IX ÉPOCA

28.2.06

99 privilegiados quieren 'devorar parte del pastel' del arte

En 'Actualidad Económica' (2 de marzo 2006) en las páginas 60 a 63, aparece el artículo de Ana Franco, titulado EL ARTE BUSCA INVERSORES; leyéndolo queda claro que lo justo sería titularlo INVERSORES EN BUSCA DEL DINERO DEL ARTE. Un fragmento de dicho artículo lo deja bien claro:

"Tan alentadores datos [informes económicos de ARCO y salas de subastas] han servido de caldo de cultivo en el mercado financiero, que BUSCA INSTRUMENTOS PARA DEVORAR [las mayúsculas son mías] parte del pastel. En España, el último producto en llegar ha sido Valsart Inversión 1. El plan de su recién creada gestora, Valsart Gestión, es captar un capital de 30 millones de euros en seis meses y comprar con él obras de arte en subastas y galerías nacionales e internacionales durante dos años. Una década más tarde (con una posible prórroga de dos años), se liquidará el producto, que habrá arrojado, previsiblemente, una rentabilidad de más del 10% anual acumulado. Este producto, que distribuirá la banca privada, sólo estará disponible para 99 privilegiados, que tendrán que desembolsar 150.000 euros cada uno. «Hay más liquidez que nunca en todo el mundo, y los activos puramente financieros no la cubren toda. Tienen mucha liquidez quienes disponen de un gran patrimonio y, aunque no son expertos en arte, éste forma parte de su desarrollo, de su intelecto. Nuestro producto no es para dar un 'pelotazo' ni para especular, pero es una inversión estable en el tiempo. Recomendamos destinar entre un 5% y un 10% del patrimonio al arte» dice Diego Aguinaga, presidente de Valsart Gestión."

La terminología empleada en dicho artículo ¿no le invita a usted a hacer algún comentario sobre la 'voracidad'?

Sólo la ciudad, como lugar de conviviencia desde hace diez años de más de la mitad de los 6.000.000.000 y pico de habitantes del planeta, puede producir lo mejor y lo peor.

As milongas de Corina e o mar

A comparecencia de Corina ante os Medios para pedirse o Museo do Mar pon novamente de manifesto a evidente perda de papeis da alcaldesa de Vigo e debe calificarse de antolóxica. Non só por vir precedida dunha reunión con César Por-tela –o que se cadra afectou loxicamente á Porro–, senon porque o cúmulo de estupideces recollidas nos medios de comunicación da boca de Perli, só pode ser superado nos últimos tempos , nesta mesma liña, polas fantásticas declaracións na Voz de Galicia do seu amigo, e coñecido psicólogo do Concello vigués, o director dixital do Verbum.
Agora resulta que, terciando na polémica, Corina pretende aumentar a nómina de Museos que non funcionan, apañando para sí tódalas desgracias acumuladas do Museo do Mar, e unilas ás enquistadas eivas do Museo Municipal de Castrelos ou ás esperpénticas do Verbum, ámbolos dous baixo xestión (por chamalo dalgún xeito) municipal.

Se cadra, os incompetentes que asesoran a Corina ocúltanlle que –a diferencia destes dous últimos Museos citados–, precisamente o do Mar de Galicia ten un director competente, Pablo Carrera, un proxecto museolóxico e museográfico (criticable, pero alomenos existe), un comité científico e, ademais, ten adxudicada a montaxe da que será a súa exposición permanente –tras o correspondente prego de condicións e concurso público ao que se presentaron 35 empresas– á empresa Empty. Xusto todo do que carecen os Museos que administra Corina e López Chaves hoxe.

Tamén lle ocultan á Porro os seus indocumentados asesores, que a denominada Finca Zulueta, ó oeste do Museo e propiedade do Consorcio da Zona Franca, ten baixo os seus pés unha probable Vila romana ó parecer ben conservada, tal e como se puxo de manifesto nas sondaxes arqueolóxicas realizadas pola Zona Franca. Deben saber que isto limita (agás barbaridades non descartables en sensibilidades culturais como a que nos toca na administración municipal modelo Chema Figueroa ou López Chaves) as posibilidades de construcción nesta parcela e que aconsellaría unha excavación e museización dos restos arqueolóxicos para incorporalos ó proxecto museístico.

Non lle contan tampouco a Corina que o problema actual do Museo do Mar ten dúas orixes recoñecidas. Por unha banda, o abandono do proxecto (e do seu financiamento) nos seus comezos por parte da Consellería de Cultura da Xunta de Galicia (daquela do seu valedor Manuel Fraga Iribarne), e o rescate in extremis que fixo contra natura o Consorcio da Zona Franca de Egerique, facéndose cargo en solitario deste equipamento cultural. A segunda, o xenio constructivo do seu partenaire hoxe, César Por-tela que, escudándose en Aldo Rossi, paríu un edificio que serve para calquera cousa menos para Museo: as súas paredes (tan importantes nun lugar de exposición!) enlucidas cun estuco intocable que impide que sexan usadas como superficie expositiva; o sistema de iluminación imposibilita xogar coa luz e pode deteriorar o material exposto e, para máis inri, o edificio é un auténtico cocedeiro no que se acadan, nalgunhas zonas, temperaturas en verán de máis de 45º, e ¡sen illamento nin climatización prevista en proxecto nin executada!. Tan marabilloso proxecto arquitectónico e tan magnífica execución son os que impediron ata hoxe que esta institución iniciase o seu funcionamento coa normalidade prevista no seu programa museolóxico.

Preocúpese, pois, Corina, en confeccionar os proxectos que faltan para os Museos municipais, buscarlles financiamento, crear e dotar os postos de traballo necesarios para que funcionen, sacar a concurso as prazas de director en lugar de poñer a dedo a incompetentes. Esquézase de facer brindis ó sol e propoñer paridas e obviedades de restaurantes, zonas de ocio (pois si que lles gusta ós do PP-BNG isto dos Euromares; paguémoslle unha viaxe a Disneylandia, a ver se se fartan e se lles pasa!), talleres para nenos e bibliotecas; preocúpese de que se reforme, amplíe e funcione ese museo de historia da cidade que esmorece abandonado en Castrelos, e esixa, como alcaldesa de Vigo, que a Xunta de Galicia faga os seus deberes co patrimonio marítimo da nosa Comunidade e se faga cargo, dunha vez, coa fórmula que mellor resulte e lle pareza, do único Museo do Mar deste occidente peninsular volcado ó océano.

E, parafraseando ó profesor Toba: ¡déixese de milongas! Ou a nós mesmos: esta roda de muíño é demasiado grande para o noso aparato dixestivo.

Corina Zen

Rúa Carral, Vigo
No comment

Leira urbana

Porta do Sol, Vigo
No comment

Racionalismo alcohólico

Rúa Colón, Vigo
No comment

27.2.06

galicia ceibe poder popular ...adepende...

A propósito da abstención do BNG na petición de referendum para o plan
xeral de urbanismo.
¿alguén se imaxina o BNG de Cangas non defendendo un referendum para o plan xeral ...ou o da Coruña?ou na Estrada.? ..ou en Nigrán?
¿por qué en Vigo si?

26.2.06

Ciudadano tranquilo

A este vecino, con apartamento de dos metros cuadrados con las mejores vistas, posiblemente le dé igual el PXOM, el nuevo auditorio, la ETEA y, en definitiva, quien dirija los asuntos de la ciudad; con tal de que no llueva... él: tranquilo.
Buen descanso, ciudadano.

24.2.06

Mauricio Ruiz

Tiene un no sé qué de Gary Cooper, menos por el físico que por la situación. Cada vez lo veo más sólo ante el peligro. Mira a la cámara un poco de soslayo, como si luchara contra una timidez que insiste en esconder tras la mirada sostenida al objetivo. Y lo hace sin ningún tipo de apoyos: no exhibe la clásica mano en socorro de la expresión del rostro, no hay fondo para situarlo en el espacio ni cuidado cosmético alguno que se adivine para mejorar el resultado gráfico.
Pero hay una pregunta recurrente en esa mirada que espera en vano una respuesta que no se producirá de momento, aunque es como si pretendiera convencer a su oponente de que, pese a todo, no la retirará; aunque lluevan chuzos de punta. En el leve desaliño capilar se adivina algo de aquella timidez, como queriendo ocultar parte de un espacio frontal que no destaca por su estrechez.
Escrutando esa cara me resulta imposible asegurar que será capaz de resistir los sunamis que le acechan. Pero es lo que tiene ir por libre: que no sólo te sientes perdido sino que, además, te ves rodeado. Y, a lo mejor, lo está.
Si nos han seguido hasta el momento, podrán comprobar que en esta Blog de Vigo le hemos cogido cierto cariño, porque sabemos que es la voz que clama en el desierto, aunque sin que parezca haber mucho que esperar de ese solitario clamor.
El escrutinio facial me permite pensar que había más alegría inicial en su deambular por la política de la que ahora le queda. Mirándolo, nadie diría que esperaba que le hubiesen preparado un combate amañado, en el que por mucho que golpee a su oponente, un duro fajador, éste seguirá en pie, y hasta se podría adivinar que incluso los árbitros se sienten incómodos teniendo que darlo por vencido, porque lo más importante para ellos y para el sistema establecido es mantener la ortodoxia en el ring.
Pero, incluso desde la foto, el resultado parece ser una insistente pregunta, además de la obvia de “¿qué he hecho yo para merecer esto?” Estoy convencido de que, cuando se vaya, seguirá inquiriendo desde la foto, como seguirán callando los destinatarios de la pregunta. Es lo que tiene ser un outsider.
Sic transit gloria mundi
.

23.2.06

Isto é supramunicipal !

Corina manifesta, con esa voz chillona que delata un bon cabreo, que a declaración da Xunta sobre o carácter supramunicipal do novo hospital non ten sentido e que agacha posibles manobras en contra do seu querido PXOM. Pero a continuación, axudada polo concelleiro Vietes, responden ós peticionarios do referendo sobre o plan, que non pode levarse adiante polo "carácter supramunicipal" do mesmo.
O concelleiro Vietes insiste en que os vigueses xa tivemos "mecanismos máis que suficientes" para expresarmos as nosas opinións durante a tramitación do documento.Por exemplo, por medio das alegacións que non pensan contestar ata o último minuto.
Claro que os veciños de Teis convocan unha reunión para analizar os cambios introducidos (quen llelos contou?) e o Sr. Zumarraga confesou que o BNG tivera trato de favor.
¿Por que non nos declaramos cidadáns supramunicipais e disolvemos o Concello?

22.2.06

Las cuentas de la Volvo

¿Para cuándo las cuentiñas, bien explicadas y claras, de los gastos municipales en el bluf de la Volvo Ocean Race?
¿Quienes fueron los patrocinadores? ¿cuánto dinero puso cada uno?, ¿en concepto de qué se realizó cada gasto?, ¿a quién, cuánto y por qué se pagó?. ¿Quiénes fueron y cómo, quién y por qué se seleccionó y contrató a cada uno de los proveedores, sean de materiales, de personal o de servicios?, ¿cuál fue el resultado de cada trabajo contratado?. ¿Cuales son los contratos o convenios entre las empresas patrocinadoras y el Ayuntamiento de Vigo?, ¿qué contenido tienen, dónde y quién los aprobó, cuáles eran las condiciones, cómo se liquidó, cómo se justificó, cómo se pagó, cómo se controló el gasto?.
¿En cuánto se presupuestaron las actividades relacionadas con la Volvo? ¿Cuanto fue el gasto total final? De éste ¿cuánto aportó el Ayuntamiento?.

Creemos que se deben aclarar las cuentas con la transparencia debida en una sociedad democrática, y acallar así las voces que cada vez de forma más insistente, siembran dudas y sospechas sobre este asunto.
Que quien tiene que preguntarlo, lo haga; y si no se contesta, que lo exija.
Y si no... ¿Por qué no contratar una de esas auditorías externas que tanto gustan al concejal Chema Figueroa?.

Y ya que estamos... Que Ángela Bugallo y Santiago Domínguez, Conselleira e Secretario xeral para o Deporte de la Consellería de Cultura de la Xunta, hagan lo propio y coloquen sobre papel, tal y como se comprometieron, las cuentas autonómicas (¿deberíamos decir "astronómicas"?) de la Volvo, las de sus predecesores y las suyas. Para tal labor les prestamos altruistamente el cuestionario que encabeza este post.

21.2.06

Deixémenos de milongas!

¿Qué prefire: unha cidade do mar ou unha cidade de ocio?

Deixese de chorradas!.

Merque xa o seu apartamento "high standing" en ETEA D'OURO, o maior parque de ocio e negocio da costa Atlántica.

Lembre: As autoridades locais do Plan Estratéxico recomendan que Vigo sexa unha cidade de servicios. A industria e a investigación poden provocar unha diminución grave na recaudación.

PUBLICIDADE GRATUITA XENTILEZA DE VIGOBLOG




El centrum vacío

Lunes, 11 de la mañana. Tengo que ir al paseo de Alfonso XII. Salgo del trabajo y tomo Colón, Alameda, Victoria, cruzo Carral, continúo por Gamboa, Joaquín Yañez, Palma, Triunfo, Praza da Constitución, Sombrereros, Elduayen, y, ya estoy; resuelvo la gestión y retorno por las mismas rúas. Quitando Colón ¡pareciese que se hubiese decretado un toque de queda! No podría contar más de unas quince personas con las que me crucé en todo el recorrido. El casco histórico de la ciudad ¡sin transeuntes! Sí, tal como lo cuento. Vigo, esta primera ciudad gallega, industriosa, pujante ¡que singulares sus itinerarios! ¿Estarán correctamente situadas sus instituciones más dinámicas? ¿Las políticas de 'humanización' estarán siendo las correctas? Sabido es, por ejemplo, que en los ayuntamientos holandeses, en el departamento de urbanismo, además de arquitectos, trabajan urbanistas, geógrafos, psicólogos, antropólogos, paisajistas, demógrafos... ¿Quiénes y qué especialidad tienen los que forman el equipo del departamento de Urbanismo de nuestra ciudad? ¿Cómo se planea nuestro espacio común desde a Praza do Rei? Dado los resultados bien cabría pensar que en dicho departamento, cuando menos, hay muy poco debate sobre el concepto 'ciudad'; y se hace ya urgente.
Sra. Porro ¿con qué criterios selecciona a sus colaboradores? Van ustedes a salto de mata. ¿O es que, tal vez, ha decretado toque de queda? Lo único que realmente nos amaneza ¡y no es poco! es la descohesión social y la arbitrariedad. Mientras sigamos así, veremos cómo puertos, aeropuertos, industrias... se deslocalizarán de nuestra urbe. Me temo que Citroén (así decimos por aquí) no siempre seguirá ahí. Hace falta generar vectores de imaginación y lógica territorial.
¿Alguien, en nuestro ayuntamiento, más concretamente, en el departamento de Urbanismo, piensa en el medio plazo, no ya en el futuro? La democracia nació a la par que la ciudad, allá por la Grecia, cuando aún ni así ésta se llamaba. Es responsabilidad de sus dirigentes (munícipes) el hacer que coincidan en ella (la ciudad) los problemas y las ideas; cuando así ocurre, entonces, la vida fluye por los espacios comunes: por sus plazas y sus calles generando eso que damos en llamar democracia; ésta no es un lugar, es una actitud.
Situémos algo en el casco antiguo de la ciudad que atraiga rutinarios recorridos. Ustedes, los de Urbanismo, sabrán el qué.

20.2.06

Lluvia (en pesetas, claro) millonaria para el Arte

900.000 euros para la compra de obras de arte destina Caixanova este año 2006. Una importante cantidad. Suponiendo que las compras se realicen en el ámbito gallego fundamentalmente —¿cuánto? ¿un 60%, por ejemplo? Tenemos entonces que las compras en la comunidad son del orden de 500.000 euros. ¿Cuántas galerías de arte tenemos, unas 20? Correspondería a cada una de éstas una facturación a Caixanova de 25.000 euros. Pongamos que el interés de compra no sea matemáticamente igualitario; aplicando un índice corrector posible, obtendríamos que a la galería menos afortunada le debería corresponder una facturación entorno a los 12.000 euros. ¿Está ocurriendo así? Me temo mucho que la respuesta es negativa. Sería bueno conocer los criterios conque se invierten estos nada despreciables 900.000 euros anuales, cómo repercuten en la consolidación de las galerías de arte —entidades de negocio muy necesarias para el sector creativo—, cómo, en definitiva, sirven de apoyo a la creación artística gallega, sin que tengan, claro está —para ello he reservado un 40% de la jugosa cantidad—, que abandonar otros centros de producción, por aquello de lo 'coral' y dotarnos así de su imprescindible 'aire fresco'.
Felicito la dotación presupuestaria, pero (¡siempre la enorme resonancia de los adverbios!) dado que Caixanova no es una S.A., el conocer los criterios de compra ayudaría a entender por dónde va nuestro mercado del Arte. Transparencia obliga.

19.2.06

Barrera en la ETEA

A la ETEA. Este domingo pasado me fui a media mañana a dar un paseo hasta la ETEA. Barrera. Toco el claxon. De la caseta al lado de la barrera sale un señor vestido como cualquier otro señor (no de unifome, ni chapita en la solapa), y me pregunta que qué quiero. Pues, le digo que me gustaría dar un paseo por la ETEA, por esas avenidas que se intuyen desde la barrera. No, no se puede; y si quiero entrar que me dirija a la Zona Franca para que me den un pase. Le pregunto de quién es toda esa parcelilla; de la Zona Franca termina por responderme. Marcha atrás, giro. y, a otra cosa mariposa.
¿Qué hará la Zona Franca con todo ese vergel, con sus edificios cuidaditos, con ese puerto tan despejadito?Entrar

En el aeropuerto de Peinador me cuentan...

A las dos de la tarde del pasado miércoles tenía anunciada la llegada el vuelo en el que venía mi amiga al aeropuerto de Peinador. A las menos cuarto estaba allí. El tablón de llegadas para ese vuelo no ponía hora de llegada. Pregunto en información. Aún no saben nada, cuando lo sepan lo pondrán. Quiere decirse qe aún no salió de Madrid; es decir, que tardará una horita más como mínimo. Paciencia. Paseo mirando a los pasajeros y a los que vienen a esperar. Me entretengo leyendo todos los letreros, carteles, rótulos; en ésto pasa un amigo que hace tiempo que no veía. Trabaja aquí (un puesto importante). Le cuento mi preocupación por el retraso y hago el chiste fácil: claro, la T-4 ¿no? Me dice que no sabe; que tal vez debido al mal tiempo... Yo le pregunto si no es verdad que con el piloto automático y teledirigiendo desde tierra no se puede aterrizar. Me dice que eso es en las pelis. Me cuenta que Peinador junto con Los Rodeos (Tenerife) son los aeropuertos más peligrosos del mundo. Ante mí sorpresa insiste que son los más peligrosos del mundo. Ello debido a la niebla y a las montañas cercanas que hacen que las señales de radar reboten y no sean de fiar; lo que origina muchos desvíos. Me dice mi amigo que ésto hace inviable el incremento de vuelos, no por no poder ampliar terrenos, inviable por el incremento de costes derivados del desvío. Y me cuenta que nunca Vigo logrará desbancar a otros aeropuertos en el transporte de mercancias debido a esta circunstancia: el desvío de vuelos haría que incrementasen los costes. Que por qué, entonces, nos dicen (los medios) que no se apoya a Peinador en detrimento de aeropuertos como Labacolla, Alvedro, Oporto. Me contesta el colega que son maneras de engañar al personal. Lo cierto, insiste una vez más, es que éste es el aeropuerto peor ubicado del mundo; que nació como aeropuerto militar, y como tal tenía su interés. Y aún me dió otras razones al preguntarme por qué las compañías de bajo coste no venían a Peinador. Por el alto riesgo de ser desviadas teniendo, entonces, que asumir unos costes imposibles.
Ya lo saben: Peinador es el aeropuerto más peligroso del mundo, y también en el que se aplican las mayores medidas de seguridad: ante la duda más mínima desvían las aeronaves a los aeropuertos colidantes.
Ni paseos al lado del mar ni aeropuerto puntual. Ciudad, ciudad...

16.2.06

Unha alegante sen fronteiras

A miña debe ser unha das ducias de miles de alegacións ao PXOM presentadas no seu día no rexistro do Concello e que agora parece ser que non van repostar ata despois de aprobado o PLAN e vía internet ! iso sí que é unha milonga, Toba! Síntome totalmente indefensa e estafada por xente como Ventura Perez Mariño, dispois da campaña que fixo (acertada) contra do PLAN dende o grupo municipal do PSOE -só continuada por Mauricio- pois o resto do Grupo esta desaparecido como oposición. Sr.Ventura, pemitame facerlle unha suxerencia: organice unha oficina de avogados sen fronteiras para tanta alegante desamparada coma min.

15.2.06

¡A los tribunales!

¡A los tribunales! / ¡a los tribunales! / por el triunfo de la confabulación... (entónese con la música del himno anarquista y manténgase el tono para seguir la lectura).

¡Que me llamen gorrión y que me echen trigo! Tal parece ser la máxima del gobierno en minoría, apoyado por la mayoría inocua, que nos ha tocado en suerte. Vuelven a echarnos a los tribunales y el que venga detrás que arree.
El invento de los externos está dando frutos anticipados a la primavera, hasta el punto de que, precisamente por ser interno, tampoco les vale el asesoramiento legal del Secretario General. ¡Otro bocado para los caimanes! Para el desgobierno municipal, la opinión de su máximo funcionario vale menos que la de un supuesto "gabinete jurídico de los sindicatos" (que no tiene ni nombre ni responsable personal, al parecer).
El inefable Guerra, después de exhibir un morro que para sí quisiera Espinete, se sale ahora con que, de acuerdo con el original parte de guerra del que dimos cuenta en su día, lo del incremento salarial denunciado por el Delegado del Gobierno "disfruta" de informes jurídicos contradictorios. Pues se hace lo que nos da la gana y pelillos a la mar.
La célula clandestina de Vigoblog, únicamente atada a sus propios criterios, insiste en enviarme como avanzadilla para expulsar a las tinieblas exteriores al malévolo e incompetente Secretario General, que se une a esa otra caterva de técnicos empeñados en llevarle la contraria a nuestros preclaros regidores.
Ya está bien, ¿no? Algunos están rozando el límite de lo razonable e insisten en insultar nuestra inteligencia, como si fuéramos imbéciles. Si desprecian el criterio del Delegado del Gobierno y el fundamentado y razonable informe del Secretario General, en beneficio de una más que sospechosa interpretación de parte, lo hacen a sabiendas de que están jugando con los trastos del brujo, pero se atrincheran detrás del tristemente famoso "muro contencioso". Así que le devuelven la pelota a quien les advirtió de la probable ilegalidad del acuerdo tomado y, para cuando el asunto se resuelva en los tribunales administrativos correspondientes, ya serán otros los que se "coman el marrón".
Cuando se juega con dineros que no son de uno ha de tenerse un exquisito cuidado, so pena de que sospechemos que con nuestro dinero compran ellos supuestas ventajas políticas, paces interiores precarias, y ya veremos si favores o concesiones a alguna presión espuria.
Mientras, siguen ocultándonos quiénes (y cuánto cada uno) han puesto dinero para lo de la Volvo, y qué se hizo -con detalle- con esos cuartos.
Mucho subir emolumentos para algunos funcionarios, mientras siguen gastándose un montón en pagar a otros funcionarios inútiles, tendenciosos, incapaces o maliciosos, cuyos informes tienen la manía de contradecir las intenciones del gobierno municipal, lo que les "obliga" a gastarse más dineros en informes externos.
Aquí hay actitudes culposas, actos culposos, personas poco claras y, sobre todo, explicaciones cínicas e insultantes, amparadas en que la razón y la legalidad, cuando se revelen firmes, no les afectarán personalmente.
Y aún hay desnortados que se empeñan en ignorar todo eso diciendo que lo están haciendo bien, porque ¡qué bonito está quedando Vigo! ¿Bonito? Atún; lo que está quedando es atún-tado.
Y la ETEA esperando a que se estropee para poder convertirla en un solar. ¿Seguro que no hay compromisos ocultos ya contraídos a nuestras espaldas?
¡A los tribunales! / ¡A los tribunales!

14.2.06

Porteiro

Estaba la pastora, lará lará larito;
estaba la pastora, cuidando el rebañito.
El gato la miraba, lará lará larito;
el gato la miraba, con ojos golositos...
Bueno, niños, si no os estáis quietos, tendré que cambiar el tono y contaros el del lobo Feroz, que se comía a Caperucita, o que se liaba con ella cuando pasó a llamarse Carapuchiña Vermella.
Y todo con ese aspecto de amable mucama de los indefinibles "cincuenta", siempre segura de que se impondrá a los niños revoltosos encomendados a su cuidado.
Pero nunca llegará a gobernar la casa, porque una mujer así, por mucho que le permitan jugar con el tren eléctrico, siempre añorará la Mariquita Pérez. Y lo sabe.
Por eso se esconde tras un rostro sin asomo de filo, como uno de esos cuchillos que nunca nos atrevemos a jubilar porque quizás algún día nos compremos el afilador y le encontremos más utilidad que la de seguir mellándole el que fuera costado cortante. La aguda punta ya tuvo mejores días.
Y, sin embargo, ahí está, ni siquiera como la puerta de Alcalá, viendo pasar el tiempo con esa misma mirada de oferta permanente, en un esfuerzo encomiable por sugerirnos firmeza, claridad y nitidez. Pero es como si un malicioso puntillista la hubiese retratado para obligarnos a la distancia prudente.
Yo diría que tras las dos dimensiones de la propuesta gráfica hay una tercera que ha de proporcinar el espectador: debe alejarse para definir los contornos. Pero seguirá siempre ahí, que con un salto de ojos ya tiene bastante.
¿Será posible que, por más que la miro, no me la imagino de primera de la lista?
¡Qué pena de tenacidad desorientada!
Incluso la foto de Toba convence más.
Estaba la pastora, lará lará, lariiiito...

Mari Pepa... ten un morro... onde non se pon o sol

Aínda debe de durarme a cara de papahostias que me quedou ao ler a entrevista publicada no Faro de Vigo esta fin de semana coa concelleira, deputada, e alcaldable do PSOE, Mª Xosé Porteiro. A verdade, só se me ocorre facer de “facheira” (de facho) e anunciar:

1.Temos nova parella de partenaires: Toba-Porteiro.
2.Faise imprescindibel un daguerrotipo do noso mestre MARCOS ANDIÓN onde nos refresque a memoria dos distintos e variados itinerarios político-profesionais de tan inxente personaxe municipal.

Ciudad ¡qué ciudad!

Tal vez sea así, tal como ocurren las cosas, tal como nos las cuentan y contamos... un divorcio más. Una cosa es el acontecimiento y otra muy diferente el contarlo. Las imágenes (las mil palabras, nos dijeron que valían tanto), y si son en movimiento (no habrá qué pensarlas) mejor que mejor (tv, móvil... y, en algunos casos, cine), nos marean dulcemente, nos distraen, nos desenfocan nuestro interés. El caso es no cuestionar con lógica aplastante. La lógica también es difusa, borrosa; la de nuestro tiempo, claro.
Y la ciudad se construye y destruye a base de 'rehabilitaciones' (desmontan un edificio, lo llevan al sanatorio o clínica —digo yo—, y lo vuelven a montar pero ahora con el interior del trinque y la fachada estiradita, pues, bien tersa, donde había tres alturas ahora da para cinco y 'bajocubierta').
La ciudad, el concepto de ciudad como espacio común, como proximidad con los otros, está desapareciendo. Nos quieren 'uno' pero conectados (no importa si con o sin alambres) a alguna autopista digital; conectados con los otros, eso sí, pagando, pagando poco, pero pagando; y, cuando hayamos perdido la 'maniera' del encuentro físico, entonces aplicarán las tarifas reales, las que dan esos beneficios de infarto tales como los que se derivan de las comisiones bancarias (¡qué cantidades, tú!). La ciudad también está sufriendo los golpes de las nuevas tecnologías. Humanizarlas, nos cuentan. Pero al estilo del siglo presente, el XXI. Hausmam dio la pauta siglos atrás (¿cuántos?, siglos atrás). La ruina, si no es turística, ya no cumple aquello de reintregar la historia a la naturaleza; ahora se produce, con lo inútil o viejo, cascotes; con éstos se va rellenando la ría, y también con los espigones y pantalanes de los innúmeros puertos deportivos. ¿Por qué no se guardarán los dichosos barquitos en atracaderos subterráneos, como los coches, o submarinos ¿por qué no? ¿es más bonito un yate que un 'rancho' (como se decía no ha mucho tiempo)?
Los ciudadanos del siglo presente (siglo XXI, sí) en cuanto pueden un poco se van a las afueras de la ciudad; allí pueden leer tranquilamente, forjarse una sólida opinión del estado de las cosas ¡ay! pero viven fuera del asunto, del acontecimiento ciudadano, y cuando opinan lo hacen desde lo contado. Y ya dijimos que lo contado no es lo mismo que lo vivido. Todos somos multitud de unos y algunos (bastantes) cero: como lo digital, ni más ni menos. La ciudad, entonces, como espacio de proximidad, se está diluyendo. Humanizar nos dicen ¿no la estarán digitalizando? Quizá sea ésto lo que hay que hacer: digitalizar, pero de verdad. Apliquen, señores urbanistas, una versión actualizada y photoshopicen con alegría los residuos analógicos de los vetustos inmuebles. ¿Se lo puede usted imaginar? Ellos, los que pueden (poquitos) ya lo están haciendo.
Vigo se caga y se mea en su bahía ¡sin intermediarios! Los baretos y restaurantes deberían reconsiderar eso de 'de la ría' para justificar precio/calidad. Yo, por si un 'ascaso' (muchos lo dicen así), prefiero el 'congelao'. Antes de 'humanizar'=enlosar ¿no habría que tratar (con esmero) nuestros residuos corporales?
Desde hace más de tres mil años (cuentan los libros) la Ciudad está continuamente redefiniéndose. Tal sólo sería de desear que los que tal hacen (esos pocos), seamos unos poquitos (bastantes) más. Del orden que sea (segunda, tercera,...), los casi 300.000 mil de ésta: somos ciudadanos. Pues eso. Entonces, las personas que gestionan lo público ¿atenderán nuestras sugerencias y necesidades? ¡Somos los dueños!, ustedes (esos poquitos) los gestores.

9.2.06

A opinion de OUTROVIGOÉPOSIBLE

A Comisión de coordinación de OUTROVIGOÉPOSIBLE fainos chegar un comunicado sobre o futuro da ETEA. Consideran que “a ordenación dos terreos e instalacións da ETEA constitúe, sen dúbida, unha desas oportunidades históricas que se lle van presentando a Vigo”

Trátase dun recinto, continua a nota que ofrece unhas posibilidades destacadas para unha ordenación exemplar, que conxugue espazo público, arquitectura, natureza e harmónica relación mar-cidade.
A Comisión opina que en correspondencia coa súa orixe, a titularidade do recinto debe ser pública na súa totalidade, subtraída das especulacións urbanísticas e recuperada para o supremo interese da cidade e fóra da presión constructiva que nos invade, tan nidiamente explicitada no Plan Xeral de Ordenación Urbana, que se tramita na actualidade.
Outrosí o recinto debe constituír un espazo público, aberto aos intereses globais da cidadanía, entendidos con sentido de futuro, estimulando sinerxías e contextualizado axeitadamente na realidade dunha cidade mariñeira, pescadora, investigadora e urxida de xestión en I+D+i..


A nota chama atención sobre a grata coincidencia dunha oferta de potencialidades inmensas, formulada polas dúas Administracións circundantes, a Central e a Autonómica, maila posibilidade de xunguir tamén, no que proceda, á Europea. Trátase da CIDADE DO MAR.

O recinto da ETEA é o marco axeitado e a ubicación perfecta neste momento para desenvolver o devandito proxecto, ao noso xuízo. Porén, pode outorgar outros servizos á cidade. Mencionamos algúns deles. Sería, en primeiro lugar, a sede ideal do Parque das Illas Atlánticas – non o Edificio Cambón- polas posibilidades para o Centro de Interpretación, pola súa proximidade ó mar, pola canalización como espazo público, educativo e cultural, etc. En segundo lugar, podería incluírse nela o aparello administrativo-operativo da futura e posible Reserva da Biosfera. En terceiro lugar, terían cabida instalacións relacionadas co mar, como escolas públicas de navegación, actividades de taller e musealización etnoantropolóxica, e outras de lecer, como centros polideportivos.

A asociación desexa facer chegar a opinión pública o feito de que se lle presenta a Vigo unha oportunidade histórica de desenvolver un proxecto integrador, de enorme potencial na xeración de recursos humanos de calidade, de innovación, desenvolvemento, acorde coas prospectivas máis serias de futuro,con implicacións económicas de calado, enormemente engaiolante. E que, por unha vez, dispón do lugar axeitado, ao noso parecer.
Rematan afirmando que hai proxecto, hai, xa que logo, asentamento idóneo. Só pode agardarse xenerosidade no consenso pola banda de todos os sectores implicados. E unha execución impecable e rápida. ¿Desaproveitará Vigo unha ocasión como esta?

As nosas teimas

O benquerido Pablo fainos chegar un convite para participar no xogo das teimas que ven circulando nos blogs. Velai van as nosas

1. A consolidación do bipartito vergonzante PP-BNG

2. A privatización do público

3. A convicción moral sobre a existencia de corrupción na administración e os medios locais.

4. A beleza da Ría, de Cabral, do Eifonso, de Rios, da Salgueira, de Castrelos, da Praza de españa, de Beiramar, da rua Anguila, da fonte de Coutadas, de...

5. A posibilidade dunha cidade distinta. Hai futuro pesía ....

Hasta máis ver, Gumersinda!

Gumersinda é unha muller ocupada. O seu tempo parece non ter fin. Sempre ten faena e entre as mil ocupacións sempre tivo un momento para estar con nos. As veces, poucas, entre reunión e viaxe, poido deixar constancia da súa agudeza nunha frase ou nun comentario. Os seus escritos confeccionados no "notebook" de deseño, viñan con ecos da espera en Peinador, Bruxelas ou Johanesburgo.
Gumersinda deixa Vigo. É unha muller de mundo. Di que sempre estará con Vigoblog pero deixa o seu sitio. Pensa que , agora, desde a distancia é outro o seu papel.
Non te decimos adios, senón hasta máis ver, Gumersinda.
Benvida Ana Pintens!

7.2.06

'Urbanitas' en el MARCO

El MARCO nos presenta actualmente el trabajo de treinta artistas jóvenes; algunos pasaron por la escuelas de Bellas Artes, otros no (tal vez estos últimos sean los más interesantes). Artistas jóvenes; muchos de ellos aún no tuvieron la ocasión de hacer una exposición individual; para algunos de éstos treinta jóvenes tal vez sea ésta la última vez que expongan sus trabajos. El mundo del Arte está así: en manos del los curadores; en manos de curadores que apenas (o nunca) visitan los talleres en los que se produce al margen del dictado de éstos mismos.
Algo chirría en esta muestra ¿Será la cantidad de 'artistas'? La institución Museo da, otorga, confirma qué es lo que vale y lo que no. La producción inmensa de objetos aspirantes a 'obra de arte' hoy en día es abrumadora: ¡no hay en qué trabajar y por lo tanto 'mamá, yo soy un/una artista'!. Marchel Duchamp (leído a vuela pluma) nos permite ser tan poco rigurosos.
¡Treinta artistas en nuestro museo! ¿Cuántos maestros del Impresionismo podemos recordar? Me parecen demasiados 'artistas'. Algo chirría, de verdad, en esta macro-muestra. Bien es verdad que no es lo mismo una caja de cartón en la orilla de la acera al anochecer esperando ser recogida por el camión de la basura que esa misma caja en el ángulo purificador de la sala del 'museo de arte contemporáneo'. El visitante 'desinformao' se ríe pero con cautela confiesa "de ésto no entiendo", se disculpa, y continúa mirando. Asiste, en definitiva, al espectáculo. De éso se trata, de ver y mirar el espectáculo.
No pocos de los visitantes de esta macro-muestra, de esta ingente 'cantidá' de artistas a tan temprana edad, se preguntan ¿dónde están esos artistas que desde hace años venimos escuchando sus nombres pero no encuentran museo que los avale?
Tal vez estos treinta 'artistas' también, como los klinex,...
El rigor del comisario debe incluir 'tiempo'. La mirada necesita pensar. La premura de estos trabajos trivializa, —al regatearle el 'tiempo' que le corresponde a la obra para ser obra— lo que se muestra. Esta exposición encontraría su lugar apropiado fuera de la institución museo, nunca en su seno. O, tal vez, lo que hay que hacer es nombrar este espacio de la antigua cárcel sin la M de museo, lo que vendría a dar ARCO; y sí que en la 'feria' caben este tipo de premuras. Chirría esta exposición por ocupar un lugar del despiste, por olvidarse, los responsables, del elemento 'tiempo' que da vida a una Obra. Conviene recorda que 'Atlántica' hizo su primera aparición en un antiguo hospital allá en Baiona en 1980, y ese lugar no era ni es un museo.

Hoy la prensa da la triste noticia de la muerte de un gran 'curator': Aurelio Torrente. Un recuerdo a su buen hacer.

6.2.06

Itinerarios VIGOBLOG (I)

Duas iniciativas coincidiron dias pasados na organización de itinerarios polo cidade. Por un lado, o Valedor do cidadán, interpretando de forma "sui genereis" as súas competencias, ven de presentar un libro donde recolle unha chea de sendeiros cidadáns. Pola súa banda, a asociación OUTRO VIGO É POSIBLE, organizaou o pasado fin de semán un recorrido documentado.
Ambolos dous coinciden en situar as súas iniciativas no centro da cidade ou ben, no caso do valedor, nos recorridos clásicos.
VIGOBLOG quere sumarse a estas iniciativas suxerindo un recorrido, eso sí sen documentar de momento, que trata de facer ver a outra cidade, na que viven a maioría dos cidadáns e que tamén ten historia.
AS CASAS BARATAS.
Situamos o punto de partida na rúa Aragón, na esquina fronte ó centro comercial, donde se atopa unha edificación de pequenas ventanas, que constitúe o primeiro edifico do noso recorrido. Xirando a cabeza, podemos observar as chamadas "caixa de mixtos" un exemplo de arquitectura nórdica tamén coñecido como casas de Fenosa.
Cruzando e tomando a rúa Coutadas e subindo pola artística ponte que salva tren e autopista, podemos botar unha ollada a un grupo sindical que percorre as beiras do que nun futuro será vias soterradas. Na baixada da ponte torceremos á dereita para internarmonos no Barrio das Flores, un exemplo de urbanización anticipadora a base de adosados pero cunha calidade de construcción alta. A pesares das rehabilitacións todavía quedan currunchos que gardan o antigo sabor dun barrio floreciente. Os nomes das rúas: Xasmín, Caravel, Nardo, Crisantemo enchen de aromas o aire.
Xa en Sanjurjo Badía tomamos cará ó Toural. Ali collemos a man esquerda pola rúa Enrique Lorenzo e despois de pasar uns aberrantes exemplares de construcción moderna volvemos topar cas casas pequenas con xardín que beirean a rúa ata a súa desembocadura na porta da histórica factoria Vulcano.
Tomando á man dereita, por Espiñeiro, asomaremonos á mítica Vichita, barrio de resonancias heroicas donde unha vez non houbo lei.
A subida de Espiñeiro permítenos lembrar o que un día foi o camiño dos "merendeiros" : Alfredo, Manolo, Jaime, Carlos e xa no remate do camiño, o Sanatorio de Pepiño, outrora sanatorio reconvertido en baile e merendeiro e convertido hoxe nun monumento as trapalladas urbanísticas. Debido ó seu caracter exemplarizante faremos unha ofrenda floral para recordar a tantas e tantas ilegalidades que , a diferencia das obras inconclusa do Sanatorio de Pepiño, nunca serán paralizadas nen castigadas.
Como remate, tomaremos polo avenida de Dª Fermina donde a ambos lados erguense unha chea de chalets de fermosa factura.Despois de pasar ó lado da casa do Obispo, donde unha edificación residencial desentona ó lado do vello chalet casi colonial que aquela piadosa dama deixou ós bispos, podemos achegarnos para ver unha panorámica dos terreos da ETEA donde unhas casas baratas (para subsuboficiais) cerran un magnifico recinto donde un portavoz arrogante e unha alcaldesa celosa tratan de edificar un parque temático e non queren que ninguén llo toque.

Desnortada por el monte A Guía

Mañanero domingo soleado. A pasear, me decido, por la cara norte de A Guía. Nunca había hecho este recorrido. Llego a la entrada del puerto de recreo de A Guía. Una barrera. Un guarda. Le pregunto si es propiedad privada. Dice que sí. Que sí pero que puedo pasar y no bajar a los pantalanes. Entro. ¡Menuda extensión ganada al mar! ¡Privado! A la derecha, según se entra, una media playa, la otra mitad queda debajo del relleno para la entrada y unas naves que contienen barcos de recreo a la venta y a reparar; esta media playa, la visible, está llena de basura y lanchas podridas; se accede a ella por un mini acantilado si es que se llevan útiles de montañero, o poco menos: un aboluto abandono al lado del lujo del puerto privado; como la vida misma: la riqueza y la pobreza juntas pero no revueltas. Camino por la enorme explanada. Una cantina lujosilla a modo de sede social; a través de los cristales: cómodos sofás, buenas sillas, estupendas mesas. Sigo caminando. Muchos amarres libres, muchos, algunos carillos barcos a vela y/o a motor, algunos.
Zona privada pero se puede pasar. ¿A quién habrá que dar las gracias por disfrutar de este emporio plantado sobre media playa (pública mientras no se tapó) y un buen trocito de nuestra ría?
Y para completar, a unos cien metros de la entrada a esta propiedad privada ¡a la que nos permiten pasar una vez que levantan la barrera contundente!, bordeando la cara norte de este monte, nos encontramos con este basurero y algunos otros que no he fotografiado para no molestar más.

1.2.06

¿A qué xogamos?

Deben de estar a facerse cunha baralla, polo que supoño que o choio vai de tute, mus , pócker, ... (pero a estes non lles ía o monopoli?).
Digo isto porque o Concello de Vigo ven de asinar a Carta de Aalborg por segunda vez, polo que entendo que colecciona cartas (consta nas actas que o Pleno do Concello de Vigo do 28/12/01 -toma inocentada- aprobou "Adscribirse ó Grupo de Cidades Europeas cara a sustentabilidade, firmando a Carta de Aalborg"). É certo que desta vez con máis bombo, e con Mao (X.V.) de animador, que sempre mola.
Ao que seguro que non responde é ao compromiso do goberno municipal co desenvolvemento urbano sustentable, nin á sublimación da política (¿) ambiental (?) municipal (que qué é iso?, pois polo de agora: recollida de cacas de cans, control de ruídos -manontroppo e asegún de quén- e ¿algo máis?).
Maquillaxe-foto-maquillaxe-foto-...

Aparcan o futuro

Escribe Richard Heinberg no magnífico Dossier da Vanguardia "¿Un mundo sin petróleo?" que , partindo do limitado das reservas petrolíferas e deixando de lado a discusión sobre se o pico de explotación poda darse nesta ou na seguinte década, está fora de toda duda que : "habrá que realizar esfuerzos para crear fuentes alternativas de energía, reducir la demanda de petróleo por medio de una mayor eficiencia energética y rediseñar sistemas completos -incluidas las ciudades- para que operen con menos petróleo".
Neste contexto, é moi preocupante que os criterios de planificación dos responsabeis locais aparenten ser tan coxunturais ou, se cadra, inexistentes. Ó lado de iniciativas tan prometedoras como a ordenaza sobre enerxía solar asistimos á discusión sobre a construcción de novos parkings donde o argumento final ven sendo a "extrema necesidade" . Despois de eliminar centos de prazas de aparcamento gratuito agora é evidente que necesitamos sitio para aparcar. Este argumento, sen embargo, non acaba de ser plausible pois, dando por descontando que haberá que solucionar os problemas dos residentes, a cidade segue funcionando e , por outro lado, non acabamos de entender ben o concepto de humanización que se manexa. ¿Humanizar non significa outra forma de desprazarse e de tomar contacto co medio ou queda reducido á cambiar losetas e anchos de vía?
Pero é que ademais un non pode deixar de sospeitar que os aparcamentos non sexan un fin en si mesmo observando iniciativas como a reorganización de tráfico na zona de Hispanidade donde se eliminan prazas de aparcamento para... ¿facer ver a necesidade dun parking na zona de Villa Laura? ¿Realmente é necesario un parking en Jenaro de la Fuente cando xa existe un na mesma avenida, está previsto outro no Edificio Bandeira e outro maís nas ruas Portela e Cristo?
Pero en todo caso, o máis significativo é como se manexan os criterios "ecolóxicos" na debate municipal. O punto era a gratuidade ou non dos 15 primeiros minutos de utilización do parking. Ai foi donde Julio Calviño fixo ver que a gratuidade animaría á utilización do automóbil privado. Seguindo esa lóxica ¿por qué non poñer os parkings máis caros? ¿por que non reservar a circulación no centro ós vehículos híbridos que contaminan menos pero custan o triple?
A cuestión non está en dar brochazos "ecolóxicos" nun sistema que esencialmente segue a manter unha mobilidade non sostible. E máis ainda cando de resultas de tal medida estaremos privilexiando ós usuarios máis pudientes.
Pero é que, traballando baixo premisas de urxencias (tamén ás das constructoras e promotoras) os problemas non se situan no seu contexto. O problema do tráfico non se resolve pensando exclusivamente nos coches senon na cidade. Por tanto se seguemos articulando a cidade arredor de centros comerciais (abertos ou pechados) ou situando os servizos públicos máis populares (hospitales, centros de ensinanza) na periferia e os de prestixio (cultura, administración) no centro, se seguimos agrupando vivenda en colonias de adosados ou en torres con moito xardin pero sen servizos non só seguiremos con problemas de tráfico (con Ronda incluida) senon que teremos o colapso enerxético asegurado.
Proben con outras iniciativas:
- descentralicen as infraestructuras culturais. ¿Lembran o auditorio de Barreiro? Pois ai só haberá vivendas e unha residencia da terceira idade para que os fillos poidamos ir ver ós nosos pais..en coche.
-fomenten desde a universidade o uso do transporte público eliminado ese panorama de facultades asulagadas de coches
-eviten que miles de alumnos de primaria e secundaria teñan que desprazarse cada dia atravesando a cidade racionalizando a matrícula dos centros
- movan a información (vai rapídismo pola rede ¿saben?) pero non ó cidadán deslocalizando puntos de atención e deixen de mover a alcaldía.
-porpoñanlle a Ikea ou a Eroski que se instalen no Casco Vello e ensaien outro modelo de venta axeitandose eles á cidade e non ó revés.
En definitiva, midan o tempo da cidade en xeneracións e non en lexislaturas.