IX ÉPOCA

31.10.06

Calabazas iluminadas

La celebración del día de Halloween ha sido integrada a nuestra cultura casi desplazando los ancestrales ritos del Día de Muertos. Pocos sabemos de dónde o cuándo surge este conjunto de actividades que se realizan en la macabra noche del 31 de octubre.

Hace alguno miles de años, los Celtas estaban en lo que ahora conocemos como la Gran Bretaña (la pérfida Albión) y Francia, y celebraban el año nuevo el 1 de noviembre, o sea que empezaban con el asunto desde el 31 de octubre al anochecer. Sus sacerdotes dedicaban la noche a Samhain, el caballero de la muerte. Grandes fogatas se encendían; caballos y, algunas veces, hasta humanos eran sacrificados para ahuyentar a los espíritus malignos; pues resulta que en la costumbre Celta los muertos volvían, en la noche de Samhain, a pedir alimentos a los asustados pueblerinos a quienes maldecían y hacían víctimas de sus conjuros si no accedían a sus peticiones ('o me das o te hago una travesura', que es la traducción de "Trick or Treat").

Desde Italia, tomando los dominios Celtas, llegaron los Romanos. Pueblo poco intelectual pero muy festeiro, que ya tenía ocupado los últimos días de octubre y principios de noviembre con festividades que llamaban "Las fiestas de Pomona", dedicadas a la diosa de los árboles frutales (era algo así como la vendimia o celebración de la cosecha) y no podían permitir que este pueblo "bárbaro" las ignorara, por lo que se les ocurrió adaptar la costumbre de los dominados a las suyas, confundirlos y luego decir que ya ellos las tenían desde antes.
¡Se mezclaron frutas con brujas y malos espiritus! Las manzanas eran muy populares y pronto fueron parte de las celebraciones.

Cuando A.C. se convirtió en D.C. y el cristianismo se propagó, los sacerdotes vieron que todavía quedaban algunos testarudos que adoraban a Samhain o a Pomona, y eso no era correcto (para los cristianos). Pero, si se ponían intransigentes perdían clientes (devotos).
Tenían que buscar una manera inteligente de darle gusto a todos; y así fue como se les ocurrió convertir la festividad en cristiana. 
Ya de por sí traían un problemón con el calendario que les había sido insuficiente para darle un día a todos los santos; entonces, qué mejor que dedicarle un solo día a todos los santos menores. Así pues se instituye el 1 de noviembre como el Día de Todos los Santos, que en Inglaterra (donde existía el problema) se denominó (traduciendo literalmente) como "All Hallow Day", y a la noche anterior se le llamó "All Hallow Even". Con las ya conocidas contracciones, tan acostumbradas en el Inglés, esto pasó a ser "All Hallow E'en" y, finalmente, "Halloween".

Llega a los Estados Unidos de la mano de los pioneros, y es aceptada como una tradición. Era una fiesta católica de pequeños grupos de fieles, que se popularizó enormemente con la llegada de los Irlandeses alrededor de 1840. Fueron ellos quienes le anadieron la "Jack-o-lantern" (la calabaza hueca con una vela adentro), ya que tenían una leyenda de un Jack (Juan) a quien le prohibieron la entrada al Cielo y también al Infierno y se paseaba con una linterna, que era un repollo hueco con un carbón ardiente adentro (¡Que le había dado el mismísimo Diablo!), buscando la manera de ingresar a alguno de los dos clubes. Los gringos fueron más prácticos y en vez de repollo usan una calabaza que es más fácil de ahuecar.
La fiesta comenzó a celebrarse masivamente hasta 1921. Ese año se celebró el primer desfile de Halloween en Minnesota, luego le siguieron otros estados. 
La internacionalización de Halloween se produjo en los años 80 gracias a las series de televisión. Éxitos de la pequeña pantalla como “Roseanne” comenzaron a dedicar un capítulo cada año a Halloween hasta convertir la calabaza sonriente en una imagen tan conocida como la Coca-Cola. Hoy en día Halloween es una de las fechas más importantes del calendario festivo estadounidenense y canadiense y a punto de serlo también en toda la UE y aledaños. ¡Así es la vida, y la noche de los muertos!

(Lo reconozco, este texto es practicamente fusilado de una página de la red ¡que vaga estoy!)

Enormes bronces en la zona centro

Esas veintitantas estatuas/esculturas que nos acompañarán durante unas semanas, situadas en distintos lugares del Centrum ¡cuán poco me gustan!
Las miro una y otra vez —qué remedio si no quiero tropezar con ellas—, y por mucho que las encaro no acabo de encontrarles más mérito que su enormidad.
Algo me recuerdan el 'todo a cien' (en este caso ¿a cientos de miles?).
Para decidir este evento callejero ¿han contado con las personas/entidades del ramo? No quiero imaginar que el asesoramiento venga del mismo centro que permite edificar esos edificios declarados ilícitos por los tribunales.
¡Qué ciudad!

Claro que a muchos sí les gustarán esos bronces de la calle, aunque conviene recordar que el 'arte' no es cosa de cantidad. ¿A cuántos les 'gustaba' los cuadros de Vincent Van Gogh, en vida de éste? Casi a la misma cantidad que ahora, lo que ocurre en que muchísimos son unos cobardicas y van pregonando por ahí que les encantan los cuadros del insigne loco; luego en sus casas 'cuelgan' lo que cuelgan.

(No pongo fotografía de esos monumentos porque no quiero ayudar, modestamente, a su difusión)

Enésimo atropello urbanístico

El Tribunal Supremo declara ilegal la ubicación del edifico de la Xunta en la zona portuaria de Vigo.
¿cuántos edificios tenemos ya en esta situación?
¿Cómo lo explican los responsables de tanto atropello urbanístico?
(Ver 'La Voz de Galicia' de hoy)

30.10.06

Esa compostelana Cidade da Cultura

Esas edificaciones de las que puso la primera piedra el PP en el monte Gaias en Compostela y que no se sabe aún bien para qué se están construyendo habría que paralizarlas. Han costado ya unos centenares de millones de las antiguas pesetas y el acabarlas supondrá más del doble de lo ya invertido.
Si no tienen definida su función... que las paralicen.
Y lo decimos desde Vigo por la simple razón de que una parte importante de esos dineros ahí empleados y aún por emplear han salido de esta ciudad y seguirán saliendo (la aportación al PIB de Galicia que se obtiene de la industriosa ciudad olívica no es nada desdeñable).
Esa Cidade da Cultura —sin contenido previo— a medio edificar es una pesadísima losa para este país. Resulta desolador el ver cómo se gasta el dinero en una edificación para la cual falta por definir su utilidad. Aquí sí que se empieza la casa por el tejado.
Conviene, entonces, paralizar esa megalómana construcción pues siempre será más rentable perder X que X+2X, es decir: una retirada a tiempo...

Os outros cascos vellos

A morte dun xove na zona de Churruca botanos á cara a existencia de máis zonas degradadas da cidade. Á espera desa man invisible do mercado que todo o soluciona, din, ducias de zonas da cidade agrardan por iniciativas públicas que lles dean habitabilidade e dignifiquen a vida dos seus habitantes. Hai moitos cascos vellos en Vigo.

28.10.06

Un uso adecuado para o Cambón

Á vista da absoluta falta de criterios, programas e ideas da que fan gala o goberno e a oposición municipal en Vigo, en relación coa rehabilitación integral do Casco Vello, e antes de que permaneza en abandono durante máis anos, ou sexa ocupado por oficinillas municipais, propoñemos un uso digno, rexenerador e inmediato do Edificio Cambón, situado entre as rúas Palma e Oliva: a rehabilitación para o seu uso como vivendas sociais ou de aluguer para xoves. O edificio terá uns 1.200 m2 (?) en dous andares, o que nos pode dar case 20 vivendas de 60 metros cadrados. O que lle fai falta ao Casco Vello non son máis equipamentos públicos baleiros de contido (senon dinamizar os existentes), nin novas sedes institucionais, que pouco o nada van significar no proceso de rexeneración social necesario. Fai falta vida. E a vida dána as persoas que residen permanentemente e fan propio o espacio.
Devólvase o edificio á Xunta e entréguese ao IGVS para que de xeito inmediato rehabilite, constrúa, sortee e entregue vivendas e vida ao esmorecente barrio histórico vigués.

A teima institucional de ocupar edificios singulares de especial interese arquitectónico ou urbano, exclusivamente como equipamentos é o certificado de defunción de moitos deles que se arruinan esperando un contido e un financiamento que, as máis das veces, nunca chega ou chega moi tarde.

Copiemos, por exemplo, da recuperación do histórico Convento de Santa Catalina en Baeza, coa construcción de 25 vivendas para xóvenes, ou do Palacio de Villareal nesta mesma cidade andaluza, con 12 vivendas sociais de 100 m2 cada unha, ou do antigo Cuartel de Caballería en Utrera, do século XVI rehabilitado para 14 vivendas.

Seguiremos falando do Casco Vello...

27.10.06

Un buen hacedor de libros

Paseando con lentitud sus más de ochenta años me encontré esta mañana luminosa al tipógrago Amando (gráficas Zenit); persona entrañable. ¡Que buen tipógrafo!
"¡Acabo de leer, con esta edad, un libro de más de 1000 páginas!" me dijo, y siguió diciéndome: "Ahora viene lo peor. Leyendo consigo olvidarme de ello". Desde esa anciana lentitud ¿qué habrá querido transmitirme?

Vi en él laa magia personificada de la fisicidad del libro. Si vuelvo a encontrármelo —que eso espero y por muchas veces— pienso decirle que escriba sus memorias como tipógrafo de esta ciudad.
¡Larga vida al generoso y solidario tipógrafo!

26.10.06

Destitución en el MARCO ya

En nuestro museo de arte contemporáneo, MARCO, aún figura como presidente de honor Manuel Fraga Iribarne (más de media vida al servicio de Francisco Franco Bahamonde) según consta en los créditos del catálogo de la espléndida exposición 'A mostra invisible'.
Destitución de esta persona ya.
No estaría nada mal que, por ejemplo, dicho puesto le fuese ofrecido a una persona del ámbito de la creación. ¿Carlos Oroza?

25.10.06

Deprisa, deprisa

¿Será pola manía galaica (froito, entre outras cousas, de moitos anos de subdesenvolvemento e ausencia de cultura e de democracia, supoño) de considerar que non hai que perder tempo na realización daquelas cousas que son "necesarias" (estradas, aparcamentos, construccións, planeamentos urbanísticos, e outras manifestacións da nosa cementoasfaltodependencia), é dicir, que como son necesarias pódense facer de calquera maneira ("daquela" maneira), polo que os últimos desastres na natureza (incendios, inundacións, ...) empezan a ter dimensións apocalípticas?. Pois vai ser si.
Os estudios minuciosos, os informes técnicos rigurosos, as programacións realmente integrais e multidisciplinares, non están precisamente de moda. Un exemplo: moitas estradas fanse (porque son "necesarias"), pero sen ter en conta nin na traza nin nas obras de fábrica que neste país, de cando en vez, "chovequenindios", polo que a auga leva moitos séculos modelando o relevo para facer fronte a estas continxencias. Se non se ten esto en conta e se constrúen o que finalmente se convirten en barreiras, de cando en vez (cada día con maior frecuencia), pasa o que pasa. Ademais, moitas destas estradas fanse para chegar a casas que están onde non deberían -"rodeadas polo lume"; "arrasadas pola chea"-. Os erros ou "pioras" (¿antónimo de "melloras"?) acumúlanse e amplifican exponencialmente os seus efectos.
Ás veces, os "Ai dior mío, que desjrasia" poderian terse evitado.
Estou certo de que cada día estamos máis cerca do Monumetal Cabreo do Planeta e, a esa momento, sinceiramente, non deberiamos ter presa por chegar.

24.10.06

Deslocalización más que sospechosa

Lo que pierde el mes lo recupera el año (estos días llueve más que bastante).
¿Tendrá goteras el nuevo y flamante despacho —aislado de sus funcionarios— de nuestra alcaldesa Corina Porro? (¡parece, por lo de la foto, el de un ministerio o consellería!) ¿Por qué abandona Corina Porro el edificio de la praza do Rey? ¿no debe presidir el 'hacer' de nuestros funcionarios? ¿por qué la pastora (en mi infancia pastoreé cabras, sé lo que me digo) no cuida de cerca su rebaño? La pastora esta ¿tendrá en su reluciente recuncho más 'libertá' para su actividad preelectoral?
Se puede, e incluso en ocasiones puede ser muy bueno, deslocalizar servicios o departamentos pero ¿deslocalizar el cerebro? No, no; algo no está bien en esta mudanza de la presidencia de la alcaldía de la ciudad.
Como llueve tanto nadie de la prensa local se hace preguntas ¡que haberlas haylas y urgentes! sobre esta deslocalización del despacho de la alcaldesa Corina Porro (será por eso por lo que llueve tanto). Esta alcaldía sí tiene bastantes goteras.

Publicidade institucional

Faro de Vigo 24 de outubro de 2006. Edición impresa.
Pax 43 "Especial Medio ambiente"..........3 732 €
Pax 44 "Especial Política lingüistica".......3 110 €
Pax 47 "Especial Sanidade".......................3 732 €
O mesmo formato nos tres casos: parecen follas normais pero cun tipo de letra diferente ó do resto do xornal. É a única pista para saber que se trata de publicidade pagada polas consellerías respectivas. É decir, por todos nos. Por que teñen vergoña de recoñecer que é publicidade pagada? Por qué non aparecen os logos, os nomes, un aviso claro de que se trata de publicidade institucional?
Programa informativo da mañán. Cuña duns 30 segundos. Porto de Vigo. Aproximadamente 50 € cada un.
Programa magacine da mañán. Espacio da Diputación Provincial. Sin datos de tempo.
Programa magacine da tarde. Anuncio da vicepresidencia da Xunta. 1 minuto 114 €.
Seguimos pagando nos.
Sería bon que se soupera canto se gastan as institucións na súa política de comunicación e, sobre todo que se avaliase a súa eficacia. Non vaia a ser que só se faga para manter contentos os propietarios dos medios ¿nonsi?

19.10.06

En campaña

18.10.06

A cidade invisible

Van no vitrasa. Son prexubilados. Falan de vagar.
- E acordaste que antes mirabanse moitos saltón e mariposas? Agora non se mira nada.
- E aquelas,.. como se chaman?... as miñocas!!! Agora non hai por que caen nun regato e morren.

Estivo vendo na televisión un debate parlamentario. Recostado na barra agarra o chupito e confesa:
- Manolo, a politica....., a politica é unha película entre realidades.

16.10.06

Jenaro de la Fuente Álvarez

Con retraso, celebramos o Dia Mundial da Arquitectura. E recomendamos a exposición sobre Jenaro de la Fuente Álvarez que se exhibe na Estación Marítima. A placa do estudio do seu neto -e comisario desta exposición- amarrábase ata hai uns meses nun dos muros do desaparecido edificio proxectado polo seu abó.

14.10.06

CORRUPCION SINDICAL


Dende o ano 1992 coa sinatura do I ACORDO NACIONAL DE FORMACION CONTINUA os sindicatos reciben inxentes fondos procedentes das nóminas dos traballadores e de fondos europeos que multiplican os que xa recibían dende o ano 1985 para impartir cursos para parados ao traverso do PLAN DE FORMACION E INSERCION PROFESIONAL. A cantidade de fondos que reciben para xestionar cursos é TAL que mudou completamente a financiacion dos mesmos, creando paralelamente unha caixa B (en negro) coa que se manteñen estruturas ordinarias das suas organizacions como por exemplo os salarios de moitos liberados, ademais de incrementar o patrimonio inmobiliario e inventariable dun xeito legal pola imparticion dos mesmos cursos. As becarias investigadoras desta redaccion podemos afirmar que esa Corrupcion sindical manten -só en Galicia- os salarios anuais de 1.000 empregados de CCOO, UXT e CIG. ¿podería isto explicar actitudes como a posición unanime e conxunta dos tres sindicatos coa patronal no asunto PXOM? ¿e a mudez sindical contra moitas corruptelas nas administracions publicas sexa quen sexa os que governan?.

10.10.06

Viviendo en Vigo, añoro Vigo.

Unos días de vacaciones; regreso a mi ciudad y me encuentro conque el 30% del 'casco vello' se desmorona de puro abandono. Los asociación de empresarios locales presenta un proyecto de megapuente entre Bouzas y Cangas en el que meten coches, paseantes, metro ligero... y ya anuncian el precio de cruzarlo: 2,50 euros; y cuentan ya con el apoyo de las 'cajas'; a los ciudadanos que les 'den'. La autoridad portuaria dice que su proyecto de ampliación del puerto —gran relleno de la ría— "no lo mueve nadie"; es decir: se hará porque así lo ha decidido dicha autoridad; y los ciudadanos a callar. La mierda y demás residuos siguen llegando directamente del inodoro a la ría y sus riberas. ¡Cuánta imaginación la de nuestros líderes sociales tanto públicos como privados!

Viviendo en Vigo, añoro Vigo.

En los espacios urbanos arquitecturizados parece como si no se previera la sociabilidad. "Las ciudades hacen a la gente" (Renate Schütz). Walzer sugiere que se encuentren o se inventen espacios en los que sea posible el trato no forzado con los extraños. Estamos en un mundo en el que la economía se ve arrastrada por la resaca de la 'racionalización sistémica'.

Viviendo en Vigo, añoro Vigo.

8.10.06

Xentrificación

Novas vivendas de calidade en casa rehabilitada en esquina Baixada a Príncipe con Cruz Verde, en pleno "barrio". ¿Indicios dun proceso?.

7.10.06

Auditorio: gran proxecto cultural

Un templo para a cultura.
Elevado sobre o terceiro piso dunha parte dun edificio de 33 metros de altura, o noso auditorio será o complemento ideal para unha magnífica zona comercial. Nada menos que 23.500 m2 de espacio público que darán lustre aos 20.500 m2 de uso comercial, 9.000 de hotel e 30.000 de parking. Todos os que acudamos ás múltiples tendas, ao ximnasio ou ao spa, engadiremos á nosa actividade o plus de movernos dentro dun espacio cultural de primeira orde. E iso, na vida de un, nótase.
Mesmo, e é unha idea que queremos dende aquí darlle a César Por tela, poderíase percibir dende a zona comercial -en lugar do pesado fío musical- aquelas actuacións que teñan lugar no auditorio: un aria de Mózart mentres probas uns zapatos, ou a Cabalgata das Walkirias acompañando ao dramático esbarar do kepchup pola comisura dos beizos cando devoras un bocata na instalación de Pans&cia.
Hoxe, lendo Faro de Vigo, síntome, un pouco máis, vigués vigués.

5.10.06

Arte para todos

O gabinete técnico de Vigoblog, amosando unha vez máis o seu desvelo por atopar propostas constructivas, ven de deseñar unha nova solución para incrementar o nivel cultural da cidade.
Visto que C. Porro bota mán dos cadros do Museo Quiñones de León para a decoración do seu novo despacho,damos por suposto que non haberá inconveniente nengún en que o resto dos cidadáns fagamos democraticamente o mesmo, xa que somos copropietarios destos bens culturais. Dada a limitación dos fondos do Museo imponse unha solución compartida polo que despois de analisar varias opcións (exposición en bares, colgado de cadros nos vitrasa, carpas nos mercadiños, furgonetas-museo) demos coa mellor solución seguindo unha tradición ancestral: os santos portátiles. Desta maneira durante uns dias ó mes poderemos disfrutar, no noso propio salón, dun cadro coa obriga de pasalo ó veciño que figurará nunha lista mecanografada adherida na parte posterior da elegante caixa de madeira.
O programa piloto que ofrecemos podería empezar cun Laxeiro e un Xosé Guillermo que xa temos montado como se pode observar na foto.


Ainda que C. Porro non tomou precaucións nengunhas para garantir a boa conservación dos cadros, as caixas de madeira levarán un equipo acondicionador cun sensor higrométrico e térmico. De momento só se dispon de dúas unidades para que circulen, unha, polas zonas céntricas humanizadas e a outra irá a Vilaboa froito dun convenio. Para as parroquias haberá que agardar a que se modifique o concurso do mobiliario urbano, introducindo estes elementos. Incorporarán un peto electrónico que cobrará a permanencia na casa ,iso si, por minuto. O servizo podería ser gratuito pero, claro, así non sacaríamos nada da empresa que acabamos de constituir: Arte portátil e contratas S.L.

Mentiras no PXOM vigués

Unha das maiores mentiras que xiran ao redor da aprobación do PXOM vigués -onte repetidas polos "voceiros" de sempre, Fernández Alvariño e APROIN para amedrentar ao persoal-, é que a aprobación do PXOM permitirá ao Concello de Vigo, "legalizar" actuacións urbanísticas que contan con sentencia firme de demolición e reiterados avisos dos xulgados para que se executen.

A realidade é totalmente outra. O PXOM non pode en ningun caso evitar a execución das sentencias en cuestión (Colina de Castrelos, Samil, Canido, Torres Ifer...). Así se dispón taxativamente no noso ordenamento xurídico e, en concreto, no artigo 103.4 da Lei 29/1998 de 13 de xullo, reguladora da Xurisdicción Contencioso-Administrativa, que literalmente di: serán nulos de pleno derecho los actos y disposiciones contrarios a los pronunciamientos de las sentencias, que se dicten con la finalidad de eludir su cumplimiento.

Poderán a administración municipal retrasar coa aprobación do PXOM a execución das sentencias (meténdonos en novos recursos que poñan a proba de paciencia aos pertinaces denunciantes e ao noso sistema xudicial), pero en ningún caso nada que se faga poderá legalizar o que está sentenciado en firme. E quen o diga, mente.

Claro que Fernández Alvariño, Aproin & Cia, se cadra están anotados ao novo sindicato da "desobediencia civil" que parece que se promove cando dos sacros intereses dos petos dos de sempre se trata.

Ou se cadra se trata, soamente, de simple incompetencia. Vaia vostede a saber.

3.10.06

Casco Vello (1)

Un novo edificio arde e outro máis se derrumba no Casco Vello. O decaimento social prodúcese xa de xeito expreso. Abandoado á súa sorte dende que no ano 1999 rematara o programa europeo URBAN, a súa rehabilitación componse só de palabras e mentiras.

O único certo é que para o Casco Vello de Vigo non existe ningun Plan de Rexeneración que se poida considerar tal, é dicir, con métodos e obxectivos de integralidade e cos criterios que a Unión Europea quixo exemplificar co seu programa de rexeneración urbana URBAN. Se antes de 1994, ano do comezo do URBAN, o barrio se atopaba no máis absoluto abandono, esta iniciativa, cun orzamento de 13 millóns de euros (dos cales o Concello de Vigo puxo o 30%), supuxo un empuxe importante que non tivo continuidade. Ese soplo europeo, segundo a memoria do programa e o seu Boletín Buguina, permitíu ensaiar o modelo de xestión integrada que promove a UE e rehabilitar boa parte do espacio público do barrio (case 24.000 m2), construir diversos equipamentos hoxe en funcionamento (Casa de Arines, dous Centros comunitarios, o novo Mercado da Pedra, unha Gardería, un Centro de Artesanía, a Casa da Cultura Galega ou o interior da Biblioteca Central), rehabilitar fachadas e realizar accións de fomento económico e do emprego.

Sen posibilidade de acceder a novo financiamento con ese Programa europeo (só 18 cidades europeas das 188 participantes, e ningunha en España, poideron repetir -para novos barrios e de xeito extraordinario- no novo período 2000-2006), o barrio volveu a caer no abandono, sen que o Concello pusexe, ata a creación do Consorcio en 2005, os recursos necesarios nos seus orzamentos para continuar as políticas de rehabilitación integral, nin adoptase programas específicos integrados dende as distintas concellalías encamiñados cara á recuperación socioeconómica e cultural da zona. Todo o contrario, o Programa Operativo Local, verdadeiro sucesor financeiro de URBAN para rexeneración urbana, foi empregado trapalleiramente polo co-goberno de Carlos Príncipe, co apoio do PP de Corina, para facer a inexplicable "Casa das Palabras-Verbum", cun custo de 9.349.728 euros, financiados no seu 70% pola U.E.

A creación no ano 2005 (hai xa máis de un ano) do Consorcio do Casco Vello de Vigo, dotado con 30 millóns de euros aportados pola Consellería de Política Territorial, Consorcio Zona Franca e Concello de Vigo, non só non está a supoñer un freo ao deterioro urbano, económico e social do Casco Vello, senon que semella que ocorre o contrario. Non podía ser doutra maneira pois o Consorcio non ten, nin pode ter, un programa de rehabilitación integral, pois soamente se crea para intervir no mercado da vivenda mediante a compra ou expropiación de vivendas que logo serán vendidas ou colocadas no mercado en réxime de aluguer. Se temos en conta que o propósito expreso do consorcio era a rehabilitación de 400-600 vivendas en 6 anos e que nun ano só foi quen de adquirir (que non rehabilitar) 40, vemos ás claras que a este paso, nin en 20 anos lograrán os seus obxectivos.

Sen liderazgo político, sen un auténtico programa de rehabilitación e sen un instrumento técnico e administrativo específico e adecuado que o leve adiante, o futuro do Casco Vello está -sempre estivo pola inacción municipal- moi claro: espantar aos xa escasos residentes tradicionais que alí quedan, baleirar logo aos residentes ocasionais tan útiles nesta fase (inmigrantes alugados en condicións de precariedade) e convertilo finalmente nun barrio residencial para a clase media-alta que demanda de novo a centralidade, cun xeito de vida de calidade, tranquilo, con historia e cultura. O proceso está nos libros e ten nome: xentrificación. No caso de Vigo, á brava, claro.

Mentres o Concello segue a dar paos de cego (?), a maior parte dos edificios do Casco Vello están xa en mans de avispados promotores que, sen presas, entre incendio e incendio, esperan a que todo estea a punto para maquear o barrio sen os molestos veciños de sempre. Mal lle vexo o negocio das compras aos do Consorcio... xa se adiantaron hai tempo outros.

Pero seguirán contándose mentiras como a de que todo depende da aprobación dun Plan Especial, como se este non fose máis que unha peza do complexo proceso de rehabilitación que ninguén quere ou que ninguén sabe plantear e poñer en marcha ao estilo de ducias de cidades históricas do noso contorno.

Dificilmente a rehabilitación do Casco Vello a vai liderar C.Porro. A estas alturas aínda segue insistindo en que é o seu programa estrella e na mentira de que a situación actual é culpa é dos do BNG que non conseguiron para Vigo o URBAN II (así chegou a afirmar tan pancha nun pleno municipal (ver páxina 80 da Acta de 31.01.2005), que Vigo "debe ser a única cidade de Europa que se perde un programa Uban e non temos o Urban II precisamente por falta de xestión"... e é que non se informa, ou non quere facelo).

Con 30 millóns de euros de orzamento, o Casco Vello váisenos das mans ano tras ano, mentres segue a cantarse a milonga con palabras que quedan inormemente grandes na boca de C. Porro e Ch. Figueroa: rehabilitación, recuperación...

Seguiremos falando do Casco Vello en Vigoblog, sen ir máis lonxe, das 17 vivendas de propiedade pública, construídas para seren ocupadas por xoves en réxime de aluguer, que levan cinco vergonzosos anos baleiras, pola incompetencia de Xunta e Concello... pero será noutro post.

1.10.06

Eu tamén son un axente social

Xa sei que para os que temos unha certa idade o de axente social sona mal. Pero trátase da nova versión que a socioloxía política ven empregando para definir as organizacións que defenden intereses de un sector. Polo visto, en Vigo, os axentes sociais, son esas organizacións que C. Porro vai reunir unha vez máis para que aplaudan as súas manobras respecto do PXOM, segun anuncia o boletín paraoficial do Concello, e decir, o faro. Faro, que ó día seguinte, publicará o amplo apoio con que conta o documento, carta ou declaración que os tales axentes lerán por enriba un minuto antes da reunión, como fixeron co PXOM. E iso que tiña ben de páxinas. O caso é que entre os axentes sociais hainos de obediencia debida, por exemplo, os comerciantes ou o s empresarios con Alvariño ó fronte que sigue cobrando do Concello. Outros, que non tiñan porque obedecer pois representan organizacións democráticas independentes, tamén agachan a cabeza e participan dos actos de afirmación: son a federación de algunhas asociacións de veciños coa súa incondicional presidenta e os sindicatos, os tres, que sen vergonzas non dubidan en apoiar unha e outra vez ó PXOM.

Pois ben, eu tamén son un axente social e quero que C. Porro me convoque para que non se diga que a súa reunión non foi representativa. E, conmigo, convoque a Ana, a Raquel, a Pablo, a Marcos a Iago, á Alternativa Veciñal, a Outrovigoé posible, a centos de afiliados de UGT, de CCOO e da CIG que están amolados co Plan, ós veciños de Cabral, de Teis (ainda quedan algúns que non son amigos de Toba), en fin, a tódos os da foto, e algúns máis ¿Fará ise sacrificio polo ben de Vigo? Xa de paso, quero que o faro nos pregunte cada vez que pase algo como fai cos axentes sociais de verdade. Claro que iso igual custa uns cuartos.

Desobediencia civil


Finalmente C. Porro abandona a súa posición de resistencia e lembra que ás señoras de dereitas non lles cae nada ben despeitearse e adicarse a amagos de desobediencia civil como se dunha vulgar okupa se tratase. C. Porro decidíu hoxe informar ao Faro de Vigo que finalmente acatará o disposto na Directiva e na Lei de Avaliación de Plans e Programas e solicitará o suposto de tramitación de excepcionalidade para o PXOM.

Como se dunha hippie reciclada se tratase, afirma que cede a transixir coa legalidade "por el bien de la ciudad". Xa nos parecía a nós que non era porque non lle quedara máis remedio para non apandar coa responsabilidade directa da non tramitación do Plan. Agora, despois da preparada xogadiña trilera de que si que non ¿onde está a boliña?, volverá a quedar de víctima cando o Plan non pase -como é previsible- a peneira da súa adecuación ambiental.