IX ÉPOCA

31.5.06

Alvariño para alcalde

Me han soplado que hay un grupo heterogéneo que ha ofrecido, o está a punto de hacerlo, a J. M. Fernández Alvariño la posibilidad de encabezar una candidatura para concurrir a las próximas elecciones municipales. La candidatura estaría auspiciada por un grupo de personas, empresarios y profesionales, que consideran que una ciudad debe gobernarse como una empresa. Los próximos días van a ser clave para la confirmación de lo que, por ahora, es sólo un proyecto.
Las fuentes, de toda confianza, apuntan a que entre los integrantes de esa candidatura estaría Miguel Font Rosell, en la actualidad gerente de la asociación de promotores inmobiliarios APROIN. Font, aparejador y dice él que licenciado en Derecho, es hombre con experiencia en la Administración Local, en un cometido capital para el desarrollo de la ciudad que el PXOM recién aprobado diseña: negociado de licencias de obras.
Por lo que respecta a F. Alvariño, parece ser que el grupo promotor ha sondeado a algunos posibles candidatos, pero el resultado final ha sido que la mayoría de los consultados consideraron que, políticamente, la figura del representante corporativo de todos ellos resultaría idónea.
Ahora, nuestro comentario, consensuado por la célula clandestina de Fontanería y Vicios Ocultos de VIGOBLOG: La idea de que un gobierno es como la dirección de una empresa no sólo no es nueva sino que ha dado resultados como los de Gil y Gil, o Berlusconi, sin ir más lejos. Ya hace la tira de años, Antonio Ramilo Fernández-Areal trató de gobernar esta ciudad con ese bagaje intelectual. Ciertamente, todo se quedó en repetirlo insistentemente, porque por entonces la política era como otra cosa, y estaba mal visto eso de "hacer política". Ya en su día, el Generalísimo Franco (nunca entendí que alguien pudiera no sentirse ridículo con uno de esos título superlativos, aunque fuera "por la gracia de Dios") había recomendado a su por entonces ministro Joaquín Ruiz-Giménez: "haga como yo, joven; no se meta en política". Por lo visto, cada cierto tiempo emerge, como el monstruo del Lago Ness, esa simplista idea de que un ayuntamiento no es más que una empresa de servicios.
El caso es que esto se va a poner como nunca, con candidaturas para todos los gustos, y para todos los disgustos. Pero, joven, así es la política en democracia: tiene que haber de todo.
Estaremos atentos, por si la información se confirma y hay que seguir dando la vara.

30.5.06

Milongas de lo público y lo privado

Así no hay quien se entienda. Volvió el calor en fin de semana y volvieron a colapsarse los accesos al litoral en ambas márgenes de la ría, como recogía ayer, sin asomo de crítica por parte alguna, el diario local Faro de Vigo:
"Asimismo, la afluencia de vehículos particulares a los arenales vigueses dificultó el aparcamiento en zonas como Samil, O Vao y Canido. Un problema que ha llegado a exasperar a numerosos conductores, que se quejan de la falta de estacionamiento en dichas zonas".
No se esfuerza el diario local por situar en su contexto la información, pero apunta las claves de la "solución": hay que hacer más aparcamientos.
Lo que no logro saber es de qué hablan algunos cuando se refieren a la necesidad de potenciar el transporte público, mientras sólo piensan (los que piensan) en cómo conseguir que nuestro territorio sea, cada vez más, un territorio ocupado.
Mientras se sucenden los brindis al sol sobre el transporte público, aquí y en la Xunta, Pérez Touriño se apresura a poner en marcha las obras de la nueva "autovía" de O Salnés y mantiene en el más negro ostracismo el transporte público marítimo en la ría de Vigo. Tal parece que, como "o falar non ten cancelas", aquí todo vale, porque la gente no tiene memoria y sólo está a lo que en cada momento le dicen. Pues yo les digo que es de imbéciles (o de aprovechados) seguir creando problemas para habilitar luego las "soluciones".
Nadie se para a pensar en la íntima relación entre más accesos terrestres (invasivos, agresivos con la naturaleza y el paisaje, etc.) y el meteórico descenso del pasaje en el transporte de ría (más ecológico, menos invasivo y más agradable). Hace 30 años se acercaban a los 10.000 los pasajeros que movía diariamente la empresa concesionaria; hoy rondan los 3.000. Y eso que somos muchos más los que nos movemos. ¿Por qué desaparecieron las líneas marítimas a San Adrián o a Rodeira? ¿Por qué no se habilitaron medios para crear otras a Nerga, Barra, Liméns, Samil, etc., a pesar de que había quien quería ponerlas en servicio?
A las playas de la ría no hay que dotarlas de más aparcamientos, si acaso, eliminar algunos de ellos. Lo que se necesita es un servicio público adecuado. Y un servicio público así depende de que no se siga incitando a la gente a llevar sus coches a la playa.
Con un sistema de transporte público (y colectivo) adecuado, las playas podrían estar llenas sin que lo estuviesen sus entornos y accesos. Los desplazamientos a O Vao, Samil, Coruxo, Liméns, Nerga, Barra o Rodeira podrían hacerse por mar, tranquilamente, con sólo habilitar los atraques pertinentes, o por tierra con un sistema de autobuses ágil, o aquel tranvía que nunca debió desaparecer. Se eliminarían así los atascos monumentales, las ocupaciones de terreno para unos aparcamientos que siempre, absolutamente siempre, resultarán insuficientes. Alguien me llamaba la atención sobre el caso de las decenas de autobuses que, mayormente desde Ourense, acercan bañistas a Samil y necesitan espacio para aparcar. Ni con esas: los autobuses interurbanos tienen que dejar su pasaje en la Estación de Autobuses, como es obligado, para disponer desde allí de un transporte local hasta las playas.
Lo penoso, en todo caso, es comprobar cómo a algunos se les llena la boca con lo del transporte público, con lo del público bienestar, mientras todo lo que hacen se dirige, claramente, a tratar de darle alas al transporte privado y al privado bienestar de contratistas, concesionarios y aprovechados de toda laya.
A algunos habrá que decirles que no todo el terreno existente puede servir para su ocupación urbana, tanto sea en forma de edificaciones, como de aparcamientos o de enlosetados, aunque los adornen con inadecuados arbolitos en monísimos alcorques.
Y ya está bien de comisionistas, de pringues, de mirar para otro lado hasta que el problema se hinche de tal modo que la gente esté dispuesta a aceptar cualquier solución. Para la suspicacia, una reflexión: ¿se han dado cuenta de que nunca se opta por la solución menos cara?, ¿se dan cuenta de que conectar toda la ría con atraques y estaciones de recepción modélicos costaría relativamente poco? Pues han optado por gastarse decenas de millones de euros en construir una vía para O Morrazo que, unida a la "gratuidad" del peaje de Rande, pondrá a la otra orilla de la ría en un brete. Calculen ustedes cuánto puede dejar de "comisión" conceder las obras de acondicionamiento de la ría para un transporte racional, y lo que habrá supuesto la adjudicación de las obras de la "Vía Rápida", y tendrán una respuesta aproximada.
¡Que no nos vengan con milongas y que se dejen de andrómenas, que todos no somos idiotas!
Pero, sigan, sigan ustedes apoyando a quienes sólo esperan a que se les salten las tapas de las alcantarillas, a que nos multe la Unión Europea, a que no se aguanten los olores, para volver a usar nuestro dinero en "soluciones" como volver a levantar las calles para acometer la adecuación del saneamiento que debió haberse hecho antes, pagar otra depuradora porque la anterior es un fraude, o justificar que se necesita otro puente porque el que hay no da para que cada uno se traiga o lleve su coche de O Morrazo a Vigo y de Vigo a O Morrazo.
Allá ustedes, pero conmigo no cuenten para que les aplauda la ocurrencia.

Gruesas groserías

¡Como si lo regalasen! Es lo mismo. Ya no se trata de cuánto se gasta. Se trata de "zapatero a tus zapatos".
El MANO-LITO que están a punto de inaugrar en la entrada del Berbés es una gruesa grosería.
¿No hay una Facultade Bellas Artes de la Universidad de Vigo, un Museo de Arte Contemporáneo (MARCO), unas galerías de arte profesionales, unos críticos-teóricos de arte, unos artistas... en esta ciudad? Todas las personas que componen estas entidades NO PUEDEN, por ejemplo, enlatar sardinas, o dirigir el tráfico...
¿Por qué, entonces, los profesionales de la Cultura son tan descaradamente ninguneados?

Un peridista que acompañó al papa Benedicto XVI en su reciente viaje a Varsovia nos cuenta que allí, en Varsovia, con el renacimiento de la democracia, daba gusto ver cómo antiguas fábricas fueron restauradas ¡incluso sus interiores! (nada de demoliciones) y se han convertido en espacios de Cultura: talleres, auditorios, salas de exposiciones... Nosotros, aquí, estamos a puntito de derribar Casa Mar, cuando lo lógico sería restaurar y acondicionar sus magníficos espacios ya existentes.

Muy poco —por no decir nada— suena la voz del Colegio de Arquitectos.

Lo de esta ciudad es una Gruesa Grosería.

28.5.06

Mínimos

Mentres se vai polas fendas a auga potable e polos tubos de saneamento viaxan sen control toneladas de resíduos altamente contaminantes; mentres Vigo mantén o índice máis baixo da comunidade en número de bibliotecas públicas e non existe o máis mínimo mantemento urbano, incluídos os investimentos millonarios (agás para as flores de C. Porro); cando se manteñen uns servicios sociais de cara á galería, mentres non se asegura tan sequera un lugar decente onde durmir ou comer aos excluídos da cidade; á vez que miles de cativos de 0-3 anos carecen dunha praza pública nunha escola infantil, nos momentos máis importantes da súa formación e socialización e os mozos non temos posibilidade de acceder a unha vivenda digna porque o Concello non é quen de ter unha política de vivenda acorde coas necesidades da cidade; mentres que o Casco Vello e o patrimonio da cidade abandóase á sorte da especulación sen a actuación decidida da administración; mentres os mínimos de saúde, saneamento, educación e cultura non están nin polo forro satisfeitos, os nosos gobernantes coa complicidade do BNG, adícanse a dar retoques de pintura ás parroquias e a dar de comer obscenamente ao podercillo caciquil da Federación de Asociacións de Veciños. Menos Plan de Parroquias e zarandajas polo estilo, e máis políticas decididas, claras e transparentes que afronten os problemas reais desta maltratada cidade... que ao parecer, cartos non faltan.

The wall


Llega el verano y la peña se mueve hacia las playas. Pero puede encontrarse con cosas como esta. El autotitulado "dueño" del muro es uno de los hermanos "charrúas", de Cangas, uno de ellos dueño de "Frigoríficos del Morrazo".
Es evidente que, con un morro que se lo pisa, tenía que ponerle Morrazo a alguno de sus negocios. Si lo sabrá él. Con todo el morrazo, me cuentan que hace tres o cuatro semanas tuvo un altercado con un bañista que, por lo visto, se había atrevido a tomar el sol sobre el césped que hay entre ese muro de mampostería y la balaustrada (naturalmente retranqueada) que da cierre a su finca con casoplón "tipo-pazo-estilo-parador" tan del gusto de quienes parieron eso del "feísmo", olvidándose de que la arquitectura ha avanzado lo indecible desde el siglo XVIII.
En la trifulca verbal, llena de exabruptos, insultos e imprecaciones, la altanería del "charrúa" sobrepasó los límites de lo tolerable, haciendo alarde de que en "su" terreno hacía lo que le daba la gana. Y los demás, a joderse, o a joderse.
Por si la leyenda del muro no resultase muy evidente en la foto, además de por el paso del tiempo, reproduzco el texto, que revela la "indiosingracia" de su autor:

"ESTE ES MI MURO Y OS JODEIS Y OS CALLAIS Y SI NO OS JODEIS Y OS CALLAIS PRINGAOS"

Quienes van a esa playa, más allá del antiguo muelle de pasaje de Rodeira y frente a la Illa dos Ratos, han de sufrir ese desafuero, consentido ilegalmente por alguien. Y me pregunto yo si esta barbaridad es conocida por quienes tienen la obligación de mantener nuestras costas dentro de la legalidad vigente. Costas y, presuntamente, la Autoridad Portuaria de Vigo supongo que tendrán algo que decir. Material para actuar tienen de sobra, y supongo que nadie se atreverá a negar una ilegalidad tan ostentosa.
En resumen, que por poco que se conozca de las previsiones de la Ley de Costas, no sé de nadie que pretenda convencernos de que esa ocupación del Dominio Público Marítimo Terrestre, sobre las mismísimas arenas de la playa no ha sido irregularmente consentida.
Lo grave es que este monumento a la prepotencia y al mamoneo territorial tiene responsables con nombres y apellidos, los cuales, o aceptan haberse pasado con la concesión, o tendrán que decir que el muro se hizo sin su consentimiento. ¿Seguro? Porque lo están consintiendo desde hace varios años.

25.5.06

A longa sombra de Toba Girón

Gustaríame ser un sociologo de postín para me aclarar dos xogos de poder nesta cidade. O último episodio posto en escea no gran teatro do Faro de Vigo, a propósito da candidatura do BNG, é digno de ser novelado e por min podería ser ben titulado como "O Código do Toba".
Os que non sabemos nada do que ocorre no interior dos partidos, temos por costume interpretar a información dos medios tendo en conta que só se publica o que interesa ó medio e a aqueles que teñen influencia. Polo visto na longa travesía do PXOM o Faro e Toba consolidaron unha fonda alianza que permitiu ó segundo ter sempre unha tribuna desde donde lanzar as súas mensaxes. Asi nesta últimas semanas sucederonse entrevistas varias donde foi deixando caer o seu apoio a Santiago Dominguez e a súa dispoñibilidade, sempre as ordes do partido. O pasado xoves, en pleno proceso de propostas orgánicas do BNG, Faro destapa o ofrecemento de Quintana a Manuel Bragado e reproduce unhas apresuradas declaracións do editor decindo que ten que meditalo. ¿Quén filtrou está noticia? ¿Era a súa intención queimar esa posibilidade?
Vintecatro horas despois Bragado di que non vai aceptar e pospón ó sábado a a comunicación oficial da súa negativa a Quintana (Chamativa falla de elegancia por parte do editor, por certo). O Faro aproveita para reproducir declaracións de Toba non só confirmando a súa candidatura senón enviando unha mensaxe a Quintana : o poder de decisión está na asamblea local asi que menos historietas de independentes.
Buscandolle a lóxica a este proceso teríamos que tirar algunhas conclusións:
- Toba manda moito. O crecemento do seu poder ten que estar relacionado co seu papel protagonista na elaboración do PXOM e no goberno de Pérez Mariño, que puido acabar con Castrillo pero deixou no seu sitio ó ex-concelleiro de urbanismo. ¿Como se consegue unha posición así?
- Toba ten apoios sólidos no núcleo duro de poder da cidade, empezando polo medios Faro e Grupo Radio Vigo. Non parece aventurado supoñer que tamén terá que ver co PXOM ainda que non se pode desbotar que o aproveiten para erosionar ó PSOE non principista.
- Sería saludable para a vida democrática da cidade que Toba fora o candidato sometendo así ó veredicto das urnas o seu papel no bipartito vergonzante que nos ven gobernando ultimamente. Poderíamos visualizar así arredor de quen está o apabullante consenso social do que fala.
- Por último, o estudio do caso Toba, por negativo, podería dar pistas de como funciona a máquina laminadora de políticos de Vigo da que, polo momento, ven de salvarse Manolo Bragado.

24.5.06

Carta abierta a Manuel Bragado

Querido Manolo:
Me he enterado por la prensa de que los del Bloque te han ofrecido ir de "baranda" para las municipales. Hombre, está bien, porque ello podría contribuir a que fuésemos superando este viejo lastre de que a la política, en Vigo, sólo se dedican quienes no han tenido éxito en otras cosas (ya sabes aquello que se dice por aquí para descalificar a alguien: "tí para alcalde vales") y se han esforzado en progresar en los "aparatos", o esperan tener beneficios personales de la, por otra parte, noble tarea de administraros lo nuestro.
En fin, que me parece bien que hayan pensado en tí, aunque me pregunto si también lo has hecho tú. Espero de tu complexión intelectual que sepas comprender que no es mi intención contribuir a echar abajo la propuesta, no. Pero, a fuer de sincero, me gustaría hacerte algunas consideraciones, por si resultaran oportunas a la hora de la decisión, que tampoco está el cotarro como para zambullirse en la piscina sin mirar si está llena.
Tenemos amigos comunes que me han "soplado" algo de tu vida; por ejemplo, que comenzaste tus estudios en los Salesianos, para hacerte el bachillerato en la Universidad Laboral, desde donde pasaste a la Universidad para completar brillantemente la licenciatura de Pedagogía, a lo que siguió un, creo que feliz, paso por la enseñanza en Nigrán, donde me dicen que has dejado un buen sabor de boca. De tu realidad actual como editor y "blogueiro" estamos al corriente.
Sinceramente, pudiera ser que un pedagogo acabara por dar más juego que un juez, pero ten en cuenta que aquí no se perdona nada. O sea, que ya habrás contado con que alguien se salga por ahí diciendo que a ver si se creen en el BNG que necesitamos tratamiento pedagógico, porque los electores de por aquí no estamos a la altura.
Las barbas peladas de Pérez Mariño, con quien compartiste apoyo activo a aquella candidatura de Camilo Nogueira (Esquerda Galega), te podrán hacer reflexionar sobre la conveniencia de poner las tuyas a remojar. Ya sabrás que por aquí hemos desarrollado cierta tendencia a ver con mejores ojos a aquel "juez de la horca" que a algunos políticos "profesionales". Y sabrás de qué forma fue maliciosamente interpretada su pretensión de formar un gobierno "presidencialista", cuando quienes ahora te pretenden preferían reeditar el funesto "bigobierno" anterior, con toda su carga bifronte y sus lamentables consecuencias electorales y económicas.
Y me cuentan, también, que en tu haber hay experiencia municipal, incluso en el capítulo de "fontanería", ya que tuviste a tu cargo aquella "negociación" (cuatro años después del fiasco Nogueira) que dio con la expulsión de Soto a las tinieblas exteriores, con los resultados que hemos podido comprobar. Al respecto, y para aclarar las cosas, te diré que a Soto lo removió el propio PSOE desde Ferraz, porque ya había resistido el mismo asalto cuando EG tenía 5 concejales y, entonces, en lugar de echar a Soto, el que se marchó fue Camilo Nogueira, dando el pistoletazo de salida para la extinción de Esquerda Galega.
La célula de Organización y Métodos de VIGOBLOG, reunida en sesión urgente en el domicilio particular de Ana Pinténs, me colocó el encargo de hacer estas consideraciones, para las que elijo el estilo epistolar, como si fuéramos amigos de toda la vida.
Supongo que el vice del "bigobierno" instalado en la Xunta considera que contigo se abre una esperanza regeneradora en la política local, porque la verdad es que no he visto actitud regeneradora de nada en los comportamientos políticos de quienes, en caso de que aceptes, te habrían precedido. No obstante, hay preguntas recurrentes en todo esto: ¿qué ha sido de la Gran Esperanza Blanca llamada Santi Domínguez?, ¿qué del brindis al sol de Domingo Docampo?; después de criticar la ocurrencia del PSOE de meterse en camisas de once varas con "independientes", ¿en el BNG se han pasado al lado oscuro y ya buscan entre no profesionales (o habituales) de la política?
Lo cierto es que tengo más preguntas que respuestas, pero, en todo caso, supongo que tu aceptación sería para bien de todos, aunque tengo mis recelos sobre que la intención de los muñidores de la cosa tenga ese objetivo.
En fin, que el simple anuncio, además del clásico globo-sonda habitual, puede contribuir a que todos salgamos ganando. Claro que...
Un saludo afectuoso, y ya sabes que aquí nos tienes para lo que gustes mandar, si mandas lo que nos gustaría que mandases.

Vigo 2056

No existen las casualidades, si acaso, las causalidades. Lo que pasa es que, a falta de mejor explicación, nos contentamos con considerar las coincidencias como aleatorias.
Lo que sigue me lo he pillado en la Interné. Venía localizado en Madrid, pero yo me le hice un estatuto de nación y, con las pertinentes correcciones toponímicas, se lo ofrezco, con cariño, a todos nuestros lectores y lectoras.


Una vez por fin aprobado el PXOM me he decidido a coger mi maquina del tiempo y contaros como van las cosas por el futuro:

Afortunadamente no se han cumplido las previsiones de tantos agoreros burbujistas y la vivienda en España ha seguido subiendo un 17% anual durante los últimos 50 anos, de este modo nos hemos convertido en el país más rico del mundo, porque por ejemplo un ático en Montero Ríos cuesta más que el estado de California y el palacio imperial de Tokio juntos; claro que ya nadie vive en el Centro ni en ningún otro sitio de Vigo, porque esas casas son para invertir y no para vivir.

Yo por ejemplo aunque trabajo en Vigo me he comprado un piso de 40 metros la mar de apañao en una aldea del oeste de León, que con la autovía queda a un paso; para pagar la hipoteca nos hemos juntado con otras tres familias: un notario casado con una catedrática de universidad, un subinspector de hacienda casado con una abogada del estado y un magistrado del supremo (subcontratado a través de una ett)casado con una arquitecta.

De este modo destinamos cinco sueldos a la hipoteca y uno para vivir; estamos contentísimos con la compra porque aunque al principio nos está costando un poco, luego seguro que ni se nota, además desde que lo compramos hace un año ya ha subido un 17% y por si fuera poco la mujer del notario esta de buena que flipas.

Aunque profesionalmente no me va mal (soy director general adjunto de una multinacional, aunque también subcontratado a través de una ETT)la verdad es que la inflación que sufrimos al ser el país más rico del mundo hace que nos tengamos que apretar un poco el cinturón; de todos modos es cuestión de acostumbrarse, cuando tuvimos que empezar a comer chopped de lagartijas todos nos quejamos y ahora se le da vuelta y vuelta en la plancha y tan rico que queda.

De cualquier forma, aprovechando que han bajado la edad laboral a los 10 años, a ver si saco al rapaz del colegio y lo meto en la ETT, que un sueldo más seguro que ayuda para la hipoteca.

Este cuatrienio el gobierno está en manos de los constructores que, desde la restauración (hemos pasado de la imperfecta democracia liberal a la muy perfecta democracia ladrillil), se alternan pacíficamente en el poder, legislatura tras legislatura, con los promotores de APROIN. En principio es un sistema mucho más estable que la anterior democracia partidista, pues a las tensiones ideológicas y territoriales le ha sucedido la paz estable inmobiliaria. Al fin y al cabo ¿quien va a saber mejor que constructores y promotores qué es lo que le conviene al país, si el país son ellos? Aunque todo no es perfecto, pues últimamente las cosas entre promotores y constructores andan algo más tensas que de costumbre. Se vislumbra una futura alianza entre los APIs y la APVV (Asociación de Propietarios de Viviendas Vacías) que puede ponerle las cosas difíciles a los promotores y constructores. Espero que lleguen a un pacto y reine la paz.

Se han restaurado las cámaras de la propiedad con adscripción obligatoria de todos los ciudadanos. De hecho, para votar hay que presentar la documentación que acredite estar al día de pago en las cuotas de cámara.

Mi sueldo es de 2.000 tochos netos, el tocho es la moneda que sustituyó al euro cuando nos echaron de la UE a patadas (que fea y que mala es la envidia) y se cotiza a un céntimo de euro. En la caja fuerte del banco de España ya no se guardan lingotes sino ladrillos, que en este país han demostrado ser un valor mucho más seguro y
rentable que el oro.

La policía inmobiliaria vela con dureza por que se cumpla la ley. Ayer mismo detuvieron a una pareja que vivía de alquiler (el alquiler es delito de lesa patria) y se hacían pasar por propietarios de la casa que habitaban. Se comenta que la policía inmobiliaria tiene ya casi localizados a los posibles propietarios-arrendadores. Como es lógico, la ley es mucho más dura con el arrendador (propietario rebelde) que con el inquilino (un pobre paria no propietario). En nuestra zona de León no se conocía semejante escándalo desde que fusilaron a los okupas. También están prohibidas las actividades económicas que no estén, directa o indirectamente, vinculadas a lo inmobiliario. Por ejemplo, la policía detuvo el otro día a un par de jóvenes que parecían respetables agentes de la propiedad inmobiliaria y que en la trastienda de su local tenían un taller de investigación celular.

La liga profesional de fútbol por fin se ha quitado la careta y Celta, Barça, Real Madrid, Athletic, Valencia, Sevilla, etc. han sido sustituidos por Vialmar, FCC, ACS, Sacyr, Vallehermoso, etc., que han montado una liga como dios manda, nada que ver con la paletada que había antes de identidades regionales y estilos futbolísticos diferenciados. La liga, ni que decirlo tengo, la gana un año un equipo de promotores y al año siguiente un equipo de constructores y así sucesivamente.

Se ha aprobado una normativa medioambiental muy dura que impide que los espacios estén sin entropizar: es obligatorio que estén ocupados por viviendas, industrias, comercio o infraestructuras del tipo que sea. Por ejemplo, en Vigo ya van por el XIV Cinturón, que pasa a unos 220 kilómetros del nudo de Teis. Casi hemos conseguido que no haya nada que no esté cubierto con cemento. Los jardines de los adosados se han cementado y todos los parques por decreto se han convertido en plazas duras. Las zonas no aptas para la urbanización, aunque no se construya en ellas, al menos, se cubren de cemento. Incluso se está debatiendo una ley que va a provocar el cierre de los museos de ciencias naturales y los jardines botánicos. Como el 90% del suelo esta ya urbanizado se está planteando empezar a construir ciudades en el fondo del mar (no se puede vivir en el fondo del mar, así que serian ciudades solamente para invertir). Y como ya no podemos hacer más AVEs en superficie (por ejemplo de Vigo a Madrid hay tres -como había polémica se han hecho todos los trazados propuestos y a tomar por culo), se están empezando a estudiar los AVEs submarinos que van a conectar las ciudades del fondo del mar. Hay gente muy maligna que dice que esas ciudades submarinas son un sinsentido, pero a mi me parece criticar por criticar, pues esas ciudades submarinas para invertir están hechas con todo detalle, incluso tienen sus polideportivos, colegios y hospitales. No se han equipado por dentro, pues nadie va usarlos, pero sus paredes de hormigón son preciosas.

Tras las guerras atómicas provocadas por los propietarios de VPO de Andalucía(que lideraron el movimiento abolicionista y consiguieron su objetivo de descalificar las viviendas protegidas; de hecho, ahora el periodo máximo de calificación de la Vivienda Protegida se han fijado en dos horas), la población ha quedado reducida a 5 millones de españoles y 50 millones de ecuatorianos trabajando de paletas; se han seguido construyendo 800.000 viviendas anuales (la construcción supone ya el 98% del PIB) y ahora tocamos a unas 20 viviendas por habitante (casi todas vacías porque como dije son viviendas para invertir, no para vivir).

Esto es lo que en el mundo se conoce y admira como "el milagro español" y es objeto de numerosos estudios y tesis doctorales en el campo de la psiquiatría. Cada año nos visitan miles de estudiosos de la mente humana de todo el mundo. No me extrañaría que muchos de esos científicos se quedasen, porque la verdad es que como en España no se
vive en ningún sitio.

Y eso es todo lo que os puedo contar de lo que os espera; voy a ver si cazo unas lagartijas para cenar.

Y, si non e vero e ben trovato.

23.5.06

1941. Stefan Zweig pasa por Vigo

En 1941uno de los grandes escritores del siglo XX, Stefan Zweig (Viena 1881, Petrópolis-Brasil 1942), escapando de los nazis y después de acompañar en Londres a su buen amigo Sigmund Freud en sus últimos días, embarca hacia América.
Lo último que ve de Europa es la ciudad de Vigo. De paso por por aquí presencia una escena que le impactó hasta el punto que deja constancia de la misma en su libro de memorias "El mundo de mañana". Detalla en éstas cómo, frente al ayuntamiento, flameando la bandera franquista, decenas de campesinos salían de este edificio con uniformes y armas nuevas y se subían también a automóviles nuevos que ruidosamente se desplazaban hacia las afueras de la ciudad. "Me asustó. Ya lo había visto en Italia y luego en Alemania", escribió Zweig; y sigue escribiendo "¿Quien paga los nuevos uniformes, los automóviles, las armas?" y en las mismas páginas acusa "grupos secretos y misteriosos, escondidos en oficinas y consorcios".
Fue allí, en Petrópolis, donde el 22 de febrero se suicidó junto a su esposa, desesperados ante el futuro de Europa y su cultura (después de la caída de Singapur creían firmemente que el nazismo se extendería a todo el planeta). Escribió: "Creo que es mejor finalizar en un buen momento y de pie una vida en la cual la labor intelectual significó el gozo más puro y la libertad personal el bien más preciado sobre la Tierra."

Stefan Zweig, de Vigo, "el último puerto de Europa", se llevó esta imagen.

22.5.06

Aportación ó debate nuclear

Central nuclear Trojan (Oregon USA) Domingo 21 Maio

21.5.06

No siempre, pero nos engañan

Llevo ya bastante tiempo pensando en hacer algunas reflexiones, que a mí me parecen interesantes y que podrían poner en evidencia algunas de las manipulaciones que hacen con nosotros. Cierto es que, aparentemente, lo que expondré se aparta algo de la intención declarada de este blog, pero no aguanto más.
Todos hemos llegado a confirmar (es verdad que tarde) que en Irak no había, ni iba a haber, armas de destrucción masiva, ni programas de construcción de armas químicas, ni ná de ná. Pero los servicios secretos insistían en que Sadam era un astuto y las camuflaba en bombonas de butano, o en camionetas de reparto, o yo qué sé.
Y aquí es donde conviene recordar algunos acontecimientos, previos al estallido de la II Guerra del Golfo, que dejan un cheiro ineludible. Poco antes del comienzo de las hostilidades, la fragata "Andalucía" (no sé si fue ésta o la "Extremadura"), que patrullaba por el Golfo en misión de reconocimiento e interceptación, recibe la orden del mando de la flota (norteamericano, por supuesto) de abordar un barco y registrar su carga.
En una operación impecable desde el punto de vista militar, la fragata descubre que el barco inspeccionado transporta missiles clandestinamente, ya que como carga declarada figuraba otra. La tripulación de asalto es felicitada por el mando de la flota. Casi inmediatamente, desde el Pentágono se difunde una curiosa noticia: el barco interceptado era "amigo" y transportaba los missiles, procedentes de Corea (supongo que la del sur, porque si no...), para un Emirato de los del Golfo y también "amigo", para su defensa. Y aquí no ha pasado nada.
Y, ahora, la explicación conspirativa, que tiene mucho más de verosímil: el barco interceptado llevaba los missiles para esconderlos secretamente en algún punto accesible del desierto irakí, con el fin de que los inspectores de la ONU, que no encontraban nada de lo que les decían que tenían que encontrar, hallasen, por fin, la prueba que Bush y los de las Azores sabían que encontrarían. Ni que decir tiene que el secreto era obligado y ni siquiera el mando operativo de la flota del Golfo podía conocer lo que se había montado.
Sin embargo, la eficaz actuación de la fragata española, consecuencia del desconocimiento que de aquella operación secreta tenía el mando de la flota encargada de mantener el embargo sobre Irak, dio al traste con la triquiñuela.
De los missiles transportados nada se supo durante algún tiempo. Pasado el follón, se publicó la noticia de que, finalmente, aquellas armas acabaron en poder de ¡Gaddafi!
Y es que, como dice el aforismo: se puede engañar a todos durante algún tiempo; a algunos durante todo el tiempo, pero es imposible engañar a todos todo el tiempo.
Desde siempre, el Poder ha considerado que dispone de todos los instrumentos que le permitirán engañarnos cuando sea necesario. Sin embargo, resulta imposible prever todas las contingencias y, a veces, el diablo, que mora en los pequeños detalles, se pone a jugar a desmontar complejísimas y presuntamente seguras conspiraciones. Con éxito.
Dicho lo cual, hay que recordar también que algunas cosas son lo que parecen, no vayamos a caer en la estupidez de considerar falso todo lo que nos digan; sólo algunas cosas lo son. El problema estriba en determinar a tiempo qué es cierto y qué falso. ¡Cherchez la femme! (buscad la mujer), que diría el clásico, y que viene a ser lo mismo que "qui prodes" (a quién beneficia), para acercarnos a la madre del cordero. Cuidadito cuando detectéis demasiado interés en cosas aparentemente poco importantes, o que no cuadran muy bien: ahí anda achantado el Diablo, probablemente.

18.5.06

Tranquilo, bipartito; temos a solución.

Hai que recoñecer que os cerebros do PP deixaron todo atado e ben atado seguindo as ensinanzas do ferrolano. Agora resulta que na Xunta os externos non o son tanto e a xustiza ven de recoñecerlles o dereito a mesa, cadeira e ó café das once sen ter que pasar polas incomodas probas dos galpóns de Silleda. É de supoñer que hoxe no Concello de Vigo a ledicia entre os externos será desbordante e non lle digo nada se por enriba son culés.
Din que os conselleiros, especialmente o do 1/2 rural que conta cunha numerosas familia de externos, andan preocupados pois van ter que readmitilos ou convocar unha oposición para cada posto. Polo visto non se ven quen de firmar unha convocatoria tal como
Concurso-oposición para cubrir praza de amigo dun curmán de concelleiro(1) de Upon Avia.

Menos mal que ,como sempre, Vigoblog xa lles anticipou a solución hai tempo.

(1) Denominación recollida dun catálogo apócrifo atopado nunha cisterna dos baños de San Caetano.

15.5.06

A nova depuradora queima.

Xa saben vostedes que no Vigoblog non somos forofos da nova depuradora. Parécenos un parche a unha rede de saneamento que, como xa dixemos, non cumple co criterio racional de separación de augas pluviais e fecais. Pero xa postos imos depuralo todo, ata un concelleiro cuiñista, se fai falla.
O caso é que aos cartos vainos poñer o Estado e a Xunta pero os terreos ten que decidilos o Concello. E isto non lle gusta moito a C. Porro que prefiriría non lidar con iste "marrón" a un ano das eleccións. A algúns isto lle sona ó conto da empacadora. Asi que C. Porro escribe cartas ou pon o grito de Figueroa no ceo ante as invectivas -Radio Vigo dixit- de Dona Cristina Narbona. Pois que lle imos facer, C. Porro, terás que mollarte e decir en que zona de Vigo terán que soportar cheiros e vertidos. Porque, amiguiña, ninguén vai crer que a nova vai funcionar mellor. E desta vez nin Figueroa nin os técnicos cataláns nos van convencer de pasar os fins de semán nun hotel, ainda que teña "yacusi".
É o malo de intentar agachar a merda. O final sempre acabas enmerdado.

13.5.06

Un chico como tú

¿Estamos o no estamos? No nos digan que no se lo hemos advertido. Que J.M. Iglesias se encontraba como un pulpo en un garaje entre "su" panda era más que evidente. ¿Me pueden decir ustedes qué hacía un señor como ese en un grupo tal? Porque el grupo del PP en el Ayuntamiento de Vigo es un conglomerado de "parvenues", de pijos sobrevenidos a base de frasco y Armani, de enclopédicos incultos, de ocurrentes subrepticios y de huérfanos de gobiernos amigos. Claro, en ese panorama, cualquiera que se distinga por lo contrario tiene los días contados.
Iglesias se había distinguido ya con lo de que hay que gastarse la pasta en el beneficio de todos, dando la vara con lo del saneamiento, con lo de pensarse bien las cosas y con lo de ir por el sendero de la razón. El pobre era como el infeliz protagonista de "El país de los ciegos" , de H. G. Wells, que era tomado por imbécil porque decía que veía cosas y los ciegos de aquel país eran incapaces de comprender lo qué significaba ver. Naturalmente, el mecanismo de defensa colectiva de aquella tribu, obligaba a tenerlo por loco (la palabra visionario no significaba nada para ellos).
A Iglesias le ha dado por ver un futuro con problemas si no se abordan las inversiones en saneamiento, o sea, en esas cosas que van por debajo y no se pueden enseñar a los papanatas que luego van a votar. Y, por una vez, pase; pero eso de insistir en que menos "plan de parroquias" por la superficie y más profundizar en los problemas reales resulta un contenido mucho mayor que el continente-encéfalo de C. Porro; o sea, que no le cabe ni en la cabeza.
"José Manuel Iglesias é o máis presentable do grupo de goberno. Pero como xa comentamos neste Blog noutra ocasión, está absolutamente só no grupo municipal do PP, no que é elegantemente odiado por todos. Posiblemente porque é o único do grupo cun mínimo de sensibilidade, educación, cultura e estudios", decía en marzo pasado nuestro fino observador de la realidad, Pablo Eifonso, del islote Iglesias en el piélago de nuestra derechilla local.
"A mi plan de parroquias, ni reñirle", a buen seguro pensó C. Porro. Y se dispuso a cortar por lo sano, porque, "total para lo que nos queda...". No vaya a ser que después del arreglo ese con Toba y Cia. para apañarse con lo del PXOM, y este Plan-Portanet (Q.D.T.E.S.G.), que podríamos ir inaugurando por fases hasta las urnas, ahora tengamos que emplear los dineros de todos en su salud. ¡Nos ha jodido el Iglesias con sus escrúpulos!
Y dicen que no saben si se irá para un "grupo mixto" de un solo miembro o renunciará a su acta de concejal. ¡Lejos de mí las nieblas hiperbóreas!, que diría el clásico, y líbrenos el Señor de ir por ese Camino, pero nos encontramos en una encrucijada en la que lo único que se nos ocurre es pedirle a Iglesias que aguante; que siga poniendo el contrapunto de la racionalidad en ese batiburillo de trileros que no son capaces de saber qué pasa con la depuradora, y nos ocultan continuamente la bolita (que está por debajo) para marearnos con el juego de los cubiletes sobre el tapete y que nos equivoquemos al señalar el que oculta el premio. Y, sobre todo, que se dé cuenta de que ahora no tendrá que soportar la mostrenquería de Chema, la estulticia de C. Porro o la inania de Coello, por poner sólo algunos casos, y los demás podríamos ir beneficiándonos de su bonhomía hasta ahora tamizada por la disciplina de un "partido" que más parece un "pulverizado".
Qué quieren que les diga: por aquí nos congratularemos siempre de que la margarita escape del abrevadero de los chanchos, que no sabrían apreciar su ingesta.
En menos palabras: que si se atrevió a poner en cuestión los designios del grupo al que pertenecía cuando estaba dentro, creo que su obligación es la de seguir poniendo en evidencia que sus ex correligionarios van por donde van, que no es por donde deberían ir.
Finalmente, no me resisto a reproducir lo que tenía preparado para largar ya un "daguerrotipo" (como les llamaba Gumersinda Lisboa a mis psicoretratos) a propósito de sus discrepancias formales con su grupo:
"Y digo yo, ¿qué hace un chico como tú en un sitio como ese? ¿Por qué no les das el corte de mangas que vienen pidiendo desde hace tiempo? Te lo dice alguien que te conoce y que sabe que no te merecen. Ellos creen que política es hacer como que hacen, y tú te creías que era hacer lo que nostros necesitamos que se haga. Ni por un momento permitas que te cambien. Ellos ya no tienen remedio, pero pueden remediarte, si Dios no lo remedia. Que, a lo peor, no".
Pues, eso.

11.5.06

Hotel Universal

O que se chega a facer para aumentar irregularmente a edificabilidade! ¿Onde está a inspección urbanística? Quen protexe o noso patrimonio arquitectónico da barbarie?

Nunca choveu que non escampara


Ciego, es que vengo ciego de la movida de lo del cumple. Estaba yo contemplando cómo C. Porro hacía las maletas, cómo Figueroa-Iznogood le insistía en que no-se-lo-digas-a-mamá que me cierra el chiringo, cómo Toba hacía penitencia cargando ladrillos en la obra verbal de Principe-Por tela-Cea, cómo se movía Porteiro con la pollera colorá, cómo Mauricio-K se desesperaba entre legajos en pleno proceso kafkiano, cómo se hacía a la mar el Caballero Abel, cómo Alvariño doblaba su puentecito y se largaba a vendérselo a los bereberes, mientras todas las calles de Vigo habían sido cambiadas de dirección para que las cuestas fueran todas para abajo, cuando la Raquel me sacó de la ensoñación con un ¡cumpleaaaños feeeliz! que todavía me tiene el tarro partío.
No estuvo mal la noche, y con lo que estaba cayendo tuvimos que refugiarnos como se puede ver en la foto, encomendada a la cámara escrutadora de Caldeirada, que ya sabemos que está a la que salta pero se deja ver poco.
Ya, ya sé que el refugio resultó escaso, que nos vimos sorprendidos por feroces hordas azuzadas por el Eiroito desde su destierro en el país de Nunca Jamás y que nuestras baterías de costa habían sido anuladas a golpe de rellenos y marbellizaciones. Pero volvimos a conjurarnos para seguir dando la vara.
Si se fijan atentamente y miran para cualquier otra parte, notarán que no hay manera de saber quién aguanta el paraguas; tan sólo podemos afirmar que, bajo ese amable cobijo, cupimos Pablo Eifonso (cargado con el ordenador), Ana Pinténs (que sigue levantando las esquinas de los manteles por si se esconde algún espía), Tiago Louro (entre la pola y el duro suelo), Raquel López (azote de demolicionistas), Lorenzo Pardavila (clarividente, como siempre) y yo mismo (sin ir más lejos).
Tras comprobar que no llovía, vamos, que había escampado en todo caso, volvimos a preguntarnos si no sería hora ya de dar la cara, pero fuimos bruscamente detenidos por el Caldeirada (que va de clandestino incluso entre nosotros) que puso el grito en el cielo y un pie en alguno de nuestros culos, y nos dejó claro que si nos va bien así, para qué cambiar.
Es que la clandestinidad esta me está ahogando –lloriqueó Raquel.
–Pues a mi me mola –Tiago sigue mejor colgado– porque no hago más que ver mosqueos sin cuento.
–¿Tú crees?
Y es que el cartesianismo de Lorenzo es de los duros de pelar. Pablo puso cara de ¡no jodáis, tíos/as, que si me descubren en el chollo me ponen a fregar los platos!, mientras que Ana, comedida como siempre, insistió en que hay que reflexionar.
Total, que a pesar de que yo les insistía en que mejor hablar de otra cosa, la peña seguía enredada en el cerne da deboura de la cosa.
Y nos dieron las nueve y las diez, las once, las doce, la una, las dos y las tres..., y las tantas, que un año no se cumple todos los días, y nos volvimos a conjurar para ver pasar el tiempo, no sin antes agradecer su existencia a C.Porro, a Chema-Iznogood, a Látigo-Toba, a los internos, a los externos y a los mediopensionistas, a los que esperan y a los que hacen esperar, a los que van como amotos y a los lentos de corazón (técnicamente, braquicárdicos), a Bill Puertas, a la blogosfera (que es oblonga), a los bós e xenerosos, a los imbéciles e escuros, a los que esperan y a los desesperados, a los amigos y a los otros (que supongo que, como las meigas, habelos, hainos). Y a ti, que lo lees.
Pues eso, que a ver si quedamos un día de estos y tomamos una copas.

Gracias



A nosa primeira entrada.

10.5.06

PXOM: a cidade que ven.

Xa temos resposta ás alegacións. Mal, tarde e a rastras chegan pola rede, un camiño non moi democrático ainda que agardamos que o Concello poña a disposición dos cidadáns un servicio de consulta asistido e gratuito por aquilo da "fenda dixital" que separa ós que teñen acceso dos que non o teñen. Tempo haberá de coñecer o contido das respostas ós milleiros de escritos presentados. Tampouco ten moita urxencia posto que quen vai decidir sobre o PXOM xa hai tempo que dispón de criterios formados e das presións correspondentes.
Os demais seguiremos alegando e pensando sobre a cidade que nos gustaría ter. E diremos unha vez máis que non nos gusta unha cidade de "alturas" de edificación e de "baixuras" de miras. Que vendo pechadas e privatizadas moitas das cesións efectuadas a cambio do aumento de volume de edificación, non vemos os efectos beneficiosos das torres. Cústanos imaxinar ir de viños ou de compras entre torres e é fácil pensar que seremos guiados coma gando ós centros comerciais a consumir a nosa ración de ocio. Dentro duns dias, o último cine situado nunha rúa normal pechará e quedará agregado ó seu centro comercial. ¿Seguirán o mesmo camiño os bares de copas, as librerias ou os dentistas? Claro que sempre quedarán as zonas históricas para seren convertidas en barrios especializados: o comercio de Príncipe, a cultura de Policarpo Sanz, as copas de Churruca, as oficinas en Colón, as putas na Ferrería.
Dise nas declaracións sobre os dereitos urbanos -unha versión actualizada para urbanitas dos vellos dereitos humanos - que todos temos dereitos á centralidade, é decir, que a cidade debe ser policéntrica facilitando o acceso a servicios, administración e cultura a tódolos cidadáns . A versión que ven agromando en Vigo convirte a cidade á un policentrismo ...comercial. Non se trata diso. A iniciativa pública debería promover centros de encontro, de información e de cultura á medida do home e da muller. É dicir, sen ter que coller un coche, facer quilometros e pagar parkings. E iso non se consigue cos centros comerciais ou cos centros de ocio acuáticos. Non sei cal é a alternativa ós ensanches burgueses do século pasado pero o que está claro é que nen Coia, nen Navia, nen as torres do PXOM parecen selo.
Habería que falar tamén do dereito á beleza pero... ¿existe?

9.5.06

Se tira Casa Mar


A finales del próximo mes de junio Casa Mar estará ya derribada para dar paso a la construcción del Pazo de Congresos de Vigo. Las autoridades 'competentes' se felicitan ¡...!
No se sabe bien por qué en esta ciudad la 'nuevo' tiene que hacerse casi siempre a costa de lo 'histórico'; ejemplo paradigmático de esta manera de proceder fue el derribo del edificio Rovira (Colón esquina a García Barbón) para levantar, en su lugar, el edificio actual.
Casa Mar forma parte del perfil de esta ciudad. Dadas las características de dicha construcción, seguro que habría varias fórmulas, para una vez restaurada, ubicar en su interior todos los usos públicos y culturales a los que va a dar cabida el nuevo edificio.
Pero, ya no será posible su conservación: todos los 'papeles' ya han sido firmados. Casa Mar será derribada antes de finales de junio próximo. Seguramente, dentro de poco tiempo, la prensa local ofrecerá —a modo de gancho comercial, y para crear 'tejido social'— láminas de lo que fue nuestra arquitectura industrial. Cualquier día también 'caerá' el Taller Mecánico (1919) de la calle Coruña.
Vigo eternamente joven, y desmemoriada.

8.5.06

Árbores, árbores e máis árbores

Alguén llo debería explicar a C. Porro para frear a súa animosa teima decorativa: as árbores na cidade, para cumprir a súa función ambiental urbana, deben ser moitas, de porte grande, frondosas e preferentemente de folla caduca. Exactamente o contrario dos arbustos con flor que espalla Corina por Vigo. Exactamente aqueles grandes exemplares que día a día vemos desaparecer na cidade pola acción da motoserra municipal.

“As árbores son bonitas, pero tamén aportan valiosos beneficios medioambientais. Son o aire acondicionado do planeta, pero sen os seus efectos nocivos“ … ”Nas cidades cumpren a mesma función: as cidades sen árbores son máis pobres”. (H.Girardet “Ciudades para una vida urbana sostenible”)

A árbore urbana, por todo o que nos aporta, beleza, filtración do aire, chuvia, drenaxe do solo, ornamentación para os edificios, tamización do ruido, potenciación dos sentidos, reducción do estrés urbano, sombra-tan necesaria para o noso clima, cada vez máis caluroso-, marmurios, humanidade, y beleza, beleza e beleza, debería de ser a nosa compañeira fidel e tería que estar presente, como nas cidades arboradas do norte, en todas as rúas, en todas as prazas, en tódolos currunchos, en tódalas avenidas. Segundo estudios científicos, unha árbore, ademais de absorber e limpar o pó contaminado da cidade, transpira ata 400 litros de auga diarios, co cal refresca o seu contorno (...).
A reforestación urbana forma parte dun programa que se está introducindo en moitas cidades do mundo, sobre todo en Australia, Canadá, Estados Unidos, Alemaña e Inglaterra. Girardet explica que o forestador urbano James Schimdt asegura que 50 millóns de árbores na cidade de Sant Louis, que virían ocupar tan só o cinco por cento da súa superficie urbana, limparían 455.000 toneladas de emisións de dióxido de xofre.
(Árboles, árboles y más árboles. Col-lectiu Terra Critica)

Así nos va


Ya comenté aquí, tiempo atrás, que los libros de las bibliotecas de la Universidad Popular y la de la Cámara de Comercio estaban empaquetados por falta de espacio... Hoy necesité consultar la del Colegio Oficial de Arquitectos y me dicen que abre los miércoles de 9 a 3 de la tarde.
Nuestras bibliotecas públicas... un poco maltrechas.
Supongo que, en consonancia, por eso tapiaron la Librería Galdós de la calle Falperra. O, tal vez, la tapiaron para hecer juego con el abandono de uno de los edificios más singulares de nuestro patrimonio arquitectónico industrial. En un edificio parecido al de la Panificadora está ahora instalada la Modern Tate Gallery de Londres. No todo se soluciona derribando.

3.5.06

SOS: Vertidos industriais incontrolados na ría de Vigo

O Concello de Vigo permite as conexións sen autorización, incumplindo a ordenanza de Medio ambiente
A maior parte das empresas existentes en Vigo, verten ilegalmente á rede de saneamento e, dende esta, ao mar.

Vigoblog vén denunciando reiteradamente nestes meses, a grave situación sanitaria e medioambiental da ría de Vigo, como consecuencia do vertido incontrolado de augas contaminadas sen depurar, tanto a través dos aliviadeiros da rede de saneamento, como do propio emisario dunha depuradora que non funciona. Nos últimos días o Faro de Vigo, vén recollendo os informes e opinións de científicos de recoñecido prestixio que poñen de manifesto unha situación ambiental insostible. Despois de que a Autoridade Portuaria destapara -por fin- a existencia de 13 tuberías de augas residuais urbanas e industriais, propiedade do Concello de Vigo, que verten, a pouco que chova, directamente á ría en practicamente toda a liña litoral urbana (dende a Guía ata Alcabre), as cousas están xa -se aínda hai alguén que non se decatara- meridianamente claras.

A situación é máis grave do que a simple vista parece, pois non se trata de vertidos de augas residuais do consumo doméstico, senon que, de forma masiva e incontrolada, se verten á ría as augas residuais de toda a industria viguesa, directa, ilegal e, na maior parte dos casos, sen caracterización do vertido nin tratamento previo contrastado.


A grave responsabilidade do Concello

Os responsables delátanse a si mesmos. O Concello de Vigo, a través dos responsables de Medio ambiente, admitía en declaracións a La Voz de Galicia o 17 de xullo de 2005 que só 76 empresas dispoñen de autorización de vertidos, mentres que 102 se atopaban en trámite (?) de autorización. Recoñecía, con todo o morro, como se a cousa non fose con eles, que isto só supoñía un 10% do total das industrias ubicadas en Vigo.
O que ocultaban estes innombrables, é que o Concello de Vigo é o responsable, coa complicidade do resto das administracións, desta situación como administración competente, propietaria e xestora única da rede de saneamento. Dende canto menos o ano 1994, estaba obrigado a someter ao proceso de autorización de vertido (isto é caracterización, declaración previa de vertidos e adaptación a máximos en determinadas substancias contaminantes) a toda canta industria estivese daquela conectada ou se quixese conectar á rede de saneamento. Isto é o que dispón a Ordenanza Municipal Reguladora dos Vertidos non domésticos de augas residuais, aprobada polo Pleno do Concello de 26/05/1994 (Boletín Oficial da Provincia de 18/10/1994), actualmente en vigor e sistematica, irresponsable e conscientemente incumprida. A mesma Ordenanza daba un prazo -¡¡daquela!!- de un ano para que tódalas industrias se adaptasen ao contido da Ordenanza e declarasen os seus vertidos.
Pois ben, se só atendemos ao informe da Autoridade Portuaria de Vigo, recollido no Faro, no que se afirma que hai 700 empresas instaladas no Porto e que o 65% xa están conectadas ao colector municipal de marxe da ría, e comparamos isto co dato municipal da existencia de só 76 empresas con autorización (isto é, supostamente controlados os seus vertidos), decatarémonos da magnitude da catástrofe ecolóxica -maior cá do Prestige para a nosa ría- que hoxe denuncian os expertos, e que a Unión Europea se encarga de investigar e sancionar. Imaxinemos as centos ou miles de instalacións industriais de distintos tamaños que están neste momento conectadas en todo o municipio sen ningún control.
Non é de estrañar, con esta falta de control e de depuración previa ao vertido á rede de saneamento, que a análise dos lodos da depuradora dea altas concentracións de metais pesados -chumbo, níquel e zinc, principalmente- e que na ría se detecte unha alta contaminación por estes compostos tóxicos e unha alta contaminación orgánica (pensemos na altísima carga orgánica de, por exemplo, as conserveiras, conectadas sen máis trámite ás tuberías do saneamento xeral).
Os residuos da práctica totalidade da industria viguesa están conectados á rede municipal de saneamento, probablemente sen caraterizar nin tratar previamente e sen a preceptiva autorización: todos eles, dun ou doutro xeito acaban na nosa ría.

Grave problema sanitario

Estamos, pois, diante dun grave problema sanitario e medioambiental con responsables con nome e apelidos. Dende a concellala que, antes mesmo da entrada en funcionamento da Depuradora no ano 1997, e coa ordenanza xa aprobada, permitíu a conexión ó colector de marxe dos vertidos de tódalas industrias da beira do Lagares , sen que mediara ningún proceso previo de caracterización, declaración e autorización do vertido. Trasladábase así, xa daquela, a contaminación dende o río ao mar, unha vez rematado o emisario submariño de Samil (con baño de Leri na desembocadura do Lagares incluído). E creou escola. Desde aquela ata hoxe, os sucesivos concelleiros e concellales de obras, de infraestructuras ou de medio ambiente do Concello de Vigo (e foron xa do PP, do BNG e do PSOE -¿quen lle pon agora o cascabel ao gato?-), evitaron tan molesto problema, sabedores de que poñer orde nisto, non era máis que "enterrar tuberías" e que andar a arranxar o que vai baixo terra ou baixo o mar, vése pouco e dá poucos votos.

Dende esta redacción, esiximos a verdade, con información veraz e transparencia absoluta, sen as coartadas de "fai falta outra depuradora", para retrasar a toma das auténticas decisións e actuacións que hai que acometer sen máis dilación:

  • De inmediato deben empregarse tódolos recursos posibles en poñer en orde esta situación, comezando pola realización inmediata dun Censo de Vertidos industriais á rede de saneamento.
  • O inicio inmediato, e con prazo e sancións se se incumpren, dos procesos de regularización mediante a caracterización dos vertidos, a autorización e o control e supervisión de tódolas conexións das industrias á rede.
  • De xeito inmediato que se digan as auténticas causas do mal funcionamento da depuradora da Xunqueira do Lagares (e que nós supoñemos que tamén teñen que ver coa interferencia dos contaminantes industriais nos procesos biolóxicos de depuración e co esceso de orgánicos procedentes especialmente da industria conservera),
  • Depuración, nunca mellor dito, de responsabilidades políticas, administrativas e técnicas pola ocultación de información, inactividade no control de vertidos e desvío da atención cara outros problemas (v.gr. funcionamento da depuradora e vertidos directoa ao Lagares), así como pola non execución de redes separativas nas obras do colector de marxe do Lagares, Urzaiz, Colón e contorno da Alameda.
  • Estudio urxente dos custos para a creación dunha rede separativa de pluviais e fecais, canto menos nas principais concas do municipio, coa finalidade de valorar a posibilidade de non ter que construir unha -aínda sen demostrar a súa necesidade- carísima e impactante ambientalmente segunda depuradora.

Esiximos que remate a demagoxia e a caradura do concelleiro de Medio Ambiente, José Manuel Figueroa, e que, dunha vez por todas, se informe con obxectividade á poboación sobre este transcendental problema.

Esiximos tamén ó Presidente Touriño unha información veraz, completa e transparente sobre os estudios e proxectos de saneamento da ria de Vigo, pois, obviamente, neste tema non pode haber -nin legal (directiva comunitaria e lexislación de transposición española sobre libre acceso á información en materia de medio ambiente), moral nin politicamente, secretos.


O director do Laboratorio, Jesús Torrón, dá o cante
Mención aparte merecen as declaracións do director do Laboratorio Municipal, Jesús Torrón, personaxe que tería que dicir qué papel xoga nesta escura historia de depuradoras, cheiros e vertidos industriais, pois une a este posto o de xefe do servicio muncipal de Medio Ambiente e de Sanidade e o de responsable da Comisión técnica sobre a Depuradora.
O comentario, cotrapunteando estupidamente as declaracións de recoñecidos especialistas de prestixiosas institucións científicas de Vigo, dicindo "que non hai que preocuparse", que só se verte cando chove e que cando chove a xente non se baña, ou de que "a capacidade da auga para mellorar a súa calidade é moi rápida", son as dun ignorante ou dun estúpido. Non sería preocupante tal cousa se non fose porque saen da boca do máximo responsable técnico medioambiental do Concello e do laboratorio municipal, precisamente o encargado de controlar os vertidos á rede de saneamento. Polo que se ve, sinxelamente non só nono fai, senon que, ademais, non lle parece moi relevante. Contento debe de estar o concellal de medio ambiente, Chema Figueroa, tendo a un individuo interposto que pon a cara -aínda que sexa de xeito tan patético e preocupante- por él. Pois nada, señor Figueroa, aquí ten vostede algúns datos para a súa investigación.

O contido no Faro de Vigo de 3 de maio de 2006 debera ser suficiente para que o tal Torrón fose cesado de inmediato e que o Sr. Figueroa pusexe o seu cargo de delegado de medioambiente a disposición de C. Porro. Non se pode xogar alegremente coa nosa saúde e co noso futuro, en función de intereses que non son os xerais como obriga a Constitución española.

Mentres estas cousas ocorren, C. Porro, Toba e a presidenta da Federación veciñal, xogan a investimentiños en plans de parroquias, flores, alamedas, parques infantís e campos de futbito en cada curruncho, por aquelo de non enterrar os cartos en tuberías e rollos medioambientais.

Por certo, de paso, o señor Figueroa debería explicar o por qué o director do Laboratorio e xefe de Medio Ambiente, incumpre a norma de incompatibilidades e pode exercer de veterinario na súa clínica particular e, ao mesmo tempo, ocupar variados destinos no Concello de Vigo. Se cadra por ocuparse de tantas e variadas cousas provócalle dicir tonterías en lugar de facer ben o seu traballo a prol da nosa saúde e da nosa ría.

Son os metais pesados, parvo!

A contaminación mental que C. Porro está provocando no concello está afectando gravemente ós máximos responsables. Empeñada en convertir a Vigo no centro mundial de ocio e turismo (dixo que o Auditorio era para iso) parece que contaxiou o Director do laboratorio municipal que se descolga cunhas declaracións patéticas. Mire, Sr. Torrón, estamos falando de vertidos industriais, metais pesados e hidrocarburos, non das cagadas, con perdón, dos vigueses e das viguesas e dos cruceristas que as veces aparecen por Samil ( as cagadas, os cruceristas están na Pedra e na Catedral de Santiago).
Falamos, Sr. Torrón de cousas como o cinc con concentracións de varias partes por millón que nengún bañista vai percibir pero que se van acumulando e , de pronto, zas!, chega a Unión Europea e di que as augas non valen para o cultivo do mexilón. Claro que os mexilóns non ocupan hoteis nen compran apartamentos.
Si, home, si, a ría rexenera pero só os orgánicos e , cada vez, menos. Polo menos neso, estamos de acordo: a ría é a autentica depuradora. Da outra, nen vostede nen a conesionaria nen as auditorias xenerosamente pagadas son quen de explicar porque non funciona. ¿E queren facer unha nova?
Mire Sr. Torrón, o que ten que facer é explicar como controla o seu laboratorio os vertidos industriais. E non se escaqueé coa teima de que iso non é da súa competencia como fai a súa xefa e o Sr. Toba. Vostedes son os responsable.Diganos quen verte e que verte e como o controla o seu laboratorio e deixese de parvadas.

2.5.06

Vigueses Distintos

1º Aniversario de Vigoblog
Dentro dos actos conmemorativos desta efemérides, comezamos unha nova sección, na que iremos publicando sucesivamente os nosos Vigueses Distintos:


Francisco Lores Santacecilia. Incombustible activista do sindicalismo e da esquerda. Fundador de Galicia Socialista e do Sindicato Obreiro Galego.Traballador de Citroen despedido no ano 1972. Súa era a man que cortou a corrente do transformador principal da factoría, o 10 de marzo que asasinaron a Daniel e Amador en Ferrol. Cando un pregunta por el, sempre renacen as mesmas palabras: traballador, pragmático, honesto, valente, xeneroso, nacionalista, non sectario, amigo dos seus amigos e dos seus rivales, mais implacábel coa patronal.


Carlos Oroza (Viveiro, Lugo 1931). Poeta. Pasea, en las mañanas soleadas, su transparencia y su palabra sonora por las calles de Vigo atento a la voz y ritmo que de ellas se desprende. Se acerca a la orilla de la ría y dice "En el norte hay un mar que es más profundo que el cielo". La poesía, declara él "es palabra que suena", y continua "más vale pájaro volando que ciento en mano". Tal vez por ello es tan reacio a fijar sus versos en papel; los va regalando a todo aquel que desea escucharle mientras camina. Oroza acaricia con su palabra la industrial indiferencia de —como dice el amigo de Manolo Romón— los viguícolas.

María Eugenia (Roucos, Ourense 1918), tabernera. Abrió el Bar Marino en el número 13 de la calle Real el 8 de febrero de 1944, junto con su marido, Gaspar. Todos los días abierto. A finales de los sesenta empezó a cerrar "para descansar" los domingos por la tarde. Recordaba hoy aquellas vísperas de carnaval "época de hambre" y me comentaba "el primer día que abrimos vendimos todas las cacheiras; eran más de 200 kilos de cabezas de cerdo". Este bar Marino en el que con la chiquita de vino se regalaba un pocillo de caldo, se recuerda hoy como "El Porco", "El Cerdo Marino" o "El Caldito". María Eugenia traspasó "El Porco Marino" en 1976. Hoy, con agilidad octogenaria, recordaba a alguno de sus clientes: Los del Riego, Cunqueiro (éste le enseñó a cocinar los 'revueltos'), Castroviejo, los camareros y marineros de los míticos trasatlánticos Begoña, Monte Umbe, Monte Udala, Santa María; el pintor Urbano Lugrís o Lodeiro... La primera escala del Santa María después de lo de Galvao, "qué historias contaban aquellos marineros"... Pepe de la Isla, un pescador que hacía el recorrido a las Cíes, donde vivía, a golpe de remo... Luego la época de finales de los 60 y principios de los 70 "aquella simpática juventd". "Fueron, aquellos primeros años, tiempos de posguerra, difíciles; con el agua de cocer las cacheiras alivié no poca hambre; venían a comprar el caldo en bombos de sardinas: siempre lo regalé".

1.5.06

1º de maio

Hoy, en la ciudad de domingo, los inmigrantes que aprovechan el abandono festivo para pasear, contemplaban las manifestaciones sindicales. Dos horas de pancartas y consignas y de nuevo, el vacio. Lejos, en Estados Unidos, donde ya no se celebra el 1º de mayo, miles de inmigrantes le daban un nuevo contenido: desaparecer para hacerse visibles. Reinvindicación primaria. Existir, verse reconocidos por un estado que ha criminalizado el no tener papeles. Las banderas, pancartas y discursos de esta mañana suena un poco a liturgia de liberados. ¿Queda algo del internacionalismo?
Nothing gringo gritaron solidarios en Mexico. ¿Cuantas hamburguesas vendió MacDonalds en Samil?