IX ÉPOCA

31.8.08

Defender a costa, planificar o futuro


Os depredadores inmobiliarios puxeron o berro no ceo co anuncio da protección fronte á construcción nos primeiros cincocentos metros do litoral de Galicia. Para eles, o modelo a seguir é o que agora morre: o destrozo masivo da costa do mediterráneo español. Nada menos. Para os axentes económicos, a protección do litoral é incompatible co desenvolvemento turístico, que eles seica só conciben como a acumulación de apartamentos, hoteis, adosados e chiringuitos varios a pé de praia.
Sen embargo, precisamente en Galicia é aínda posible e viable un turismo sostible, mesmo ese que, planteado en exclusiva, tamén vai en decadencia hoxe, de sol e praia. O que non é viable é acometer un turismo deste tipo a base de cargarse o valor que se pretende vender, a praia (o sol, porque non poden).
Planificar o futuro neste tema tan transcendental, debería pasar pola comprensión global do territorio de Galicia, dividido cada vez máis entre unha poboación interior que se morre e desaparece, deixando tras de si terras de cultivo, vilas pequenas e aldeas de altísima calidade ambiental e paisaxística, e unha costa "rica" que sofre unha cada vez maior presión inmobiliaria e deterioro ambiental. E esta compresión debería levar a acometer políticas que estructuren e cosan o territorio na súa totalidade coa finalidade de acadar, á vez, a rexeneración do interior e o uso sostible do litoral.
Como se logra isto?: cunha cobizosa planificación do territorio, baseada na salvagarda e potenciación dos valores que singularizan a Galicia, que prevexa unha rede de comunicación interna de carácter intermodal, rápida, limpa e eficaz que relacione racionalmente o interior e a costa. Por que non vai ser un lugar de residencia turística "litoral" unha aldea rehabilitada no interior das provincias de Coruña, Lugo e Pontevedra que se atope comunicada con praias de referencia a menos de media hora de traxecto? Por que non planificar as "urbanizacións" para turistas ocasionais ou residentes (eses vellos europeos cos que soñan os promotores galegos que decidan pasar a súa xubilación por aquí) rehabilitando e rexenerando a estructura tradicional do territorio en abandono e proxectando sobre o futuro un panorama de altísima calidade rural-litoral?.
Unha planificación territorial decidida e complexa, lonxe dos reduccionismos normativistas que nada suporán de cambio nas tendencias especulativas e destructivas que se albiscan, e atenta a facer realidade un desenvolvemento económico realmente sostible que compatibilice o inorme potencial turístico de Galicia con, xustamente, os elementos paisaxísticos e patrimoniais que están na base do seu atractivo.

P.S. Claro que nisto dos 500 metros, sempre existirá a famosa excepción do "solo urbano consolidado" que os PXOM especulativos como o de Vigo, extende a boa parte do seu litoral, e que produce pelotazos planificados, como este escandaloso, hoxe mesmo, na praia do Vao.

28.8.08

Depuración: un problema mal planteado.

En setembro (¡2008!) haberá que tomar decisións sobre a depuradora. O estudio de SAITEC . empresa que ganou o concurso de Acuanorte, ofrece varias opcións. O problema é a falla de espacio provocada pola decisión política de contruir unha única depuradora e ademais no mesmo emprazamento. É previsible que o custo se dispare moi por encima dos 160 millóns iniciais – unha das solucións sitúase nos 210 millóns- e preguntámonos se tal sobrecusto non fai ainda máis viables solucións descentralizadas como as que vimos propoñendo neste blog: varias depuradoras de tamaño medio, separación de pluviais e fecais e control e esixencia de depuración ás instalacións industriais.
Como sempre, as presas van ser invocadas para non cambiar de rumbo e as políticas timoratas e continuistas seguirán adiante. E o Concello dimitirá unha vez máis das súas responsabilidades negandose a abrir novos camiños para o desenvolvemento sostible da cidade. A solución, iso si, será presentada como gran avance tecnolóxico, o Concello lavará as manas e solicitará a declaración de interés supramunicipal para que a Xunta execute as expropiacións necesarias e o Alcalde inaugurará uns paneis explicativos. E mentras tanto, abrimos as rúas para humanizar e facer aparcamentos e non aproveitamos para separar as augas pluviais e fecais , seguimos sen identificar e sancionar os responsables dos verquidos, e mantemos á cidadanía na ilusión de que sempre haberá unha gran solución feita por grandes homes para os problemas do mundo. Asi nos vai.

25.8.08

Máis recheos en Bouzas (R)

Remitido por Bouzas-móvete:

Os entullos do aparcadoiro soterrado de Pintor Colmeiro están sendo utilizados para facer un recheo no asteleiro Lagos. Non se almacenan para facer un futuro recheo, como sinalaban o sábado algúns medios de comunicación, senón que se está facendo un recheo xa. Anexo duas fotos do novo recheo.
Non hai máis que seguir aos camións desde esta obra para darse conta que a constructora minte ao afirmar que os entullos só se trasladan a vetedoiros de Redondela e Mos e ao Porto de Marín.

Nas últimas décadas os recheos na Ría de Vigo foron modificando a liña do litoral o que provocou cambios na dinámica de correntes afectando ás praias que van quedando sen area como Samil ou Alcabre, aos bancos marisqueiros e a toda a vida mariña. De seguir así a Ría de Vigo será un enorme Porto bañado de aguas completamente mortas.
Por cada recheo que se fixo, nas últimas décadas, as autoridades, tanto municipais como portuarias aseguraron que era o último, que non se ia a rechear máis na Ría, pero parece que nunca teñen suficiente, parece que até que maten a Ría por completo non van quedar tranquilos.
O espazo portuario está infrautilizado e mal xestionado, utilízase para todo tipo de actividades, que non teñen nada que ver co porto.
Os recheos fixéronse, até agora sen ningún tipo de planificación e séguese actuando do mesmo xeito. Xusto ao lado onde se está a rechear, ao outro lado do embarcadoiro dos botes de remo do Nautico, hai unha esplanada rodeada por un muro que nunca se utilizou para nada, durante os máis de 50 anos que leva esa superficie gañada ao mar. Sería lóxico que se o asteleiro Lagos precisara de máis superficie, a Autoridade Portuaria lle cedera está superficie valeira e non autorizara un recheo novo.
Ademáis que pintan en superficie portuaria unha escola de imaxe e son (feita hai catro anos e que tapou a única abertura ao mar do centro de Bouzas), un instituto, un polideportivo, un centro social, un almacén de veículos, fábricas de conservas, un campo de futbol, as oficinas, sala de exposicións e almacenes da Zona Franca, unha empresa de fritidos, e todo un sinfín de naves, industrias e oficinas que poderían estar en calquera polígono industrial dos arredores?
Como se atreven a decir que precisan espacio portuario e que hai que facer recheos?
A Ría de Vigo é un dos ecosistemas mariños de maior produción biolóxica do mundo, e en vez de aproveitar esta regalo da natureza están empeñados en destruila por completo no nome dun falso progreso que nos vai levar á ruina.

FOTOS: Bouzas-móvete

22.8.08

Minority report

La necesidad irreflexiva de hacer algo, la premura, la precipitación, la falta de cultura democrática y las pocas luces acaban por llevar a algunos a despropósitos como este remedo de "minority report" que se ha marcado nuestro gobierno municipal bifronte. "Vísteme despacio que tengo prisa" es una frase que algunos atribuyen a Napoleón, pero que da igual quién la dijera porque encierra la enseñanza de que las precipitaciones no suelen conducir a ningún sitio apetecible. Y la ausencia de sentidiño tampoco.
O sea que nuestros nunca bien ponderados munícipes, al alimón almirante y teniente, han decidido hacer una lista en la que se recogerán los nombres y circunstancias de presuntos maltratadores. Y se han quedado tan anchos. Claro que como las presuntamente protegidas, las mujeres, han puesto el grito en el cielo porque así no se hace, ya el teniente Santidomínguez se ha apresurado a aclarar que no se trata de una "lista" sino de un "censo". ¡Uf!, mucho más tranquilo me quedo, porque, claro, un censo es un censo y una lista es una lista, ¿se enteran?
Porque, según él, un censo es un nosequé que se hará "por distintos barrios de la ciudad en donde, con la ayuda de colectivos vecinales", se relacionarán "posibles situaciones de violencia". Pues todavía me quedo más tranquilo, ¡no te digo! Y, por si no hubiese quedado completamente sedado, Santi me aclara que no sólo no es "lista" sino que no es "negra". Así que ni de xenófoba vamos a poder tachar la ocurrencia.
Espanto me produce que alguien se atreva a pretender tan incongruente juego de palabras, y mucho más si lo hace desde una representación que, por lo que a mí respecta, para nada me representa. O sea que, si es un censo y no una lista, ya no será una relación de nombres y circunstancias, ¿no? Venga, hombre, ¿a quién pretenden confundir?
En la película citada, "Minority report", una policía especializada en prevenir se dedicaba a arrestar a personas que iban a cometer un crimen, antes de hacerlo. Se basaba en las predicciones de unos seres especiales que, mantenidos en un estado de cautiverio mental, veían lo que iba a producirse. Claro que siempre podía haber un informe "en minoría", que permitía dudar de la realidad denunciada. Y si algo puede ocurrir, ocurre, como en la película, donde el error consistía en dar por supuesto que el protagonista iba a cometer un crimen que, al final, no llegaba a cometer.
La peregrina idea de "peinar" la ciudad preguntando al vecindario si oye discusiones, o si sabe que fulanito es muy malo con su mujer, o vaya usted a saber qué, es uno de esos desatinos resultantes de la poca sensatez de algunas gentes metidas a fozar en la política y que se rodean de fieles acólitos a los que dan el pomposo título de "asesores" para les salgan por este tipo de registros.
Lo de menos es ya que el supuesto "censo" resulte de difícil elaboración, porque sólo la idea atenta contra el sagrado principio democrático de la presunción de inocencia. Ya sé que sería bárbaro eso de adelantarse al crimen, pero ello pondría patas arriba cualquier atisbo de seguridad jurídica y resultaría intolerable.
Ya les anticipo, desde aquí, que tal "censo" no será elaborado. Pero les diré, igualmente, que nunca recibiremos explicaciones al respecto. Sobre todo, porque tendrían que incluir un "censo" de estupideces reconocidas por los autores de tal bobada.
Y no es que no comprenda que es humano eso de que sea mejor prevenir que curar, pero una cosa es prevenir y otra prejuzgar. Porque, se mire desde donde se mire, un "censo" tal supone necesariamente el establecimiento de un prejuicio que para nada podría evitar algún mal, porque nada se puede hacer hasta que un delito se ha cometido, por mucho que se presuma su ejecución. Y tan humana como lo anterior es la pretensión de seguridad total, aunque todos sepamos que no es posible.
En fin, que lo único que nos faltaba, después de la ocurrencia de hacer la "lista", es que el eminente filólogo Santidomínguez nos venga ahora con que no se trata de una lista sino de un censo. No me atreveré a decir que sea esta la mayor sandez que he escuchado, pero pocas le podrán superar; o no.
La forma de enfrentarse a esta lacra de la violencia doméstica (no me gusta nada eso de violencia de género, como si la hubiera de número y de caso) es otra, si es que existe alguna eficaz a corto plazo. A corto plazo, y desde los poderes públicos, sólo se puede recurrir a la represión, si antes tales comportamientos no han sido reducidos a meras anécdotas mediante el único método preventivo democrático: la educación y el ejemplo.
Pero el caso es que este tipo de episodios suelen dar lugar a una nueva justificación de "gasto" de nuestros dineros. ¿Se apuestan algo a que la medida irá acompañada de la consiguiente campaña publicitaria para regocijo de "anónimos", "significancias", "ecos" o cualquier otra "agencia de servicios integrales de comunicación"?
Pero ¿es que no hay nadie que les diga que no se puede ir así por la vida? Y mucho menos por la nuestra.

19.8.08

La maldición de Portanet

Dándole vueltas a eso que, sin saber ni cómo ni por qué, pareció bueno a la Consellería de Ordenación del Territorio (por no personalizar) después de haberle parecido malo, se me vino a la cabeza una cosa que algunos han dado en llamar "la maldición de Portanet". Estarán ustedes pensando (o no) en lo de la Plaza de España.
¿Se acuerdan, verdad, de cuando Mauricio Ruiz "apatrullaba la ciudad" con la mirada serena para que los abigeos no se lucraran con el expolio de nuestros rebaños de cuernilargos? Es verdad que "apatrullaba" solo; pero "apatrullaba".

Entonces, los que querían hacerse amigos del gobernador del estado para que les dejase poner sus alambradas y acabar con los "horizontes lejanos", se las tenían tiesas con el "apatrullador" y no se atrevían a escupir fuera del caldero cuando se pasaban por el "saloon".
Pero, por detrás, en las penumbras que oferta el poder, los malos conspiraban para que el gobernador le retirase la placa de concejal a Gary-Mauricio-Cooper y poder campar por sus respetos. La historia nos dice que lo consiguieron. Mauricio, "sólo ante el ladrillo" que todo lo puede, hubo de retirarse a sus cuarteles de invierno a contemplar cómo los "suyos" mandaban todo lo trabajado a freír espárragos.
Ellos querían poner alambradas, ampliar el OK Corral de la Plaza de España y conseguir el monopolio de la extracción y el transporte de ladrillo en todo el Oeste. Y casi lo consiguen.
Pero, héteme aquí que, como pasa cuando se anda "fuchicando" en la tumba de los faraones, la tenebrosa sombra de algún sacerdote de Annubis surge para hacer visible la clásica maldición.
Así es que, cuando ya todos los obstáculos parecían removidos; cuando ya la conselleira, que antes había dicho no, se puso a decir "digo" donde había dicho "Diego", ahora me viene el semiólogo Pereira y sostiene que la vieja maldición de Portanet abarca a todo lo que linde con la Gran Vía. Y me lo explica:

Resulta que, siendo sheriff de la Fiel, Leal, Valerosa y Siempre Benéfica ciudad de Vigo don Rafael J. Portanet Suárez, y corriendo los últimos años de la década de los 60 del pasado siglo, epígonos de aquellos abigeos del far west vieron la tremenda extensión de pastos que había nada más traspasar la por entonces llamada Gran Vía del Generalísimo por su margen izquierda y la desearon para poner sus traicioneras cercas de alambre de espino.
Cantan los ciegos por las ferias del país que el sheriff y sus amigotes conspiraron para ocupar aquella franja de terreno baldío y ponerla a solares. Sólo se requería una simple recalificación que permitiera que los terrenos en barbecho pasaran de valer "cuatro" a valer "cuatro mil". Dicen también que el sheriff Portanet contaba con "carta blanca" del Gran Jefe Blanco, un paisano radicado en El Pardo (Madrid), que gobernaba el territorio con la férrea mano de un tal Camilo Alonso Vega, conocido en el Oeste como "don Camulo", porque era capaz de derribar a un regimiento de un "decreto-coz". Y se creció, claro.
Iba tan sobrado el sheriff que no se percató de que, una cosa es una cosa y otra cosa es otra; las cosas como son. Tiró entonces de pasquín colocado junto a las puertas batientes del saloon, y anunció que la margen izquierda del territorio conocido como Gran Vía pasaba a convertirse en sabrosísimos solares, y que las vacas se fueran a pastar a Oklahoma, vasto territorio virgen.
Algo hizo mal el sheriff, o se olvidó de hacer partícipe del descubrimiento de aquel yacimiento de ladrillos a algún pez gordo, porque el Gran Jefe Blanco no movió un dedo cuando un marshall decidió que los "descubridores" de aquel Eldorado eran unos tramposos que habían usurpado los títulos de propiedad a los honrados granjeros, a cambio de unos pocos centavos.
El caso es que, gracias a que había sido directamente "elegido" por el propio don Camulo, el sheriff se libró del traje a rayas y de compartir rancho con los Dalton en el trullo. Pero no así varios de sus pandilleros de la banda conocida como Corporación Municipal de Representación Terciaria (es decir, que eran "representantes" de los tres tercios en que nos dividían entonces: Familia, Municipio y Sindicato), que acabaron tras las rejas por una temporada.
Cuentan los más viejos del lugar que el sheriff Portanet, cabreado por haberse quedado con el culo al aire en su "jugada" inmobiliaria, lanzó una maldición sobre aquel territorio situado en la margen izquierda de la Gran Vía. Para asegurarse de la pervivencia de la maldición, el sherif chafado se hizo construir un gran depósito de carburante en lo más alto de la acera de enfrente, de cuyo glorioso pasado como "gasolinera de Portanet" (PS, rezaba el luminoso) nos queda hoy lo que conocemos como "gasolinera de la Plaza de España".

Fueron pasando los años y la maldición sobre "la margen izquierda" siguió su curso: costosos chalets de una burguesía más pendiente de limpiar de color rojo los números de sus cuentas bancarias que de prosperar repartiendo trabajo y riqueza, han quedado convertidos en guarderías, locales de copas con vocación de "cool", lavacoches a presión, intentos fallidos de restaurantes y fracasados (hasta ahora) intentos de volver a lo de recalificar aquellos prados y convertirlos en minas de ladrillos.
Hasta que, otra vez en las penumbras del poder local, los nuevos tentadores "cuenta naranja" de los sucesores de aquel sheriff de los 60, decidieron que todo era una patraña para asustar a los niños y consiguieron que algunos antiguos adversarios se uniesen para hacer de la "margen izquierda" el gran emporio comercial, aprovechando el regustillo aristocrático que daba nombre al rancho: Finca do Conde. Pero el asunto nació ya con mal pie y peor prensa (no toda, claro). Incluso ahora siguen las secuelas de la maldición cuando "destapamos" los últimos números del millón y medio de la Volvo-ING.
Pero la maldición de Portanet acechaba y el peso de la ley se cernía sobre "el mayor centro comercial de Galicia", aunque ellos seguían en plan "ladran, luego cabalgamos". Sin embargo, otro marshall dictó sentencia definitiva: lo de Finca do Conde era ilegal y había que arrasarlo.
En esas estábamos cuando, por un lado los moradores del Centro Comercial fueron sintiéndose engañados y abocados a la ruina, y por otro ya el negocio de explotar minas de ladrillo sólo daba para disgustos.
Y seguíamos en esas cuando un nuevo sheriff, que antes se decía amigo de Mauricio, nos muestra su júbilo porque ya se puede ampliar el corral de la Plaza de España, con unos leves retoques para alojar ganado menor, y de nuevo la mina de ladrillos volverá a producir alcanzando las "más altas cotas" de protuberancia que se han visto al oeste del Pecos-Lagares.
Sostiene Pereira que una maldición es una maldición, y que, por mucho que alejen del corral los caballos de Oliveira, el nuevo poblado proyectado no va a ninguna parte porque pesa sobre él la Maldición de Portanet. En fin, que el Caballero se va a quedar sin caballos, ni que sean de Oliveira, y los gambusinos no van a pillar oro en estos placeres, porque sobre la margen izquierda de la Gran Vía (plazaspaña incluida) pesa un mal de ojo con casi medio siglo de probada eficacia.
Y digo yo; ¿es que ya no quedan asesores con memoria?
En fin, que si lo que sostiene Pereira se sostiene, vamos a tener que sentirlo por los caballos de Oliveira, el Caballero del convenio, ING-Real State y Fraga, Portolés y García Quijada, para regocijo del primer damnificado por la querencia de la margen izquierda de la Gran Vía a que la dejen como está: Rafael J. Portanet Suárez (q.e.g.e.).
La sombra de Portanet es alargada. Y su venganza, que ni la de Tutankamon.

O Señor Presidente da Rede de Cidades polo Clima

Hai un mes celebrouse en Donosti a III Asamblea de Ciudades polo Clima. O Señor Presidente da tal rede ven sendo o noso alcalde e da súa participación enteirámonos porque marchou sen avisar e Santi tivo que dar un golpe de estado -legal, iso si- para gobernar a cidade.

Xa temos dito que a Presidencia da Rede foi un premio de consolación ó non ter conseguido a Presidencia da Federación Española de Municipios, posto que fora ocupado por Paco Vázquez e que cadraba coas aspiracións do ex-ministro Caballero. Aínda así , era de esperar que tan digno posto axudara a que en Vigo se levarán adiante políticas de loita contra o cambio climático e polo aforro enerxético. O Sr. Alcalde tivo ocasión de ver como o seu compañeiro Odón Elorza conta cun programa de actuación medioambiental e leva adiante a Axenda 21 que o noso Eixo Atlántico foi incapaz de sacar adiante.
Aqui non dubidamos da responsabilidade do Sr. Caballero que, na citada asamblea, firmou un Manifesto adherindose ó Pacto de Alcaldes promovido en toda Europa e a partir do cal deberían incrementarse as iniciativas para densenvolver a cidade de forma sostible. Deixando aparte as incoherencias - depuradora, construcción de parkings, etc- que pode agachar no saco da "herdanza dos gobernos anteriores" hai unha característica determinante das políticas mediomabientais que resulta incompatible coa concepción do poder que ten o alcalde. Trátase da necesaria participación social e a conformación de equipos que sosteñan tales iniciativas. Caballero ven demostrando que por non contar, non conta nen cos membros da súa candidatura e ven refuxiandose nun estreito círculo de colaboradores -Font, Regades- marxinando e mesmo atando ó resto. Sería democraticamente saudable saber que pensan membros da súa candidatura como Nelly Pérez Giraldez, presidenta do GECMA ou a propia Chus Lago sobre estes temas.
O que non dubidamos e que na próxima campaña publicitaria que xenerosamente pagará a Alcaldía aparezan destacados os grandes logros da cidade no terreo medioambiental. Por certo, sabemos de boa tinta que nun descanso da Asamblea Caballero, diante da sorpresa de Odón Elorza pola construcción de parkings no centro de cidade, confesou que se trataba de obras camufladas da primeira liña de Metro.

17.8.08

Así se gastaron os 1,5 millóns de euros da Volvo

Visto o alto grao de transparencia do Concello de Vigo, que a todos nos enorgullece, publicamos en exclusiva a relación de gastos que se realizaron con cargo ao fantasmagórico e secreto Convenio entre o Concello de Vigo (C.Porro) e ING Real Estate, para o patrocinio parcial da saída viguesa Volta o Mundo de Vela VOR -Volvo Ocean Race-. Dende VB reclamamos moitas veces que se fixeran públicos estes datos, tal e como o esixira a oposición (daquela!) a C. Porro. Como agora no goberno esquécense rapidamente do prometido, para iso estamos nós, para recordarllelo! Esperamos que, facendo gala desa transparencia, nos conten agora o almirante Caballero e o tenente Domínguez, como se gastan eles os millóns de euros dos orzamentos municipais en publicitarse e visualizarse, canto diñeiro gastan, con quen contratan, que procedementos de contratación utilizan, etc.

Para os que non seguisen daquela a través de VB e da prensa (El País, pois a prensa local non publicou unha soa liña, ben alimentada por graciosos contratos sucesivos dende a mesma alcaldía) este affaire da VOR, lembramos que as empresas Abano e Significantia están relacionadas coa que, no momento de asinar o citado convenio e realizar os pagos, era a xefa de Gabinete de C.Porro, Pilar Egea (Ábano foi fundada por ela e, naquel momento, -ao igoal que pasaba con Significantia- figuraba a súa sogra como socia). Aquí se pode facer un seguemento completo deste escándalo.

Claro que Domínguez e Caballero están empeñados en facer boa a C.Porro no que a gastos de publicidade institucional se refire... non hai máis que ver o timo millonario da Universiada e a mellora do futuro que lideran repectivamente... todo, todo, se acabará sabendo...

Pois aí van os datos, factura a factura daquel negociete co que adormilaron á cidade durante uns poucos meses. Significantia + Abano, vinculadas á daquela alcaldía de Vigo a través da súa xefa de gabinete, á vez que xestionaban o tal convenio, facturaron, nin máis nin menos có 44,5 % do millón e medio de euros. Tódolos gastos foran ordeados e supervisados directamente pola alcaldía de Vigo, pero ningún deles foi sometido aos procedementos legais de contratación das administracións públicas (ou sexa, todo foi a dedo, sen publicidade nin concorrencia), amparándose no truco de que se facturase directamente a ING, empresa privada e, xa que logo, non sometida ás garantías e controis do gasto público. A fórmula de Convenio -cuxo texto se mantivo sempre en secreto- foi a ferramenta utilizada para eludir o control público deste gasto millonario. Bo e fácil negocio, si señor!

ÁBANO+SIGNIFICANTIA

Fecha

Ábano

31052005

51.225,60

31052005

58.000,00

01082005

58.000,00

15112005

342.200,00

Total Abano

509.425,60


Significantia

31052005

145.000,00

31052005

11.600,00

31052005

11.600,00

Total Significantia

168.200,00

TOTAL ÁBANO + SIGNIFICANTIA: 677.625,60 €

RESTO FACTURAS A ING DE “VIGO05”

FECHA

IMPORTE

ACREEDORES

06062005

130.500,00

BOAT GP WORLD S.L.

31052005

13.684,52

CANAL 1

06052005

90.480,00

GEDEMON, SL

06062005

13.920,00

GEDEMON, SL

01062005

974,40

GONZALO ALONSO-BERNAOLA

06072005

9.048,00

GEDEMON, SL

21072005

13.340,00

GEDEMON, SL

01082005

130.500,00

BOAT GP WORLD S.L.

08112005

117.600,00

JENIOS ORGANIZACIÓN DE CONCIERTOS SL

22102005

13.382,92

RONAUTICA, SA

28102005

15.335,20

DAVILA SPORT

08112005

6.496,00

ESPECTACULOS LITO, SL

12112005

360,00

C.E.A.R. CASTROMAO

12112005

2.088,00

ARABOT PRODUCCIÓNS HIPOLITO CABEZAS

12112005

720,00

A.C. STA MARIA VISO TERRA MEIGA

10112005

1.276,00

PEÑA FREIXO

12112005

1.113,60

ACD LAVADORES

12112005

360,00

AVC SAN XOAN

12112005

1.995,20

LEMBRANZAS GALEGAS

12112005

720,00

A FOLK ANDARELA

10112005

1.440,00

C.C.AR. VALADARES

12112005

1.155,60

AVV O CARBALLO SÁRDOMA

12112005

417,60

ANGEL ESTÉVEZ COSTAS

09112005

960,00

ASOCIACIÓN CULTURAL ALOIA

12112005

720,00

ASOCIACIÓN CULTURAL TRALOVALO

27102005

360,00

AVV MONTE DA MINA CASTRELOS

26102005

385,20

AVVCR CABRAL

12112005

385,20

AVV CRISTO DA VICTORIA COIA

12112005

1.763,20

SCD ATLANTIDA MATAMÁ

12112005

835,20

AC DE BAHIÑA BAIONA

12112005

385,20

AVV CRISTO DA VICTORIA COIA

12112005

1.080,00

AVV BEADE

12112005

4.988,00

WENCESLAO CABEZAS DEL TORO

14112005

21.460,00

PEDRO VÁZQUEZ TABOADA

16112005

118.518,49

SIMON MUSIC

11112005

92.800,00

FARO DE VIGO SAU

27122005

29.280,00

EL CORTE INGLÉS

27122005

5.640,00

EL CORTE INGLÉS


846.467,53


TOTAL ABANO-SIGNIFICANTIA


677.625,60

TOTAL OTROS


846.467,53

TOTAL FACTURAS ING VIGO05


1.524.093,13



Como se pode ver, uns cardaban a lana co seu curre e uns poucos espabilados se llevaban... la fama.

15.8.08

Viva Siniestro Total!


Chapa: Siniestro Total.
Actúan o sábado en Castrelos.
Alí estaremos este outro grupo vigués!

12.8.08

El non o faría

Leo o Faro de hoxe, e creo que Gaspar, Jean Floc´h, corre perigo.
Despois de miles de quilómetros e varios anos de singladuras entre Bretaña en Leixoes, entre Vigo e Moaña, parando a descansar e a "falar" cos humanos en cada porto, despois de sorrir aos cativos e respirar ata o foondo dos nosos tímpanos cos seus saloucos na dársena do Berbés. Despois de amosar, xeneroso, centos de veces o seu lombo ás nosas caricias e á ilusión de que a ría está viva. Despois de decidir que o porto de Vigo e a súa xente, lle gusta... cometeu a equivocación de xogar cun buzo e atacar á sacra economía das empresas locais. Un xogo que para Faro de Vigo é "un ataque" e que Jean Floc´h realizaría máis veces noutros portos sen que ninguén tirara tan tremenda conclusión.
Gaspar está en perigo despois do titular do Faro: que non nos ergamos un día coa terrible nova de que Gaspar, o Jean Floc´h dos bretóns desapareceu para sempre en Vigo e ninguén saiba nin como nin quen foi.
Gaspar, Jean Floc´h, para seguirmos considerando herdeiros do mar, debe ser protexido. A Consellería de Medio Ambiente saberá como facer para facer compatible as súas visitas co traballo dos buzos, seguro. Saberá como indicar aos cidadáns que respecten as normas de seguridade necesarias con estes animais (por máis domesticado que estea, como está, Gaspar).
Todo menos despedir con caixas destempladas, no mellor dos casos, a ese ser vivo cuxa existencia depende, xa por completo, da confianza que depositou no xénero humano.
Nono abandonemos: el nono faría.

FOTO: GREMMAR (Gaspar en Leixoes)

Cuando pase la calor

Una de las cosas que más me intrigan es esa enorme dificultad para encontrar responsables personales de infringir la ley en materia urbanística. Vamos a dejar de lado cualquier tentación de interpretaciones jurídicamente correctas, para fijarnos en lo que podrían ser, simplemente, deducciones lógicas. Antes de nada convendría decir que si los actos de la justicia necesitan profesionales de la interpretación, mala administración de justicia es esa, porque es exigencia de la justicia que, según la Constitución, emana del pueblo, ser comprendida por quienes son sus beneficiarios. Y mala justicia será la que resulta difícil de comprender por ese pueblo que la legitima.
Nuestro semialcalde se ha salido por el registro de airear los nombres de quienes han intervenido en la concesión de licencias que se han revelado ilegales. Claro que en su condición de representante político su anuncio se refiere a eso tan indefinible que son las "responsabilidades políticas" y, naturalmente, la forma en que se asumen.
Pero la gente, usted o yo, necesita saber que quien la hace la paga y que alguien (no algo, como un Ayuntamiento) tiene que ser responsable de los actos que precisan de seres humanos para llevarse a cabo. En pocas palabras: que si hay una ilegalidad en la concesión de una licencia, ha de haber algún responsable personal que tenga que dar cuenta a la justicia de sus actos. Que sean políticos o técnicos quienes resulten responsables es obligación de la justicia determinarlo. Que se dé con ellos es una exigencia ciudadana.
Lo preocupante de esta vía para sortear la ilegalidad es que los actos personales o corporativos de unos pocos acaban por tener que pagarse por todos; ya sea asumiendo indemnizaciones que nos dejarían en números rojos, ya sea forzando la ley para evitarlas y, por consiguiente, tener que sufrir las ilegalidades cometidas.
Es verdad que, para exigir responsabilidades personales es preciso determinar sin duda alguna quienes, y en qué medida, han intervenido en la comisión de la ilegalidad. Pero sigue siendo curioso comprobar que resulta casi imposible tal cometido, según nos demuestra la experiencia.
No otra cosa es lo que esta ciudad lleva soportado desde hace ya ni sé cuántos años. Aquí, cada Plan General, al menos desde 1988, sufre más carga legalizadora que otra cosa. Cada PXOM carga sobre sus espaldas con la urgencia de dar cobertura legal a lo que los tribunales de justicia han considerado una ilegalidad. Así, cada acto ilegal en materia urbanística deja sin responsabilidad, ni penal ni civil, a quienes lo cometieron.
La situación, aunque resulte duro decirlo, es una invitación a la comisión de otras ilegalidades, por culpa de la convicción ciudadana de que, una vez cometido el desafuero, ya no hay nada que hacer. Es el caso del controvertido Plan General de Nigrán: conscientes los vecinos de que, si llegaba a celebrarse el pleno, las barbaridades especulativas del documento cobrarían forma edificatoria, cortaron por lo sano e impidieron la celebración del pleno con el que los especuladores esperaban campar a sus anchas. Sabían también que cuando años después se declarase su ilegalidad ya se habría encontrado la fórmula legalizadora, o la ejecución de la sentencia produciría eso tan antijurídico de que el remedio cause más perjuicio que el delito. Así que no es difícil entender lo de los vecinos de Nigrán como un acto de pura coherencia.
En este caso habría que admitir que se ha llevado hasta sus últimas consecuencias esa seguridad de que los ciudadanos no siempre pueden dejar en manos de la administración de justicia la defensa de sus legítimos derechos, con lo que se abre una peligrosa senda que urge cerrar devolviendo a su cauce la confianza ciudadana en la administración de justicia.
Que ahora Caballero se salga por el demagógico registro de publicar la lista de quienes intervinieron en la concesión de las ilegales licencias que siguen dejando el urbanismo vigués en manos de los tribunales de justicia, no deja de tener su coña, aunque bienvenido sea, a pesar de que supone el reconocimiento de que no hay manera de exigir responsabilidades penales.
¿Saldrán a la luz los nombres de los concejales que votaron a favor de esas ilegalidades?, ¿los de los que se abstuvieron sabiendo que ello suponía apoyar el resultado a favor de la ilegalidad?, ¿los de los técnicos que informaron?
¿Con qué nos sorprenderá el semialcalde cuando pase la calor?
Pero, ¿nos sorprenderá?

10.8.08

A Alameda convertida en mercadillo

Ver reportaxe fotográfica ampla


C.Porro cravoulle á Alameda varias estocadas. Agora, o tenente Domínguez está disposto a darlle o descabello. Alguén debería parar a barbarie que se está a cometer nestes días coa instalación dun cutre mercadillo de "artesanía" e "gastronomía" no xardín histórico da Alameda.

Esta "actuación", ao parecer "organizada" pola Asociación Veciñal do Casco Vello por encargo da concellería de Cultura do Concello de Vigo, vén engadirse á brutal ocupación por parte desa mesma concellería do contorno do monumento a Elduayen cun tremendo palco (por chamar dalgunha maneira ao feixe de ferros e lonas alí malinstalado), seica para o Festival Folclórico internacional e ás desvencixadas casetas da feira do libro antigo e de ocasión. Unha magnífica imaxe sobre o noso nivel cultural para os turistas que nos visitan.

A Alameda non é unha zona verde ao uso. É o xardín histórico máis antigo de Vigo, delicado e extremadamente sensible e voluble ás barbaridades que contra el está empeñado o Concello en perpetrar. Xa son moitos os síntomas de degradación irreversible que se poden apreciar a simple vista. Non só se están a perder os sebes de aligustre e buxo (moitos substituídos por sebes de camelia, que nada ten que ver coa historia deste xardín), senon tamén, están a morrer árbores de moita idade e grande porte. Sen ir máis lonxe, na foto que encabeza este comentario, detrais do bonito forno portátil de "pan de millo", aparece xa morto un castiñeiro de indias que debe andar polos 50 ou máis anos de idade. É xa a segunda árbore de gran porte que morre dende a humanización de Corina e a enésima dende que a incuria dos distintos responsables municipais abandoaron á Alameda á súa sorte. Moito nos tememos que se alguén non toma nota antes e o remedia (se que aínda estamos a tempo e hai solución ás dentelladas que as obras de "humanización" deron ás raiceiras de case todas elas), estas mortes son só o comezo dunha historia xa anunciada.
Claro que entre cables, focos pendurados das árbores, vehículos pesados circulando polo seu interior, contaminación e mercadillos como este, axiña teremos unha magnífica zona aberta para as carpas do BNG. Estes que están faceno bó ao finado de Agustín Arca.

Como xa diciamos hai xa hai tres anos en VB e hoxe repetimos: Dende este medio pedimos que se remate con esta barbarie, (...) e se redacte por profesionais competentes e se execute un rigoroso proxecto de restauración, seguindo estrictamente os criterios internacionalmente admitidos para estes espacios e nomeadamente recollidos na Carta de Florencia.

Menos mal que o tenente Domínguez ten mando en tropa sobre a área de Cultura e Patrimonio Histórico do Concello, que se non, a cousa podía aínda ser pior, claro.

9.8.08

Cuando un amigo se va...

...queda un espacio vacío
que no lo puede llenar...
,
decía Alberto Cortez con aquella languidez que conseguía encandilar corazones tiernos y mentes entregadas a su voz.
Karpin dice que se va hastiado de sentirse incomprendido, y no nos deja uno sino unos cuantos espacios vacíos. Porque,
"cuando un amigo se va
se detienen los caminos

y comienza a revelar

el duende manso del vino..."
(¿?)
Juro por lo más sagrado que no sé qué pensar. No sé si sentirme aliviado porque quien iba para oligarca del ladrillo se haya dejado los piños en el reventón de la "burbuja inmobiliaria", o si acompañar a Cortez en el lamento, porque
"cuando un amigo se va
galopando su destino
empieza el alma a vibrar
porque se llena de frío..."
.
Sea como sea, parece que al ex futbolista que llegó del frío las cosas no le han ido como hubiera preferido, aunque supongo que tendrá su recompensa celestial, porque el amigo de los bienes terrenales de la iglesia cuyo reino no es de este mundo le ha dejado resuelta la papeleta de convertir en billetes de curso legal esas propiedades sacras que no había a quién colocar: Cluny, Hermanitas de los Ancianos Desamparados (asilo), Oblatas coruñesas, Jesuítas de Camposancos y, por si las dudas, el Barrio del Cura...
Hombre, no sé yo qué decir de eso de que no le fueran las cosas como hubiera preferido, porque ¿dónde esperaba que hubiese un negocio con lo de Cluny, que estaba ya kaput cuando compró por 18 millones de euros "de vellón" la inmobiliaria "Canaima" que era la lastimera dueña del solar? Como no sea que esperaba que le saliese lo de pedirle al Concello 28 millones como "indemnización" por no dejarle construir lo que pretendía... Oye, que obtener 10 millones de euros por cuidar la parcelita durante unos añitos, tampoco es moco de pavo, digo yo.
Y es que sobre Valery Karpin se ha dicho ya de todo, siempre, naturalmente, basándose en las suposiciones que cada uno haya tenido a su alcance: que si era el testaferro del dinero negro de las mafias rusas; que si era un elemento destacado en Vigo para servir la voracidad de especuladores ladrillistas ligados al fútbol (que si Lorenzo Sanz, que si Florentino...); que si era un altruista enamorado de Vigo (¡ostrás, como Corina!) dispuesto a sacarnos del atraso constructivo y recuperar barrios enteros con su esfuerzo económico; que si estaba preparando su asalto a la alcaldía de Vigo (como si lo necesitara para algo) o a la presidencia del Celta (¡lagarto, lagarto!), o que si era "naranja" como esas cuentas del "freshbanking" holandés... Incluso he oído decir que Karpin estaba moviendo el dinero de las extorsiones de ETA, tras su paso por San Sebastián, donde habría sido "inducido" a dar salida blanqueadora al "impuesto revolucionario"...
En fin; lo que ustedes quieran, que no faltarán más interpretaciones; unas regidas por esa inveterada manía de los humanos de explicarse lo que no parece muy claro, otras fruto de la iracundia, la envidia o la simple maledicencia, y otras surgidas de todos los que siempre saben mucho de lo que todos los demás ignoramos.
Sea como sea, y para que vean ustedes que hay diferentes puntos de vista, hay otras versiones menos lastimeras y más jacarandosas, que piden los plazos que le han negado al ruso, en plan
"no te vayas todavía,
no te vayas por favor,
que hasta la guitarra mía,
llora cuando dice adios".
Lejos de mí cualquier tentación hagiográfica a la hora de contemplar esta huida, pero quiero distanciarme también de la demonización, por fácil que esta tentación se me presente por El Maligno, no vaya a ser que, con los servicios prestados por el ruso a la Santa Madre Iglesia Católica, Apostólica y Romana, me tengan reservada una parcelita mínima lindante con las calderas de Pedro Botero.
El caso es que dice él que se ha dejado detrás los 100 millones de euros que "invirtió" en pretender sacarnos del atraso urbanístico en el que nos movíamos, que los políticos deberían "querer más a los empresarios" y que lo del PXOM fue un culebrón con más aplazamientos que capítulos lleva lo de la Bea esa. Mire usted, en esto último va a ser que estamos de acuerdo.
En fin que cuando un amigo se va, como cantaba el Cortez,
"...se queda un árbol caído
que ya no vuelve a brotar
porque el viento lo ha vencido".
¿Uno?: cientos, oiga, cientos. Y lo del viento, ¿de qué va? Por aquí los árboles caen por efecto de la gravedad o, en su defecto, como decía el sargento aquel, "por su propio peso" resultante de derribos para "humanizaciones" y/o trasplantes de fortuna.
Y es que:
"Cuando un amigo se va
queda un espacio vacío
que no lo puede llenar
la llegada de otro amigo"
.
Que llegará, no lo duden.