente no existe donde existe el hambre; y en cuanto a la superstición, y lo que podíamos llamar principios, tienen menos peso que la hojarasca en invierno. ¿No conocéis lo diabólico de una persistente inanición; su exasperante tormento, sus negros pensamientos, su sombría y obsesiva ferocidad?".
Al igual que las ciudades fueron perdiendo sus murallas y crecieron y progresaron, así deberán caer las fronteras para que, como dijo el poeta Carlos Oroza "crezca el trigo" en ellas.
Estas son cuestiones de primer orden para los ayuntamientos pues son éstas las entidades públicas más cercanas a los ciudadanos.

14.6.07

O primeiro: revisar a adxudicación dos aparcamentos no Centro

Entre o descomunal "paquete" de novas concesións que o PP despachou antes de deixar o goberno municipal, salienta a adxudicación, hai menos de un mes, días antes das eleccións, de seis novos aparcamentos soterrados. Independentemente das sombras do procedemento utilizado e do proceso de adxudicación, hai que dicir que a construcción dos previstos no centro da cidade (concretamente en Areal e Policarpo Sanz) supón un atentado irreversible á sostibilidade en materia de mobilidade e contaminación atmosférica e é unha medida absolutamente contradictoria coa potenciación do transporte público e a diminución do tráfico particular na área central. É unha medida indefendible nas políticas de tráfico en todas as cidades civilizadas que levan anos apostando polos chamados aparcamentos disuasorios fóra das zonas con maior saturación de vehículos. Suporá, ademais, catro anos de novas insofribles obras nos ámbitos máis representativos da cidade. O do Areal sitúase, ademáis, nunha zona verde e impedirá fisicamente calquera proxecto de ampliación e de lóxica prolongación da Alameda cara a Teis, formando un imprescindible parque lineal paralelo ao porto.
O concelleiro Calviño e o grupo municipal do PSOE foi moi crítico con estas adxudicación, tanto na súa forma como no seu fondo. Agora no goberno, e cando aínda non pasou un mes dende a adxudicación, é responsabilidade do PSOE e BNG revisar o acordo de adxudicación e impedir -se se fai de inmediato, con mínimas repercusións económicas, en todo caso asumibles,para as arcas municipais- que se consume semellante barbaridade. É legal e economicamente posible e debe facerse para evitar males maiores e hipotecar un futuro razoable para esta maltratada cidade.

Todos sabemos ben a que respondeu a adxudicación a Eloymar-Tranvías, por un Manolo Pérez que se despedía, do aparcamento de Urzaiz (que puido parar Castrillo e nono fixo). Todos sabemos a que responde a macro adxudicación de aparcamentos cando se despedía C. Porro.
E sabemos que os supostos intereses xerais nos que se ampara a adxudicación (precedido por eliminar máis de 1.000 prazas de aparcamento en superficie, boa parte delas de residentes que carecen de aparcamento no seu edificio nesta zona histórica) é a coartada doutro tipo de intereses que viaxan normalmente na man.

O novo goberno local pode e debe parar isto. Esperamos que PSOE e BNG impidan agora que poden o que vehementemente criticaron dende a oposición e se posicionen, claramente, do lado das políticas de progreso en materia de mobilidade e sostibilidade, fronte ás políticas caciquís de buscar baixo as pedras oportunidades de dar concesións -blindadas- aos "amigos".

13.6.07

4 años más de mierda en la bahía de Vigo

Declara el conselleiro de Medio Ambiente que Vigo no tendrá depuradora hasta el año 2011.
Pero... ¿cuáles son las necesidades urgentes de esta ciudad para que sigamos tanto tiempo bañándonos en nuestras heces?
¿De qué modo podemos exigir la depuradora ya?
La aportación al PIB de esta ciudad es destacable como para permitir que sigamos chapoteando en aguas sin depurar.

Milongas del Bigobierno

Y todo a media luz, a media luz los dos...



(Bien, comencemos con el fondo musical de "A media luz", y a ver si nos sale algo):
Y todo a media luz,
enjuague al interior,
a media luz de acuerdo,
a media luz mejor.

Partelo a la mitá,
que aquí hay para los dos,
un medio para mí,
un medio para vos.

(Ahora, con la música de "Adios muchachos", más o menos):
El Medio Ambiente,
lo partimo a la mitá;
Ambiente mío,
Medio p'a vos,
y haremos luego
con los Asuntos Sociales,
partes iguales,
y así, como Dios.

No discutamos
p'a quién son esos Asuntos,
que los Sociales,
ya me barrunto,
que has decidido
endilgármelos a mí,
y te digó
tarari que te ví.

(De nuevo, con el ritmo del comienzo de "A media luz", si, hombre, lo de "Corrientes, 348..."):
Histórico, el Patrimonio,
podría ser al alimón,
no hay motivos p'al enojo,
fifhty-fifhty, y se acabó.

(al estribillo):
Y todo a media luz,
enjuague al interior,
a media luz de acuerdo,
a media luz mejor.

(Otra vez al "Adiós muchachos..."):
Y ahora que hacemos con Cultura, compañero,
si está tan pura, que no hay remedio.
Pues tu te quedas con el Cul o, si prefieres,
te haces con Tura lo que pudieres.

Más complicado lo tenemos con Hacienda,
que no hay manera de que lo entienda;
vos mismo puedes comprender este dilema:
haciendo Hacienda no se "hace" ná.

(Al estribillo, ¡qué carayo!):
Y todo a media luz,
enjuague al interior,
a media luz de acuerdo,
a media luz mejor.

(siguiendo con la marcheta):
Parques y Jardinés,
hay que delimitar,
que afortunadamente
ya son mitá y mitá.

Y si de más no está
y vamos p'al final,
del Urbanismo digo
que aún queda de que hablar.

De Teniente Alcaldé,
te podrías quedar;
si dejas el ladrillo
y así te contentás.

Que p'a eso yo gané,
y vos fuiste p'atrás,
y ahora en la Gerencia
me toca a mí mandar.

Y todo de común,
para visualizar,
que es uno y somos dos,
no vayamos a errar.

Vamos, que acabarán por volver a colocarnos la Milonga del Bigobierno, como si se la hubiera pedido alguien. Si de lo que se trata es únicamente de ponerle música a la conocida canción "Trabajamos para usted", yo diría que se ahorrasen la molestia.
Y diría, también, que por aquí está muy mal visto lo de "a media luz", porque se ve menos, claro, pero fundamentalmente porque a la peña le gusta más lo de "luz y taquígrafos" y, de no haberlos, se pasa el día sospechando, sospechando y sospechando, que es un sinvivir. Y no faltarán los de siempre diciendo que "a saber qué nos quieren ocultar".

En román paladino: que nos gustaría a muchos que se dejasen de milongas y nos aclarasen en qué, cómo y para qué se han puesto de acuerdo, de tal modo que podamos "visualizar" que hay un programa de gobierno único, fruto de las exigibles renuncias parciales y mutuas en lo no coincidente de los respectivos programas electorales.
Porque hay antecedentes de bipartición (o mitosis), que me acuerdo yo de cuando lo del tripartito que sustituyó a Soto, que Urbanismo se quebró y, para que todos tuviesen un algo, se quedó en Gestión Urbanística p'a uno y Planificación p'al otro. O sea, que no vaya a ser que, otra vez, nos vuelvan a emborrachar y tengamos que ver doble y "visualizar" Cultura como Cultura y Fiestas, o Desarrollo Local y Empleo como Desarrollo (local, off course) a un lado y al otro Empleo, además de lo que se les vaya ocurriendo para repartirse la "guita" presupuestaria.
La milonga del tres al cuarto con la que comienza este post podría muy bien hacerse visible si las "negociaciones" iniciadas entre PSOE y BNG acaban por "visualizar" únicamente que, "coma en Ribadeu, cada un có seu".
El equipo de Pescadores de Fortuna en Río Revuelto (PFRR), recientemente contratado por VIGOBLOG como guardaespaldas mojadas, permanecerá ojo avizor para sacar las conclusiones a que dieran lugar los acontecimientos del asunto en cuestión. Que lo sepan.
Como lo sabía Ariel Rot, cuando le hizo a "Los Rodríguez" la oportuna "Milonga del marinero y el capitán":


Cuando el barco llega a la ciudad
las mujeres salen y los hombres solos
bajan a los bares, y esa noche ¡todo vale!
Y sientes tu corazón
latir al ritmo de esta milonga
que es la milonga
del marinero y el capitán.
Fue por una rubia loca
que bailaba sola hasta el amanecer.
Y se movía, pero tan bién
que fue mirarla y fue perder
todo por ese cuerpo y esa promesa.

Si es que no hay nada nuevo bajo el sol.

11.6.07

Un restaurante no cumio do Monte Cepudo

Hai un par de meses inaugurouse na "clandestinidade", da man da Comunidade de Montes de Valladares, no mesmo curuto do Monte Cepudo, un novo e reluciente restaurante ilegal, con impresionantes vistas á ría dende os seus amplos ventanais e todo tipo de comodidades (aparcamento incluído).
Esta Comunidade culmina así, cun uso comercial, unha edificación en estilo rústico internacional, paralizada dende hai anos por non ser legal nin legalizable. O restaurante "Mirador do Cepudo", supoñemos que cun sistema de concesión paralegal xurdida do seo mesmo da animosa Comunidade, instálase sobre solo rústico de protección forestal cuxa ordenanza prohibe este tipo de uso hosteleiro.

Este restaurante vén completar, claro que adaptado aos tempos, a ampla oferta hosteleira do Alba-Cepudo, no que campeaba polos seus respectos cutres o famoso Sanatorio do Alba.

Mellóranse así convenientemente as constantes actuacións no complexo natural Alba-Cepudo, que durante anos -iniciadas con decisión na época daquel añorado edil visionario Arca- vén sendo o ilegal receptor de toneladas de materiais de desterre que lograron (de xeito meritorio) modificar radicalmente a topografía e, supoñemos, aportar bos rendementos económicos ás arcas comunais. Complétase tamén con este afamado servizo de restauración, o sistema de iluminación único no mundo no cume do Alba, que calquera vigués avezado poderá contemplar, cual tarta nocturna sobre as nosas testas incrédulas e que foi apoiado entusiásticamente no seu día polo concelleiro encargado da cousa, un tal Vieitez.

Nisto de verter terras ilegalmente, saben tamén os da anterior directiva da Comunidade de Montes de Coruxo, que verteron algúns centos de camións para crear un circuíto artificial de mountain bike, afortunadamente paralizado pola administración autonómica, que ordeou a súa retirada. Pero é que a legalidade non conta para algúns rexedores de terreos comunais e reivindican, con unllas, dentes e o que faga falta, o seu dereito a transgredila.

Desta querencia por saltarse a legalidade á toureira e reivindicar urbe et orbe o dereito a facer o que a un lle dea a gaña, segundo e adepende, tamén saben os da Comunidade de Montes de Candeán, encabezados por un case ex-concelleiro, de nome Amador, na súa heroica loita por inventar -via PXOM- solo industrial en pleno monte, por aquelo de legalizar a unha empresa amiga.

E é que isto da lei é un mal rollo. E os inspectores de urbanismo e de medio ambiente e o SEPRONA que o vexan... ou piquen algo, que algo haberá. Están todos invitados.

¿Para cando unha planificación axeitada do cinto forestal de Vigo que o convirtan nun gran parque periurbano?

10.6.07

Bigo-berno en estado puro

6.6.07

El fondo de armario

Uno de los hechos mas sobresalientes de la pasada legislatura ha sido la constatación diaria de la profundidad del armario de Corina Porro. No vamos a discutir aquí la necesidad de que la representante máxima vista de acuerdo con la categoría de la ciudad. ¿Ni mucho menos!. Los que peinan canas recuerdan aquel miserable acoso a Pilar Miró por haberse gastado 12 000 euros en trajes. El problema que nos preocupa tiene que ver con la alternancia. ¿Quedará el armario en el Areal o se destruirá para siempre?. Puestos en el primer caso, y a la vista de que los trajes no le sientan bien al próximo alcalde ¿qué modisto hará los arreglos?. ¿Se pueden aprovechar los bolsos y los zapatos o habrá que destruirlos?
Estos son los problemas que deben ocupar a los ciudadanos responsables y observamos, con inquietud, la poca atención que concitan. No debemos admitir, en ningún caso, que la anterior alcaldesa, traslade ningún bien público a la oscuridad del despachito que se preparó (previsora ella) en la parte de atrás del que ocupa en funciones.

Y dijo Cosme " Maestro, no nos hables en parabólas"
Y el Maestro sonrió y dió otro pase de pecho.

Por el buen camino

Tras los primeros asaltos de tanteo, que me hicieron suponer lo peor, parece que mis temores podrían haber sido innecesarios. Por lo que se ve, cierto sentidiño parecen estar tomando las últimas declaraciones de uno y otro. Por lo que se puede apreciar, la voluntad de conseguir acuerdos estables parece imponerse a la de reclamar el oro y el moro. Si de las declaraciones de los negociadores se confirman, es posible que se alcance un acuerdo tranquilizador, más allá de las especulaciones sobre quien puede sacar más tajada del mercadeo.
Creo que el BNG tiene razón cuando templa las gaitas que empezaron chirriando y desautoriza eso de los "vicealcaldes"; y la tiene también cuando defiende que, en cualquier caso, de ir sólo de comparsas, ni hablar.
Está en su derecho el BNG de exigir que en los gobiernos que se hagan se perciba la existencia de los dos partidos, sin más subordinación que la resultante de la proporcionalidad declarada por las urnas.
Y también la tiene cuando rechaza cualquier tentación de "bigobiernos", porque, como ya había dicho, la ley no contempla la existencia (ni teórica) de dos alcaldes.
Y hará bien el PSOE si, más allá de querer declararse "vencedor absoluto", admite que esta postura declarada del BNG no sólo es asumible, sino muy declarativa de sanas intenciones.
Y acabará por tener razón si huye de la tentación de ser estricto en el reparto proporcional de los representantes electos, porque tanto el PSOE como el Bloque se "beneficiarán" de lo que pacten, por encima de su respectiva representación electoral estricta.
Pero harán muy mal los dos si no nos dejan a los ciudadanos "percibir" lo que estén discutiendo, porque conviene decir que no me imagino que pudieran hablar de algo que no podamos conocer, y sancionar, los electores (propios, ajenos y abstencionistas).
Y les fallarán a los suyos si los acuerdos no se adoptan en torno a un programa conjunto de gobierno, que a nivel general debería incluir tan sólo una especie de declaración de principios y de líneas generales, para dejar que cada grupo municipal perfile los detalles según las características o posibilidades de cada ayuntamiento.
Entre tanto, en Vigo, C.Porro quiere darle el abrazo del oso a Santidominguez y le "regala" el recordatorio de lo bien que se llevaron con lo del PXOM (cuestión pendiente) y con lo del Plan de Parroquias (¡uf!). Y, por si cuela, le recuerda que "nos, que valemos tanto como vos, pero juntos valemos más que vos" (parafraseando a los nobles aragoneses en su advertencia al electo rey Ramiro II), para que sume y vea cuán potente sería una alianza entre PP y BNG.
Claro que Santi no tragó, probablemente recordando un hecho histórico que se dio en Cangas do Morrazo. Por lo curioso que resultó, me parece oportuno recordarlo para quienes no lo sepan:
Lois Pena (PSOE) había sido elegido alcalde de Cangas tras unas elecciones en las que el partido más votado había sido el BN-PG, que lideraba allí Mariano Abalo, y en las que el PSOE sólo obtuvo 4 concejales. Las negociaciones entre Bloque y PSOE fracasaron; todos decidieron que en la sesión de investidura cada uno se votaría a sí mismo y, al no haber acuerdos, gobernaría Abalo que encabezaba la lista más votada. Pero el día del pleno de investidura, el PP le "endilgó" todos sus votos al PSOE, para impedir el gobierno del BN-PG, y Lois Pena se hizo una legislatura con cuatro concejales, para conseguir mayoría absoluta en las siguientes elecciones.
El PP de Vigo, que entonces encabezaba el hoy diputado Carlos Mantilla, le había ofrecido sus votos, también gratis, a Camilo Nogueira para impedir la continuidad de Soto en la alcaldía, en unas elecciones en las que el PP seguía siendo la lista más votada, seguida del PSOE y en la que la Esquerda Galega de Nogueira tenía 5 concejales. Nogueira votó a Soto, aunque había hecho su campaña con el lema de echarlo de la alcaldía, y a las elecciones siguientes se quedó sólo con 3 concejales. Paradójicamente, ese fue el año en el que Soto tuvo que dimitir para permitir un acuerdo de investidura entre PSOE, EG y BNG que dio la alcaldía a Carlos Príncipe.
Perdón por la referencia histórica, que más se me parece a una de esas "cadenas" en las que sólo males aguardan a quien la rompa, pero creo que traer a la memoria algunas cosas puede resultar ilustrativo o, eventualmente, entretenido.

¿Qué hago yo aquí, blogueando?

Me lo pregunto hoy después de dos años dándoos la vara desde este blog, queridas y queridos lectores (¡cuántos sois!).
Ni soy política en el sentido coloquial del término, ni urbanista, ni arquitecta, ni socióloga, ni periodista... ¿qué seré? de verdad, me lo pregunto muy en serio. Decía, y sí que lo suscribo, Sánchez Ferlosio en una entrevista reciente: "Nadie convence a nadie de nada". También un filósofo atípico, al que admiro e interrogo, decía de sí mismo algo así como que 'yo soy yo y otros muchos yoes más, e incluso a alguno de éstos nunca llegaré a conocerlos'. Estamos en la era de lo múltiple (por Occidente pasó W. Benjamin, y dejó rastro).
Es verdad, coreo, nadie convence a nadie de nada. Pero sí tengo el convencimiento de que si admiramos entonces sí que podemos ser convencidos; convencidos previa la admiración. ¡Ay, la admiración! Cuán poco admiramos ya en esta época tan narcisita.
Entonces podría decir que yo estoy aquí, blogueando, porque me siento ciudadana cosmopolita. Deseo un entorno posibilitador y sé que debo poner un pequeño granito de arena para humanizar el ámbito de las relaciones interpersonales: la ciudad es el ámbito de los encuentros.
El que gobierne la ciudad el partido A o el B o el Z me trae sin cuidado. Deseo, eso sí, que no cesen de incrementarse las dosis de honestidad en la gestión pública. Como a todo el mundo le ocurre, creo que hay opciones con más miras que otras y que dentro de las diferentes opociones hay personas a su frente unas más ¡y también menos! idóneas que las otras.
Estoy aquí, repito, para contar mis opiniones sobre la ciudad en la que resido, argumentándolas en la medida de mis posibilidades. Tal vez exista alguien que admire estas mis líneas (a veces ni yo misma lo consigo), y si es así entonces habré ayudado, no convencido, a alguien a mantener el sueño de una ciudad más posibilitadora. Por esta única razón estoy aquí, blogueando, para que algunas personas, por pocas que sean, puedan seguir manteniendo sus sueños. Decía Marcel Proust que contra la enfermedad de soñar la única curación era incrementar los sueños.
Gracias. Seguiré blogueando aquí, para alegría de pocos y sufrimiento de algunos más (sólo espero que mi granito de arena no se introduzca en vuestros zapatos ¿o sí?).

5.6.07

Bigobiernos, "nunca máis"

Si algunos ya nos temíamos que la racionalidad y el respeto al electorado no estarían muy presentes en las negociaciones PSOE-BNG para conformar lo que se ha dado en llamar "gobiernos de progreso", no hemos tenido que esperar demasiado. El planteamiento maximalista del Bloque puede tirar todo por tierra si en su seno no se introduce algo de respeto por la razón y la voluntad expresada por el electorado.
La primera constatación es que resulta paradójico que un partido que no ha hecho más que perder apoyos electorales desde hace cuatro convocatorias, pretenda agarrar el rábano por las hojas y, consciente de su inevitabilidad para formar esos gobiernos de progreso, practique el feo ejercicio del chantaje para ganar en los "pactos" lo que las urnas no le han otorgado.
La segunda es que, cuando se habla de la voluntad expresada en las urnas, hay que tener en cuenta que esa voluntad es cada vez menos favorable al Bloque, que resulta ser la única propuesta electoral que sigue siendo rechazada por cada vez más electores.
La cuarta tiene un componente histórico innegable: la insistencia en la formación de "bigobiernos", o "gobiernos simétricos" ha producido un sistemático, pertinaz y clarísimo deterioro de los resultados electorales para el BNG.
La quinta es que las ganancias electorales del PSOE lo son, necesariamente, a costa de las pérdidas del BNG, porque es difícil pensar que los votos perdidos por la agrupación frentista se hayan ido al PP, que también mantiene su tendencia a perder votos en Galicia.
Y, al hilo de estas reflexiones, otra: no ha sido el BNG el que ha logrado el "cambio" en el gobierno de la Xunta, sino que éste se ha producido a pesar del espectacular retroceso electoral del frente nacionalista, que a punto estuvo de echar por tierra el crecimiento de los votos favorables al PSdG-PSOE. Pese a ello, la actitud pública (y publicada) del BNG ha sido la que correspondería a una opción electoral que hubiese mostrado una inequívoca tendencia al alza.
Pero es que, además, la pretensión del BNG de que "se haga visible" para el ciudadano que serían dos los partidos que gobernarían, hace saltar chispas en las posibles coaliciones, además de aumentar el desconcierto entre los ciudadanos que, comicio a comicio, tiene su reflejo en los cada vez peores resultados globales del Bloque.
De nada sirven las trincheras en las que algunos se meten para justificar que aquí o allá han ganado, porque, además de no serles discutido, nadie les impone que, allí donde les corresponda gobernar en coalición con los socialistas, lo hagan "simétricamente".
La simpleza esa de no querer aparecer como "compañeros de viaje" de los socialistas se queda en lo que es contemplando los resultados electorales, porque lo que es demostrable no es discutible, vamos, digo yo...

Desde las elecciones municipales de 2003, el PSOE ganó en Galicia 25.208 votos y 190 concejales; consiguió la mayoría absoluta en 39 ayuntamientos y relativa en otros 35, e incrementó su porcentaje de adhesión electoral en dos puntos, pasando de disponer de un 27,04% a un 29,04%.
Por su parte, el BNG, perdió 9.882 votos aunque ganó 66 concejales; logró 8 mayorías absolutas y 9 relativas, y perdió un 0,26 por ciento, al pasar de tener el 19,41% al 19,15%.
Y todo lo anterior debe contemplarse teniendo en cuenta que en 2007 la abstención creció algo más del 3% con respecto al 2003, y tanto el PP como el BNG perdieron porcentaje, mientras que únicamente el PSOE ganó en apoyos porcentuales.

Esos son los fríos datos que algunos pretenden "calentar" y convertir una nueva derrota electoral en una mayor participación en la tarta del poder. Y el caso es que la dinámica "renovadora" le permite al BNG administrar la paradójica situación de pasar a poder estar en más gobiernos de ayuntamientos que antes, a pesar de tener menos votos que entonces.
Como decía en otro post anterior, resulta curioso cómo una pérdida puede proporcionar una ganancia. Pero la situación política de Galicia facilita esa paradoja que parece que desde algunos sectores del BNG quieren hacer saltar por los aires. El caso de Vigo, con un BNG que llegó a tener alcalde, es paradigmático de lo que vengo diciendo. El que quiera ver, que vea, y el que quiera entender, que entienda.
De todas formas, lo dicho no es óbice para constatar que, de momento, la aportación del BNG es imprescindible para que en Galicia nos vayamos desembarazando de la hegemonía patrimonialista del PP. Claro que, de seguir como hasta ahora, acabará por dejar de serlo, a base de ir yendo de "victoria" en "victoria" hasta la derrota final.

Los ciudadanos, mal que le pese a algunos, nunca han votado para tener "dos alcaldes", simplemente porque la ley no contempla tal eventualidad. Los electores siempre dicen que su voto es para que su opción gane, nunca para que haga tal o cual pacto, aunque podría deducirse de un análisis voluntarista que según qué pactos serían, o no, bien vistos por la mayoría ideológica de los votantes.
Pero no es menos cierto que no todos los votos que recibe cada partido son estrictamente coincidentes en lo ideológico, sobre todo en unas municipales, donde muchos otros factores determinan la voluntad del electorado, individuo por individuo.
En todo caso, lo que me pregunto es cómo, si la observación de la evolución del voto es la citada y resultante de la dinámica de los "bigobiernos", no hay nadie con suficiente capacidad de convicción dentro del BNG como para proponer un cambio táctico, habida cuenta del fracaso del actual. ¿Seguro que su propio electorado no les recompensaría si optasen por una leal colaboración, donde son minoría, en lugar de seguir exigiendo un sitio en el escalón más alto del podio?, ¿habrá que pensar en otros inconfesables argumentos para este "sostenella"y no "enmendalla"? Hasta ahora, la cosa está clara: a más exigencia de "simetría", menos votos.

Como corolario: déjense, quienes sean, de intentar constreñir la realidad para que se parezca a sus intenciones, porque eso no ha dado resultado nunca, ni lo va a dar jamás. La realidad acostumbra a ser mucho más terca que cualquier propósito, por bueno y deseable que sea. Y, si la realidad no es apetecible, la única forma de cambiarla es conocerla, no negarla.
Para los descalificadores de siempre, un recordatorio: la dialéctica "nacionalista" versus "españolista" no es sólo una reducción excesivamente simple del debate sino otra de las formas conocidas de no enterarse de nada, además de no haber dado resultado como elemento de éxito electoral, dialéctico y/o político.

Bigobiernos, "nunca máis". Así lo veo yo, qué le vamos a hacer.

¿Comenzamos o finalizamos?

Hoy día mundial del medio ambiente.

En el Faro de Vigo de hoy la Xunta de Galicia inserta media página a color de publicidad sobre el tema; la Diputación de Pontevedra otra media página a color y el Ayuntamiento de Vigo una página entera impar a color.
Ya no cuento, porque todos lo saben, el dineral que ingresa dicho diario por esta publicidad vacua; pero ¿a cuento de qué se gasta tanto dinero? Ésto sí que es contaminar.
¿Estamos finalizando o continuando una era de acallamiento de la cosa pública ciudadana? Hummmmmm.

4.6.07

"Atensión pelota al juego" ou "ollo ó piollo"

Ten o pior de Ventura (soberbia) e de Castrillo (parvura) tamén de Soto (tarantella) e de Corina (histriónica) e se me apuran ata do Corcuera pre-ministro. Polo tanto dada a variedade de "palos" artísticos que domina e dado o preponderante papel que lle reserva no governo local o noso Arcaballero "la faraona" imos bautizar sen permiso da redacción de VIGOBLOG a Carlos López Font como "caracol".

3.6.07

Novo goberno ou goberno NOVO? (2)

Comunicación ou propaganda: unha rexeneración necesaria


Tódolos gobernos municipais anteriores, como ben dixo Marcos Andión, apostaron por pagar o “imposto reaccionario” a os medios de comunicación e todos fracasaron no propósito de conquerir con iso a alcaldía de Vigo. Cabería pensar que as cousas terían que cambiar. Por se fora necesario, adiantamos algunhas ideas.

A comunicación municipal debe ser concebida como un servizo municipal e a ela se lle deben aplicar tamén os principios de legalidade, eficacia e eficiencia na xestión. A publicidade, para promoción de concertos e actos culturais masivos, captación de patrocinio, ou promover puntualmente unha "adhesión" cívica. O resto, comunicación pura e simple, debería atender:

  • Á información veraz e accesible sobre os acordos dos distintos órganos municipais.
  • Á transmisión non encuberta da opinión do goberno e da oposición sobre os asuntos da cidade.
  • Á información práctica para a vida cidadán.
  • Á mellora do nivel cultural e educativo da poboación mediante o desenvolvemento dun traballo profesional sobre os distintos aspectos da cultura urbana contemporánea.
  • Á difusión de anuncios e convocatorias.
  • Ás realizacións non propagandeadas do Concello como institución, o relato profesional dos feitos.
  • Á difusión das ordenanzas municipais e dos dereitos e deberes dos cidadáns.
  • Ó acceso completo a toda a documentación municipal que non teña legalmente condición de secreta ou protexida pola normativa de protección de datos persoais.
  • Á promoción do idioma e cultura de Galicia.

Como instrumento, un servizo profesionalizado, convenientemente dotado e sen comisariado político.
Os labores partidistas de información e publicidade, a cargo dos propios grupos municipais cós seus propios medios.
A defensa contra a manipulación informativa dos medios locais, xa non subvencionados, debería vir pola edición dun Medio informativo municipal en papel, coa periodicidade adecuada para ser eficaz, e tamén co uso extendido dos sistemas de información electrónico, coma é a extensión da rede wi-fi a tódolos vigueses.

O custo de tal proposta comunicativa, persoal incluído, non debera superar os 900.000 euros anuais, bastante menos do que hoxendía se gasta o Concello en lograr soamente un "bo trato" dalgúns medios locais.

Pois como estamos de consellos, cremos que en materia de comunicación municipal e publicidade institucional, no pacto de goberno debérase recoller os seguintes compromisos:

  • Un protocolo de relación cós medios de comunicación, cun código de obrigado cumprimento para os socios de goberno.
  • Transparencia nos gastos de publicidade municipal, cun rendemento periódico de contas aos cidadáns.
  • Creación dun Servizo municipal de comunicación profesionalizado, para tódalas concellerías.
  • Concebir a información, comunicación e publicidade institucional como un servizo aos cidadáns.
  • Creación dunha imaxe corporativa única do Concello de Vigo.
Sabemos que todo isto é complexo, que require un gran esforzo de xenerosidade e consenso e que a súa posta en práctica requirirá múltiples axustes progresivos e conflictos. Pero tamén sabemos que a “tradicional política informativa” dos sucesivos gobernos en Vigo non reporta beneficio algún aos únicos beneficiarios lexítimos da actividade municipal: os cidadáns. Sabemos que debe rematar o cobro e pagamento do “imposto reaccionario”. Sabémolo e, de continuar, así denunciarémolo.

P.S. O comité Antichanchullos de Vigoblog insísteme en que reclame, neste punto, que o novo goberno cree unha comisión de investigación sobre o Convenio secreto para o financiamento dos actos municipais da Volvo Ocean Race, asinado entre Corina Porro e ING, e que aportou á caixa de empresas relacionadas coa súa xefa de Gabinete, Pilar Egea (Abano e Significantia), a cantidade de 677.625,60 euros (ou sexa, 112.747.413,08 pesetas das de antes), é dicir, o 44,5 % do total aportado pola multinacional holandesa.

1.6.07

Novo goberno ou goberno NOVO? (1)

Inícianse as negociacións do pacto municipal. Aínda que nono crean, córrese o perigo de que PSOE e BNG se poñan a falar sen ter aprendido nada do pasado. Aínda pior, sen seren quen, tan sequera, non de dar coas respostas adecuadas, senon de formularse adecuadamente as preguntas. Por isto, iniciamos con esta, unhas reflexións que poidan orientar aos nosos novos munícipes a afrontar esta nova “lexislatura” con gañas de consolidar por unha vez, un goberno municipal de esquerdas, creíble e duradeiro. Son o resultado dalgunhas horas de parolar e reflexionar con xentes diversas, todas elas coñecedoras do pasado recente desta cidade.

1. Organización municipal

A sucesión de gobernos municipais en Vigo dende as primeiras eleccións democráticas (particularmente a partir do segundo mandato de Soto), caracterizouse pola substitución da política, e das políticas, polas componendas entre os intereses particulares dos integrantes das distintas candidaturas con acceso ao Concello. A conformación do Concello de Vigo como unha inestable coalición de persoas, máis que de partidos, inaugurouna Manoel Soto cando “adquiríu” para a súa “minoría maioritaria” a concelleiros “independentes” (Arca, Leri) e a tránsfugas da daquela AP (Alvite, Lago Castro, Cameselle...). Para garantir unha maioría que non lle deran as urnas, optou por “pagar” con delegacións da alcaldía (doutros pagamentos mellor non falar) ás novas incorporacións de tan exóticas procedencias. Ao ofrecemento das concellerías acompañouse unha cantidade orzamentaria para a área da “fichaxe” que compensase a “renuncia” ideolóxica... sempre polo superior ben de Vigo, claro.

Pois daqueles polvos veñen estes lodos. De goberno pactado a goberno pactado, foise arrastrando e subdividindo ata conquerir unha estructura do goberno e unha estructura orzamentaria entolecida, que respostaba máis á inercia dos gobernos anteriores e aos intereses particulares de partidos e persoas concretas -e finalmente á pura e dura incompetencia-, cás reais necesidades de eficacia e coherencia na xestión e á satisfacción “tranquila” dos intereses xerais.

Chegado o momento dos pactos post-electorais, foi –con lixeiras matizacións- esta perversa estructura político-administrativa e orzamentaria de tan viciada procedencia, a que se colocou sobre a mesa para facer os “cálculos” e o “reparto”. Ninguén se cuestionaba nin analisaba a orixe e historia de tal herdanza: sinxelamente, aplicábase ou, se os números non cadraban, creábase unha nova concellería para cubrir “flecos” ou se daban premios de consolación.

Esta estructura municipal, baseada nunha morea de pequenos e non tan pequenos reinos de taifas, sen dirección política nin técnica seria e sen definición dunha estratexia urbana coherente -que tivo o seu momento álxido, significativo e en apariencia paradóxico, durante o goberno de Manuel Pérez ao conquerir que os 15 concelleiros do goberno municipal fosen, na práctica, de 15 grupos distintos, enfrontados entre eles-, é, a grandes rasgos, a que agora existe e se hereda e a que –se ninguén o remedia- servirá para “calcular” un novo “reparto”.

Esta estructura política cautiva, conlevou, ademais, unha anárquica, confusa e ilegal estructura administrativa, baseada tamén en “históricos” cambalaches, favores, acordos e trasacordos coas “forzas vivas" funcionariais e na que os principios de legalidade, igoaldade, mérito e capacidade brilan en xeral pola súa ausencia. A meritocracia municipal no ámbito funcionarial está máis comunmente baseada en extrañas “fidelidades” e adaptacións, cá nunha auténtica e obxectiva valoración da capacidade para exercer os postos de traballo pagados polos cidadáns.

Tal perversa organización é a responsable fundamental de que os cidadáns percibamos como un auténtico batiburrillo e un desastre as actuacións do Concello. Tamén está na base da concepción dos propios programas electorais e das actuacións reais das distintas concellerías, e é un dos principais condicionantes para afrontar dunha vez por todas unha política seria dirixida a solucionar os problemas dos cidadáns e mellorar a súa calidade de vida. A política transfórmouse en Vigo, na práctica, nunha acción continuísta de ocorrencias sectoriais, deslabazadas, homologables na súa ineficacia e baixa calidade fose cal fose a cór política do concelleiro ou alcalde de turno. A propia febleza das coalicións e, mesmo, interna a cada grupo municipal, a correlación de forzas tan igoalada, favorece e produce á vez unha maior “dispersión” e consolidación de áreas independentes nas que cada concelleiro se curra un chiringo suficiente, ben para sair mellor parado persoalmente do que entrou, ben para “situarse” diante do xefe para que o teña en conta nas seguintes listas.

Tal forma de actuación provoca tamén que, ano tras ano, os orzamentos municipais, no seu gasto corrente, se elaboren coas mesmas contías para cada área e servizo do ano anterior, esquecendo a orixe das mesmas, que ben puido estar nun antigo e esquecido “acordo” con algún tránsfuga ou na presión dun membro destacado dunha lista que ameazou con traicionar se non se dotaba adecuadamente a súa leira, ou nunha determinada coxuntura que se enquista e permanece no tempo. Coherentemente con este planteamento, os intereses das forzas coaligadas fan que á hora tamén de decidir os capítulos de investimentos, estes se fagan en contía proporcional á representación de cada grupo e non a unha seria valoración de prioridades previamente pactadas.

Así en Vigo, sen que ninguén o cuestione, en lugar dun equipo de goberno, fórmase unha confederación de concellerías, sen política común nin directriz que conduza sinérxicamente as accións cara a obxectivos estratéxicos, cara a unha mellor e máis sostible calidade de vida. Ou o que é pior: as concellerías chegan a actuar pisándose campos, duplicando orzamentos, facendo accións contradictorias entre si, mesmo se os seus concelleiros pertencen ao mesmo grupo político. O bipartito extrema esta tendencia, como é fácil de ver nos gastos en publicidade institucional.

Fronte a esta “histórica” estructura organizativa, con gravísimas consecuencias para a conformación dunha administración municipal que lidere un desenvolvemento sostible da nosa cidade e da súa área metropolitana, é necesario que exista, por unha e primeira vez, un goberno NOVO e non un novo (outro máis do mesmo) goberno.

Neste sentido, crémos, faise necesario, canto menos, que o pacto de goberno contemple:

- As liñas estratéxicas, obxectivos, indicadores e os proxectos e actuacións “críticas” (e aquí non valen as ocorrencias habituais) para a mellora da calidade de vida dos vigueses nos distintos ámbitos. Deberían definirse globalmente e por áreas, con independencia de quen goberne cada unha; establecer prioridades, calendarios, orzamentos e financiamentos. Deberían establecerse en base a criterios de integración e sostibilidade urbana e conforme ás grandes liñas comunmente aceptadas na política urbana da Unión Europea. Deberían, en xeral, garantir a consecución dos obxectivos sectoriais de calidade de cidades semellantes no noso ámbito, en materia de acceso á cultura e servicios educativos, sanitarios e sociais; mobilidade, medio ambiente, integración social, promoción económica, emprego ou patrimonio cultural.

- Establecer unha nova división sectorial no Concello, baseada en principios de eficacia e unidade de acción e non no actual “reparto” coxuntural e inercial. Para cada grande área (e non deberan ser, penso, máis de cinco: Urbanismo, Servicios ás Persoas, Medio Ambiente, Economía e promoción económica e Seguridade e Mobilidade), un só concelleiro, e, sobre todos eles, un só alcalde, dirixindo con claridade e coñecemento á mesma orquestra. Para cada grande área, unha estructura administrativa conformada de acordo coas boas prácticas organizativas, xerarquizada e con competencias e funcións claras para cada servizo e sección. Para cada área, o funcionamento coordinado, e mesmo en equipo, dos distintos técnicos que hoxe traballan pegados a unha mesa afectados de autismo. Para a organización xeral, a coordinación clara prevista na Lei de Grandes cidades, mediante contados Directores xerais e coordinadores, que garantan, de xeito profesional, a unidade e eficacia da xestión e conformen un auténtico profesional e único equipo directivo. E o resto dos concelleiros sen adscrición a área, adicados a facer política cos cidadáns e apoiar e complementar a xestión do “executivo”.

- Tal estructura organizativa eficaz pasa por elaborar unha política e facer unha xestión de persoal non clientelista nin oportunista, cunha real valoración de postos de traballo e a redacción e aprobación dun organigrama dirixido cara á eficacia e ás garantías para os administrados e non a engraxar o lucrativo Banco de Favores municipal.

- Consecuentemente, os orzamentos municipais dun goberno NOVO, non deberían tomar como referencia os actuais (en realidade unha serie de follas soltas sen memorias xustificativas, e cheos só de normativa), senon que serán o resultado dun proxecto serio elaborado por áreas e xustificado expresamente técnica e politicamente para cada unha das súas partidas.

Dubidamos que para plantearse responsablemente este pacto por un goberno NOVO, teñan capacitación política e técnica suficiente as persoas que apuntan os medios de comunicación para a mesa negociadora. Ogallá esteamos equivocados e, neste momento, potentes, experimentadas e contrastadas equipas técnicas -acordes coa importancia desta gran cidade- estean traballando cóbado con cóbado cos políticos electos e os aparatos dos partidos, por perfilar un programa común, máis alá do reparto proporcional do pastel de sempre. Do que non temos a menor dúbida é de que se non se pacta seriamente un só e eficaz goberno, dentro de catro anos perderán as eleccións e Vigo seguirá fundida no marasmo de ocorrencias, se chamen flores, humanizacións, cidades deportivas ou menhires.

Próximos:
Comunicación ou propaganda: unha rexeneración necesaria
Unha cultura urbana contemporánea


Que pasa no Areal?

Número de ayuntamientos ¿inmutable?

En el transcurso de los últimos cien años, en todo el planeta, no ha cesado de incrementarse el trasvase de personas desde el ámbito rural a las zonas urbanas.

En Galicia, durante ese período, las zonas rurales han perdido en favor de las ciudades del orden del 73% de su población.

Las nuevas vías de comunicación junto con las nuevas tecnologías ofrecen hoy unas movilidades impensables hace tan sólo treinta años.

Urge poner en marcha un nuevo plan de reagrupación municipal, como otrora se hizo con las concentraciones parcelarias, por razones de economía y mejor rendimiento de los servicios sociales.

No pocos ayuntamientos actuales tienen una población muy reducida y envejecida. El reagrupamiento de algunos de estos municipios lograría una mejora sustancial para esas poblaciones. Una corporación de seis concejales ya no puede dar solución actualizada a las necesidades de la comunidad.

Redefinir el territorio de los ayuntamientos teniendo también en cuenta el número de sus habitantes es una exigencia de nuestro tiempo.