IX ÉPOCA

3.12.13

De Montemar a Castillo de pega

A mediados de los "cincuenta" del siglo pasado, alguien autorizó la construcción de un pegote con almenas aprovechando la muralla del castillo en O Castro. Su primera actividad fue la de restaurante con el imaginativo nombre de "Montemar".

Tuvo sus momentos de gloria y de abandono; se rehabilitó, tras fracasar un intento de restaurante-espectáculo al modo del Talk of the Town londinense, volviendo a los orígenes con el nombre no menos imaginativo de "El Castillo". Ofrecía buena cocina y un comedor con vistas. En él se intentaron especialidades como marisco o asados, según iba transcurriendo el tiempo y acabó por quedar casi reducido a eventos colectivos, tipo cenas de empresa, o comidas de negocio en su amplio reservado. Se fue al garete.

La verdad es que no tenía ni que haberse construido. También es verdad que era un bodrio arquitectónico deudor de la autóctona tendencia de construir inmuebles "tipo pazo, estilo parador", incluyendo un mobiliario de recio estilo castellano. Pero no fue hasta que se quedó sin actividad cuando a alguien se le ocurrió que había que acabar con él en beneficio de algo más apetecible, como la integridad de la muralla del castillo de verdad.

Y llega ahora el momento de los agradecimientos y, nobleza obliga, reconocer que gracias al mal gusto y la pasta gansa de un tal  Rothschild, recuperaremos la visión del castillo. Ni reñirle a este prócer al que le sobra la pasta y nos hace el favor de no tener que enmierdar más nuestro entorno con los "entullos" del derribo.

No creí que tuviera que asociar agradecimiento a quien lleva el apellido de uno de esos ricos que lo son porque nosotros somos pobres.

Ahora aún nos queda recuperar las dunas de Samil. Creo que, aprovechando su gira por aquí, deberíamos ofrecerle al magnate inglés las losetas del "paseo", los cauces del "río navegable", las pérgolas y losetas de las "alamedas" de los enamorados y de los peces, los edificios estilo ecléctico-hortera y las canchas de baloncesto "por un Vigo millor", antes de que las olas nos dejen sin playa.

Así lo veo yo.

(la foto es del blog arquitecturavigo.blogspot.com)

27.11.13

Despotismo Descarado


Así es como va caminando la política municipal. Una larga historia de ilegalidades, de clarísimo nepotismo se despacha culpando a los acusadores de otros partidos, como si lo único que existe fuera la vida orgánica.

Abel Caballero y su grupo municipal están bajo sospecha de CORRUPCIÓN, aunque no se lo reproche el BNG, inmerso en las mismas irregularidades que su coyuntural compañero de viaje, y en la corporación sólo el PP se atreva tímidamente a afearle la conducta, aunque lo haga con la boca pequeña no vaya a ser que...

O sea, señor Regades, que si le acusan de nepotismo la respuesta correcta es anunciar un boicot contra el acusador, en este caso acusadora. Ni un segundo para desmentir las acusaciones; ni un segundo para desmentir que la contratación de la señora de Domínguez haya sido impuesta por la Alcaldía al adjudicatario de la Guardería Municipal de Bouzas.

Para quienes tienen encomendado el buen gobierno de Vigo, lo que no le imputen los grupos de la corporación municipal no existe; y si acusan los políticos, con prometerles un boicot, asunto concluido.

Es urgente la recuperación de la importancia de ser ciudadano en la ciudad; que te tengan en cuenta más allá de lo que resulte de unas elecciones; que sean capaces de responder a lo que se les pregunta, y que se dejen de amenazar a quienes piden explicaciones.

Decir aquí que el gobierno municipal está siguiendo fielmente el camino de aquellos a los que critica en otras instituciones resulta una obviedad. Pero es así como hemos llegado a consentir el ejercicio de la política.

La verdad es que estamos a un paso (si no lo hemos dado ya) de alcanzar el desideratum de aquello que se llamó Despotismo Ilustrado: "el gobierno del pueblo, por el pueblo y para el pueblo, pero sin el pueblo". Claro que en el caso que nos ocupa habría que sustituir el término "Ilustrado" por el de "Descarado".

Y, si vienen mal dadas, con cerrar los ojos y protegerse encogiéndose de hombros basta.

Pero, de rendir cuentas, nada de nada.

26.11.13

Corina Porro e os excluídos (a propósito da súa asistencia á homenaxe a Antón Bouzas)

Diversos colectivos e compañeiros de traballo tributáronlle unha sentida homenaxe, con motivo da súa xubilación como funcionario municipal, a Antón Bouzas. Antón é un vello e activo loitador en favor dos máis desfavorecidos, tanto no exercizo do seu labor profesional como terapeuta ocupacional no Centro de Drogodependencias municipal (CEDRO), como dende a súa acción nos colectivos sociais que como Sereos do Casco Vello ou o Imán, deben moito a esta exemplar persoa.

Dinme que Antón non desaproveitou a oportunidade para denunciar, de novo, a ignominiosa retirada, por parte do goberno municipal de Abel Caballero, do local de Sereos na rúa Elduayen, no que se daba "calor e café" e se intercambiaban xeringuillas vellas por novas, ás persoas en situación de exclusión social. Unha acción municipal realizada torticeiramente, con mentiras, sen piedade, para contentar aos comerciantes da zona, obsesionados por eliminar da praza da Princesa e do centro urbano -como se iso fose posible con só pechar os ollos á realidade- a "mala imaxe" dos senteito. Meses antes, tamén Santiago Domínguez (BNG) era sensible ás demandas cos comerciantes e propoñía botalos a base de ordenanzas municipais.

Cóntanme que Corina Porro asistíu a esa homenaxe e, ademais, interviu dende o público, micro en man, para exaltar o labor de Antón (e de paso poñerse flores a ela mesma, ¡faltaría máis!). Segundo escoitaba ao meu interlocutor relatarme tal cousa, e os inxenuos aplausos que remataron a súa intervención, remexíanseme as vísceras ao asaltalas a miña memoria: Corina Porro foi a primeira que tentou eliminar (con medios máis sutiles, como corresponde ao seu oportunismo) da praza da Princesa aos senteito. Era o ano 2004 e, seguindo as súas instruccións como alcaldesa, e as mesmas presións dos comerciantes da zona, ordeaba a retirada de tódolos bancos da praza (bancos que estaban completamente novos) para disuadir aos pobres e marxinados de durmir e sentarse neles. Moitos meses máis tarde, ante a presión dos colectivos veciñais e sociais, repúxoos, iso si, con trampas para evitar poder deitarse neles.

Fotograma de Viridiana, de Luis Buñuel
Seguía así a súa práctica de eliminar molestias no Centro, empezada e continuada nas obras de "humanización" do ensanche, nas que colocou centos de caros maceteiros e alcorques (un costume que comezou en Manoel Soto e Agustín Arca e que ten o seu más fervoroso continuador en Abel Caballero) de granito venezolano, pero nin un só mísero banco.

Escribía eu, en 2008, este comentario a unha entrada de Vigoblog, ao fío da emisión do programa Callejeros adicado ao noso Casco Vello:

Un día C. Porro retirou os bancos da praza da Princesa, mentíu descaradamente dicindo que era para reparalos (estaban novos). Non foi quen de dicir que o facía para evitar que se sentaran neles mendigos, pobres, ionquis, vellos, tolos. Agora non hai bancos en todo o centro, nese centro de flores e granito vermello construído á súa imaxe e semellanza: lindo por fóra, cheo de merda por dentro. Para que non se senten os vellos, nin as putas, nin os ionquis, nin os borrachos, nin os tolos, nin os vellos... nin para que os vellos paseen. Para non danar a vista dos catro cachorros da burguesía sobrevenida que aínda viven na milla de ouro. Nesa milla de ouro na que, dentro de poucos días, e por obra e gracia de C.Porro e Caballero, terán imposible vivir asediados pola guerra civil montada para perforar o mundo e enchelo de lucrativos parkings dos novos ricos de Tranvías. Eses sí que son baixos fondos. 
(...) 

 Aos excluídos gústanlle os centros das cidades. Ese estrano paradoxo polo que aman a liberdade á vez cá miseria, failles ter querencia polos espazos peonís, as bancadas de madeira, os currunchos nos que cheire á vez a koes e a cultura. Os yonkis, por razóns de economía espacial, están preto dos lugares de distribución. (...)
Os marxinados, as putas, os yonkis, os alcohólicos, os inmigrantes sen recursos, fanse cargo do seu espazo, son libertos dos lugares que o Mercado lles deixa temporalmente para que cumpran coa santa misión de expulsar do barrio as veleidades conservacionistas dos catro idealistas de sempre.
Que a merda acompañe para sempre aos necios que encobren a súa responsabilidade e ignorancia con estúpidas declaracións sobre as bellezas ocultas da praza da Constitución e o carácter xenerador dos pinchos de mexillón. 


Corina Porro non merecía estar quel día no acto que aunque adicado a Antón Bouzas, o estaba realmente ao Grupo Imán, aos Sereos do Casco Vello, aos excluídos, aos pobres, os ionquis, as putas, os alcohólicos e demais danos colaterais do capitalismo, que vagan pola conciencia fría e impune de persoas sen escrúpulos como Corina Porro.

22.11.13

Mamoneo: Yo te doy una cosa a tí, Santi, y tú me das una cosa a mí, Abel

Andan estos días por algunos periódicos historias de enchufes en el concello, que señalan con el dedo al mismísimo Caballero ejerciendo de colocador de afines y pesebreros. Les ahorro la enumeración de los señalados, que ya lo hizo el Príncipe de las Tinieblas, pero, dándole vueltas a esto del nepotismo municipal (nada nuevo, por otra parte) el topo-hobbit, recién recontratado a tiempo parcial aprovechando como la Botella la bienaventurada Reforma Laboral, ha encontrado las claves de la aprobación del presupuesto municipal y la renuncia del Bloque a pedir cuentas de aquellas contrataciones de amiguetes.

Les haré una relación, más o menos cronológica, de lo acontecido al respecto:

Corrían los meses de octubre a diciembre de 2012 y PSOE y BNG andaban a vueltas con lo de aprobar el presupuesto municipal y los nacionalistas que comanda en la corporación Santiago Domínguez Olveira se las tenían tiesas con los socialistas, exigiendo no sé qué por aquí y qué sé yo por allá. Como sabemos, tras el derroche de pólvora en salvas, el Bloque prestó su apoyo al proyecto de presupuestos. Y todos tranquilos.

Por aquellos meses había otra operación en marcha, aparentemente sin conexión alguna con la negociación presupuestaria: el concurso para la adjudicación de la Guardería Infantil municipal de Bouzas. Se cumplimentaron los trámites pertinentes y, finalmente, en noviembre de 2012, se adjudicó la guardería.

Hasta aquí todo parece normal. Pero como el topo-hobbit es desconfiado por naturaleza, le dio por relacionar esta adjudicación con el placet del BNG al presupuesto de Caballero. Y todo porque entre el personal de la guardería que hubo de contratar el adjudicatario de acuerdo con las condiciones de la adjudicación se incluia un nombre, Begoña Rodríguez Araújo, que, mira tú, resultó ser la esposa de Santidomínguez. Y se puso a atar cabos y husmear.
                                                                                                                                                       
Begoña Rodriguez Araujo


De su sagaz pesquisa obtuvo como resultado que el adjudicatario de la guardería presentó, como exigía el pliego de condiciones, una relación del personal del centro y la titulación exigible a cada uno de los contratados.

Pero, cuando se iba a hacer con todo el asunto, llegó un vicario de la alcaldía, en forma de la por entonces concejala de Educación y Hacienda, Raquel Díaz, con la encomienda de que debía contratar a una tal Begoña Rodríguez, que no estaba incluida en la relación aprobada para adjudicar la guardería.

Total, que aunque no estaba incluida entre el personal de la guardería presentado al concurso, la señora de Domínguez fue contratada, supongo yo que en detrimento de alguna otra persona o ampliando en uno el número de integrantes de la plantilla, saltándose la legalidad, lo comprometido en documento público (pliego de condiciones de la adjudicación), la presunción de honestidad y el buen sentido.

Además, el intercambio incluyó el que nadie pusiera pegas a la aprobación de unos irregulares gastos contraídos por las concejalías del Bloque cuando Santidomínguez se arrellenaba en la poltrona del bigobierno alardeando de Teniente, y que suman alrededor de TRES MILLONES de euros de vellón, acudiendo a la astuta fórmula del "reconocimiento extrajudicial de crédito". Y, así, todos contentos y pelillos a la mar.

Y, ¡oh inescrutables senderos del Destino!, desaparecen entonces los reparos del Bloque al proyecto de presupuestos. Santidomínguez exhibe su satisfacción por la aprobación pero mantiene su ojo avizor para controlar cualquier desmán del alcalde y su grupo, alardeando de ser el Pepito Grillo de Caballero.

Así es que, aunque evidentemente para la galería, el Bloque anuncia que preguntará a Caballero por lo de contratar a amigos, familiares, prójimos o pesebristas, en cuanto haya pleno.

Y luego, incontinente,
caló el chapeo, requirió la espada,
miró al soslayo, fuese y no hubo nada.

Este estrambote del soneto cervantino dedicado al túmulo de Felipe II, parece realmente pensado para este caso, porque ya no van a ponerle las peras al cuarto a Caballero por contratar amiguetes, no sea que les estalle en todo el morro. O sea que, como dicen los argentinos, "se gastaron la pólvora en chimangos".

En fin que, como en toda tierra de garbanzos, siguen fielmente el aforismo "Yo te doy una cosa a tí (coloco a tu mujer y te apruebo los pufos) y tú me das una cosa a mí (me apruebas el presupuesto y te callas con lo de los mamoneos)".

¿O es que ustedes se creen que los pajaritos preñan?

Pues, eso.

8.11.13

Mareando la perdiz, o el "pollo"

Una de dos, o aquí somos todos tontos o lo son la directiva del R.C. Náutico de Vigo y la dirección del Faro de Vigo. El día en que una socia, que ha reiterado su exigencia de que se retire la vidriera con el escudo pre constitucional, decide enviar a los medios de comunicación sus requerimientos por escrito a la directiva del Náutico y la "contestación" de su gerente, Faro aprovecha para reorientar el asunto y nos hace desayunar con la valiosa información de que mañana Viviana García cumple un año como presidenta.

Pongamos las cosas en su sitio: no creo que haya nadie que pueda alegrarse de las dificultades que la centenaria sociedad pueda estar teniendo, ni que pudiera lamentar que no saliera adelante. Otra cosa es que los integrantes de la directiva nos tomen por tontos y mientan sobre sus intenciones de seguir avalando la exhibición de un símbolo de la ominosa dictadura de Franco.

La mentira más reveladora de este culebrón protagonizado por irreductibles defensores del franquismo es que se han solicitado informes de Patrimonio sobre la oportunidad de mantener o no la vidriera en cuestión, porque en el servicio de Patrimonio de la Xunta no consta a día de hoy ninguna petición de informe al respecto.

Pero atengámonos a la simple interpretación de los hechos que están ocurriendo:

Está tan claro que la directiva del Nautico no tiene intención alguna de retirar aquel odioso símbolo, que resulta insultante para cualquier inteligencia medianamente constituida pretender lo contrario.

Tan claro como lo anterior es que los impulsores de este insulto a la ciudadanía son los vestigios de aquel pasado en el que alguien vociferó su indignación porque ondease la bandera de Galicia en el edificio social, al grito de no exhibir "la bandera de paternina banda azul" hace más de 30 años.

Meridianamente claro está que se trata de gentes a las que la mentira les parece un adecuado recurso contra la realidad, así como que la legalidad les merece tanto respeto como se tienen a sí mismos, es decir, poco o nada.

Este grupo de antiguallas que respaldan a la directiva del Náutico y le están pintando la cara (no todos los que la avalaron, claro, pero sí los que pretenden usarla como ariete fascistizante) acabarán erigiendo una capilla en torno a "su" símbolo y patrocinando quedadas brazo en alto y cara al sol ante el altar del "pollo" inconstitucional, si antes no se pone coto a este desmán.

En fin, que la cosa está tan clara que se requieren pocos comentarios, salvo que surjan nuevos paladines de aquel "de Isabel y Fernando, el espíritu impera, moriremos besando la sagrada bandera" que iluminaba el camino de los fascistas hacia su "Imperio" casposo, que supongo ya (poniéndome la venda antes de la herida) con atrabiliarios insultos, exabruptos antidemocráticos y otras lindezas, como puede comprobarse en algunos comentarios de posts anteriores.

Aunque, según el gerente, para la directiva del club "el contenido político de la vidriera es irrelevante y la reposición de la misma es la única opción posible". parece claro todo lo contrario; o sea, que les pareció "relevante" el contenido político y, por ello, se decidió la reposición, teniendo en cuenta las voluntades expresadas por sus socios, en favor o en contra de la medida, pero optando por atender las que dicen haber recibido "a favor" del "pollo".

Para ilustrar este comentario, les facilito el texto de la carta de Mariña Fernández a la directiva del Naútico, que incluye la peregrina y apresurada contestación del gerente del club, y que ha sido remitida a todos los medios de comunicación:

A LA DIRECTIVA DEL NÁUTICO DE VIGO
MARIÑA VÁZQUEZ RODRÍGUEZ, socia número 44.259 de esa Asociación, con domicilio a efectos de notificaciones en la Calle Urzáiz, 21, 1º B en Vigo (mvazquez@estudionovecento.com) ante esa Directiva comparezco y DIGO: 
PRIMERO. Durante el pasado mes de octubre presenté en las oficinas del Club, cuatro instancias en las que exigía la retirada de la vidriera con simbología fascista recolocada en fechas recientes por decisión de esa Directiva.
SEGUNDO. Ante la falta de contestación a mis instancias y tras poder leer en la prensa escrita que la Directiva no tenía intención de tramitar las solicitudes presentadas, presenté nueva instancia en fecha 30 de octubre en la que comunicaba que, ante la falta de respuesta del Club a mis reclamaciones, procedería a entregar copia de las mismas a los medios de comunicación.
TERCERO. Ese mismo día recibo email del Gerente del Club el que literalmente se expone:
“Estimada socia,
En primer lugar, le ruego disculpe la tardanza en responder las cartas enviadas por Vd. previamente. Desafortunadamente la situación que vive el Club no nos permite despachar con la celeridad que nos gustaría todos los asuntos que ocupan nuestro día a día y tenemos que establecer prioridades.
Esto no significa que la Directiva no esté preocupada por esta situación, que ha provocado la llegada de numerosas cartas y mensajes tanto a favor como en contra de la vidriera, y por eso ha encargado los oportunos informes para asesorarse de lo que puede y debe hacer al respecto, ya que la vidriera que no sólo forma parte del patrimonio del Club sino que también forma parte de un edificio protegido, y no está en manos de la Junta Directiva añadir ni eliminar elementos protegidos sin permiso, y menos sin consultar previamente a los socios, que son los dueños del Club.
Para la Junta Directiva el contenido político de la vidriera es irrelevante y la reposición de la misma es la única opción posible, tanto por la forma irregular en que fue retirada (y almacenada), como por el carácter protegido de la misma.
Sin otro particular aprovecho para mandarle un cordial saludo y quedo a su disposición para aclarar cualquier duda.
 Jesús González-Llanos Romero
Real Club Náutico de Vigo
Gerente”
CUARTO. Entiendo que la comunicación del Gerente recoge, como no podía ser de otra forma, el criterio de la Directiva en relación con esta cuestión. Por ello me veo en la necesidad de manifestarles lo siguiente:
Las supuestas instancias partidarias de la recolocación de la vidriera no pueden, bajo ningún concepto, equipararse a las que exigen su retirada y ello por el sencillo motivo de que la dichosa cristalera infringe la legalidad vigente, en concreto la Ley 52/2007 de 26 de diciembre. Por tanto, que un socio anime a la Directiva a incumplir la legalidad, no puede justificar las decisiones de un Club.
En segundo lugar, que el edifico esté o pueda estar protegido, no significa que la vidriera que, reiteramos, debe ser retirada por imperativo de la ley, también lo esté. El razonamiento cae por su propio peso: estamos hablando de una cristalera que está colocada en una escalinata interior, es decir, es un simple elemento de decoración interna.
En tercer lugar, y siguiendo los propios razonamientos del gerente, les exijo que, de una vez por todas aclaren si la retirada va a obedecer a criterios legales o a criterios de votación, por cuanto, por un lado se nos dice que se han encargado informes para asesorarse (¿qué  informes? ¿a qué organismos?) y, por otro lado, a renglón seguido, se dice abiertamente que se va a consultar a los socios. Es evidente que una decisión que infringe la ley no puede nunca ser sometida a consulta ni votación.
En este punto, sería conveniente recordarles que de conformidad con el artículo 15 de la Ley 52/2007, la Presidenta y la Junta Directiva podrían incurrir en grave responsabilidad por mantener un símbolo que puede acarrear sanciones a la sociedad como la retirada de subvenciones por parte de las Administraciones Públicas.
QUINTO: Ya para finalizar y en atención a lo expuesto por la Presidenta en declaraciones a la Voz de Galciia, les solicito formalmente que me proporcionen los datos del expediente que, en teoría, se está tramitando ante el Servicio de Patrimonio de la Xunta de Galicia al efecto de que como socia y accionista del Club pueda personarme en el mismo como interesada.
SEXTO: Dado que las actuaciones de la Directiva no se corresponden en nada con lo manifestado a la prensa escrita, les comunico que procederé a entregar copia de esta y de todas las instancias por mí presentadas a los medios de comunicación, tanto locales, como autonómicos y estatales, así como de la respuesta recibida por el gerente del Club.
Por lo expuesto,
SOLICITO que se proceda de conformidad con lo solicitado en este escrito, procediendo la directiva a retirar la vidriera de la escalinata por tratarse de un símbolo fascista y procediendo igualmente a proporcionar a esta socia el número identificativo del expediente tramitado ante el Servicio de Patrimonio de la Xunta de Galicia.
Vigo, 6 de noviembre de 2013.

Fdo. Mariña Vázquez Rodríguez. 

26.10.13

A todo porquiño chégalle o seu San Martiño

No ha sido hasta que cayó en desgracia, hasta que ha sido oficialmente desgraciado, cuando los honorables responsables de lo nuestro han puesto manos a la obra para acabar con el "corrá" de Manuel Fernández de Sousa-Faro.

Claro, ahora que "el que sabe" ha caído en desgracia y hasta pudiera verse entre rejas nuestros "representantes" deciden hacer lo que no se atrevieron a acometer. Por lo visto, hace años que todo tenía que haberse demolido (en realidad, nunca debió construirse), pero a nuestra ínclita C.Porro le parecía más "cool" asistir a la inauguración de una obra ilegal, que hacer caso a las resoluciones judiciales que instaban a su demolición. Corina era alcaldes de Vigo cuando bendijo con su presencia el desafuero de Fernández.

Pues eso, que como a perro flaco todo son pulgas ahora sí vale. Pero antes, el prepotente Manolo, ya se había curado en salud, amenazando con llevarse a Portugal el Concurso Hípico, como también había amenazado a la mismísima Xunta con largarse a Portugal con sus rodaballos.

Creo qeu no está de más recordar algunas de las cosas que nos han ido pasando por culpa de la tolerancia de quienes tienen que defender lo nuestro, en favor de las megalomanías como la de Fernández, un hombre que pretendió elevarse sobre el común de los mortales, convencido de que las leyes y las buenas formas son para la plebe.

Tampoco estaría de más recordar que el Real Club Náutico de Vigo tuvo que meterse en un callejón sin salida, cuando la C.Porro presidía la Autoridad Portuaria y jugó con nuestros cuartos a favor de la "Marina" de Punta Lagoa, para donde se fueron buena parte de los barcos que tenían plaza en el Náutico y preferían la "exclusividad" del "corrá" de Manolo. Allí no tendrían que soportar a una directiva llena de rojos y gente de vaya usted a saber dónde, pero ajenos a esa "gente conocida" cuya importancia social, aunque sigan ignorándolo, se reduce a la que se dan entre ellos.

Y todo porque la rubia que ha recorrido todo el espectro entre la nada y la más absoluta miseria social y personal se creía que iban a aceptarla entre aquella "guapa gente". Ese ha sido el único motor de las actuaciones de Corina, que pretendió desclasarse por vía política y ahora tiene que contentarse con sentarse, muy de vez en cuando, con sindicalistas y otras gentes en el inútil Consello Económico y Social.

Ahí los tenéis, en la foto, orondos y pletóricos inaugurando el "corrá" y situándose fuera de la ley al bendecir una manifiesta ilegalidad: el Méndez, la C.Porro, el Santilicuatre y "el que sabe" con la cinta en la mano. Fascinante: dos bajo sospecha, una casi en el ostracismo y el de la "tenencia de alcaldía" para completar el atrezzo.

A gentes como éstas les hemos encomendado que cuiden de lo nuestro. ¿Será posible?

24.10.13

Isto ocorre aqui, ao lado: razóns para unha folga


De pequenos son moitos os que sen preguntar nen respectar a súa libertade inscríbenos no clube deixandose levar por un forofismo irracional. Non pasa nada porque a moita xente faille gracia e os dirixentes do clube están encantados; mesmo utilizan o número de inscritos para facer valer a súa posición.
 Obligatoriamente, chegados á súa escolarización, vense violentados e obrigados -eles ou os seus pais e nais- a declarar as súas conviccións máis persoais. 
Violentando a súa privacidade o estado e institucións privadas son coñecedores de datos que quedan almacenados e incluso son publicitados. 
Son separados durante certo tempo en grupos según as súas decisións facéndose público deste xeito as súas conviccións. Un grupo é atendido por funcionarios do estado que deben manter unha neutralidade exquisita.
  Un corpo de contratados dependentes dunha institución privada con sede central nun pais estranxeiro fai un labor de reforzamento das particulares conviccións do outro grupo. Curiosamente os gastos orixinados por este grupo son financiados por todos tal que si fose un servizo público. Sen embargo, os que pagan non regulan o traballo dos pagados. 
 As horas empregadas no labor de adoctrinamento deste privilexiado grupo van ter un recoñecemento no curriculo dos seus membros  que así poderán competir coas súas liturxias fronte aos coñecementos dos outros.
Nalgúns casos o fundamentalismo leva a separar ás persoas  polas súas creenzas en institucións que definen un caracter propio excluinte pesía estar, de novo, financiados polos cartos de todos. Os militantes máis radicais aproveitan para separar tamén ás persoas polo xénero e o estado acaba de legalizar  esta situación permitindo incluso a financiación pública dunha discriminación manifesta.

Isto non é un sucedido nunha república soviética  ou nun pais fundamentalista islámico. Isto ocorre no noso pais coa relixión católica no sistema educativo. Asi que non sei a que ven esa cara de suficiencia cando falan de democracia.
Moitas razóns para unha folga: ensino laico!!!

16.10.13

¿Ignorancia o malicia?

Con lo anteriormente dicho creo que lo de añorantes del franquismo quedó meridianamente claro. Pero faltaba la prueba del nueve para completar el retrato: para ello se precisa ignorancia o malicia.

Ahora resulta que quienes tomaron la decisión de reponer el escudo franquista en una vidriera del Náutico lo hicieron bien asesorados. La verdad es que me gustaría saber quién les proporcionó tan aguda y perspicaz conclusión de que no es franquista el escudo con el "pollo", el yugo, las flechas y el "una, grande y libre", porque se trata del "águila de Patmos", o sea, la que simboliza al autor del Apocalipsis. Pues vale. Por la misma razón no es un símbolo nazi la svástica porque ya fue usada por antiguos pueblos antes de su romanización, de lo que dejaron constancia en petroglifos de los que no faltan muestras en esta Galicia que tiene por símbolo "la bandera de Paternina banda azul", según alguno de los que le apoyan.

Por lo visto, además de una desfachatez digna de peor causa, las "disculpas de mal pagador" balbuceadas por la señora Viviana García suenan a ignorancia supina. Resulta que, si así se lo recomienda el asesor que les asesora la sesera, la actual directiva del Náutico se resignará a retirar el aguilucho. "Si Patrimonio lo autoriza la retiraremos, y ya veremos qué colocamos en ese lugar. Pero lo principal es que quede claro que no queremos entrar en polémicas ni en cuestiones políticas. Si es un símbolo significado del franquismo y nos autorizan, se retirará", dijo sin el más leve asomo de rubor la presidenta.

Es decir, por si faltaba alguna aclaración sobre el sustrato franquista sobre el que se yergue esta directiva impresentable, que no es entrar "en cuestiones políticas" decidir la reposición de un símbolo reconocido como antidemocrático por la Ley de la Memoria Histórica. Para los apologistas del "caudillaje", política sigue siendo aquello que se hace en contra de la voluntad del Caudillo. "Joven, haga como yo, no se meta en política", le dijo un día Franco a uno de sus ministros.

O sea, que la directiva no sabía que ese escudo fue emblema del Estado resultante de la victoria de los sediciosos en la guerra civil que impulsaron. Pues no será por falta de referencias periodísticas que llevan años ilustrando a quien no sea ciego y sordo. "Quede claro que todos desconocíamos su significación", se atreve a decir la señora García. ¿Será posible?

Pues mire usted, señora Viviana, algunos de quienes la han aupado al cargo se entretienen en las mismísimas dependencias del club cantando el "Cara al sol" con el brazo en alto, circunstancia de la que usted tiene, forzosamente, que ser conocedora y, consecuentemente, consentidora, si no entusiasta seguidora. No nos venga ahora con milongas, señora mía.

La verdad reconocible es que un grupo de viejunos añorantes del régimen dictatorial y criminal instaurado por Franco (para ellos, Caudillo de España por la Gracia de Dios, espada más limpia de Occidente y frustrado candidato a la beatificación por haber "separado el grano de la paja" asesinando discrepantes) y sus epígonos, han desarrollado un concepto patrimonial del club que les permite creer que no han pasado casi 40 años desde que su añorado régimen fue barrido por los vientos de la Historia.

Seguramente, señora, se creen ustedes tan listos que están seguros de que los demás somos idiotas y no distinguimos entre sentido común y estupidez. Pues, mire usted, no es así. Lo suyo es supina ignorancia o malicia imperdonable. No veo una tercera posibilidad. Quédese con la acepción que mejor crea que le cuadra, búsquese otros asesores menos "espabilados" y detenga su incontenible impulso de proferir simplezas. Hágame caso.

9.10.13

San Juan versus Paternina banda azul






Tuvieron que pasar cuatro años desde la muerte del dictador para que la sociedad gallega, que venía reclamando ¡Libertad, Amnistía y Estatuto de Autonomía! decidiese salir a la calle, el día 4 de diciembre de 1979, para impedir el "aldraxe" de rebajar el estatus autonómico de Galicia, una de las tres nacionalidades históricas reconocidas en la Constitución del año anterior.

Presidía entonces el Real Club Náutico de Vigo Fernando Alonso Amat, un hombre comprometido con la democracia, antifranquista en los tiempos difíciles, quien propuso a la asamblea del club que su edificio se engalanase con banderas gallegas para arropar la gran manifestación convocada. Entonces se alzó una voz que, con tono indignado, gritó: "No voy a tolerar que en este club de rancio abolengo se exhiba la BANDERA DE PATERNINA BANDA AZUL". Si no fueron éstas las palabras textuales, sí lo es su sentido.

Han pasado ya 34 años desde entonces y ahora, la directiva que sustituyó a la que encabezaba Franco Cobas, ha aceptado que aquellos "intelectuales" de la "democracia orgánica" acojan los símbolos de "a longa noite de pedra".

La directiva de Cobas había retirado el escudo franquista de una de las vidrieras del edificio, como era obligado en virtud de la Ley de la Memoria Histórica. Pero uno de los primeros actos, significativo de por donde pretenden que vayan las cosas, de la actual directiva fue reponer el escudo franquista con el águila imperial sujetando con sus garras el yugo, que simboliza el sometimiento de todos a la voluntad totalizadora, y el haz (fascio) de las flechas.

Pero ya la caverna, añorante de las "gloriosas" jornadas que durante 40 años impuso el dictador, a sangre, fuego y garrote vil, ha encontrado un disfraz con el que algunos pretenden pasar desapercibidos: "no es el águila imperial, sino el águila de San Juan". Y, además, dicen que el símbolo es anterior a 1936 y que "se lo apropió Franco". Pues por eso, señores, por eso, además de que ese escudo es, sin lugar a dudas, franquista de todo franquismo. ¿Alguien me puede decir qué tiene que ver con esta España el águila de Patmos, traída por los pelos por aquella meapilas reina de Castilla, que reinstauró la Inquisición para dominar con "el brazo secular" a casi todos los reinos de la península (no lo logró con el Portugal de su sobrina Juana "la beltraneja"), expulsó a judíos y moriscos y "tanto montaba" a Fernando como éste a Isabel?

Son así, cicateros con la realidad y carentes del coraje que supondría aceptar lo que ya todos sabemos: que"algo habrían hecho" los "condenados" o "paseados".
añoran los tiempos en que Franco se creía la Hostia (entraba bajo palio en las iglesias, como el Cuerpo de Cristo) y ellos comulgaban con él, aplaudiendo los asesinatos que ordenaba porque "algo habrían hecho".

En fin, que quienes detentan hoy la voluntad mayoritaria de los socios que votaron en las últimas elecciones sociales han logrado volver "por donde solían". Son esas gentes que miraron con desconfianza aquella apertura democrática impulsada por Alonso Amat (un "rojo de mierda", para esta tropa de viejunos acojonados por cualquier cambio), las que se han hecho con el poder en una antigua y noble institución y añoran los tiempos en que podían campar por sus respetos brazo en alto y cara al sol, en una España "una y no cincuentaiuna". Son gentes en el ocaso de su existencia y sus epígonos, que aún sustentan aquel eslogan que hizo furor entre los golpistas sublevados en 1936: "España, antes roja que rota". Y siguen regurgitando la bilis que les produce la diferencia, la autonomía y la voluntad ciudadana, porque echaron el ancla hace más de 70 años y no han tenido el valor de levarla para poder continuar la singladura junto a sus paisanos. Y continúan reclamando un nuevo Cid que, enarbolando su Tizona a lomos de Babieca, "reconquiste" territorios a los rojos, separatistas, demócratas y "perroflautas". 

Déjese de cabriolas exculpatorias, señora Viviana, y enfréntese a la realidad, por mucho que le estén comiendo el tarro los "cuatro" fachas que aún quedan en el Náutico; reconcíliese con la ciudadanía, que no desea refociles dictatoriales ni en los símbolos, y no sea tan simple de transigir con lo más deplorable de nuestra sociedad. A menos que forme usted parte de ello.

Claro que, como en otras cosas, hay quien puede y quien no.

30.9.13

...

...o churras y merinas

Leo con atención (me gusta como articulista) a Méndez Ferrín. Pero en este artículo suyo Idioma e riqueza publicado en el Faro de Vigo de hoy, algo importante no es como él dice. No es cierto que idioma y riqueza —la riqueza a la que el artículo hace referencia— vayan de la mano. El crecimiento industrial del País Vasco, Navarra y Cataluña no ocurre por el amplio uso de sus propios idiomas (no estaría mal que así fuese, pero no es); tiene, en todo caso, algo que ver sí con la situación geoeconómica: proximidad a mercados altamente desarrollados. Por poner un ejemplo: Sevilla en su época (viajes a Las Indias) gracias a su situación geoeconómica tuvo su esplendor; aquel comercio declinó y... Sí estoy de acuerdo en que la rotulación de los productos gallegos deberían ir en nuestra lengua también, claro que sí.

16.9.13

(des)consolador aparato del sr. Louzán

En los jardines de las Avenidad este hongo tatuado

sr. Louzán, este engendro está a la altura de su falocrática sensibilidad; ¿por qué nos insulta con tan (des)consalodor descaro? Por actos vandálicos como éste ¿sabe usted? hay personas veraneando en el psiquiátrico.

12.9.13

Los tres aeropuertos gallegos en picado

En lo que va de año —224.000 usuarios.

Las batallas infantiles emprendidas por los alcaldes de A Coruña y Vigo trae esta debacle a los tres aeropuertitos gallegos. El Saa Carneiro, sigue despegando ¡y con un 13% de usuarios gallegos!

El Pais, hoy
 Los porqués son tan abovios que... ustedes mismos.

Cañas sobre mierda

Bueno... iba yo distraída cuando, de pronto, reparé en estas mesas un tanto raritas en las que con frecuencia están tomando sus cañas gentes de vacaciones o ya jubiladas. Me llamó la atención el perímetro acotado como delimitando la privacidad del espacio. Me detengo, miro para las mesas, miro para la pared de enfrente, allí hay unos contenedores de basura genérica, miro otra vez para las mesas de terraza raritas... Ya está. Aquí no hay gato encerrado, no.


Allí, en la calle Colón, frente al edificio de aduanas ,hay lo que en esta imagen (frente Correos) vemos, unas cubas que deberían recoger nuestros residuos reciclados. Pero, como no funcionan, ¡nada por aquí, nada por allá! ¡magia potagia! y tres mesas para cañear.

A esto se le llama: tomar cañas sobre la mierda. Y la Alcadía, nada tiene que ver en ello ¿no?

Síntomas de que algo va fatal. Podríamos preguntar por el estado de semiabandono en que permanece este herrumbroso embarcadero frente a las Avenidas... La Auroridad Portuaria nada tiene que ver con ello ¿no?

11.9.13

A Praza da Princesa: SUBJECTIVE MAP

Un exemplo do que se vai presentar en Arquitecturas Colectivas esta fin de semán.


ARQUITECTURAS COLECTIVAS en Alg-a Lab

hoy comienza, y hasta el día 14, en Valladares algo realmente interesante: ARQUITECTURAS COLECTIVAS. Los de Alg-a Laboratório nos convocan a todxs los que tengamos interés en ello con la siguiente proclama:

Carta aberta a colectivos

Entendemos o encontro anual da rede Arquitecturas Colectivas como unha oportunidade para tirar proveito das dinámicas e loitas dun numeroso grupo de persoas moi activas no eido da construción colaborativa do entorno, é por isto que pretendemos abrir o máximo posible o foco de atención das xornadas, co fin de potenciar a súa utilidade social.Atendendo ás capacidades e necesidades das persoas que participan ou poderian participar da rede, así como á necesidade de dar respostas á coxuntura socio­económica actual (cunha evidente necesidade de cambio de paradigma) plantexamos que o obxetivo do encontro xire ao redor da investigación e proposta de mecanismos para a emancipación vital (profesional, económica…) perseguindo a vida digna e respetuosa coa terra e as persoas...

Nuestras felicitaciones. ¡Éxitos!


10.9.13

Esto no puede quedar así

Me encanta el agudo análisis que ayer planteó mi colega Pardavila. Deseo, sí, añadir algo. El efecto Detroit, sin variar nada más que que los nombres de personas o de empresas, es aplicable no sólo a esta ciudad, sino que también a todas las poblaciones de Occidente. La deriva de la época es lo que impone; no se puede pensar y sentir y actuar si no es con las herramientas que la época suministra. Los efectos de las soluciones ¡provisionales! dadas a las dos Grandes Guerras del siglo pasado traen estos lodos: desencanto y ansiedad. Y, claro, nuestro blog, también cae bajo la esfera de esa toxicidad. No, no es que el determinismo sea insalvable; pero tan sólo a partir de un ¡joder, ya está bien! podremos empezar a dar un giro a esa inercia anónima, empezando por nuestras propias prácticas individualistas, tandorrománticas y pequeñoburguesas.

¡Joder! digámosles no; digámonos no. Aquí, en Vigo (y en todas las ciudades occidentales), al margen del sistema, están ocurriendo cosas muy interesantes; debemos ponerlas en valor, y lo vamos a hacer. ¡Joder, ya está bien!

9.9.13

O síndrome Detroit

Pescanova tiña un cancro. O intento máis importante de superar a pesca expoliadora en augas alleas morre de enormismo e do mal da xestión familiar iluminada que enche a nosa ría de arquitectura industrial en ruinas.
Citroën, esa divinidade caprichosa, segue esixindo milleiros de sacrificios en forma de un exercito de reserva que pasa o mellor da súa vida agardando que o chamen da factoría. A cidade lé os pousos do café para saber se Balaídos será mañán como o Cabral de Álvarez.

O Fraga mostra portas e ventás pechadas afirmando a súa incapacidade. Outro dos proxectos do célebre arquitecto experto en continentes valeiros que nen os vivos nen  os mortos aprecian. Os cascallos do  "ambigú"  contaxían o mal ao auditorio de beiramar que agoniza rodeado de barcos oxidados e mulleres explotadas. A xestión privada de servizos públicos mostra a súa verdadeira cara. Como no hospital de cocción lenta que ameaza con deixar o Pirulí como unha panificadora máis.
As editoras, noutra hora industria punteira galega, contan xa os anos para ver desaparecido o seu negocio tradicional. As libreirias seguen a estela dos videoclubes que xa viven no mundo das xastrerías e dos ultramarinos.
Os xornais agárranse ás  barras dos bares  sobrevivindo a base de esquelas, cotilleos de periodistas de "negritas" e transfusións de cartos públicos cedidos por políticos privados.
Forón malos espíritus os que espantaron aos viaxeiros das estacións marítimas: da de emigrar e da do Morrazo. Residen hoxe na  de autobuses  e na terminal de Peinador,pero fan as maletas para mudarse á nova estación de alta velocidade ou de velocidade alta que xa nin se sabe. Desde o muro da estación, a grande superficie de formigón mete medo. Un proxecto recortado: será como a Praza do Rei pero con vento do norte?
Anos de cesión da xestión cultural á "obra social" dan como resultado un deserto. Isto ven demostrar que non hai "obra" boa nen sequera cando esta nacionalizada e segue mangoneada sen dar contas.  
As cifras de crecemento que parira Toba e o ben remunerado consultor Pino escapan polo colector sen depurar, directamente á ría,  sen que Europa acabe de aclararse se sube ou baixa no tema da disciplina medio ambiental.
Non hai grúas na cidade agás as que levan coches ao depósito alugado a Fernández Alvariño: un empresario de risco sempre co poder e coas subvencións.
Celebramos os apuros dun barco na Langosteira como si fora un gol dos derbis que Lendoiro fixo deaparecer e mentras, a etapa ciclista comeza en "Autoridade portuaria" por consello do mesmo xerilfalte turístico que pide a retirada dos carteis de "Alcaldía".
Paseamos polas rúas cheas de carteis donde todo se aluga ou se vende menos o ouro que se malcompra. Cada super ten o seu indixente e hai ganchos especiais para pescar no contedor do lixo. Ata nos pasos "cebra"  a raia non se pinta enteira.
Nas páxinas deste blog  hai moitas datas valeiras. Outras a penas traen un brochazo accidental ou un esgarro cabreado. 
É o síndrome de Detroit.
Mete medo.
E alguén, no fondo, frota as súas suxas máns.
Isto non pode quedar así.
   
     

6.9.13

Cuando las barbas de tu vecino...

rinconcito de la 1ª página hoy de El País

Se va acabando el verano. Los escándalos pareciesen salidos del mismo Disneyland. Éste es un país de sabidillos; pero aún así, la Justicia va dando algunos pasos para adecentar el patio. Es más que evidente que la clase empresarial aún está pendiente de su 'transición democrática'.

En Catalunya ¡por fin! alguien deberá explicar los sueldazos de los altos gestores de sus Cajas de Ahorros.

Aquí, en esta tierra galega, el expresidente de Pescanova trata de salvar lo insalvable, nada menos que tratando de transferir a una cuenta suya en la China 5,2 millones de $ ¡ahí es nada! Parece que se los han bloqueado en Portugal.

Está bien que esto vaya poniéndose en regla. Ahora sólo falta que, al igual que se está iniciando en Catalunya, los jueces pertinentes citen a Julio Fernández Gayoso y a José Luis Méndez, máximos responsables de la 'nada' en la que sumieron a las dos Cajas de Ahorros galegas (iba a decir 'nuestras', pero nuestras nunca lo fueron), y expliquen cómo han conseguido colarnos esas indemnizaciones disneylandesas que se han llevado, también algunos de sus más directos subordinados. Estamos esperando a que llamen la Justicia a estos dos señores de las Cajas: sus respectivas gestiones han causado mucha más desolación delictiva que el asunto Pescanova.

27.8.13

por fin lo ha entendido


Ya sabíamos que el sr. López Chaves, presidente de la Autoridad Portuaria, nos va a devolver un trocito de mar, de ése con el que ha arramplado la sardinocarcia viguesa. El sitio parece que va a ser delante de lo que la inefable Corina Porro comenzó a construir PORTOCULTURA.

Sueños de verano. (No es 28 de diciembre, pero como sí.)

Os xoguetes de Rafa e Chema

Os nosos cartos serven para que este par de profesionais da política da manobra consigan fotos en tódolos medios, proporcionen negocio ao seus amigos e marxinen aos seus enemigos.

20.8.13

con su sillita su chimenea y su bambú


tiene la calle Jacinto Benavente su jardincito también; justo detrás del gran, y casi siempre silencioso,  Auditorium Mar de Vigo.

Esta imagen, y tantas que podrían tomarse,  tan sólo para completar las que ofrece el Concello en los túmulos funerarios/publicitarios con los que tropezamos al pasear por Príncipe

se busca millonario/a

Se busca millonario/a para que viva en el ático del Fraga y destine el resto a teatro, cine... Algo así como lo que ha hecho con la antigua fortaleza nazi, en Berlín, el rico Christian Boros. ¿No hay en esta ciudad, o alrededores, una persona inteligente y adinerada de similar sensibilidad?

A ver, a ver; no sean tímidos/as. Reconquistemos el Fraga.

19.8.13

Dia mundial da fotografía



Longa vida á fotografía!!


psique privada/pública

Apurando los últimos días de vacaciones, a la sombra de un loureiro, las olitas deshaciéndose a escasos metros de mis pies... laureada por el mencionado arbusto, leo (y con mi tableta en ristre...):

«El yo de cada persona se ha transformado en su carga principal; conocerse a sí mismo constituye un fin, en lugar de ser un medio para conocer el mundo. Y precisamente porque estamos tan autoabsorbidos se nos hace extremadamente difícil llegar a un principio privado u ofrecer cualquier valoración clara a nosotros mismos o a los demás acerca de la naturaleza de nuestras personalidades. La razón radica en que cuanto más privada es la psique, menor es su estimulación y más difícil para nosotros sentir o expresar los sentimientos.»
R. Sennett, El declive del hombre público, Anagrama, 2011, pág. 16

¡Han talado los grandes plátanos de la avenida Martínez Garrido!
Mala sombra le dé a la psique de quién dio la orden.


10.8.13

de verano


8.8.13

¡más madera!


los dueños de la lámina de agua, tierra y aire (del fuego solar: la cía. hidroeléctrica) nos lo venden todo.

ya no queda paonde mirar, y claro: bronceado batacazo morrocotudo

7.8.13

Aeropuertitos


Esto es de traca; sí, de traca. Los del Saa Carneiro están que se frotan las manos; a éstos incluso le parece fantástico que además de Lavacolla, Alvedro y Peinador se abran un par de aeropuertitos en las provincias de Ourense y Lugo, tienen derecho ¿no? Y ya puestos, ya que la provincia herculina tiene dos, pues uno en Sanxenxo. Estoy que me parto de la risa. Lo he dicho, y también entendidos/as mucho más capaces que yo: reforzar Lavacolla es lo eficaz para Galicia toda. Amén.
Por si fueran pocos los despropósitos, hace poquitos días la prensa local detallaba que no hay una línea de autobuses urbanos directa al aeropuerto; una línea sí pasa por allí, pero no va al aeropuerto —pasar no es ir— y mucho menos dispone, este bus, de espacio para equipajes. No hay bus que enlace nuestro aeropuerto con la Estación de Renfe ni con la Terminal de Autobuses. En fin...
Sr. Alcalde, esta publicidad no tiene porqué ser pagada con dinero público.
Esta ciudad está pleaneada con el culo.

29.7.13

Por qué?


Capacidade: 250 viaxeiros Maquinistas na cabina: 1 

 Capacidade: 250 viaxeiros  Pilotos na cabina: 2


26.7.13

Deprisa-deprisa

Resulta difícil illarse da traxedia dos familiares e amigos das víctimas do accidente de tren en Santiago, e poder pararse a reflexionar, ao fío desta desgracia, sen esa carga, sobre o transporte público na nosa Comunidade e sobre o carácter que este ten neste sistema no que prima, por riba de todo, o beneficio duns poucos a costa da maioría.
A cuestión da Alta Velocidade en Galicia ocupou na última década, case en exclusiva, a reivindicación política sobre o transporte de viaxeiros en Galicia. Investimentos, prazos, trazados...  foron o leit motiv da propaganda dos partidos da nosa comunidade, hexemonizando a información e a reflexión sobre este tema, de singular transcendencia para nós; unha Galicia desestructurada, con fondos desequilibrios costa/interior e fondamente desarticulada nas súas vías de comunicación, nas que a preferencia polo vehículo privado ou a construcción de desmadradas infraestructuras foron a guía da intervención pública: caras vías rápidas, corredores, autovías, desdobramentos, inormes aeroportos duplicados.
O debate sobre o AVE comeuse literalmente o imprescindible sobre o deseño e creación dunha rede ferroviaria de cercanías de calidade, que fose quen de estructurar eficientemente a mobilidade territorial. Finalmente, a implantación chapuceira do AVE para comunicar viaxeiros coa meseta, e os inormes gastos en atovías e vías rápidas de ningún sitio a ningunha parte, impediron, na práctica, e mesmo dificultaron, a necesaria planificación e investimento nas comunicacións interiores. E non só iso: a ideoloxía AVE producíu unha caótica mestura de tipos de vías e trazados, de tramos con distintos sistemas de seguridade, de proxectos incompletos, ao son das necesidades das axendas de inauguración dos políticos gobernantes de turno e das retóricas reivindacións do seu alter ego, a oposición.
Non é difícil imaxinar que unha rede ferroviaria de cercanías integrada, que comunicase con eficacia, rapidez e economía, por exemplo, a grande área formada por Vilagarcía-Pontevedra-Ourense-Vigo-Tui-Porto, movería nun mes moitísimos máis pasaxeiros ou mercadurías que o AVE a Madrid en todo un ano, e contribuiría, de xeito posiblemente decisivo, ao desenvolvemento social e económico do sur de Galicia.
Pero os nosos próceres optaron (co silenzo da Sociedade) pola velocidade, por gañarse un par de horas de viaxe para os executivos e turistas no traxecto a Madrid.
A velocidade non pode ser un valor absoluto, non pode ter ese valor de cambio que mesmo supón que che devolvan o diñeiro se perdes unha hora da túa vida por un retraso. Neste valor introducido polo capitalismo, como se dunha necesidade vital se tratase, agóchanse, realmente, intereses máis espúreos: dende os meramente electoralistas, ata os directamente relacionados con operacións corruptas, xogos de financiamentos millonarios, ou adxudicacións astronómicas ás grandes corporacións no sector da construcción e dos equipamentos.
Un investimento máis razoable, tendo en conta os intereses xerais, houbera sido apostar pola lentitude, pola planificación territorial, polos sistemas integrados de transporte, pola intermodalidade. Pero non foi así: catro carísimos aeroportos na pequena área formada polo eixo Vigo-Coruña-Porto, practicamente incomunicadas por transporte público sostible; un aloucado trazado de vías nas que rapidísimas máquinas -que teñen que reducir a súa velocidade de 200 a 80 km/hora nun pequeno tramo-, nos fagan sentir a fantasía dese deprisa-deprisa que non supón un beneficio realmente comparable ao de planificar un territorio en función das necesidade reais de mobilidade da poboación e dos bens de producción e consumo necesarios para unha bo vivir.

A imaxes do momento do descarrilamento gravadas por unha das cámaras de control -inexplicablemente difundidas a bombo e platillo só poucas horas despois da traxedia, para o noso morboso consumo-, resúltame unha dramática metáfora deste mundo entolecido no que nos fan vivir, deprisa-deprisa.

Deixemos descansar en paz ás víctimas, deixemos desenvolverse un duelo privado -atacado agora por todos os ángulos pola voracidade da infoxicación dos Medios-, e despertemos nós deste letargo. Debémosllelo.

21.7.13

Debería vender Novacaixagalicia a súa colección de arte?

Contan os periódicos que na cidade de Detroit ( a motown,  cidade dos coches) non saben como sacar cartos para sanear a súa economía. E a situación é tan grave que na busca de recursos deron orde de valorar a colección de arte da Institución de Arte da cidade (DIA). Por unha vez estase a dar un debate aberto arredor dunha institución moi contradictoria. Os museos, fundacións ou coleccionistas fan intercambios comerciais exactamente iguais que moitos outros: establecen prezos, pagan
intermediarios, manobran nos mercados... Sen embargo, unha vez invertidos os cartos, públicos na maioría das institucións, aparece unha especie de propiedade difusa que abrangue territorios e xeneracións  e que é invocada cando algún sacrílego fai propostas como vender arte o pechar museos. Non sucede o mesmo cando se trata de outros patrimonios comúns como o solo das autopistas, o organismo de lotarias ou a lámina de auga.      
Deixemónos xa de hipocresias: hai algunha diferencia entre os cadros de Novacaixagalicia e os das galerías de arte? En esencia, non, e por tanto, deberían vendelos para compensar aos aforradores defraudados. Ou non?

11.7.13

¡Atención! ¡Atención!

en Pescanova huele fatal (mira que lo venimos contando, y ná de ná).

23.6.13

«¡la cosa está que arde!»


(por esto me llamaréis incendiaria)

Cuán funesta manía de todo quemarlo. A todo prenderle fuego; de enviar al infierno a todo aquél o aquello que nos contradiga. Quemar, quemar... Ardió Somorra y Gomorra, el cura y el barbero destinan al fuego las lecturas de Alonso Quijano, queman a Juana de Arco; arde Troya, Lisboa y Londres ¡y Roma!, condenados (todos) al fuego eterno, la llama Olímpica, fahrenheit 451; se queman cientos de hectáreas en la Amazonía, en la Alemania nazi y la Holanda nazi y la Bélgica nazi y la Suecia nazi... (¡tantos se abrazaron al nazismo!) no paraban de quemar libros; ardía san Lorenzo e incontables mujeres a la hoguera —brujas las nombraban—. ¡Arder! ¡arder! ¡arder! «¿Me da fuego, por favor?» (ni pa cerillas tiene ya el personal). «No está el horno para bollos». Cuidadito con lo que echáis al fuego.

—Esa sardina ya está.
—Pero... ¡qué bonitos ojos tienes, morena!

(Ya te digo; al puto infierno mando yo a este tío como no me dé esa sardina.)

«¡la cosa está que arde!»

—¿Quemada yo? ¡Ja!

Ustedes lo ardan bien.

22.6.13

'Errores de alta densidad' (vamos, que no flotan ni padiós)



ría(se ) de Vigo (pero no tanto)

La web de la La Voz (Vigo) da cuenta de las declaraciones que Alfonso Paz-Andrade, uno de los grandes timoneles de Pescanova, hizo anteayer en el Club Financiero-Círculo de Empresarios. No aparecen, en dicha noticia, entrecomillados, con lo que deberán ser tomadas con precaución sus palabras. No obstante, produce verdadero rubor lo que dice (la noticia) que dijo, auténtico rubor.

La clase empresarial viguesa es de un sátrapa que amedrenta. Todo lo que ha obtenido, y no ha sido poco, de su ejercicio empresarial durante las últimas décadas, está enterrado —nunca mejor dicho eso de 'enterrado'— en esa infame urbanización que se extiende desde el final de Bouzas hasta las afueras de Baiona la Real (cuyo estilo arquitectónico-urbanístico no es éste el momento de detallar). Me los imagino necoreando y recitando el unamuniano «que inventen ellos».

Reconoce aquél, que 'ha habido errores', y que 'en el último tramo los errores hayan acaparado la mayor densidad'. Repitan, por favor, conmigo (si les apetece, claro): "hayan acaparado la mayor densidad". ¿Empresario o académico? Sus, los suyos, errores continuados y los de Manuel Fernández Sousa, son de tal 'densidad' que no hay flota pesquera que los mantenga a flote (por aquello del principio de Arquímedes "todo cuerpo sumergido en un fluido experimenta un empuje vertical..."). Son poco (nada) creíbles sus palabras 'no se trata de salvar a nadie ni el patrimonio de nadie, ni de eludir responsabilidades, que las puede haber'. Rubor siento hasta en las muñecas, ¡lo juro!

Caen emporios porque son timoneados de modo imperial (¡hasta los miembros del Consejo tartamudeaban! cuando se dirigían a don Manuel -el emperador-, señalaba no ha mucho tiempo en EL País el periodista). Ya poco se puede hacer para reflotar esos densos errores; viciado de facto está el emporio. Sólo pedimos que atendiendo a ese 'eludir responsabilidades, que las puede haber' ¡que no las eludan! Y que intervenga la Ley, si es que esa 'densidad' tiene tintes (no de calamar) de decisiones delictivas. Pedirle también a este sr. Paz-Andrade que nos cuente por qué vendió (a buen precio) tantas acciones de Pescanova días antes del bombazo de su estado de cuentas —fruto del cual hundieron su valor— si tan relevante es lo que él mismo (dice la noticia) declara es un gran 'proyecto empresarial'. Cuéntenos, cuéntenos, don Alfonso; ahora que lleva 'seis años jubilado' tiempo tendrá. Pescanova, Caixanova... timoneles cometiendo demasiados errores de 'alta densidad'.

Y, claro, no flotan, esos barcos, ni padiós.

21.6.13

Por qué no estamos (o estamos poco)

Cierto, la ciudad continúa viva, aunque un poco menos, pero viva a la postre.
Nos ocurre que los problemas olívicos siguen, en sustancia, siendo los mismos que tantas y tantas veces hemos denunciado aquí (unas veces muy en serio, otras, para aliviar, de manera socarrona), y, claro, nos aburrimos a fartar; eso sí, tenemos aceras más anchas para pasear ya que al cerrar tanta industria y pequeño comercio... lo que nos queda es exactamente eso: deambular, siguiendo el imperativo de otrora «¡circulen! ¡circulen!» y, circulamos, pero casi nada nos cuadra por mucho que triangulemos por dichas anchas aceras.

(Con el asuntillo aeropuerto Peinador no molesto más, ya lo dije todo, también, y muy parecido a lo mío, lo dijo nuestro alcalde sr. Caballero en el año de gracia de 2006 ¿o fue en 2008? Ahora dice éste otra cosa, pero bueno.)

No obstante, queridxs, no desesperéis, aunque llueva fuera de temporada (y del tiesto), por aquí seguiremos apareciendo para contaros ¡aunque sean cosas buenas! ¡Viva el verano!

18.6.13

Por que non estaremos na Porta do Sol

De facer caso das cuñas publicitarias radiofónicas, para mañán estamos convocados por un ente anónimo que se erixe en defensor único da cidade a unha concentración na Porta do Sol “polo de Peinador”. Se nos guiamos polas fotos da prensa hai unha nebulosa de institucións, asociacións e persoas que apoian tal evento; uns de forma vergoñenta e outros, como o comite de empresa do Concelllo, cun comunicado que parece dictado desde al  alcaldía.
Nos, sen embargo, non imos ir á Porta do Sol. Para empezar porque  estarmos cabreados é o estado normal que compartimos dia a dia na cidade e non vemos razón para facer unha quedada de cabreados se xa nos vemos no choio, no bus, no mercado e no bar. Ten algún obxectivo a concentración? O alcalde di que se trata de defender a libertade de mercado ou, en todo caso, que de haber axudas ás compañías aéreas  que as fagamos todos. Este ir e vir entre o liberalismo salvaxe e o estado protector dí ben pouco dun alcalde versado na economía. En todo caso, o alcalde  non vai máis alá de empurrar a PP e BNG  buscando o seu apoio para subvencionar desde o Concello. Non ten nengunha proposta que englobe Peinador dentro do gran problema das comunicacións de Vigo , por exemplo, de cal vai ser a relación entre comunicación aérea e o deficitario servizo do AVE?  
Pero ao alcalde  non lle interesa un tratamento integrado do problema. O seu relato é de curto recorrido como no caso de Caixanova que, por certo,  tamén foi obxecto dunha concentración semellante. Visto o comportamento de Gayoso, o funcionamento das preferentes e a febleza estructural da caixa atreveríase hoxe a convocar outra concentración en defensa de Caixanova? O alcalde sen maior plan estratéxico que dobregar a PP e BNG aproveita as evidentes contradiccións dos seus adversarios políticos para situar a confrontación no fácil terreo da cidade perseguida, ou sexa, do localismo máis retrogrado. O curioso é que á mesma concepción é compartida polo PP que é incapaz desde a Xunta de ofrecer un plan que abranga a toda Galicia. Preso dos seus caciques locais reforza así a política do alcalde de Vigo.


Non estaremos na Porta do Sol  porque dubidamos que as subvencións sexan unha forma equitativa de repartir cartos de todos. Non estaremos na Porta do Sol porque sabemos que a loita entre cidades, ou sexa, entre os poderes locais, sempre perxudica aos mesmos. É posible que da mesma maneira que a crise impulsa ao capitalismo a desmontar os servizos públicos para atopar novos “nichos” de negocio, non dubiden en empobrecer unhas cidades para aumentar os seus beneficios noutras. E neste xogos sempre perdemos.
 E ademáis non estaremos na Porta do Sol porque por enriba seguro que chove.



Este texto podese atopar en versión para imprimir no seguinte lazo