IX ÉPOCA

23.6.13

«¡la cosa está que arde!»


(por esto me llamaréis incendiaria)

Cuán funesta manía de todo quemarlo. A todo prenderle fuego; de enviar al infierno a todo aquél o aquello que nos contradiga. Quemar, quemar... Ardió Somorra y Gomorra, el cura y el barbero destinan al fuego las lecturas de Alonso Quijano, queman a Juana de Arco; arde Troya, Lisboa y Londres ¡y Roma!, condenados (todos) al fuego eterno, la llama Olímpica, fahrenheit 451; se queman cientos de hectáreas en la Amazonía, en la Alemania nazi y la Holanda nazi y la Bélgica nazi y la Suecia nazi... (¡tantos se abrazaron al nazismo!) no paraban de quemar libros; ardía san Lorenzo e incontables mujeres a la hoguera —brujas las nombraban—. ¡Arder! ¡arder! ¡arder! «¿Me da fuego, por favor?» (ni pa cerillas tiene ya el personal). «No está el horno para bollos». Cuidadito con lo que echáis al fuego.

—Esa sardina ya está.
—Pero... ¡qué bonitos ojos tienes, morena!

(Ya te digo; al puto infierno mando yo a este tío como no me dé esa sardina.)

«¡la cosa está que arde!»

—¿Quemada yo? ¡Ja!

Ustedes lo ardan bien.

22.6.13

'Errores de alta densidad' (vamos, que no flotan ni padiós)



ría(se ) de Vigo (pero no tanto)

La web de la La Voz (Vigo) da cuenta de las declaraciones que Alfonso Paz-Andrade, uno de los grandes timoneles de Pescanova, hizo anteayer en el Club Financiero-Círculo de Empresarios. No aparecen, en dicha noticia, entrecomillados, con lo que deberán ser tomadas con precaución sus palabras. No obstante, produce verdadero rubor lo que dice (la noticia) que dijo, auténtico rubor.

La clase empresarial viguesa es de un sátrapa que amedrenta. Todo lo que ha obtenido, y no ha sido poco, de su ejercicio empresarial durante las últimas décadas, está enterrado —nunca mejor dicho eso de 'enterrado'— en esa infame urbanización que se extiende desde el final de Bouzas hasta las afueras de Baiona la Real (cuyo estilo arquitectónico-urbanístico no es éste el momento de detallar). Me los imagino necoreando y recitando el unamuniano «que inventen ellos».

Reconoce aquél, que 'ha habido errores', y que 'en el último tramo los errores hayan acaparado la mayor densidad'. Repitan, por favor, conmigo (si les apetece, claro): "hayan acaparado la mayor densidad". ¿Empresario o académico? Sus, los suyos, errores continuados y los de Manuel Fernández Sousa, son de tal 'densidad' que no hay flota pesquera que los mantenga a flote (por aquello del principio de Arquímedes "todo cuerpo sumergido en un fluido experimenta un empuje vertical..."). Son poco (nada) creíbles sus palabras 'no se trata de salvar a nadie ni el patrimonio de nadie, ni de eludir responsabilidades, que las puede haber'. Rubor siento hasta en las muñecas, ¡lo juro!

Caen emporios porque son timoneados de modo imperial (¡hasta los miembros del Consejo tartamudeaban! cuando se dirigían a don Manuel -el emperador-, señalaba no ha mucho tiempo en EL País el periodista). Ya poco se puede hacer para reflotar esos densos errores; viciado de facto está el emporio. Sólo pedimos que atendiendo a ese 'eludir responsabilidades, que las puede haber' ¡que no las eludan! Y que intervenga la Ley, si es que esa 'densidad' tiene tintes (no de calamar) de decisiones delictivas. Pedirle también a este sr. Paz-Andrade que nos cuente por qué vendió (a buen precio) tantas acciones de Pescanova días antes del bombazo de su estado de cuentas —fruto del cual hundieron su valor— si tan relevante es lo que él mismo (dice la noticia) declara es un gran 'proyecto empresarial'. Cuéntenos, cuéntenos, don Alfonso; ahora que lleva 'seis años jubilado' tiempo tendrá. Pescanova, Caixanova... timoneles cometiendo demasiados errores de 'alta densidad'.

Y, claro, no flotan, esos barcos, ni padiós.

21.6.13

Por qué no estamos (o estamos poco)

Cierto, la ciudad continúa viva, aunque un poco menos, pero viva a la postre.
Nos ocurre que los problemas olívicos siguen, en sustancia, siendo los mismos que tantas y tantas veces hemos denunciado aquí (unas veces muy en serio, otras, para aliviar, de manera socarrona), y, claro, nos aburrimos a fartar; eso sí, tenemos aceras más anchas para pasear ya que al cerrar tanta industria y pequeño comercio... lo que nos queda es exactamente eso: deambular, siguiendo el imperativo de otrora «¡circulen! ¡circulen!» y, circulamos, pero casi nada nos cuadra por mucho que triangulemos por dichas anchas aceras.

(Con el asuntillo aeropuerto Peinador no molesto más, ya lo dije todo, también, y muy parecido a lo mío, lo dijo nuestro alcalde sr. Caballero en el año de gracia de 2006 ¿o fue en 2008? Ahora dice éste otra cosa, pero bueno.)

No obstante, queridxs, no desesperéis, aunque llueva fuera de temporada (y del tiesto), por aquí seguiremos apareciendo para contaros ¡aunque sean cosas buenas! ¡Viva el verano!

18.6.13

Por que non estaremos na Porta do Sol

De facer caso das cuñas publicitarias radiofónicas, para mañán estamos convocados por un ente anónimo que se erixe en defensor único da cidade a unha concentración na Porta do Sol “polo de Peinador”. Se nos guiamos polas fotos da prensa hai unha nebulosa de institucións, asociacións e persoas que apoian tal evento; uns de forma vergoñenta e outros, como o comite de empresa do Concelllo, cun comunicado que parece dictado desde al  alcaldía.
Nos, sen embargo, non imos ir á Porta do Sol. Para empezar porque  estarmos cabreados é o estado normal que compartimos dia a dia na cidade e non vemos razón para facer unha quedada de cabreados se xa nos vemos no choio, no bus, no mercado e no bar. Ten algún obxectivo a concentración? O alcalde di que se trata de defender a libertade de mercado ou, en todo caso, que de haber axudas ás compañías aéreas  que as fagamos todos. Este ir e vir entre o liberalismo salvaxe e o estado protector dí ben pouco dun alcalde versado na economía. En todo caso, o alcalde  non vai máis alá de empurrar a PP e BNG  buscando o seu apoio para subvencionar desde o Concello. Non ten nengunha proposta que englobe Peinador dentro do gran problema das comunicacións de Vigo , por exemplo, de cal vai ser a relación entre comunicación aérea e o deficitario servizo do AVE?  
Pero ao alcalde  non lle interesa un tratamento integrado do problema. O seu relato é de curto recorrido como no caso de Caixanova que, por certo,  tamén foi obxecto dunha concentración semellante. Visto o comportamento de Gayoso, o funcionamento das preferentes e a febleza estructural da caixa atreveríase hoxe a convocar outra concentración en defensa de Caixanova? O alcalde sen maior plan estratéxico que dobregar a PP e BNG aproveita as evidentes contradiccións dos seus adversarios políticos para situar a confrontación no fácil terreo da cidade perseguida, ou sexa, do localismo máis retrogrado. O curioso é que á mesma concepción é compartida polo PP que é incapaz desde a Xunta de ofrecer un plan que abranga a toda Galicia. Preso dos seus caciques locais reforza así a política do alcalde de Vigo.


Non estaremos na Porta do Sol  porque dubidamos que as subvencións sexan unha forma equitativa de repartir cartos de todos. Non estaremos na Porta do Sol porque sabemos que a loita entre cidades, ou sexa, entre os poderes locais, sempre perxudica aos mesmos. É posible que da mesma maneira que a crise impulsa ao capitalismo a desmontar os servizos públicos para atopar novos “nichos” de negocio, non dubiden en empobrecer unhas cidades para aumentar os seus beneficios noutras. E neste xogos sempre perdemos.
 E ademáis non estaremos na Porta do Sol porque por enriba seguro que chove.



Este texto podese atopar en versión para imprimir no seguinte lazo

5.6.13

¿De qué vas?

El siempre altivo y despótico timonel de Pescanova, Manuel Fernández Sousa,  últimamente no deja de aparecer en la prensa siendo entrevistado. Todo parece, por las declaraciones sistemáticas, un guión diseñado por un gran bufete de abogados con el fin de presentarnos al timonel honesto y generoso que con gran corazón hizo lo mejor que pudo y supo, todo en aras de la empresa Pescanova y su inestimable plantilla; y, por lo tanto, lo de los 3.000 millones de euros: un errorcillo de ná. ¡Manda ovarios! Manuel Fernández, pero, dinos, ¿de qué vas? Siempre te consideraste el amo y como tal, de siervos trataste a todos los que te rodeaban. Sonroja, también, el papel de la prensa; los cuestionarios de preguntas al entrevistado parecen (tiene toda la pinta) haber sido diseñados más que por un consejo de redacción, por un bufete de ilustres (carísimos) abogados; los unos nos informarían, los otros nos están manipulando con los afectos. Al tiempo. (No, no pongo foto del peixe éste, ¿quién no conoce al Gambón Colorao?)