IX ÉPOCA

29.11.06

LA'100















Está llegando la Navidad, los RR MM y las Elecciones: promesas y regalos nos van a inundar. Protejámonos, no sólo la lluvia arrecia en estas fechas.

Para el Casco Vello la alcaldesa Porro anuncia, en renqueante galego, lluvia de millones y concurso internacional para, de aquí al 2009, dejar el maltrecho barrio como los chorros del oro. Sí, así ella depura ideas para distraernos de la falta de depuración de nuestros residuos sólido-líquidos, o de la falta de bibliotecas municipales, o del abandono del patrimonio industrial,...
El que sí es un aunténtico regalo es el libro LA'100 que ya está en las librerías de la ciudad. Esta publicación de novedosa y espléndida factura —de la mano de Rai Iglesias (dirección editorial, maqueta y diseño), Iria Sobrino (dirección de Arte), Jesús Giráldez (texto), Robert Duif (traducción al inglés) y Enrique Touriño (fotografía)— marcará un antes y un después en el mundo de la edición; y lo que sí es muy importante señalar en este libro es que pone de manifiesto de una manera espléndida la riqueza patrimonial de la industria viguesa de los últimos 100 años y el estado lamentable de su conservación y destrucción. Entre la avenida de Beiramar, calle Coruña, calle Tomás Alonso y calle Soler hay una parcela de unas 8 hectáreas en las que aún existe una de las señas de identidad más fascinantes de nuestra ciudad. ¿Hay algún plan municipal para la conservación de lo que esta parcela contiene? Lo que en estos 80.000 m2 ha ocurrido en los últimos 100 años ha marcado de manera imborrable nuestra historia última. El libro LA'100 lo cuenta de manera emocionante.
Esperemos que el petulante poder inmobiliario no nos arrebate este regalo histórico; los poderes públicos tienen la obligación de rescatar, limpiar y conservar el contenido de esta parcela pues es nuestra historia.

Asómense a las páginas de este bello libro, dense un paseo por la calle Soler y rodeen la parcela citada; si les parece bien, entonces, ruéguenle a los RR MM que mantengan en pie esas magníficas arquitecturas y que cuiden de maquinarias, utensilios y documentos que forman ya una brillante colección de piezas museísticas (y olvídese la sra. Porro de la colección Clavé que le han ofrecido recientemente).

28.11.06

Ya tenemos Monopoly

Fascinante. Ya tenemos un Monopoly de Vigo. Ya no tendremos que seguir tratando de comprar el canal de Lozoya, ni la estación de Las Delicias, porque dispondremos de algo más doméstico, como Aqualia o el aparcamiento de la estación de Casablanca. Podremos cobrar por pasar por Urzaiz, en lugar de tener que buscar Recoletos en el plano de Madrid, o hacernos un hotelito (previa construcción de cuatro chalés y pagado al Banco el costo de otro más) en primera línea de costa en Alcabre.
Decía no sé quién, no sé dónde, que nos ocurre lo que se nos parece, no lo que merecemos. Y lo cierto es que esto está empezando a parecerse al juego del Monopoly (antes Palé) lo que un huevo a otro. Aquí, incluso, hemos avanzado y no sólo calles sino barrios enteros se han comprado para poder edificar. Aquí los bancos (o Cajas) aplican todo su saber en financiar demoliciones patrimoniales, para luego hacer construcciones más gansas; los futbolistas pueden comprar edificios, o solares y parcelas que convertirán en urbanizaciones, en hoteles o en gloriosos bloques de apartamentos y estudios, y los políticos siguen tirando los dados para ver si les cuela lo del PXOM y cobran por pasar por la Salida. Y casi nadie parece fijarse en que, además de los apartados de "Suerte" y "Comunidad", el juego incluye la casilla que dice "Cárcel", aunque se puede uno librar de ella si tiene la cartulina oportuna.
En fin, que estamos de enhorabuena, porque ahora se democratizará el ladrillismo local. Ahora todos podremos especular con colmatar de edificios la Gran Vía, hacer hotelitos en O Castro, rellenar toda la ría que queramos y, sin necesidad de recurrir a Portela, construirnos lo mismo un Verbum que un Auditorium, un museo que un cementerio marinos, o una ciudadela en Teis o en Aldán.
Está claro que los diseñadores del juego son unos astutos y apuestan por el futuro: Marbella es el pasado, ¿sabían?; el futuro es gallego y comienza por Vigo. Ya me entienden. Ahora, digamos todos juntos, en un akelarre de euforia constructiva:
Monopoly: ¡Por el ladrillo hacia Dios!

500.000 euros salen volando

"El gobierno vigués aprobó ayer iniciar el expediente para realizar un importante sobrepago a Consultora Galega, la empresa que ha elaborado el nuevo Plan General. La justificación de este medio millón de euros suplementario pudo salir adelante gracias al voto favorable del Bloque, cuyos concejales guardaron silencio hasta después de la votación."
(La Voz de Galicia 28/11/2006)

26.11.06

Ruido

O tema do ruido e do dereito ao descanso nocturno en Vigo está cheo de mentiras municipais e accións de despiste. Outra volta veñen marear co de que van declarar "zonas saturadas" (¿para que? ¿porque nono incluíron no plan xeral? ¿non se blindan e supervalorizan os locais existentes?), o mesmo anuncio que fixeran xa hai máis de un ano.

A realidade, máis alá das ducias de páxinas adicadas nos periódicos a este tema, é que o Concello de Vigo nin atende convenientemente, nin controla, nin tramita máis ca unha parte das múltiples e reiteradas denuncias por ruido feitas por veciños que sofren, cada fin de semana, a imposibilidade de durmir polo ruido emitido por locais de copas e o botellón. Locais ilegais, tanto porque emiten ruido por riba dos límites admitidos polas ordenanzas e non están insonorizados, como porque parte deles carecen de licencia adecuada. E se son ilegais, procedementos hai abondo para pechalos e que se adecúen á lei. As poucas denuncias que tramita o concello, se aos feitos nos atemos, non deben ter relación directa coas zonas con maior problemática, como Churruca.
A realidade é que unha parte dos locais de copas desas zonas carecen de licencia adecuada. A realidade é que o Concello, poidendo facelo, non actúa pechando estes locais que carecen do permiso para exercer a actividade, con independencia de que emitan ou non ruido superior ao permitido. A realidade é que a Policía local non realiza todas as medicións que lles reclaman os afectados e que se acumulan centos de denuncias sen resposta axeitada. O certo é que os veciños afectados xa están fartos.

Mapa de ruidos, enésimo estudio de ruido (menudo choio este!), zonas saturadas, estudios do Valedor do cidadán (que está a actuar con clara incompatibilidade como enxeñeiro e como Valedor: Luis Espada adícase profesionalmente ao estudio deste tema o que non deixa de ser francamente mosqueante e incompatible), declaracións e demais, só ocultan conscientemente esta realidade: o Concello, poidendo facelo, non soluciona un grave problema que afecta gravemente á saúde dos cidadáns. Non sabemos por que non actúa eficazmente. Nin se nos ocorre pensar que teña que ver con quen é, e de onde vén, o concellal que acumula os dous cargos que teñen que ver directamente con este asunto, as delegacións de medio ambiente e urbanismo: José Manuel Figueroa, de profesión coñecida -antes da política, claro- hosteleiro menor. Tampouco podemos imaxinarnos nin de lonxe que a Policía local teña ningún interese en non actuar cando se demanda a súa presencia en determinadas zonas. Algunha outra razón haberá e alguén terá que investigala.
Parece que algúns veciños de Vila-real atoparon a solución ao seu problema nos tribunais e lograron unha dura condena de prisión e inhabilitación para o seu alcalde: se cadra, en Vigo, cunde o exemplo. Seméllame a única forma de que deixen de tomarnos o pelo e a saúde.

Ilustración: Forges en elpais.com
FOTO: vigoblog.blogspot.com

25.11.06

Queremos un gran debate na campaña electoral.

Fontaneiros e asesores, publicistas e gobernantes andan estes dias moi ocupados decidindo o perfil da campaña electoral. De que queremos que se fale nos próximos 6 meses? interróganse unha e outra vez. E ¿de que queremos que nos falen?, preguntámonos os cidadáns.
Por de pronto, a chuvia xa se encargou de desfacer a cartelaria que Soto pendurou nalgunhas farolas. Nelas, convocando o espirítu de Leri, propuña a súa idea xenial: "Vigo 5ª provincia, xa". Pensou, acaso, que quen dá primeiro dá duas veces.
Tampouco semella que estemos para aturar proxectos imposibles tipo cidade encantada ou porto do futuro ou brigadas arranxa-beirarruas de intervención rápida aloumiñadas polos candidatos.
Non, do que hai que falar en Vigo é do PXOM. A competencia urbanística é a de maior importancia do Concello (ben se ve) e por tanto é a que máis vai condicionar a vida da cidade por moitos anos. A historia recente demostra que o reparto de forzas actual non é o axeitado para interpretar os intereses da cidade. Non foron quén de chegar a consenso nin de constituir maioría de goberno claras. A alianza urbanística PP-BNG non tivo maís repercusións que a permanencia de C. Porro en minoría e o aumento dos beneficios de Consultora Galega.
É necesario, xa que logo, que a nova corporación sexa elexida sobre unha definición clara das súas apostas sobre o futuro urbanístico da cidade. É a mellor forma é que non se aprobe o PXOM ata que queden refrendadas as diversas posturas polas urnas.
Entendo que isto lle disguste a C. Porro que preferiría chegar a maio cun PXOM aprobado como gran éxito pero tampouco lle viría mal un aprazamento para presentarse , outra vez, como unha victima das maquinacións de Santiago. En realidade, C. Porro non quere ser alcaldesa (solucionar problemas) senon unha especie de delegada sindical da cidade en permanente loita co enemigo exterior.
É posible que nos cálculos do PSdG-PSOE e doBNG entre un difícil escenario donde un PXOM sen aprobar volva ser o obstáculo para acordar unha alianza de progreso en toda Galicia. As tentacións dunha saída-chapuza cunha aprobación parcial deben ser irresistibles en Santiago.
Tamén en Vigo os dous partidos teñen divisións internas a propósito do tema. Aprobar ou retrasar consolidaría diferentes sectores e repercutiría no apoio ós candiatos que, curiosamente foron dedididos sen ter unha definición sobre o tema.
As presións dos "axentes sociais" locais que invocarán o "incomprensible retraso" non son para ter en conta. Habería que recordarlles o seu silencio cando Figueroa decidiu un parón ou cando Toba perdeu moitos dias na súa obrigada negociación cos veciños do BNG, perdón, de Teis.
Asi que, denegado aquel referendum que tantos vigueses solicitamos, demostrada a incapacidade das forzas actuais para sacar adiante o proxecto maís importante de Vigo, tendo en conta que un retraso de seis meses non supón nada na escala de tempo do desenvolvemento da cidade, considerando que é obriga de todos facer da democracia un sistema vivo de convivencia e toma de decisións
que non se aprobe o PXOM
que se decida o futuro nas próximas eleccións.

24.11.06

Unha de fútbol

Paradoxicamente, a Submisión de Xogos de mesa, dependente da Comisión permanente ¿Xogamos?, de Vigoblog, retoume a introducir neste curruncho da rede, periodicamente, opinións cunha nova temática.
Como Vigo é o seu elemento inspirador inicial e principal, bótase en falta falar, deportivamente, do Celta. Iso foi o que dixeron.
A miña relación co fútbol é (supoño que como a de moita xente) de amor-odio de grande intensidade. Son celtista por parte de pai e futbolagnóstico por parte de nai, polo que hai unha primeira explicación obvia.
Polo demais, o reto gustoume en canto que reto. Son moi celtista e pouco futbolero: ¿que escriba sobre os partidos do Celta?.
Para non converter os comentarios nun conxunto de celestes cánticos de grada, decidín asesorarme con alguén que compensase as miñas evidentes limitacións (non vexo moito fútbol e recoñezo que, se xoga o Celta, non son -nen quero ser- obxectivo).
Así pois, coa agardemos que inestimable axuda do meu amigo Joseba, inmigrante nesta cidade desde hai moitos anos (pero celtista converso e confeso), pero sobre todo adestrador sobrado en canta conversa haxa que trate de pelotas, tentarei dar, sempre que poda, pequenas cápsulas de fútbol, minidoses de celtismo, así como para abrir a conversa.
E sendo sufridor do Celta qué máis apropiado para comezar esta andaina que a derrota de onte na superpérfida albión. A crónica comentada sería máis ou menos así:

A G e a 6ª retrasmiten o partido, e curiosamente o sinal pola G chega un pouco antes que pola 6ª, polo que existe a posibilidade de rever minixogadas. En fin, entre a sosez doméstica da G e a sobrada erudición da camarilla da 6ª, opto e punto: G.

O Celta sae a xogar, toca e golazo de Canobio. Controla o partido e rememora -un espellismo- aquel Celta -Lamáquina- que tomou as illas británicas con Mazinho, Mostovoi, Karpin, Michel, Revivo, Penev ...
Cando volvo do meu nostálxico enbobe vexo que xa non se pretende seguir facendo dano futbolístico, vaise perdendo a actitude ofensiva, a intención atacante, e os ingleses empatan. Non sei que lles dixo Fernando Vázquez no descanso, seica que o empate era bó (¿?), pero o certo foi que ¡¡menudo comezo da segunda parte!!.
Pelea callejera”, dixeron na 6ª. “Caca, pis culo" (versión reproducible dos exabruptos reais), dixo Joseba, “Isto pinta feo de carallo, estánnos presionando moito no centro do campo e non chegan balóns claros arriba”.
O adestrador celeste opta polo empate (cambia a Baiano por Perera; “Como nos metan un gol non temos para reaccionar arriba” dixo Joseba, o moi gafe).
Non sei se sería por iso -ou porque F. Vázquez non lles dixo aos xogadores que nas xogadas a balón parado, chega un momento no que o balón deixa de estar parado e móvese; e, claro, se vai á portería, entra-, pero a cuestión é que os ingleses marcaron outro goal e puxeron a posibilidade de pasar de ronda bastante jodida (e ise título máis lonxe), porque aínda queda un partido en casa e ...
Non sei moito de fútbol, pero a este equipo fáltalle alguén con galóns, que se bote o equipo encima. Oubiña, que podería facelo, anda ultimamente algo ausente, sen asumir responsabilidades. “O que fai falla é un lider que tire do grupo”, dí Joseba. E un entrenador menos cagueta, digo eu.

(Durante toda a retransmisión, mesmo co balón en xogo, apareceu machaconamente mantida a imaxe dun tipo gordo, que resultou ser o propietario en Newcastle do seu equipo de fútbol, do seu estadio e do 25% da cidade -seica controla as superficies comerciais-, o que provocou os conseguintes e irreproducibles comentarios fóra de ton de Joseba, que é orixinario de Bilbao, pero do centro-centro de Bilbao).

22.11.06

Paren, que me bajo

Por favor, alguien tiene que parar esta avalancha de intromisiones en nuestra vida que supone la invasión de los operadores telefónicos. Nos hacemos con un teléfono para nuestro uso particular y se apropian de él todos los que nos quieren vender algo, los que nos quieren consultar para el "soplómetro", el "sondaxe" y el sursum corda.
Si, ya sé que tienen que vender y que son numerosos los puestos de trabajo basura que se habilitan para dar la tabarra telefónica. Pero que alguien los pare. En algún sitio tiene que haber alguien que promueva una legislación que nos permita mantener nuestra privacidad telefónica, porque acabaremos todos esquizofrénicos del teléfono como se ha quedado C. Porro de las flores.
Uno, buenamente, se ha informado de las diferentes ofertas que hay en el mercado para hacerse con una línea telefónica, con un acceso a internet y una oferta apañadita de televisión. Pero he aquí que cada dos por tres se nos cuela en el mercado un nuevo operador dispuesto a gastarse unos duros en conseguir clientela, y parece que todos han conseguido algo con el sistema de aporrearte el teléfono, porque si no no se entiende que sigan así.
Y el caso es que enciendes el ordenador y te asaltan mensajes publicitarios sobre las excelencias de no pagar establecimiento de llamada, de pagar menos por cada segundo, de facturártelo todo a tu gusto, de las ventajas que tendrías si te cambias a ONO, a PERSIL o a COLÓN. En la televisión no hacen más que anunciar sus ofertas, remitiéndote a su página web, apremiándote para que entres en la oferta-gancho, y mil lindezas más. Pero, por lo visto, no es suficiente tal información y, algunas veces en forma de encuestadores, se meten en tu vida privada preguntándote por qué sigues con tu operador de siempre, por qué no aprovechas las excelencias del nuevo y otras preguntas por el estilo.
Pues yo me planto. Me niego a facilitar información a unos desconocidos, que hablan por medio de un o una telefonista/o, contratada/o a uña de caballo con un contrato basura para una empresa pomposamente auto titulada "de comunicación", aunque sólo especialista en tabarra telefónica.
¿Dónde dice que no se pueda legislar para poner coto a este asalto a nuestra intimidad? Todos aceptamos que nuestra libertad se vea coartada a la hora de circular o aparcar con el coche, que se nos limite nuestra capacidad de engañar a los demás, etc., pero parece que nadie quiere saber nada del asunto si quienes nos invaden son tan poderosos como las empresas transportadoras de señales inalámbricas.
A quien ideó eso de vender asaltando números de teléfonos habría que encerrarlo sine die, con la pena adicional de tener que convencer a una cinta magnetofónica de que no está interesado en su magnífica y repetitiva oferta.
Es un tema para las distintas y distantes asociaciones de consumidores, porque si no se dan prisa tendrán que cambiar de operador y pasar a llamarse asociaciones de consumidos.
¿Hay alguien más ahí?

Los nuevos viajes

Ya sólo podemos viajar en AVE, avión o por la red. Ya no soportamos aquello que llamábamos realidad. Bien lo saben los promotores inmobiliarios que, por ello y motivados por ello, no cejan en su empeño de construir en los otrora paisajes idílicos a destajo; y no sólo construyen, sino que nos lo venden todo pues conocen nuestro repudio al 'natural paisaje' y saben que sólo podemos soportarlo si estamos cómodamente asomados a un amplio ventanal de no siempre actual diseño (ellos también deben actualizarnos su oferta arquitectónica). Así nuestra realidad.
Es un proceso irreversible (ver textos del prémio nóbel de física, año 1981, Ylia Progogine); nada bueno es intentar recuperar un sentido 'romántico' del paisaje, paisaje requemado por el violento siglo XX.
Es ineludible actualizarnos, manejar las nuevas herramientas y diseñar eficaces estrategias que nos permitan ocupar el nuevo paisaje de manera sostenible y viajar vitalmente esta velocísima época sin temor al futuro. Es nuestro reto, el reto de este milenio.

¡Claro! no hay depuradora

Se acercan las elecciones municipales y los candidatos son archiconocidos por su actividad política, los resultados de la misma y por sus enormes fracasos en la gestión de lo común.
¿Cómo es posible que en estos últimos cuatro años no haya surgido alguien capaz de ilusionarnos? ¿Tanto es el poder de lo económico, tanto es el aburrimiento general?
Ya entiendo el por qué no tenemos depuradora que depure, ya, ya lo voy entendiendo; de funcionar ¡seguro eliminaría a estos groseros candidatos!
Yo lavaré con esmero mi voto para que quede bien blanco ¡a no ser que en estos meses ocurra un milagro! Hummm.

21.11.06

Iluminación Nadal 2006



Foto: Alameda de Vigo, novembro 2006
Texto: Ordenanza municipal do Medio Ambiente do Concello de Vigo

O Concello de Vigo dá exemplo aos seus cidadáns.

Vigo non lé

Clarificador artigo de Manuel Bragado en Brétemas sobre as bibliotecas públicas en Galicia. Especialmente pola comparativa entre cidades galegas, na que Vigo queda moi mal parada. Algo importante pois estes índices son un bo indicador da capacidade e dimensión cultural da cidade e dos seus habitantes. E a formación e cultura dos cidadáns é un evidente factor de desenvolvemento. Dificilmente se pode construir unha cidade contemporánea con eses murchos bimbios. O artigo do mesmo Bragado no Faro, abunda nesta análise desazonadora.
Un comentario a un segundo post de Brétemas sobre este tema, pon o til na política de equipamentos culturais de Paco Vázquez. Nesta política, ten moito que ver un gran profesional, amigo de pupitre de sir Paco, Ramón Núñez Centella, auténtica alma mater dende hai máis de dúas décadas do proxecto científico-cultural coruñés, aínda non rematado. Desgraciadamente no pupitre dos alcaldes de Vigo ata a data, non se debeu sentar ninguén de interese.

Como ben indica Bragado, a Coruña posúe unha estructurada rede de bibliotecas municipais. En Vigo non pode haber rede, porque, sinxelamente, non hai ningunha biblioteca municipal.

E así nos vai.

20.11.06

Sobre la discrepancia y sus maneras

Al hilo de no pocos de los comentarios que se hacen en este blog —y en cualquier lugar sobre aquello que se expone abiertamente— me parece, en esta tarde plomiza, oportuna la parrafada que sigue (yo también me declaro admiradora de Gilles Deleuze):

"Foucault contrapone amor y pasión. De acuerdo con sus definiciones, yo he estado en un cierto estado pasional con respecto a él ("hay momentos fuertes y momentos débiles, momentos en los que alcanza la incandescencia y flota como una especie de instante inestable que se prolonga por oscuras razones, acaso por inercia..."). Yo le admiraba, ¿cómo podría haber sentido hacia él rivalidad o celos? Cuando se admira a alguien no se puede seleccionar: uno puede preferir este libro a aquel, pero en cualquier caso se acepta la totalidad porque uno se apercibe de que aquello que puede parecer un momento de debilidad es algo absolutamente necesario para que prosiga el experimento, la alquimia, y que no llegaría a la nueva revelación que a uno le deslumbra si no hubiese atravesado ese camino en el que no se comprende a primera vista la necesidad de tales o cuales desvíos. No me gusta eso que a veces se dice de una obra: "está bien hasta tal punto, pero lo que sigue no vale nada, aunque luego recobra interés...". Hay que considerar la obra en su totalidad, [...]."
Palabras de Gilles Deleuze en una entrevista con Robert Magiori a raiz de un libro que Deleuze había publicado sobre Foucault, aparecida en 'Liberation' el 2 y 3 de septiembre de 1986.

Pretendo resaltar con esta cita que, con mucha frecuencia, en los comentarios —a este post, blog,...— se hace gran hincapié en la 'parte' y no el 'todo' de modo que aún llevando el comentarista, en esta 'parte' alguna razón, lo devalúa el obviar el conjunto o idea central que se está exponiendo. Y es realmente una pena. Pienso (al igual que Deleuze) que nos configura también nuestras debilidades. Es decir, las discrepancias deberían 'pesar' sobre la idea central que se expone, muestra... de no ser así uno/a se pierde, o se desanima. Y ya sebemos que tomar el fragmento por el conjunto... (nos entendemos).

19.11.06

Vademécum para electores incontaminados

Se acercan elecciones y todos los que de algún modo aspiran a ser elegidos se aprestan a ofrecer su mejor perfil al electorado. Hasta aquí, lo normal. Pero resulta que el Comité de Imposibles e Imponderables de VIGOBLOG me ha hecho un encargo envenenado: elaborar un a modo de vademécum, o prontuario de urgencia, para guía de electores incontaminados.
–Ahí lo tienes –me dijo el responsable de área–, ¡báilalo! Como siempre, me dejaron como única opción de baile la más fea. Pero yo no me amilano:
–Fea, lo que se dice fea, sí que es, pero le voy a sacar ritmo hasta de los tuétanos –respondí sin pensar muy bien lo que decía.
En fin, ¿qué iba diciendo? Ah, sí; el caso es que se acercan elecciones y todos los que de algún modo aspiran a ser, etc., etc… Pues bien, yo me lanzo y os propongo lo siguiente, queridos mutantes que un día fuisteis siervos para ir mejorando la condición y pasar a ser, sucesivamente, individuos, súbditos y ciudadanos, y hacer el viaje de vuelta descendiendo por las condiciones de contribuyentes, consumidores, consumidos y, finalmente, simples electores:

a) EXIGIDLE al candidato de vuestra elección, en lugar de amarlo como a ti mismo y vituperar al adversario, porque el que has elegido es el que está en deuda contigo y lo razonable es pedirle cuentas a él, mientras que del adversario cualquiera debe esperarse que haga las cosas de otra forma, o que no haga las que tu candidato dice que hay que hacer. ¿Estamos?
b) CUIDAD de que se mida en las promesas, que es mejor prometer lo posible y poder cumplirlo, que aceptar cualquier explicación de por qué lo prometido no puede ser, una vez que ha sido elegido.
c) ID tomando nota de quiénes se gastan vuestro dinero en ponerse guapos en los periódicos, para afearles la conducta y recordarles que el principio de igualdad de oportunidades no se compadece con usar el privilegio de poder manejar fondos públicos. O sea que en lo de gastarse la pasta, que sea la suya o la del partido, pero a la de los fondos públicos, ni reñirle.
d) EN LA DUDA, absteneos o votad en blanco (a ver si toman nota de una puñetera vez de que son SERVIDORES de lo público, no SERVIDOS de lo público).
e) CONTADLE esto a vuestros amigos, familiares y niños en edad escolar (que también tienen que aprender), sin excluir a aquellos que por azar electivo comparten algo de vuestro espacio vital, como novios/as, ligues/as, esporádicos/as, por mucho que los lleguéis a querer.
f) SED conscientes de que el voto es un mandato para el que lo recibe y jamás le perdonéis que, con vuestro sufragio, consiga mejorar más de lo que os haya hecho mejorar a vosotros y a los que os rodean (en todos los sentidos, incluido el físico).

Este es un breviario que tiene que dar la vuelta al mundo. Si lo tienes en cuenta (incluyendo lo de difundirlo), comprobarás que cada cuatro años las cosas se irán poniendo mejor. Maricarmen, secretaria de un conselleiro, lo leyó y, considerándolo como un simple SPAM, lo arrojó a la papelera de reciclaje. A las siguientes elecciones cambiaron las tornas y el nuevo conselleiro se trajo a sus fontaneros, con lo que se vio en la calle y con el subsidio de desempleo como único bagaje. Se dio cuenta de su error y, tras consultar a un experto informático con el que se había acostado alguna vez, logró recuperar el texto de las mismísimas entrañas del ordenador y se convirtió en una ferviente difusora de su contenido. No tuvo que esperar más que cuatro años y, para su satisfacción, fue incluida en las listas del partido en un puesto de salida, con lo que logró ascender de secretaria de conselleiro a Diputada Autonómica por Ourense, lo cual le ha proporcionado la oportunidad de olvidarse de cómo logró el éxito y pasar a ser ferviente defensora del vulgar aforismo "Santa Rita, Santa Rita; lo que se da no se quita” (lleva ya dos legislaturas y se rumorea que es firme candidata a conselleira si el partido gana las próximas).

La enseñanza que este breviario propone es bien simple: esto es un intercambio casi mercantil. Es decir que yo te doy una cosa a ti y tú me das una cosa a mí. Yo te doy el voto que te permitirá disponer de lo de todos, y tú me das por lo menos la mayor parte de las cosas que me dijiste que me darías (siempre y cuando no me vengas a prometer Colinas encantadas, Norias hiperbólicas, burro grande ande o no ande, o puntillas de Camariñas para huevos fritos).

18.11.06

Para Abel a bote pronto

Elaboraré un proyecto para Vigo con muchas novedades. Quiero salir de la rutina, de anunciar cosas que nunca se hacen. Abel Caballero a Faro de Vigo 18.11.2003 Pois aí van algunhas ideas desas cousas que nunca, nunca, se fan: - Facer un mantemento eficiente e eficaz do espacio público - Facer bibliotecas municipais alí onde nonas hai e crear con elas unha auténtica rede cultural - Facer garderías infantís
(por exemplo, para facer estas dúas últimas propostas, propoñemos que se creen polo menos dúas de cada, cada ano, e poñerlles "in memoriam" e recoñecemento polo seu novo financiamento, os seguintes nomes, por exemplo: "Antiga aportación da alcaldía ao Faro de Vigo"; "Antes, pinchitos del Molino"; "Fondo de reptís"; "Aportación da antiga plantilla de asesores a soldo do Concello"; "Vello fondo de convenios publicitarios"; "Xa non patrocinamos Televigo"; "Os cartiños da Volvo"; "Xa non financiamos Axencias de publicidade amigas"; "O que aforramos sen administración paralela"... e aínda sobrará diñeiro para algunha virguería, non te preocupes, Abel).
- Organizar a Administración municipal para servir eficazmente aos cidadáns e evitar o nepotismo, o clientelismo, os firmóns, o enchufismo e, tan de moda nestes días, o macarrismo. - Facer que os Museos funcionen máis alá da propaganda e se convirtan nas institucións culturais que son nos países civilizados. - Cumprir e facer cumprir as ordenanzas municipais e manter unha disciplina urbanística: as de medio ambiente, as de ruido e todas esas que quedan tan curriñas no papel e que se pasan polo forro habitualmente. Isto xa sería a revolución (esa tranquila que din os do Bloque sen saber o que din). - Protexer, conservar e valorar o patrimonio cultural da cidade (o que quede) - Rehabilitar urbanística e socialmente -de verdade- o Casco Vello. - Lembrarse que hai outros espacios urbanos nos que viven miles de persoas que necesitan limpeza, saneamento, sinxelas zonas verdes, tranquilas bibliotecas, centros cívicos, lugares para o encontro e a integración social. - Recuperar, sen máis recheos, a fronte urbana do porto. - Arranxar dunha vez por todas, sen tirar os cartos como ata o de agora, a rede de saneamento e facer un proxecto real de separación de augas pluviais de fecais. Arranxar o tema fedorento da Depuradora. - Lembrarse que o deporte non é só un espectáculo, senon unha forma de mellorar a saúde e a calidade de vida para nenos e xoves; - Controlar o desmadre das concesionarias de servizos municipais. - Encargarse de que se estableza unha auténtica rede de comunicación e transporte no ámbito metropolitano, baseada nas necesidades reais da xente e do desenvovemento sostible da área e non nas variadas ocorrencias e intereses directos dalgúns. E promete que loitarás sen desfallecer contra a corrupción, comezando por limpar a fondo a propia casa. Sabemos que nonos virás de novo con Norias nin virguerías polo estilo: iso é a rutina da nosa cidade dende hai 20 anos. Todo o que fagas neste sentido serán "novidades". Agora mesmo podes macarte unha novidade preelectoral que valoraremos: deixa de gastar diñeiro público do porto en autopromoción. Se cadra así, confiaremos algo na túa honestidade.

17.11.06

¿'Puro Arte'? ¡Y un pimiento! Chanchullo

¿'Puro Arte'? La feria de arte internacional que han montado en el IFEVI con dineros del Ayuntamiento, Caixanova y Deputación de Pontevedra lleva un nombre hitleriano. La 'pureza' sólo es atributo de los/las que van al cielo. La VIDA es contaminación positiva. ¡Qué arios son ustedes!
Si el Arte es algo lo es todo menos 'puro'. A estas alturas del pensamiento del siglo XXI denominar algo como puro es del todo obsoleto. Incluso si el agua que ingerimos fuese totalmente pura ¡nos haría bastante daño!
Pero, no es todo, ni lo más grave. Lean, lean: ¿Se imaginan una feria en el IFEVI, digamos que, de pescado en conserva en la que no tuviesen stand Pescanova, Alfageme, Calvo, Garavilla, Albo, Palacio de Oriente...? ¿Se lo imaginan? Seguro que nos olería muy mal ¿verdad?
Pues en la feria 'Puro Arte' (me da noxo escribir este adjetivo) no están las galería más relevantes no sólo ya de Vigo, ni las de Galicia. Las galerías gallegas que sí van a ARCO —Galería Bacelos y Ad'hoc de Vigo, Trinta y SCQ de Santiago, Marimón de Ourense— no están en esta feria. ¡Hummmmm! Tampoco están Galería PM8 y Galería María de Prego de Vigo, ni Atlántica de A Coruña y algunas otras que no cito por no abusar. Corina Porro, alcaldesa de Vigo, algo, y bastante, sabe de ésto. Y debe de darnos alguna explicación. ¿Cómo es posible que las tres entidades citadas, financien un evento en el que no participan, o no han dejado participar, al sector más relevante y más pujante del Arte Contemporáneo gallego?
Sé que el MARCO prefería no ir a la feria, pero órdenes son órdenes (Corina Porro, presidenta del MARCO ¡manda mucho!), y allí están con su stand (¡recordemos que el MARCO no tiene aún colección propia!).
"El principal objetivo de este evento es el desarrollo cultural y económico de la ciudad de Vigo" dicen los organizadores ¿y dejan fuera a las principales y más rigurosas galerías de Arte Contemporáneo de Galicia? ¡Venga ya! ¿A quién beneficia este evento?
Sra. Porro, como los dineros que ud. como alcaldesa, maneja son públicos ¿cuánto dinero nos cuesta esta nada rigurosa feria de Arte?; y usted, sí usted, sr. Louzán, para usted la misma pregunta ¿cuánto dinero nos cuesta esta nada profesional feria? Queremos, porque tenemos derecho, saberlo. A Caixanova ni le preguntamos pues ¿de quién es Caixanova? (gran tema éste).
El artífice de este evento es el Sr. Scarpellini, o mejor dicho, Scarpellini Proyectos, S.L. ¿Las ferias de Arte, que lo son en el mundo entero, las organizan empresas de proyectos? ¡Qué desastre!
Esto huele fatal.
¿Por qué no están las ocho o diez galerías de arte más prestigiosas de Galicia en esta feria?
Sra. Porro, por favor, díganos por qué.

Comeza o espectáculo


Se ben nunca se pode asegurar cando comezan as campañas electorais, podemos convir que o ocorrido onte en Vigo pode constituir o primeiro acto do longo espectáculo que nos agarda ata o 17 de maio. E non me refiro, claro está, a presentación de Caballero que non deixa de ser un ritual na vida dos partidos. Falo da contraprogramación que, urdida seguramente polo comunicador Losada, levou a cabo a Vicepresidencia, esa presidencia-bis que inventou Quintana para mellor levar o seu segundo posto. Acompañado de Carme Adán, do delegado provincial de Benestar e rodeado de cargos locais como o inclíto Toba, creíamos que viña celebrar que, por fin!, xa atopara acomodo para aquel alcalde de Vigo que o sacrificou todo pola cidade e dimitiu -ou o dimitiron? - para facilitar a recuperación da alcaldía que el encargárase de botar a perder. Pois non, non era iso. Non se trataba de celebrar que xa temos un carguiño máis con que premiar os servicios prestados ó partido.
Tampouco viña dar unha esmola os Hermanos de los enfermos pobres. Non, total é unha pequenez, 100.000 euros, pero queda moi ben para tranquilizar a isa parte do electorado Paco Vazquez ensinou a coidar con esmero.
Pero entón, ¿veu dar uns pasos de baile con Corina para demostrar que el é independente e pode xogar con duas barallas? ¿Siseoulle no medio da pinza, digo, da peza que podería darlle outros catro anos de apoio desde fora? Non, non hai que ser mal pensado. O fin e o cabo, as apertas, como explicaba un xornal, son as normais entre personas que traballaron no mesmo. Cando dous enfermeiros se atopan pola rúa é que se comen a bicos, como todo o mundo sabe. E se por enriba un é do BNG ainda máis, como xa lle dixo C. Porro a semana pasada a F. Blanco.
Pois non, en realidade, Quintana desprazóuse a Vigo para decirlle a isa minoría de malos cidadáns que o PXOM é o mellor do mundo e que, con ese maioritario apoio, terá que ser aprobado. E dicir, Quintana viu falar das cousas importantes: dos cartos do urbanismo. Claro!!

Panificadora: exquisiteces


ARCABALLERO (II)


Exercicios para a memoria (indicados para enfermos de alzheimer)

a/¿Quen era ministro de Obras Públicas cando se deseña e se construe a autovia que comunica esas duas localidades galegas chamadas Vigo e O Porriño-tamén coñecido polo nome de "El Porrito"?
b/¿E cando se construe ese monumento á cutrería e o feismo denominado Estación de autobuses de Vigo?

15.11.06

Espacios públicos privatizados

Una escalinata monumental caracteriza también el edificio que encierra la Plaza de la Estrella, con un desarrollo irregular que sigue el corte diagonal determinado por el trazado del túnel de tráfico rodado. También en este caso, Vázquez Consuegra demuestra su habilidad al interpretar un programa funcional relativamente modesto (depósito municipal al nivel de la calle, y un restaurante y una plaza cubierta en el nivel superior) como ocasión para afirmar la fuerte presencia de la arquitectura en su función de definición y puesta en valor del espacio público...

Revista Arquitectos 177, nº 06/1. Edita CSCAE. Monográfico Premio de Arquitectura Española 2005. Ordenación del Borde Marítmo de Vigo. Guillermo Vázquez Consuegra. pp 57-58





Quen son os responsables de tamaño roubo do espacio público?
O Consorcio da Zona Franca de López Peña, organismo que someteu a concesión moito máis espacio que o programado nesta zona, deberá darnos explicacións do por que nos furtan a todos unha terraza cuberta e se permite tamén a privatización das escalinatas, acordonadas por este complexo hosteleiro paralegal.

Cómo é posible que ocorran estes atropelos?

14.11.06

benvido ARCABALLERO : imos masar na tua campaña coma quen masa o polbo enriba dun con


polo seguinte :
1. Por estrajar os cartos publicos en publicidade "institucional",para a túa campaña electoral (seguirá)

13.11.06

¿Publicidad, noticia u otra cosa? Escándalo

La Autoridad Portuaria de Vigo celebra su 125 aniversario. ¿Esto es motivo de noticia o no? Dicha entidad es un organismo público, y su máximo representante es el candidato, por el PSOE, a la alcaldía en las próximas elecciones municipales.
Una no sale de su asombro. Vean, en el diario Faro de Vigo, durante los últimos 30 días —¡un mes!— han aparecido anuncios a toda página impar y a color, según detalle:
-día 12 de octubre, una pág. impar/color...... 5.998 euros
-dia 26 de octubre, una pág. impar/color...... 5.998 euros
-día 5 de noviembre, una pág. impar/color..... 7.056 euros
-dia 7 de noviembre, una pág. impar/color..... 5.998 euros

TOTAL facturado por publicidad................ 25.050 euros
(es decir... ¡¡¡4.161.969,30 pesetas!!!)

¿Cómo puede o podría, si es que fuese o fuera el caso, dar el Faro de Vigo, una noticia que 'molestase' a tan relevante cliente? ¿De verdad se atreverían en este periódico a dar alguna noticia negativa sobre la Autoridad Portuaria de Vigo? No es creíble.

¿Qué nos anuncia o vende realmente la Autoridad Portuaria de Vigo a los vigueses?

¿Tanto dinero le sobra a esta entidad pública? También en otros diarios aparecen estos anuncios, pero no sé cuántos.

Algo no anda bien en la ciudad, y deberían explicarlo.

Vigo en estado puro (2)


Recibido por correo eletrónico con rogo de publicación: "repartido hoxe no Concello de Vigo".

Realmente, unha xoia, gracias.

Panificadora, un documental


A nosa catedral contemporánea defendida dende o documental A cidade perdida de Miguel Romero.

Preséntase o venres 17 de novembro, as 20:30
Auditorio do Centro Social de Caixanova-Vigo
Entrada libre

11.11.06

CALDEIRADA PARA TODOS E TODAS

Estes días temos a sorte de contar coa visita da miña madriña blogueira Gumersinda Lisboa que se atopa de vacacións -segue coa sua costume de vacacionar fora de tempada- e tivo que acudir á delegacion da Conselleria de Traballo en Vigo para solucionar uns problemas que tiña co cobro do paro que quería transportar dende o se derradeiro traballo dublinés para España... Pero bueno o que ía , cando se atopaba na Xunta, atopou coa nosa común amiga Isolina que traballa alí e estaba montandolle un cristo ó informatico que tiña orde de cambearlle a pantalla do seu ordenador que xa era plana e non chegaba a un ano de uso, porque chegara unha partida de pantallas planas para toda a delegacion de Traballo... e berraba Isolina: Pero se xusto antes de que marchara o PP xa nos cambearan pantallas e algo máis e agora que acaba de chegar o PSOE outra ves o mesmo....e esta inxenua becaria blogueira preguntase... ¿a cantos hai que dar de comer con estas corruptelas? non seria mais barato pagarlle directamente ós partidos como cando se lle paga a mafia?

10.11.06

Bicis contra CO2



Recoñezo que vendo a foto sinto algo así como un aire rancio, como cando as autoridades endomingábanse para estar na mesa petitoria da festa da "banderita". Estou convencido que eles -refirome a Lucía e Santiago- saben que a bicicleta non é unha alternativa de transporte para o conxunto da poboación e sospeito que algo terán escoitado sobre o cambio climático e a necesidade de reducir as emisións de CO2 sobre todo porque , en breve, van custar cartos. Sen embargo, dubido moito que o teñan presente no resto das súas actividades. Por exemplo, cando votan a construción de inumerables aparcamentos subterráneos, portos deportivos ou aproban un plan con mil "cidades de" e centros comerciais que basean a súa existencia no automóbil.
Pesía eles, sexan benvidas as marchas ciclistas coma á do domingo 12 ou como tódalas que celebra "masa crítica" os primeiros domingos de cada mes. Supón xuntarse con milleiros de persoas en todo o mundo que son conscientes da urxencia de tomar grandes e pequenas decisións que impidan a degradación do planeta, como ven de manifestar o movemento clima.
Ademáis, andar en bici ou manifestarse permite respirar un aire de libertade e disfrutar dunha forma distinta de ver a cidade.

8.11.06

Cartaz preelectoral.. tres eran tres

Co permiso de Ana Pinténs, e xa que estamos... o Comité Profiláctico Vigués, parece que non aconsella os candidatos nominados polos tres partidos.

Antisindicalismo municipal

A loita pola creación de emprego foi sempre unha das principais bandeiras dos sindicatos de clase. A policía local de Vigo , hexemónica no comité de empresa do Concello, pretende -coa aquiescencia e apoio do goberno municipal do PP- reforzar o seu poder cunha nova subida salarial financiada a costa de facer desaparecer da plantilla nada menos que dezasete postos de traballo actualmente vacantes.

A inexplicable indecisión do grupo municipal do PSOE (partido ao que pertence o policía municipal que preside o Comité) á hora de votar no pleno de mañán en contra da proposta do goberno municipal, podería levar a que se aprobase semellante despropósito. O silenzo das direccións de CCOO, UXT e CIG, sindicatos con representación nese comité, só demostra o desnorte e desmobilización á que ten chegado un sindicalismo que cada vez parece máis dependente da súa condición de subsidiado. Non sabemos que pensarán as súas bases cando ven que unha parte do seu salario -vía orzamentos públicos- se destina a subir o soldo, por enriba do legalmente establecido, aos seus "colegas" que traballan, co posto permanente e sen medo á precariedade, na administración pública. Cousas así acabaranos convertindo, polo menos, en obxectores fiscais. Mal servizo fan, ademais, estes sindicalistas ao seu propio sector funcionarial, que acumula un rexeito social que pode chegar a rematar na fin definitiva da función pública e a xeralización dunha privatización que xa abrangue a máis da metade dos servicios e do presuposto municipal en Vigo.

Hoxendía a policía local representa, con case 400 axentes, o principal colectivo da mermada plantilla do Concello de Vigo. Telos contentos (con aumentos e gratificacións que sumadas dan un salario que para si querería un traballador máis cualificado na empresa privada) supón terse asegurado practicamente a presidencia do Comité. Estamos pois perante de prácticas "sindicais" que poderíamos chamar censitarias.

Na mellor tradición viguesa de singularizarse, o comité de empresa convocou unha asemblea de traballadores coincidindo coa celebración do pleno, nunha insólita manifestación contra a oposición política no Concello.

Alá coa súa conciencia e responsabilidade os que seguen alimentando o medre e a influencia institucional e social dese particular colectivo policial.

FOTO: La Voz de Galicia

*



Xa dicía Lorenzo Pardavila iso do "alonxamento da política dos cidadáns".
Así, ao bestia, exprésao un cartaz anónimo fotografado por un amable lector de Vigoblog nun muro en Catalunya durante a recente campaña electoral.
Aínda que se ve que por alí, nisto dos anti-políticos, xa hai tradición e tendencias máis suaves.

Partidos políticos e medios de comunicación deberían ir meditando...

7.11.06

La Artística - 100 años

La industria de envases para conservas 'La Artística' celebró hoy 100 años con la presentación en el auditorio de Caixanova de un espléndido libro que narra su historia y con la presentación de un interesante documental filmado en 1928 sobre su actividad.
La empresa que fundara Eugenio Fadrique hoy tiene su factoría en Porriño. De sus instalaciones en Vigo y de sus objetos museables ¿qué nos queda?
Vigo sigue celebrando aquello que es incapaz de atesorar. ¿Cuándo crearán un museo con todos los materiales de su industriosidad?
¡Qué ocasión perdida! En el edificio, recientemente demolido, Casa Mar bien que se podría mostrar, a muy bajo coste, toda la historia de nuestro crecimiento.
Nuestra alcaldesa elogió la historia de 'La Artística'. Nada dijo sobre el patrimonio arquitectónico-industrial que tambuién bajo su mandato ha ido desapareciendo.
El sr. Galloso (Caixanova) resaltó que Eugenio Fadrique fundó la primera guardería infaltil, en toda España, para los "hijitos e hijitas de sus trabajadoras".
El discurso del Sr. Vietez (presidente de ANFACO): escasito.

6.11.06

A hora das valoracións

O noso implacable marcador sinala 200 dias. Son os que faltan para que nos achegamos, se é o caso, a depositar o voto municipal. É hora, por tanto, de facer balance e, para manter o protocolo, comenzaremos pola alcadesa.
A súa irregular chegada a alcadía non lle pode ser computado como un pecado orixinal , senon que haberá que anotalo na casiña da oposición (evidentemente non de toda a oposición, pero isto queda para outro momento). En todo caso, C. Porro asumiu a alcaldía en minoría e propagou ós catro ventos que a cidade precisaba tranquilidade e acabar cos enfrontamentos. É a postura lóxica de quen está en minoría. Por tanto, cabería esperar un mandato negociador. Non foi así C. Porro só poido sacar adiante uns presupostos ó contar coa abstención de Pérez Mariño. A partir de aí ven traballando con prórrogas nunha clara demostración de falla de cintura politica. Polo tanto suspende a proba elemental: non é capaz de chegar a acordos para acometer os problemas básicos da cidade. Si, me dirán que é unha práctica habitual e, ainda así, poido dispor de financiación suficiente para levar adiante algúns proxectos e gardar un remanente para facer as obriñas electorais que estamos a sofrir. (Por certo, agora que se cumple un ano da Volvo Ocean Race sería un bon momento para que nos rendisen contas e valorasemos que sacamos en limpo daquel VIG05 que non fose un endebedamento do concello coa zona franca e , non o esquezo, a humanización, que se faría de todos modos con ou sin VIG05)
Así que, lonxe de negociar e acordar, buscou o amparo da diputación e da lei de grandes cidades para "finxir" unha xestión propia dun goberno en maioría.
Instalouse nun enfrentamento coa nova Xunta que obedece, supoño, a consignas de partido desmentindo a propaganda habitual: Vigo é o importante, eu traballo só para a cidade, bla, bla, bla. Neste momento, ten sen solucionar o grave problema da depuración, non participa na construcción do hospital, está enfrontada coa cidade do mar, e non da acabado de ter unha postura intelixente co seu querido PXOM.
Non vale, decir que iste balance negativo é culpa dos demais. primeiro porque non é certo de todo e segundo, porque todos estamos convencidos que caso de lograr algo, ela poríase a medalla. Por tanto, tamén terá que cargar co sambenito: non saca adiante nada trascendental.
Pero indo máis alá, o mandato de C. Porro, afondou na merma de autoestima da cidade. Unha e outra vez, insiste en buscar inimigos exteriores que provocan o apartheid do motor económico de Galicia. É porque non somos o motor político? Será acaso pola pouca talla dos noso gobernantes, empezando, como manda o protocolo, pola alacadesa?
Hai que recoñecer que a frustación alimentada por C. Porro , secundada polo faro de vigo, pola presidente da federación de algunhas asociacións de veciños e por Alvariño, pode dar resultados a curto prazo (lembran aquel jicho que lle botaba a culpa ós xudeo-masóns?) pero son mala política para progresar nunha democracia e lograr obxectivos colectivos interesantes. Claro que iste tipo de razonamentos debe telos a alcaldesa nunha maceta que non rega.

¿"Un gran motivo de celebración"?

¡Nos cuenta la Autoridad Portuaria de Vigo en su 125 aniversario (pagando una pasta gansa al Faro de Vigo por una página a todo color con dineros públicos), que están de celebración!
Y este crecimiento, tal como se puede ver en la exposición que de sí mismos hacen con fotografías de hoy y del pasado, da bien cuenta del enorme atropello que dicha Autoridad ha acometido con el litoral de todos.
Otras ciudades han desarrollado una actividad portuaria parecida a la de Vigo y sí que han tenido en cuenta a los ciudadanos, su historia y parte relevante de su litoral natural.
Me temo que es ocasión no para celebrar, lo es para lamentar el cómo impunemente han cerrado todo el litoral de la marinera ciudad de Vigo.
¿Cuántos kilómetros tiene el litoral urbano de Vigo? ¿Cuántos son de uso público?
Déjense de celebrar las atrocidades y recuperen algún arenal urbano: nos lo merecemos.

3.11.06

¡La que nos puede venir!

"Sostiene Rem Koolhaas, en su descripción de las "Ciudades de Diferencia Exacerbada" (las megápolis chinas de Cantón, Dongguan y Shenzhen), que los nuevos patrones urbanísticos están definidos casi diacríticamente en un campo de atracción y repulsión. Un caso específico y obvio es la ciudad de Busan, el primer puerto surcoreano conocido por su festival de cine y su delirante puente estilo brooklyn, que ha acabado engullido por su propia voracidad gracias a la paradoja incesante de la rigidez y flujo que caracteriza hoy el capitalismo avanzado. Busan era un tranquilo pueblo pesquero antes de que la turistización y el auge de la industria naval lo transformaran en un insípido híbrido metropolitano de cinco millones de almas. La segunda ciudad industrial de Corea del Sur es hoy una enorme extensión de bloques de cemento, acongojada entre montañas sepultadas bajo el hormigón y un puerto ostensiblemente militarizado. Resultado de la humillación constante del terrain vague. Busan es un ejemplo de libro que instruye y avisa sobre la patologización suburbana y la lobotomización del urbanismo racionalista, de manera que si quisiéramos adivinar el futuro no muy lejano de algunas ciudades de la costa mediterránea española, encontraríamos en ella el mejor patrón."

Días atrás pirateé este fragmento de un periódico (creo que fue en El País), porque me parece muy apropiado para prever lo que está ocurriendo en nuestra ciudad.

2.11.06

Aviso a navegantes

Xa, xa sabemos que Cataluña é diferente, pero a abstención e a aparición do Partido dos cidadáns son elementos que deberían ser moi estudiados polos partidos todos. O alonxamento da política dos cidadáns, os victimismos e a falla de eficacia na resolucións dos problemas provocan o desinterés e aparición de correntes críticas. Cantos vigueses deixaran de ir votar o próximo 17 de Maio?

E os medios de comunicación tamén deberían reflexionar sobre o tema...

1.11.06

QUERIDAS AMIGAS : TOLERANCIA CERO


Atópabame onte rebuscando no fallado da memoria e descubrin esta foto antiga da era da VOLVO que aínda que pareza mentira non o é-a afoto é REAL como la vida misma_. Pois ben estimadas electoras desta cidade tan dura para nos as mulleres, ahí os tedes os tres candidatos á alcaldía polos tres principais partidos do sistema.Sobran comentarios !mulleres de Vigo : TOLERANCIA CERO con eles! !QUE SE VAIAN!