IX ÉPOCA

18.12.14

SOS

Xa está ben!!
Encheron a cunca e xa bota por fóra.
O de todos non é deles, unha casta paleta en simbiose coa avaricia e a ignorancia.
O último: Desubicación. Descontrol de escala e perigosa muralla visual. Dispendio.
 É unha situación de emerxencia: Non é "home á auga!!", é "barco a terra!!"

11.11.14

Pasmados


27.10.14

Do síndrome de Estocolmo ao síndrome Detroit

Ainda queda en Vigo moita xente que fala de Citroën como dun deus benefactor que non deixa de derramar regalos sobre a cidade. Como teñen por costume os deuses, Citroën ven pedindo sacrificios que os pacientes desta especie de síndrome de Estocolmo realizan dilixentemente: unha avenida de conexión co porto,  unhas subvencións para o coche eléctrico; ainda a semana pasada, o alcalde declaraba con presas a disposición do concello a facilitar a ampliación das instalacións fa factoría de Balaidos.
Á vista do comportamento empresarial recente xa son moitos os que abandonan as reverencias e constatan que  emprego e  salarios levan baixando nos últimos anos e que as perspectivas empresariais pasan por destruir máis emprego, baixar máis os salarios e apretar aos proveedores mesmo invitándoos a deslocalizarse.
Sen embargo, lonxe de afrontar o problema, semella que caemos no síndrome de Detroit e , non sendo quen de imaxinar unha cidade sen PSA-Citroën, aceptamos as imposicións como se fosen cicloxénesis explosivas.
Vai sendo hora  que esta cidade mire para diante tendo en conta feitos que tarde ou temprano van suceder como, por exemplo, que non é posible manter o consumo de coches mundial nas cifras a que ten chegado, que o petróleo aumentará de prezo de forma exponencial, que o coche eléctrico está sendo atrasado de forma deliberada, que o transporte colectivo é o futuro. Témonos que sacar de enriba o síndrome Detroit e pensar que a fábrica de coches, como a carpintería  de ribeira,  ten data de caducidade. E facelo desde o punto de vista da cidade porque, non sei se se deron conta, eles, os empresarios de PSA-Citroën, xa se decataron e por eso xa non pretenden gañar cartos vendendo coches senón extorsionando traballadores e cidades enteiras.  

13.10.14

Sobre mareas, coalicións e asambleas.


Estamos nunha desas etapas en que semella cumprirse o principio de que "o vello non sirve e o novo non acaba de chegar". Son tempos fluídos donde están a piques de pasar moitas cousas pero non acabamos de ver o xeito de empuxar cara adiante.
Na nosa cidade grupos de persoas de diferentes procedencias tratan de por en pé o instrumento que permita participar na política local coa vista posta nun funcionamento transparente, sen corrupcións e aberto. Sen embargo, o punto de partida é unha cidade desmovilizada, sen movementos sociais independentes e cunha grande cantidade de asociacións e grupos presos na rede clientelar do goberno do concello ou da deputación ou mesmo dos grupos na oposición. 
Asi as asambleas cidadás abertas do BNG contan coa participación das súas correas de transmisión (o sindicato, o movemento veciñal,..) polo que, lonxe de ter un efecto multiplicador, aparece como unha manobra publicitaria do mesmo estilo das plataformas sectoriais que veñen marcadas por fronteiras ideolóxicas tan estreitas que duplican as estructuras partidarias.
Por outro lado, e animados por exemplos de outras cidades, aparecen duas iniciativas que copian o resultado organizativo sen ter feito o proceso de mobilización previo. A Marea de Vigo e , en menor medida, Gañemos Vigo, tratan de por en pe unha candidatura que incorpora algunhas características dos exemplos alleos (asambleas abertas, primarias(?)) pero que parten dun acordo de grupos que non renuncian a dotar de programa a ditas candidaturas. 
 Chama a atención a debilidade das críticas ao goberno local -as escaleiras mecánicas é o gran erro- e tamén a falla de debate e mobilización. A cidade debería estar atravesada de actos donde se explicaran as experiencias alleas, donde se debatira sobre alternativas sectoriais (urbanismo, medio ambiente, cultura, débeda, etc) e a partir de aí, ir construindo o programa que aglutinara a esa maioría que agarda unha referencia que apoiar.
Produce desánimo ver como a Marea de Vigo proponse recoller 3000 firmas de apoio como test para comprobar a súa viabilidad. Con tres mil votos non se acada nin un concelleiro. Un movemento que pretenda ser de verdade transformador debe aspirar a lograr unha maioria e  se non  se cristaliza nestas próximas eleccións xa será para as seguintes.

29.8.14

Jonathan en Samil: Abel Caballero, disculpas de mal pagador.

Finalmente Abel Caballero decidíu falar e tentar explicarse sobre a súa decisión de someter a nova concesión a caducada do restaurante Jonathan en Samil. Faino despois de que diversos grupos políticos, asociacións e colectivos cidadáns (entre outras, as máis de 500 sinaturas recollidas a iniciativa de Vigoblog dende a plataforma Avaaz) pedíranlle reiteradamente que frenase ese expediente; faino xa cando está a punto de adxudicarse o concurso convocado para seleccionar ao novo concesionario por un período de 30 anos.

As primeiras razóns expostas por Caballero sobre os prezos do café en Samil, mellor non telas en conta, por respeto á intelixencia dos cidadáns. O Faro de Vigo -que agocha canto pode a oposición  política e cívica a esta nova concesión- recolle hoxe, sen embargo, un intento de xustificación que aconsella  comentario e aclaración:

Non hai ningunha razón, máis alá de excusas e coartadas, para non derribar o edificio do atigo Jonathan e iniciar canto antes a rexeneración da área dunar de Samil, nesta e noutras zonas da praia;  si hai razóns esenciais para  facelo: como se ten confirmado polos estudos científicos da Universidade de Vigo -ou como calquera con sentido común e mínima capacidade de observación pode deducir-, é urxente actuar, sob pena de que o areal desapareza como consecuencia da erosión e perda de area e a non existencia dunha área dunar de reserva. Calquera política responsable neste tema pasa por eliminar tódolos atrancos existentes para acadar a rexeneración, ao menor custo posible e canto antes.

Polo medio, pode Caballero Caballero buscarse coartadas para non actuar, decindo que a concesión rescatarase inmediatamente unha vez que o Ministerio relance o proxecto de rexeneración redactado, consensuado no seu día co Concello. Vén dicir, pois, como excusa, que realmente non é el o culpable de tomar a decisión de manter o Jonathan e ampliar a concesión: a culpa é do PP que non executa o proxecto pactado. A el non lle queda máis remedio que seguir deixando esmorecer a praia e non iniciar a súa rexeneración: a culpa é do PP.

Sen embargo:

- A existencia de edificacións sobre a duna con negocios en réxime de concesión, e o alto custo dos rescates por razóns de interese público, sempre foron un dos principais atrancos esgrimidos por uns e outros para iniciar xa o derribo do muro e a rexeneración da praia. Esta circunstancia, xunta con outras -relacionadas coa non execución de medidas municipais previas indispensables que agora comentaremos-, foron aducidas expresamente polo Ministerio como impedimento de causa maior para non iniciar o proxecto redactado.

- É unha media verdade o que afirma Caballero sobre a posibilidade de rescate inmediato en calquera momento da concesión: esta condición non figura como específica, automática e gratuíta no prego de condicións da concesión (tal e como trata de facer crér entre liñas o alcalde), senon que se recolle en termos xerais -como necesariamente é obrigado en todo expediente de concesión-: remitíndose á legalidade vixente neste precedemento, que prevé a posibilidade de rescate por razóns de utilidade pública. Isto significa que, no caso de aplicación das previsións do PXOM neste ámbito, habería que facer o gravoso pago de rescate, sen condicións específicas ningunhas que obriguen ao adxudicatario. Dubidamos moito, ademais, de que se poida rescatar doadamente aducindo nada máis a decisión simple de "tirar o muro" e non o desenvolvemento do PXOM. Estamos falando dunha indemnización moi alta, tanto polo longo período de 30 anos de concesión previsto no prego de condicións, como pola esixencia contractual de fortes investimentos iniciais a realizar na edificación actual por parte de  quen resulte concesionario, que haberá que compensar... se é que non pleitea, claro, e as cousas adíanse indefinidamente.
Corolario: se non queres pagar o rescate, se queres deixar aberta a posibilidade de recuperar a praia con outros mecanismos distintos á execución completa do proxecto de rexeneración, non fagas a concesión.

Á parte da estupidez dos 30 euros do relaxing cup of café con leche en Samil, ¿que razóns hai para poñer un atranco de semellante categoría a un goberno municipal que realmente queira tirar total ou parcialmente o muro e rexenerar total ou parcialmente a praia no futuro próximo?. Que razóns hai diferentes ás que serviron para ordear e executar polo Concello o recente derribo do Restaurante As Dornas, que se atopaba nas mesmas condicións físicas, de ubicación e administrativas do Johathan?
As excusas aducidas de manter con servizos a praia, é moi difícil de manter cun mínimo de racionalidade: hai abondo e non son servizos indispensables. Serviría ademais igoal para o caso das Dornas, e non se aducíu daquela.

Que cada un busque as razóns. Non se nos ocorre pensar en que teñan que ver coas relacións que persoas de certo sector da hostelería viguesa manteñen co goberno municipal, claro.

- A execución total do Plan do Ministerio de Medio Ambiente, non depende só de consignar nos presupostos xerais do Estado a cantidade para executalo. Depende de cuestións previas de estricta competencia municipal.
  • A eliminación da zona deportiva municipal situada na zona de praia coincidente coa desembocadura do río Lagares.
  • O desenvolvemento do PXOM nas previsións contidas para a zona de Samil, que inclúe a realización dunha carretera interior que permita reubicar servizos e aparcamentos fóra da ára dunar, cos correspondentes procesos de expropiación ou compensacións urbanísticas.

Visto que na actual situación de crise económica isto non vai a ocorrer, e que a praia de Samil debe ser salvada urxentemente como espazo natural e de ocio (as dúas cousas son interdependentes), se hai realmente vontade de rexeneración, é preciso un plan B de actuación progresiva, que está perfectamente ao alcance económico e administrativo das administracións central e municipal.


Como sabemos, polas súas declaracións, que Abel Caballero é partidario da inicia-la rexeneración e de acometela progresivamente, non entendemos que non a inicie agora que está en moito mellores condicións de facelo cá en 2008 -cando realizou estas declaracións-, pois xa non existen as concesións administrativas das Dornas nin do Jonathan.

Para axudalo, ousamos propoñer de seguido algunhas accións perfectamente viables e de baixo custo para deseñar e executar ese Plan B de rexeneración progresiva, que poña de manifesto, máis alá das boas  palabras, a vontade política e a sensiblidade medioambiental de recuperar a praia:

  1. Tal e como se comprometeu, despois do derribo das Dornas, eliminar o muro e xardíns situados sobre o solar resultante da desaparición do restaurante, dando continuidade á zona dunar en proceso de recuperación do adxacente Coho das Dornas. Eliminar as capas superficiais de terra para deixar ao descuberto a area soterrada e iniciar o programa de rexeneración mediante pantallas vexetais de retención de area e limitación de acceso á zona a recuperar. Deseñar e habilitar un paseo de madeira sobre pilotes para facilitar o tránsito peonil entre zonas de praia. [Hai que lembrar que ese tramo do paseo foi construido xa polo Concello en tempos de democracia, nunha desgraciada iniciativa do concelleiro (de varios partidos) Agustín Arca].
  2. Tal e como está previsto no PXOUM, eliminar a zona deportiva municipal que se sitúa sobre un inorme recheo na desembocadura do Lagares. Iniciar os procesos de recuperación dunar desta zona de praia. Deseñar e habilitar un paseo de madeira sobre pilotes para facilitar o tránsito peonil entre zonas de praia [a recuperación desta parte da praia xa fora decidida como consecuencia dun pacto presupostario do ano 1987 entre o PSOE de Manoel Soto e a daquela Esquerda Galega de Camilo Nogueira. Nunca se executaron por completo as condicións pactadas, pois o PSOE incumpríu o pacto para esta zona  e, lonxe de recuperala, urbanizouna máis -"Alameda Ría de Vigo-, á vez que construía un novo tramo do Paseo na zona da Punta]    [sen embargo, o goberno municipal está a adxudicar obras de reforma deste campo de fútbol por importe de 235.000 euros, o que amosa a vontade de consolidar as instalación e non de encamiñarse cara á recuperación desta zona, seguindo as indicacións do PXOM e do proxecto do Ministerio
  3. Eliminar o tramo do paseo e zona urbanizada na que se atopa o Jonathan e zonas axardinadas adxacentes que actualmente non contan con aparcamento. Iniciar os procesos de rexeneración dunar nesta zona recuperada. Deseñar e habilitar un paseo de madeira sobre pilotes para facilitar o tránsito peonil entre zonas de praia. Habilitar servizos de tempada de praia provisionais, compatibles coa rexeneración.



Son tres medidas moi conservadoras, respectando as actuais zonas de aparcamento e pista de patinaxe. Unha acción máis decidida iría encamiñada a rescatar as dúas concesións existentes aínda -próximas á súa finalización-  minimizar a presencia de vehículos privados, reforzando con lanzadeiras o transporte público de tempada, habilitando mesmo transporte marítimo de pasaxeiros e eliminando os aparcamentos e parques infantís e piscinas actuais (o maior parque infantil dunha praia é a praia mesma, nonsi?). Os servizos hosteleiros precarios de tempada, ben deseñados, son compatibles coa retirada do muro e a recuperación dunar.

Se realmente hai conciencia e vontade de iniciar a rexeneración de Samil, pódese facer sen buscar culpables noutros partidos ou administracións.  Só abonda con ter responsabilidade política e medioambiental e non deixarse levar por meros intereses particulares e/ou electorais inmediatos, Samil pódese salvar e o Jonathan pode e debe ser derribado. Só abonda con cumprir a palabra dada por Abel Caballero da súa disposición a iniciar de inmediato a rexeneración, aínda que fose por fases.

O resto son excusas de mal pagador.

22.8.14

Decoración de medianeiras e prioridades urbanas

O Concello de Vigo vén de anunciar o inicio dun programa de decoración de medianerias mediante actuacións artísticas. O programa, suxerido pola asociación Outro Vigo é Posible e recollido con entusiasmo polo goberno municipal, vén sendo a reedición dunha vella iniciativa municipal dos anos 80 do século pasado, encabezada polo daquela concelleiro de cultura do PSOE Francisco Santomé.
Daquel programa executáronse catro ou cinco medianeiras, facéndose posteriormente algunhas poucas máis de xeito esporádico.
Tras aquela ocorrencia oitenteira de curto percorrido, no novo século o Concello de Vigo convocou (pax 16 do BOP) durante varios anos axudas económicas á rehabilitación de fachadas e cubertas de edificios de interese histórico ou destacados na paisaxe urbana. Un programa que, posteriormente se retomou coa creación do Consorcio do Casco Vello con axudas circunscritas ao ámbito deste barrio histórico e do PEPRI de Bouzas.
Axudas que, pensamos, hai anos que non se convocan fóra dos ámbitos do Casco Vello e Bouzas.

Non nos parece mal a iniciativa de decorar as medianeiras sempre e cando se actúe con criterios artísticos contrastados e se executen coa calidade debida. Pero non é o que Vigo necesita urxentemente en canto á mellora da imaxe urbana e crémos que, coa escasez de medios actuais, hai prioridades neste sentido e estas son as da mellora da estética e seguridade das fachadas e cubertas dos edificios de interese histórico ou ambiental.
O fomento da rehabilitación mediante axudas económicas aos propietarios para a rehabilitación de cubertas é imprescindible para garantir a  pervivencia do vello caserío vigués, ao ser un elemento crítico para lograr a conservación dos edificios e a súa futura rehabilitación integral.
O coidado e rehabilitación das fachadas, mediante a súa limpeza, restauración ou renovación de carpinterías exteriores, o pintado de paramentos, é unha operación economicamente asumible e que ten un inorme impacto sobre a apreciación dos edificios e a imaxe urbana.

Por outra parte, as actuacións de rehabilitación destes elementos da edificación, supoñen unha aportación importante nas actuais circunstancias para o sostemento do sector da construcción que ve neste tipo de obra unha posibilidade de combatir a grave crise que padece.

Son virtualidades que non ten un programa de decoración de medianeiras que, á hora de gastar os escasos recursos públicos e privados, debería estar nun segundo plano nas prioridades do goberno municipal. Infelizmente en Vigo prima, dende hai moitos anos, un concepto decorativista da cidade, moi presente nas actuacións nos espazos públicos (nos que sobrancea o gusto obsesivo pola maceta) Concepto puramente circunstancial e que non contribúe á mellora permanente e sostible do espazo e imaxe urbana.

Sensibilidade fronte a sensiblería. Arquitectura fronte a artificiosidade. Decoración ou rehabilitación?

15.8.14

A rexeneración de Samil e o cinismo da casta

Pleno municipal do Concello de Vigo de 25 de febreiro de 2013.
Moción presentada polo Grupo Municipal Socialista
INSTANDO AO GOBERNO DA NACIÓN A ASUMIR O PROXECTO DE REFORMA DA PRAIA DE SAMIL QUE OBRA NO MINISTERIO DE AGRICULTURA, ALIMENTACIÓN E
MEDIO AMBIENTE. EXPTE. 610/1101.

A moción, cun par de enmendas menores do BNG, foi aprobada por unanimidade.

Texto da moción do PSOE:
A praia de Samil é un dos maiores atractivos da cidade de Vigo. Para os vigueses é un punto de encontro e de goce. Para os que nos visitan é unha referencia estival. A praia chea no verán é un exemplo. 
Conscientes de todo o que significa para a cidade, o Goberno Municipal suscitou ao Goberno da Nación, en 2.009, un proxecto integral de mellora de devandita praia. Proxecto ambicioso que contaba co apoio do Goberno Estatal e que ía destinado a cambiar radicalmente esa zona tan importante da cidade. 
Froito dese apoio foi a elaboración do Proxecto que obra en poder de Concello de Vigo que xa está realizado e pago. 
O proxecto supón a recuperación do sistema dunar, o retranqueo de 25 metros do paseo actual, a replantación de árbores, o retranqueo das piscinas e da zona de lecer e a construción dun novo paseo de 12 metros. Todo iso supón un proxecto cun investimento de 17 millóns de euros que supoñería unha importante incentivación económica na cidade. 
Coa chegada de Mariano Rajoy á Presidencia do Goberno da Nación, o devandito proxecto, ata o momento, non foi asumido polo actual goberno quedado aparcado sen ningunha xustificación e sen explicación algunha ao Alcalde de Vigo. 
A combinación medio ambiental do proxecto coa repercusión no turismo e o atractivo par os vigueses que o gozan todo o ano, fai que sexa necesaria a petición ao Goberno Estatal de manter este proxecto e de fixar prazos para o seu desenvolvemento. 
 Por todo o dito, o grupo municipal do PSdeG-PSOE solicita ao Pleno da Corporación a aprobación do seguinte ACORDO 

-Instar ao Goberno da Nación a asumir o proxecto que obra en poder do Ministerio de Medio Ambiente de reforma da Praia de Samil, e comprometer a súa execución nos prazos que, de común acordo, se fixen co Alcalde desta cidade. 

ACORDO final coa enmenda do BNG:
1.- Instar ao Goberno do Estado a asumir o proxecto que obra en poder do Ministerio de Medio Ambiente de reforma da Praia de Samil e comprometer a súa execución nos prazos que, de común acordo, se fixen co concello desta cidade. 
2.- Instar ao Goberno local á recuperación e ao mantemento do litoral da nosa cidade e á continuidade nos paseos costeiros o que precisa executar proxectos globais para todas as parroquias, incluída a de Alcabre. 

 Acta completa da sesión (moción e debate -para non perdelo!- entre as páxinas 47 a 55)

La Voz de Galicia de 15 de agosto de 2014 dá conta da inminente adxudicación da concesión por 30 anos do Restaurante Jonathan.

O cinismo da casta non ten medida.

8.8.14

O Concello cambiará o que queda do pavimento tradicional da praza da Princesa

Nestes casos cómpre tirar da memoria:

A praza en 1903. Apréciese a disposición do arborado
No ano 2001 realizouse unha actuación de rehabilitación da Praza da Princesa (ver páxina 49 da Memoria-enlazada- do programa URBAN), seguindo estrictos criterios de respecto ao patrimonio, percurando non só a recuperación do pavimento existente e a reposición das lousas deterioradas, con criterios de despece, acabado e características similares ás tradicionais.

A ficha da Praza da Princesa do PEPRI Casco Vello incluída no catálogo de espazos públicos do Barrio [norma que obrigaba ao mantemento do pavimento e que foi incumprida descaradamente en 2009], alababa así esta obra:

O proxecto de Franco Rabuñal, Pintos Santiago e Toucedo Rodríguez (inscrito no programa Urban), constitúe unha das máis acertadas actuacións recentes. A devandita intervención unificou e ordenou a disposición do mobiliario urbano, así como propuxo a renovación do enlousado de granito e a plantación de arborado de desenvolvemento vertical arrodeando a fonte (F002). É salientable o uso do báculo tipo lanterna, o banco empregado (cun bo sistema de fixación) ou o deseño da marquesiña, xa que constitúen reelaboracións de elementos hoxe tradicionais nunha linguaxe contemporánea que permiten unha inserción harmoniosa sen provocar confusión na lectura histórica do conxunto e das intervencións realizadas. Para finalizar sinalar o esforzo realizado na ocultación das tapas de rexistro baixo o enlousado de perpiaño.

En 2009 realizouse unha innecesaria e agresiva obra de "mellora" que arrasou, entre outras cousas, con parte do pavimento tradicional substituíndoo por granito gris alba industrializado.

Os bancos colocados en 2001 e os pavimentos recén restaurados
Meses antes, Corina Porro xa intentara botar da praza aos sectores marxinados que, coma hoxe, utilizaban habitualmente este espazo, coa burda manobra de retirar temporalmente os grandes bancos colocados trala rehabilitación de 2001 (bancos novos que, por certo, nunca máis se soubo deles).

Novamente anúnciase que se quere volver a intevir, xustamente, na parte da praza que aínda conserva o seu aspecto e pavimento tradicional en perfecto estado (a falta de pequenas reparacións doadas e baratas). Preténdese tamén aumentar o arborado, esquecendo que o que agora ten reproduce con exactitude o número de exemplares e a disposición histórica.

Novamente temos que denunciar o sinsentido e derroche desta actuación que provocará por enésima  vez a perda de valor do que representa a fachada horizontal histórica do Casco Vello vigués.

Unha intervención que a ninguén interesa, agás aos habituais proveedores municipais de granito que fan o seu agosto coas humanizacións urbi et orbe que enchen Vigo de caros enlousados de pedra ou, se cadra, como denuncian en Xentrificación Vigo, de paso, persuadir aos excluídos sociais que usan habitualmente este espazo, para que se desacostumbren del a base de ter levantada a praza uns meses. A integración tranquila destas persoas pasa por outro tipo de iniciativas de axuda e apoio que non son as da pura e dura expulsión.

Sen embargo, debemos aplaudir que se interveña na eliminación dos engadidos que afean dende hai décadas os baixos comerciais das escaleiras que comunican Elduayen coa praza de Calatrava. Esperemos que, de paso, non fagan outra innecesaria defeita nesa praza, tamén rehabilitada a finais dos anos 90.

28.7.14

O alcalde non vai na procesión

O alcalde non vai ir na procesión do Cristo. Nen a policía local,nen protección civil, nen o exército. Trátase de institucións democráticas e, porén, integradoras. Non poden avalar coa súa presencia actividades que discriminan cidadáns e cidadás por razón de crenzas particlares non importa cales.
Abel Caballero pode asistir ás actividades privadas que desexe pero o alcalde non. Nengún servidor público pode ir nunha procesión en cantro que tal: fora por tanto uniformes e sitios preferentes.
Asi de sinxelo.


23.7.14

A "obra social": a privatización continúa


A recente historia das caixas ilustra o principio de socialización das perdas ( o saneamento de Novacaixagalicia custou máis de 9000 millóns de euros públicos) e de privatización de beneficios (o Sr, Escotet mercou un banco saneado a prezo de saldo) Aínda máis, para aqueles que falaron do sector financieiro galego quedou claro que as decisións sobre créditos e mesmo sobre boa parte do patrimonio artístico e inmobiliario están hoxe en mans de empresarios que por responderen a interesen privados pouco nos vai a importar a súa procedencia ou donde se reunan para decidir..
Pero a cousa non para. O proceso privatizador continúa. O lóxico desde o punto de vista dos cidadáns sería que a cambio dos millóns arrincados dos servizos públicos, os restos do naufraxio das caixas, a mal chamada obra social, pasara a mans públicas. Sen embargo na configuración do patronato da “Afundación” aparece Abanca con nove representantes a cambio de cinco millóns de euros. Por que Abanca e non o Santander? Por qué nove representantes, máis que ningunha outra institución? Que apaños hai por detrás?.
 
Pero o proceso privatizador segue tamén por camiños máis disimulados. Debido as dificultades de financiación a obra social debe (sic) aplicar criterios de rentabilidade na súa actuación como, por exemplo, cobrar o aluguer de instalacións aos colectivos ou organizacións cidadás e co mesmo argumento comenzará un proceso de venta de centros e inmobles.
Especial relevancia ten o caso da Escola de Negocios de Vigo, oscuro obxecto do desexo dunha das universidades privadas máis conservadoras, a de San Pablo CEU que conta en Vigo cunha Escola de Maxisterio. A campaña propagandística comenza con un comunicado da dirección da escola solicitando a privatización, aparecen artigos de prensa denunciando os atrancos que a univesidade de Vigo pon á ampliación de títulos e comparando o enorme deficit da Escola de Vigo co éxito da da Coruña. Complétase a manobra cunha campaña publicitaria  da San Pablo para facer amigos entre os medios de comunicación. 
 
Tirando do mesmo fío, Abel Caballero denuncia a falta de claridade na ubicación da sede da Afundación e levanta a súa voz para decir que Vigo non vai estar no patronato . Un paso maís no populismo abeliano que cada dia afunde máis a cidade na depresión.



O problema non é a sede senón  o desmantelamento da mal chamada obra social que tiña un papel execesivamente protagonista na política cultural da cidade - co beneplácito de cantos gobernos pasaron polo concello- e viña promovendo entidades privadas para dar servizos públicos como é o caso do Colexio Fogar San Roque ou a mesma Escola de Negocios.
Que facer agora cos restos ? Pois antes de que nos argumenten que vai ser inviable o mantemento das institucións e patrimonio e procedan a súa venda a prezos de risa para favorecer a uns amigos, debemos esixir que a institución pase a ser pública ou sexa dependente das institucións democraticas locais: os concellos . Paralelamente os servizos publicos (Colexio Fogar, residencias , Escola de negocios,..) deben ser incorporados á rede pública nun proceso de transición que asegure o respeto polos traballadores e usuarios. Recuperemos o que pagamos.


5.7.14

Rexeneración de Samil: PSOE, dobre moral

Reproducimos aquí (grazas Antón Lois, de Amigos da Terra polo aporte) este documento da Comisión de Medio ambiente e cambio climático do Senado. Sirve de exemplo para ilustrar que a renovación do Jonathan (e o mantenemento doutras infraestructuras do Concello) vai a ser o argumento que utilice o Ministerio como excusa para meter no caixón o plan de rexeneración de Samil.  Abel Caballero, coa nova concesión do Jonathan, acaba de proporcionarlles unha coartada perfecta para paralizar o investimento:
[as negriñas son nosas]

BORRADOR DE LA COMISIÓN DE MEDIO AMBIENTE Y CAMBIO CLIMÁTICO, CELEBRADA EL LUNES 24 DE JUNIO DE 2013
[Acta completa da sesión]

Se abre la sesión a las trece horas y cinco minutos.

    La señora PRESIDENTA: Buenos días, señorías. Damos comienzo a la sesión de la Comisión de Medio Ambiente y Cambio Climático del día de hoy, 24 de junio.
    En primer lugar, se somete a aprobación el acta de la sesión anterior. ¿Hay algún inconveniente? (Asentimiento.) Queda aprobada.
    Gracias.

CONTESTACIÓN DEL GOBIERNO A

- PREGUNTA SOBRE LAS PREVISIONES DEL GOBIERNO CON RESPECTO A LA RECUPERACIÓN DEL PROYECTO DE REGENERACIÓN DE LA PLAYA DE SAMIL, EN VIGO (PONTEVEDRA), CON INDICACIÓN, EN SU CASO, DE LAS CANTIDADES A CONSIGNAR EN LOS PRÓXIMOS PRESUPUESTOS Y DE LA FECHA DE FINALIZACIÓN DEL PROYECTO.
(Núm. exp. 681/000717)
AUTOR: MARRA DOMÍNGUEZ, MARÍA DE LOS ÁNGELES (GPSocialista).

    La señora PRESIDENTA: Pregunta de la senadora Marra Domínguez sobre las previsiones del Gobierno con respecto a la recuperación del proyecto de regeneración de la playa de Samil, en Vigo, con indicación, en su caso, de las cantidades a consignar en los próximos presupuestos y de la fecha de finalización del proyecto.
    Tiene la palabra su señoría.

    La señora MARRA DOMÍNGUEZ: Muchas gracias, señora presidenta.
    Al igual que las anteriores, esta pregunta se formuló inicialmente como una pregunta escrita. Al no cumplir con los plazos, se transformó en oral.
    La playa de Samil está situada en la parroquia de Navia, en la ciudad de Vigo. Mide cerca de 1900 metros y es la playa más representativa y significativa de la ciudad. Tiene un alto grado de ocupación a lo largo de todo el año debido precisamente a la proximidad del centro urbano. Tanto la playa, como el paseo y la zona verde constituyen uno de los mayores atractivos de la ciudad. Es punto de encuentro, de paseo, de ocio, de disfrute, de esparcimiento durante todo el año no solo para los vigueses sino también para muchas de las personas que visitan la ciudad de Vigo.
    Esta playa era un gran arenal hasta el año 1970. Se realizaron obras en el paseo marítimo, con un muro de borde, un vial paralelo sobre el campo dunar, reduciéndose así el ancho de la playa significativamente, prácticamente a la mitad.
     Conscientes de la importancia que para el Grupo Parlamentario Socialista tiene esta playa, este elemento imprescindible para el atractivo turístico de la ciudad de Vigo, en el año 2009, el Gobierno municipal suscitó al Gobierno de la nación que se iniciase un proyecto integral de regeneración de dicha playa. El objetivo prioritario era recuperar gran parte del sistema dunar. Para ello, el proyecto planteaba actuaciones, como el retranqueo de 25 metros del paseo actual, la replantación de árboles, el retranqueo de dotaciones deportivas, jardines, construcción de un nuevo paseo de 12 metros de ancho, que estaría también retranqueado entre 20 o 30 metros respecto al actual, casi duplicando así la superficie del arenal, pasando de 50 000 a 80 000 metros cuadrados.
    Este proyecto se llevó adelante, se concluyó; de hecho, se pagó por parte del concello y por parte del ayuntamiento se le dio el visto bueno, por tanto, esta totalmente concluido, y es por lo que formulamos esta pregunta.  Ante la ausencia total de información, ante la dejadez por parte del Gobierno del Partido Popular, planteamos esta pregunta: ¿en qué situación se encuentra este proyecto? ¿Qué cantidad de dinero se prevé incorporar en los próximos presupuestos para ponerlo en marcha? ¿Cuál es la fecha prevista para su finalización?
    Gracias.

    La señora PRESIDENTA: Tiene la palabra el señor secretario de Estado.
  
    El señor SECRETARIO DE ESTADO DE MEDIO AMBIENTE (Ramos de Armas): Muchas gracias, señoría.
    Seré breve. A fecha de hoy, el Ministerio de Agricultura, Alimentación y Medio Ambiente no incluye en la planificación para 2013 de su Programa 456 D, Actuaciones en la costa, el proyecto de regeneración de la playa de Samil, en Vigo, debido a determinadas dificultades derivadas del propio proyecto y por considerar que es necesario revisar los criterios utilizados para definir la actuación que verdaderamente precisa la playa de Samil.
    Muchas gracias, señoría.

    La señora PRESIDENTA: Senadora Marra, ¿quiere intervenir?
    Tiene la palabra.

    La señora MARRA DOMÍNGUEZ: Gracias, presidenta.
    No es esa la respuesta que nos están dando; de hecho, hay una respuesta del ministerio en la que manifiesta que ha incluido en la planificación para 2013 de su Programa 456 D, Actuaciones en la costa, el proyecto de regeneración de la playa de Samil, en Vigo. Esa es la contestación que nos ha dado el Gobierno. Usted está diciendo una cosa distinta. Nos hemos fijado que en los presupuestos existen una serie de partidas en las cuales, como son tan amplias, no se recoge como tal dicha partida; sin embargo, la contestación que nos dan es esta. Por tanto, le agradecería que nos diese más información, que concluyese si es usted el que nos dice la verdad, o es el Gobierno. ¿En qué situación se encuentra?
    Otra cuestión. Usted ha hablado de defectos, de dificultades. Me gustaría que, en concreto, nos dijera qué dificultades tiene, porque, reitero, este proyecto es sumamente importante; de hecho, la playa está perdiendo de una forma continuada, cada año, arena. Es una demanda que se está realizando por toda la ciudadanía, por la corporación, por el alcalde de Vigo, por   los distintos grupos del municipio. Hace poco se presentó en el pleno del ayuntamiento de Vigo una moción relacionada con este asunto, y todos los grupos, incluyendo el Partido Popular, estuvieron a favor de llevar adelante este proyecto de regeneración. Por ello le planteamos esta pregunta: cuáles son los problemas que suscitan y si realmente el que está diciendo la verdad es usted o es el Gobierno.
    Muchas gracias.

    La señora PRESIDENTA: Tiene la palabra el secretario de Estado.

    El señor SECRETARIO DE ESTADO DE MEDIO AMBIENTE (Ramos de Armas): Muchas gracias, señoría.
    Insisto en que la respuesta es que nuestro ministerio no incluye en la planificación para 2013, en su Programa 456 D, Actuaciones en la costa, el proyecto de regeneración de la playa de Samil, Vigo. Por tanto, no sé que confusión puede haber, pero no está incluida por considerar que los requisitos utilizados para definir la actuación hay que revisarlos.
    El proyecto denominado Recuperación del Sistema Dunar de la Playa de Samil, en el término municipal de Vigo, Pontevedra, fue redactado a través de un contrato de servicios que se suscribió el 30 de abril de 2010, por un importe de 89 000 euros y un plazo de ejecución de doce meses. Se recepcionó el contrato el 20 de diciembre de 2011, y el presupuesto total de las obras es de 16 494 709,71 euros, IVA incluido. El objeto del proyecto es recuperar, en la medida de lo posible, las dimensiones de la playa existente antes de la ejecución del actual paseo, y para ello se plantea su demolición y su retranqueo hasta el límite original de la duna móvil, esto es entre 20 y 30 metros hacia tierra de la actual. A partir de ese límite, se plantea un paseo de 12 metros de ancho y 1917 metros de longitud. El proyecto cumplía con los requisitos del Plan General de Ordenación Urbana de Vigo, excepto en el caso del vial exterior, que se proyectó manteniendo unas dimensiones similares a las existentes, en tanto que el plan general contempla un vial de un solo carril. Esto es debido a que la reducción de este vial, contemplada en el plan general, se apoya en la ejecución de un nuevo vial hacia el interior que vendría a sustituir el existente, y mientras este nuevo vial no se ejecute, se considera imposible reducir el actual.
    Por otra parte, el proyecto contemplaba el levantamiento de los rellenos existentes en la desembocadura del río Lagares, que en la actualidad están siendo ocupados por instalaciones deportivas, con objeto de recuperar la duna primitiva.
    La tercera característica a destacar del proyecto es la demolición de las edificaciones existentes sobre la duna. Además, quiero señalar que el retranqueo del actual paseo suponía la supresión de 951 plazas de aparcamiento para las cuales se proponen alternativas en el proyecto, pero que no forman parte de él y que, como tal, no se valoraron. Para que el proyecto fuera viable, señoría, el Ayuntamiento de Vigo debería habilitar esas plazas de aparcamiento alternativas, así como buscar una nueva ubicación para las instalaciones deportivas a retirar. Debido a los problemas indicados anteriormente, que no son pequeños, el coste de la actuación que no es desdeñable y que debería ser exitoso en el caso de que se realizara y, por tanto, nos obliga a ser muy cautos a la hora de impulsar una obra de estas características y estar muy seguros de que todos los requisitos se cumplen, y por considerar que, además, es necesario revisar los requisitos utilizados para definir la actuación, el Ministerio de Agricultura, Alimentación y Medio Ambiente no ha incluido en la planificación de 2013, en su Programa 456 D, Actuaciones en la costa, este proyecto de Recuperación del Sistema Dunar de la Playa de Samil.
    Muchas gracias, señoría.

    La señora PRESIDENTA: Muchas gracias.

Necesitamos facer chegar a Abel Caballero a nosa firme postura contra esta concesión que hipoteca por 30 anos a rexeneración da nosa praia. Pedímosche que participes coa túa sinatura. Só nos fatan 68 sinaturas para chegar a 500 e que Avaaz envíe ao alcalde a nosa petición. Anímate a asinar aquí!.

Feirantes: un asentamento ilegal consentido e propiciado polo Concello de Vigo

A cousa comezou cando os veciños de Navia protestaron pola instalación nas rúas do polígono das caravanas dos feirantes que durante a celebración das festas de Bouzas e Coia, asentaban nese barrio as súas vivendas ambulantes.

Segundo as informacións de prensa, a policía local viguesas actuou derivándoos cara os solares existentes baixo un viaducto da VG-20, na avenida de Ricardo Mella, á beira do río Lagares próxima á súa desembocadura.

No ano 2013, informaba La Voz de Galicia deste feito e daba conta das protestas deste colectivo de comerciantes por non dispoñer dun lugar axeitado para o seu asentamento provisional. Na mesma información, indícase a realización dos seus vertidos de augas residuais directos ao cauce do río, no que resulta, segundo as ordenanzas municipais de medio ambiente e a lexislación española e galega de protección das augas continentais, unha manifesta ilegalidade.

Onte, o mesmo medio de comunicación volvía a facerse eco desta situación, incidindo de novo na permisividade e mesmo o alento municipal a instalárense ilegalmente neste lugar.
Segundo fontes dos propios comerciantes, non contan cunha autorización administrativa en regra, como correspondería legalmente, senon coa mera permisividade das autoridades locais. Tamén indican que foron obxecto hai uns meses dunha inspección ambiental dos propios servizos municipais, que constataron o vertido irregular directo ao río.

Estes son os feitos. Feitos que poñen de manifesto un estilo de actuar do Concello de Vigo que roza a prevaricación. Incapaces de solucionar un problema real e de buscar alternativas viables para o asentamento destes comerciantes ambulantes, acuciados polas protestas dos veciños de Navia aos que quere coidar especialmente Abel Caballero pois pensa que non pode perder o que considera un viveiro de votos, optan pola inaceptable política do avestruz e pola permisividade cos infractores (que están, entre outras cousas a contaminar un cauce protexido), permitíndolles, de tapadillo, montar un asentamento nun lugar que, obviamente, nin está preparado, nin pode acoller un uso de vivenda temporal.

Non pode o Concello alegar ignorancia, pois a Policía Local coñece estes feitos e as súas circunstancias, como é fácil deducir do contido das novas que enlazamos, e da inspección ambiental realizada polos seus propios servizos mediambientais. E a Policía Local está obrigada a denuncialos e o alcalde de Vigo a impedilo, poñendo os medios necesarios para que, se así o considera, se poidan celebrar as festas á vez que os seus actores se acomodan nun lugar acondicionado adecuadamente e con todos os permisos e garantías legais e hixiénico-sanitarias.

Pero semella que esta práctica non é unha excepción, senon que comeza a ser a regra na actuación municipal, empeñada en satisfacer a tirios e troianos para non perder nin un só voto no exercizo responsable do poder. Este é o caso da absoluta permisividade coa ocupación discrecional do espazo público por terrazas dos bares, pola vía de deixar cair, sen resolver administratrivamente como corresponde, que hai vía libre de feito para ocupar as beirarrúas e non pagar, ademais, por isto; que aínda que exista unha ordenanza reguladora e unhas taxas por ocupación do espazo público, farase a vista gorda. Claro que sempre que a ocupación non sexa para unha actividade tan perigosa como un miniaparcamento para bicis de aluguer.

Dentro desta mesma filosofía, a recente autorización polo baixini, sen resolución nin acordo de ningún tipo que se coñeza, do uso da praia da illa de Toralla polos propietarios de cans coas súas mascotas. Novamente contentando a tirios e troianos (os de Toralla son poucos e poucos serán os empadroados en Vigo), elúdese o procedemento legal para actuar pola irregular vía dos feitos. Incapaces de ter unha política e un programa xeral -máis alá de medidas punitivas aplicadas ao tumtum e de ocorrencias circunstanciais- sobre o uso do espazo urbano e natural local polos animais de compañía, improvisan, sen mollárense, pequenas concesións que nada solucionan e que só producen novos problemas e a sensación de estarmos gobernados por políticos irresponsables.

O titular da nova de La Voz de Galicia, "El Concello no garantiza luz y agua a los feirantes  que pagan el servicio", parécenos menos axeitado o que utilizamos para encabezar esta entrada: o Concello, obrigado a cumprir e facer cumprir a legalidade, consente e promove, polo menos por omisión, un asentamento ilegal e o vertido de augas residuais sen depurar directamente ao cauce dun río ou o enganche non autorizado de tuberías á rede municipal de smidoiros.

4.7.14

Esquerda Unida de Vigo oponse á concesión do antigo Jonathan

jonathansamilA executiva local de EU entende que a concesión por trinta anos máis do antigo restaurante Jonathan antepón intereses ecómicos privados ao ben común e a sustentabilidade dos nosos espazos naturais.
Para EU, que amosou sempre a súa oposición ao actual PXOM, esta concesión mesmo contradí o propio PLAN ESPECIAL DE REXENERACIÓN AMBIENTAL E ACONDICIONAMENTO DO LITORAL URBANO (ALCABRE-SAMIL), contemplado neste PXOM aprobado no 2009. Un dos obxectivos deste plan era a rexeneración ambiental do areal, para o que se establecerían segundo o redactado no PXOM as seguintes medidas:
Substitución do trazado da Avda. de Samil, que separa o primitivo areal, illando parte do sistema dunar da praia e alterando a dinámica de transporte de sedimentos.
Transformación do paseo de Samil, eliminación o muro e traslado dos usos lúdicos e deportivos.
Estudio particular da vexetación dunar asi como da restauración das coberturas orixinais e establecendo indicadores dun plan ambiental de seguimento das dinámicas erosivas e sedimentais no areal.

Por iso, dende Esquerda Unida non entendemos como é posible que 5 anos despois da aprobación do PXOM non só non se teña desenvolvido o plan de rexeneración das dunas se non que se atente contra a propia esencia do plan coa concesión do inmoble ata o 2044.
Para protexer Samil de esta e de futuras operacións de especulación urbanística, dende Esquerda Unida reclamamos que se declare como espacio natural de interes local (ENIL) tal e como sucedeu co complexo duna-areal do Vao.
FONTE: Web de EU Vigo 

3.7.14

ANOVA impugna o prego de licitación do establecemento hostaleiro Jonathan, situado na praia de Samil en Vigo.

A cuestión de fondo desta impugnación é a recuperación do areal e do sistema dunar de Samil. A existencia do paseo que percorre a totalidade da praia sobre o espazo antes ocupado polas dunas de Samil, impide a rexeneración natural das mesmas. Esa información, que nos anos setenta e oitenta era ignorada polas autoridades municipais, hoxe en día é coñecida por toda a cidadanía. Unha barreira artificial coma o paseo de Samil (situado onde está e construído de xeito aintiecolóxico) supón a condena da propia praia, e nun futuro máis ou menos inmediato, como ten sucedido noutras praias de zona urbana invadidas con este tipo de construcións, obrigaría o goberno municipal a unha reposición artificial da area da praia con custos elevados e co fracaso a curto prazo garantido.
Os abalos e debalos da marea arrastran o areal cara ao mar, e vano lambendo sen posible reposición natural, como é ben sabido, pois pra que as mareas e o vento –e mais a vexetación– fagan o seu traballo, non pode existir ningunha barreira artificial que impida a recuperación do ciclo dunar.
A Dirección Xeral de Sostibilidade de Costas realizou no seu día un proxecto (cun custo aproximado dun 103.000 euros) pra levar a cabo unha reforma da praia de Samil. A execución dese plan está estimada nuns 17 millóns de euros. No ano 2013 o plan estaba en fase de aprobación inicial por parte do Ministerio de Medio Ambiente, Medio Rural e Mariño.
O propio grupo municipal do PSOE instou ao goberno central a que procedese á súa execución o 25 de febreiro de 2013, e esa proposta foi respaldada no pleno municipal de Vigo por unanimidade.
Este proxecto da D.X. de Costas non supón nin moito menos unha recuperación do sistema dunar, senón soamente que o paseo e as piscinas se retranqueasen 25 metros. Malia ser un plan insuficiente prá recuperación da praias, vese de feito obstaculizado pola presenza de tres establecementos: un deles é o Jonathan.
Recentemente, o goberno municipal abriu un prazo pra o prego de licitación do Jonathan que remataba hoxe, día 2 de xullo. O día 9 deste mes abriranse as plicas pra coñecer as ofertas de explotación do establecemento hostaleiro, e en caso de serlle adxudicada a alguén, estaría concedéndose unha licencia de explotación por 30 anos.
Calquera proxecto, sexa a reforma de retranqueo do paseo actual, ou un plan integral de recuperación da praia e do seu sistema dunar que se queira levar a cabo nun futuro, atoparíase co obstáculo do establecemento en cuestión (así como dos outros dous existentes: Camaleón e Di San Remo). Quen tivese daquela a licencia de explotación, estaría en condicións de reclamar unha indemnización millonaria.
O Jonathan incumpre a Lei de Costas de 1988, modificada no ano 2013. A disposición transitoria 4ª vén dicir que as instalacións que ocupen unha zona de dominio público marítimo-terrestre serán demolidas ao extinguirse a concesión. Neste caso, a concesión (que remataba en agosto de 2016) expirou por defunción da persoa titular e sen que fose legalmente posible a súa continuidade a través de herdeiros.
O canon anual que pagaría quen se fixese cargo da explotación do Jonathan é de 20.000 euros, ben pouco beneficio se o comparamos co valor ecolóxico da zona tal como era antes das construcións invasivas. Un dos argumentos por parte do goberno municipal pra retomar a vía de licitación sería que se trata de servizos necesarios nunha das praias de maior afluencia de Galicia. Pero é evidente que tales servizos poden existir nunha liña máis retirada e que respecte a praia trala súa eventual recuperación.
Conclusión: o goberno municipal de Caballero (en contradición con propostas anteriores do PSOE) non quere deixar aberta a posibilidade dunha reforma na praia de Samil e moito menos a liberdade de xestión pra que calquera outro goberno municipal posterior puidese acometer ese proxecto de rexeneración do sistema dunar. Rexeneración que, de levarse a cabo, representaría unha mellora incuestionable da praia de Samil, recobrando a forma natural que calquera habitante da cidade con máis de 45 anos poderá lembrar como un dos espazos costeiros privilexiados da ría de Vigo.
Caballero, que tanto fala de Vigo como cidade europea, debería ter presente que en calquera outro país atlántico de Europa, unha praia como a de Samil non estaría nas condicións actuais, ou sexa, condenada ao seu progresivo deterioro e moi lonxe de calquera xestión minimamente respectuosa e intelixente dende o punto de vista medio-ambiental, que ao cabo tamén permitiría pór en valor un espazo de gran atractivo turístico.

O concurso da concesión está na súa primeira fase, unha vez rematado o prazo de presentación de ofertas dos licitadores. Nestes días reunirase a Mesa de Contratación do Concello para continuar co trámite de adxudicación. Van apurar todo o posible o procedemento para que non haxa tempo a paralo.
Necesitamos facer chegar a Abel Caballero a nosa firme postura contra esta concesión que hipoteca por 30 anos a rexeneración da nosa praia. Pedímosche que participes coa túa sinatura. Só nos fatan 69 sinaturas para chegar a 500 e que Avaaz envíe ao alcalde a nosa petición. Anímate a asinar aquí!.

26.6.14

O auditorio Mar de Vigo, 9 anos despois

Era outubro de 2005: Vigoblog facía a súa primeira entrada sobre as primeiros pasos do que logo se chamará Auditorio e Pazo de Congresos Mar de Vigo. Logo fixemos moitas máis: analizamos o proxecto, propuxemos alternativas, describimos e denunciamos o escuro proceso de concesión e os incumprimentos sistemáticos das condicións recollidas nos pregos, laiámonos da cativa programación... moitas liñas escritas e sentimos, de verdade, que o tempo nos dese a razón en todo o comentado. A realidade, de feito, superou con creces as nosas piores previsións e hoxe, a mole de Beiramar é un custosísimo morto no medio da nada.

Unha nada aínda maior, pois nestes nove anos, ao abeiro da crise económica, da tremenda xestión do empresariado vigués e das destructivas medidas contidas para a zona no PXOM, vimos desaparecer primeiro o edificio de Casa Mar -primeira víctima do despropósito-, despois Cordelerías, Frigoríficos del Berbés, Pescanova, Frigodis... inormes edificios industriales, na súa maior parte de interese patrimonial, hoxe patrimonio das ratas.

Hoxe, o edificio de César Portela, que debía ser público e é completamente privado no seu uso e xestión, é unha concesión deficitaria á UTE SACYR-Caixanova (?- Gupo Puentes. Unha concesión que costou moitos millóns de euros aos vigueses na merca e compensacións á propiedade (finalmente aos sindicatos), no proceso de concesión, ao incumprírense os termos do prego de condicións repetidamente, e mesmo antonte, ao aportar novamente o Concello 5 millóns de euros de compensación e ampliar a xa esmorecente concesión. Unha concesión que o Concello de Vigo se verá na obriga de volver a equilibrar con aportacións millonarias, tendo en conta que todas as previsións de explotación da parte comercial son un absoluto fracaso e que a actividade do Auditorio-Pazo de Congresos é ridícula. Todos, agás a parte privada -blindada polo contrato de concesión- saimos e sairemos perdendo.

Un Auditorio e Pazo de Congresos que supón e suporá unha carga que nos vai semellar eterna aos cidadáns sen que, a cambio, podamos disfrutar dos seus servizos e das súas actividades (o Concello, por toda compensación, ten dereito ao uso gratuito do Auditorio 30 días ao ano). Por non extendernos máis, remitímonos tamén á lectura das clarificadoras entradas que sobre este tema publica no seu blog o ex-alcalde de Vigo Carlos Príncipe, coñecedor de primeira man de todo o proceso e que decidíu non ter pelos na lingoa ao falar e declarar sobre este tema.

Agora o alcalde pretende realugar os espazos privados instalando alí, con pagamento con cargo ao presuposto municipal correspondente ao prezo do mercado, claro, equipamentos e actividades públicas. Pagaremos por enésima vez polo mesmo, nunha operación que consideramos, polo menos, irregular.

Hoxe, coma se pasasemos casualmente por alí, voltamos a visitar a web do Auditorio. Para convencernos de que, a pesar de todo, polo menos, unha programación de interese e un uso congresual podería compensar o noso desacougo. Pois non: entre xuño e outubro de 2014, oito espectáculos, na súa maior parte de moi discutible calidade cultural, e ningún congreso.
O que comezou con Bob Esponja, continúa na mesma liña, con tendencia descendente. Aínda lembramos as primeiras discusións sobre as grandes óperas que virían e sobre se se poderían realizar sen foxo nin cuncha acústica!

Difícil solución ten este inorme embrollo no que nos meteron Corina Porro e Abel Caballero. As oportunidades de facer un equipamento público de calidade, situado nun contorno razoable e que servise como elemento impulsor da cultura e o turismo en Vigo, perdéronse o mesmo día no que os que estaban obrigados á defensa do público, puxeron por diante dos intereses xerais, os intereses privados de Caixanova e SACYR. Unha vergonzosa  e ruinosa operación (para o pobo de Vigo, non para eles) que requeríu dunha hábil imaxinación contable de oportunos informes externos e de coxunturais firmones internos.

Que pecado cometeriamos os vigueses para merecer isto!... se cadra, o noso maior pecado foi a indiferencia e un esgotado viguismo que como unha cortina de fume para agochar interes particulares amparados na suposta defensa inmanente dun Vigo que non existe, leva décadas prexudicando gravemente á nosa cidade, e que hoxe volve a ter, como renovado adalid á procura de votos inxenuos, a Abel Caballero.

Deus nos colla confesados...


21.6.14

A nova concesión do Jonathan en Samil: unha escandalosa operación que hai que parar

Samil nos anos 70, en marea alta: dunas, piñeiral e chiringos
Samil despois nunha das fases da urbanización
Tanto o PXOM de Vigo como o desexado -e pendente de financiamento- proxecto de rexeneración integral de Samil, realizado pola Dirección General de Costas do Ministerio de Medio ambiente, prevén a recuperación da zona dunar desta praia, mediante a desaparición e retranqueo do paseo e de toda a área de servizos deportivos, de ocio urbano e hosteleiros que entre os anos 70 e 90 do século pasado foron construidos destruindo unha área de especial valor paisaxístico, ecolóxico e natural.

O muro de Samil recén contruido (arquitecturavigo.com)
A execución dese proxecto xa redactado, non é só unha cuestión de xusta  e razoable recuperación dunha área natural degradada, senon que tamén é a única garantia de existencia futura desta praia, que sofre unha perda irreversible -de manterse as condicións actuais- da superficie e potencia de area, erosionada pola acción do mar e dos ventos dominantes sen posibilidade de rexenerarse como consecuencia da urbanización da súa zona natural de reserva dunar. Así o recoñece a Universidade de Vigo:

La recuperación del sistema dunar de Samil, según expertos de la Universidad de Vigo consultados por este periódico, es directamente imposible si se mantiene la urbanización actual (paseo, piscinas, pistas deportivas...) aunque sea 20 metros atrás. Habrá mayor espacio para el acomodo de la arena, pero los resultados no diferirán de los actuales, salvo por el hecho de que la playa tendrá más superficie. Serían necesarios no menos de 50 metros y considerar otras variables, como los vientos, la vegetación dunar o la restauración de las coberturas originales, para que el espacio pudiera regenerarse en la plenitud de su dimensión dunar, según las mismas fuentes.

O propio alcalde Abel Caballero comprometeuse publicamente a executar progresivamente as previsións do proxecto, mesmo dicindo que se iniciaría en 2009, cuestión que semella ter esquecido, a pesar de que a viabilidade é,  agora, co remate de dúas das máis importantes concesións privadas sobre a praia, moito máis clara cá naquelas datas.

Un dos elementos que representan unha maior dificultade para a execución dos proxectos de rexeneración é a existencia de concesións adminitrativas de explotación mercantil a empresas hosteleras privadas con edificacións situadas sobre a desaparecida zona dunar: restaurante As Dornas (finalizada), Camaleón (finaliza en 2019), San Remo (en 2025) e Jonathan (finalizada por falecemento da súa titular). As áreas de equipamento deportivo público situadas na desembocadura do Lagares, foron tamén obxecto de estudo polo Concello de Vigo, para recuperar este singular espazo, polo que non deberían supoñer maior problema que a vontade política e a procura de financiamento.

Karina Falagan nunha das fotos na fachada do Jonathan
O derribo do restaurante As Dornas e a finalización da concesión do Jonathan abren a posibilidade real de execución, canto menos progresiva, do proxecto de Costas e das previsións do PXOM.
Sen embargo, as actuacións do Concello de Vigo, semellan non ir nesta dirección e apuntan a unha estraña estratexia de mantemento das condicións actuais de equipamentos, obviando calquera lóxico planteamento de rexeneración e consolidando a insostible e irracional situacióna actual.

Por unha banda, o fin da concesión e derribo do restaurante As Dornas non traerá, como lóxica consecuencia, a ampliación do areal nesta zona, pois o que se construirá polo goberno municipal de Abel Caballero na área que ocupaba o restaurante será máis do mesmo -ao mellor estilo dun dos maiores nemigos da praia de Samil, o que foi concelleiro tránsfuga por excelencia, Agustín Arca, xa falecido-: unha "zona verde", en lugar de máis praia. Con só asomarse á zona de demolición das Dornas, pódese doadamente comprobar o fácil que sería a recuperación da praia unindo esta zona coas incipientemente recuperadas dunas da praia do Cocho das Dornas: a poucos centímetros dos alicerces da derruida edificación, aprécianse varios metros de finísima area que só espera ver o aire para incorporarse á praia.
Samil, 1960 (arquitecturadevigo.com)

Por outra, e o que resulta máis grave aínda, polo de incoherente e irracional -por non dicir claramente, sospeitoso- é o concurso de nova concesión hostelera para o edificio do antigo Jonathan, que acaba de ser publicado no Boletín Oficial de Pontevedra e na web do Concello de Vigo.  Nada menos que, no contexto de planeamento que vimos de comentar, unha concesión a 30 anos!!, que hipoteca a calquera goberno municipal que decida executar os proxectos de rexeneración deseñados pola Dirección Xeral de Costas e polo propio PXOM e condena á praia a continuar o seu proceso de degradación.

O que valeu para derribar As Dornas, non vale agora, para o goberno de Abel Caballero, para derribar tamén o Jonathan. Por máis voltas que se lle queira dar, resulta imposible atopar argumentos racionais e de legalidade de fondo para este Concurso que, de ser executado, suporá hipotecar por un período de 30 anos (se nono come antes o mar) a posibilidade de eliminar o paseo e recuperar a praia. Eliminado o exercizo da razón que se deriva da defensa dos intereses xerais, aos que debe estar suxeita calquera actuación das administracións públicas, só queda pensar en que hai poderosos intereses privados que alimentan a decisión de Abel Caballero de renunciar, deste xeito, ao comprometido publicamente, aos mandatos do seu propio planeamento urbanístico e aos máis elementais principios de sostibilidade medioambiental.
Descoñecemos, e preferimos aínda non facer caso ás nosas sospeitas, quen alimenta a sorprendente decisión de executar semellante despropósito, máis alá dos concelleiros do grupo de goberno e de calquera vontade de servizo público.

Só nos queda facer un chamamento a parar esta barbarie; primeiro, aos partidos que, en teoría, exercen a oposición actualmente no Concello de Vigo (PP e BNG); pero, tamén, especialmente, a aqueles que aspiran lexitimamente a gobernar no futuro próximo esta cidade: AGE e Podemos e, naturalmente, as asociacións ecoloxistas, foros de opinión e habituais analistas sociais,  que, agás contadas excepcións, non teñen amosado, aínda, a súa opinión.

Queremos, dende aquí, facer un chamamento público á responsabilidade de todas aquelas persoas e entidades para que fagan pública a súa defensa da rexeneración da nosa praia e amosen a súa oposición firme contra o mantemento da concesión do Jonathan e a reurbanización da área deixada libre trala demolición do restaurante As Dornas.

Por parte dos partidos e movementos sociais, é hora non só de poñer en marcha accións reivindicativas e públicas de oposición, senon tamén, de iniciar, antes de que sexa demasiado tarde,  os recursos legais que paren o proceso de concesión e devolvan as cousas ao ámbito do racional e dos intereses xerais.

Non valerá lamentarse logo e chorar, neses exercizo necrófago infelizmente tan repetido polos vigueses, pola cidade que se perdeu.

Pola rexeneración integral da praia de Samil: ¡Demolición do edificio do Jonathan! ¡Gañemos espazo para a praia!¡Non á "humanización" da zona dunar! ¡Área das Dornas para praia e non para "xardín"!

Recolleita de sinaturas en Avaaz-org polo derribo do Jonathan e a rexeneración da praia de Samil

Referencia recomendada sobre Evolución histórica das actuacións en Samil con especial referencia ás previsións sobre a praia no PXOM vixente (arquitecturadevigo.com)

11.6.14

Por unha política de equipamentos culturais en Vigo

Se afirmo que seguir empregando fondos para abrir un Centro de Fotografía de Galicia no Casco Vello é un despropósito, máis de un botarase as mans á cabeza. Acalmarase algo se lle digo que tal equipamento é só unha ocurrencia dalgún concelleiro ou asesor do BNG nos tempos nos que gobernaba co PSOE en Vigo. Ocurrencia amparada no reparto naquel bipartito con Alcaldía e Tenencia de Alcaldía, dos cuantiosos fondos do Plan E e na circunstancia de corresponderlle ao BNG como "territorio" o Casco Vello.
Será máis fácil de entender a miña postura, se se pensa que a outra gran ocurrencia dese bi-goberno BNG, foi a Pinacoteca. Unha ocurrencia lucrativa para algúns coñecidos de Santiago Domínguez, que, sumando así a la brava, irá polos 4 ou 5 millóns de euros.
Nada e en ningún sitio recollía tales accións de goberno: nin no planeamento, nin en ningún estudo o estratexia previa; había diñeiro, e había que gastalo o mellor posible.
Pero, diranme vostedes, puido ser unha boa ocurrencia...
Vexamos: a Pinacoteca debilitou, se é posible facelo aínda máis, o Museo de Castrelos, trasladando a modesta, aínda que pomposamente autonomeada "Mellor colección de arte galega",  a un local inapropiado e carente dos mínimos imprescindibles para ser chamado nin tan sequera colección visitable. Despois do tempo que pasou dende a súa apertura, o seu persoal redúcese aos seguratas e a un funcionario que ostenta o fantástico posto de "Xefe do servizo da Pinacoteca": sí, créanme, un servizo sen persoal propio, pero con xefe cobrando por isto.
Poderiamos pensar que, bueno, a fin de contas, depende do centro-nai, o Museo de Castrelos que suplirá cos seus medios persoais os que lle faltan á pinacoteca. Pois non: en Castrelos o persoal repítese: outro "xefe de servizo" -o Director-, una técnica moi especializada, Mapi Egea --ben coñecida pola súa experiencia en axencias de publicidade amigas de Corina--, e un par de administrativos e... outra vez os seguratas. Non, non hai nin un mísero conservador de pintura ou de arqueoloxía, as dúas coleccións do Museo.

Dende Vigoblog crémos que é imprescindible poñer  orde ao despropósito do equipamento cultural na cidade. Estamos seguros que pouco se logrará con comisións de expertos -que, maiormente, nono son-, nin con decisións erráticas e duplicidades.
A política de equipamentos culturais, no que se refire ao seu principal referente urbano no Centro de Vigo, pasa por ordear o puzzle existente, no que son pezas importantes o MARCO e os dous Centroa culturais substraídos aos cidadans polo Banco herdeiro da Caja de Ahorros Municipal de Vigo, rescatado polo Estado e vendido ao mellor postor. Por esbozar só algunhas ideas que irmos desenvolvendo noutras entradas:
    - Integrar os fondos dos arquivos fotográficos (Pacheco, Vigovisións, Llanos...) e da colección de arte actualmente na Pinacoteca, no MARCO, formando a súa colección permanente. Os edificios da Pinacoteca e do nonnato Centro Galego de Fotografía, reformalos para vivenda social. Ampliación e dotación adecuada do Museo de Castrelos como Museo da Cidade.
    - Integrar a colección de arte galega da antiga Caja de Ahorros Municipal de Vigo no MARCO. A fin de contas: ¿quen, senon o pobo de Vigo, pagou a súa merca?.
    - Reforzo do carácter de sala de exposicións temporais institucionais da Casa das Artes
    - Devolución ao patrimonio público do Centro García Barbón e do Centro Social Caixanova (Policarpo Sanz). O primeiro, para a súa municipalización e programación cultural do Concello, escolas de música e iniciativa sociocultural. O segundo, cedéndoo, trala súa municipalización, en réxime de autoxestión, aos colectivos e iniciativas culturais de base da cidade, ao estilo de centros deste tipo existentes noutros lugares (ao estilo da Tabacalera madrileña o do desaparecido Tacheles berlinés, por poñer só un par de exemplos).
    - Dotación dunha colección permanente ao Verbum, mediante a súa reconceptualización dende a súa aburrida exposición virtual a Museo da Comunicación con obxectos reais e estructura e programación axeitada. As coleccións accesibles neste momento xa serían:
  • Colección que existía nas instalacións da ETEA, de obxectos, aparelllos e documentos  relacionados coas telecomunicacións da Armada, hoxe repartidos entre Ferrol, Museo do exército (páxina 70 do enlace) e Club Marinetea
  • Colección de máquinas de escribir de Sirvent, que así atoparía un lugar idóneo onde exhibirse permanentemente
  • Colección de máquinas de tipos dalgunhas das imprentas de Vigo que desapareceron nos últimos anos; creación dunha Imprenta clásica municipal para edicións especiais
  • Colección de El Pueblo Gallego, actualmente no arquivo municipal e do Faro de Vigo (que podería depositar esta empresa); coleccións de revistas ilustradas existentes nas hemerotecas da Fundación Penzol e Escola de Artes e Oficios
  • Répicas das pedras epigráficas (estelas e aras do Museo de Castrelos), como referencia das primeiras escrituras viguesas coñecidas
Por que non comezamos por reivindicar a xusta devolución ao pobo de Vigo dos Edificios culturais da desaparecida Caja de Ahorros Municipal de Vigo e da súa rescatada herdeira Novacaixagalicia?

10.6.14

Gatos

Tamén unha cidade mídese, como o propio ser humano, polo respecto que ten á natureza e aos animais  que tradicionalmente temos aceptado que nos acompañen no espazo urbano.
O caso da situación da poboación gatuna é todo un síntoma da incompetencia, falta de sensibilidade e mala práctica do goberno municipal vigués.
Azuzados por veciños incapaces de comprender que estes animais non teñen por que ser unha molestia senon, ben ao contrario, un valor urbano; en ausencia dunha política e programa explícito para a xestión das colonias urbanas de felinos existentes na cidade, Chus Lago, despois de moitas presións, accedera a poñer en mans dunha asociación sen ánimo de lucro, Proxecto Gato, a responsabilidade global da ordeación deste aspecto mediambiental. Para isto, fixo asinar un cutre-convenio a esta asociación coa Protectora de animais, para a castración e recollida de gatos urbanos.
As consecuencias non foron as desexables: a desaparición de colonias de gatos existentes e a acumulación insostible de animais nun recinto inapropiado que xestionaba, cun encomiable, pero insostible voluntarismo, as responsables do Proxecto Gato. A Asociación, desafuizada - tras manter un prolongado enfrontamento coa concellala- do espazo conveniado co Concello, sobrevive hoxe cos seus propios medios e as aportacións voluntarias, realizando un importante labor de  recollida e adopción.
En ausencia dunha política municipal, as cousas hoxe seguen sen atopar un camiño racional: na rúa, unha caza de gatos, repartida entre a protectora de animais (que volveu a coller as riendas desta actividade e está a recoller sistemáticamente animais das súas colonias urbanas) e as voluntarias do Proxecto Gato, no seu novo refuxio, rodeadas de ducias de animais buscando adopción.

Sen entrar en fonduras sobre quen ten a razón na  disputa que manteñen  Protectora e Proxecto Gato, coa admiración e respecto que me producen as persoas que se desviven por salvar e coidar dos nosos animais, é obvio que as cousas se están facendo mal. E nestes casos, só hai un responsable: a administración pública que ten a competencia nesta materia, o Concello de Vigo e, en concreto, a concellería de Medio Ambiente, liderada por unha persoa cuxa incompetencia se ten manifestado demasiadas veces: a alpinista Chus Lago.
Non existe un criterio municipal sobre cal debe ser o papel e como deben ser xestionados os animais en liberdade no espazo urbano. Nunha concepción obscura e medieval, respóstase dende o Concello con accións sanitarias --eliminación de pragas-- ao que debería respostarse con políticas de control e xestión en positivo. As arbitrarias e deslabazadas accións actuais, tanto por parte da protectora de animais como do proxecto gato, só convirten aos felinos ou ben en inquilinos eternos da "perrera", ou ben en mascotas.
Os gatos poden convivir perfectamente en liberdade no noso entorno: axeitadamente administradas as súas colonias, controlada a súa natalidade, vixilada e limitada a súa expansión a zonas perfectamente identificadas, acreditadas as persoas autorizadas a darlles alimento e a supervisar os grupos... non só deixan de ser un problema, senon que pasan a formar parte da paisaxe e da vida urbana, eliminando roedores e, sobre todo, facéndonos disfrutar do privilexio e o pracer de contemplar no noso contorno, a beleza de animais salvaxes que poden convivir perfectamente cos seres humanos.