IX ÉPOCA

29.12.08

Ata donde imos chegar?

Acabo de ler, minto, acabo de ver nos comentarios da anterior entrada deste blog un que reproduce o... Manifesto Comunista!!!!. E a verdade é que non sei que pensar. Trátase dun ataque a toda regla a tan digno texto? Como alguén pode pensar que pode degradarse a tal extremo? Un dos textos máis reproducidos da historia reducido a un comentario nun modesto blog local!!! Por un momento, só por un momento, pensei en montar unha SGAE (sector historico) que impidese que determinados textos fosen recortados e copiados sen causa xustificada.


Claro que, por outro lado, pode ser que , agora que volve existir o capitalismo do que falaban o tal Marx e o tal Engels, o noso anónimo comentarista, considerase que nos é necesario un rearme ideolóxico para navegar neste tempos de galerna. Poidera ser que nos vise tan desnortados que nos receita unha relectura de frases tan excelentes como aquela que dí: La Historia hasta nuestros dias, es la historia de la lucha de clases.

Pero, por qué sempre aparecen estes textos salvíficos cando as cousas van mal? Por que me recorda tanto ós curas consoladores que aparecen sempre que hai desgracias? É o marxismo ciclíco ou só funciona a partires do 10% de paro?

27.12.08

¡Es la lista, estúpido!

Oiga usted, Caballero: ¿no habíamos quedado en que, pasada la calor, nos daría cuenta de los desaprensivos que dieron curso a esa retahíla de desafueros urbanísticos que nos han puesto a los pies de los tribunales de justicia?
Si, hombre; ya sé que o falar non ten cancelas, pero eso es para los demás, para el vulgo que puede largar sin que nadie le recuerde que está haciendo Diego donde había dicho digo. Pero, hombre de Dios, cuando uno se mete a alcalde, por mucho que sólo le toquen unos gajos del pastel, tiene que medirse cuando larga por la boquita.
Pues bien, henos aquí (no confundir con aquí hay paja), con el verano consumido, el otoño superado y metidos de lleno en los fríos del invierno y sin una mala lista (aunque no sea negra) o un mal censo (versión Santilicuatre) de desaprensivos peloteadores de lo del urbanismo.
Y digo yo; si no iba a hacer nada, ¿qué trabajo le hubiera costado al Caballero ese estarse calladito y no decirnos eso de que iba a publicar los nombres de los responsables de las licencias ilegalmente concedidas?
"Todos los que dieron licencias que han sido anuladas por los tribunales tienen que asumir su responsabilidad política, tanto alcaldes, como responsables de Urbanismo, porque el Concello no tiene capacidad financiera". Éstas son sus palabritas, señor Caballero, proferidas en plena canícula, lo que nos permite pensar que resulta usted excesivamente afectable por el aumento de la temperatura estival y se le va la olla.
Pero a nosotros no; no se nos va la olla en estos asuntos (en otros, ya es otra cosa) y tenemos que transitar por este valle de lágrimas con nuestra pesada memoria a cuestas.
En fin, que la presente es para ver si, aprovechando la bajada general de la temperatura por culpa del invierno y de que lo del calentamiento global no digo que no lo haya pero no se ve todavía, puede aprovechar para acordarse de que nos debe una lista. Claro que, alomojó tanto frío lo ha puesto a usted en hibernación y, hasta que la primavera no nos traiga el deshielo, tiene las neuronas en stand by.
Pero está usted de suerte, porque henos aquí para recordarle, como hacía aquel personaje que en la antigua Roma se colocaba en el carro del general que entraba en triunfo en la Ciudad Eterna y le repetía al triunfador que no se tirara de la cuadriga con el subidón, "memento mori" (recuerda que eres mortal), después de insistirle en que no se olvidara de que sólo era un hombre.
Pues, para mí que nuestros munícipes, que se crecen lo indecible a la hora de largar, siguen necesitando un asesor del tipo del que tenían los generales romanos. Modestamente, nos ofrecemos para el cargo, bien entendido que la única remuneración que esperamos es que nos hagan un poco de caso, que tampoco es tanto.
Cuando en 1992 Bill Clinton se enfrentaba a Geroge H.W. Bush (el papá del otro Bush) y éste andaba con lo de la política exterior y lo de Kwait, un asesor de aquel, James Carville, acuñó la célebre frase "Es la economía, estúpido", que acabó por darle la presidencia a su jefe.
Pues, como tiene antecedentes, y viene aquí "como anillo al pelo", me tomaré la licencia de usar la idea para ver si se aclara usted:
¡Es la lista, estúpido! La lista, ¿te enteras?

20.12.08

...que el mundo se acaba

Las cosas están como están, pero ya nos las vamos a arreglar a golpe de coitos o "solitarios", porque está en marcha el "Gran Orgasmo Global", preconizado por unos yanquis iluminados. Será mañana, domingo 21 de diciembre de 2008.
La cosa se presenta así: una página web ha vuelto a convocar a todo dios a que este domingo, a las 13,04 horas (o sea, la una y cuatro minutos de la tarde, una hora menos en Canarias y Portugal), se procure un orgasmo para arreglar los problemas del mundo. ¡Qué bonito! No es broma, porque los impulsores de esta Orgía Global aseguran que, en 2006, el experimento ha tenido mucho éxito, como dicen sin el menor recato en una de las páginas visitadas: "Los impulsores de la idea aseguran que puede contribuir a luchar por la paz, contra el calentamiento global (¿?) y por la justicia social y de género".
El Mega Orgasmo resultante, al parecer, concitará un montón de energía "mental y espiritual" (¡serán capullos!), que se enfrentará a los malos, cual Songoku planetario, hasta que se vuelvan buenos gracias a millones de eyaculaciones simultáneas. Una precaución: yo con condón, yo con koko, como nos recomienda el Gobierno de España, porque no se persiguen los efectos colaterales en plan "baby boom" que resultarían de no ser precavidos. Porque ya somos muchos en el planeta. Lo que pasa es que más que ir contra el calentamiento global, la cosa me parece que contribuirá a lo contrario, digo yo ¿no?
Y se han llenado las bitácoras de posts y comentarios en plan ¡a follar que el mundo se acaba!, con los mejores deseos para esta humanidad que se desliza hacia el abismo a golpe de tiros, de crisis, de corrupciones, de deshumanización y de qué se yo.
Pero el caso es que, navegando por la red no me he encontrado casi ninguna carcajada por el invento. De entrada hay que decir que el hallazgo de hacer coincidir las "buenas vibraciones" y la "energía positiva" para un magnífico fin ya se ha intentado, por los mismos majaras, en 2006 y 2007. ¿Han notado ustedes los efectos", porque yo ni me he enterado, con esto de la crisis financiera, de los cierres de empresas, de las ERE montunas con las que nos hieren, las guerras sempiternas en el Congo, Somalia, Mali, Guinea, Afganistán, Centroamérica, etc.
Pero quienes se ponen contentísimos porque alguien les diga que podemos acabar con las guerras y las crisis a golpe de orgasmos, se olvidan de que el asunto va por otros caminos mucho más difíciles de transitar.
El caso es que, según dicen sus promotores, los padres de la idea cuentan con una especie de ábaco con unas series aleatorias de números, que sufren alteraciones significativas mediante un sistema ignoto cuando hay repuntes de energía en el globo terráqueo, que pueden medirse y todo.
Lo que yo me pregunto es si no sería mucho más efectivo el convocar para esa hora a todos los que andan pegando tiros, sin andarse con disquisiciones relativas a sus preferencias sexuales. Por lo menos, de tener éxito la convocatoria, podríamos tener unos minutos de alto el fuego, porque de otro modo, unos seguirán matando mientras otros podrán considerarse como Ayudantes Técnicos de Placeres Intimos Globalizados (ATPIG) en la tarea de resolverlo todo.
Y, un apunte final, para la mejor comprensión del evento. El día y la hora coinciden con el solsticio de invierno. Igualito que hacían los adoradores del sol hace muchos miles de años, cuando aún no se habían inventado las bombas inteligentes, ni las guerras virtuales, ni la Internet ésta, ni nada de nada.
De todas formas, es un viaje para el que no se necesitan alforjas, porque con 6.300 millones de individuos poblando el planeta (aunque 1.300 sean chinos), difícilmente habrá un día y una hora en que varios millones de pobladores no coincidan en lo de echar un polvo.
Sea como sea, a creyentes o escépticos: felices orgasmos, a las 13,04 (menos mal que es domingo y casi nadie tendrá que salir del "curre" para cumplir, si le dan permiso) o en cualquier otro momento, aunque no sirva para parar una guerra.
¿Recuerdan el chiste aquel que dice que va un tío y pide permiso al jefe porque va a tener un hijo? Pues, cuando volvió al "curre" el jefe le preguntó si había sido niño o niña. Sin rubor alguno, el interpelado respondió: "Aún no lo sé; faltan nueve meses".
Pues eso: ¡Hala! A follar, que el mundo se acaba.
De nada.

18.12.08

Praza de Constitución?

17.12.08

A noticia máis importante de 2008

Preguntáronme cal era a nova que consideraba máis relevante en 2008:
Hai 40 millóns de desnutridos máis cá en 2007.
A fame no mundo paliaríase con 30.000 millóns de euros, unha migalla comparada cos billóns empregados no rescate financeiro da "refundación" capitalista.

15.12.08

Unha de romanos

Faro de Vigo, co seu rigor habitual, confunde ponte románica con ponte romana... total mil trescentos anos enriba ou abaixo.
O noso Faro, toda unha ferramenta cultural que non sabemos valorar...
Por certo, por que non empregar uns duriños do Fondo de Investimento Local en Restaurar e rehabilitar estas pontes, por exemplo.

14.12.08

Miserias

A aparición no horizonte dunha importantísima cantidade de diñeiro do Estado para ser distribuído polos Concellos en función do seu número de habitantes, o chamado Fondo de Inversión Local, vén de poñer de manifesto novamente a miseria política, ética e mesmo persoal dos do bipartito local. No tanto mesmo de enteirarse do correspondía a Vigo, 52 millóns de euros para gastar en investimentos en 2009, Caballero e Domínguez amosaron, cada un coa súa vulgar particularidade, a súa faciana máis sectaria. En lugar dunha seria reflexión e traballo en común para determinar cales son as necesidades máis urxentes da cidade, en lugar de defenderen os intereses xerais que obrigarían a seleccionar, con independenza das áreas de goberno de cada quen, accións e proxectos a partires dunha seria análise de prioridades; en lugar de servir ás necesidades da poboación, apuráronse a pedir cada un a súa parte no botín. Como nos teñen xa afeitos, o reparto non se fará entre proxectos seleccionados por urxencia e prioridade, non. O reparto será coma nun barco pirata: tanto para o capitán, tanto para os mañiñeiros... e que cada un satisfaga, como mellor sirva ós seus intereses de grupo, ós da súa peña.
Claro que unha vez acordado tan miserable reparto, case é pior escoitar en que pensan gastalo. Caballero, sen preguntar a ninguén, xa o dixo cando aínda estaba quente a aprobación do Fondo: en beirarrúas (o que agora chaman humanización e en tempos de Agustín Arca e Soto se chamaba "aceras") e parques infantís (meu deus!, xa dixo publicamente que todo o que queira un, que o pida!). Respondía así o noso alcalde, sen máis preámbulos nin consecuentes, ao que semella ser a directriz do seu partido: obra, moita obra.. e que se vexa.
Tanto ten que o Decreto do Goberno indique un variado ámbito de actuacións como son a mellora dos espazos urbanos, rehabilitación de equipamentos e edificios municipais de uso social, sanitario, cultural ou educativo, do patrimonio cultural, saneamento e prevención da contaminación... pouco importan as graves deficiencias que en materia de saneamento e contaminación sofre a nosa cidade e que son de directa responsabilidade do Concello, tal e como vén de denunciar un informe de augas de Galicia no que se pon de manifesto a existencia de, nada menos, que 76 focos de vertido de augas residuais á ría producidos por deficiencias na rede municipal de saneamento. Tanto ten que o estado de conservación dos colexios sexa deficiente e que as queixas de pais e profesores caian sistematicamente en saco roto. Qué máis dá que Vigo só teña unha biblioteca pública e mateña unha ridícula oferta de actividades permanentes para os adultos ou que o seu patrimonio histórico e monumental permaneza no máis absoluto abandono...
Tanto ten: é que alguén cré que van gastar os cartos en "enterrar tuberías" na máis ampla interpretación desta frase?. Non. Serán aceras e máis aceras. Si, desas obras "por un Vigo millor" que Agustín Arca sabía que xeraban moito agradecemento na masa eleitoral das parroquias, e un amplo "marxe" noutros sitios innombrables.

Débese recoñecer que as primeiras novas de como se vai gastar o bigoberno-BNG a súa parte no botín, é algo máis esperanzador. Claro que non poden evitar gastar todo o que poidan no anaco de territorio que lles tocou, e xa manifestaron que as rúas do Casco Vello serán obxecto preferente. Claro que non sabemos por que nono fixeron antes, tendo en conta que xestionan uns cantos millóns de euros do Consorcio que, ao non saber cómo gastalos, queren fundir en funiculares. Claro que non sabemos se o que pretenden é -como xa teñen contratado na rúa Teófilo Llorente- rehabilitar rúas xa rehabilitadas para "hmanizalas" e convertilas en territorio cheo de xardineiras e banquiños, destrozando a estructura e materiais dos pavimentos tradicionais do rueiro da nosa zona histórica. Pero debemos recoñecer que o tenente Oliveira portouse e consultou ao seu equipo, resultado do cal será, afortunadamente, mesmo a construccón dalgunha biblioteca de barrio, na conciencia de que os vigueses, ademais de comer asfalto e pedra, tamén deberían meter na súa dieta algún que outro libro.

Resulta próximo ao patetismo que a noticia de que o Concello de Vigo recibiría para gastar nun só ano 8.000 millóns de pesetas, non xerase nos "axentes sociais" practicamente ningunha resposta, reflexió, análise, crítica, reivindicación. Resulta dramático pensar que estamos nas mans, realmente, de quen esta cidade se merece.

Non embargantes, señores, vixíen en 2009 os sumidoiros: é un bo ano para ver como circulan por eles centos de miles de euros. Al loro!

10.12.08

Con mil...


Foi coincidencia, pero VIGOBLOG acada hoxe as 1.000 entradas publicadas, que permitiron casi 177.000 visitas. E hoxe celébrase o 60 cumpleanos da Declaración Universal dos Dereitos Humanos.

Aproveitando que o Pisuerga pasa por Valladolid, formulamos o seguinte Decálogo de dereitos e obrigas:

1.-Todos temos dereito a que nonos vendan motos, impresas, ouvidas ou vistas na TV ou no PC.
2.-Todos temos dereito a vender as nosas propias motos.
3.-Todos temos dereito a non mercar motos.
4.-Todos temos dereito a esixir.
5.-Todos temos dereito a que as nosas esixencias sexan atendidas.
6.-Todos temos dereito a discrepar.
7.-Todos temos dereito a concordar.
8.-Todos temos dereito a disfrutar de algo.
9.-Todos temos dereito a queixarnos.
10.-Todos temos dereito a ter dereitos.

Estes dereitos correspóndense, naturalmente, con outras tantas obrigas:

1.-Todos temos obriga de fixarnos na moto que nos queren vender.
2.-Todos temos obriga de que funcione a moto que vendamos.
3.-Todos temos obriga de empregar axeitadamente o aforrado ao non mercar a moto.
4.-Todos temos obriga de non pasarnos esixindo.
5.-Todos temos obriga de formular razoablemente as nosas esixencias.
6.-Todos temos obriga de discurrir.
7.-Todos temos obriga de intentar entender.
8.-Todos temos obriga de coidar do que disfrutamos.
9.-Todos temos obriga de non queixarnos de vicio.
10.-Todos temos obriga de obrigarnos.

Para quen exerceron o seu derecho a mercar esta moto: ¡¡Mil primaveras máis!!
Ou o que sexa.

9.12.08

Deslocalización, tienes nombre de...

Deslocalización, Deslocalización, tienes nombre de mujer. Pero de mujer fatal, porque tu existencia siempre deja algo de tristeza detrás, algo de deseo evanescente, algo de tiempo perdido, algo de frustración e impotencia.
Es comprensible que nadie quisiera ponerle nombre a esta dama perversa que, procedente de la esperanza, acecha impertérrita a que las ilusiones cristalicen para dar con ellas en tierra.
Se tarda en aceptar que el deseo acaba en ausencia, pero los mecanismos de defensa incrustados en el cuerpo terminan por aplicar el emplasto que nos permitirá seguir alentando y, casi siempre más tarde que temprano, se acaba por aceptar que somos víctimas de una emoción pasajera.
De momento, en los últimos seis meses, cuatro multinacionales con empresas en Vigo se han dejado seducir ya por la fatal Deslocalización, mientras la perversa dama continúa rompiendo corazones por toda la geografía.
Decir a estas alturas que de ese agua no beberemos es un absurdo brindis al sol, porque durante muchos años hemos vivido encandilados por los encantos de sirena de una industria que, mientras nos dice que nos ama, nos va poniendo unos monumentales cuernos con devaneos en África, Asia, Europa Oriental o América del Sur, donde los amantes se dejan querer más de lo que nosotros, instalados en la seguridad del compromiso, estábamos aparentando. Los otros amantes, más o menos clandestinos, han estado ahí mientras el perverso objeto de nuestro deseo seguía insistiendo en que su amor por nosotros sería para siempre; que nunca nos dejaría y que la unión que ha cumplido 50 años ya había alcanzado la fuerza que da el tiempo transcurrido.
Pero, después de los 50, ¿quién puede competir con otros amantes más jóvenes, con menos exigencias, más dispuestos a ofrecer complacencias sin cuento? De nada vale esgrimir la experiencia, el camino recorrido juntos, los recuerdos de días más felices y las promesas que vuelven a incumplirse. Entonces es cuando, a la desesperada, le prometemos a nuestra amada cualquier cosa que nos permita suponer que podremos mantenerla atada un poco más.
Pero es ley de vida que la amante que ha descubierto nuevos placeres vaya alejándose, no sin antes aprovechar todos los dislates que seremos capaces de imaginar en el vano intento de prolongar una relación condenada al fracaso.
Son cosas que todos conocemos pero que, como en otros ámbitos de la vida, suponemos que no nos afectarán a nosotros. Se deslocalizan amantes tan fieles como General Motors, Nissan o Ford, mientras que Renault, en un rapto de sinceridad amatoria, confiesa que nos convendría ir amueblando otro nidito de amor más al sur si queremos seguir haciendo manitas, y ha llegado a provocar delirios amatorios en la mismísima Junta de Castilla y León, lanzada ya a hacer de necesidad virtud viendo oportunidades donde otros se empeñan en ver ausencias.
Es lo que pasa cuando se enfría el amor, que te quedas compuesto/a y sin novia/o.

8.12.08

Tempo para as decisións estratéxicas.

Unha das características das crisis económicas é que son presentadas como fenómenos meteorolóxicos. Aparecen de repente, os expertos din saber algo das súas causas pero fan prediccións que un dia si e outro tamén fallan. Feitos como que Citroën cerre liñas de traballo cando parte dos seus traballadores están velando ou que se apliquen plans de formación para disfrazar EREs aumentan a a nosa sospeita de que mexan por nos aínda que digamos que chove.
Son tempos estes moi apropiados para ver a profundidade das políticas. Porque é agora cando debían aparecer enriba da mesa as diferencias entre as perspectivas transformadoras e as conservadoras. E, polo visto, a crise agudiza o lado conservador e mesmo da impresión que todos apostaríamos por quedarmos como estabamos dando por descontado que estabamos ben. E é incríble esta apreciación dun pasado recente que estivo cheo de falcatruadas financieiras, problemas medioambientais e desigualdades mundiais.
Chama a atención, por exemplo, que a esquerda gobernante siga pensando que o sector da automoción sexa “estratéxico” para Galicia cando cada vez máis xente opina que ten os dias contados pola crise do petróleo. E seguen promovendo políticas de apoio a unha industria chantaxista que ameaza un dia si e outro tamén coa deslocalización. Ninguén se opón a medidas que garantan ingresos ós traballadores do sector pero na negociación deberamos escoitar que é necesario un futuro donde o coche privado e a segunda residencia non sexan os motores da economía. Pero si ata Obama vai condicionar as axudas!!!
E o plan Renove segue a ser unha pobre resposta conservadora a faga Sebastian ou Fernando Blanco. Trátase de distribuir inxustamente cartos públicos para o consumo privado. E tampouco soluciona as cousas ter un ICO galego ou fusionar as Caixas senón sabemos que tipo de industrias e servizos son os que hai que promocionar. Os parques eólicos e solares comenzan a destaparse como un exercicio de pesca de cartos públicos donde o diñeiro se gaña na construcción e cunha explotación subvencionada. O kw.h producido por istas instalacións págase a 0,42 € mentras que o consumido da rede a 0,17 € . Xa sabemos quen paga a diferencia. E quen vai embolsala: Jacinto, Epifanio, e outros membros da nova burguesía nacionalista (?) emerxente.
A crise colleúnos no momento en que bipartitos recén chegados deseñaban políticas-espectáculo propias dos tempos da abundancia. Agora parece ridículo seguir piando por un AVE ou por un tercer carril en Rande cando non temos aternativa ó transporte por estrada de mercadurias.
Son tempos para as decisión estratéxicas. Vigo, por exemplo, necesita pensarse sen Citroën no horizonte e, polo momento, Caballero, Domínguez, Alvariño e Gayoso non parecen ser quen de enfrontar o problema.
Xa que logo, dentro das miñas competencias, esixo que os 177 euros que me corresponden do fondo anti-crisis sirvan para crear un servicio competente de vixiancia dos verquidos no Lagares e rebaixar o 95% da contaminación da ría que, según o conselleiro do medio, provén da…. depuradora!!!!!

4.12.08

¡Chunda chunda!

Los peores temores de cualquiera vuelven con la caída de la hoja. El monstruo bicéfalo en que han convertido el "Ay untamiento", también conocido como "Casa con historial", ha vuelto a escenificar el patio de colegio en el que se mueven quienes fueron elegidos para hacer otras cosas.
Como los niños pequeños, se andan con que si esa cosa es mía que me la dieron las urnas, que si tú no le haces caso y yo juego con ella, que si pues entonces paga tú los arreglos, que si estaba yo primero, que si patatín, que si patatán...
Y no les da vergüenza presentarse así ante nosotros. Y a mí que no me vengan con que "la política es así", porque "así" es como ellos la entienden, no como debiera ser. Un axioma: PSOE y BNG no se soportan (del PP para qué hablar, que bastante tiene con ir de oposición), por mucho que crean habernos convencido de lo contrario.
El caso de la Banda Sinfónica da para mandarlos a freír espárragos y obligarlos a que se los coman. El Xesus (así, sin tilde, que es como él quiere que se diga) se ha subido por las paredes porque "llevaba meses" con el asunto, y ahora se le adelanta el alcalde y quiere quedarse con el santo y la peana. El "voceador" de Caballero para asuntos espinosos, el tal López Font (que creo que sigue viviendo de matute en el pisazo del Puerto), se calzó la celada, rescató la lanza del astillero, subiose al Rocinante de turno y apuntó, a galope tendido, a un resquicio de la armadura de Xesus: "Eso es una pataleta pueril". Coño, parece que van dándose cuenta de que es en el patio del colegio por donde se mueven.
Y, sin solución de continuidad, pasan a las amenazas: que si no va a ir ni uno de los nuestros a la presentación; que se paralizará cualquier "injerencia"; que si a ver si vamos a tener que eliminar el convenio con las bandas de música populares (que son 160.000 euros); que si, pues qué bien, y que si patatín que si patatán.
Y, entre tanto, los demás con un palmo de narices, asistiendo a la pelea que puede dejar sin dinero a las bandas de música, por culpa de la Banda Sinfónica.
El asunto tiene sus antecedentes, desde que el concejal de Cultura del Gobierno Soto, Paquiño Santomé, al que algunos conocían como "kai ko sono", decidió que no necesitábamos para nada aquella Banda Municipal de Música y, entre una jubilación por aquí, un traslado de departamento por allí, sus componentes pasaron a funcionarios de no se sabe qué, con la categoría de técnicos medios, para no hacer nada en donde fueran reubicados. El tiempo y la Seguridad Social se fueron encargando de eliminarlos de la nómina municipal, no sin antes aprovechar algunas de las habilidades particulares de varios de los músicos, como el caso del fundidor aficionado Lino Cao, que acabó trabajando en casa y vendiéndole placas de bronce (arte en bronce, decían) al Ayuntamiento.
De la "profesionalidad artística" del fundidor puede dar idea el que, siendo alcalde Castrillo, se le encomendó restaurar la placa de bronce de la calle Eduardo Iglesias. La placa era del renombrado escultor valenciano Mariano Benlliure y se instaló a principios del siglo pasado. Ya no está, porque el artista se puso a pulir la pátina que recubría el busto de don Eduardo, ignorante él de que esa pátina "verdescente" era intencionada. Castrillo, como no se podía colgar en la esquina donde se ubicó "C&A", le hizo un pedestal en granito negro, para que resaltara, del que nunca más se supo.
Pero ahora vamos a tener Banda Sinfónica. Y ¿qué es una banda sinfónica? Pues, según la wikipedia, una banda de música "a la que se le incorpora un violonchelo o un contrabajo". ¿Se enteran?
Pues voy a decirles algo que pondrá de relevancia la estupidez de unos y otros, se llamen Abel, Xesus, Paco, Lois o Santi: lo mismo hicieron en A Coruña hace 20 años, más o menos cuando lo de Santomé, para darle sentido a los funcionarios músicos de su banda. Pero enseguida se percataron de que no basta con un par de instrumentos de cuerda adicionales, y la Banda Sinfónica de A Coruña duró lo que un chocolate a la puerta de un colegio para que, ya metidos en gastos, pudiese alumbrarse una Orquesta Sinfónica.
Pero por aquí sigue habiendo todavía quien no ha salido de la corredoira y sólo es capaz de "visualizar" unas cuantas berzas y un par de viñas plantadas a los lados.
La verdad es que ponerse a pensar en que el destino de las bandas de música depende de que Xesus se cabree y deje de subvencionarlas, porque su socio de gobierno se esté dando a las injerencias, alegremente, como quien se da a la bebida, es como para echarse a temblar.
Después de casi cuatro años de ocurrencias, megalomanías, todo va bien señora baronesa, y tú de quién eres, o aquello de "la primera, sin 'chiscar' en ella; la segunda, culada que te confunda", podemos "visualizar" perfectamente el horizonte: aquí, como en el matrimonio, caben la separación de bienes, las declaraciones a Hacienda separadas, y las lógicas deducciones de la cuota íntegra y a quien dios se la dé san pedro se la bendiga. Pues no.
Pero de enterarse de que nadie fue llamado a elegir dos gobiernos, dos alcaldes, dos áreas de responsabilidad política, nada. Y el caso es que están convencidos de que nos han convencido de que esto tiene que seguir así, en plan "amiguiños sí, pero a vaquiña polo que vale".
Y luego pretenderán que les sigamos el juego a base de señalar lo malos que son los otros y lo buenos que son los nuestros, a pesar de que ya no queda mucha peña que los considere (a unos, a otros y a los demás) como "de los nuestros". Son ya una casta aparte, con un discurso que sólo vale para su manejo interno, que se aleja cada vez más del de los ciudadanos y que acabará con una ciudadanía aborregada, distraída de lo que le hacen con sus cosas e ignorante de que esas cosas las utilizan ellos para lo suyo y no para lo nuestro.
Y aún pretenden que los queramos.
¡¡Hay alguien más ahíiiii!!

3.12.08

Un bebé ferido grave pola irresponsabilidade municipal

En Vigoblog levámolo advertindo dende hai tempo. A irresponsabilidade e ilegalidade da instalación de todo tipo de elementos publicitarios (tamén o é o alumeado navideño) enganchado a calquera sitio, acabará provocando un accidente. As ordenanzas municipais prohiben expresamente a colocación de calquera elemento estrano en elementos do mobiliario urbano (báculos) ou no arborado. Esta prohibición, lonxe dun capricho do lexislador, ten que ver coa necesidade de garantir a seguridade das persoas e os bens, pois, como diciamos recentemente referíndonos ao pendurado xeralizado de todo tipo de bandeirolas nos báculos de alumeado público, o fabricante non pode garantir a seguridade cando á farola se lle enganchan pesos e tensións non previstas no seu uso e condicións normais de funcionamento.

Tamén advertiamos en Vigoblog o maltrato ao arborado da Alameda ao pendurar del todo tipo de cables, focos, girnaldas e aparatexe diverso e, novamente, o incumprimento irresponsable das ordenanzas de medio ambiente do Concello de Vigo.

E o que tiña que pasar pasou: hoxe, unha cornixa desprendíase e fería gravemente a un bebé na rúa do Príncipe. Non ocorríu nun elemento do mobiliario urbano ou nunha árbore esta vez, pero perfectamente podería ter ocurrido e poderá ocurrir de seguir as cousas como ata o de agora. A iluminación navideña colócase á brava, enganchando cables unha e outra vez das fachadas das edificacións, perforando un ano tras outro con cravos de alpinista paredes pouco fiables e sen nin tan sequera ter o necesario permiso da propiedade. Engánchase a farolas, a outros cables telefónicos ou eléctricos, a balcóns e ao que sexa, seguindo as normas dictadas pola lei da selva, da mala práctica e da arbitrariedade que xa son norma común do noso Concello, dos seus munícipes e dos técnicos e policía local que, por acción ou por omisión, permiten estas barbaridades ilegais que se producen diante do seu narís co seu silenzo cómplice.

No desprendemento da cornixa de hoxe non estamos diante dun desgraciado accidente, senon da consecuencia necesaria dunha neglixencia grave, non só da empresa instaladora contratada, senon, sobre todo, dos responsables políticos que alentan imprudentemente e contratan estas obras ilegais e mesmo, ese día grande que tanto lles gusta, inauguran premendo dun botonciño e apertando a un meniño no seu colo.

Estes responsables teñen nomes e apelidos e deben pagar por isto. Deben, ademais, volver á orde establecida pola propia Administración á que se deben, e paralizar e replantear a colocación ilegal da decoración navideña, eliminar inmediatamente tódalas bandeirolas existentes nos báculos de alumeado público e facer desaparecer das árbores da cidade tódolos variados trebellos que, colocados pola propia Administración, permanecen meses pendurados delas, procándolles graves danos e, consecuentemente, aumentando os perigos de desprendementos.

A colocación do alumeado navideño debe ser unha acción planificada, controlada e executada con estricto respecto á legalidade, ás boas prácticas en instalacións ao aire libre e non un exercizo de irresponsable prepotencia que xamais se permitiría a un probo administrado.

Despois do incidente de hoxe, podémolo dicir con firmeza: estes señores, coa súa acción ilegal e irresponsable, xogan cada día coa súa credibilidade e coa nosa seguridade.

Dende VB non queremos unha investigación sobre a empresa instaladora, como agora anuncia cinicamente o tenente Domínguez, para determinar as causas concretas deste "accidente": diso xa se ocupará o xuiz, que esperamos que chegue ata as últimas consecuencias. Dende VB denunciamos que esta posibilidade de accidente era coñecida sobradamente e sistematicamente obviada polos responsables municipais, que fixeron ouvidos xordos aos que, como nós, levan moito tempo advertíndo do perigo e ilegalidade da práctica "publicitaria" do Concello de Vigo no espazo publico.

1.12.08

Contando en rollsroyces

Uno de los perniciosos efectos de la crisis que se nos ha revelado es la constatación de que sufrimos un anumeralismo generalizado. Ya andábamos moscas con lo de la burbuja inmobiliaria, que nos dejaba cantidades de seis cifras de euros para valorar pisos y que se convertían en otras de ocho o nueve cifras en pesetas, cuando nos sacuden con cantidades que hablan de centenares de miles de millones, de billones (1 billón = 1 millón de millones en castellano, no esos "billions" anglosajones que son a mil millones cada uno) o de trillones (millones de billones), ¿se enteran?. Si ustedes se toman la casi imposible molestia de comprender esas cantidades traducidas a las pesetas a las que todavía no nos desacostumbramos, se van a volver locos.
Así es que el Gran Oriente de la Logia Vigo Centro, en un rapto de economía numeralística, ha decidido que a partir de ahora hagamos las cuentas en una unidad superior, capaz de reducir a magnitudes comprensibles toda esta catarata de cifras inasequibles: el "rollsroyce".
Ni que decir tiene que se me disparó el ego, pues la Logia aceptó de buen grado mi paternidad sobre la nueva unidad monetaria, puesta en circulación con lo del teleférico del Casco Vello. Y, claro, la primera cuenta me tocó. Antes de nada, para que las cósmicas cantidades resulten más digeribles, haremos los cálculos reduciendo los euros a pesetas y éstas a rollsroyces de curso imaginativo/legal.
Veamos: los 50 millones de euros de los que habla Pablo Eifonso en el post anterior, serían unos 8.320 millones de pesetas, las cuales, a razón de 15 millones por Rolls (90.000 euros, para el modelo "Phantom"), serían unos 555 rollsroyces. Diríamos, entonces, que la joint venture Caballero/Domínguez se encargará de humanizarnos por algo más de medio millar de "rollsroyces de curso imaginativo/legal. Mucho más asequible a nuestros ya "anumeralizados" tarros, ¿no?
Pues eso: los pisos que el Gobierno piensa ayudar a financiar serían de 2,2 rollsroyces como máximo; el agujero de Sacyr se habrá reducido en algo más de 1,3 billones de pesetas (7.900 millones de euros), que equivalen a unos 88.000 rollsroyces "del ala", si se ultima la venta de Itinere a Citigroup.
Bueno, que a mí ya se me dispara el tarro y estoy empezando a rayarme con el "euroconversor" y el "rollsconversor". O sea, que el resto de las cuentas me las hacen ustedes, si son tan amables, teniendo en cuenta que 1 rollsroyce equivale a 90.000 euros o 15 millones de pesetas, según se prefiera.

NOTA DEL CONVERSOR: la unidad rollsroyce utilizada corresponde al modelo "Phantom" citado en el post "Ponga un Rolls Royce en su Vigo" del pasado día 10/11/08, aunque el catálogo nos ofrece modelos más asequibles, pero sin señora estupenda en la parrilla.
Ya metidos en gastos...

30.11.08

O destino dos 50 millóns

Aínda que sexa ao abeiro da famosa crise, debemos felicitarnos porque o goberno de España tomara a iniciativa de centrar na administración local un plan de choque para activar a economía e xerar emprego. Os concellos españois continúan a prestar infinidade de servizos imprescindibles para os cidadáns sen que nunca se solucione o histórico problema do seu financiamento. E isto a pesar de ser a administración con maior capacidade (canto menos en teoría) para acadar proximidade, eficacia e calidade en aqueles aspectos que se perciben como importantes para a vida cotiá das persoas.
A aportación global do goberno repartirase entre os concellos en función da súa poboación, da mesma maneira que se fixo, no seu día, cos fondos europeos do Plano Operativo Local, que deu lugar ao malgasto en Vigo no proxecto e construcción do malfadado Verbum, mentres noutros lugares empregábase en operacións de rexeneración urbana de calado.
Con esta proporcionalidade, e segundo vén de informar Abel Caballero, a Vigo corresponderíanlle a nada desestimable cantidade de cincoenta millóns de euros (case oito mil millóns e medio das vellas pesetas). Unha, en principio, boa nova. Infelizmente debemos ser precavidos se atendemos ás primeiras declaracións do alcalde e do vicealcalde: rapidamente, no consabido alarde de orixinalidade e pensamento profundo, indicaron que se empregarán en "humanizacións" (?) de rúas e barrios.

Coñecendo o que significa para estes personaxes esta palabra, podemos irnos horrorizando, pois conlevará, sen dúbida, o espallamento de obras difusas, de moi discutible pavimentación, colocoación a eiro de xardineiras, floripondios e mobiliario urbano da máis variada caste e co sello do "deseño" Corina do contorno da Alameda. Novamente porase en marcha a maquinaria "creativa" desenvolvida dende a sutilmente privatizada oficina municipal de proxectos, dirixida sen máis criterio có do máis elemental practicismo por un enxeñeiro industrial de limitada cultura urbana, aupado ao maior grao de decisión no organigrama municipal e que sobrevive coa súa "eficacia" obediente dende o goberno de Pérez Castrillo. Unha humanización que consiste en colocar o mesmo caro deseño en lousas de pedra e xardineiras con independenza das características e escala do contorno urbano no que se execute, e que resposta non a unha análise rigorosa do tecido urbano e da valoración da influencia da obra na xeración de calidade urbana integral, senon a unha mera pavimentación "lucida" en función dunha suposta rendabilidade eleitoral.
A total ausencia de proxectos que solucionen problemas reais da poboación e a ausencia completa dunha cultura do desenvolvemento e da rexeneración urbana na corporación municipal, a mediocrización dos recursos humanos do Concello pola promoción de persoal co exclusivo mérito da súa adhesión inquebrantable ao sitema PSOE-BNG, poden supoñer unha perigosa perda da oportunidade de empregar estes recursos económicos extraordinarios en sentar bases para a xeración de tecido urbano que sirva realmente para a mellora da calidade de vida no futuro incerto que nos espera.
O feito de ter desmantelado, primeiro, e "pseudoprivatizado" despois, o departamento municipal de Emprego, ao asignar a ese servizo persoal co único mérito da súa afinidade a UGT, sen formación específica nin experiencia, baixo o suposto mando dun incompetente Sántos Héctor, e de situar a fábrica de xestión e de ideas nunha empresa vinculada a este sindicato (Método) (que ten o mérito de haber realizado o proxecto que fixo que Vigo perdese o financiamento de Urban III para Teis), pode supoñer o destrago sen solución de continuidade, de fondos que expresamente van destinados, principalmente, á xeración de emprego.

Lonxe de investir na desordeada "humanización" que nos prometen, os fondos deben ir destinados a obras con alto valor engadido e que incidan directamente na mellora da calidade de vida da poboación a medio prazo, cubrindo os graves déficits que en materia de cultura, medioambiente ou educación ten a nosa cidade. Deberían estes fondos atender prioritariamente a paliar os graves problemas de saneameno que aínda persisten, á mellora dos procesos de reciclaxe e eliminación de resíduos (construíndo, por exemplo, dunha vez os puntos limpos que deberan estar en funcionamento dende hai anos), á construcción de equipamentos culturais de base que, como bibliotecas ou centros de recursos de barrio (Vigo conta cunha soa biblioteca pública!!!), sirvan para elevar o baixo nivel cultural da poboación. Deberían estes fondos servir para construir unha rede de Garderías Infantís para cubrir o gravísimo déficit que destes equipamentos para nenos de ata 3 anos ten Vigo. Deberan servir para a rehabilitación de espazos históricos de referencia e de alto valor simbólico, identitario e patrimonial que como a Alameda ou o Castro de Vigo, dormen na máis absoluta desidia e abandono. Debería servir para a reforma e mellora xeral dos equipamentos deportivos de base, culturais e educativos que están baixo xestión municipal e que, en xeral non cumpren nin os mínimos esixibles nunha cidade de 300.000 habitantes.

Non deben servir en ningún caso estes fondos para satisfacer as fáciles ocorrencias e compromisos electorais do bigoberno. Resulta patético escoitar, por exemplo, a Santiago Domínguez dicir que se empregarán para a rehabilitación de rúas e espazos públicos do Casco Vello, cando non é quen nin de saber como gastar razoablemente os millonarios orzamentos do Consorcio do Casco Vello. O bialcalde non lembra que só hai uns días prometeu utilizar cantidades millonarias nun inexplicable proxecto de facer un pase "aéreo" mediante funicular polo maltratado Casco Vello.

Moito nos tememos, sen embargo, que a premura que José Luis Zapatero esixe para este gasto, collerá ao goberno de Vigo sen ideas de interese que poñer sobre a mesa, sen proxectos esbozados ou elaborados que financiar e que, na mellor tradición trapalleira da cidade, presentarán infumables obras, a tanto o metro, para poñer beirarrúas de granito en canta rúa de barrio crean que lles pode reportar beneficio nas vindeiras eleccións. Nada que se pareza nin por asomo a engraxar algún proxecto real de cidade.

Unha vez máis pagaremos moi caro, se ninguén o remedia antes e pon a funcionar un plan integrado no que gastar ben este "regalo", a asfixiante ausencia dunha cultura urbana nos nosos gobernantes, a imprevisión e descoñecemento das auténticas necesidades, a ignorancia da que fan gala os chamados axentes sociais e o baixo nivel cultural que, en xeral, amosa a poboación desta cidade.

Esperemos que finalmente, trunfe a racionalidade e se estudien e caractericen con présa, pero con rigor, os déficits (iso que xa tiña que estar feito pero que non está) e se encarguen proxectos a empresas e técnicos con capacidade abonda para ver máis aló da cultura do asfaltismo, por máis que esta se disfrace agora do sempre popularmente resultón granito rústico en lousa ou lastro no medio do feísmo urbano.

24.11.08

Cantante

Sempre está ben corroborar as impresións propias. Soto é un cantante.
Coro Apóstol Santiago. Jesuítas, Vigo.


23.11.08

Te lo dije, ¿viste?







Creo que voy a sugerir al Gran Oriente de la Logia Vigo-Centro que hagamos una sección con el epígrafe "Te lo dije, ¿viste?", a base de recopilar las entradas de VIGOBLOG con las premoniciones que hemos acertado.
Para empezar, me voy a agarrar a algo que parece clarísimo, que aún no se ha producido del todo pero que se producirá: No habrá emblemático auditorio. Se lo dije hace nueve meses y, tras el periodo de gestación, creo llegado el momento de asistir al parto del vaticinio.
El porqué de que vuelva con el asunto es que, tal y como van las cosas, no me creo que Sacyr o Caixanova estén para poner más tela en lo de Por tela. La primera anda tratando de vender casi todo lo que tiene porque debe casi 19.000 millones de euros, siete veces más de lo que vale la empresa en bolsa, y tiene que encontrar quien le dé billetes de curso legal (eso que se llama "líquido"), y la segunda porque, por muy bien que diga que le van las cosas, no tiene reparo en acudir a la tabla de salvación gubernamental que se le ha ofrecido a quienes tenían la pasta y ahora necesitan más para no tener que irse al paro como todos.
Si Luis del Rivero, el dueño de Sacyr, no da vendido lo de Itinere, aunque se lo pidan los del Fondo ese de "Citigroup" que dice que quiere comprar las autopistas, ni parece que logre deshacerse de su paquete en Repsol-YPF para juntar algunos cuartos, ya me dirán por qué querrá ponerse a gastar tela en una obra como la proyectada para dotarnos de otro "edificio emblemático" que nos ponga "en el mapa" de una puñetera vez.
Lo de Caixanova, pues tampoco lo veo muy claro yo, que es mucha tela para algo perfectamente prescindible.
O sea, que seguirán los "aplazamientos inexistentes" (para el caso de que alguien se crea lo que sigue diciendo Caballero, jurando por Lancelot du Lac, Ginebria, el king Arthur y Camelot entero, de que todo va según lo previsto), mientras parece haber caído un velo de silencio sobre el asunto de la parcelita de Beiramar. ¿Se han fijado de que desde hace algún tiempo no sale una línea ni una imagen en los medios locales sobre el fiasco del Auditorio? Alomojó es que el asunto "no es de actualidad" para quienes deciden qué se publica y qué no. Claro que los malintencionados de siempre andarán diciendo que nadie se quiere quedar sin su participación en el "fondo de reptiles" y el Caballero de la Imposible Figura ha mandado parar. No sé, no sé... O sí, ¿no?
La propuesta de Lorenzo Pardavila sobre qué hacer con la parcelita resultante de la demolición de Casa Mar podría ser una salida, a la espera de que nos sobrevenga lo de que algo cambie para que todo siga igual.

22.11.08

Fortaleza institucional

En tempos de crise, non hai nada como a fortaleza institucional.



21.11.08

Happy birthday tu you

Cuando se llega a los 50 el cuerpo se va haciendo eco de las vicisitudes pasadas; la memoria se agudiza en busca del tiempo perdido; se aparecen ante nosotros los errores pasados, entremezclados con algunos felices recuerdos puntuales, y nos creemos que, con un poco de cuidado, podremos disfrutar de unos cuantos años más de sana existencia.
Pero los excesos de la juventud, la amenaza de una cierta decadencia física, la perspectiva de tener que dejar de fumar, o restringir la ingesta de esas cosas que siempre apreciamos pero que nos inundan de colesterol, acaban por amargarnos lo que debería ser el comienzo de una plenitud personal en la que lo pasado puede aplicarse al conocimiento de lo porvenir. Los más lúcidos saben que es, a partir de los 50, cuando la vida cobra un significado más real; cuando estamos en mejores condiciones para enfrentarnos a los próximos años, en la seguridad de que ya sabemos advertir las amenazas y podemos afinar mejor en el aprovechamiento de las oportunidades. Algo así como eso de que el diablo no es sabio por diablo sino por viejo.
Pero todo parece indicar que lo que debería ocurir con las personas raramente le sucede a las cosas que hacen las personas. Aunque el tango dice que veinte años no es nada, cincuenta tampoco es demasiado. Excepto para la industria de la automoción.
Este año, en que se cumplen 50 desde el nacimiento en Vigo de aquel hijo prematuro de "La Citroën", se va a celebrar con despidos camuflados en los alegres colores de unos envoltorios que se llaman "jubilación anticipada", "baja voluntaria" o ese subrepticio acrónimo llamado ERE (Expediente de Regulación de Empleo). Pero, se dulcifique como se dulcifique la expresión, el resultado es el mismo: gente a la calle y carga para los presupuestos del Estado.
Galbraith señalaba en "El crash del 29" que el desplome de la bolsa y la recesión consiguiente eran previamente conocidos por los economistas, periodistas y dirigentes políticos mucho antes de aquel "lunes negro". Pero nadie se atrevió a hacer de aguafiestas del "american dream", advirtiendo que el mercado de valores estaba traficando con humo, porque ello equivaldría a echar por tierra el "american way of life" basado en que todo es posible si en el país de las oportunidades uno aprovecha la que se le presenta.
¿Hay por aquí alguien que no sepa en qué dirección, económica y geográfica, se está moviendo desde hace años la industria automovilística? Yo creo que no. Sin embargo, nadie se atreve a dar la alerta para que lo posible nos coja preparados. Para mí que ya es tarde.
Con el relevo de Riera al frente de la factoría de Citroën en Vigo, me atreví a hablar de deslocalización, y crujieron las cuadernas de VIGOBLOG. Desde los que me llamaron derrotista, hasta los que afianzaron su ceguera con eso de que la mejor planta de producción de la multinacional francesa no podría cerrarse. Entre los comentarios a aquel post, cuya lectura recomiendo para hacerse una idea de lo que hay, hubo uno (o una) que, bajo el seudónimo de Chapela, lanzó una advertencia: "Adosados de Citroën, echen a correr", y ya ven.
Entonces dije que lo de la deslocalización no es un episodio puntual, sino un proceso que comienza con la reclamación de ayudas a los poderes públicos para que maquillen las cuentas de beneficios a base de subvenciones, desgravaciones y otras consideraciones, para iniciar, con regulaciones de empleo, paros técnicos y despidos, el final del camino.
Este es el curso natural, porque los fabricantes de automóviles no están pensando, lógicamente, en sus efectos sobre las economías locales (salvo que le sean favorables) sino en salvaguardar los beneficios económicos de su actividad. Y no hay ley que les impida coger los trastos que guardan en una "consigna" cara para trasladarlos a otra mucho más barata.
El designio de los fabricantes de automóviles, se mire desde donde se mire, es el de acercar la fabricación al mercado. Citroën llegó a Vigo, no sólo porque aquí se ofrecía una mano de obra mucho más barata que la francesa, sino porque en aquellos años se estaba dibujando el desarrollismo de los años 60, se perfilaba en el horizonte el "Plan Redia" que mejoró las carreteras y el despunte de una clase media hacía apetecible ponerle cerca un 2CV.
Eso es lo que está pasando ahora en países como China (cuarenta Españas en población de entonces), mientras que en Europa ya no caben más coches, por muchas autovías, vías de alta capacidad o corredores que se hagan.
Pero los que tienen la obligación de analizar la situación, los que cobran de todos nosotros por administrarnos los caudales y mejorar nuestro entorno, siguen empeñados en que no hay que anticiparse a nada. Siguen diciendo que aquí no va a pasar nada; que con los ajustes necesarios (que pagaremos todos) y un poco de suerte, aquí habrá Citroën para rato.
Se pueden imaginar lo contento que me pondría si el devenir próximo me demuestra que sólo soy un alarmista de esos que se dedican a los augurios catastróficos. Pero, aún en el mejor de los casos, ¿qué tendría de malo ir preparándose para un futuro aún más chungo que el presente?
Pues, ¡hala!, a ponerse a la faena de hacer otro Plan Estratégico que siga diciéndonos que vivimos en el mejor de los mundos posibles y que el futuro será aún mejor.
Pero, en un alarde de imaginación "económico productiva", ya Touriño ha dispuesto que 10 millones de euros de todos se empleen en cubrir los créditos de parados para comprarse casa y/o coche, aunque no especifica marca ni modelo.
Está claro que "o falar non ten cancelas".
Pero la Zona Franca, sí.
Y, como lo cortés no quita lo valiente, ¡Felicidades en tu 50 aniversario!
Lo que no sé es cuánto nos va a costar el regalo de cumpleaños.

20.11.08

A triple xema


peninsula do morrazo,concello de moaña,parroquia de tirán.novembro de 2008...........e Mar de Ons quere retirar o barco...ó paraiso.

19.11.08

A triple A : Abel,Adolfo e Anxo





"En Vigo son unos brutos" (Adolfo Dominguez )
"Es inadmisible.No lo toleraré" ( Abel Caballero)
"silencio "(Anxo Quintana)
De paso,quedaria agradecidisima se alguén me pode explicar o uso que fai dos tempos verbais este alcalde de brutos.

13.11.08

Respostas á crise

Hai moitas respostas e non todas teñen cadeira en Washington.

10.11.08

Ponga un Rolls-Royce en su Vigo

Navegando por la red he podido enterarme de que un Rolls-Royce, modelo Phantom, con sólo 5.000 millas a cuestas, se puede comprar por algo así como unos 8 o 10 millones de pesetas. Cierto es que me coge en un mal momento, inmerso en esto de la crisis y con un cierto crecimiento negativo en lo que es mi liquidez, pero no me negarán ustedes que no es una ganga. Y seguí mirando, verdaderamente entusiasmado ante la posibilidad (remota, pero posibilidad) de deshacerme del viejo "Golf" y hacerme con un señor Rolls-Royce, aunque sólo sea para epatar al personal.
Hay a la venta un RR "Silver Spur Park", por 59.995 libras esterlinas (pongamos que unos 12 millones de pesetas), que considero ideal para el fin que se me acaba de ocurrir. Repasando la página del "Times on line" donde vienen las ofertas de coches pude comprobar que, entre 8 y 20 millones de pesetas, hay la tira de RR: Silver Dawn, Silver Shadow, Silver Spur Park, Corniche y hasta un Phantom limousine.
Antes de nada, echemos cuentas (en pesetas de antes, que nos entenderemos mejor): pongámosle una media de 15 millones de pesetas por cada RR de esa gama; si comprásemos 20, entre unos modelos y otros, la cosa se nos pondría en unos 300 millones de pesetas, que, ya metidos en gastos, podríamos elevar hasta los 500 por si las moscas, el papeleo, algún desplazamiento justificado o, simplemente, un caprichín.
Por otra parte, 5 millones de euros (sin contar con que al final será mucho más), vienen siendo algo así como unos 850 millones de las mismas pesetas de antes. Ahora, hacemos una sencilla resta, y 850 - 500 = 350.
¿Saben qué les digo? Pues que podríamos trasladar a los paseantes de O Berbés hasta la Praza do Rei en fabulosos Rolls-Royce y aún nos quedarían 350 millones de pesetas de los 5 millones de euros que piensan gastarse en lo del funicular. ¿Qué les parece? ¿Se ven ya a bordo del "peazo pepino" que engalana ese Casco Vello saneado como el de la foto, saludando ceremoniosamente desde detrás de los cristales tintados?
Pues, si me apuran, les diría que la jugada podría salirnos gratis, sin perjuicio de mantener la producción de comisiones normales en este tipo de asuntos, porque al cabo de un tiempo los RR se venden como roscas por no menos de lo que te costaron (algo así como lo que venía pasando antes con los pisos). El precio del viaje en este fastuoso funicular que propongo sería módico, naturalmente, con destino a menudencias de consumo y mantenimiento obligados.
O sea que ya está: con los 350 millones de pelas que nos sobran de la compra de la soberbia flota de RR, ponemos un pico para restaurar edificios y entornos del Casco Vello en lugar de tirarlos o dejar que se caigan, dejamos de seguir horadando Vigo como si fuéramos topos y nos ahorramos las obras del intinerario del funicular. Y ponemos definitivamente a Vigo en el mapamundi mundial. Ya veo los titulares en 14 idiomas: EN VIGO EL TRANSPORTE PUBLICO SE HACE EN ROLLS-ROYCE (o como se diga en los otros 13).
¡Qué pasa!

9.11.08

Sobre arquitectos famosos






Uns chamanlle "diferencial" . Outros envexa. A cuestión é ver como noutras terras os arquitectos famosos fan auténticas obras públicas, é decir, obras para usar e disfrutar polo público. Aquí preferimos a glorificación do poder (o de Fraga antes, agora o de A. Bugallo, coa Cidade da Cultura , o de Caballero coa Praza de Moneo ou o porto de Nouvel)


Cando promoverán as nosas autoridades obras como esta de Erik van Egeraat? É un instituto, simplemente un instituto. Vexo isto e éntrame un diferencial....



Metal

A pancarta negro e vermello sobre saba branca. Sprai. Nada de finuras de lona de empresa de publicidade amiga con letras de plóter. Ningunha bandeira, ningún oco para aparentar ser máis. Ningún liberado encabezando a marcha. Metal ondulado sobre o asfalto.
Se cadra esta crise permita limpar algo o aire viciado das nosas rúas: tal vez alguén escoite o serio aviso de que non son tempos para o derroche, a incompetencia e a ostentación.
Tal vez sexa o momento da política, dos intereses xerais, do final dos oportunistas corruptos parasitando as institucións, os partidos, os sindicatos.
En todo caso, agora e mañán, será o tempo para xerar conciencia. Sen ela, todo se resumirá en contenedores queimados e dór sen esperanza.

7.11.08

Sube y baja


Bueno, vale, a la rampa del Centro Comercial A Laxe le vamos a añadir un funicular. Consideraciones sobre su oportunidad, idoneidad y necesidad aparte, se me ocurre ofrecerles un modelo magnífico para el nuevo ingenio que se nos propone, por si la solución adoptada resultase de la mejor idea posible.
A muy pocos kilómetros de Vigo, según se viaja hacia el sursureste, hay una ciudad portuguesa que a mí me encanta. Se trata de Braga. Si se cruza la ciudad se llega hasta un parque increíble en la cima de un monte, con el clásico templo barroco que ilustra la mayoría de las elevaciones del terreno en Portugal. El santuario, lugar de peregrinaje, se llama O Bom Jesus do Monte y se puede acceder a él en coche por una tortuosa y bien cuidada pista, pero también ascendiendo directamente en el "Elevador".
El "elevador" del Bom Jesus es un curiosísimo artefacto, cuyo uso recomiendo, que salva un desnivel de 116 metros en un trayecto de 274 metros, a una velocidad de, aproximadamente, 18 kms/h.
Pero lo más curioso de este ingenio construido en 1882 es que mantiene el sistema de funcionamiento original: está accionado por agua. Nada más. No es que tenga un motor de agua, sino que lo que hace que sus dos vagones con capacidad para 38 pasajeros suban y bajen es, sencillamente, la gravedad.
El funicular consta, como decía, de dos vagones, unidos por un cable de 38 mm. de grosor, que se sitúan uno arriba y otro abajo del trayecto. Los vagones tienen un gran depósito de agua debajo, que llenan del líquido que proporciona un regato procedente de un laguito (con sus barquitas y todo) situado en lo más alto del parque. Cuando el vagón superior está lleno de agua (y el inferior la ha vaciado), el operario libera el freno y el peso del agua resulta suficiente para que descienda, arrastrando hacia arriba al otro vagón. Cuando aquel llega abajo vacía su depósito en el cauce del regato que lo alimentó cuando estaba arriba y embarca a los pasajeros.
Para mí que ese sí que es desarrollo sostenible. Ni una gota de energía ajena a la que proporcionan las leyes de Newton se usa allí, y ni una gota de agua del regato se pierde. El vagón que sube vacío de agua, baja lleno por culpa de la fuerza de la gravedad o en su defecto, como decía el sargento aquel de la mili, por su propio peso. Y así lleva, subiendo y bajando, 126 años sin gastar ni un duro en electricidad, gasóleo o lo que sea.
Pero, acabo de caer en la cuenta de la pega que tiene esta idea que a mí me parece tan buena: no hay que gastarse mucho en ella. Y por aquí ya sabemos cómo y por qué se hacen las cosas.
Sea como sea, si tienen un par de horas libres para acercarse hasta Braga, les recomiendo una visita al Bom Jesus a bordo do "Elevador", que por la sinuosa carretera de acceso ya me imagino que lo habrán hecho. Si, de paso, invitan a Caballero y a Santidomínguez al paseo, miel sobre hojuelas. Aunque seguro que le ponen pegas, como hizo (lo juro) el finado de Agustín Arca cuando se dio un paseo por el Parque Güell, en Barcelona, y se dio cuenta de que faltaban bordillos de cemento o piedra para distinguir jardines de caminos.
Pero por aquí seguiremos descubriendo el Mediterráneo, a tanto el metro cuadrado de lámina de agua.
Menos mal que nos queda Portugal, querido Siniestro Julián.

6.11.08

Morrazo, ¡pobre Morrazo!

Me dirán ustedes que estoy pesadito con el tema, pero es lo que hay. Podría empezar con lo de que ya lo había dicho, y el caso es que lo haré.
Miren que se lo tengo dicho. Un vistazo a las etiquetas "Morrazo", "Playas" o "Medios de Transporte" (al final del post) podrán confirmarlo: el transporte marítimo entre las dos orillas de la ría de Vigo es el único sistema sostenible para la movilidad de personal entre las poblaciones de ambas márgenes; la carretera supone más destrucción del medio, más contaminación, más adrenalina de la mala para conductores y viajeros y más ingresos espurios para la concesionaria de la Autopista y para quienes, a sabiendas, han postergado el desarrollo del transporte marítimo en beneficio del asfaltismo-ladrillismo.
Ahora nos vemos abocados a repetir lo de siempre: que la empresa concesionaria no puede seguir soportando tanto abandono político y administrativo.
Cuando la Administración decidió eliminar del servicio a la empresa "Vapores de Pasaje" para sustituirla por "Mar de Ons" hubo ingenuos, o maliciosos, que se creyeron que el problema era la gestión del servicio, y cambiando de empresa se resolvía el problema. Había algunos que sabíamos que se continuaba por un camino falso. Y ahora nos sale el alcalde de Moaña con lo de que la empresa concesionaria "está empeñada en arruinar el servicio de transporte marítimo". ¿Y los moañeses han dado su confianza a este genio?
Ahora, como si de esas "empresas" financieras que han jugado con nuestros dineros se tratase, los iluminados de siempre vuelven a la carga con lo de que hay que subvencionar; es decir, que entre todos paguemos un servicio público que, por culpa de quienes nos gobiernan, se va al garete en beneficio de los comisionistas de siempre, los disfrutadores de concesiones de siempre, los especuladores del asfalto y del ladrillo de siempre.
Pero ni una sola línea para que, con muchísimo menos dinero del que nos gastamos en subvencionar el peaje de Rande, se atienda a las reales necesidades del servicio: más y mejor dotados puntos de atraque, organización intermodal del transporte (barco, autobús urbano y taxis coordinados) y comunicación global por toda la ría, playas incluidas.
Todas estas soluciones fueron presentadas, con estudios minuciosos, trabajos de campo exhaustivos y oferta de creación de puestos de trabajo no sólo estacionales, hace casi 30 años, ante las más altas instancias de la Administración gallega. El resultado, además del "rescate" de la concesión, fue el fraude de la "eliminación" del peaje, la puesta en servicio de la "navallada" esa del "Corredor do Morrazo", la constatación de lo que ya se sabía que iba a ocurrir (una vía insuficiente) para continuar por el camino equivocado y perpetrar la parida esa del desdoblamiento de la vía, y la otra parida del puente preconizado por ese "príncipe de los ingenios" empresariales apellidado Fernández Alvariño.
El caso es que o se hace lo que habría que haber hecho hace 40 años o asistiremos al óbito de los barcos de Cangas y a la ocupación obscena de todo O Morrazo por asfalto, urbanizaciones innecesarias como las de Massó y Aldán y millares de automóviles a los que dar cobijo en decenas de nuevos aparcamientos, nuevos paseos marítimos en playas como Nerga, Barra, Melide o Liméns bien festoneadas de bloques de apartamentos para los cortos veranos de por aquí. Porque seguir con la apuesta por el transporte por carretera nos llevará, inexorablemente, a lo que podríamos llamar "sanjenjización" (si, si, con jota de joder) de nuestro litoral.
Pero, como llevo dicho hasta la saciedad, nuestros políticos siguen cautivos de la importancia que tiene el dinero derivado de ofrecer contratos de mega estructuras viarias, que permitan el acceso de los coches particulares a las parcelitas de quienes sólo contemplan el paisaje en su condición de vivero de solares.
Sin paliativos: el transporte marítimo en la ría de Vigo es la única alternativa a un desarrollo sostenible que requiere, en estos tiempos de crisis, que alguien nos ahorre nuestros dineros en lugar de usarlos para resolver los problemas que siguen creando los especuladores, sean de terreno o de dinero.
Lo demás, mentiras interesadas son; lo diga Touriño, Quintana, Feijóo, Alvariño o el sursum corda.

29.10.08

De onde sairá o diñeiro para salvar aos ricos e aos bancos?

De dónde saldrá el dinero para salvar a los ricos y a los bancos?

Juan Torres López

Una de las cuestiones que más llama la atención de los ciudadanos normales es de dónde va a salir o de dónde están saliendo los cientos y cientos de miles de millones de dólares que los bancos centrales y el tesoro norteamericano están poniendo a disposición de los bancos.

La pregunta es pertinente porque realmente sorprende la magnitud del apoyo que se destina a los ya de por sí más ricos del mundo.

Y sorprende, sobre todo, si se compara con otras necesidades para las que nunca hay dinero.

Según las Naciones Unidas cada día que pasa mueren alrededor de 5.000 niños de sed. Para dar agua potable a todo el planeta se necesitarían 32.000 millones de dólares (y frenar la avaricia criminal de algunas de las grandes multinacionales, claro está).

En el mundo hay 925 millones de personas que pasan hambre y quizá otros tantas severamente desnutridas.

Para acabar con ese drama la FAO afirma que serían necesarios 30.000 millones de dólares.

Es decir, que para que nadie en el mundo muriera de hambre o de sed, solo sería necesario más o menos el 40% de lo que el Banco Central Europeo inyectó en los mercados solo el pasado día 29 de septiembre.

Es normal que los ciudadanos se hagan preguntas sobre este asqueroso e inmoral contraste.

Que se pregunten cómo es posible que el hambre y la sed de 1000 millones de personas no se considere una crisis suficientemente seria como para que los bancos centrales aporten la financiación que pudiera resolverla. Y, como he dicho al principio, que se pregunten de dónde sale tantísimo dinero a disposición de los ricos.

La respuesta a esta última cuestión es clara y para ejemplarizarla me referiré al caso particular de Estados Unidos.

El dinero con que Bush pretende hacer frente a la crisis financiera tendrá que salir de tres grandes fuentes. Conociéndolas, podremos aventurar también lo que va a ocurrir en el mundo en los próximos tiempos. Veamos.

En primer lugar, los recursos saldrán de un mayor endeudamiento exterior de la economía estadounidense.

Para ello tendrá que lograr colocar en el exterior bonos y otros títulos de deuda, lo que entre otras cosas va a ir cambiando irremediablemente el mapa político y la distribución de poder en el mundo. China, India y otros países irán haciéndose más fuertes, mientras que la economía de Estados Unidos se va a ir debilitando y haciéndose más dependiente.

En segundo lugar, los recursos procederán de la impresión de más dólares. Esto es algo que ya viene sucediendo de forma premeditada aunque no se suele hablar mucho de ello. En diciembre de 2005, la Reserva Federal acordó que a partir de marzo de 2006 ya no se iba a publicar la cifra que los economistas llamamos M3 (la cantidad de dólares que circulan en forma de billetes, monedas y depósitos a la vista).

No hace falta ser un lince para percatarse de lo que había detrás de esa decisión: un crecimiento vertiginoso de la cantidad de dólares en circulación.

Estimaciones no oficiales señalan que M3 pasó de representar algo más del 7% del PIB de Estados Unidos en junio de 2006 al 18% en febrero de 2008 (desde entonces comenzó a desplomarse vertiginosamente hasta el nivel más bajo alcanzado desde 1959, pero como consecuencia de la retirada de liquidez bancaria que produjo la crisis).

Para que esta fuente de obtención de recursos sea viable, Estados Unidos tendrá que recurrir a su poder imperial para colocar en el mundo una moneda cada vez más depreciada y menos valiosa. La consecuencia más que previsible no es muy agradable: incrementará su presencia militar y tratará de provocar focos de inestabilidad que justifiquen su presencia para asentar así su poder como primera potencia mundial.

Finalmente, los recursos provendrán también de los propios ciudadanos, directamente en forma de impuestos o indirectamente como renuncia a gastos públicos que representan ingresos indirectos (como la sanidad o la educación) o diferidos (como las pensiones).

Me atrevo así a predecir que dentro de poco comenzaremos a oir el discurso contrario al que hasta ahora hemos venido escuchando. Ahora nos volverán a decir que los impuestos son buenos, que hay que contribuir entre todos a lograr estabilidad económica y que todos hemos de arrimar el hombro. Ya han empezado de hecho con la desvergonzada cantinela de que para salir de esta crisis hay que moderar los salarios.

De esas fuentes saldrá el dinero para que los ricos que han provocado la crisis con su codicia criminal salgan de ella sin despeinarse ni un pelo.

Salvo que los ciudadanos nos opongamos y reclamemos soluciones más justas, que no impliquen semejantes privilegios, que hagan responder de su culpa a los responsables y que devuelvan a los ciudadanos los recursos que son suyos.

Juan Torres López es catedrático de Economía Aplicada en la Universidad de Sevilla.