IX ÉPOCA

29.8.07

De patrias, himnos y banderas

Cada verano, con la merma que para las redacciones de los periódicos suponen las vacaciones estivales, la inactividad parlamentaria y las ausencias de los políticos, la falta de noticias creó lo que se han dado en llamar “serpientes de verano”. Cada verano volvía el recurrente tema del monstruo del Lago Ness, o similares. Ahora, esa ausencia informativa ha sido paliada por el incremento general de la importancia que en los medios de comunicación se da a los sucesos. Un choque múltiple de vehículos, un atropello en una aldea cualquiera de la geografía, una reyerta callejera o la detención de cuatro trapicheros de los sobradamente conocidos por todos congregan los esfuerzos de los medios de comunicación. Llegan decenas de cámaras, los corresponsales tienen su oportunidad de salir en los telediarios, y los becarios analizan cualquier nimio detalle del siniestro con la sana intención de encontrar un “enfoque” o un dato originales. En suma, que el detalle ha propiciado que la anécdota ascienda a categoría, denominándola “de interés humano” (¡vaya chorrada!).
Pero la “serpiente de verano” parece resistir los embates de la anécdota, y el estiaje sigue siendo propicio para debates impensables en otras épocas, o simplemente innecesarios. Nuestra serpiente de verano es, realmente, ingeniosa: el himno gallego como elemento de confrontación partidaria.
El caso es que la ocurrencia de Quintana de enseñar a los niños de entre 0 y 3 años el himno gallego ha conseguido “visualizar” hasta qué punto el gobierno gallego no es un gobierno. Vicepresidencia y Educación se enfrentan entre sí, además de tener que aguantar el enfrentamiento del PP. Ya tenemos a todos nuestros representantes parlamentarios a la greña entre sí. Aquí no hay gobierno y oposición, aquí hay tres partidos en permanente necesidad de contrastar su identidad. No hay pactos que valgan, no hay acuerdos de gobierno útiles; sólo “visualización” de unas diferencias que se erigen en protagonistas frente a la necesaria unidad de actuación de cualquier gobierno.
Unos, que si los niños han de ser aleccionados desde pequeños; otros, que si los bebés han de ser dotados con medios para desarrollarse y dejar los conocimientos enciclopédicos para más adelante, y los terceros metiendo el dedo en la llaga y parándose a asegurar que los infantes sólo necesitan aprender a mamar y eructar. De lo más edificante.
Hasta aquí, lo que hay. Ahora, lo que a mí se me ocurre:
Para empezar debo decir que, en lo que respecta a sus letras, todos los himnos (menos el español, al que nadie se atreve a ponérsela) son una estupidez literaria, por mucho que Quin diga, como ya lo había hecho Franco de España, que el nuestro es "un himno precioso que é a envexa doutros países".
Todos los himnos son un instrumento del sometimiento a los intereses de los estamentos dominantes en la sociedad. Cada himno asegura que los amparados bajo su letra son insuperables, tanto en la victoria (y dale con la guerra) como en la derrota; tanto en su idiosincrasia (aunque acoja múltiples “sensibilidades”) como en su relación con “los otros”; tanto en su historia como en su manifiesto e irrenunciable destino; tanto en su determinación como en la protección que cada Dios (muchas veces el mismo para unos que para otros) otorga a cada intérprete de cada himno, por el mero hecho de figurar inscrito en un registro y no en otro. En todos ellos el elemento principal es la diferencia. Ninguno exalta valores compartidos, ninguno es capaz de alentar a emular los valores de otros, ninguno aceptará que todos fuimos una vez monos.
Así consiguen la perversidad de dotar a cada “protegido” por un himno o una bandera de inmarcesibles cualidades, del convencimiento de “su razón” histórica, por mucho que el momento en el que esa “historia” comienza resulta tan aleatorio como incierto. ¿En qué momento de la prehistoria los gallegos dejamos de ser inmigrantes africanos? ¿En cuál, pasamos de “mouros” a celtas, a suevos, fenicios, griegos, romanos o españoles? ¿Hubiera sido mejor para la patria gallega si los “mártires” del Monte Medulio hubieran hecho mártires a los legionarios de César Augusto, o si hubiera triunfado la insurrección de los Irmandiños? ¿Seríamos gallegos si Aníbal no hubiese decidido descansar en Capua y hubiese logrado un “delenda est Roma”, en lugar de cagarla? ¿Dónde puede situarse el orgullo nacional de que podamos decir que el mítico río Letes, el del olvido, fue el Lima o Limia? ¿Seríamos mejores si los partidarios de Juana la Beltraneja hubieran sustituido el imperio de Castilla por el de Portugal? ¿En qué medida nos viene mejor que Colón haya sido natural de Poio, que si fue genovés o mallorquín? ¿Era Franco un gallego, o un simple traidor a su “patria”, a la que únicamente tenía como residencia veraniega tras “regalarse” el Pazo de Meirás? ¿Quién era más gallego: Franco o Enrique Líster; Rosalía de Castro, Pondal, Curros, o Cela, que ni vivía aquí ni ha escrito en gallego?, ¿A quién debemos reivindicar como propio y exponente de nuestras “virtudes”: a Casares Quiroga, a Menéndez Pidal, a Breogán, a Salvador de Madariaga, a Fran o a David Cal?, ¿Qué equipo de fútbol representa mejor las esencias eternas de Galicia: el Deportivo de Djalminha, Mauro Silva y Bebetto, o el Celta de Revivo, Penev, Karpin y Mostovoi? ¿Es más patriótico denominar “suevo” en lugar de “visigótico” el estilo arquitectónico de Santa Comba de Bande? ¿Qué país tiene un clima más adecuado, unos paisajes más incomparables, unas gentes más nobles, generosas y orgullosas, o un idioma más expresivo, más propio o más ancestral?
En resumen: los himnos y las patrias son perversos por definición, se les mire por donde se les mire el contenido. Al igual que las banderas, no tienen más objeto que el de perseguir a los supuestos detractores, vejadores y no alienados, además de fomentar la animadversión por otros semejantes, que, al igual que los propios, no tienen más culpa que la de tener que aceptar que el “amor” a la patria es un valor superior a cualquier otro.
En cualquier ordenamiento jurídico moderno, cualquiera puede expresar su desamor, incluso animadversión, por su madre, por su padre o por su vecino, pero será legalmente perseguido si, de palabra o de obra, menosprecia los símbolos nacionales. Y eso del menosprecio también resulta una arbitrariedad, como demuestra el reciente caso de los jóvenes españoles encarcelados en Letonia (o Estonia, o Lituania, que es lo de menos) por pretender llevarse como recuerdo una banderita de esas que se cuelgan en las fiestas. ¡Al cuerno con la Diosa Razón, que pretendió legarnos la Revolución Francesa, junto con la fraternidad, la igualdad y la libertad para todos los seres humanos!
Y no hablemos ya del fascismo inherente a casi todos los himnos, consistente en recordar o inventarse historias, razas, etnias o mitos, necesariamente considerados superiores a “los otros”. Aunque con escaso éxito, a no ser vagamente literario, la frase de Samuel Jonson es de las que me convencen: “El patriotismo es el último refugio de los canallas”.
Por último, otra reflexión: la Política es una actividad íntimamente relacionada con el mundo de lo racional; hacerla descender al ámbito de los sentimientos es, necesariamente, una canallada, amén de una prueba de la cobardía intelectual, que ha de refugiarse en el plano de los afectos (nunca elegidos) ante su inferioridad argumental/racional.

28.8.07

"Juester. Cine na rua" para 55 espectador@s

Estas noches, bajo la luna, detrás del MARCO (c/ Progreso) tenemos cine; cuatro películas espléndidas bajo el título: Juester.
Ayer noche pasaron el clásico de Sam Peckinpah


GRUPO SALVAJE (The Wild Bunch). 1969
Dirección: Sam Peckinpah
Forografía: Lucien Ballard
Música. Jerry Fielding
Duración: 145 min.
Pinrcipales intérpretes: William Holden, Ernest Borgnine, Robert Ryan, Edmond O´Brien, Warren Oates, Ben Johnson, Jaime Sánchez, Emilio Indio Fernández, Strother Martin, L.Q. Jones, Albert Dekker.


«... mis héroes son "loosers" porque están derrotados por anticipado, lo que constituye uno de los elementos primordiales de la verdadera tragedia. Se han acostumbrado desde hace mucho tiempo a la muerte y a la derrota; en consecuencia, no les queda nada que perder» Sam Peckinpah.

Nos reunimos allí sobre 55 personas. Resulta llamativo observar los ritmos de la ciudad, la respuesta ciudadana a los acontecimientos que ésta genera. ¿Cuántos habitantes están censados en Vigo, 294.000?
No sé si esta audiencia —los 55— era escasa o suficiente, lo que sí deseo es que los organizadores de este evento no se desanimen y sigan ofreciéndonos estos hermosos entretenimientos.

Hoy pondrán Dead Man (J. Jarmusch, 1995), mañana día 29 La muerte tenía un precio (S. Leone, 1965), y la noche del jueves 30 proyectarán siete cortos gallegos: Promesa (F. Cortizo), Incomunicados (J. Galiñanes), Humanoide (F. Estévez), Temporada 92-93 (A. Marzoa), Las 2 vidas de Ernesto Pena (F. Armada) y Bichos raros (Burgaleta y Collantes).

26.8.07

28 millones de euros (100 viviendas) por Cluny

La actual propietaria del antiguo colegio Cluny (Valery Karpin SL) pide al Ayuntamiento, por este edificio, 28 millones de euros (4.658 millones de aquellas pesetas). Esta cantidad podríamos traducirla en el importe de la venta de 100 viviendas (suponiéndoles un valor PVP de 46,5 millones de pesetas cada una).
¿Se pueden construir 100 viviendas en el solar de Cluny? Si no se puede edificar (ni 100 ni una) viviendas en Cluny, entonces, ese edifico tiene un valor mucho menor.
¿Qué valor tiene un terreno si no es en función del fruto que de él se puede obtener?
Si se quiere rescatar para uso público este solar ¿no cabe una permuta?

Bruxas-Air















¿Hará escala en Peinador esta línea aérea de bajo coste y escasa contaminación? En Compostela ya funciona a pleno rendimiento.

24.8.07

Nuestro alcalde hace "hincapié"


















Abel Caballero, nuestro alcalde, reunido el pasado lunes con la junta directiva de la delegación del COAG de Vigo recalca que "hay que hacer mucho hincapié en la conservación y mantenimiento de las obras arquitectónicas de los diferentes períodos de la historia de Vigo".

¿Cuántas veces a diferentes alcaldes/alcaldesas hemos escuchado, sino con las mismas palabras sí el mismo mensaje? Ya no nos lo creemos.

Y siguen, en esta localidad, lobotomizando cantidad de edificios a la vez que les hacen un buen lifting. Por si fuese necesario, recuerdo que 'restaurar' es volver el edificio a su estado original saneándolo y reponiendo las partes viejas por otras iguales pero nuevas ¿Cuándo se ha 'rehabilitado' realmente un edificio en esta ciudad? Caixanova está cerrando la galería entre Policarpo Sanz y Velázquez Moreno; Caixagalicia cierra Nova Olimpia; el edificio catalogado de la calle Pontevedra esquina a Arenal: desmontado, fulminado su interior, estirado... Las antiguas Bodegas Bandeira: cayéndose a pedazos... Demoledor es el panorama rehabilitador de esta city: es la 'ciudad real' que estamos construyendo.

Pensando en todo éso, mientras, en tren, regreso a esta mi ciudad, Sr. Caballero, le pregunto ¿puede explicarnos un poco más el contenido y alcance de este mensaje? Gracias.

21.8.07

Movimiento clima y vuelta ciclista

























II MARCHA CICLOTURISTA VUELTA A ESPAÑA 2007


31 DE AGOSTO


Playa de Samil


Actividades toda la mañana en las carpas.


20.8.07

Agua, tierra y cañas


















Ciudad descentrada, poliédrica, longitudinal, difusa, líquida... El debate actual, en el mundo, es ‘la ciudad’, qué modelo de ciudad construir.

El mito de la citta ideale acompañó, desde sus orígenes, a la historia de la humanidad.

La ciudad, objeto cultural por antonomasia. La tarea de la filosofía es salvar la polis. Las poblaciones nómadas: concepto de propiedad débil.

Ciudad y agricultura corresponden a una misma visión del mundo. Hoy el campo es altamente urbano.

Edenna, en sumerio, tiene dos lecturas: a) tierra plana, aplanada; y b) tierra preparada para ser construida. ¿El Edén sumerio es un lugar construido? La primera ciudad se concibió en tierra lacustre, en el delta del Éufrates y el Tigris. Agua, tierra, cañas.

La Biblia describe la ciudad como espacio proscrito: el mal está en la ciudad (Babilonia, Sodoma...); Caín es el primer constructor. Según Agustín de Hipona, Roma debía de ser proscrita, ya que Roma nacía como fruto de un crimen iniciático: Rómulo mata a Remo.

Nammu: (madre en sumerio) diosa madre que tiene como hijo a En-qui (una de las cuatro divinidades de los sumerios), dios de la arquitectura. En-qui vive en un palacio subterráneo.

En sumerio ab = agua; zu = sabiduria; ab-zu = pozo de sabiduria. Ab-zu ha dado lugar (a través del griego) a abismo: pozo sin fondo, abertura o falla en la tierra.

Gar (en sumerio) = pan (fruto obtenido de irrigar la tierra). Construir, edificar, en sumerio: delimitar, irrigar, emplazar.

En acadio kunnu = caña (materia prima de los edificios); nace en las marismas. Cañaveral: tejido urbanizado, irrigado. Banû = albañil (construir). Gis apin = arado. La ciudad es el territorio arado. Arar: hacer ciudad. En Sumeria la ciudad de los muertos, activada por el trabajo del arquitecto, irrigada, se convierte en la ciudad de los vivos. Ciudad: lugar donde recibir a los otros.

El papa Alejandro VII (s. XVII) siente pasión por la arquitectura; incluso cuida los espacios más pequeños; incluye en la ciudad la ‘avenida arbolada’. Transforma la Roma barroca en la Roma espectacular para “impresionar a los visitantes de alto nivel”; la Roma alejadrina era bella para los visitantes, no para sus habitantes. Conviene no olvidar la ciudad nocturna antes del industrialismo.

La ciudad es una anomalía del poblamiento. Continuidad y verticalidad del caserío. Civitas: comunidad política.

Horizontes metropolitanos. La ciudad desterritorializada se resiste a ser dibujada. Tensión entre espacio y lugar. El concepto de proximidad pierde relevancia. La sustitución del aquí por el ahora. No se da un tipo de ciudad, se impone. Fue Balzac quien señaló que la vida está en los márgenes. La contaminación además de atmosférica o geológica también es psicológica.

La velocidad es un medio provocado por el automóvil; el poder es inseparable de la riqueza. Sociedad de carreras; economía de la velocidad (sociedades fluidas, líquidas). En el pasado la nobleza era una clase de velocidad al igual que la caballería. ¡El campesino tenía vacas! La primera democracia (la griega) era una democracia del trirreme (el navío más rápido de la época). La cibernética (del griego kubernana: dirigir) trata procesos de mando y comunicación entre los hombres y las máquinas.

No hay ganancia sin pérdida. Cuando se inventa un objeto técnico, el ascensor, por ejemplo, se pierde la escalera, cuando se inventan las líneas aéreas trasatlánticas se pierde el paquebote... cuando se inaugura el AVE ¡se pierde el paisaje!

La filosofía ha nacido en la ciudad. La ciudad de Dios de Agustín de Hipona, es, en cierto modo, un libro de urbanismo. No hay política sin ciudad; la ciudad es la mayor forma política de la historia. La ciudad como lugar de los trayectos, lugar de la proximidad de los hombres, de la organización de los contactos.

Toda la historia ha sido una urbanización del espacio real. Son conocidos los dramas que esto genera en los suburbios. La cuestión del prójimo y del alejado es la cuestión de la ciudad. Si nos empeñamos en preferir al que está lejos en detrimento del que está cerca destruiremos la ciudad, el derecho a la ciudadanía. La cuestión de la telepresencia deslocaliza la posición, la situación del cuerpo. Todo el problema de la realidad virtual es negar el aquí en beneficio del ahora. La ciudad ha sido un espacio en el que poder reunirse. La ciudad real es el cuerpo social. Se tiende a la desintegración de la comunidad de los presentes en beneficio de la de los ausentes: ausentes abonados a internet; es un fenómeno de disolución política de la especie humana. No podemos perder indefinidamente la relación con la corporeidad física. Reencontrar el contacto es la tarea de la ciudad a construir. La solución para no perder la ciudad pasa por reorganizar el lugar de la vida en común. Una de las primeras libertades es la libertad de movimiento. Contaminación de la dimensión real por la velocidad. La cara oculta de la riqueza y acumulación, es decir, la capitalización, es la aceleración. Se necesita ya una política de la velocidad.

Existen dos leyes en el urbanismo: una es la persistencia del sitio; una ciudad no se reconstruye jamás afuera; la segunda es que cuanto más se extiende el lugar de habitación, más se deshace la unidad de población. Existe una ritmología de la vida pública. Las nuevas tecnologías evitan el desplazamiento creando cuerpos minusválidos. La arquitectura es el elemento estructural de relación con los demás.

Las pequeñas ciudades se desertizan después de los campos. La globalización de lo urbano. El centro ya no es el centro de la ciudad; algunas ciudades se convierten en el centro del mundo (Singapur podría responder a esta imagen). El suburbio y el centro-ciudad son sustituidos por ciudades-suburbio. Cuando se dice “ya no hay frontera”, quiere decir que se ha enmascarado la nueva frontera; ésta está más ligada al empleo del tiempo que al empleo del espacio. La calidad del paisaje está ligada a la arquitectura que habitamos. No hay paisaje sin espectador. En el paisaje rural hay más paisaje que acontecimiento; en el paisaje urbano hay más acontecimiento que paisaje. Peregrinos de lo posible debemos aprender a ser invitados los unos de los otros en la tierra. La ciudad no cesa de atraer; lleva en sí misma el crecimiento (todas perdieron las murallas hace tiempo). La ciudad es camino: civitas peregrina. La nave es la casa del ateniense. Habitamos el medio (comunicación). La vida imaginada como un río (agua que corre hacia el mar). La arquitectura como metamorfosis; es una realidad fatal que la arquitectura tenga una forma fija, a la vez que resulta incluso cruel para las imágenes, que van cambiando incesantemente. La gente está creando dentro de sí misma el espacio urbano, escogiendo los lugares y uniéndolos.

A lo largo del s. XX el cambio ha sido cualitativo y de incalculables consecuencias: de 1500 millones, a su principio, hemos pasado a 6.000 millones de personas a finales del mismo; de esta población en 1900 sólo el 10% vivía en las ciudades, en 2000 más del 50%.
La ciudad es nueva, no da tiempo a pensarla. Primero llegan las personas ¡a millares! y siempre con urgencia se urbanizan incesantemente los márgenes. El ahora empuja el aquí transformándolo violentamente. La ciudad se vuelve líquida: las soluciones producen mareo. Los equilibrios son vertiginosos. Una verdadera democratización de la educación —que alcance a todos por igual— es el único vehículo ligero no contaminante (en su acepción negativa) para transitar, evitando el naufragio, la época.
En la ciudad antigua al recién llegado se le preguntaba, no "¿de qué país eres?", sino “¿de qué ciudad vienes?”.

Irrigar el cañaveral, la tarea prioritaria. En la modernidad todo es líquido, inconsistente. Manu Chao: “Soy rata de ciudad; para mí la naturaleza es la urbe”.

Vivo en esta ciudad. Ciudad marítima. Pido poder mojar los pies en el mar que la baña en los días de calor, y para ello no es necesario impedir su crecimiento; otra cosa es qué modelo de crecimiento. En las dos últimas décadas han surgido más de 50 ciudades nuevas con más de cinco millones de habitantes cada una (asomarse a la China actual) ¿qué posibles modelos aplicar?

(La mayor parte de este texto son frases-piedra encontradas/buscadas con las que traté de construir un mínimo cobijo a un pensar en tránsito; son tantas las citas... un ramillete de flores silvestres para adornar estos últimos días de verano en mi ciudad; me responsabilizo del ramo, no de las flores, de éstas simplemente disfruto, en todo caso las elijo).

19.8.07

Un PXOM de varias velocidades?

Vicente Guallart, un dos principales autores de proxecto Sociópolis, comenta nun recente artigo en El Pais dúas ideas que deberían ter en conta os nosos planificadores urbanísticos. Por un lado a xa moi recoñecida -pero pouco observada- constatación que, na planificación, o límite municipal queda obsoleto precisando a súa extensión á áreas ou rexións metropolitanas. O debate xenerado neste blog maís abaixo polo comentario de Raquel dá unha boa medida da actualidade e importancia desta perspectiva.
O núcleo do artigo, sen embargo, sinala a relación entre a velocidade e planificación urbanística. Vicente Guallart escribe que os instrumentos de planificación son demasiado uniformes requerindo os mesmos trámites para todo tipo de situacións. Na súa opinión, as vivendas protexidas ou as infraestructuras de servicio básico deberían poder ser planificadas en prazos máis curtos para poder atender necesidades verdadeiramente urxentes como son o acceso á vivenda dos xoves ou de familias de escasos recursos. Os Plans Xerais de Ordenación Municipal serían por tanto maís que unha axuda, un freo para solucionar problemas.
E se, como é sabido, quen fixo a lei fixo a trampa, ¿non habería posibilidade de configurar unha planificación de varias velocidades? Por qué non resolver os problemas acuciantes planificando áreas de vivendas protexidas, infraestructuras de saneamento e solo industrial e enfrontar con outro ritmo temas que xa de por sí precisarán de prazos más demorados como por exemplo, a ronda en Vigo? Os puristas, aplaudidos polos interesados correspondentes, respostarán que todo está interconectado -ainda que non se preocupden de conectar con Mos que está aí ó lado- e que non se pode planificar a cachos. Isto sería unha obxeción seria se non fose que, como resultado dos plans pretendidamente unitarios, as cidades veñense desenvolvendo a cachos que decide... a iniciativa privada. Por tanto, traballando nun marco xeral, cabe a posibilidade de ir desenvolvendo a cidade en fases decididas políticamente polos responsables municipais. Responsables que, estou seguro, son quen de atopar as formulacións legais axeitadas para facer unha planificación máis flexible. Así que, por que non un PXOM de varias velocidades?

15.8.07

Non poñamos tódalas flores na mesma maceta.

Polo visto é imposible que esta cidade saia da dinámica infernal da "centrofilia". Parece haber un convencemento profundo de que non existe unha estructuración mellor que aquela que divide o territorio nun centro de prestixio e unha periferia residencial cos servicios mínimos. Dela non escapan nen o partido do Sr. Alcalde - pesía ter escrito no seu programa que a cidade terá que ser policéntrica- nen os seus compañeiros de goberno - que propoñen unha rede de bibliotecas de segunda para as parroquias- nen sequera alguns colaboradores/as deste blog que, se ben con intereses distintos, tratan de matar dous paxaros dun tiro, propoñendo a instalación da prometida Biblioteca no antiguo colexio de Cluny.

Non creo que a importancia dunha biblioteca deba medirse polo edificio que a contén. Aínda que teñamos a sospeita que o libro pode chegar a ser un obxecto museizable, supoño que o que buscamos é unha institución que arredor do libro ( da información, do intercambio) establece lazos cos cidadáns que vaian mais alá do respecto reverencial. Non vexo porqué temos que asociar as institucións culturais sempre con recipientes de alto valor histórico ou patrimonial.

Aínda así, e postos a buscar emprazamentos singulares, estarían outros moitos que, sen dubida, gsutarían os arquitectos/as chamados a remodelalos: a fábrica de Alvarez en Cabral, a antiga fábrica de salazón en Guixar, a fábrica de Alfageme en Bouzas, o edificio Bandeira no Calvario, un dos institutos das Travesas, etc. Alternativas non faltan e ademáis, desde o punto de vista económico, non sería maís custoso unha obra nova e posiblemente máis funcional.

E, donde están os usuarios potenciais da biblioteca? Viven na súa maioría no chamado centro da Cidade? Non hai no centro bibliotecas diversas (Caixanova. Penzol, Ferro, Artes e Oficios) para considerar servida - e ben servida- esa zona?

Para facer unha cidade policéntrica non chega con subvencionar as institucións veciñais e instalar catros salas de estudio. Hai que espallar institucións centrais que promocionen vida ó seu redor. Que fagan que sexa tan natural coller o bus desde Matamá á Porta do Sol como desde Rosalía de Castro ós Caños. Entendo que así camiñaremos para facer unha cidade mais igualitaria e, por enriba, máis cidade.

14.8.07

Área Metropolitana de Vigo

Está a debate el ámbito geográfico del Área Metropolitana de Vigo. Las definiciones de metrópolis siendo numerosas concuerdan en un concepto de proximidad e interacción de localidades menores entorno a una gran ciudad de la que dependen en grandes ámbitos sus respectivas poblaciones.
La presión que ejerce la población de una gran ciudad sobre los ayuntamientos limítrofes está sobradamente estudiada, también se conoce la fuerza de contención que los pequeños ayuntamientos limítrofes imponen a la gran ciudad. Dar soluciones a estos legítimos intereses de unos y otros sería pues la razón de la constitución de lo que damos en llamar área metropolitana.
El caso del Área Metropolitana de Vigo no parece que deba incluir a la ciudad de Pontevedra por varias razones: el ayuntamiento de Pontevedra no es limítrofe; la población de Vigo y Pontevedra ciudad sumadas representan el 39,5% del total de la provincia, si a esta cantidad le añadimos la población de los ayuntamientos limítrofes que conformarían el Área Metropolitana Vigo-Pontevedra estaríamos, en población, muy próximos a la totalidad y sin embargo en extensión territorial muy por debajo de esos índices. El desequilibrio sería muy importante por un lado, y por otro las competencias de esta gran área casi serían las de la Diputación Provincial.
Siendo estos los datos parece más equilibrado que el área metropolitana a configurar entorno a la ciudad de Vigo contemple aquellos ayuntamientos limítrofes que soportan y expresan conjuntamente las necesidades de sus habitantes.
La apuesta no es en función de depender-incluir a la ciudad de Pontevedra ya que de hacerlo entraríamos en conflicto de intereses con la propia actividad de la Diputación además de desequilibrar la gestión del conjunto de ayuntamientos de la provincia. Más operativo y eficaz sí resultará crear el Área Metropolitana de Vigo en función de los ayuntamientos que la rodean con el fin de planificar/gestionar los propios crecimientos de manera equitativa.
Tal vez la ciudad de Pontevedra deba hacer lo propio con sus ayuntamientos colindantes.
Otra cosa sería que clausurásemos la Diputación provincial y la Nueva Área Metropolitana coincidiese con el ámbito territorial de la actual provincia; y si así fuese casi que daríamos por clausurada también el área rural ¿no?
Evidentemente conjugar la presencia de la capital de provincia frente a una ciudad de menos rango político pero mayor número de población y otros índices como el económico, industrial... es tarea compleja.

13.8.07

A todas luces















... nunca mejor empleado: a todas luces es evidente que las luces del frente del ayuntamiento ciegan a quien pretenda mirarlo, iluminan la nada y consumen muchísimo. Ahorrar energía es ya más que necesario... y hacer algo en esa 'nada' tranquilizaría el transitarla nocturnamente.

PXOM

Necesitamos urxentemente máis vivendas. Creceremos o dobre.
Asdo.: Os do sector inmobiliario e os seus cómplices.
Así o ve hoxe Juan José Millás

12.8.07

O Courel, ¿por qué?


1.
Al fondo, Quiroga se ofrece como puerta de entrada de O Courel, que promete todo su imponente potencial ecológico, paisajístico y turístico, como telón de fondo sobre un largo meandro del Sil.
2.
Y, mientras recorremos la tortuosa carretera entre Froxán y Folgoso do Courel, una auténtica "navallada" exhibe, impúdica, su amenaza para los ameneiros, carballos, castiñeiros, regatos e fervenzas.
La agresión visual, ante todo este despropósito falsamente desarrollista y depredador, casi resulta el menor de los males...

3.
El ojo del cíclope Google Earth sitúa la agresión para calibrar el resultado de la avaricia depredadora. El cáncer de los montes y las fragas exhibe, blanco sobre verde, su impudicia y su capacidad de arrebatarnos lo nuestro.

Pero salvar O Caurel de las garras de las canteras de pizarra tendrá que convertirse en algo más que un buen deseo de ecologistas, alternativos con mochila y consumidores compulsivos de naturaleza.
Ya no queda ni un mínimo espacio temporal para declaraciones grandilocuentes de políticos de turno.
Ya no se trata de impedir que estas calvas, como si de la cabeza de un tiñoso se tratara, sigan extendiéndose.
De lo que ya se trata es de que, con la ley en la mano, se rescate para el monte lo que al monte se ha quitado.
Y una exigencia para políticos, del color que sean:

¡¡Devolvednos O Courel, o marchad para vuestras casas!!

(O llamaremos al topo-hobit, al Zorro vengador, a la vidente dipsómana o al mismísimo espíritu de Encarna Sánchez para que os persiga ¡hasta el infinito y más allá!)

10.8.07

O edificio de Cluny, para a Biblioteca Estatal en Vigo

Finalmente parece que o Ministerio de Cultura vai crear e construir a Biblioteca do Estado en Vigo. Dende Vigoblog queremos contribuir a que tal decisión non prolongue a súa resolución anos e anos, e propoñemos unha ubicación viable e, crémos, idónea, para este equipamento cultural público: o edificio do antigo Colexio Cluny, na Gran Vía de Vigo.

As razóns desta proposta son, entre outras:

  • A rapidez coa que é posible logralo, habida conta da súa situación urbanística, da que logo falaremos;
  • A súa ubicación céntrica e ben comunicada
  • A posibilidade de conservar un edificio catalogado, de valor histórico, mediante a súa rehabilitación e adaptación aos usos de Biblioteca;
  • O freo á operación especulativa que dende o ano 1998 se pretende consumar nesa céntrica parcela, hoxe propiedade da empresa de Valeri Karpin.
  • O mantemento do uso público dotacional da parcela, tal e como actualmente se atopa no planeamento vixente e (aínda que de xeito conscientemente ambiguo) no documento do PXOM en tramitación.
  • O limitado valor urbanístico que en conecuencia ten co grao de catalogación e usos admitidos actuais, ao non ser admitidos polo Concello no ano 2003 o convenio urbanístico do 98 (Manolo Pérez) nin a reforma deste na nova proposta de convenio de maio de 2003 (Xabier Toba).

Crémos que é unha opción inmediata, viable legal, económica e tecnicamente. Esperamos que as razóns para rexeitala non veñan das presións de Karpin, que adquiríu a parcela coñecendo sobradamente as condicións urbanísticas actuais que non permiten a derriba do edificio nin máis uso có de equipamento.

-------------------------------------------------------------------------------------------
A pequena historia urbanística do Colexio Cluny en Gran Vía:

Xa nos anos 70, coa aprobación da Lei Xeral de Educación, o Concello de Vigo tentou evitar unha previsible fuxida dos colexios situados no centro urbano de Vigo, animados pola posibilidade de dar o pelotazo coas súas parcelas e montarse no extraradio. Daquela o Concello aprobou o denominado Plan Especial de Equipamento Escolar, que limitaba esta posibilidade e que evitou en certa medida a desbandada xeral.
Sen embargo, no ano 1998 e coa coartada da adaptación á LOXSE, Cluny se prepara para a venda e para instalarse en 2.000 nun edificio de nova planta na rúa Carballo. Para posibilitar a operación de venda, Manuel Pérez asina coas relixiosas un convenio coa exclusiva finalidade real de que a congregación poida financiar e facer fronte ós gastos e custos que se derivan da construcción das novas instalacións.

O 29 de decembro de 2000, a Congregación transmitíu a “Inversiones Canaima, S.L.” os seus inmobles na rúa Gran Vía núm. 12 a cambio das obras executadas do novo edificio escolar e da cantidade previamente estipulada.
Os novos propietarios, en maio de 2003, fan unha proposta de novo convenio a Xabier Toba, Daniel Pino e Xabier Rivas, para a súa inclusión no novo Plan Xeral en tramitación, no que se mantén a posibilidade de solo urbanizable lucrativo, se ben se melloran as cesións públicas respecto do convneio anterior.

No mes de outubro 2003 trátase no Consello da Xerencia de Urbanismo, baixo a presidencia de Ventura Pérez Mariño, unha reclamación dos actuais propietarios da parcela do Colexio Cluny. A proposta do PSOE é non dar por válido o convenio asinado por Manuel Pérez nin a proposta da promotora de novo convenio de 5 de maio de 2003, recollida inicialmente polos redactores do PXOM (Consultora Galega) e a promotora (Xabier Toba concelleiro de Urbanismo). Esta proposta impide de feito as pretensións indemnizatorias da promotora e abre unha posibilidade real de manter a edificación do colexio actual e o seu uso dotacional público. A impecable fundamentación xurídica da proposta, fai que se aprobe por unanimidade e se manteña o seu uso educativo. No PXOM en tramitación consta como "uso dotacional", sen especificar cal.
Pode consultarse a acta completa desta sesión da Xerencia de Urbanismo aquí (pax. 7 da acta).

En xuño de 2006, Inversiones Canaima vende a Valery Karpin o edifico e parcela. O ex-futbolista pretende que se inclúa no Plan Especial do Ensanche unha proposta urbanística nova, da que non dá detalles. A redacción deste Plan Especial foi contratada polo Concello á sempiterna Consultora Galega e leva xa máis de dous anos de retraso na súa entrega.

Estamos hoxe, pois, urbanisticamente, diante dun edificio catalogado e calificado como para uso público de equipamento escolar. Agora quedaría por diante unha boa negociación coa propiedade, a adquisición do edificio, a redacción do proxecto de rehabilitación e a construcción e inauguración da nova Biblioteca.

Queda tamén e sobre todo, a planificación necesaria dunha rede municipal de bibliotecas que afronte dunha vez por todas o desértico panorama bibliotecario actual na nosa cidade.

FOTO: Javier Albertos. Vigoenfotos.

ACTUALIZACIÓN 12.08.07

Segundo informa hoxe o Faro de Vigo, outra vez en exclusiva, Abel Caballero manexaría "Cluny o el antiguo rectorado como ubicación de la futura biblioteca estatal". Descoñecemos se tal nova sae realmente da alcaldía ou é o Faro mesmo quen, despois de lér a nosa proposta (démoslle conta por correo electrónico, onte á mañán, do noso post publicado o venres), aposta por ela. En calquera caso, parabéns, de ser certo, ao alcalde porque crémos sinceiramente que é unha magnífica ubicación. Dubidamos, sen embargo, que o antigo reitorado poida albergar en boas condicións estas instalacións.

Mañán, no Courel

Recibido na nosa redacción:

Amigas e amigos:
O día 11 de agosto, celebrarase a partires das 11 da mañá e ata a noite, en Froxán (no Courel)a “Festa Revolta”, en favor da paz cultural e ambiental desta Terra e de todas as Terras: http://www.arredemo.info/arredrupal/node/86

Neste enlace: http://soscourel.blogspot.com/ :

- Resumo do programa cultural do día 11.
- Cartel-anuncio da festa, para quen o queira imprimir.
- Mapa do Courel coa situación de Froxán.
- Como chegar a Froxán.
- Posibles aloxamentos.

En http://soscourelsos.blogspot.com/

- Marabillosas fotos paraíso-contraste-canteiral
A ter en conta para a Festa Revolta:
- Levar comida e líquidos, para non ter que desplrazarse por todo o Courel na procura habituallamento.
- Bañador por se vai calor, incluso muda de reposto.
- Zapatillas de recambio por si se nos ocorre facer ascensos, descensos e vadeos polo río Lor.
- Alegría e aparellos de música e outras gaitas !!
- Pero sobre todo aparcar os vehículos de xeito que non atranquen o normal discorrer dos vieiros e estradas. É preferible andar 3 quilómetros e non pasar o día intentando saír dun “atasco rural”

Sinaturas
Tamén celebraremos o día 11 de agosto os resultados parciais da inmensa campaña social, levada a cabo de xeito espontáneo por todas e todos:
- Cando aínda non pararon de chegar a Santa Eufemia, acosada pola “catástrofe”, as sinaturas de apoio ao Courel, levamos xa contabilizadas máis de 20.000, superando amplamente a barreira das 15.000 que se esixen no Parlamento da Galiza para poder presentar unha Iniciativa Lexislativa Popular”. Estas sinaturas serán presentadas o martes, día 7 de agosto, ás 12:00 horas ante os Medios de Comunicación no Clube Internacional de Prensa de Santiago de Compostela(Avenida da Coruña, 6 baixo).

- O Vídeo do Courel http://www.youtube.com/watch?v=7EienpYjX6o foi visitado na Internet máis de 377.000 veces, é polo tanto coñecido por máis de 400.000 persoas.

- Os Medios de Comunicación deron a coñecer os problemas do Courel en toda a Galiza, e a través da Internet por todo o Mundo.
(...)

O Courel, 3 de agosto de 2007
soscourel@mundo-r.com

R.

Novo medio

Para visitar las islas Cíes...















... esta mañana, hacia las 11, si aguantan más de 150 metros de cola entonces sí disfrutarán de las islas.

6.8.07

Dá comezo a Volvo do BNG

Dámos oficialmente a saída da particular Volvo do BNG vigués: a Universiada. Nada mellor para esta sinalada ocasión que un viaxeciño a Bangkok dunha delegación* ad hoc por 48.000 euriños de nada dos presupostos municipais de vostedes e meus. A cousa promete pois a carreira durará ata, con sorte, o 2013. Ou sexa, aínda queda moito por gastar.

Vaian sumando, señores e señoras, poñan a caixa a funcionar, estamos aínda nos preliminares da GRAN IDEA:
  • Pasta para conquerir ser designada Vigo como "candidata oficial": dura pugna de méritos (pasta) con Murcia, especialmente
  • Pasta para conquerir ser designada, despois da dura pugna con nonseicantas cidades do mundo mundial, sede do maior acontecemento deportivo do planeta (despois das Olimpiadas)
  • No máis que improbable caso de que nos toque, e despois de ter gastado todo o necesario para tal cousa, non se preocupen, aínda teremos que gastar máis para preparar á cidade para tan magno e definitivo evento que colocará, outra vez máis, Vigo no mapa e visualizaremos por fin, da man de Santi, A Marca.
Unha oportunidade ¡oiga!

* Unha das expedicionarias, concelleira non electa, Elena Maure, vai, segundo La Voz, na súa condición de arquitecta. Descoñecemos cando e como aprobou as oposicións a tal posto de técnica no Concello de Vigo, pero vaia vostede a saber!

Estampas veraniegas


















Desde la calle Pizarro: aguanta la palmera pero ¿la casa del 'indiano'?

Ventana al mar

Contemplando la bahía de Vigo... dejando a mi espalda el broncíneo cuadrúpedo cefalópodo, con anciano encima, asentado en el Náutico, recordaba a
J. Gris, La ventana abierta, 1921,
65 x 100 cm., Óleo sobre lienzo, Meyer Collection (Zurich).
José Victoriano González Pérez, conocido mundialmente por Juan Gris, nació en Madrid el 23 de Marzo de 1887. Su padre era un conocido empresario papelero, D. Gregorio González casado con Isabel Pérez, con quien tuvo catorce hijos. Juan Gris hacía el número trece.
... y pensaba yo: las nuevas autoridades bien podrían limpiar la ciudad de los corinescos monumentillos que entorpecen nuestro deambular veraniego. Señor, señor ¡qué sensibilidades, qué herencias!

5.8.07

O Concello "regala" a Telefónica un local municipal

No ano 2002, o Concello de Vigo asinou con TELEFÓNICA, TELECOMUNICACIONES PÚBLICAS, S.A. un convenio, segundo o cal, "cedía" gratuitamente a esta empresa -para instalar un Navegaweb- toda a planta baixa frontal do edificio "Asefal" arrendado polo Concello na súa totalidade pola cantidade de 202.255 euros + IVE anuais a La Fé Compañía de Seguros S.A. Comezaba así a andaina dun irregular convenio que baixo a apariencia de servizo público desenvolvía actividades de negocio privado -Navegaweb- nuns locais alugados polo Concello expresamente -segundo a primeira cláusula do contrato con La Fe-, para "actividades e usos de carácter socio-culturais, educativas e servicios administrativos de competencia municipal".

Telefónica vén dende aquel ano utilizando libre e gratuitamente este inorme local municipal, como se dun baixo comercial ao uso se tratase, cobrando polos seus servizos de navegación, telefonía, locutorio, caixeiro e fax, sen pagar un céntimo ao Concello e sen que se coñezan e se valoren exactamente como e en que intensidade e contía cumpre, polo menos, coa parte do convenio pola que se comprometía a determinadas actividades de formación dirixidas e propostas polo Concello. E segue hoxe a utilizalos a pesar de que no extraño convenio asinado con Pérez Castrillo en 2002, indicábase que o prazo máximo de duración sería de 4 anos. Para máis cachondeo, tal actividade, claramente de negocio, agóchase baixo o falso e pomposo nome "oficial" (o real é Navegaweb-Telefónica) de Centro Elduayen de Formación a Sociedade.

Pois nada, a seguir pagándolle a Telefónica os seus negocios, como se dunha ONG se tratase.
En Valencia, por exemplo, Telefónica paga ao Concello por participar nos programas municipais de acceso da poboación a Internet. Pero isto é Vigo, e aquí estamos afeitos a que nos timen.

Os ouros de Corina

Acabo de ver -o curto tempo que o meu corpo resiste estas experiencias extremas- un anaco do último pleno municipal. Mentres Iznogood Figueroa largaba o seu aburrido e chulesco discursiño, non puiden retirar a miña ollada da árbore de nadal que parecía C. Porro: anel, reloxo (un pelucazo de nova rica, un máis da variada colección de reloxos caros que lucíu nestes anos), dúas pulseiras, broche, colar e pendentes, todo, aparentemente, de ouro -non me imaxino que co seu glamour andase con bisutería, aínda que vaian vostedes a saber-. Todo ben grande, non vaia ser que non se notara o poderío provinciano tipo en-mi-casa-no-hay-miseria. Sorprende esta exhibición na discreta Corina, que durante o seu mandato locía máis a miúdo pérolas en orellas e colo. ¿Por que necesitaría protexerse con tanta metralla dourada?. Como dixo don Carlos, o diñeiro é o equivalente universal. ¿Será que para Corina todo ouro é pouco para compensar psicoloxicamente a triste perda do seu poder?.

Por certo, de paso, e non tan psicoloxicamente: ¿cando nos imos enteirar en que consistía o famoso convenio secreto coa multinacional holandesa ING Real Estate para o patrocinio da saída viguesa da Volvo, con cargo ao cal as axencias de publicidade Significantia e Abano, relacionadas con Pilar Egea -a xefa de Gabinete de C. Porro na alcaldía viguesa-, facturaron, por non se sabe aínda que conceptos, 677.625,60 euros?.

Porque non é ouro todo o que reloce.

Lona sobre lona


















Si por un rótulo de 20 x 40 cm de una oficina el Ayuntamiento cobra al año... por éste en la calle Pontevedra ¡ni te cuento! ¿Estará permitido contaminar así, con tanta impunidad?

1.8.07

A solución para o Auditorio

Á vista de que isto se pon moi mal, o Comité de Causas Perdidas de Vigoblog encárgame -con esta calor- unha proposta para solucionar o embolado do Auditorio no que nos teñen metidos Por tela e Gayoso de Caixa-no-vá, despois do regalo trunfal do patrimonio municipal de Casamar feito polas xenerosas mans de C. Porro e Igznogood Figueroa. A verdade é que non fixo falta contratar nin a gurús nin toupeiras nin raposas desta volta... nin tan sequera ao socorrido recurso de externos.
A solución é ben doada e ofrecémola aquí per gratia et amore:

O principio básico no que se substenta é o seguinte (é complexo, pero espero que fagan un esforzo por aprehendelo): se queremos construir un auditorio e un pazo de congresos, construamos un Auditorio e un Pazo de Congresos e non outra cousa. En consecuencia:
  • Denuncia por incumprimento, e rescisión do contrato con SACYR-Caixanova (Pazo de Congresos S.A)
  • Asunción por parte do Concello das obras de construcción e explotación dun Auditorio e un Pazo de Congresos. A secas. Seica debe ser un bo negocio e amortizaremos nuns cantos anos (non temos présa) o investimento.
  • Plan de financiamento e programa de necesidades
  • Encargo dun novo proxecto a un arquitecto ou estudio serio

Aforrarémonos, desta maneira, todo o diñeiro -e o aceiro- necesario para construir o centro comercial, o mega hotel, o spá, o ximnasio e demais marandangas para o lucro duns cantos, e poderemos disfrutar todos, sinxelamente, dun equipamento público 365 días ao ano e non a ducia deles que nos ofrece o magnífico contrato con Gayoso.

¿Non era imprescindible para a cidade un Auditorio-Pazo de Congresos?: pois que se adiquen os fondos públicos exactamente a iso e non a dar inormes beneficios privados a costa do esforzo económico de todos e cada un dos vigueses. Así se construíron o resto dos pazos de Congresos e Auditorios públicos de Galicia, pero aos de Vigo débenos tomar por imbéciles...

Bueno, de paso volvemos a dar a idea de que se faga noutro sitio: como diciamos daquela en Vigoblog.