IX ÉPOCA

29.6.08

Que mona!

Non ten competencias nion choio real, máis alá de conceder subvencións e facer obras ao xeito caciquil (sempre se agradece que se conserven as esencias do pasado).
Pero todo se compensa porque o novo pisito de C.Porro no Areal -bueno, na rúa Oporto...) quedou monísimo. Espero con ansiedade que axiña saia no Faro, na sección de pisitos con glamour, para que todos poidamos lamentarnos da perda tremenda que supuxo para a nosa cidade que Perly non estea xa connosco. Ela merecía volver, aínda que sexa un tanto retranqueada e sen balcón imperial, aos seus salóns do Areal.
Todo compensa para que Vigo non perda a imprescindible referencia -vital para os nosos corazóns- do bo gusto, austero e funcional, da elegancia e discreción dunha política con clase.
En tonos verdes e azuis e vermellos e brancos, e con cadros de Villalobos, ¡que mono!

28.6.08

Dylan is Dylan!

El conmoveunos.
Só ao final quixo mirarnos para resumir dun só golpe as nosas vidas. Un segundo.
Necesariamente.
Grazas Bob

Eles son de Vigo

Eles non sabemos que grupo musical son. Metros de lona e vergonza allea

Ah! e grazas Jorge Lamas, por acompañarnos

23.6.08

San Xoán

Un ano máis cometerase no Berbés a animalada de colocar a fogueira de san Xoán sobre a placa do aparcamento soterrado. Canto tempo aguantará a impermeabilización as altísimas temperaturas ás que se lle somete cada ano?

FOTO: desde la quinta planta

Uno de los nuestros

Gustei moito da historia de Josinho. Producto autóctono.

22.6.08

Lost in translation

Se han perdido algunas piedras. No es que tenga importancia, pero resulta significativo. Dicen que ahora sí que va a quedar bien lo que antes fue la escalinata de acceso desde la calle Uruguay a la Plaza de Portugal, con su reubicación al final de la calle Venezuela y vistas a Placer.
¿Estamos en que lo verdaderamente esencial en Vigo es la traslación?
Aquí se traslada todo, digo yo que porque se considera que está mejor en el nuevo emplazamiento que en el que ocupaba. Es algo así como una enmienda permanente a cualquier propuesta.
Pero a la vieja escalinata le faltan elementos. Inicialmente estaba flanqueada por dos fuentes que vertían agua por la boca de dos tritones en cada una de ellas y que también parecen haber encontrado acomodo en otros ámbitos. Lo de la pérgola, que ahora adorna Bouzas, tiene también su miga migratoria. Y, para completar el collage, la antigua "fuente artística" que presidía la plaza de A Pedra se añadirá al conjunto.
Fascinante: es como si Ferrán Adriá se hubiese metido a diseñador urbanístico y nos ofreciese la vieja plaza "deconstruida" en una versión viguesa del menú de elBulli. De postre, granizado de nubes bajas caramelizadas con hidrógeno líquido y antioxidante A-555, con estabilizante E-348 segundo piso ascensor...
El caso es que todo, plaza, escalinata y pérgola, formaban un conjunto, diseñado por Jenaro de la Fuente para ese ámbito, en el que aún espera su derribo o traslado el edificio que se debe a la munificiencia del productor cinematográfico Cesáreo González, quien firmaba sus películas con una bandera de Vigo ondeando sobre la ría, que era el emblema de la productora Suevia Films. Eso sí que era "poner Vigo en el mapa" y no esas cosas de Santilicuatre.
El bueno de Cesáreo ha sido perseguido, al igual que otros próceres, por la enfermedad traslativa de Vigo, y ya le habían cambiado de sitio también la fuente luminosa que nos regaló para adornar la Plaza de España. Ahora hay allí unos caballos de Oliveira que tendrán que salir corriendo, igualmente, en cuanto cobre vida el macro proyecto giga ladrillero del nuevo pelotazo de la Plaza de España, porque, aunque poco, también sufrirán traslado.
Aquí todo se traslada, pero con cada reubicación se pierden piezas. Una de las fuentes de tritones de la antigua Plaza de Portugal se encuentra hoy en una plazoletita de la Señorita Pepis rescatada in extremis de la voracidad constructiva sufrida por la Avenida de las Camelias, pero no sé dónde está la otra.
Aprovechando que estamos en éstas, se me ocurre que en el espacio destinado a los comentarios fueran ustedes enumerando los elementos urbanos cuyo traslado conocen, si les parece bien. Y, si es que están por la labor y lo saben, añadir detalles de las peripecias que han ido sufriendo en su empecinamiento itinerante.
Se agradecerá, aunque no disponemos de fondos para una recompensa en condiciones.
Ah, abajo podrán ver ustedes una recreación virtual de cómo quedará todo dentro de unos días:

17.6.08

Telmo, aquel cantante de As Neves


Corrían los primeros años 70 y por Vigo circulaba un jovenzuelo que decía querer ser cantante. Según me cuentan algunos amigos que estaban en la pomada en esa época, Telmo Domínguez se esforzaba por ser considerado el "cantante de As Neves" y buscaba la publicidad suficiente como, supongo, para que alguna discográfica se ocupara de él.
Por lo visto, el asunto no daba para más y, durante algún tiempo, Telmo Domínguez desapareció de los ámbitos que frecuentaba.
Pero, en abril de 1974, los claveles florecieron en los fusiles del MFA en Portugal y algunos representantes de la oligarquía financiera lusa se vieron impelidos a emigrar, al mismo tiempo que algunos miembros de la policía política salazarista (la famosa PIDE, o Policía Internacional de Defensa do Estado). Entre ellos, el conocido banquero Pinto Magalhaes, que se instaló en un apartamento del Hotel Bahía, mientras otros miembros de lo que en el Portugal pos revolucionario se conocía como "a rede bombista" ocupaban alojamientos entre otros en el Hotel Niza (un tal Torres), y la presidenta de la contrarrevolucionaria Associaçao Nossa Senhora de Fatima moraba en el Hotel México, a la espera de que el Ejercito de Liberaçao de Portugal (ELP), bajo las órdenes del Comandante Apoim Galvao, "reconquistase" el país que había abandonado, bajo la protección de la Virgen de Fátima.
Corrían los últimos meses de 1974 y los primeros de 1975; Franco seguía sin querer morirse (aunque mató hasta setiembre de ese último año) y Telmo Domínguez había encontrado trabajo como botones en el Hotel Bahía. Ni que decir tiene que su agudo instinto para saber dónde había dinero le permitió hacerse un hueco como "introductor" del exiliado financiero Pinto Magalhaes. Hasta el punto de que no había forma de acceder al banquero sin pasar por el filtro de Telmo.
Sin que se sepa muy bien cómo, poco tiempo después Telmo Domínguez apareció como titular de un "puticlub" llamado "Luiggi's", al final de la calle Rosalía de Castro.
Según quienes le conocían, Telmo se había hecho cargo de la captación de jóvenes en deprimidos y casi olvidados pueblos de las profundidades sociales de las provincias de Zamora y León, creo, además de procurarse portuguesas que pudiesen pasar por "garotas" brasileiras, y las "reclutaba" para la prostitución en Vigo.
Eran tiempos en los que el dinero negro buscaba blanquearse en negocios para los que su procedencia no resultase un obstáculo, como es el caso de la prostitución. Naturalmente, el dinero con el que funcionaba "Luiggi's" no era de Telmo, pero no es difícil imaginar que entró en contacto con él a través de las relaciones establecidas con el banquero Pinto y sus socios de la terrorista "rede bombista" portuguesa instalados en Vigo.
A Telmo se le supone la suficiente perspicacia como para haber comprendido que parte de aquel dinero podría pasar a ser suyo y, finalmente, con lo conseguido o con lo prestado, consiguió abrir el local que lo transportaría hacia el mundo de la "hostelería", haciéndole la competencia a la autóctona Karina Fálagan, cuyo "Lady Hammilton" había caído en desgracia ante la policía de aquí, como ella misma denunció en una increíble entrevista que publicó el diario "El Pueblo Gallego" (que entonces dirigía un periodista que luego fue concejal del PP en Vigo y hoy dirige la agencia de Comunicación "Canal Uno": Juan Francisco Martínez Herrera).
No quiero entrar en precisiones de calendario, pero también es cierto que, cuando Adolfo Suárez creó al CDS, tras la hecatombe de la UCD, Telmo Domínguez se "colocó" como representante e impulsor de aquel partido en O Condado, supongo también que contando con la necesidad del CDS, con el despiste del gabinete de Suárez y con la pretensión de encontrar un cobijo político en una formación novata.
En otro imprevisible episodio de su azarosa vida, y en lo que hoy es la marisquería del Bahía y por entonces era el comedor "Bitácora" del hotel en el que había trabajado para iniciar su irresistible ascensión al reino de la mierda, Telmo Domínguez compartió mesa presidencial con Adolfo Suárez en una comida de promoción del CDS en Vigo. Son los inescrutables y significativos bucles del espacio-tiempo. Cousas veredes...
Ya consolidado como "industrial hostelero", Telmo Domínguez se dedicó a penetrar los ámbitos que suponía le permitirían "colarse" en la sociedad, a través de "performances" glamurosas, pagadas a tarifa en algunas publicaciones de la emergente prensa del corazón de los primeros años 80. Buscaba entonces la forma de entrar en saraos y fiestas (supongo que haciendo valer sus "buenos servicios" profesionales), haciéndose acompañar de un fotógrafo que tomaba las instantáneas con personajes de la vida mundana. Fue muy comentada, en aquel tiempo, su aparición en "¡Hola!" o en "Diez Minutos" (no estoy muy seguro), alegremente acompañado por el dr. Iglesias Puga, padre del popular Julio Iglesias.
En su huida hacia adelante, Telmo Domínguez llegó a fundar una "Asociación de Amigos de Vigo", para cuya presidencia de honor eligió a la mismísima reina doña Sofía, que declinó el "honor", y en la que figuraban algunas conocidas "firmas" de la ciudad (si amplían la foto -clickar en ella- y vuelven al enlace anterior donde se habla de la prostitución, encontrarán algunas caras de "conocidos" personajes de diferente procedencia geográfica, alegremente reunidos en el "Telmo's y revelados por la asociación "Alecrin", de donde he tomado prestada la imagen).
Luego vendrían episodios como los de la limpieza de lo que se conoció como "mafia policial", reventada por el equipo de "asuntos internos" de la Policía, que puso en evidencia los métodos y los ámbitos de actuación del ínclito Telmo Domínguez, que acabó en la cárcel, pero mantuvo su chiringuito en el Casco Vello. Ahora, por lo visto, ha vuelto por donde solía para esperar allí unos cuantos años "y un día".
En fin, que, dada la falta de memoria o conocimientos de quienes hacen los periódicos, me pareció oportuno aportar aquí un poco de la historia de esta ciudad, aunque no sea más que para que haya algo de verdad en algún sitio.

16.6.08

Espello da cidade

Non hai máis remedio que admitir que esta cidade é singular, integralmente singular.
O seu equipo senlleiro (o Celta) deambula pola súa competición facendo o ridículo (o deste domingo foi como sacado dun guión de malrrollismo intenso, coa putada engadida aos ferroláns), a base de ocurrencias e fichaxes patéticos. Como a súa institución senlleira (o Concello).
Os paralelismos son bastante grimosos. Pódense facilmente equiparar os equipos de traballo que ambas institucións poñen ao fronte. Dous tandems como Caballero-Mouriño e Font-Martinez son capaces non só de manter a un equipo de futbol e a unha cidade en segundas divisións, senón mesmo de acabar con elas; é só cuestión de tempo.
Cando os intereses particulares están tan por riba dos intereses xerais ou colectivos e esa fenda se tenta tapar con soflamas e publicidade, as bases están sentadas para que o resultado da acción de exercer as súas competencias non satisfaga en absoluto aos lexítimos destinatarios.
E se non que lle pregunten aos afeccionados do Celta ou aos cidadáns de Vigo.
Despois desta temporada tan calamitosa, penso en renunciar (agora de xeito completo, síntoo Ana) como “cronista” do Celta nesta prestixiosa bitácora, pois non quero encher de palabras malsonantes as súas páxinas, e neste momento é o que me pide o corpo.
Hala Celta (R)

14.6.08

Depuradora: vannos dando a razón

Os temas mediombientais en xeral, e os da xestión do ciclo da auga en particular, teñen sido un dos temas máis tratados no noso blog. A dura polémica sobre o fraude da Depuradora da Xunqueira do Lagares, os vertidos á ría e a sanción da Unión Europea, produciron moitos posts e comentarios en VB. Un dos nosos planteamentos foi a necesidade de non concentrar nun só punto todo o proceso de depuración. Polo que se ve agora, os responsables da Xunta e do Concello vanse achegando a este planteamento. Así o recolle a Voz de Galicia hoxe.

13.6.08

O problema de Vigo

Ver as reaccións dos grupos políticos municipais e dos axentes sociais (en fin...) sobre o "caso Urban" lévame a unha reflexión rápida, que tenta respostar a unha pregunta que dende sempre ronda a miña cabeza: ¿cal será o elemento crítico que nos sirva para explicar a "mala sorte" crónica desta cidade?.
Non teño resposta, pero cada vez máis penso nunha: o baixísimo nivel cultural da poboación e, sobre todo, da súa clase política e empresarial; a ausencia, a non presenza nin por asomo, dun discurso sobre a cidade que se poida considerar, se non acorde, polo menos próximo ou admisible dende o pensamento contemporáneo (en toda a súa variedade e complexidade). Probablemente Vigo perdeu xa na primeira metade do século pasado, a súa oportunidade de ser unha cidade ilustrada. Aquela cidade que quixo a burguesía galega converter na súa cidade, acabou sendo, por mor da deserción dos fillos dos "pais" do Vigo moderno, unha vila grande e pacata, pero cunha inorme capacidade de traballo, de iniciativa económica e de producir riqueza material. Sen máis, sen nada a cambio.
Mentres cidades semellantes á nosa parecen avanzar cara a algures, e poden mal que ben xustificar as súas accións, plans e programas cun máis ou menos sistemático e coherente discurso no que integrar as súas políticas concretas, Vigo ábrese ao mundo cun impúdico despregue de engalanadas ocorrencias, puras e simples, que amparan, nas máis das veces, baixo a súa aparatosidade vilega, só concretos intereses directos, sexan corporativos ou persoais.
Cada vez que alguén pensa, ese Vigo fai, sen complexos, ostentación agresiva de ignorancia.
Se percuro na memoria, nos últimos tempos, só atopo, por poñer un exemplo á desesperada, unha raiola de esperanza, un planteamento serio, rigoroso, contemporáneo e complexo, en Xesús Paz, afortunado (para nós) sucesor de Abel Caballero na presidencia da Autoridade Portuaria. No resto, canto menos nos reiterados e aburridos opinadores de referencia, puro lixo, pose ou directamente vacuidade.
Dende o presidente da subdelegación do Colexio de Arquitectos, por poñer primeiro ao que se lle suporía un maior "nivel" intelectual, ata a presidenta da Federación de Asociacións de Veciños, por poñer á que se lle pode certificar un menor nivel cultural e mesmo persoal, pasando polo pijo sobrevenido de Alvariño (por certo, de estreita relación con Santi), ou o parvenu de García Costas e todos eses que se vos ocorren... nada absoluta. Completados co mellor e máis grando da clase política viguesa, os nosos tres alcaldiños: Castrillo, C.Porro e Abel Caballero, en dura competición por saber quen é o máis parvo, o máis fachendoso, quen o máis impresentable.
Nin que dicir ten que os amplificadores de tanta intelixencia, os medios de comunicación locais, participan esencialmente da mesma mediocridade, cinismo e oportunismo. Co agravante de que estes, crean "opinión" ou máis ben, xeran desinformación e engano. Neles, algúns profesionais mal asalariados polas súas empresas e indirectamente (confío) polo podercillo local ou, pola contra, vituperados polo mesmo (segundo vaia o mercado da publicidade), permítense mesmo columnas de opinión cuxo nivel vai do banal ao simpático e ao gomitivo, sen solución de continuidade.

Só, penso, a creación dunha cultura urbana sólida e a desmontaxe, mediante o imperio da transparencia, dos mecanismos fondamente antidemocráticos e paralegais que rexen a administración pública, permitirá despegar a Vigo da mediocridade, victimismo e chapucerismo interesado no que estamos inmersos. Só a ruptura decidida con esta especie de mestura de cultura rural en réxime de autoodio e de pensamento periurbano algo chulesco, poderá abrir paso á esperanza dun Vigo no que, canto menos, os mínimos da contemporaneidade entren pola porta mentres a ignorancia, a corrupción e o localismo do tres ao cuarto saen pola ventá.

Cada día cóstame máis sentirme de aquí... e mira ti que o intento!

11.6.08

Vigo quédase sen os fondos da iniciativa URBAN 2007-2013

Finalmente a incompetencia e irresponsabilidade do goberno municipal de Vigo provocou que o proxecto destinado a actuacións integradas no barrio de Teis, presentado á convocatoria de financiamento de proxectos de rexeneración urbana (Iniciativa Urban-Fondos Comunitarios 2007-2013) , fose rexeitado. Este "proxecto", movido en exclusiva pola sección A do bigoberno municipal (PSOE), tivo como mediocre fontaneiro na súa elaboración ao concelleiro-sindicalista Santos Héctor e ao home de confianza de Abel Caballero, Carlos Font.

En nota de prensa emitida hai só unhas horas, a Dirección xeral de Fondos Comunitarios do Ministerio de Economía e Facenda, vén de facer pública a relación de proxectos de rexeneración urbana seleccionados que foran presentados por cidades españolas de máis de 50.000 habitantes. Das 102 propostas presentadas en España, foron seleccionadas 43, catro delas en Galicia. Corresponde para a nosa Comunidade 27.814.054 euros que se repartirán entre ás cidades de O Ferrol, Santiago de Compostela, Lugo e A Coruña.

Dende este blog xa adiantáramos que isto ía ocorrer. O proxecto presentado polo Concello de Vigo á convocatoria oficial, da man do ínclito concelleiro-sindicalista de UGT (parado, ¿xa tes PDA?) de nome Sántos Héctor, era malo de solemnidade e non podía competir con proxectos elaborados con criterios técnicos de calidade, como os presentados polas cidades galegas gañadoras. Na ignorancia, incompetencia e prepotencia na que se moven ridiculamente os nosos gobernantes, primaron os criterios de "amistade" sobre os de profesionalidade, competencia técnica e interese xeral: o proxecto foi encargado a unha consultora relacionada con personaxes da órbita da UGT, que está a facerse o oco correspondente na tarta de asistencias técnicas da administración municipal pesoísta. A tal consultora, sen encomendarse a dios ni a su madre, elaborou ás présas un frouxo proxecto sen gancho nin coherencia suficiente coas directrices da convocatoria.

O resultado: Vigo, primeira urbe de Galicia, quédase sen a posibilidade de iniciar un programa sistemático de recuperación urbana, social e medioambiental, nun dos seus máis populosos e historicamente castigados barrios, Teis. E isto a pesar de contar cun alcalde que alardea da súa influencia en Madrid e pesie a que o Ministerio de Economía territorializara a priori estas axudas, establecendo que un mínimo de tres proxectos corresponderían a Galicia. Tres das cidades seleccionadas, O Ferrol, Lugo e Santiago, non foran beneficiarias das dúas iniciativas Urban anteriores (períodos 1994-1999 e 2000-2006) e parecía probable (por aquelo das accións compensatorias) que serían seleccionadas. A solpresa deuna nesta ocasión o Concello da Coruña, que xa fora beneficiario do financiamento europeo no Urban I en 1994: vese que os coruñeses sí fixeron ben os deberes e o seu proxecto, elaborado, segundo as nosas informacións, por unha prestixiosa consultora independente, recibíu os parabéns da comisión mixta de avaliación presidida polo Ministerio de Economía e Facenda e da que formaron parte o Ministerio de Administracións Públicas, o Ministerio de Medio Ambiente e Medio Rural e Mariño e o Ministerio de Vivenda.

A alguén haberá que esixir responsabilidades -comezando por Santos Héctor, como cabeza visible da desfeita- por semellante barbaridade que deixa á área máis urbanizada e problemática de Galicia abandoada á mala sorte duns gobernantes incompetentes, irresponsables e partidistas.
Unha moi mala noticia para Vigo e un tachón no currículum europeo da nosa cidade que ve perder as últimas esperanzas dun financiamento externo de iniciativas non especulativas.

Pero non se preocupen señores, o PXOM está aprobado e algunhas interesantes actuacións da iniciativa privada do sector inmobiliario están localizada en Teis.

------------------------------------------------
DOCUMENTACIÓN. Estracto da Nota de 11.06.2008 do Ministerio:

La Iniciativa Urbana es una actuación tendente a la regeneración económica, medioambiental y social de determinadas zonas urbanas con el fin de fomentar un desarrollo local sostenible. (...)
Las orientaciones estratégicas comunitarias 2007-2013 siguen concediendo una atención especial a las necesidades específicas de determinados territorios, como son las zonas urbanas y rurales, estimulando la aplicación de un enfoque integrado de la política de cohesión, que no sólo debe favorecer el crecimiento y el empleo, sino también perseguir objetivos sociales y medioambientales. En este nuevo periodo las ciudades y áreas urbanas cobran una especial relevancia ya que son el centro y el motor de desarrollo y articulan el territorio, a través de la innovación, la atracción de capitales y la creación de empleo en cada región.

El Gobierno, en el nuevo periodo 2007-2013, para recoger y dar continuidad al espíritu y a la provechosa experiencia de la pasada Iniciativa URBAN, ha considerado oportuno, por decisión propia, seguir desarrollando este tipo de intervención integrándola dentro del Eje de “Desarrollo local y urbano” de los Programas Operativos Regionales 2007-2013 cofinanciados por el Fondo Europeo de Desarrollo Regional. (...)
Las estrategias propuestas debían caracterizarse por un enfoque integral, atendiendo al desarrollo de un conjunto multidisciplinar de actuaciones (medioambientales, sociales, urbanísticas, económicas, turísticas, culturales, patrimoniales, nuevas tecnologías, sociedad de la información, etc.) para hacer frente a los problemas de una zona urbana seleccionada dentro del municipio y con una clara desventaja social y económica respecto al conjunto del mismo.

La ayuda de la Unión Europea procedente del FEDER, para cofinanciar las propuestas de desarrollo urbano sostenible que se han recibido de los ayuntamientos españoles, asciende a la cifra de 344,66 millones de euros, que junto a la aportación financiera de las distintas administraciones locales alcanzará una cifra de inversiones por importe de 542,51 millones de euros.

El número de candidaturas recibidas desde los distintos municipios ha sido de 102 propuestas y el número de proyectos y ciudades seleccionados finalmente ha sido de 43. El reparto de la ayuda FEDER destinada a esta iniciativa Urbana se encontraba previamente regionalizada entre las distintas Comunidades Autónomas, existiendo un número orientativo de posibles ciudades beneficiarias por región.

Para la valoración de los proyectos se ha constituido una comisión mixta de evaluación de los mismos presidida por el Ministerio de Economía y Hacienda y del que han formado parte el Ministerio de Administraciones Públicas, el Ministerio de Medio Ambiente y Medio Rural y Marino y el Ministerio de Vivienda.

Durante el proceso de elaboración de las orientaciones de la convocatoria y su lanzamiento se contó con la colaboración de la Federación Española de Municipios y Provincias.

Las Comunidades Autónomas han sido informadas y consultadas sobre las propuestas recibidas dentro del ámbito de sus respectivos territorios.
La relación de ciudades seleccionadas para desarrollar un proyecto de desarrollo urbano sostenible se adjunta en Anexo.(...)

GALICIA
A Coruña
El Ferrol
Lugo
Santiago de Compostela


------------------------
-------------------------

9.6.08

Adeus laranxas, adeus camelias

Hai xa case cen anos, as crónicas de viaxeiros a esta cidade amosaban a súa solpresa pola belleza da ría e admiraban unha avenida chea de laranxeiras que evocaban paisaxes mediterráneas na finisterre atlántica. Eses anos poden ser os que teñan boa parte dos exemplares de laranxeiras e camelias que estes días arrincan impúdicas as máquinas que constrúen o absurdo e insostible aparcamento soterrado de García Barbón-Policarpo Sanz. Cen anos que serán de golpe borrados para seren substituídos polos horteras parterres e arboriñas en macetas que adornan a superficie do aparcamento de Urzaiz.
Trasládannas, aparentemente cun cepellón feito de mala conciencia, a algún cemiterio descoñecido onde, con moita sorte -se temos en conta a época do ano, idade e adaptación dos exemplares-, algunha logrará vivir. Se cadra, dentro dalgúns anos, alguén colocará, ao pé dalgunha que logre sobrevivir ao desterro, un carteliño de metacrilato no que se indique que esa vella árbore sombreaba, ab illo tempore, unha céntrica rúa de Vigo para admiración de foráneos e orgullo dos vigueses... dalgúns vigueses que consideramos que as cidades tamén se constrúen e medran con símbolos tan pequenos como unha laranxa amara que marca o paso das estacións e sinalará nos nosos corazóns para sempre o nome dos seus asasinos.
Á vista desta radical cirurxía das nosas lembranzas, resulta patético recordar a "polémica" que hai uns anos se producíu en Vigo cando por mor da rehabilitación da praza da Princesa, trasladáronse catro vellas camelias dende este lugar ata o xardín de Castrelos (onde creo que aínda viven un par delas nunha recoleta praciña preto da vella pista de tenis). Hoxe semella que a ninguén lle importa xa que se cepillen un par de centenares de antigas plantas que eran parte xa do noso patrimonio natural e cultural.
Sirva este post para despedirnos para sempre das vellas e amables árbores coas que Isabel, nun alarde de arriscada vontade gastronómica, preparaba, para as amistades, unha delicada marmelada de laranxa amara nacida nas beirarrúas dun Vigo que nos empeñabamos en facer vivible. Requiescat in pace.

8.6.08

Menos mal que nos queda Portugal, Santilicuatre

Bien. Nadie se dio cuenta de que entre la uniformada delegación viguesa que se fue a Bruselas, en plan ¡chaaacho damiaaalgo...!, habíamos infiltrado a nuestro topo-hobbit camuflado para confundirse con el entorno, con su blassier y su corbatita rayada.
Y, claro, fue llegar de vuelta y ponerse a largar, que para eso le pagamos. Lo primero que nos dijo el hobbit fue que no hubo sorpresa alguna en la designación, porque allí todos sabían que la cosa era para los cosacos de Kazán. Otra de las cosas que nos dijo el hobbit fue que en la expedición había algunos maliciosos que, aprovechando la similitud con Eurovisión (otra carallada), a Santidomínguez le llamaban Santilicuatre por lo bajinis. Vista la clasificación, parece que en Europa consideran más presentable el reguetón friki del "Chikichiki" que esta otra murga del "Chakachaka" uniformado.
Y, como el hobbit se fue p'allá con el riñón cubierto, se dedicó a hacer lo que no hicieron los periodistas invitados y también uniformados: informarse.
Lo primero es que tuvo que llegar allí para enterarse de que en el comité de la FISU (¿no sugiere FISUra, o FÍSTUla?), que decidía, no hay ningún representante español entre sus 27 miembros.
Lo segundo es que la embajada de Santilicuatre sólo recibió uno de esos 27 votos emitidos: el de Portugal (obrigados, irmaos, mais nao era preciso). Pero ya el Santi se apresuro a quitar hierro al "éxito", diciendo que se había optado por la unanimidad para la nominación (o sea, una nimidad; es decir, una nimiedad, que fue lo que nos tocó). El hobbit dice que no recuerda una "explicación" más "ingeniosa" desde el "aquí pasóu o que pasóu", con el que Iglesias Corral explicó el resultado de la bronca que le montó al presidente Fernández Albor su segundo José Luis Barreiro en 1986. Pero allí (ni aquí) nadie dijo ni pío.
¿Y lo de los cuartos? Pues lo de los cuartos, según el hobbit, también tiene tela. Veamos: para el asunto de ir de papeo en Vigo, elegir y comprar los vestiditos, transportar a los 60 a Bruselas y otros mamoneos, el hobbit calcula que, según sus indagaciones en fuentes generalmente bien informadas, nos hemos gastado ya unos 3 millones de euros...
--¿Tres queeeé?
--Millones, jefe, millones. Y lo que te rondaré, morena.

--500 millones, al cambio en pesetas...

--Joder, por ese dinero nos hacemos nosotros una "universilada", que no hace falta más que un chalequito y una balalaika de juguete con tonos, politonos y megatonos, que salen por dos duros en un chino y consiguen más votos, contando con los 10 que también Portugal le otorgó al Chikilicuatre.

Lo que no nos dijo el astuto topo-hobbit fue si los flamantes uniformes de escolares ingleses de school privada hay que devolverlos o se quedan para el fondo de armario de los 60 de Bruselas, que, vista su entrega a la causa, se los han ganado. Cree el hobbit que Caballero declinó la invitación de guardarropía porque dice que se encontró en un rincón de su despacho una enorme cantidad de material indumentario que se dejó olvidado Corina al tener que salir a toda prisa porque no contaba con perder en las elecciones.
Satisfechos con la primicia, agradecidos a los periodistas que viajaron tras jurar que no se enterarían de nada, o que no les iban a hacer ningún caso en sus medios no sea que se les corte el grifo del mamoneo publicitario, le sugerimos al topo que se haga una "joint venture" con El Zorro para seguir husmeando en el asunto, que parece prometer.
Por como están las cosas y los plazos, el semiólogo Pereira, que estaba de invitado sin voto en la reunión, sugirió que hiciéramos una porra sobre qué tendremos antes, AVE o Universiada.
Recogemos en guante y lo lanzamos a los cuatro vientos.
Hemos dicho.

Gracias Conselleira Caride polos teus legados na cidade : Praza de España


Recado para OUTRO VIGO E POSIBLE : Podiades pedirlle a conselleira que devolva o regalo que lle fixestedes antes de aprobar o PXOM.

7.6.08

Consello para o alcalde

Xa que tanto gosta vostede da novela historica -con negro ou sen negro que lla escriba- non estaría de máis que repasara a historia de Cesar e Bruto ou Abel e David. Nos tempos que corren ... os nomes son o de menos.

4.6.08

Volverán, mediado el mes de mayo

Por si queríamos saberlo, el semiólogo Pereira sostiene que Santi y toda la troupe han caído bajo el síndrome de Katiuska, esa zarzuela de Pablo Sorozábal cuya acción transcurre en plena Revolución de Octubre en la Rusia de los Romanov.
Pereira se acordó, de pronto, de qué le sonaba eso de Kazán: en "Katiuska" hay un coro de los cosacos, y nos lo refirió con música y todo.

Cosacos de Kazán,

que sobre caballo van
sin temor y sin desmayo.

Cosacos de Kazán,

que en la guerra son un rayo

y en la paz un huracán.

¿Dónde irán?

¿Cómo y cuándo volverán?.

Volverán, que no les parta un rayo;

volverán mediado el mes de mayo,

volverán con más plumas que un gallo,

los cosacos de Kazán
.

Sostiene Pereira que, como los cosacos de Kazán,
"que sobre caballo van/sin temor y sin desmayo", las huestes de Santi volverán "mediado el mes de mayo".
Pereira, que es muy fino, sostiene también que, aunque ahora se hayan quedado como el gallo de Morón, sin plumas y cacareando, volverán,
"con más plumas que un gallo", si es que antes no "les parte un rayo".
Sostiene Pereira que "el afoto" que os mostramos es un "robado" del ensayo al que ha sometido a su "troupe" para cuando vuelvan, que lo harán al modo cosaco (en la indumentaria, no en lo de beber como cosacos, que luego se disparan las cuentas de gastos a justificar).
Y nos retó, el astuto Pereira, a que descubriésemos al mismísimo Santidomínguez de entre ese enjambre de barbudos de pega.
Pereira sostiene que es el segundo agachado por la izquierda, que agrarra la balalaika como si fuera un kalashnikov cargado de futuro. Al ampliar la imagen todo queda claro: ¡¡es él!!

O sea, que Pereira está seguro de que el texto del coro de los cosacos de "Katiuska" es, como las cuartetas de Nostradamus, un anticipo de lo que se nos viene encima.
Había que haberse percatado a tiempo, sostiene Pereira, y recordar los augurios de esa pieza del"género chico", porque ahí dice claramente que, si no le parte un rayo, Santi volverá a la carga mediado el mes de mayo de 2009, después de ir pillando varios millones
"del ala", o sea, "con más plumas que un gallo".
En cuanto al verso en el que se habla de que "sobre caballo van", sostiene Pereira que ello se refiere a eso que por aquí conocemos como "caballo blanco", que no es precisamente esa droga apocalíptica tan distante de un buen smirnoff sino alguien que pone el careto para despistar a los husmeadores sobre la procedencia de un dinero poco claro.
Y, si no, vean como, con plumas y cacareando, se ha quedado la carpa que tenían preparada frente al Náutico para celebrar el éxito de la candidatura viguesa a la Universiada. Claro que las pancartas de fortuna que exhibe la carpa en cuestión nada dicen de eso sino que anuncian "Galicia nas olimpiadas. Beijin 2008" (¿?).
Y, como viene haciendo últimamente, Pereira sostiene que, se mire por donde se mire, todo esto resulta insostenible.

¡¡Cosacos de Kazán,

que en la guerra son un rayo

y en la paz un huracán!!!

1.6.08

A por el 2015

--A mí lo que me gusta es jugar al poker y perder...
--¿Y ganar?
--Hombre, es que ganar tiene que ser la hostia.
Lo que tiene que ser de otro mundo, por más que lo veamos ya en éste, es lo de ganar perdiendo.
Y claro que lo estamos viendo en este micromundo al que, para entendernos, llamamos Vigo.
Y es que no hay nada como hacer de la necesidad virtud.
La tan ansiada (¿por quién?) Universiada se la lleva un mejor postor, pero ya los beneficiarios de la ocurrencia se han aprestado a ponerse la venda antes que la herida y se han conjurado para la siguiente partida (ansiada/Universiada, herida/partida: casi estoy por seguir en verso y con rima consonante, que se me ha disparado el emisor de ripios).
No hemos conseguido la Universiada (¡uuf!), pero hemos ganado en experiencia y, además, para la próxima convocatoria ya tendremos a punto todo lo que, de ésta, teníamos sólo prometido.
--Vale, pero ¿qué pasa con el dinero que nos habéis gastado en algo que nadie demandaba, a no ser el Santidomínguez, que no encontraba otro "proyecto emblemático" para su segundona figura municipal?
--No ha sido gastado, sino invertido...
--Vale, pero para darle la vuelta no hacía falta que cambiara de manos.
--Invertido, no volteado; es decir, empleado en algo prometedoramente productivo.
--O sea que íbamos a ganar un montón de pasta si nos llegan a conceder el momio ese.
--Bueno, todos no; pero algunos esperábamos mayores beneficios.
--Hombre, algo se habrá quedado por aquí del dinero "invertido", ¿no?
--Si, pero ya lo hemos puesto a plazo fijo de dos años y en naranja, que mola mucho.

Es lo que tiene una ciudad agrandada en las últimas décadas a golpe de ocurrencias. Hace años, las ocurrencias estaban a cargo de gentes de aquí de toda la vida y, aunque no dejaran de ser ocurrencias, parecían como más autóctonas. Leri soñaba con funiculares, Agustín Arca con reproducciones a escala (en plan Famóbil o Señorita Pepis) de la mismísima Ría de Vigo, ríos en forma de fuentes públicas, alamedas para todo de diseño "mini malista", ríos navegables de cauce de cemento sobre la arena de Samil...
Y nos fueron dejando la ciudad festoneada de volcanes virtuales, enlosetados para canchas de baloncesto "por un Vigo millor", paseos marítimos casi inaccesibles o ganados a los arenales, etc.
Pero la cosa fue ganando nivel en la consideración ciudadana hasta alcanzar las más altas cotas de provincianismo hortera, de tal modo que desde hace ya tres o cuatro lustros no hay candidato a la alcaldía que no traiga bajo el brazo un "proyecto emblemático". Y, claro, como aquí no repite de alcalde ni Dios, cada cuatro años, proyecto emblemático que te crió.
Carlos Príncipe, que, como no se había presentado como candidato, no llevaba ningún "proyecto emblemático" se enfrascó en un Plan Estratégico cuya aparente estrategia consistía en limar asperezas con el empresariado asociado y darle por el palo elevando de categoría una sugerencia de la Confederación de Empresarios y lo que aún era Caixavigo. También tuvo su momento con la presentación de un plan, como "Abrir Vigo al Mar", que se quedó en "abrir Vigo al bar", mientras crecían edificaciones de toda laya justo por donde habría que haber dejado huecos para la vista de la ría.
En su primera presentación como candidato, y creyéndose que iba sobrado, sucumbió ante la osadía y buen hacer de un Manuel Pérez que saltó a la palestra con un "proyecto emblemático": la famosísima y, afortunadamente, nunca concretada Colina Encantada.
Lois Pérez Castrillo, que se encontró con la alcaldía de forma totalmente sorpresiva, no tenía "proyecto emblemático", pero se lo encontró ya en marcha: Auditorio (que fue el caramelo concedido a su consocio Príncipe). Luego, para enmendarle la plana a su antecesor, se hizo su propio Plan Estratégico.
Luego vino lo de Ventura Pérez Mariño, que duró lo que un chocolate a la puerta de un colegio porque tenía la peregrina idea de arreglar la casa por dentro y racionalizar eso de la gobernación de la ciudad. Claro, como "proyecto emblemático" no daba para casi nada y hubo de sucumbir al populismo-ladrillismo enarbolado por la joint venture Porro-Toba, que hizo del asunto de Finca do Conde, "el mayor centro comercial de Galicia", estandarte de progreso y acicate de la autocomplacencia de corredoira con la que creían narcotizarnos.
Tampoco Corina logró reelección, a pesar de que encabezó la ocurrencia de hacer de Vigo una ciudad-maceta, donde colocar esas flores que la hacían esquizofrénica ("soy una esquizofrénica de las flores", dijo un día en un alarde de viguismo irrefrenable, mientras se acomodaba en Vilaboa para tener una mejor perspectiva de la ciudad).
Y todo porque el astuto Caballero se le presentó con un verdadero "proyecto emblemático", siguiendo la exitosa senda abierta por Manuel Pérez: el mismísimo Jean Nouvel nos haría el auténtico, el genuino, el incomparable, "edificio emblemático", casi en medio de la emblemática Ría de Vigo. Por si su capacidad de enganche no fuera suficiente, un poco de dinamita p'a los pollos en forma de Noria Gigante Que Te Cagas. Y, claro, ganó.
Y de Santi, qué. Pues, como aquel personaje de Pepe Iglesias (El Zorro, zorrito, para mayores y pequeñitos), "El pobre Fernández", de él nunca más se supo.
Pero ya sus asesores aúlicos le preparaban una salida brillante, que para eso aspiraba a co-alcalde. Y ¿qué mejor que buscar por los ámbitos en los que Santi había hecho de su casi nada existencial un casi algo vital?
--¡¡Eureka!! Lo tenemos.
--¿Tenéis qué?

--La Universiada.

--¿La qué? ¿Pero no tenemos ya una?

--Universiada, no Universidad. Se trata de un magno acontecimiento universal, como su propio nombre indica, que cada dos años, reúne en una importante ciudad del mundo a todos los atletas que cursan estudios universitarios.

--Hombre, pues eso estaría bien, porque lo de los deportes es lo mío. Además, está muy bien eso de hermanar el deporte con el saber, que ya me lo habían dicho, aunque yo solo tuve
tiempo para ir al fútbol, o al baloncesto...
Y, así, aunque el Caballero no hace más que inmiscuírsele en sus competencias, Santi tuvo ya su propio "proyecto emblemático" con el que presentarse a las próximas elecciones y poder ser "Califa en lugar del Califa". Cierto que en la carrera de emblematismos tendrá que lidiar con el que ya prepara Caballero para la Plaza de El Rei, exhibiendo al bueno de Moneo para el meneo.
Ahora, tan satisfecho con el fracaso como el jugador de poker del principio, Santidomínguez saca pecho y nos dice lo mucho que le ha gustado perder y que ya veremos en el 2015.

Rindan contas señores: uns e outros


Queremos saber cantos cartos se gastaron nesta trapallada da Universiada