IX ÉPOCA

28.7.08

Imos ben...xa temos o neno colocado!!!


Exactamente o da direita da foto, David Regades, Xefe de gabinete do semialcalde Caballero xa o temos na executiva galega do PSdeG= PSOE. Xa o cantaba Toñito Reija en tempos... imos.... de cu.

26.7.08

Seica non houbo sempre medusas



O noso colega Pabliño Eifonso aseguroume indo de camiño ó concerto de Johnny Winter que sí, e como ben sabedes é toda unha autoridade en medusas.

23.7.08

Son coma nenos


"Domínguez se estrena como alcalde al ausentarse Caballero sin delegar"

Es la primera vez que el responsable del BNG ocupa el sillón municipal transcurrido más de un año de mandato

La ciudad registró un vacío de poder por no decidir el regidor local su sustitución durante un viaje de dos días. (La Voz de Galicia 23-07-08)

22.7.08

Hasta siempre, Leopoldo

A los 91 años de edad falleció la semana pasada un hombre bueno, honesto y consecuente: Leopoldo García Ortega. No supe del óbito hasta que hoy lo refirió F. Franco en su amena columna de altibajas sociales del Faro. Descanse en paz.
Leopoldo García era, en los años 70 que rodearon el final de la dictadura y el comienzo de la democracia, un militante socialista, procedente de lo que se conocía como el PSOE Histórico, es decir el Partido Socialista que tenía como secretario general en el exilio a Rodolfo Llopis, y que luego se integraría en el PSOE Renovado que, en el congreso de Suresnes de 1974, eligió a Felipe González (Isidoro) como secretario general con la bendición de la Internacional Socialista presidida entonces por el alemán Willy Brandt.
Procedente del anarquismo, había militado en la CNT en los turbulentos años de la posguerra para integrarse posteriormente en la UGT clandestina, cuando Llopis pasó a presidirla. La reunificación de los PSOE (Histórico y Renovado) lo cogió en Vigo a donde había llegado, procedente de Valladolid, en 1955. Con Paco Osorno eran, creo, los únicos socialistas organizados en el PSOE que había en Galicia, además de Fran López Peña, que estaba en A Coruña. Por entonces, los socialistas gallegos se organizaban en el Partido Socialista Galego (PSG) de Beiras y en el incipiente Movemento Socialista de Galicia (MSG) que trataban de organizar los Alvarez Gándara (Alfonso y Darío) con la vocación de propiciar la unificación de todos los socialistas de Galicia y cerrar el paso al PSOE de Isidoro dominado por los andaluces y madrileños.
Pocos años más tarde, en 1979, cuando se avecinaban las primeras elecciones municipales y el PSOE vigués celebraba su asamblea local en la que se decidía su candidato a la alcaldía, Leopoldo García Ortega salía del antiguo Teatro-Circo Tamberlik, ya convertido en sala de cine y que acogía la asamblea, con una frase lapidaria en los labios al alcance de quien quisiera oirla: "¡Cuando los chorizos entran en el PSOE, los socialistas salimos!". La asamblea acababa de nombrar a Manoel Soto Ferreiro candidato a la alcaldía de Vigo.
Leopoldo García Ortega, una referencia indispensable para comprender la dura vida de la resistencia antifranquista, conoció la cárcel y el exilio, trabajó en una empresa que fabricaba viguetas, "Viguetas Orte", y fue el fundador de un colegio que era "progre", el "Curros Enriquez", que luego pasaría a llamarse "Alborada", cerca de Peinador.
Posiblemente haya cometido algunas inexactitudes en el relato, pero creo que son irrelevantes a la hora de comprenderlo; las referencias son de testigos presenciales, de algo de historia recogida por publicaciones poco difundidas, y otras recordadas de conversaciones personales con el propio Leopoldo en los años 80.
¡Qué ciudad ésta, con unos medios de comunicación incapaces de recordar su historia a base de prescindir en sus redacciones de cualquier memoria viva con más de 20 años de existencia! Que la muerte de esta persona, a cuya entrega deben su educación no pocos de los personajes que estudiaron en el "Curros Enriquez" y hoy tienen entre 30 y 45 años de edad, no haya merecido más referencia que esa excepción llamada Fernando Franco en un comentario de "sociedad", es el reflejo de lo que somos como colectivo humano.
Perdona, querido Leopoldo, que tu figura y algo de tu historia no ocupen un lugar más adecuado que este humilde blog mientras a muchos se les llena la boca con lo de la "memoria histórica", pero tu ya sabías que en esta ingrata ciudad no hay sitio más que para advenedizos, "parvenues" y otras gentes que no desean saber del pasado nada que les recuerde que, entonces, ellos no estaban. Perdónalos, porque no saben lo que hacen.

Deseñe o seu AVE

Non o sabiamos pero resulta que deseñar o trazado dun AVE é un xogo. Según informacións aínda non contrastadas por Vigoblog, está a piques de sair "AVEDESIGN", xogo multiplataforma para PS, Wii e Gameboy advanced. No ministerio de Fomento, na Asociación Provincial de Empresarios, na UGT-transporte, e na alcaldía teñen xa designadas as persoas que se desprazarán a uns coñecidos grandes almacens para facer cola e lograr asi os escasos exemplares que se van comerciar.
Vigoblog, sempre preocupado por defender ós cidadáns, ven de deseñar un kit a 2 euros que pemite participar no xogo e mesmo tomar un café mentrás deseñas centos de itinerarios para o AVE. Non imos permitir que haxa discriminacións por razóns económicas ou de alfabetización tecnolóxico-cibernético. Vexan a foto promocional e convénzanse.

A Comisión de eventos diversos ten xa ultimada a convocatoria do I CONCURSO "META O AVE POR DONDE NIN DIOS PENSABA QUE ÍA PASAR" dotado cunha viaxe Vigo-Coruña (I/V) nun Regional.

E que, xa me dirán vostedes, pero un aínda pensaba que as decisións que moven millóns e millóns de euros, tomábanse despois de serios estudios con equipos multidisciplinares pero polo visto non é así. A democracia participativa está chegando a alturas insospeitables.

Pois nada, a xogar!

21.7.08

A mesma melodia


"É sempre a mesma melodia;/
as moscas mudam,/
só a merda nâo varia"
Luis Cilia

No falla. Como decíamos ayer, cada verano "la misma melodía". Pero ni una sola línea para la solución. Cada verano algún becario es encargado de hacer un "reportaje" sobre los problemas que los automovilistas han de soportar para llevarse su coche hasta la playa. Que si atascos, que si no hay aparcamientos suficientes, que si paciencia, que si, claro, con lo del festival aéreo mucha gente se decidió a irse hasta O Morrazo para poder ver las evoluciones de los aviones de guerra "en misión de paz".
A ver; ¿para cuando un reportaje sobre el transporte marítimo? ¿Es que los medios de comunicación que soportamos sólo atienden a los espurios intereses de quienes abogan por más asfalto, más ocupación del litoral con aparcamientos, más contaminación, más gasto energético, más crispación, para lograr más rendimientos particulares a costa del cacareado "crecimiento sostenible"?
Como decía, cada año la misma melodía, como relataba Faro de Vigo en mayo de 2006. Pues nosotros seguiremos "dando la vara" para que no digan que no sabemos que hay alternativas, como podrán comprobar si consultan los posts relacionados en las "etiquetas" que relacionamos al final.
Van a acabar con lo que nos queda de ría, porque aún siguen influyendo en exceso quienes se hacen el culo agua pensando en el desperdicio de solares que es esta "lámina de agua", que aspiran a ocupar con puentes, rellenos y pan para hoy y hambre para mañana.
Una vez más: la solución a los atascos no es más asfalto y más aparcamientos, sino una razonable habilitación del transporte por barco, tren ligero o tranvía. Por todo el mundo desarrollado se sigue tendiendo a esta fórmula, pero debe ser que los de aquí somos más listos.
¿Cuándo se levantarán nuestros vecinos de O Morrazo para exigir que se prohíba que los coches lleguen hasta el borde de los arenales y el personal se transporte a las playas por mar?
Claro que, así, ganaríamos todos, pero no podrían ganar los cuatro de siempre. ¿Será que no les suena eso del bien público?

20.7.08

International Vigo airshow









19.7.08

Cine de verán



Sen comentarios

16.7.08

Os culpables do desastre



Dende estas páxinas de VB denunciouse reiterada e argumentadamente o desastre do saneamento en Vigo. Iniciado, conforme a criterios de planificación contemporánea, hai 25 anos co PESIV (Plan Especial de Saneamento Integral da Ría de Vigo), a suposta racionalización do vital ciclo da auga na nosa cidade, supuxo colocar sobre o tapete inxentes cantidades de diñeiro e, no estilo desta cidade, inmellorables oportunidades para os depredadores de sempre
Primeiro foi a escandalosa privatización de EMAVISA, Empresa Municipal de Augas, a cargo dun Soto que daba así o seu mellor golpe de efecto persoal, e que supuxo o disparo de saída para que canta actividade de servizo público do Concello fose vendida ao mellor postor (ata chegar á situación actual en que só lles queda por privatizar o subsolo, e estano facendo nun alarde de avaricia e de desprezo ao interese público que clama ao ceo). O gran segundo episodio, o da construcción da actual EDAR (Estación depuradora de augas residuais, vulgo depuradora) da Xunqueira do Lagares, aínda colea hoxe.
Toda a historia do saneamento vigués está chea de sospeitas, incompetencias e irresponsabilidades con nome e apelidos. Chea tamén de impunidade.

Ábrese agora a oportunidade, coa posibilidade da apertura dunha investigación da Unión Europea, de que se descubran os escuros sumidoiros que deglutiron miles de millóns a base de poñer tuberías e facer depuradoras que non funcionan. Durante moitos anos, o saneamento foi unha arma de caciqueo entre gobernos municipais, asociacións de veciños e pobres veciños. Os trazados da rede negociáronse a pé de obra cos caciquiños locais que ían dicindo por onde sí e por onde non pasaban os canos, coa empresa concesionario exercendo obediencia debida. Ata tal punto, que os planos de trazado inicial son hoxe irrecoñecibles sobre o terreo. VB sinalou máis dunha vez aos directos responsables desta situación, a aqueles que, obrigados a xestionar con eficacia e respecto ao interese público a evacuación e tratamento de augas residuais, dedicáronse só a sair na foto e levarse ben coas empresas concesionarias.
Cada goberno municipal foi vendendo os seus quilómetros de tubería sen dicir a ninguén que esas augas ían a ningures, sen realizar ningún dos controis obrigatorios sobre os vertidos industriais á rede municipal, e vendendo, ata a náusea, a cortina de fume do saneamento do río Lagares, gran coartada municipal para non acometer o realmente importante: a rede de saneamento.

Esperemos, nunca é tarde, que unha investigación a fondo da Unión Europea (están lonxe e non poden ser controlados polas redes de intereses de por aquí) poña no seu sitio a aquelas persoas que durante demasiados anos xogaron irresponsable e conscientemente coa nosa saúde e a do noso contorno. Se cadra, é a hora de que os seus nomes e responsabilidades sexan publicamente expostos, canto menos, para vergonza e escarnio público (na xustiza confiamos menos)

15.7.08

Usted no sabe con quien está hablando, oiga! (2)

María Méndez deu o espectáculo en Príncipe. O seu ataque de nervios diante dun policía que cumpría co seu deber, foi tan sinceiro como descontrolado: desesperada ao constatar que a súa autoridade non é absoluta, senon que está perfectamente modulada pola legalidade e a racional distribución de atribucións e competencias na administración pública.
La Voz de Galica dá hoxe unha versión interesada e unilateral do que ocorreu en Príncipe, que moitos puideron ver en directo e que aquí en VB xa adiantamos o venres. Pesie ao que alí se recolle, outras fontes apuntan claramente aque a policía local, esta vez si, cumpríu co seu deber. A performance montada por Médicos do Mundo carecía de autorización para instalarse en Príncipe. E María Méndez non ten competencia ningunha para outorgala, por máis que fose coñecedora ou mesmo organizadora da mesma. Tal autorización ten un procedemento establecido, a través do departamento municipal de Seguridade, no que non se inclúe a posibilidade dun permiso verbal ou persoal dunha concelleira, por máis que berre na rúa e trate de impoñer o seu criterio coas típicas advertencias tipo "non sabe con quen está falando". Ao parecer, foron comerciantes do Príncipe os que deron o aviso á policía local, cando Médicos do Mundo representaban unha especie de reality para concienciar sobre a problemática da drogadición. E a Policía actuou perfectamente acorde co regulamento, que non inclúe entender que ocupa algún lugar na cadea de mando a primeira concelleira que, sen identificarse debidamente, ordee a berros que se retiren, que alí manda ela.
Pero se patético é o de María Méndez, patético é que outro concelleiro, este si con competencias na seguridade municipal, entenda que a forma de dirixirse á policía local é a través do teléfono móbil dunha compañeira de Corporación fóra de si. Semella descoñecer que el é o primeiro que debe respectar a cadea de mando e os medios establecidos para a comunicación regulamentaria. Se quería realmente dar unha orde á Policía e non só tranquilizar e quedar ben coa Méndez, unha soa chamada á xefatura houbera sido suficiente, regulamentaria e efectiva.
Nesta cadea de descoñecemento dun sistema baseado no respecto de todos ás normas e regras establecidas, a intervención do tenente Domínguez (o que faltaba) colocouse na mesma liña despendolada: esixíu a Xulio Calviño castigo inmediato e exemplar ao policía que ousara negarse a obedecer ordes de María Méndez. Nada menos que situou o incidente no máis alto lugar dunha crise do bigoberno, de non escarmentar debidamente ao protagonista involuntario da movida da Méndez.
Se as actuacións de Méndez e Domínguez poñen de manifesto a súa escasa vocación de servizo público e o seu descoñecemento do entramado normativo que dá sentido á acción de policía das administracións públicas, e a súa ignorancia verbo da prevalencia dos principios de legalidade e competencia entre distintos niveis da administración, pior case resulta a actitude do goberno municipal, prestándose a abrir un expediente disciplinario (aínda que só sexa no seu primeiro nivel de dilixencias previas), sabendo que actúa exclusivamente por presión irracional do seu socio de goberno, incapaz de comprender que o poder entregado polos cidadáns está modulado polo imperio da lei.

Incompetencia e autoritarismo mesturado cunha boa dose de chantaxe. Un espectáculo á vista de tódolos cidadáns que ateigabamos ese día a rúa do Príncipe. Un espectáculo que, os que a coñecen e a sofren, saben que non é unha reacción excepcional nesta personaxe.

13.7.08

¡Usted no sabe con quien está hablando, oiga!

¡Bueno, bueno, bueno! Incluso en plena calle son capaces de hacer "visualizar" hasta qué punto su ignorancia o su perversa concepción de la política resultan patentes. Lo que narraré a continuación podrían confirmarlo quienes en ese momento pasaban por la calle del Príncipe. Con más o menos precisión, los hechos se sucedieron como sigue:
Una ONG monta en plena calle del Príncipe una mesa para recabar lo que sea, que para el caso es lo de menos. Un agente de la Policía Municipal, cumpliendo con su obligación y con los mejores modales del mundo, requiere a los instaladores el pertinente permiso para ocupar la vía pública. Los interpelados contestan, deduzco, que no disponen de tal documento pero que tienen "permiso verbal". El agente insiste en que su obligación es, en ese momento, conminarlos a desmontar el puesto, aunque muy a pesar suyo. Para asegurarse de lo correcto de su proceder, el agente tira de "mancontro" y comunica con sus superiores quienes, al parecer, confirman lo correcto de la decisión de aquel, por lo que vuelve a insistir en la retirada de la instalación de la vía pública.
El caso es que, como por ensalmo (no sé si ya estaba allí), aparece la concejala del BNG vigués María Méndez que se encara con el agente, con una variante del clásico "no sabe usted con quien está hablando", conminándolo a obedecerla. Muy en su papel, el requerido por tan irregular exigencia solicita de la mencionada concejala la identificación pertinente, obteniendo como única respuesta una escandalera del tipo "¡se va usted a enterar!", y otras lindezas en esa línea.
Para cualquier observador poco alertado de cómo nos las gastamos por aquí, lo que allí estaba ocurriendo podría interpretarse como una vulgar trifulca en la que una airada ciudadana se encaraba con un agente de la autoridad armado de más paciencia que el santo Job (aunque parezca mentira, los hay), y que se debatía entre mandar a freír espárragos a la autoproclamada concejala y seguir las instrucciones de sus superiores.
Hasta aquí los hechos perceptibles en plena vía pública, con los supuestos mencionados, que, para la mentalidad del Teniente Domínguez y su alegre muchachada, pueden ser incluso suficientes como para pedir, como mínimo, la dimisión de Calviño por permitir la existencia de policías profesionales en el cuerpo y por inmiscuirse en las áreas de gobierno del BNG.
Pero lo verdaderamente relevante de este tipo de comportamientos es que ponen en evidencia una perversa forma de ostentar la representación que los ciudadanos han decidido. Cuando hablaba de ignorancia o malicia, me refería a esa constante que venimos padeciendo de que el principio de legalidad está sometido al de autoridad política.
Ese mismo tipo de argumentos se usaron para defender la impresentable concesión de la ilegal licencia para lo de Finca do Conde y bastantes más, "visualizando" la ignorancia de que las actuaciones de cualquier representante están sometidas al imperio de la ley.
Supongo (bueno, así lo creo) que esta perversión afecta a todos más o menos por igual, pero en este caso se hace patente que el BNG (supongo que el rifirrafe habrá llegado a los oídos de Santidomínguez para hacer más efectiva la palanca) o no ha sabido imbuir del principio de legalidad a sus concejales o cree que puede pasárselo por el arco de triunfo según convenga.
Ellos son los reyes del aire, y su palabra es la ley; están por encima de las ordenanzas municipales, por encima del trabajo responsable de los funcionarios y, desde luego, por encima de la voluntad que los ha aupado al cargo.
Y no es de extrañar que, en algunas mentes de probada debilidad racional, tal concepto de la política se haya instalado como un axioma. Después de todo, qué puede preocupar a quienes siguen ganando poder mientras no dejan de perder votos.
Tal y como yo lo veo, parece que en el BNG (y no sólo en el de Vigo) únicamente tiene cabida el discurso más patatero del poder. Algo así como "si tenemos poder, podemos". Y lo llevan a extremos intolerables, destrozando cualquier atisbo de legalidad tanto en sus comportamientos públicos como en la telaraña que están creando para relacionarse con el funcionariado.
Instalados (como los del PSOE vigués, no nos engañemos) en esa perversa concepción del poder político, han desmantelado cualquier posibilidad de que los principios de mérito y capacidad, por ejemplo, nos permitan disponer de funcionarios realmente capacitados para las funciones que justifican su existencia.
Y, así, siguiendo sendas abiertas por sus antecesores (unos más que otros), están diseñando departamentos municipales a su medida, promocionando a cualquiera que sea militante disciplinado, con absoluto desprecio de las capacidades que se requieren para muchos de los puestos que están cubriendo con palanganeros y asesores de toda laya y desconocido mérito (incapacidad, como en la mili, se les supone).
El resultado es que, aunque sigan negando las evidencias, se organizan traslados de puestos, se llevan a cabo promociones y postraciones en las que él único mérito requerible es "ser del rollo" y así, como cuando recurrían a los "externos", lograr rodearse de fieles por incapaces y/o indocumentados que hayan demostrado ser.
Lo evidente, lo que "visualizamos", es que personajes como los que en muchos casos nos toca padecer por haberlos votado (aunque cada vez menos) pretenden que las instituciones públicas son algo así como el Palacio de Invierno, el cual, una vez asaltado, pasa a pertenecerles. Lo que estamos "visualizando" es que no parecen estar ahí para servirnos sino para servirse; que, una vez llegados, su voluntad es el único banderín de enganche, y a nosotros que nos den "por retambufa"; que el interés del partido es superior al de la sociedad que les paga, porque el partido lo es todo, cualquier cosa que permita mantener el castillo incólume es admisible, y la sociedad tiene que plegarse a ello.
Están equivocados, pero tienen interiorizado eso de que cuatro años dan para que los ciudadanos, reducidos a la condición de votantes, olviden los desafueros cometidos, mientras confían en que volverán al machito sólo con agitar el fantasma de los otros, de los malos, de los que "non son coma nos".
No lo olvidaremos, mientras les recordamos que "el ojo que ves no es ojo porque tu lo veas; es ojo porque te ve".

12.7.08

Aquí vale todo

Unha norma municipal prohibe a colocación de publicidade en elementos do mobiliario urbano público. Unha disposición legal que se salta coa súa habitual alegría o propio bi-goberno municipal, que fai asi, na práctica, outro alarde de auto-insubmisión e demostra que as leis están para seren aplicadas duramente aos cidadáns de a pé, pero non á propia administración pública. Así é como unha vez o tenente Domínguez colga dos báculos das fernandinas globos da Universiada ou de calquera outra ocorrencia, e outra, o almirante Caballero adícase a anunciar as puñeteras obras de perforación urbana para aparcamentos privados, como se fosen actos culturais, "mellorando o futuro".
Ata aquí, todo normal na anormalidade democrática que nos preside.
Pero dende hai semanas, centos de bandeirolas con publicidade dunha empresa privada con mando en praza chamada Caixanova, colgan das farolas do alumeado público. E iso xa nos mosquea máis. A colgada xeral, incumpre impudicamente as normas que deberan rexer para todo o mundo.
Esta patente de corso para a nosa benefactora institución financeira, só pode significar:
- Caixanova, sen encomendarse ni a dios ni a su madre, chantou as bandeirolas nas farolas sen autorización nin permiso ningún. Estariamos, neste caso, perante unhafalta tipificada por parte da Entidade e dunha grave irresponsabilidade da administración municipal pois, ante a evidencia da comisión dunha irregularidade grave (entre outras cousas, tal colocación pode hipoteticamente afectar á seguridade ao non ser un uso previsto polo fabricante), fai mutis polo foro e permite que, diante do seu narís e contra os intereses xerais, unha entidade de doada identificación e coñecido domicilio a efectos de localización, practique impunemente a insubmisión (repetimos: só reservada ao bigoberno, faltaría máis).
- Caixanova conta co permiso municipal: estariamos perante un caso de posible prevaricación, pois, ata onde nós sabemos, a prohibición de colgar nas farolas calquera tipo de elementos permanece vixente.
- Ademais, tal autorización faríase, no hipotético caso de que fose emitida, sen procedemento no que se fixe o prezo público que marque a ordenanza fiscal correspondente, e sen as debidas garantías procedentes do pagamento dunha fianza para respostar a posibles, e non tan imprevisibles, danos que se poida causar ao ben público afectado.

Pois mira ti que nós pensamos que non é nada disto. Sinxelamente tratarase dun trapicheo máis dos irresponsables que nos gobernan, unha autorización "verbal", sen informe nin responsabilidade técnica ningunha que a respalde, sen procedemento administrativo ningún que garantice o interese xeral. Un favor máis, un novo investimento no banco de favores municipal, no que Caixanova ten depositada unha boa cantidade, como sheriff rico desta cidade.

Detrás deste despropósito, debe haber funcionarios responsables por acción ou por omisión, políticos responsables por permitir, ou mesmo alentar esta práctica, e, sobre todo, novamente, a absoluta indefensión dos que pagamos os nosos impostos pensando inxenuamente que os que nos gobernan están sometidos, coma nós, ao imperio da Lei.

A veda está aberta ¿quen quere colgar gratis e impunemente a súa publicidade no mellor e máis barato soporte da cidade?... vaian facendo cola... e tonto o último, que nisto, ao parecer, non hai normativa á que aterse.

Vémonos na próxima farola.

11.7.08

Makelele "rides again"


Makelele cabalga de nuevo. Este personaje, retratado por Gustavo Rivas para La Voz de Galicia durante una de las vistas de su caso, es el paradigma de la estupidez de considerar como un "deporte de riesgo" lo de conducir a toda hostia por las calles de una ciudad. Makelele podrá volver a cabalgar sobre su "buga" para demostrarle a no sé quién lo fantástico conductor que es.
Pero la decisión de la Audiencia Provincial de Pontevedra, devolviendo la libertad al acusado de homicidio por la muerte de un matrimonio en la calle Jenaro de la Fuente el pasado mes de enero, puede que sorprenda a muchos, pero, como dice en su auto, el tribunal "está obligado a aplicar estrictamente la norma jurídica", por lo que no considera suficiente la reiteración de un hecho delictivo para mantener la privación de libertad.
Lo cierto es que esa misma apreciación, al no disponer de pruebas que obligasen a considerar "doloso" el homicidio imputado a los conductores "Makelele" y "El Coletas", fue la que permitió al primero salir en libertad el pasado 16 de abril, bajo fianza de 12.000 euros, aunque la decisión hubo de ser revocada tres semanas después, el 5 de mayo, cuando el personaje en cuestión andaba dando tumbos, borracho, sobre una motocicleta.
Mientras hago profesión de cautela a propósito de la reciente resolución judicial, no puedo por menos de hacer algunas consideraciones sobre eso que se ha dado en llamar "alarma social". A pesar de que, judicialmente, se necesitan pruebas incontrovertibles para fundamentar una acusación, socialmente todo el mundo directamente afectado sabe que, en la zona comprendida entre las dos rotondas de la calle Jenaro de la Fuente, las competiciones entre los integrantes de una pandilla de descerebrados eran el pan nuestro de cada noche.
La falta de pruebas para determinar que aquella locura que destrozó a una familia formaba parte de una "competición ilegal", hizo que la primera apreciación para calificar los hechos como "homicidio doloso" se quedase en "homicidio involuntario". La diferencia estriba en la apreciación de que la conducta de los conductores fuese irresponsable sobre sus consecuencias, en lugar de accidental e inopinada. Pero hay una máxima jurídica que afirma que "la causa de la causa es causa del efecto" y que me parece de ineludible aplicación aquí. La causa del efecto fue el "pique" y la causa de la causa era, incuestionablemente, la reiterada competición que para su disfrute llevaban a cabo esos y otros "conductores", aplaudidos y jaleados por una cohorte de buscadores de emociones "caiga quien caiga". Esta apreciación permite deducir que o bien eran unos seres penalmente irresponsables o eran plenamente conscientes (y responsables penalmente) de que su conducta podía provocar la muerte de alguien.
Si bien es cierto que, con toda probabilidad, los responsables del accidente no pretendiesen directamente matar a nadie, no lo es menos que, por edad y supuesto juicio, tenían que saber que de su comportamiento podía resultar lo que resultó. Del mismo modo que está claro que el asunto no resultó de un "pique" espontáneo entre dos alocados conductores.
Makelele y El Coletas se conocen (uno de ellos viajaba con la novia del otro en ese momento), como saben quienes de algún modo andan en el entorno de este tipo de "competiciones". Así lo pude comprobar personalmente al escuchar por accidente una conversación entre tres jóvenes, a pie de moto y con el casco en la mano, que parecían saber directamente del asunto.
Naturalmente que, a efectos de la penalidad correspondiente, el caso deberán resolverlo los tribunales de Justicia, pero el criterio social sobre lo que a la sociedad afecta no está sujeto a tales cautelas. Quienes resultamos ser potencialmente víctimas de este tipo de comportamientos tenemos todo el derecho del mundo a expresar nuestras opiniones, sin perjuicio del acatamiento crítico de las sentencias que emitan aquellos tribunales.
Y mi opinión, que someto a cualquier otra mejor fundada (como suelen rematar los informes jurídicos), es que José Luis Sosa (Makelele) y Samuel David Fiuza (Coletas) son, si no media una rehabilitación tan necesaria como improbable, provocadores de alarma social. Al igual que otros todavía no convertidos en homicidas por pura casualidad.
Procuren alejarse de ellos cuando conduzcan.

9.7.08

Lawn tennis

El fantástico partido entre Roger Federer y Rafael Nadal, que aún colea en las secciones de deportes de los periódicos, me dio por recordar algunas de las anécdotas de este deporte que comencé a ver cuando la televisión era única, en blanco y negro y por aquí ya se conocía de oídas a un tal Manolo Santana, quien creo que visitó Vigo alguna vez para participar en torneos que organizaba el Club de Campo.
Para empezar, diré que Nadal le hizo a Federer lo mismito que años ante le había hecho John MacEnroe ("¡Bromea o qué!") al por entonces imbatible sueco Björn Borg: impedir que ganase su sexto Wimbledon consecutivo. A partir de ahí, ya saben... También debo decir que el Nadal-Federer no fue el partido más largo de la historia de Wimbledon, como explicaré más adelante. Pero, vamos a lo de las anécdotas:
Comenzaba la era "open", tras una dura pugna entre lo que se conocía como "amateurismo marrón" y el profesionalismo. Finalizaba la década de "los 60" y en las competiciones de "lawn tennis" (que así comenzó llamándose este deporte) había dos categorías: aficionados y profesionales. Los primeros eran los únicos que podían jugar la "Davis cup", que se suponía reservada para quienes no formaban parte del llamado "circo Kramer", que reunía a los jugadores contratados por Jack Kramer para jugar torneos en los que el premio en dinero era abiertamente admitido. Frente a ellos, la hipocresía de que jugadores como John Newcombe, Roy Emerson, Manuel Santana o Dennis Ralston no cobraban por jugar había dado lugar al mencionado "amateurismo marrón".
El primer partido de aquel torneo "open" de 1969 enfrentaba a un veterano profesional, Pancho González, con un joven "amateur", Charlie Passarell. El resultado fue el partido más largo de la historia y que daría paso a la invención del "tie break" o "muerte súbita".
González tenía 41 años y Passarell 25. El partido duró ¡dos días!, porque los dos tenistas se negaban a darse por vencidos y cada set aún había que ganarlo por dos juegos de diferencia. Atención al resultado: 22-24, 1-6, 16-14, 6-3, 11-9. Ganó el "viejo", después de remontar los dos primeros sets que ganó el "joven", tras 5 horas y 12 minutos de juego.
Alguien, entonces, se percató de que la posibilidad de que un partido no se acabase nunca era más que real. Y se inventó lo del "tie break", "muerte súbita" o "jeu decisif", según se dijera en inglés, castellano o francés. En 1970 se generalizó esta regla.
El anecdotario de Winbledon, más allá de los elogios que provocó el enfrentamiento Federer-Nadal, da para todo.
El primer español que ganó el trofeo fue Manuel Santana, en 1966. Cuando la duquesa de Kent le entregó el trofeo, Santana cayó en un error protocolario, víctima posiblemente de la "cortesía" caballeresca de besar la mano de una dama. Pero el protocolo obligó a la duquesa a retirársela, porque lo estipulado era, simplemente, una breve inclinación de cabeza. Al igual que en el caso de Nadal y su naturalidad saltándose el protocolo y la estructura del All English Club para saludar a los príncipes de Asturias, la prensa de la época señaló amablemente el gazapo de aquel "caballero español".
Pero al año siguiente, y de acuerdo con la costumbre, el partido inaugural del torneo de Wimbledon se disputaba entre un novato y el último ganador. El norteamericano Charles Passarell, que dos años después protagonizaría el inacabable encuentro con Pancho González, se encargó de eliminar a las primeras de cambio al poseedor del título.
A pesar de estar hablando de Wimbledon, no me resisto a narrar algunas otras anécdotas de este mundo de la raqueta. Fue en Roland Garros y se enfrentaban en la final el gran Ivan Lendl y el pequeño (en todos los sentidos: tenía 17 años) Michael Chang, un chino-norteamericano, que acabaría venciendo y siendo el más joven ganador de ese torneo.
Nunca podré olvidar la "astucia" del chino. Caracterizado por su potente servicio (empezaba la era de los "cañoneros"), Chang disputaba un punto decisivo (ganaba por 4-3 en el 5º set y servía para el 5-3) y Lendl esperaba su cañonazo al fondo de la pista. Ante el asombro general, el chino hizo un saque inverosímil ¡por debajo del brazo!, o lo que por aquí se llamaba "de sobaquillo", y se consideraba propio de principiantes. Ganó el punto, obligando a Lendl a correr como un loco para llegar en condiciones a la "inocente" bola, y el partido. Fascinante, más aún porque encontré un video de la "jugada". Podeis disfrutar de esta genialidad del chaval.
En 1965, el equipo español de Copa Davis se enfrentaba con el potentísimo de EE.UU., que traía en sus filas al por entonces nº 1 del tenis "aficionado", Denis Ralston, y llegaba a Barcelona en plan de asistir a un mero trámite frente a aquellos Manuel Santana, Joan Gisbert, José Luis Arilla y Juan Manuel Couder. El último partido debía enfrentar a Santana con Ralston, pero ya España ganaba por 4-0, y Manolo decidió "lesionarse". Fue sustituido por J.M. Couder, un jugador de los de antes, cetrino y con su bigotito facha en ristre, que hacía posturitas muy ortodoxas y lo devolvía todo.
Ralston, un rubio americano, altanero y más desagradable que un resfriado en verano, acabó desesperado en el primer set, que perdió por 6-4, sin encontrar la forma de mandarle una pelota a Couder y que éste no se la devolviese envuelta en unos efectos incomprensibles para el yanky, volviéndolo loco a base de dejadas y globos (entonces aún se decía "lobs", "passing shot", "net"). Al final ganó Ralston, 4-6, 6.4, 6-3, 6-3, totalmente desquiciado por aquel muro con bigotito, y los norteamericanos se fueron para casa con el rabo entre las piernas. Al año siguiente, Ralston podría medirse con Santana: mal momento, porque Manolo aprovechó aquella final contra el norteamericano para ganar su título de Wimbledon. ¡Marditoz roedorez! debió decir el rubio al contemplar aquella sonrisa cargada de piños que exhibía Manolo Santana.
Diez años después, Joan Gisbert protagonizaría una de las remontadas más épicas, en una final inter-zonas de la Copa Davis, frente al ruso Alexander Metreveli. Gisbert perdía por 2 sets a 0 y Metreveli disponía, en el 3º set de punto de partido ("match point", se decía entonces) con su servicio. Me dispuse a ver el final del encuentro. Imposible: Gisbert acabó ganando después de levantar ¡SIETE match points! Vi aquel partido en la televisión de un bar próximo a la calle Areal (entonces Arenal), donde entré a tomar una caña y por poco me emborracho porque no había forma de ganarle a aquel pesado sin consumir los 5 sets, ni casi nunca ganaba él en menos parciales.
En fin, que me apetecía contar todo esto, por si os ilustra y/u os divierte.

2.7.08

"mas de lo mismo" ou o mesmo conto : 25 de xullo ou galegoescolas


Neste caso dende a paxina web de Vicepresidencia ilustrando a nova da clausura de curso da Galegoescolas..! Que máis da !

Nenos e bandeiras


Nunca me gustou a imaxe mediatica dos nenos usada moi a menudo pola esquerda e ultimamente moitisimo polo Bng nos actos propagandisticos da Vicepresidencia da Xunta de Galicia,cando nesa parte do goberno galego residen as competencias precisamente de menores.Semellame perversa por falar claro.Agora,tamén o BNG se apunta...ou contratarán á mesma axencia de publicidade...calquera sabe?