IX ÉPOCA

29.9.07

Abriéndose al mar

--¿Donde habré metido yo una puesta de sol que había por aquí?
--¿Busca algo, buen hombre?

--Noo... Es que juraría que aquí antes había una puesta de sol.

--La había, si; pero como no daba un duro, pues...

--...La quitaron, ¿no?

--Ya le digo que no era rentable.

--¿Y la pantalla esa, sí?

--Hombre, para el que la hizo, el que la vende y el que la autorizó..., pues, tú verás.

--Lo que yo veo es que parece que va a anochecer más temprano.

--Es que ya ha caído el telón, ¿no lo ve?

--Entonces, la obra ¿cómo se llama?

--Abrir Vigo al mar, oiga, abrir Vigo al mar...

--Ah, ¿pero tienen mar aquí?


28.9.07

Que intereses defenden?

Finca do Conde. Como se come isto? Partamos do trile de que Chema Figueroa recoñece que tiña informes tanto para dar a licencia como para non dala, con "risco" parecido de xuridicamente equivocarse. Se non daba a licencia, o maior prexudicado sería ING Real Estate, multinacional holandesa que xoga forte dende hai anos co PERI Finca do Conde e que ameaza con monopolizar as nosas vidas coa súa cor laranxa e os seus empurronciños. Xa dende tempos de Manolo Pérez leva a multinacional perdido nos tribunais todas e cada unha das veces que as aprobacións do planeamento foron recorridas e foron sentenciadas (e que sistematicamente foi recurrindo, para gañar tempo e pasara o que pasou). Se Figueroa non daba a licencia, podería ocorrer que ING fose aos tribunais e estes fallasen, no pior dos casos (raramente, con tres sentenzas en contra do planeamento que substentaba a licencia), contra o Concello, que se enfrontaría a unha posiblemente máis que leve indemnización e á obriga de concedela despois, no improbable caso -como xa se demostrou- que o Tribunal supremo dese a razón a ING nos seus recursos contra as sentenzas do tribunal superior de xustiza de Galicia. Pecata minuta. Sen embargo, a decisión de concedela nestas circunstancias SÓ podía prexudicar aos intereses públicos xerais e SÓ podía beneficiar ao interese privado.

SÓ hai unha resposta posible a tan extraño comportamento: perante a dúbida, Figueroa (e o BNG coa súa transcendental e sorpresiva abstención en xullo de 2003) optou -paradoxicamente nun representante dos intereses xerais- por arriscarse A FAVOR da parte privada e CONTRA os intereses públicos. SÓ hai unha resposta posible para que un representante público opte, en caso de dúbida, por favorecer unha operación privada que moverá, a favor da multinacional, moitos millóns de euros no seu beneficio: que representa realmente os intereses desa empresa privada.

A música patética a todo isto, e da que neste blog dimos comprida e desglosada información, pona o curiosísimo convenio secreto asinado por C.Porro e ING para o patrocinio da Volvo e que, a estas alturas, segue sen ser desvelado polos actuais gobernantes. Case o 50% do total aportado por ING, foi parar casualmente ás contas das empresas Significantia e Abano, relacionadas con Mapi Egea, xefa de gabinete da Porro e do "proveedor de oportunidades" Pedro Costas, socio da "sogra de Mapi". Isto é, lévanse 677.625,60 euros do millón e medio aportado, en concepto aínda non se sabe de que "servizos" publicitarios e de comunicación. Ou sexa, 100 millóns das antigas pesetas para un lado e o resto, para os gastos, que algo farían... que a estes exipcios gústalles sempre redondear.

É a obriga dos actuais gobernantes ensinarnos a tódolos cidadáns tamén, ademais dos informes técnicos que agora amosan, os documentos do convenio secreto de Corina e Mapi que, cando estaban na oposición, reclamaron pública e reiteradamente. Como é a súa obriga reclamar as responsabilidades que correspondan, e non só as "políticas".

Dende Vigoblog, aportamos o noso gran de area á recuperación da memoria neste asunto: non hai máis que clicar na nosa etiqueta temática. Que ninguén se escaquee agora con mentiras ou con silenzos. As actas da Xerencia de Urbanismo están aí para avergonzalos.

Milagres

Punta Balea, Cangas

27.9.07

Frases celebres

Declaracións de Santi Domínguez a propósito do proxecto de Presuspostos do Estado:

"Vounos calificar nunha palabra: absolutamente cabreantes"

En dos palabras ¡im presionante!.

Pero ¿que é un partido político?

Teño que confesar que son dos que, a trancas e barrancas, creo que os partidos son instrumentos útiles para a democracia. Creo, incluso, que aparece así recollido na Constitución, que polo que teño entendido é un papel importante. Sen embargo, a metástase que ven provocando a corrupción está extendéndose imparable e así atopámonos coa privatización , e conseguinte mercantilización da actividad partidaria.
Ven isto a conto do sucedido en Cangas coa ACE, a coalición de Mariano Abalo. O Concelleiro de Urbanismo encargou un estudio de alternativas para Massó polo procedemento abreviado invitando a tres empresas. Só Oitava illa presentou un proxecto e, xa que logo, foille adxudicado. De Oitava illa o noso amigo Google danos moitas referencias sobre o seu traballo en bioacústica e na recuperación de sons tradicionaís como os das campás do Morrazo. Sen embargo, a futura consultora está en construcción. A cousa é para facer uns chistes pero se, como dí Sotelo, a Oitava illa traballou para a campaña de ACE, estamos diante dun exemplo maís de privatización da acción política ou, mellor, da construcción dun novo partido político.
A realidade é que os partidos cada vez se asemellan máis a unha empresa con servicios externalizados. Xa non fan falla os militantes para pegar carteis porque diso se encargan as axencias de publicidade. Axencias que aconsellan a imaxe dos candidatos, elixen as mensaxes e nalgún caso, chegan mesmo a intervir no programa electoral. Da mesma maneira, cando os electos están inmersos na xestión, non dubidan en contratar- e pagar con cartos públicos- informes, estudos externos, actividades e eventos as empresas que, ¡vaia coincidencia!, xa tiveron relación co partido. Asi o proceso que comezou coa privatización dos servicios esenciais -transportes, abastecemento, saneamentos, aparcamentos, etc- segue imparable abarcando cada vez máis áreas de actividade. ¿Donde para isto?. Nos meus piores pesadelos aparece unha empresa que por un módico prezo vai votar por min.

26.9.07

Se acaba este verano

Nueve no es verdad














museo.

(Del lat. musēum, y este del gr. μουσεῖον).

1. m. Lugar en que se guardan colecciones de objetos artísticos, científicos o de otro tipo, y en general de valor cultural, convenientemente colocados para que sean examinados.

2. m. Institución, sin fines de lucro, abierta al público, cuya finalidad consiste en la adquisición, conservación, estudio y exposición de los objetos que mejor ilustran las actividades del hombre, o culturalmente importantes para el desarrollo de los conocimientos humanos.

3. m. Lugar donde se exhiben objetos o curiosidades que pueden atraer el interés del público, con fines turísticos.

4. m. Edificio o lugar destinado al estudio de las ciencias, letras humanas y artes liberales.

Real Academia Española.


En la antesala del departamento de Cultura del ayuntamiento, hoy, en la mesita había estos dos folletos rancios.
Uno anuncia 9 museos, pero la realidad es que el Archivo Pacheco está cerrado; el Museo del Mar está cerrado; el MARCO no tiene colección, es algo así como un hotel de obras de arte en tránsito; es decir a estos 'hoteles' se les llama Centros, Salas... pero no museo. La Colección Fernández del Riego no es un museo, ni mucho menos. Es decir... hoy, esta ciudad ofrece dos museos: Castrelos y Liste.
El otro folleto, "Revistum": patético. Dice en él el arquitecto César Portela (autor del Verbum o Casa de las Palabras, o como quiera que pueda llamársele a este edificio): "La Casa de las Palabras ha de ser un Tempo del Lenguaje. Su Arquitectura no puede ser una Arquitectura cualquiera y menos una arquitectura banal, superficial, de esas que hablan por hablar, pero que a la postre no dice nada, o al menos nada interesante." ¡Qué buen tino! Ahí no ocurre nada de nada.
Los museos de la ciudad, a pesar del folleto, son dos y mal gestionados.

Hay-on-Wye, un pueblecito galés de 1700 habitantes tiene hoy 41 librerías. Podríamos 'hermanarnos' con Hay-on-Wye.

Ambientes


El Calvario: un buen pasear.
Calle Venezuela ¡ni un mísero banco!

25.9.07

Lúa

A lúa, agora mesmo, dende a redacción de VB

24.9.07

Sentémonos un momento...


La paradojas son cayucos que con infinitos riesgos nos salvan (con frecuencia) de la hambruna. Hablaba aquí del envejecimiento de la población gallega y ahora hablaré de lo jovencísima que es la humanidad ¡cuánto aún dependemos de la rueda!
Trece mil quinientos millones de años del Big Ban. Hace unos tres mil ochocientos millones de años que surgió la Vida. Y unos cien mil años hace que surgió lo que damos en llamar la Inteligencia (humana).
Somos, la humanidad, un hecho realmente jovencísimo. Para permanecer no hay más camino que la cooperación. En todo ente viviente hay jerarquización de funciones a desempeñar; si ésta se rompe surge la anomalía, entra en crisis la permanencia.
El alcalde de Vigo —como el de todos los ayuntamientos de este país— no lo elegimos los votantes; lo eligen los concejales, que en listas cerradas, sí elegimos nosotros. ¿Cómo, entonces, el sr. Domínguez se queja de que el alcalde que él nos eligió se entromete en las funciones de todas las concejalías? ¡Es su deber!
Sr. Domínguez, el ayuntamiento es un organismo inteligible y responsable. Si sus discrepancias con el sr. Caballero, si las discrepancias de su grupo, el BNG, con el grupo del PSOE son tantas ¿por qué apoyó su candidatura a presidir la alcaldía?
No, no es posible dos proyectos municipales con igual relevancia; sí es posible la fusión de dos proyectos en uno cediendo cada cual en beneficio de la coherencia, y el resultado de esta fusión la dirige, supervisa y representa el alcalde y no el teniente de alcalde.
Si las discrepancias son para usted y su grupo relevantes, lo coherente es que deje de prestar el apoyo al equipo que gobierna, y reuniéndose nuevamente vuelvan a nombrar, todos los grupos, a la persona que los dirija.
Somos realmente jóvenes, y como tales, con frecuencia actuamos de manera poco reflexiva. Por favor, sentémonos un momento... y reflexionemos; y reflexionen sres. concejales antes de hablarnos. Para eso les hemos elegido como concejales. Y no olviden que el alcalde lo han elegido ustedes. Queremos, los ciudadanos, permanecer; para ello necesitamos coherencia.

23.9.07

¿En Segunda ou en Marcha atrás?

O Celta, futbolistica (e oficialmente) en Segunda, por méritos propios. Como club da cidade, claramente en Marcha atrás, con mensaxes evidentes por parte da directiva de que esto é, fundamentalmente, un negociete de espabilaos.
Porque, ¿quén é ese novo director deportivo que, recén chegado do Madrid, dille con malos modos a Gustavo López o que de verdade lle interesa ao Celta?. El, como sí o sabe, pasa do xogador máis querido e identificado co club, ou cede (¿?) a un equipo mediocre da liga inglesa ao noso maior valor -Oubiña- (e vai e se manca gravemente aos dez minutos da estrea; ou sexa, un negocio de altura).
Polo demais, mercadeo de xogadores, que algún sairá con posibilidades de servir de excusa para moitapastasincontrol.
E así nos vai (aínda que hoxe, gañamos)

22.9.07

Cascudas

Al parecer la misión de los humanos en este planeta es dejarlo todo listo para el gran advenimiento de las cucarachas.
Grafiti no Muro de las palabras -Barcelona CCCB

RECIBIDO:

Dende a 'plataforma pola defensa da ría' facemos un chamamento a tódala cidadanía a unha concentración en solidariedade co Courel, o domingo día 23 ás 11:00 da mañá na pista de patinaxe de Samil. Convidamos a todos/as a que se sumen a nós neste acto festivo e reivindicativo. Como sabedes O Courel está en perigo e necesita do apoio de todos/as. Para máis información sobre a situación do Courel, podedes ler o arquivo que consultar a páxina de SOS Courel.

21.9.07

Envejecemos (la población gallega)



Anteayer nuestro conselleiro de Traballo nos lo contaba: 19.719 jóvenes abandonaron su Comunidad Autónoma en 2006 —esta Galicia nuestra— para trabajar allí donde les ofrecieron trabajo.
También nos dijo que Galicia, en ese mismo año, atrajo a 11.365 jóvenes de fuera.
El saldo, entonces, es de menos 8.354 jóvenes trabajadores.
Lo que no que se dijo muy claramente es que el grado de formación de toda esta juventud es mucho mayor en los que emigraron que en los que llegaron aquí.
Esta pérdida de campo laboral es síntoma grave de falta de creatividad empresarial.
La población envejece en esta Galicia, porque enveceje la oferta social en todos sus ámbitos. Por nombrar dos 'industrias' muy apoyadas por el stabliment citaré El Camino de Santiago (Santiago de Compostela) y Los 100 Grandes Buques (Vigo). ¡Cuántos dineros y esfuerzos empleados en estas dos 'actividades'! Por cierto, tanta inversión —dineraria y mediática— para estas fruslerías ¿qué aportación al PIB galaico representan? Este dato seguro que nos sorprendería.
En el caso de Vigo resulta patético ver a turistas nórdicos y nórdicas interrogando perplejos el callejero de la ciudad en la hermosa calle Torrecedeira ¡llena de raquítica arquitectura! o en la rúa Alta adornada de casitas ruinosas. La olívica sí que es una oferta turística deplorable.
No sólo se queman los montes, también arden de cuando en cuando las esperanzas al contemplar la oferta cultural de este pujante municipio.

20.9.07

Que Dios se lo pague


Nos llevan lustros de ventaja. Pero también nos sirven de referencia para ir barruntando lo que se nos avecina. Un sendor de los EE.UU., de Nebraska, para más señas, probablemente harto de estrellarse contra los muros de la política en su país, ha decidido dejarse de intermediarios, de testaferros y de medianías y le ha puesto una demanda judicial a Dios.
La idea no es mala, que bastantes desgracias tenemos que parecen no ser responsabilidad de nadie de por aquí. Pues a lo mejor es porque Dios lo ha querido. Y, oiga, eso de meternos terremotos, sunamis, guerras limpias (¿?) y sucias, huracanes y plagas de langostas, con los clásicos agravantes de premeditación, alevosía y abuso de autoridad tiene delito, habrá pensado el senador yanky.
Pues no seré yo quien le diga que no está en sus cabales. Porque parece que el representante de la voluntad popular tiene muy claro que, como causa última, o primera (que para eso es Alfa y Omega) grandes delitos resultan de la obra de Dios.
El senador, cuyo nombre no importa, lleva en el cargo desde 1970, lo que me hace suponer que antes de llegar hasta aquí se habrá estrellado contra "muros contenciosos", contra "inmunidades providenciales" y contra decisiones que más parecen surgir de la mente del Diablo que de probos seres humanos.
Pues va a ser cosa de tomarle el ejemplo y demandar al Papa, que dice ser el representante del Todopoderoso en la Tierra, al arzobispo de Canterbury, a los Primados de las iglesias ortodoxas, a los imanes y ayatolas que dicen interpretar o representar a Alá (que es como se dice en árabe Dios), porque la petición de comparecencia del demandado en los EE.UU. parece difícil de conseguir. Por una parte, porque, aunque dicen que está en todas partes, lo cierto es que no hay manera de dar con él, por mucho que el buen senador lo haya convocado reiteradamente con invocaciones del tipo ¡Manifiéstate! ¡Manifiéstate! Pero, ni flores. Por lo visto, según se recoge en la demanda, el demandado es conocido por "varios alias, títulos, nombres y designaciones", y, claro, se escaquea.
Y, como dice en su demanda, el senador considera que quienes, pública y notoriamente, dicen ser sus representes (del nombre que sea, con el alias que sea, con el título que sea, o como sea) sean los que comparezcan, que éstos sí tienen domicilio conocido y se les puede hacer llegar la citación.
El caso es que este hallazgo se me antoja a mí como un recurso a la desesperada. Ante los entramados jurídico-administrativo-políticos de "Finca do Conde", PXOM de Vigo o "Cidade da Cultura" queria ver yo al Senado de los EE.UU. al completo.
Aquí, como parece pasar en USA, ni Dios se responsabiliza de nada. Que se dan licencias ilegales y alguien se opone; pues es que no sabe nada de política. Que se decide ir a ver si nos cae algo en lo de pegar tiros en Irak y alguien protesta; pues es que no sabe lo malo que era Saddam Hussein; que los jueces encuentran ilegalidades en la obra de los hombres; pues debe ser cosa de Dios, porque nadie aparece como responsable personal de la "desfeita".
Lo único que me preocupa es que, tal y como se las gastan los yankis, igual consiguen condenar a Dios. Y no quiero ver yo como se va a poner, que me sé que cuando la peña se divertía mazo en Mesopotamia y pasaba ampliamente de él, les mandó una de fuego de azufre a Sodoma y Gomorra, que, además de dejar bien a las claras lo homófobo que es el demandado, se los cargó a todos menos a Lot y familia (lo de la estatua de sal de la mujer puede que sea una leyenda urbana, pero acojona, ¿no?). Y ¿qué me decís de lo del Diluvio? Eso si que fue un puntazo, no esta carallada del "cambio climático" y el "calentamiento global", que son sólo temillas para mantener preocupada a la peña.
El caso es que yo estoy de acuerdo con la iniciativa del senador por Nabraska., quien despúes de 37 años de ejercicio de la política, algo sabrá de cómo es el tema, digo yo. El senador es lo que podríamos llamar un radical. Es decir, uno que va a la raíz de las cosas, cansadito que debe estar de tanto andarse por las ramas.
En fin, que dejemos a Corina y sus convenios con ING, sus trapicheos con Mapi y el coro celestial de agencias publicitarias que nos chupan la pasta; a Toba, Figueros & Co., con sus cubiletes para lo del "trilé" con la Consultora Galega del Pino y el César, y a Caballero con su pirola celta en la punta del puerto, y vayamos a la raíz del problema.
Y, aquí se me viene a la mente un viejo chiste que se contaba hace años en Portugal:
Resulta que el Consejo de Ministro que presidía Marcelo Caetano trataba de abordar la solución de una tremenda crisis económica. Casi desesperados los ministros, uno de los miembros del gabinete esboza una genial idea:

--Declaramos la guera a los EE.UU.; nos invaden, nos ganan y luego nos tienen que ayudar para que nos pongamos como Alemania con lo del Plan Marshall...


Un instante antes de que el Gobierno portugués, encantado con la idea, decretase la declaración de guerra, alguien pidió la palabra, para una cuestión de fondo:
--¿Y si les ganamos?

Ni que decir tiene que no hubo declaración de guerra ni farrapos de gaitas: por lo visto entendieron que el riesgo era muy elevado.
Al hilo de estas reflexiones se me ocurrió pensar que lo de la demanda a Dios tampoco tiene mucho futuro, porque ya una vez lo condenó a muerte un tal Pilatos (¿o fue Herodes?), y les resucitó, con el resultado de todos conocido. Claro que por entonces no había ni silla eléctrica, ni cámara de gas, ni inyección letal, formas mucho más humanitarias y, en la mayoría de los casos, más efectivas que la vieja crucifixión.
En fin, que sólo me queda solidarizarme y compadecer al buen senador por Nebraska en su desesperación. Aunque tendría que recordarle que ya Dios dijo que su reino no era de este mundo y que nos fuéramos apañando con lo que hay. O sea, que se ha procurado una inmunidad derivada de la falta de competencia de los tribunales de justicia terrenales para procesarle.
Iba a decirle eso de ¡que Dios se lo pague!, pero la verdad es que me ha dado no sé qué... Realmente, me parece mucho más adecuado un ¡Vaya usted con Dios, hombre!

19.9.07

Nos desorientan


Si fuese la directora de una empresa es de suponer que el accionariado estaría muy preocupado en el caso de que la vicedirección dijese públicamente de mí que estaba, cuando tomase yo una decisión empresarial, en un "error". Resultaría evidente que algo en esta empresa marcharía mal. No puedo imaginarme, por ejemplo, que en Caixanova o en Astilleros Vulcano, el vicedirector/a pueda sin más ni más, decir públicamente que una decisión de la dirección es "un error"; ¿pueden ustedes imaginárselo? Es de suponer que el equipo de dirección de una empresa tiene objetivos comunes, y que las estrategias para alcanzarlos las diseñan "dentro" de la empresa, no trancendiendo las lógicas discrepancias de criterios; una vez discutidas "dentro" las distintas valoraciones, se toman decisiones y sólo trasciende la unanimidad. Así funciona una empresa responsable.
El ayuntamiento no deja de ser una empresa ¡con cientos de empleados!, y en el caso de Vigo con cerca de 300.000 personas dependiendo de su gestión. ¿Por qué entonces el teniente de alcalde, sr. Domínguez, dice públicamente que tal o cual decisión del alcalde —su superior y jefe, evidentemente— es "un error"? Sí así lo ve el sr. Domínguez ¿no debería dimitir de teniente alcalde? La gestión de aquello que afecta a un gran número de personas no puede ni debe ser bicéfala.
El descrédito de la clase política es algo que hay que reparar, y los primeros que tienen la obligación de hacerlo son precisamente esa misma "clase política". De no hacerlo llegaremos, en las elecciones, a votar, como recientemente ocurrió en Marruecos, del orden del 20% de los censados. Si el 80% del electorado 'pasa' ¿qué puede ocurrir?
Eso de la Universiada para el 2015 —"largo me lo fiáis amigo Sancho!"— no deja de ser una tontería. ¿Es que no tiene nuestro municipio asuntos más cercanos y urgentes en que ocuparse?
Un poquito de unanimidad frente a sus electores no les vendría mal ni a ellos ni a la ciudadanía que de sus actos tanto dependemos.
Sus discrepancias públicas, sres. Caballero y Domínguez, nos desorientan, y también nos aburren.

Dado el espectacular crecimiento del número de ciudades en el mundo —en China, en lo que va de siglo, han surgido decenas de ciudades de más de un millón de habitantes—, y del número de habitantes de las ya existentes, son numerosos los foros mundiales de debate en los que se estudia y analiza el tema "qué ciudad construir". Y la prensa local no informa de si alguno de nuestros munícipes acude y está atento a esas ideas que de tales foros emanan, ¿o tal vez será que no se interesan por esta tan candente cuestión?
De verdad, sres. Domínguez y Caballero, nos aburren y desorientan.

17.9.07

Manual de urgencia para corruptos

El Caballero tocayo del hermano de Caín nos ha venido a decir lo que ya todos sabíamos. Lo sabían desde el topo-hobbit hasta el mismísimo Zorro; lo sabía la vidente dipsómana, y era consciente de ello hasta el semiólogo externo. Nos lo habían advertido, pero como la superioridad me encargó que los despidiera a todos, por plastas, pues no hemos vuelto a verlos.
El Abel, revestido de la "prudencia" que da el estar donde está, se ha ofrecido a evitar que nos quedemos a dos velas por tener que pagarle a ING los "réditos" de la ilegalidad que le permitieron cometer los que hace no tanto tiempo gobernaban esta ciudad. Es decir, que va a recurrir la sentencia que ha declarado ilegal (y demolible) el Centro Comercial Gran Vía, construido gracias a las grandes dosis de cinismo y, presumiblemente, corrupción puestas en práctica por la "joint venture" PP-BNG-ING, con el manifiesto desagrado del PSOE, presumiblemente también, por haberse quedado fuera del chanchullo por culpa de aquellos dos desalmados "outsiders" llamados Ventura Pérez Mariño y Mauricio Ruiz.
Pero nuestro "Horse man" (alguno lo traduciría como "Gentleman", pero yo no) ha salido al rescate de la "desfeita" y, con un memorable acto de filibusterismo legal, nos evitará la quiebra de las arcas municipales recurriendo una sentencia que, al mismo tiempo, califica de correcta y difícilmente rebatible. Supongo que los asesores legales de los que dispone el Ayuntamiento (externos aparte) le habrán dicho algo así como: "esa sentencia no se la salta un gitano y no servirá para nada recurrir".
--Pues yo creo que sí.
--Que sí, ¿qué?

--Que, eso, que sí puede servir para algo.

--Como no sea para perder tiempo...

--Precisamente.

--Pues qué bien.

--Con una precisión: no se perderá el tiempo, sino que se empleará en que corran los plazos para que se apruebe el PXOM que lo legalizará, además de paralizar cualquier intento de algún desalmado que pueda exigir la ejecución de la sentencia.

--Jo, jefe, qué idea; por algo te han hecho alcalde.

--De nada.

Y, así, burla burlando, se deja negro sobre blanco algo que invita a una serie de reflexiones al margen de las precisiones y los resquicios con que la legalidad se hace permeable a los trapicheos.

El conocido mecanismo, que todos negarán de palabra y confirmarán de obra, consiste en que, previamente convencidos quienes tienen la capacidad para autorizar o negar, de que el asunto es productivo, se habilita un proyecto cargado de tantos millones que, o se traga, o nos arruinamos por querer apuntalar la legalidad. Y sorteando las críticas y las imputaciones de ilegalidad a base de "asesores externos", pagados con nuestro dinero para su beneficio y el de los que se lo encargan, se concede una licencia de construcción contra los dictámenes jurídicos, las sentencias judiciales y el mismísimo sentido común, que para cuando se logre restablecer la legalidad mediante jueces, serán otros los que carguen con el mochuelo.
Pero, como restablecer la legalidad supondría indemnizar a quienes, alegando buena fe (¿?), han invertido su dinero en construir un monstruo innecesario, y eso se nos pone en "un pico" que nos dejaría sin un duro, pues sorteamos la ley como podamos y, finalmente, los corruptos, los que se han puesto fuera de la ley y aquellos a quienes han beneficiado, se salen de rositas.
A mí, realmente, me importa un comino de qué forma se puede sortear la ley para evitar su cumplimiento. Lo que me interesa es que una ley, supuestamente elaborada para protegerme, sea atendida, no esquivada por cualquier enjambre parasitario.
Si aquí hemos dicho más de una vez que el BNG ha sido cómplice en el caso "Finca do Conde" cuando se abstuvo consciente de que su abstención era un "placet" para una operación urbanística que antes denunciaba, lo mismo diremos ahora de un alcalde que (a lo mejor resulta plausible su franqueza) viene a esforzarse para que nadie salga "fostiado" por culpa de los jueces y de la ley.
Y, digo yo, ¿qué hay de las responsabilidades personales de quienes autorizaron la ilegalidad que han constatado los jueces? Corina, Toba, Figueroa y el resto de la "trouppe" que se hartó de insultar a Mauricio y culpó de todos los males a V.P.M., ¿se estarán partiendo en culo de risa, con sus bien ganados presuntos provechos? ¿De quien se seguirá riendo ING, con el negocio ya hecho a costa de incautos comerciantes que se pudren en la soledad del Centro Comercial Gran Vía? ¿Va a seguir participando del ameno cachondeo Consultora Galega, después de cobrar un par de veces por un Plan cargado de irregularidades, pero, sobre todo, malo de solemnidad?
En fin, que si usted tiene madera de especulador, escrúpulos de corsario del Caribe y una punta de pasta para el "Untamiento", déjese de hacer el tonto y encárguele una "cuenta naranja" a la medida a alguno de esos "proveedores de oportunidades" que pueden encontrarse en cualquier "pret à porter". O recurra a esas "asesorías urbanísticas" (gabinetes de influencias, les llaman algunos), que pululan por doquier sobrevolando el espacio colindante con los núcleos de poder político. Y consiga que los administradores de la plebe se salten la ley a la torera, que el asunto no sólo les saldrá gratis judicialmente, sino que podrán seguir intentando más trapicheos con nuestro dinero.
Luego nos dirán que es por nuestro bien por lo que tratan de "legalizar" lo ilegal, porque en caso contrario nos costaría la quiebra. Es decir, que la exigencia de cumplimiento de la ley es algo tremendamente permeable al dinero. Se puede cometer cualquier ilícito, con tal de que su reparación les cueste a los perjudicados (nosotros) tanto dinero que sea mejor mirar para otro lado.
Fantástico: si no queremos cagarla, tendremos que perdonarle a los delincuentes sus actos delictivos, y pagarles los gastos.
Aquí sobra desfachatez, falta honestidad, sobra filibusterismo y ya no queda ni pizca de vergüenza, venga de donde venga.
Ellos lo saben. Ahora quiero que sepan, que nosotros también lo sabemos, y que sabemos que saben que lo sabemos. ¡Que lo sepan!

Caixanova Caixagalicia: más democracia

Las dos entidades financieras con más representación y poderío deberían hacer mucho más transparente su gestión.
Recomendamos el artículo de Antón Baamonde en El País

Intervención en IRAN ¡¡¡No!!!















Desde los EEUU y desde Francia llegan voces...
Este blog trata de lo que ocurre a y en Vigo. Y la muy probable intervención en Irán también es asunto de viguesas y vigueses, lo es de todo el mundo.
Después de lo de Irak ¿no han aprendido?

13.9.07

A mala educación

Voltan os pequenos á escola. Á hora da saída escoitamos cada vez máis acentos novos. Xunto ós familiares ourensán ou o pontevedrés do interior, sonan as músicas uruguaias, arxentinas, brasileiras ou da europa do leste. A escola, a pública, vainos dando un adianto do que será (ou xa é?) a cidade de mañán.
Conscentes ou inconscentes, non o sei, desa realidade os noso gobernantes porfían en grandes debates sobre a educación. Aquel quere introducir elementos identitarios a base de mandilóns e hinos cantados ós dous anos. Este pretende fomentar as linguas extranxeiras extramuros da escola. Esoutros están dispostos a facer perder cursos obxetando unha asignatura que eles -¡eles!- consideran atentoria contra a súa moral, e dicir, a que un dia quixeron facer moral de todos sen reparar en medios.
E entrementras a realidade, tozuda, demostra que garderias, escolas e institutos son un axente máis na tarefa de educar. Se así non fose teríamos xa neste momento conductores responsables, persoas solidarias e mimadores do medio ambiente e da súa propia saúde. A educación é un proceso sen horarios con multitude de "profesores e profesoras". Pais, nais, conductores do vitrasa, camareiros, policias locais, peóns, médicas, enfermeiros, vendedores e tamén os políticos e políticas. Estes últimos poderían reflexionar un pouco e pensar que dificilmente podemos crer o seu discurso catrastofista sobre os males de tal ou cual educación se a renglón seguido pasan a insultar, berrear e patear. Como pode un xove convencerse da importancia da lei -mesmo da constitución- cando centos de violacións da mesma fanse sen repercusión nengunha? Como inculcar sentido da responsabilidade cando un pode empregar o seu posto para enchufar familiares e amigos, favorecer promotores ou destrozar a cidade e segue ostentando cargos sen , nin tan sequera, pedir desculpas?
Hai problemas grandes na educación pero sobre todo na falta de educación cívica que amosan unha grande parte dos nosos gobernantes. Aprobarémolos neste curso?

Oroza, Lamazares, Macías






















Desde Vigo, en Vigo, para Vigo son éstos, nombres que mantienen vivo el instante fugaz; la mayor encomienda del Arte.
Oroza y Lamazares esta tarde en el MARCO: la Voz y la Imagen.
De Enrique X. Macías el próximo día 22 en la Casa da Música en Lisboa sonará La Lyre du Désert.

12.9.07

25 años sin Guillermo Monroy























Guillermo A. Monroy, Vigo 1954 - 1982, pintor.
Han pasado 25 años.
Una ocasión para que la ciudad, su ciudad, lo recuerde.
Tal vez el MARCO podría dedicarle una de sus salas, tal vez.

11.9.07

Outra ocorrencia

Informa o Faro que dende as concellerías de Cultura e Patrimonio Histórico preténdese adicar o Museo de Castrelos soamente a arqueoloxía. Novamente un goberno municipal volve desprezar as propias institucións e, en lugar de someter a unha delicada análise a situación museística de Vigo e, en especial, a do seu Museo máis representativo, comeza polo final, dando respostas sen tan sequera ter sabido plantexarse as preguntas.

O modelo volve a ser semellante ao de López Chaves que continuou co xa tradicional maltrato a un Museo sen dirección, persoal nin proxecto, montou pola súa conta unha sala bonsai de arqueoloxía ao estilo de museíño de aldea e, finalmente, arreou unha campaña surrealista sobre un ungüentario bizantino, xaleado polo seu pai, que ten na tal peza unha revelación divina coa que continuar co seu "machito" viguista do Camiño Portugués.

Calquera cousa, calquera ocorrencia, menos plantearse seriamente un proxecto museolóxico para Castrelos, que parta do respecto e comprensión das magníficas e maltratadas coleccións que atesoura, que aprenda da súa historia, decindindo, só ao final dun proceso de estudio, discusión e diálogo, cal debe ser o futuro máis razoable para este patrimonio.

O que faltaba é que a ousadía e a ignorancia manifestada por C. Porro ao levarse parte da colección de pintura de Castrelos ao caserón do Areal para mellor encher o seu persoal baleiro cultural, se consolidase agora por parte da Maure e do Xésus, aparcando no antigo reitorado os cadros de Castrelos baixo o supremo mando dun conserxe.

P.S. Falando de Maure... tería tal inspiración en Bangkok?... por certo, estamos esperando un informe completo sobre a singular expedición, para saber en que nos gastamos os cartos os vigueses.

10.9.07

"Atensión pelota al juego " ou " ollo ó piollo"

Dío hoxe La Voz e xa o dicía eu en Vigoblog en xuño.

9.9.07

Parásitos

Del lat. parasītus, y este del gr. παράσιτος, comensal. Que vive a costa de otro de distinta especie, alimentándose de él y depauperándolo sin llegar a matarlo.

Os partidos políticos que hoxe coñecemos non refiren a súa actividade á sociedade, senon a si mesmos. Conforman estructuras que teñen a súa razón de ser na parasitación dos distintos niveis do Estado e das administracións públicas, lugar único do que se alimentan e no que se reproducen. Se aparentemente semellan perseguir obxectivos programáticos e políticos diferenciados, na realidade a súa única razón de ser é dar cobertura precisa ás estratexias de parasitación e garantir a reproducción e crecemento dos seus membros. Esta ocupación xeralizada do "corpo" estatal faise en competencia entre eles que loitan por repartirse o espacio das administracións públicas, antigamente ocupado por un corpo especializado de traballadores seleccionados mediante procedementos máis ou menos obxectivos (oposicións) chamados funcionarios. Nesta loita por ocupar un espacio necesariamente limitado, prodúcense alianzas tácticas, pero, esencialmente, prodúcese unha alianza permanente e de fondo baseada na aceptación por todos dunhas regras do xogo non escritas e en xeral, contradictorias co corpo legal. O pacto profundo en circunstancias de alternancia na parasitación dun mesmo espacio é o do "punto final" ou o de "non levantar as alfombras". E se respecta escrupulosamente e se castiga a todo aquel que teña a tentación de remexer no lixo. O exercicio da política neste ecosistema consiste xa non en convencer mediante métodos comunmente aceptados como democráticos aos electores, senon en ser máis listo ou con menos escrúpulos cós outros partidos en utilizar tódolos medios para:

-Extraer o máximo beneficio da privilexiada posición arbitral en materia económica das Administracións públicas mediante unha hábil xestión dos mecanismos de coacción e fomento que están na base da actuación do estado.
-Optimizar os mecanismos de persuasión da opinión pública. Unha parte para publicitar o engano dunha xestión de cara aos intereses xerais. Outra para conquerir a maior porcentaxe posible de voto cautivo, mediante sistemas de favores que se extenden de arriba a abaixo e de abaixo a arriba en toda a cadea de xestión.

Pero esta acción parasitaria -que conleva tamén a necesidade de compartir un espacio limitado entre distintos partidos que perseguen todos a mesma finalidade aínda que representando a distintos individuos ou grupos de interese- se atopa cada vez máis con que a escaseza de espacio ou a hiperocupación deste, unido á limitación dos medios económicos que o nutren, fai necesaria, a súa ampliación. Isto se logra esencialmente con:

- O ensanchamento do número de postos de traballo non dependentes de sistemas obxectivos de acceso. Aquí estaría toda a crecente cohorte de asesores de todo tipo.O ensanchamento dos servicios públicos mediante a creación dunha administración paralela a base de externos, asistencias técnicas e concesións de servizos a empresas privadas. Este é un magnífico sistema de retroalimentación.
- A corrupción dos sistemas regrados de acceso á función pública, mediante a ampliación da laboralización e a creación de sistemas alternativos de acceso que non respectan os principios de mérito e capacidade.

Cando todo este espacio xa non abonda, as estructuras partidarias xeran no organismo parasitado a necesidade de crear máis administración. Neste punto se situarían agora e aquí, as chamadas Áreas Metropolitanas, que son esencialmente novas estructuras que necesitarán xerentes, administrativos, técnicos e reunións que xeren responsabilidades e dietas. Tamén se atopa neste ámbito a creación de estructuras administrativas especializadas chamadas Consorcios que poden xustificar tanto a creación de novos espacios para elementos do partido como novas canles de gasto sen os ríxidos sistemas de control do vello aparato lexislativo do estado. Como o outro día escribíu un columnista habitual, lograrán que este sexa o país máis gobernado do mundo: pero é que non lles dá chegado o espazo existente.

Por último, para ser membro deste exitoso corpo parasitario, hai que loxicamente reunir un perfil axeitado, capaz de sobrevivir nas condicións que impón este sistema. Entre as características do perfil óptimo non están nin unha depurada cultura, nin un nivel político contrastado, nin unha elevada ética, características todas estas que provocan a fagocitación inmediata do individuo que as posúa.

A parasitación é o maior elemento de homologación dos partidos políticos que coñecemos. Sen excepcións.

Demasiados enlaces para poñelos aquí: que cada un busque os seus. Todos tendes exemplos abondo nestes últimos días.

6.9.07

Agasallo para responsables de urbanismo

El sr. Ladrillo
















Playas de Toralla, Bao y Samil.
Me decía ayer un visitante de esta ciudad: "¿Cómo es que a estas playas todavía no ha llegado el sr. Ladrillo?".
No supe qué contestar; miré para la torre de Toralla, para el bloque de apartamentos de enfrente, busqué el hotel Samil en la lejanía... luego pensé en Sanxenxo...

5.9.07

Derecho a la vivienda

















Es muy interesante leer esta noticia. Es interesante para la ciudadanía y también para nuestros políticos.

Vale la pena acercarse






















Fantástica exposición sobre la labor de las Misiones Pedagógicas que tuvieron su momento de 19131 a 1936. Entre otros animadores de esta ilusionante labor estuvieron: Rafael Dieste, Luís Cernuda, María Zambrano, Federico García Lorca, Ramón Gaya... Llevaron por muchos pueblos de España la Cultura común: cine, literatura, música, teatro, pintura...

Merece esta exposición una visita detenida (Casa das Artes, c/ Policarpo Sanz, hasta finales de este mes)

Menuda escudería

















En la antigua finca Sensat, en Alcabre, hoy reconvertida en hotel muy estrellado, se pueden contemplar más de cien escudos nobiliarios, y alguno con más de 500 años de antigüedad.
¿Se sabrá su procedencia? ¡Fantástico patrimonio histórico!

Praza do Rato


















Este edificio del medio, en una esquina del Berbés, es uno de los más antiguos de la ciudad. Se podría hacer algo para recuperarlo y mantenerlo ¿no?