IX ÉPOCA

30.10.07

El Prado crece bien ¿y el monte Gaiás?


Fusilamiento de Torrijos y sus compañeros en las playas de Málaga. 1887-1888, de Antonio Gisbert.

Obra maestra, manifiesto político en defensa de la libertad, que a partir de hoy podemos disfrutar en las nuevas salas del museo del Prado.

Nuestras felicitaciones a quienes han ideado y gestionado este genial crecimiento de nuestro patrimonio. (Estas maneras de proceder ¡qué bien nos vendrían para lo que se está levantando en el monte Gaiás!).

Arde Domaio


Esta mañana está ardiendo el monte de Domaio. ¿Con el frío que hace?

27.10.07

Rehabilitando

Se habían ido, pero han vuelto por donde solían. Y a éste lo pillé hace sólo unos días.

Ya no se arman con aquella rueda con la que los de Nogueira de Ramuín, Chandrexa de Queixa o Xunqueira de Espadañedo circulaban por las calles adoquinadas, sorteando las vías del tranvía, de este Vigo de nuestros pecados.

Ha vuelto el ¡afiladooooor y paragüerooo! en bicicleta. Los tiempos exigen nuevas tecnologías, nuevos atuendos, pero la fuerza motriz sigue siendo humana. Ni una brizna de humo, ni un centilitro de combustible procedente de fósiles, como antaño; pero sufriendo, como todos, problemas de aparcamiento.

Lo nuevo de la imagen no es el simple regreso; es el regreso a cuando no se contaminaba el aire con millones de tubos de escape disputándonos el oxígeno. Porque, en realidad, el afilador nunca se extinguió; pero había regresado a lomos de una motocicleta, cuyo motor de explosión (a eurosúper o eurodiesel) suministraba la energía necesaria para hacer girar la "pedra de amolar", esa donde los filos rejuvenecen mientras las hojas de los cuchillos van perfilando esa concavidad que les da el reiterado paso por ella.

El afilador ha vuelto a las calles de esta ciudad, como reclamando un sitio entre tantos "inventos", para conseguir eso que se llama "sostenibilidad", a pedal, como es debido. Tampoco sé si aún se acuerda de "o barallete", quizás el más conocido de los lenguajes gremiales, pero sí le oí cantar, como antaño, su ¡afiladoooor!, sin completar la llamada con lo de ¡paragüero!, quizás porque los paraguas ya no se reparan: simplemente se pierden y se sustituyen por otros, ¿no?






Y ha vuelto sin miedo a los nuevos artilugios que consumen electricidad para devolver algo de filo a cuchillos, tijeras y demás instrumentos cortantes. Porque el afilador que nos ha visitado estos días es consciente de que los nuevos tiempos exigen limpieza de procedimiento.

Y nos ha traído su imagen con sonido incorporado, como exigen estos tiempos en los que la Galaxia MacLuhan impone lo audiovisual a todo. Ahí la tienen, la mano que parece acomodarse a la bicicleta está armada con esa especie de flauta de Pan, o xipro, con la que sus antiguos anunciaban su presencia: ¡¡¡firuliruliiiii, fiirulí!!!

Este estimulador de la evocación de otros tiempos resulta paradójicamente actual. Ajeno a la polémica sobre el vídeo de Al Gore "Una verdad inconveniente", se instala en la sostenibilidad, no para recordarnos que todo tiempo pasado fue mejor, sino para reclamar un sitio en esta sociedad encadenada al progreso indefinido, como si hubiese algo indefinido en algún lugar.

No puedo asegurar que se esté forrando, pero me apetece admirar su determinación para transitar entre los coches aparcados en cualquier calle de esta ciudad que, como todas, se nos va haciendo inhóspita.

Es un contrapunto, no un anacronismo; una propuesta subliminal, no una llamada a la nostalgia; una sugerencia, no un desatino.


Es un afilador, ¿se acuerdan?

Enmarcados

"Tiempo al tiempo" ¿no era una advertencia —pronunciada no sin retintín— de nuestros mayores que nos dejaba incómodos y desasistidos de los propios argumentos?
Esta advertencia ¿seguirá vigente o tal vez es ya una muletilla fósil totalmente vacía conceptualmente al igual que aquella de "hoy ha salido el sol" sabiendo que es el planeta Tierra el que a la estrella Sol merodea? Parodiando a Bertolt Brecht, podríamos decir que estamos asistiendo a "la irresistible ascensión" del titular, de la etiqueta, del nombre... del simulacro en definitiva. Duchampiana situación (¡menuda la que montó este genial artista!).
Por otro lado ¿habrá vida fuera de lo mediático? El nombre de la cosa es lo único relevante; es lo que nos están diciendo muy a las claras. Y sobrevivimos en esa difusa conceptualidad. Si en estas estamos que cuelguen esas consignas a modo de banderolas tal como cuelgan de las farolas esos geranios gitanilla a los que también les han sustraído el territorio, y no vean ustedes qué gran ahorro en euros de curso legal. ¡Qué babilonias, señor!

"Una ocasión excepcional para mirar al pasado" nos dice el comisario es el leitmotiv de "Tiempo al tiempo"; el caso es saber si mirando mirando llegaremos a ver ahí algo. Revisitar el pasado es saludable ya que aún no sabemos cuántas sorpresas en el futuro nos puede éste deparar. Y esta muestra claro que contiene obras meritorias, algunas mucho, otras... de verdad que cuesta, por mucho que las miremos, verlas como tales. Quizá lo más acertado sea el título de la muestra; a su amparo cabe casi todo ya que el tiempo es precisamente el ámbito del poder aún hacer algo. Pero tampoco debe cundir el pánico, lo que ocurre en el MARCO es común a bastantes de los recientemente creados museos de arte contemporáneo a lo largo de nuestra geografía hispánica (no, en el resto de la europea, para empezar, los contenedores de obras artísticas si no tienen colección propia no les llaman, porque no lo son, museo, cuestión ésta muy importante y que ayuda a comprender lo que en estos espacios ocurre, se cuelga o se muestra); no asustarse entonces: estamos en onda. Pero... desearíamos tener la posibilidad de singularizarnos algo; un poquitín. Y más que de dinero, pienso, es cuestión de abrir y promover debates, bajar al terreno del propio ámbito sin desatender lo que en otros lugares se está generando, claro que sí; y no sentirnos geranios gitanilla subidos a las farolas.

Algunos retoques en la política del MARCO deberían hacerse, pues llegará un día en que sólo podamos ver el marco del MARCO, y si no "tiempo al tiempo", como aún repiten nuestros mayores cuando les visitamos, enmarcados ellos, en la residencia de la tercera ¿o cuarta? edad.

26.10.07

Obligada visita a Cristino Mallo


Sobriedad y contundencia en la obra de Cristino Mallo (gallego de nacimiento aunque con poca relación durante su vida con esta tierra). Emocionante esta muestra que nos ofrece Caixanova. Lástima que las enormes urnas que contienen la mayoría de las piezas mostradas resten aire a tanta vida contenida en esos delicados yesos y bronces. Los dibujos, espléndidamente mostrados.
Arte sería aquella acción capaz de contener indefinidamente un hálito de vida en lo tan sólo aparentemente quieto; de ahí que objetos milenarios sean capaces de seguir, cuando a ellos nos acercamos, emocionándonos.
Cristino Mayo ha absorbido el mejor hacer de las Vanguardias históricas sin perder su sello personal. ¿Cómo no ver en sus poéticos haceres las tenues sombras de un Brancussi, un Henry Moore... entre otras muchas referencias bien asimiladas?
Brillante muestra, sí señor.

Una rara exposición

Estudio, dibujo tinta y acuarela, 21 x 35 cm. 15 diciembre 1945 (Zervos, vol. 14, nº 120, pl. 27

La Fundación Barrié nos ofrece la exposición Picasso. Laboratorio de estilos.
La cantidad de libros dedicados a la obra de Picasso posiblemente sea la mayor dedicada a ningún otro artista de toda la humanidad. La producción de Picasso se cuantifica en miles de cuadros, litografías, cerámicas... Hablar de un antes y de un después de Picasso en Arte es casi obligado.

¿Cómo atreverse a poner un pero entonces a una exposición de obras de Picasso?
He mirado con mucha atención las 37 obras de Pablo Picasso que presenta en esta ciudad la Fundación Pedro Barrié de la Maza. Ninguna firmada, muy pocas tienen fecha, buena parte de ellas están claramente inacabadas o apenas iniciadas. Nada de ésto nos dice el texto del folleto que regalan a la entrada. Entre estas piezas hay una, pintada sobre una bandeja de pasteles de cartón de unos 18 x 24 cm, que es realmente infame ¿será realmente de la mano de Pablo Picasso? cuesta creerlo. Varias son las piezas presentadas que no pasan de ser aproximaciones a bocetos de nulo interés expositivo, y de tener algún interés lo será para los muy estudiosos de la obra picassiana; no creo que esta muestra dé una visión aceptable del hacer picassiano, más bien le hace un flaco favor, y mucho me temo que él nunca daría permiso para mostrarlas.
No hay museo de arte contemporáneo occidental que no posea algunas piezas de Picasso; he visitado unos cuantos (Nueva York, Duseldorf, Berlín, Amsterdam, París, Basilea, Barcelona, Madrid, Málaga...), en ninguno pude encontrar ninguna pieza de tan escaso valor artístico como las que aquí pueden verse.
Ilustro este comentario con un boceto, que no está en esta exposición, y que tiene una calidad muy superior a los de esta exposición para que una vez que la visitéis podáis comparar.
El fenómeno Picasso hace que resulte bastante difícil el poder opinar sobre su obra corriendo el riesgo de ser tildada, en mi caso, de ignorante. Lo seré, pero siendo como soy una gran admiradora de Pablo Picasso (en mi modesta biblioteca hay 17 libracos —por tamaño y grosor— de Picasso), ante esta exposición no puedo contener un ¡ay! De verdad ¿serán todas estas obras auténticas?, ¿permitiría, en caso de serlo, Picasso se mostrasen estos torpes esbozos? Los responsables de esta muestra deberían avisarnos de que nos encontramos ante una muestra de meros apuntes en su mayor parte y de obras claramente inacabadas bastantes de ellas.

24.10.07

Debajo del Méndez Núñez


En la calle Victoria, esquina a Plaza de Compostela, debajo de la que fuera la cafetería Méndez Núñez, escavando escavando aparecieron estos muros... ¿tal vez los de una tasca tardomedieval?
Espléndido solar éste para un palacio de la ópera, por ejemplo ¿no?

Ayudando al cambio climático


No cabe duda que nos adelantan la Navidad. Las lucecitas ya nos alumbrarán en noviembre; con lo que estaremos ayudando a acelerar el cambio algoriano.
Así no hay quién ahorre energía, pero... ¡todo es Navidad!

23.10.07

¿Nazóm de qué?


El vicepresidente de la Xunta de Galicia Anxo Quintana, a través de la Vicepresidencia da Igualdade e do Benestar, nos viene ofreciendo en la Casa das Artes este engendro de exposición; y digo engendro porque no hay ni hilo conductor ni estructura minimamente científicoartística que la sustente. Los monicreques de cartón piedra, por citar algo, son espantosos. Y el cheiro a propaganda rancia es insoportable.
¿Por qué la Casa das Artes se presta a esta empanada empalagosa?
¿Cuánto nos ha costado esta muestra que da bien cuenta de la profunda incultura del sr. Quintana? Queremos saber cuánto nos ha costado, tenemos derecho a saberlo porque los dineros son nuestros.
El comisario Sr. Fernández Prieto, catedrático de Historia Contemporánea de la Universidade de Santiago de Compostela, empieza diciendo en el folleto editado para tal evento: "Esta exposición quiere explicar por que cantamos no himno galego á nazón de Breogán e mesmo por que temos himno."; sigue diciendo más cosas, y termina: "Sabemos que un galego e unha galega de hoxe son máis parecidos e teñen máis en común cun timorense, un somalí ou un uruguaio de 2006 que cun galaico-romano do século II. Mais tamén que neste mundo globalizado o pasado pode ser un territorio común e próximo para descubrir a nosa identidade."
Ésto es lo que dice el comisario; y para decir ésto ¿qué le aporta su cátedra de Historia Contemporánea? ¡Genial!
John Banville (escritor irlandés, autor de El libro de las pruebas o El intocable) en una reciente entrevista a la pregunta "¿Cómo un pequeño país como Irlanda ha dado y sigue dando tantos buenos escritores?", respondió: "La respuesta breve es porque nos encanta contar historias. La respuesta más larga diría que tiene que ver con nuestra extraña relación con el idioma inglés. Mi lengua materna es el inglés, pero posiblemente mi abuela habló gaélico. No nos prohibieron hablar nuestro idioma, que abandonamos a mediados del siglo XIX, y durante la gran hambruna de los años 40 Irlanda se convirtió en un país que en diez años perdió su idioma y pasó ha hablar en inglés. Cómo murió, por qué, no se comprende muy bien, pero sucedió. Quizá el gaélico dejó de hablarse porque es un idioma evasivo, muy oblicuo. Hablar gaélico es un modo de no comunicarse, de evitar la comunicación. Por ponerle dos ejemplos, en gaélico no se puede decir yo soy un hombre ni existe una palabra para decir no. Debió de ser difícil comunicarse en ese idioma."
¡Qué país (el nuestro)! Sr. Quitana, con teatrillos como esta muestra que usted decide sufragar con nuestros dineros nuestra identidad más bien reblandece.

22.10.07

Transversalidade

Imaxinan vostedes o que ocorriría se, hai 30 anos, un grupo de vigueses e viguesas empeñarán o seu esforzo en conseguir un tren de cercanías que puxera Santiago e Ourense a 45 min de Vigo opoñendose a multiplicar por 7 os, chamemoslle así, recintos universitarios? Seguro que terían recibido toda clase de reprobacións e serían acusados de traidores á causa local.
Hoxe cando xa se fai insoportable, económica e socialmente, o despilfarro de sete campus con microfacultades repetidas, ainda hai quen se queixa de que a racionalidade tome o mando das decisións. Os intereses corporativos dun desproporcionado aparato universitario xúntanse coa imprevisión miope de quen non soubo pensar transversalmente e situar nas comunicacións o futuro da educación universitaria. Os localismos, como outros ismos reductores, son sempre patrimonio dos conservadores elitistas que pretenden poñer cancelas ó campo.
Pero a lección non está aprendida e observamos como os nosos alcaldes reúnense para compartir a impotencia frente ó botellón mentres o periódico publica a incorporación de miniavións con cámara como último recurso para vixiar barrios donde non pode entrar a policia. Pararémonos a pensar que na orixe destes problemas está tamén a planificación urbanística? por qué os xoves consideran imprescindible facerse con zonas determinadas das cidades para reunirse? E por qué ten que ser necesariamente pola noite? Será por que é ese o lugar e o momento donde poden apropiarse da cidade? O do botellón non ten solución porque non é ese o problema. A cuestión é qué cidade disfrutan os xoves.

20.10.07

Colorines

Hai que recoñecer que o Consorcio do Casco Vello, a falta dunha acción normalizada de rehabilitación e rexeneración urbana desta zona, sorprende coas súas innovacións. Se hai pouco sorprendíanos co seu proxecto de convertir a histórica rúa Real nunha delegación do Rexistro da Propiedade, hoxe dá unha volta de torca e amanécenos coa nova de que está a elixir a decoración para as fachadas do convento de San Francisco. Para tal fin, nada mellor que probar coloríns e, para que se note que en innovación ninguén nos gaña, tamén haberá posibilidade de espectáculo (se cadra poderemos tamén "opinar"): "Con este sistema prevese que cada día se vexa o aspecto final do muro cun acabado completo en cada cor. Para iso cada xornada executarase toda unha gama de acabados que emprega a empresa Weber, participante nas xornadas sobre recuperación de fachadas da que forma parte esta experiencia. O Consorcio permite ás persoas interesadas presenciar os traballos previa solicitude nas súas oficinas da praza da Princesa".

O grao de ignorancia e falta de respecto polo noso patrimonio cultural, polas disposicións internacionais en materia de restauración e polas boas prácticas en rehabilitación, acada así o seu grao máis ridículo (¡dios mío, o que nos espera!). É sabido que nesta materia, a elección final da cor da edificación nun contexto patrimonial (o Casco Vello está declarado xa como conxunto histórico), como un elemento máis do inmoble a conservar, debe obrigatoriamente partir do estudio histórico rigoroso, ben sexa documental, ben a través da investigación física sobre os paramentos que determinen as cores utilizados durante a vida do edificio. En ningún caso o elemento crítico pode ser o decorativo.
Pois dáse a casualidade de que existen fotos e gravados de San Francisco onde queda perfectamente claro que a cor dos paramentos era branca. Branca sería probablemente tamén a imaxe dese Vigo antigo, burgo mariñeiro, cidade branca.
Que se esmeren os do Consorcio na definición da carta de cores para o Casco Vello na que se determine, entre outras cousas, o branco a elixir (hai moitos matices e debe normalizarse para tódalas edificacións que o utilicen). Que esta carta de cores teña a súa xustificación técnica e histórica perfectamente expresa, e que se deixen da xogar a innovacións chorras que só amosan a ignorancia e o desprezo por unha disciplina tan contrastada, coñecida e ata normalizada como é a rehabilitación e restauración de conxuntos históricos.
Pobre Casco Vello!, estes son quen de convertilo nun barrio de coloríns apastelados, pailáns fascinados pola Vetusta (tomar de referencia Compostela debe ser incompatible co seu autoodio). E a Consellería de Cultura, encargada de velar polo cumprimento da declaración de Conxunto histórico, de permitilo.

19.10.07

Mentras tanto

A falta de rehabilitación do barrio, dous anos despois de crear o Consorcio do Casco Vello e á espera de que se constrúa o lilliput alaricano de Quin no Barrio da Ferrería; mentres esperamos que algunha vez se ocupen as 17 vivendas para xoves construídas hai xa máis de cinco anos pola Xunta de Galicia no Barrio da Ferrería, vergonzosamente baleiras dende aquela; mentras tanto, podemos entreternos cun par de grafitis sobre as cada vez máis ruinosas paredes do antigo palacio do Marqués de Valladares, na confluencia entre as rúas Oliva e Laxe.
Decoración urbana para a miseria institucional.


17.10.07

Desbloqueamos el PXOM








El comité de "Ímola virando", integrado a toda pastilla en la célula clandestina de Ocurrencias Prácticas, me ha encomendado la grata tarea de poner de manifiesto algunas de las aportaciones de nuestros emisores de comentarios, con el fin de darles la relevancia pertinente y ampliarlos, en la medida de lo posible, claro. Y a eso vamos:

El día 14/10/07, nuestro más prolífico comentarista, un tal Anónimo, inundado de ánimo constructivo (muy apropiado al caso), formulaba en el post En blanco e negro la siguiente propuesta para desbloquear el atasco en el que dicen que se ha metido nuestro amado y nunca bien ponderado Plano Xeral de Ordenación Municipal, más conocido como PXOM, en los siguientes términos:

"Pienso que Consultora Gallega no tendría problema en modificar determinadas áreas de nuestra ciudad y aumentar allí la vivienda protegida hasta el 40%. A lo que parece que no está dispuesta es a tocar las áreas de especial interés especulativo (Orillamar, el asilo, Alcabre, Plaza de España, etc...
)"

Y, completamente gratis (no como los de CG, que quieren cobrarnos hasta el aire), nos ofrecía la solución:

"Pienso que una buena solución al problema que supone esa falta de tiempo que dice necesitar era que separase el 40% en esos lugares de especial interés y que dejase pendiente la modificación en otros barrios "no tan calientes" para después de la aprobación del PXOM. Seguro que en esos lugares no habrá problemas para crear viviendas protegidas a posteriori.
De ese modo sería posible aprobar el pxom en el 2007 y todos tan contentos".

¿Lo ven? Si es que no hay como ponerse a pensar, aunque sea un poco. Después de transmitir las más efusivas felicitaciones a nuestro amable interviniente, en nombre de todo el universo VIGOBLOG, pasemos a analizar la propuesta y a comentar su innegable valor práctico.

1º Considerando
que los "cerebros" de Consultora Galega no se ven con posibilidades de "introducir" un 40% de vivienda protegida en todos los ámbitos de actuación del PXOM antes de la mágica fecha del 15 de noviembre.
2º Considerando que puede que tengan razón.
3º Considerando que desde este sitio nos hemos apuntado a la posibilidad de un PXOM de varias velocidades.
4º Considerando que el que no lo puede todo, puede que pueda algo.
5º Considerando que esas pocas áreas de "especial interés especulativo" pudieran ser, precisamente, ese algo de aquel todo.
6º Considerando que, a veces, hay que tragar...

Este comité concluye:

1º Resultando: La idea de reducir el trabajo a los "puntos calientes" citados resulta un camino válido para cumplir con las exigencias del BNG-CG, sin violentar excesivamente la pretensión del PSOE sobre su apuesta electoral de ampliar las previsiones para viviendas protegidas.
2º Resultando: La idea disfruta, además, de algunas apetecibles consecuencias, en caso de ser tenida en cuenta, como sería el que con ella se facilitaría la "desguetización" del tejido urbano; es decir, que en ámbitos residenciales de "alto valor especulativo" cabría un 40 por ciento de habitantes de tipo medio, que darían color a "millas de oro" exclusivistas, con lo que se daría un innegable paso de gigante para una real integración ciudadana.
Pero, como en estos casos los argumentos los carga el diablo, no han faltado otras aportaciones de indudable "interés especulativo" (en este caso, dialéctico, no inmobiliario), como la sospecha de que, en unos momentos de retroceso ladrillista, con más carteles de "se vende" que de "construye", podría resultar conveniente dejar el PXOM de BNG/CG al pairo y darse tiempo para hacerlo bien, en lugar de ir de "cagaprisas" para aprobar el "bodrio" antes de la mítica fecha del 31 de diciembre...
3º Resultando
: Total, por unos meses...
El autor quiere dejar claro que, a pesar del tono jurídico-jocoso con que se ha expresado, considera que la idea no es para tomársela a coña. Además, considera que, de no ser tenida en cuenta, habrá que sospechar que es correcto lo sospechado hasta ahora. Es decir, que lo que el PXOM de BNG/CG pretende no es el beneficio general sino el negocio particular de vaya usted a saber quién (efectivamente, de esos en los que está pensando).

Y, para que surta los efectos oportunos, se remite lo dicho a las instancias pertinentes (en este caso, todos ustedes). ¿Qué les parece?

Un sordo PXOM


(como regalo de Navidad para nuestros líderes: estos aparatitos, propongo).

La casa de las casas ¿qué otra cosa sino viene a ser la ciudad? La ciudad nace como defensa de las casas, nace con muros. Las sociedades modernas, para serlo han de abrirse; y la ciudad crece extramuros, hasta tal punto que necesita derribar esas defensas; y se hace más dinámica, más compleja y más diversa: pierde las murallas y gana movilidad. La identidad de lo que damos en llamar ciudad sufre así transformaciones vertiginosas fragilizando las relaciones de sus habitantes.

Nunca como ahora el tema 'la ciudad' —ahora que la mayor parte de la humanidad vive en ciudades— ha generado tantos foros de debate de cómo afrontar su mantenimiento y crecimiento. Los debates sobre 'la ciudad' se vienen afrontando desde muy distintos ámbitos del conocimiento tanto científico como desde el artístico. Un rastreo a través de internet nos puede dar una idea de la enorme cantidad de estos foros sobre 'la ciudad'. Los modelos de conservación y crecimiento de 'la ciudad' del siglo XXI están siendo debatidos acaloradamente en todo el mundo. Aquí en Vigo... ¿todos sordos? (el movimiento caótico de ladrillos ¿tanto ensordece?).

Vigo, nuestra ciudad, durante el pasado siglo, formó su identidad sobre una base fundamentalmente industrial. Hoy, como otras muchas ciudades de corte parecido, Vigo se asienta sobre más de una base económica lo que hace que la gestión de su mantenimiento y crecimiento deba contemplar esta diversidad; y para hacerlo con un mínimo de garantías se necesita crear foros de debate que incluyan todas las voces que la actividad social, económica y cultural contiene Vigo. No se está haciendo así. De ello se deriva que el PXOM que tan torticeramente se pretende aprobar —por falta de debate riguroso que acoja y tenga en cuenta todas las voces—, no resolverá la convivencia ciudadana, y los atropellos urbanísticos seguirán generando este modelo de ciudad insolidaria y agresiva.

Curiosamente, en música, esta ciudad ha dado Siniestro Total, Resentidos, Golpes Bajos... en literatura Rompente, Microfisuras... Curioso ¿eh?

La ciudadanía viguesa siente que su voz está siendo secuestrada. Es decir, se está manteniendo (muy poco) y acrecentando (violentamente) la ciudad de Vigo en beneficio de poquísimos ciudadanos y ciudadanas que ¡curiosamente! ni tan siquiera están empadronados aquí.

12.10.07

En blanco e negro

O blanco: A cidade do Mar será considerada asunto supramunicipal. E dicir, dado que o Concello non é capaz de ordenar o seu territorio deixademe este pedazo que xa o fago eu di a Consellería. Ou sexa, é posible, facer planeamento de varias velocidades. Sempre nos queda a esperanza de que Vigo sexa declarado enteiro supramunicipal.





O negro é que se confirma que teremos a comunidade investigadora máis entretida do mundo. As instalacións científicas convivirán con bares, restaurantes, poderán ir traballar no yate e mesmo mercar unha vivenda ali o lado. Todo un exemplo de componenda para contentar a …¿quen?.

O brazo urbanístico do BNG

Escribiábamos hai uns dias sobre a nova estructura dos partidos políticos. O caso de Consultora Galega ilustra perfectamente o que diciamos. Creo que non é esaxerado afirmar que se trata dunha empresa con ideario político. Si, xa sei que no fondo todas o teñen pero non todas promocionan ós seus dirixentes a cargos políticos e, moitos menos, entrán directamente na loita política. Consultora sorprendéunos con manifestacións claramente políticas no debate sobre o PXOM ó mesmo nivel que os partidos. Mantivo a súa oposición ás directrices da Consellería (¿insubmisión?) mesmo reclamando un terreno de soberanía decisoria. Por outro lado, non tivo reparo en modificar planeamentos cando llo pedia un Toba abafado polas presións dos nacionalistas de Teis. E seguiu facturando.

Agora cando, en cumprimento dun acordo de goberno, lle esixen novas modificacións, neganse. Que se xa cumpliron, que terán que facturar máis, que andan moi ocupados, que é imposible. ¿Pero non hai un contrato? ¿Cómo se resolven os problemas entre contratantes? ¿Pero como é posible que o Alcalde lamente que os documentos pagados con cartos públicos esteán en mans privadas?
Domínguez axuda mantendo relacións especiais coa empresa contratada. Como se fose un interlocutor político ou social. Un empeza a sospeitar que Consultora xa ten autonomía. Temémonos que é Domínguez quen recibe instruccións e non ó revés.
Consultora xoga para impoñer os seus puntos de vista. O malo é que eses puntos de vista non se traducen en concepcións teóricas sobre a ordenación do territorio senon en millóns de euros de negocio inmobiliario. E no lío entrelázanse outros intereses: ó santo promotor Karpin, valedor da política privatizadora do deporte galego, non lle saen as contas no barrio do Cura e, claro, Santi anda preocupado.
Deixémonos de lerias: ista situación precisa información pública. E o dicimos non para chantaxear como fai Consultora galega nese fantasmagótico documento que coñeceu antes Domínguez que nadie. Precisamos aclarar o contrato desa empresa co Concello. Precisamos saber como é posible que se neguen a refacer o que fixeron mal e porque non aceptan os novos encargos. E sobre todo, como é posible que teñan secuesttrada información que se lles pagou. Aceptariamos de bon grado que rescindiran os contratos e que se pediran indemnizacións polos incumplementos. E se o Alcalde e a concelleira non teñen autoridade para facelo que veñan tódolos fiscais do mundo a investigar por qué.

11.10.07

Felicidades Doris


¡Por fin!
El premio Nobel de Literatura de este año para Doris Lessing. No se trata de que tú lo merecieses, se trata de que el premio te merecía a ti.

10.10.07

¿Dios es naranja?



No, fruto no: color. Después de arduas investigaciones, el zorro, el topo-hobbit, la vidente dipsómana y el semiólogo externo han llegado a la conclusión de que a Valery Karpin se le apareció Dios en cuanto dejó lo del fútbol profesional, como en su día se le apareció a Saulo de Tarso en medio del camino. Saulo cambió de nombre y pasó a llamarse Pablo, y Karpin cambió el azul celeste para adoptar el naranja celeste.
De acuerdo con las averiguaciones de los audaces investigadores ya empleados en su día por VIGOBLOG para adentrarse en las claocas del sistema, la adscripción de Karpin al ladrillismo es resultado de su repentina conversión al nuevo paraíso naranja. En realidad, lo que el estonio está haciendo es edificarse una parcelita en el cielo.
Vamos a ver: Karpin se compró el edificio y el solar de las monjitas de Cluni; se compró el edificio de las monjitas de los Ancianos Desamparados, con el Barrio del Cura enterito; se compró el viejo edificio de los Jesuitas en Camposancos y, finalmente, se está preparando su propia residencia en Coruxo, a la sombra del cruceiro que preside la entrada a la playa conocida como de "la sirenita".

--¡Ostrás! ¿A ver si es el enviado de Dios para recuperar sus posesiones terrenales?
--No sé yo si tendrá mucho que ver con el tema, pero me tiene mosca otro aspecto del asunto que estoy investigando--
sugirió el hobbit infiltrado.
--¿Encaja con lo de Dios?
--Como anillo al pelo...
--¿Y?
--Pues que me han dicho que está haciendo unos cursillos prematrimoniales...
--A lo mejor es que no estaba casado por la Santa Iglesia Católica, Apostólica y Romana, que es la verdadera, y, claro, tratándose de negocios, Vigo bien vale una misa, o unos prematrimoniales.


Y mira que son cosas que sabíamos todos, pero no ha sido hasta la exhaustiva investigación de nuestros personajes en el CSI-Vigo cuando hemos reparado en todo esto. Y, claro, a uno le entra un no sé qué, cada vez que dice cosas poco convenientes del personaje en cuestión, porque una cosa es lidiar con asuntos de los mortales y otra muy distinta andarse con coñas que apuntan tan alto.
El Comité de Asuntos Paranormales de la Célula clandestina de Imponderables e Inconmensurables de esta blog de Vigo (y su hinterland) sufrió, en ese momento, un súbito ataque de acojone trascendental y enmudeció. Hasta que la Pinténs, que es más bien descreída, no pudo aguantar más la risa que malamente contenía, y explotó:

--Pois se vos digo o que mirei onte, afojades...

Al Eifonso se le atragantó el pincho de tortilla; a Raquel estuvo a punto de darle una "pálida" de no te menees; Lorenzo optó por concentrarse en aquella espinilla de la que se había olvidado, y yo mismo no me corté un pelo en exhibir el clásico respingo medular. Aunque Ana esperaba que alguien le diera el pie para continuar, allí nadie dijo nada. Y nos lo espetó:

--Alguén pode explicarme o que facía onte o Karpin, con indumentaria deportiva, saíndo do ático do meu abó, ala arriba, no Calvario?

Lo que nos faltaba, para confirmar que con la Iglesia habíamos topado: Karpin subiendo al Calvario.

--O que non sei é onde deixou a cruz, porque o "mini" tíñao aparcado onde non se atreve ninguén...

Por si acaso, nos santiguamos antes de terminar la reunión y nos fuimos, pensativos, cada uno por su lado, que no estaba el horno para bollos.
Cuando llegó el semiólogo, ya no quedaba nadie en el domicilio clandestino de VIGOBLOG.

--¿Y a quién le digo yo, ahora, que hasta el pelo le ha cambiado de color a Karpin? --dijo para sí el semiólogo. Y se le ocurrió dirigirse a todos vosotros, amadísimos hermanos lectores y colaboradores de este tinglado:

--¿A qué no saben de qué color es ahora el pelo de Karpiiiiin...?

--¡NA-RAN-JA! --contestásteis todos al unísono.

¡Jodeeer! Como su cuenta...


9.10.07

En casi el Centro de Vigo

































Muy al principio de la avenida Ramón Nieto pude tomar estas tres fotografías (la tercera me la comí/bebí). La primera: este jardín espléndido no es de incumbencia de la Concejalía del ramo ¡y adorna! de la segunda... "tengo tengo tengo tres ovejas tú no..." no son esculturas, pero adornan (mientras no las desaloje ulgún intrépido promotor/a); y la tercera ¿dónde crees que con el vino blanco (aceptable) dan de tapa un rapante y te cobran 80 céntimos? pues en el bar O Alto do Seixo. Sí, todo esto muy al principio de la avenida de Ramón Nieto.
No me digas que no queda casi en el centro centro ¿eh? (Hay mañanas sorprendentes, y más ciudad ciudad que el mismísimo centro).

6.10.07

Asesores

A desmelenada contratación de asesores e persoal eventual de confianza no Concello de Vigo perverte a administración pública, derrocha os seus recursos e non está encamiñada a satisfacer o interese xeral, senon os estrictos intereses dos grupos políticos que substentan aos cargos electos. Pervértense, ademais, os principios constitucionais de igoaldade, publicidade, mérito e capacidade, establecendo un sistema arbitrario de acceso ao traballo ao non mediar ningún proceso selectivo, nin tampouco esixirse ningún tipo de cualificación nin titulación acorde co posto ou funcións que se vaian desempeñar. A contratación con cargo a fondos públicos dun aparato político institucional (non se trata nin máis nin menos cá diso, pois para desenvolver funcións normais non é necesario ter condición "de confianza", senon de capacidade profesional avaliable) desproporcionado, é un fraude paralegal. A Lei de Grandes Cidades, en vigor dende 2004, prevé unha estructura profesionalizada que permite -por certo con gran flexibilidade e discrecionalidade (que non arbitrariedade)- unha organización moderna, profesional e xerarquizada das administracións públicas. Prevé, en concreto, o nomeamento de persoal directivo de libre designación, sometido a un estatuto e cunhas funcións definidas nos organigramas administrativos-directivos. Esta lei permite, en concreto, o nomeamento de Directores e Coordinadores xerais que sexan a cúpula directiva das grandes áreas de xestión municipal e que sirvan de estreita ponte entre os representantes elixidos e a estructura administrativa. A súa función directiva ten un compoñente político-administrativo (político NON no sentido de fidelidade a ningún partido, senon dende o punto de vista da súa capacidade de lér, xerar e implementar "políticas" nun nivel superior ao meramente xurídico-administrativo).
Pero no Concello de Vigo obviase dende hai anos esta posibilidade e óptase descaradamente por solslaiar a Lei e non crear nin dotar estes postos, substituíndoos por unha rede en xeral non profesionalizada de adeptos ideolóxicos ou receptores dos favores varios que lamentablemente acompañan á vida partidaria. Resulta neste caso un contrapunto o decidido ao mesmo tempo no Concello de Ourense, gobernado pola mesma coalición: fronte ao caos da administración paralela e caciquil creada polo PP na anterior corporación nesa cidade, deciden crear 3 prazas de directores xerais para a dirección doutras tantas grandes áreas. Someten así os nomeamentos de persoal directivo a un procedemento tasado legalmente e que implica que o libremente designado o sexa cumprindo os principios constitucionais e os requisitos profesionais obrigados por lei e someténdose ao control dun estatuto.

Por outra banda, deben estar caladiños os/as adeptos/as de Corina-Figueroa, pois co seu goberno non só se contratou persoal eventual a tutiplén, senon que se disfrazou a contratación de persoal eventual con millonarias asistencias técnicas con tarefas e finalidades, chamémoslles, indefinidas, con contratacións temporais sistemáticas de persoas próximas con cargo a supostos aumentos de cargas de traballo puntuais, e demais triquiñuelas que ocultan a "ocupación" ou parasitación da administración polos aparatos e redes de favores partidarias.

Pois nada, ao parecer en Vigo continuaremos, outravolta máis, con esas prácticas que nos poden situar irremisiblemente no grande reino da arbitrariedade, o apaño e a administración paralela. Unha administración paralela que se nutre ás veces tamén dunha xestión económica paralela, non controlada administrativamente e á marxe das normas de contratación, mediante os recoñecementos de facturas posteriores á realización de gastos millonarios sen tramitación administrativa previa, ou o fraudulento e sistemático fraccionamento contractual para eludir a lexislación vixente en materia de contratación. Esta administración é a que posibilita os grandes e alegres gastos en, por exemplo, amoblar a todo plan, sen control e a gusto do consumidor, palacios, oficinas e despachos dos novos moradores en cada corporación, sexan alcaldesas ou tenentes de alcalde con anceios de visualización.

Que vostedes o paguen ben, que os seus directos responsables nono van facer.

5.10.07

Pero ¿qué quiere controlar el BNG en el MARCO?

La ampliación del patronato del MARCO para empatar la representación de los partidos gobernantes en la ciudad es una vileza, una villanía del BNG, es retorcer hasta la saciedad el principio de equidad.
Los museos no se manipulan. Se tiene o no se tiene confianza en la Dirección y ya está. Una vez decida la Dirección hay que dejarle hacer.
Desde luego que con estas actuaciones de la bicefalía sí que lograrán, estos mediocres ediles, un MARCO de "provincias".

4.10.07

A Pablo Palazuelo, in memoriam



  • "Recomendar la escucha interna, la atención concentrada. Mirar no es ver."
  • "La relación entre dos cosas es movimiento y el movimiento es vibración y vida."
  • "Bohm argumentaba que la relatividad y la teoría cuántica implican la necesidad de mirar el mundo como un todo sin dividir, en el que todas las partes del universo, incluyendo al observador y sus instrumentos, emergen y se unen en una totalidad."
  • "La motivación del arte es el autoprocesamiento perpetuo de la energía, la cual opera constantemente con el espacio ilimitado que es ella misma. El hombre que percibe y que siente es energía que se siente a sí misma."
  • "Tras el lenguaje existen otros lenguajes."
  • "Mi pintura representa formas que pueden continuar hacia arriba y hacia abajo sin fin."

Ayer ha muerto uno de los más grandes pintores del siglo XX, Pablo Palazuelo, a los 90 años de edad. Ha dejado también una relevante colección de escritos sobre arte; de su Escritos, conversaciones, entresaco las citas anteriores. Al igual que Leonardo él también sabía que el ejercicio de la pintura es fundamentalmente una actividad mental.

Estas citas sobre arte, sobre pintura, también pueden se aplicables a cualquier actividad humana.

Desde Vigoblog: Pablo Palazuelo, gracias.

Casco Vello: así non

Trabúcanse gravemente os que pensan que a solución para a rehabilitación do Casco Vello pasa pola instalación de oficinas e edificios institucionais, ou sexa, por favorecer as tendencias á terciarización. A nova publicada hoxe no Faro de que tres edificios da rúa Real, adquiridos polo Consorcio do Casco Vello, serán dedicados ás oficinas dos Rexistros da Propiedade, non é boa. É un síntoma máis do despiste e incapacidade que amosan os xestores da rehabilitación urbana viguesa no (inexistente) proceso integral de recuperación do barrio. É unha mostra máis da súa aposta polas simplicidades como resposta ao proceso complexo que representa a intervención en cascos históricos e centros das cidades en vías de dexeneración. Dous anos despois de constituído, o Consorcio do Casco Vello está no fácil: meter organismos oficiais e oficinas variadas en edificios completos, en lugar, en todo caso, de que sexan a consecuencia lóxica da ocupación de baixos comerciais que acompaña á reocupación residencial. Non embargantes, o realmente complexo e o que realmente rexenera un barrio é o mantemento da poboación residente habitual e a potenciación do uso residencial. E a política concreta para isto é a de blindarse fronte as tendencias "naturais" de terciarización, mediante a intervención decidida do sector público en políticas de rehabilitación para vivenda e na xeración de programas integrais que abrangan aspectos non só urbanísticos, senon tamén socioeconómicos e culturais perseguindo un obxectivo expreso e común baixo unha dirección xestora única.
Vai dada a rúa Real: a este paso o Casco Vello pechará ás, con sorte, 8 da tarde -e en domingos e feirados-. Á mesma hora en que oficinistas e clientes volvan a casa ou se queden, con sorte, unha horiña máis da conta nunha cafetería na praza da Constitución, onde as terrazas e a proximidade da Porta do Sol os protexan das baleiras rúas "rehabilitadas" polo Consorcio do Casco Vello e o Instituto Galego da Vivenda e do Solo. Alí onde señorea Daniel Pino, o díscolo propietario de Consultora Galega, o ex-xefe de gabinete de Pérez Castrillo, Eudosio Álvarez e os excluídos da terra que habitan as noites do centro de Vigo e amosan as súas feridas nas salas exteriores da biblioteca central.

Os edificios adquiridos na deteriorada rúa Real deben ser destinados só a vivenda: daí virán, de xeito natural e co apoio da administración, outras actividades económicas revitalizadoras, e non ao revés.

E a Asociación de Veciños, mentres tanto, a manifestarse polo tremendo problema do estanque do Berbés e, con carácter retroactivo, por perderen as vistas ao mar dende a praza da Pedra. Aviados estamos.

3.10.07

O que non se entende

Xa o dixemos e repetimos neste blog. A decisión de construir novos aparcamentos no centro da cidade é radicalmente contradictoria coa pretensión de "calmar" o tráfico nesta zona e de potenciar o uso do transporte público. Os aparcamentos só teñen un efecto chamada para o uso do vehículo privado e teñen, ademais, como consecuencia, someter á poboación á tortura de obras interminables. Os previstos en Policarpo Sanz e Areal contan coa coartada fabricada a medida por C. Porro e Eloymar, de eliminar a totalidade das prazas de aparcamento en superficie de todo o centro, deixando sen posibilidade de aparcar preto da súa vivenda a residentes dunha zona que carece, pola antigüidade dos edificios, de garaxe propio. Esta operación disfrazada de necesidades de "humanización" (existen centos de prazas de aparcamentos nas beirarrúas reservadas exclusivamente para carga e descarga, que podían ser compartidas por residentes e non se permite) blinda o negocio (e suposto risco) do concesionario ao que se lle regala o subsolo para facer o seu agosto: teñen asegurada a venda (entre 38.000 e 33.000 euros por praza) das prazas que o prego de condicións reserva a residentes, co que financiarán moi axiña o investimento.
Enténdese menos cando está moi próximo o vencemento da concesión do aparcamento da Porta do Sol que debería ser rescatado para a súa xestión pública e dedicado a un imprescindible aparcamento para residentes do Casco Vello, necesario para completar os equipamentos que teñen que acompañar ao proceso de rehabilitación (por certo, o Consorcio vén de cumprir 2 anos sen que se vexa actuación ningunha, agás a publicitada de ter mercado só 30 casas -das centos en ruinas- para rehabilitar, poñer no mercado da vivenda e construir o Allariz vigués que amosar nas eleccións).
O proxecto de túnel para esta zona previsto nun convenio con Karpin para o Barrio do Cura paréceme unha auténtica barbaridade sen xustificación, e menos a´nda, se supón a destrucción do aparcamento xa existente da Porta do Sol.

Seguiremos neste Vigo incomprensible facendo declaracións sobre mobilidade sostible á vez que facemos obras incompatibles con eses obxectivos?. Se cadra, nada importa máis có gran negocio dos que se aproveitan duns gobernantes que regalan, ao mellor postor, o subsolo de todos.

2.10.07

Perdonen que insista


Ayer fue el Día Mundial de la Arquitectura. Nuestra ciudad lo dedicó al Campus Universitario de Vigo. Bien; dicho campus queda en el quinto pino, apenas si tiene incidencia en el día a día de la ciudad; por señalar algo: en dicho campus imparten docencia algunas punteras eminencias en su saber pero no tienen una columna en la prensa local, por ejemplo, otros ilustres diarios sí que recogen la opinión de las universidades de su demarcación.
El Día Mundial de la Arquitectura en Vigo también pudo servir para recordar la pérdida de esta edificación, que de ser más respetuosos hoy podría dar cobijo a muchísimas necesidades de la ciudadanía. De cuando en cuando la prensa nos informa de cómo ciudades europeas reconvierten 'viejas edificaciones' en centros con novedosos usos, incluso viejas fábricas pasan a ser utilizadas como viviendas; los ejemplos son numerosísimos. Ah, pero aquí, en Vigo, no. Una edificación como Casa Mar, con una capacidad de carga en perfecto estado, la tiramos sin más ni más. Que le den mate a la sostenibilidad, a la memoria... Somos demasiado; nada hemos aprendido de la pérdida del edificio Rovira, del mercado de A Laxe... Hace pocos meses que la Universidad de las Islas Baleares puso como ejemplo de urbanismo nefasto a la ciudad de Vigo y como principales autores de ello a la desidia de la sardinocracia olívica (el poder de llevar a buen puerto el urbanismo no deja de ser una cuestión de dinero ¿dónde está el dinero de esta industriosa ciudad?).
¡Qué lejos nos queda el Día Mundial de la Arquitectura! Y mientras tanto, por ejemplo, la Panificadora sigue desmoronándose poco a poco. Poco a poco Vigo labrándose la ejemplaridad de un urbanismo saturnal.

Una tonelada (t) son 1000 kg



Una obviedad. Pero con la de hoy son ya dos veces las que en los últimos días leo en la prensa, ¡y en titulares! que una tonelada son 1.000.000 de kg.
Si esta metedura de pata cuela con tanta facilidad ¿qué puede ocurrir con otras contundentes afirmaciones en la información que recibimos?
Creo que errores de este tipo sí que son un síntoma de la precariedad y ligereza con la que se edifican no pocos argumentos. No es pues de extrañar que, por ejemplo, los dos partidos que han unido sus proyectos para gobernar esta ciudad no tengan pudor en airear sus discrepancias de gran calado. ¿No se dan cuenta que nos tienen con el alma en vilo?
Sres. Domínguez y Caballero, (¡parece que están en las nubes!): la tonelada es una masa de 1.000 kg., también podríamos recordárselo a la sra. Porro, claro que sí. Es decir, los pactos que ustedes han suscrito ¿cuántos kilogramos contenían?
(En O Rosal no vendimiaron 2, 5 toneladas de espléndida uva —no tendrían ni para las misas—, han cosechado 2.500 toneladas; una gran diferencia para regocijo de degustadores de esos deliciosos caldos).