IX ÉPOCA

18.12.11

Con Exipto de corazón ferido

Tampouco é Vigo
As imaxes son moi duras, pero penso que é o noso deber contribuir á súa difusión:

11.12.11

A imposibilidade de explicar e comprender a miseria

Nada que ver con Vigo, claro, aínda que sí con cada un de nós. Acabo de lér e de conmoverme  con este texto (tan sabido, tan autocensurado) (espero que teñas tempo para lélo ti... ou tal vez esteas demasiado ocupado/a para indignarte):

Una enumeración de riquezas resultará más o menos completa. Menos aproximado será cualquier balance sobre la escasez de recursos y sus consecuencias. Pero no existe un modo eficaz de evaluar las carencias absolutas, y no basta con enunciar aquello que no existe: no hay agua, no hay comida, no hay luz eléctrica, no hay escuela, no hay hospitales... ¿Qué significan estas negaciones de bienes imprescindibles para una vida digna, de los que permanecen privados millones de seres humanos que sobreviven en la miseria? Por muchas respuestas que se intente dar a esta pregunta, no seremos capaces de imaginar -mucho menos de comprender- lo que supone no disponer de agua potable, no tener qué comer, no contar con techo, ropa ni calzado, no encontrar un médico a quien recurrir, y ver a nuestros hijos crecer sin horizontes. Dice Ziegler que si fuéramos capaces de contemplar nuestro mundo como realmente es, enloqueceríamos. La crueldad extrema que comporta la extrema pobreza es moralmente inaceptable, pero también nos resulta intelectualmente inaprensible. Mil veces hemos mostrado y visto en televisión criaturas con los vientres hinchados y los ojos apagados por la debilidad, en brazos de mujeres cuyos retratos parecen radiografías. Aunque se repitan constantemente en los telediarios, esas imágenes nos producen sensaciones desconcertantes de dolor, vergüenza, indignación; suelen desencadenar actitudes individuales de solidaridad, pero raramente tienen efectos sociales movilizadores, y no trascienden en el terreno político. ¿Qué nos ocurriría si fuéramos capaces de profundizar en el significado de la pobreza, en el conocimiento de sus consecuencias humanas? Acaso enloqueceríamos si compartiéramos los sentimientos de una madre con los pechos secos que cada anochecer espera a que sus hijos hambrientos se duerman, agotados de llorar inútilmente, sin poder alimentarlos; y que pasa la noche pensando que cuando esos críos esqueléticos despierten y vuelvan a llorar, a la mañana siguiente, tampoco tendrá nada que darles de comer.


Sin superar esa imposibilidad de explicar y comprender la miseria, no hay capacidad moral para movilizarse, para arrancar las raíces de la miseria, para oponerse de modo eficaz, colectivo, al despiadado orden criminal que no sólo las hace posibles sino necesarias: un insensato proceso de acumulación de riquezas en manos de quienes se comportan como amos del mundo, basado en el expolio, el latrocinio, el delito institucionalizado. Un sistema económico mundializado, fabricante y distribuidor de la pobreza y el hambre, que antes denominábamos capitalismo y ahora se disfraza con el nombre de la teoría fundamentalista que lo sustenta: el libre mercado como Ley suprema, resumen de principios y valores universales. Porque tampoco cabe combatir a la extrema pobreza sin oponerse a la riqueza extrema, sin comprender sus causas ni analizar sus métodos. Brecht decía que detrás de toda gran fortuna se oculta siempre un gran delito. El delito se ha extendido por el planeta convirtiéndose en algo consustancial a los mecanismos económicos que dominan nuestros destinos.


Por primera vez en la Historia, hay una clase de oprimidos de quienes no cabe esperar la rebelión contra sus opresores. Los empobrecidos hasta el límite mismo de la vida -de la no vida- carecen de las fuerzas mínimas para luchar por los derechos más elementales. La miseria implica debilidad, el hambre genera pasividad. Las principales víctimas del sistema ni siquiera tienen capacidad de protestar. Nadie escucha a los millones de personas cuya miseria es el precio del bienestar ajeno y, sobre todo, del crecimiento desmesurado de sociedades financieras cuyo poder ilimitado también escapa a nuestro capacidad de comprensión. Pocas esperanzas revolucionarias caben cuando la desestructuración social y una absoluta carencia de medios de subsistencia impiden cualquier forma embrionaria de lucha organizada. Y donde los verdaderos centros de poder resultan invisibles, sin que haya bastillas ni palacios de invierno que asaltar.


Sin embargo un libro como este contiene una invitación a la esperanza y ofrece la pequeña dosis de utopía imprescindible para resistir frente a tanto horror. En sus páginas alienta la posibilidad de que prenda entre nosotros eso que Ziegler denomina insurrección de las conciencias: el recurso final de que los ciudadanos gritemos ¡basta! si las instituciones se inhiben o fracasan. Este libro, en efecto, ofrece la oportunidad de creer en algo, cuando nos han robado todos los sueños e incluso las palabras que los invocaban. Sus páginas permiten constatar que pequeños milagros y pequeñas revoluciones todavía son posibles en el reino de los pobres, en los rincones más inesperados y olvidados del mundo donde se escenifican las injusticias más evidentes.

Vicente Romero. Epílogo ao libro "Ángeles de Burko".
Fonte

6.12.11

O logo da Alcaldía de Vigo, no día da Constitución

Se resulta intolerable a substitución do identificativo da institución por un logotipo dunha oficina municipal ("Alcaldía de Vigo") -creado, ademais, por unha empresa vinculada dende hai décadas ao PSOE local, Ecovigo Publicidad, e beneficiaria doutros múltiples contratos directos cada vez que o goberno local é exercido por este partido-, resulta patética a actitude da oposición do PP e BNG na Praza do Rei. Escandalizados (agora, pois curiosamente o BNG, mentres participou no bi-goberno, calou vergoñentamente a boca coa a que comía do pastel) polo descaro e extensión do uso único deste logotipo para identificar á administración municipal viguesa, só foron quen de presentar unha moción no Pleno, instando ao alcalde a volver a utilizar a denominación oficial única desta administración: Concello de Vigo.
Se realmente están convencidos deste abuso, deberían acudir aos tribunais. Nun país tan sensible co uso dos símbolos (lembremos a "guerra das bandeiras" en Euskadi e Catalunya), é inexplicable que non se persiga o que semella non só unha postura caudillista e prepotente, senon, especial e significativamente, ilegal. Cómpre lembrar -hoxe que celebran o día da Constitución- que a Carta Magna recolle como administracións públicas locais, os Municipios e as Provincias (ademais doutras non obrigatorias, como Mancomunidades, Áreas metropolitanas, ou de entidade menor cá municipal como as entidades menores...). O órgano de goberno municipal en España é o Concello, e esa é a única denominación posible para referirse a esta institución. A substitución patente e absoluta desta denominación por outra impropia, debe ser denunciada como ilegal e debe ser a Administración de Xustiza (¿alguén se imaxina que esta se denominase "A xudicatura española" ou algo así?) a que obrigue a este asilvestrado alcalde a someterse -como obriga a Constitución- ao ordenamento xurídico que, en democracia, está por enriba e determina as potestades que outorgan os resultados electorais.
Deberían deixarse os melífluos representantes da oposición local viguesa, de continuar co seu runrún de protestas e de rasgarse as vestiduras e presentar, no xulgado de garda, a correspondente denuncia: materia hai dabondo.

Castiñeiros da Alameda: crónica dunha morte anunciada

Nunha entrada de Vigoblog do ano 2005, cando campeaba C. Porro polas súas obras de "humanización" na Alameda viguesa, xa advertiamos o que ía pasar cos vellos Castiñeiros de indias, como consecuencia da barbarie desatada nas obras salvaxes sobre o noso xardín histórico. Diciamos daquela: "Son incontables os golpes ó arborado e a mutilación de raiceiras de castiñeiros de indias, camelias e magnolias (...) O paso de vehículos pesados polo seu interior tense convertido nunha constante, incidindo moi negativamente sobre o sistema de raiceiras das grandes e monumentais árbores, e mesmo sobre a súa futura estabilidade como consecuencia da compactación da terra e as fortes e constantes vibracións".
Infelizmente, o noso presaxio cumpriuse. Hai uns días desplomábase unha destas monumentais árbores como consecuencia -segundo a versión oficial- do apodrecemento das súas raiceiras. Agora, a empresa concesionaria da conservación dos xardíns vigueses, CESPA, anúncianos que se van cargar outras catro árbores máis.
Dende a humanización de Corina Porro ata hoxe, son xa tres grandes castiñeiros caídos -que, ademais,  non foron repostos-; a eles teremos que engadir agora catro máis que talarán "preventivamente", ademais de mutilar, con podas salvaxes, outros 21, o que producirá unha brutal deturpación da paisaxe urbana nesta zona histórica.
A desprotección e abandono da Alameda durante décadas ten hoxe estas dramáticas consecuencias. Por se non chegase a acción de Corina, nos tempos de Santi Domínguez e Caballero, transformouse este lugar nun espazo para poñer todo tipo de chiringuitadas, feiras, pantallas xigantes e saraos variados, todos eles incompatibles coa preservación dun espazo natural extremadamente fráxil e delicado e cunha limitada capacidade de acollida. Durante todos estes anos penduráronse tamén das ponlas e claváronse nelas de todo: grandes focos, cables e mesmo toda unha instalación de ducias figuras de latón da Fundición Nautilus.
Durante estes anos, a falta de control municipal e a incompetencia de CESPA, máis ocupada de encher de floreciñas de tempada canto parterre ou maceta hai, que de realizar un auténtico mantemento preventivo (xa se sabe, de facelo ben, os grandes beneficios do millonario contrato municipal, veríanse diminuídos), están a provocar a perda irremediable de elementos vexetais catalogados que, cunha responsable política municipal, poderían vivir moitos máis anos, para o noso disfrute e o dos nosos fillos.
De pouco servirá xa a rehabilitación que, con máis acertos que erros, acometeuse antes das eleccións municipais, se se perden os grandes exemplares que dan sentido e monumentalidade á praza de Compostela.
Aínda que, pensándoo ben, o que é realmente miragroso é que aínda quede algo vivo na Alameda,  despois de ter soportado o paso, entre outros, de Agustín Arca (O Precursor), Álvarez Salgado, Henrique Vieites, Raquel Díaz ou Ángel Rivas, como concellais de parques e xardíns do concello de Vigo, ou alcaldes de tan fina sensibilidade como Manuel Soto, Manolo Pérez, Pérez Castrillo, Corina Porro ou Abel Caballero. De todos e cada un deles, da súa inanidade e incompetencia, é a responsabilidade de que onte caeran e mañán vexamos cair, os sexaxenarios castiñeiros de indias do noso xardín por excelencia.