IX ÉPOCA

27.6.09

Machucando o coraçao


Esa pedra que vedes na praza da princesa foi colocada nova hai oito anos. Hoxe mesmo están levantándoa para substituila, co plan Zapatero-subgoverno BNG-. Non tedes perdón,este acto salvaxe só pode explicalo a corrupción e a sinrazón. Non esqueceremos tanta dor na memoria cando votemos no 2011.

Editado 28.06.09, por Pablo Eifonso (con permiso de Ana Pinténs, subo aquí algúns dos meus comentarios á entrada):

Non hai ningunha razón para levantar o pavimento da praza da Princesa. Basta con lér a memoria do programa Urban Vigo (na web do Concello de Vigo) para decatarse de que a actuación improvisada e millonaria do Plan E no Casco Vello é un escándalo de proporcións delictivas próximas á malversación. Nesa memoria recóllese, entre outras, a ficha desa actuación rematada no ano 2001:

REDACCIÓN DEL PROYECTO
Javier A. Franco Rabuñal, Vicente Pintos
Santiago, Javier Mariño Rodríguez y
Manuel Toucedo Rodriguez
SUPERFICIE DE PAVIMENTOS
2.000 m2 renovados y/o rehabilitados
INFRAESTRUCTURAS
Saneamiento: 153 m
Conducción eléctrica: 75 m
Conducción telefónica: 214 m
Conducción alternativa: 340 m
Conducción alumbrado: 350 m
Puntos de luz: 35 uds.
MOBILIARIO URBANO
Bolardos | papeleras: 3 | 4 uds.
Bancos | árboles: 22 | 8 uds.
Elementos de ornato: 1 ud..


Nesa mesma Memoria indícase ademais que a instalación do novo pavimento de Princesa fíxérase aproveitando as restauradas pezas orixinais da praza.
Pero o escándalo non remata aí -aínda que sexa o lugar máis chamativo-: estanse a levantar rúas, executadas ou non dentro do Plan Urban, que non presentaban especiais problemas (a non ser a habitual falta de mantemento que sofre todo o Casco Vello) e que contan cun pavimento executado coa forma, despece e materiais tradicionais. Especial delicto ten a destrucción do pavimento da rúa San Bernardo, caracterizado por un singular acabado apiconado, que se destruíu a golpes e substituíu, dentro da tolemia despilfarradora do chamado Plan E, por perpiaños de corte e acabado industrializado en grantito gris alba, que nada ten que ver co rústico habitual nos nosos cascos históricos.
O mesmo ocorre na rúa da Ferrería (non confundir con Abeleira Menéndez), na que se levanta un extraordinario pavimento de chapacuña, rachando coa diversidade e amenidade de pavimentos característica do noso barrio. Na rúa Poboadres (traamo ata o Paseo de Alfonso), na que só hai algúns meses se realizara un bo traballo completo de rehabilitación do seu precioso pavimento de lastros, actuouse levantando todo o recén arranxado, non se sabe para nin por que. Coa escusa de poñer cableado, destruíuse o pavimento de perpiaño tradicional da rúa Joaquín Yáñez -en perfecto estado coa pátina do paso do tempo- para substituílo polo anodino granito gris alba industrializado.
Cun grao de ignorancia e atrevemento inédito na cidade (que xa é cicir!), o bigoberno BNG está a proceder a unha inaceptabel homoxenización da fachada horizontal da cidade histórica, homologándoa co modelo C.Porro inaugurado no ensanche e destruíndo así o noso patrimonio cultural.

Os "proxectos" para o Plan E no Casco Vello foron elaborados, nun mes escaso, por unha enxeñería que de xeito ousado e absolutamente irrespetuoso coa historia e o sentido común, levanta e substitúe pavimentos recén colocados e/ou en bo estado, reinstala instalacións soterradas renovadas hai escasamente oito anos, volve colocar ducias de rexistros variados en superficie (que estaban ocultos baixo os perpiaños con argolas sinalizadoras para evitar o terrible efecto estético de "campo de tapas") e vulgariza ata a náusea o espazo público, eliminando para sempre as pátinas, texturas, córes e matices que producen os materiais, despece e colocación tradicionais. Un lifting de tenda de cosmética que acaba para sempre coas enrugas que amosan o tranquilo paso do tempo nas rúas do barrio e borra par sempre as nosas pegadas.

Se lémos a normativa do PERI Casco Vello, que é de obrigado cumprimento nas obras de urbanización nesta zona, todo resulta aínda máis escandaloso: nas obras do Plan E incúmprese sistematicamente o planeamento aprobado para esta área, cámbianse pavimentos catalogados e ignóranse os "criterios regularizadores" recollidos no Proxecto de normalización de elementos do espazo urbano do Casco Vello", tal e como se indica na páxina 79 da normativa urbanística do PERI.

Tal desaguisado ten unha explicación sinxela: ao bi-goberno BNG tocoulle unha lotería de 20 millóns de euros do Plan E. Sen "territorio" para gastalos en obras de urbanización (que son as fáciles de redactar no escaso mes de prazo que daba o Fondo Estatal de Investimento Local -Plan E-), antes de quedar mal renunciando a tan sabroso pastel económico, os listillos do BNG decidiron investir no Casco Vello a metade do premio. Como non tiñan rúas abondo en mal estado na zona (co programa URBAN rexenerarase boa parte do espazo público, e renováranse as instalacións soterradas, como pode comprobarse na memoria citada), decidiron reurbanizar rúas en bo estado, coa truculenta escusa de instalar ¡rede separativa de fecais e pluviais!. Fáno, precisamente, nunha zona que polas características do seu caserío e sección do seu rueiro, non é factible poñer máis saneamento en condicións, nin é imprescindible. Non se lles ocorreu que tal separativa si é obrigada na conca Urzaiz-Colón, que é unha desfeita, e cuxa non existencia é a responsable dos vertidos contaminantes á ría en momentos de chuvasco ao mesturarse as fecais e pluviais cando entran en carga os colectores. Claro que tal obra está na sección bi-goberno do PSOE e non é cousa de regalarlles cartos!: as necesidades da cidade sonche outra cousa ouh!

Estamos diante dun caso inaceptable de derroche de fondos públicos, tan necesarios para proxectos medioambientais, educativos e culturais que son os que realmente xeran calidade de vida e riqueza sostibel. O BNG tira pola borda boa parte dos 10 millóns empregados no casco vello, aínda que, afortunadamente ao non ter mais territorio, tivo que empregar os outros 10 noutros proxectos que si xeran valor engadido.
Caso á parte é o do bi-goberno do PSOE. Do escándalo da súa actuación no Plan E falaremos noutra entrada.

Meu deus! 54 millóns de euros que lle tocaron a Vigo do fondo estatal para combater a crise económica, -repartidos tanto para ti, tanto para min-, tirados en beirrarúas!!.

FOTOGRAFÍA: J.Albertos. Vigoenfotos.com

22.6.09

¿Oferta cultural?




Los hay con alas, con ruedas, de oro...
No me diga que no encuentra uno a su gusto y medida.

¡Son como niños! (los que tuvieron la jamónica idea, claro).

21.6.09

O Campo de Granada

O estudio previo de Moneo -non podía esperarse menos-, resposta con lóxica e bo facer á necesidade de restañar a ferida provocada pola brutal construcción da Casa do Concello. Non debemos esquecer que este edificio foi a única acción realizada do hixienienista e desarrollista "Plan Especial del Castillo de San Sebastián", afortunadamente morto, pero non enterrado, pois a súa "filosofía" contaminou durante décadas á mentalidade do vigués medio, que dende aquela considera, sen máis, que o que hai que facer co Casco Vello da cidade é "tiralo todo e facelo de novo".
Pois ben, con outra mentalidade máis culta, Moneo fai os deberes e demostra non só unha grande sensibilidade, senon tamén un bo coñecemento da evolución urbana da cidade. A súa proposta pretende recuperar no posible a topografía desta zona identitaria, nas abas do Castro, orixe primeiro do que hoxe é Vigo. E faino con "tranquilidade" e sen as alharacas do seu cliente, como é propio dun arquitecto ao que non lle fai falta deixar "pegadas" fantasmas, senon dar servizo público co seu saber.
Estou cos que opinan que un dos poucos peros ao estudio, é que non se plantee a recuperación integral da Panificadora, posiblemente un condicionante que o seu cliente puxo como irrenunciable, ao existir un impresentable e especulador convenio, iniciado xa en tempos daquel concelleiro de urbanismo do PSOE chamado Francisco Santomé. Para min tamén adoece de situarse nunha escala insuficiente, pois a planificacion debera estenderse, polo menos, á Falperra e Barrio do Cura, completando así un ámbito urbano e topográfico coherente.

Non son quen de rematar este breve comentario sobre a proposta de Moneo, sen lembrar que o tremendo e cutre aspecto da chamada Praza do Rei dos nosos días, é obra directa doutra concelleira do PSOE e recén (por fin!) afastada da area política dende o seu último destino como presidenta do parlamento de Galicia: Dolores Villarino. Da súa responsabilidade é o bodrio de praza, o aparcamento e o edificio da Xerencia. Bueno, dela e dun arquitecto municipal casualmente vencellado ao seu partido.
Tamén lembrar que para este espazo propuxo tamén Marta Gutiérrez, arquitecta e concelleira do PP en tempos de Manuel Pérez, un concurso de ideas que foi olimpicamente desprezado pola corporación daquela.
A reacción de Iznogood Figueroa, repetindo o discursiño demagóxico de ignorante, unha peza máis para gardar no arquivo deste señor, para cando finalmente alguén o poña no sitio que lle corresponde.

Raquel Díaz

Que pasa con Raquel Díaz, concelleira de Facenda e de Parques e Xardíns?. Leva desaparecida dende a crise dos chopos de Coia e, ao parecer, atópase de baixa. Moito me temo que sexa unha víctima máis da misoxinia e autoritarismo endiosado que impera no grupo municipal do PSOE. Penso sinceiramente que a profesora Díaz é unha boa persoa, íntegra, e profesional. Posiblemente obediente e non conflictiva. Se cadra por isto, como é de esperar nas cortes do Concello de Vigo, xa se manifestou a imposibilidade que ten un ser normal e sen forte resistencia, a subsistir sá en semellante merdé.
¡A saber que encerrona lle fixeron co asunto do polen e as árbores!. Moito me temo que a xenial idea tivo máis que ver con Caballero e co contorno de mediocridade e burramia do seu gabinete, cá con ela. De feito, o bi-alcalde xa deixara cair, unha semana antes da nova arboricida, un comentario neste sentido no programa de propaganda "Diálogos con el alcalde" en Televigo: a unha pregunta preparada dunha telespectadora sobre as molestias das "pelusas" dos pópulus, respostou, cunha afectada pose de preocupación, que "algo haberá que facer con este problema". Supoño que a Raquel Díaz a utilizarían para protagonizar a boutade e, finalmente, deixaríana soa aos pés dos cabalos.
O que estaría encantado coa mera posibilidade de que Raquel poidese deixar o Concello, é David Regades, o empresariño contratado eventualmente, xunto coa súa muller Ana Costas, no gabinete da alcaldía, que ocupou, nas listas eleitorais municipais, o posto número 10. Ou sexa, que el sería o directamente beneficiado dunha baixa no grupo do PSOE, pois pasaría ocupar o posto de concelleiro vacante, algo que necesita como xantar para poder saca-la cabeza e iniciar con paso firme a súa soñada carreira política.
En VB gústanos lanzar prediccións, animados por ter acertado outras veces. Crémos que Raquel Díaz non rematará a lexislatura, pois non soportará a presión. Desexamos que se recupere axiña e se rebele, como antes o fixo, por exemplo, José Manuel Iglesias con C.Porro ou Marta Gutiérrez con Manolo Pérez. Ou, a fin de contas, coa mesma dignidade que o fixeron, co propio Concello en xeral e obrigados polas circunstancias, a equipa casi ao completo de persoas libres e capacitadas que, do seu mesmo partido, lideraba Ventura Pérez Mariño.

17.6.09

Para que no me olvides

Vía "Renovar o Bng", un blog que han abierto militantes nacionalistas para debatir sobre el futuro próximo y a medio y largo plazo del Bloque Nacionalista Galego, me entero de que el flamante Gobierno Autonómico de Galicia, "y no el de Merimé, y no el de Merimé", ha comenzado su andadura enfilando sus lanzas contra las aspas de los molinos para librarnos a todos de los "gigantes" de antaño que nos estaban amenazando.
Si tienen curiosidad por saber de qué va la cosa, échenle un vistazo al enlace de la página web que, bajo el epígrafe "Anodamemoria", pretendía informar sobre cuestiones que afectan a Galicia a propósito de la Ley de la Memoria Histórica. Si bucean en la página a la que lleva el enlace anterior podrán pasearse por contenidos como "Memoria", donde pueden encontrar memorias USB, o interesantes explicaciones sobre "cómo conseguí una memoria..."; "Música gratis", con su panoplia de bajar canciones, tonos, politonos etc., o descargar programas de compartir archivos; "José Tomás", con todo para aficionados taurinos (los hay a montes e moreas en Galicia), incluyendo la posibilidad de comprar 400 imágenes del torero o entradas para sus corridas (de las de toros, hombre, de las de toros).
Pero la estrella de la página creada para dar cuenta de los crímenes del franquismo o de los trabajos para recuperar tumbas de represaliados es la sección "Eróticas", con su secuela de "Artes Eróticas", en las que pueden ustedes encontrarse con apartados como "The Sensual Tea España" (¡paña, paña, paña!), "Sex Shop" o "Contactos con mujeres". No falta, para que lo de la memoria quede completito, ni el clásico "vestidito de doncella sumisa-justo lo necesario".
Como hoy tengo el día complaciente me ha dado por esforzarme en disculpar a los más altos responsables de la Xunta, admitiendo que no se han dado cuenta del "error", lo cual me lleva, inexorablemente, a centrarme en la fontanería. Digamos que el equipo de fontaneros/asesores del Gobierno Gallego ha recibido la encomienda de hacer desaparecer aquella ominosa página destinada a remover odios ancestrales, a provocar profundas simas en las carnes de una sociedad que mira al futuro sin hacer "casus belli" del pasado y a enconar las relaciones sociales por puro revanchismo. Y no se les ocurrió otra cosa que redireccionar el sitio hacia contenidos como los citados.
Pues, siguiendo con la complacencia lúdica que me embarga esta tarde, me ha dado por llegar a la conclusión de que Núñez Feijóo es idiota o está seguro de que los idiotas somos nosotros y no nos enteramos de la carallada que nos endilgan si queremos obtener información sobre el cumplimiento de una ley que también obliga a los responsables del Partido Popular.
Desde luego, son más bastos que un condón de esparto.
En fin, como decía aquella canción de hace ya...: "Para que nooo me olvideees..., ni siquiera un momento".

16.6.09

"Prietas las filas"



"Guillerme Vázquez califica de «tinta de lura» el supuesto caso de financiación ilegal del BNG
Por otra parte, el portavoz del BNG, Carlos Aymerich, también defendió cómo regular la nueva situación de Vázquez como asesor del grupo parlamentario del BNG, que le permite mantener una excedencia especial. Explicó que existe una «pequena diferenza» con el caso de Rueda, pues Vázquez no se sirve de una Administración para la excedencia, como en opinión de Aymerich hizo Rueda con la Diputación de Pontevedra".(prensa 16/06/2009)

14.6.09

Carrumeiro Media SA, Duas pingas SL, ...







Lendo EL PAIS destes ultimos días, poderedes confirmar o que repetidamente denunciamos nesta blog. O financiamento do BNG dende as súas consellerías no bipartito non só era habitual e dun tamaño considerabel, senón moi TORPE. Isto acaba de empezar, de momento cuns pins e unhas carpiñas para os vellos,e así ,así ata o 5% na porcentaxe electoral non queda nadiña, só catro puntos dende as europeas.

12.6.09

Hay que repetir la elecciones por falta de legitimidad

En estas elecciones europeas la abstención ha obtenido mayoría absoluta.
Con todo rigor, pues, cabe decir que todas las candidaturas han perdido. Todas han perdido las elecciones europeas.
Dicen las autoridades competentes:
PP: votos 6.615.015 = 42,23% (de los votos emitidos); diputados 23.
PSOE: votos 6.032.500 = 38,51% (de los votos emitidos); diputados 21.

Pero, hay aquí, un agiornamento que oculta una gran verdad.
Deberían, para ser más certeros, señalar:
PP: votos 6.615.015 = 19,13% (del censo); diputados 23.
PSOE: votos 6.032.500 = 17,44% (del censo); diputados 21.
Con estos porcentajes, señores diputados, no tienen ninguna legitimad para representarnos en ningún lugar.

10.6.09

Los 157.500

La búsqueda de la fuente de energía definitiva, esa que puede proporcionar energía barata en cantidad suficiente y libre de amenazas para los humanos y el medio ambiente, es la gran Ramera del mundo actual, el Leviatán del Apocalipsis; o es la panacea universal para seguir teniendo luz, calefacción, frigoríficos, teléfonos, ordenadores, neveras y transporte. Pero no las dos cosas.
Ya está en marcha el debate sobre el debate nuclear: ¿hay que hablar del tema o conviene mantenerlo encerrado bajo siete llaves, como el sepulcro del Cid?
Pero hasta el debate sobre el debate está contaminado. ¿El futuro es la consecución de nuevas fuentes de energía que sustituyan a la derivada de los combustibles fósiles, que terminarán por agotarse, o lo que hay que plantear es una revolución en el uso de la energía? ¿Podemos sostener un mundo de progreso global manteniendo el criterio de que el desarrollo del bienestar es directamente proporcional al consumo de energía tal y como hoy lo concebimos?
Resulta que menos de la cuarta parte de la población mundial consume casi tres cuartas partes de la energía que producimos. Según los medidores actuales, las tres cuartas partes de la población menos desarrollada (unos 4.700 millones de personas) tendrían que acceder a un consumo similar al de los otros 1.500 millones para alcanzar un nivel de desarrollo equiparable. O sea, que o se incrementa en cantidades astronómicas la producción de energía o se reduce drásticamente la que consumen los desarrollados, para lograr una cierta equiparación de los que aún están desarrollándose. La tercera opción es dramática: mantener una "bolsa" de subdesarrollo lo suficientemente amplia como para no tener que compartir la energía.
Y es en este panorama donde entra la cuestión del debate: la energía nuclear. Porque parece de universal consenso eso de que los combustibles procedentes de fósiles se acaban y que las llamadas energías renovables aún resultan caras e insuficientes. Hablemos, pues, de los combustibles atómicos. Proclamemos que la fisión del átomo es inofensiva; que, gracias al Tratado de No Proliferación de Armas Atómicas, la producción nuclear no servirá para que nos pulvericemos a bombazos (con las armas que ya hay resulta irrelevante que se hagan más, porque la tierra sólo se puede destruir una vez, y con lo que hay se puede conseguir cien veces); insistamos en que las armas nucleares nunca serán empleadas ni se permitirá que los "átomos para la paz" sean utilizados para la guerra...
Pero el Tratado de No Proliferación de Armas Nucleares también dispone de su propia coartada: "El Tratado fomenta la cooperacion en la esfera de la tecnología nuclear pacífica, así como la igualdad de acceso a esta tecnología para todos los Estados partes, al tiempo que las salvaguardias evitan la desviación de material fisionable hacia usos armamentísticos", dice en uno de sus párrafos. Y en Irán sin enterarse. La verdad es que el referido Tratado no es más que el instrumento de los países atómicos para garantizarse la exclusiva de la producción y comercialización de las centrales nucleares, frenando toda investigación y desarrollo de la tecnología en los países emergentes, para mantenerlos en su condición de clientes.
Pues ya hay una empresa, en Los Álamos (USA), que tiene la solución. El caso es que, si Hyperión logra vender un número suficiente de esos pequeños e "inofensivos" reactores, tendremos que convivir para siempre con unos depósitos de material radiactivo diseminados por toda la superficie del planeta. Porque cada "pila" de esas que quieren vendernos, además de costar hoy unos 25 millones de dólares, habría de recargarse cada cinco o diez años, volviendo a abrir el sarcófago de hormigón enterrado, para mantener el suministro energético a cada población de unos 10.000 hogares. Pongamos una media de 4 personas por hogar, hagan la división entre 6.300 millones de humanos que pueblan la tierra y tendrán el número de "pilas" atómicas que han de enterrase para tener garantía de suministro eficiente para toda la población mundial: 157.500 reactores nucleares bajo nuestros pies.
El debate está abierto y ya se han aprestado a poner su granito de arena todos los "abuelos cebolleta". Ahí tienen ustedes al Felipe González Márquez que patrocinó la moratoria nuclear cuando gobernaba, convertido al nuclearismo activo, o a su sucesor, en el gobierno y en lo de "cebolleta", José María Alfredo Aznar López, en plan mesías redentor y con la verdad verdadera y universal bajo el brazo.
Pero, como decía, el debate está mal planteado y es perverso en sí mismo. Porque la realidad es que nadie se atreve a decir que no hay manera de sacar del subdesarrollo a tres cuartas partes de la población mundial y mantener la ecuación "desarrollo = consumo energético".
Mientras nosotros seguimos "progresando" en maquinitas a pilas (desechables o recargables) para divertirnos cada vez mejor, estamos frenando el desarrollo de unos 4.000 millones de seres humanos que seguirán usando leña y excrementos para calentarse o comer, que carecen de agua potable y que se mueren de enfermedades erradicadas del mundo desarrollado. Claro que luego se vengan con sidas, gripes porcinas, etc., resultantes de la expoliación que de sus derechos hacemos los desarrollados.

6.6.09

Europeas exquisitas

Tamén a redacción de VB ten que reflexionar. Os analistas que lean este post terán unha impagable radiografía da esquerda exquisita, antes tamén chamada gauche divine. Ou sexa, na súa acepción máis recentemente interesada, deses cidadáns que para seren normais e aceptados en sociedade, teñen que votar necesariamente ao PSOE ou ao BNG en Galicia, só pena de seren considerados como uns señoritos caprichosos, obxectivamente cómplices da derechona. Si, terán unha fotografía polaroid deses insolidarios que o mesmo que lle dan o goberno a ZP, a Touriño ou a Caballero co seu voto útil, llelo quitan cando deciden absterse (cun "que lles dean morcilla", que non van seguir parasitando á nosa costa) ou cando pecan votando opcións algo máis que nominalmente de esquerdas.
Pero a esquerda exquisita de VB, por máis que establece sempre un diálogo positivo entre os seus membros, non é unánime, tampouco, diante das Europeas. Velaí:

Un sector cabreado, xura que foi nas municipais a derradeira vez na súa vida que vota útil. Outras afirman que por máis que o PSOE ten de esquerdas pouco máis cá certas poses, "menos dá unha pedra" e que non están para soportar un goberno manifestamente reaccionario e casposo de ultradereita. Claro que hai quen aínda confía en escorar a cousa ideoloxicamente a base de dar mostras de apoio á esquerda post PC, tamén chamada Esquerda Unida. A mesma versión existe, claro, para votar -previo tapado de narís- a Europa dos pobos. Mesmo, nalgunha das sesións monográficas da célula ideolóxica de VB, chegouse a escoitar un airado comentario megaexquisito do sector máis xuvenil (axiña acalado cun salvador pincho de tortilla e rápido arrepentemento) de dar mucho polo cu votando a II.
Para rematar esta caprichosa e exquisita diversidade, hai quen se apunta a apoiar sen reservas á esquerda marxista, amosando a súa ledicia pola aparición en escea de Esquerda Anticapitalista, mesmo apoiando tal proposta en argumentos ad hominem, como a participación na candidatura dun discípulo avantaxado do ilustre filósofo vigués Felipe Martínez Marzoa, o profesor da Complutense, Carlos Fernández Liria ou o apoio á candidatura de Ken Loach ou Noam Chomsky.

Mentres tanto, as rúas de Vigo lémbranos estes días que aínda existen proletarios, cuxa principal exquisitez é seren pura e dura man de obra da industria do metal, xerar riqueza para a cidade co seu traballo e queimar, para escándalo de ben pensantes, de cando en vez, algún colector do lixo.

5.6.09

Artes e Oficios: un conflicto tipicamente vigués


A ubicación dos servizos públicos esenciais para a cidade son sempre ocasión de conflicto. O caso da Biblioteca é un bon exemplo para detectar as características que este conflictos adoitan ter . Fagamos un repaso.



  • O modelo de cidade. Goberne quen goberne todos están de acordo nun modelo de cidade que centraliza as institucións culturais de prestixio e están pechados á posibilidade de promover o desenvolvemento da cidade en zonas verdadeiramente poboadas fomentando procesos de valorización de outros entornos que se deixan en mans da iniciativa privada.

  • A toma de decisións. Sempre se fan de forma precipitada e personalista. Son ideas (?) repentinas dun pequeno grupo que non se molesta en consultar con ténicos ou expertos. A falla de preparación das alternativas queda claro na substitución dunha alternativa por outra sen maiores explicacións ou nas disensións do propio equipo gobernante. Noutros casos encárgase a unha autoridade de prestixios que plantexa solucións faraónicas para a galería ( a depuradora de Corina en Silleiro ou o porto de Caballero)

  • O papel das oposicións políticas. Normalmente non hai alternativas e o único que se fai é criticar os procedementos dos gobernantes ou a súa ineficacia por non atopar solucións. Nadan e gardan a roupa sen compremeterse nunha solución.

  • As outras oposicións. Diante de cada conflicto aparece sempre o colectivo dos afectados arroupados nunha leximitidade superior ó resto dos cidadáns. Sen embargo os servizos públicos son de interese xeral e tanto a biblioteca coma a Escola de Artes son servizos públicos e sobre a súa ubicación e funcionamiento tódolos cidadáns e cidadás podemos opinar. Os nosos representantes elexidos están para iso pero, evidentemente, non cumplen co traballo para o que foron elexidos. O mesmo pasa co galego, a depuradora, o carril bici, as obras de humanización, etc.

  • A resolución dos conflictos. Normalmente o conflicto resólvese pola via de non facer nada e deixar as cousas como están. Os mecanismos son diversos: aproveitar a diferencia de cor política das institucións implicadas, encarecer a solución ata límites inalcanzabeis, deixar madurar o problema ata que apodrece ou facendo una enquisa estúpida donde os resultados poden ser lidos do dereito e do revés.

Conclusión: Vigo non terá Biblioteca.

Estamos en guerra pero hay que reflexionar...


Xa o dicía Toñito Reija...

4.6.09

Un pueblo de mala muerte


¡Oye, nena!
Nací en un pueblo
de mala muerte
.
La primera patada que recibí
fue cuando caí al suelo. (...)
Me metí en un lío en el pueblo.

Así que me pusieron.
un rifle en mi mano.
Me enviaron a
un país extranjero...
para que matara hombres amarillos.
Nacido en los U.S.A.,
yo nací en los U.S.A. (...)
Soy un tío sin futuro
en los U.S.A. (...)
Soy un tío tocando rock
en los U.S.A.


Hace 25 años, "the boss" se marcó una ácida crítica al "american way of life" y la guerra de Vietnam, que muchos confundieron estúpidamente con una reivindicación nacionalista. Incluso Ronald Reagan usó la canción en su campaña presidencial, ganándose un cabreo de bigotes por parte de Bruce Springsteen. El "boss" se resarció después empleándose a fondo en la campaña de Obama.
Mejor, escucharlo sabiendo de qué va la cosa, mientras sigues la letra en este enlace.

¡Ya está bien, sr. Meilán!


El pasado día 1 de los corrientes, en un artículo publicado en La Voz de Galicia, el sr. Meilán Gil, nos pretende explicar qué es democracia ¡él!, que formó parte del último gobierno fascista.

José Luis Meilán Gil, nacido en A Coruña, ex secretario general técnico de la Presidencia del Gobierno, a las órdenes de Carro Martínez, y éste a las de Arias Navarro que, a su vez ejecutaba las órdenes del generalísimo Franco; ¿lo recuerdan? El sr. Meilán ¡ocupaba el 4º lugar en el escalofón fascista! Con este pasado ¿por qué no se está calladito?

Antonio Carro Martínez, profesor de Derecho Político (Lugo, 1923). En el año 1974 es nombrado director general de Administración Local y seis meses más tarde es designado Ministro de la Presidencia, formando parte de los últimos tres gobiernos de Carlos Arias Navarro. Como parlamentario fue procurador en las Cortes Españolas en dos legislaturas en representación del Instituto de Estudios Políticos y en otras dos como representante familiar electo por la provincia de Lugo. También fue diputado en las Cortes Constituyentes y en cuatro legislaturas más por el Partido Popular electo en la provincia de Lugo. ¡Qué personajes arropa el PP!

Una anécdota. Siendo el sr. Leguina presidente de la Comunidad Autónoma de Madrid, asistió a una cena de alto ringo rango; en la mesa tenía a su lado al embajador sueco del momento, a continuación al sr. Carro Martínez (ex ministro fascista). El embajador sueco en cuestión había sido compañero del sr. Leguina en militancias allendistas en Chile, en donde forjaron amistad.
En un momento dado el embajador sueco pregunta:

—Sr. Carro ¿cómo vivió usted el franquismo?

A lo que (el gallego que ¿sube o baja?) responde el sr. Carro:

—Yo estoy satisfecho. Gracias a don Juan carlos, nuestro rey, la transición a la democracia ha sido pacífica.

El sr. Leguina no pudo por menos de preguntarse «¿Quién de estos dos es más sueco, el embajador o el que se lo hace?». ¡Transición, transición! Los que machacaban a los demócratas, ahora...

Recordemos que el sr. Carro Martínez era ministro, en la dictadura, ¡de Presidencia!, y su secretario general técnico ¡el sr. Meilán Gil!

El sr. Meilán Gil, como decía, escribió el pasado día 1 en La Voz de Galicia:

“El ministro de Fomento acaba de confesar en el Congreso de los Diputados lo que intuíamos muchos y sabían algunos. No era verdad que en el 2012 Galicia contaría con el AVE. Fue una huida hacia delante para disimular una realidad que no tiene otro nombre que el de engaño, reiterado y consciente.”

“Nadie impuso al Gobierno socialista esa fecha. La presentaron como manifestación de seriedad ante la opinión pública frente a lo que se consideraba un farol del Plan Galicia. No se dijo una vez o para salir del paso. El presidente Rodríguez Zapatero comprometió en ello su palabra, aquí en Galicia, con solemnidad notarial de un futuro asegurado y garantía del voto que reclamaba. La fecha mágica fue respaldada sin fisuras por sus correligionarios con el ex presidente de la Xunta al frente. Un engaño vendido con desfachatez provocadora por la ex ministra Magdalena Álvarez, mantenida en el cargo en una ostentación del poder presidencial, que ahora ha tenido a bien incorporarla a la lista europea, en un desplante a los electores de esta comunidad autónoma.” (Los subrayados, disculpen, los pongo yo).

Sr. Meilán ¡cuánta desfachatez, la suya! No tiene usted, autoritas ninguna para emplear esos calificativos contra personas que no han participado en gobiernos fascistas, como usted lo ha hecho y a muy alto nivel. Por favor, no abra la boca en público. Algunas y algunos sí que tenemos memoria.

3.6.09

¿Dónde estamos?


Elecciones europeas

¿Desde qué distancia narrativa (¿hay otra 'distancia'?) decidir nuestro voto?

Porque, narrar es transmitir a alguien nuestro deseo. Y, sin embargo, desde Homero sabemos que predicamos en el desierto, o, en el caso de éste, desde la certeza del naufragio.

¿Votar o no votar?

“El pesimista es aquel que se encierra en la respuesta, aquel que renuncia a apostar por el futuro. Miremos a nuestro alrededor. En la vida cotidiana, ya sea por comodidad o por simple interés, ¿no es cierto que la mayoría de los hombres se apoyan, casi siempre, en respuestas ya caducas?”. (E. Jabès).

(Hay días en que una (servidora) sueña con que sí es posible mejorar algo).

2.6.09

Un brainstorming que te cagas

Hace años, mi tío Pepe, que era oriundo de algún lugar allá por la raia seca, me contó la historia de esa población que algunos conocen como La Rúa de Petín. Por lo visto, cuando se proyectó la vía férrea que uniría Galicia con la meseta se pensó en ubicar una estación en A Rúa y un apeadero en Petín (o viceversa, no recuerdo).
Ante la eventualidad de que los vecinos obtuviesen una mejor posición si les concedían la estación, las "fuerzas vivas" de A Rúa y las de Petín desembarcaron por separado en Madrid, que era donde se decidían estas cosas en aquellos tiempos, con la inequívoca pretensión de exhibir sus respectivos "poderes" y hacerse con la mejor parte del pastel.
Los responsables del trazado ferroviario, acosados por todos los flancos, decidieron llamar en su socorro al mismísimo Salomón, de modo que resumieron la propuesta y la dejaron en que se sólo se construiría la estación, a medio camino entre A Rúa y Petín, y en cuyo andén figuraría (aún hoy) el letrero identificador de la parada: La Rúa-Petín. Ni que decir tiene que, aunque no satisfechos, los caciques de ambas localidades aceptaron el sablazo salomónico, más que nada por empatar en lo de la ancestral rivalidad localista.
Y, así, podemos ver hoy que alrededor de la estación de FF.CC. de A Rúa-Petín (ya se normalizó el topónimo) se ha desarrollado un pueblo floreciente, a costa de las otras dos poblaciones.


Parece que no hubiera pasado un siglo, y ya la historia se repite entre Vigo y Pontevedra enzarzadas desde hace decenios en si lo importante es ser capital o si lo es ser la más grande ciudad de Galicia. Unos venga a darle vueltas a lo de la quinta provincia porque somos más y los otros a cavar el foso y levantar la muralla que impidan la invasión desde el sur, con la consiguiente transformación en esclavos de los sitiados.

Pero no se preocupen ustedes porque, tras un "brainstorming" que te cagas, el Comité de Crisis de VIGOBLOG, constituido clandestinamente en Célula Madre, ha dado a luz una solución irreprochable: ¡Los de Pontevedra tienen razón! Y, como vigueses de pro que somos, si tienen razón se les da; que no es por no dársela, aunque dársela por dársela es tontería, ¿no?
El mencionado Comité de VB ha decidido convocar a toda la ciudadanía para que no sólo le "devuelvan" a Pontevedra sus delegaciones (todas, ¿eh?), sino que se acompañen con todas sus competencias y recursos adheridos.
En pocas palabras, que abogamos por la entrega incondicional a Pontevedra de elementos de progreso y consolidación económico-ciudadana tan relevantes como:
El Caballero, armado con su Plan Nouvel, su te...ma Moneo y la guinda de las "humanizaciones" para todos.
La Corina, con su Porro, su Puertito Zen, su Mapi Egea, ¡ea!, ¡ea!, ¡ea!, y su esquizofrenia floral (que da muy bien en primavera y sale por unos eurillos de nada).
Los Font, Miguel y Carlos (dos por el precio de uno), que le pueden dejar la fontanería y las ideas perfectamente enladrilladas y a ver quien es el desenladrillador que las desenladrilla; que ya será buen desenladrillador, ya.
El Santidomínguez, ideal para visualizar bipartitos convalecientes (él solito es capaz de acabar con varios).
La Federación esa de Algunas Asociaciones de Vecinos, con su propia Elena al frente, que tan buenos consejos movilizadores es capaz de dar.
El Fernández Alvariño, que les llegará con un puente debajo del brazo para unir Sanxenxo con A Peregrina, que ya está cansada la pobre de tanto rodeo a pinrel para cruzar la ría; no como la otra, la de Guadalupe, que llegaba de Rianxo en "barquiña de pau de naranxo", aunque cuando iba para Ribeira, "descalciña pola area", pareciese "unha rianxeira".
El García Costas, que les va a poner el comercio como un San Luis de coqueto, y logrará establecer las bases para que Citroën se deslocalice a la orilla del Lérez, cuando hayan trasladado el complejo ENCE-ELNOSA a la cara oculta de la luna.

Y, ya en el delirio de reconocimientos, tras proclamar que ¡Santa Rita, Rita; lo que se da no se quita!, se nos ha ocurrido que podríamos montar un Ponteveblog, del que este modesto Vigoblog quedaría en simple subdelegación-sur para el área metropolitana de 14 tinglados locales.
Y todo esto ¿por qué? Pues por la simple razón de que, visto lo de A Rúa-Petín, igual se nos aparece Salomón y, ¡zas!, de un tajo se lleva todo para Redondela (incluyendo Chapela) y se montan allí un supergobierno civil, una superautoridad portuaria, un superpuente desde San Simón hasta A Porteliña, o una megasuperdelegación universal que dejaría a Pontevedra y a Vigo en puritita porreta. O sea, que mejor que le den el niño entero a Pontevedra.
Ya casi agotados por los esfuerzos mentales, alguien apuntó que, ya metidos en gastos, les cediésemos el mismísimo Celtiña, a lo que se opuso frontalmente Tiago, alegando que ¡menos coñas!, que igual ese nos lo devuelven y no resolvemos nada (alguna "idea" tiene que fallar en un brainstorming que se precie).
¡Ah! y un añadido: el Instituto de Estudios Vigueses simplemente sería demolido, habida cuenta de que no aparece en el catálogo de Edificios y Conjuntos (ni músico-vocales) a Conservar, lo cual nos agradecerían mucho los pontevedreses porque no saben dónde colocarlo allí.

Así que los de VB:

aunque grandes paganos,/
nos haremos hermanos/
de la Santa Cofradía/
para, de junio 19 el día/
y portando un cirio en las manos,/
ir allá como trueeenos/
vestidos de nazareeenos.../

Para que luego vengan algunos diciendo que sólo criticamos, que no proponemos nada, que es muy fácil decir que esto o lo otro está muy mal, pero nada de soluciones. ¡¡Toma ya soluciones!!

¡Todo por la patria! y ¡Todos por la pata, que hai que roela!

Verde y con asas.

Autobús ateo para Pardavila. Lorenzo, saberás que te botamos de menos