O problema de Vigo

Ver as reaccións dos grupos políticos municipais e dos axentes sociais (en fin...) sobre o "caso Urban" lévame a unha reflexión rápida, que tenta respostar a unha pregunta que dende sempre ronda a miña cabeza: ¿cal será o elemento crítico que nos sirva para explicar a "mala sorte" crónica desta cidade?.
Non teño resposta, pero cada vez máis penso nunha: o baixísimo nivel cultural da poboación e, sobre todo, da súa clase política e empresarial; a ausencia, a non presenza nin por asomo, dun discurso sobre a cidade que se poida considerar, se non acorde, polo menos próximo ou admisible dende o pensamento contemporáneo (en toda a súa variedade e complexidade). Probablemente Vigo perdeu xa na primeira metade do século pasado, a súa oportunidade de ser unha cidade ilustrada. Aquela cidade que quixo a burguesía galega converter na súa cidade, acabou sendo, por mor da deserción dos fillos dos "pais" do Vigo moderno, unha vila grande e pacata, pero cunha inorme capacidade de traballo, de iniciativa económica e de producir riqueza material. Sen máis, sen nada a cambio.
Mentres cidades semellantes á nosa parecen avanzar cara a algures, e poden mal que ben xustificar as súas accións, plans e programas cun máis ou menos sistemático e coherente discurso no que integrar as súas políticas concretas, Vigo ábrese ao mundo cun impúdico despregue de engalanadas ocorrencias, puras e simples, que amparan, nas máis das veces, baixo a súa aparatosidade vilega, só concretos intereses directos, sexan corporativos ou persoais.
Cada vez que alguén pensa, ese Vigo fai, sen complexos, ostentación agresiva de ignorancia.
Se percuro na memoria, nos últimos tempos, só atopo, por poñer un exemplo á desesperada, unha raiola de esperanza, un planteamento serio, rigoroso, contemporáneo e complexo, en Xesús Paz, afortunado (para nós) sucesor de Abel Caballero na presidencia da Autoridade Portuaria. No resto, canto menos nos reiterados e aburridos opinadores de referencia, puro lixo, pose ou directamente vacuidade.
Dende o presidente da subdelegación do Colexio de Arquitectos, por poñer primeiro ao que se lle suporía un maior "nivel" intelectual, ata a presidenta da Federación de Asociacións de Veciños, por poñer á que se lle pode certificar un menor nivel cultural e mesmo persoal, pasando polo pijo sobrevenido de Alvariño (por certo, de estreita relación con Santi), ou o parvenu de García Costas e todos eses que se vos ocorren... nada absoluta. Completados co mellor e máis grando da clase política viguesa, os nosos tres alcaldiños: Castrillo, C.Porro e Abel Caballero, en dura competición por saber quen é o máis parvo, o máis fachendoso, quen o máis impresentable.
Nin que dicir ten que os amplificadores de tanta intelixencia, os medios de comunicación locais, participan esencialmente da mesma mediocridade, cinismo e oportunismo. Co agravante de que estes, crean "opinión" ou máis ben, xeran desinformación e engano. Neles, algúns profesionais mal asalariados polas súas empresas e indirectamente (confío) polo podercillo local ou, pola contra, vituperados polo mesmo (segundo vaia o mercado da publicidade), permítense mesmo columnas de opinión cuxo nivel vai do banal ao simpático e ao gomitivo, sen solución de continuidade.

Só, penso, a creación dunha cultura urbana sólida e a desmontaxe, mediante o imperio da transparencia, dos mecanismos fondamente antidemocráticos e paralegais que rexen a administración pública, permitirá despegar a Vigo da mediocridade, victimismo e chapucerismo interesado no que estamos inmersos. Só a ruptura decidida con esta especie de mestura de cultura rural en réxime de autoodio e de pensamento periurbano algo chulesco, poderá abrir paso á esperanza dun Vigo no que, canto menos, os mínimos da contemporaneidade entren pola porta mentres a ignorancia, a corrupción e o localismo do tres ao cuarto saen pola ventá.

Cada día cóstame máis sentirme de aquí... e mira ti que o intento!