IX ÉPOCA

1.7.07

Mauricio, me lo dijeron ayer...

Me lo dijeron ayer
las lenguas de doble filo,
que te casaste hace un mes...
Y me quedé tan tranquilo.


Para mí que la copla de Rafael de León viene que ni pintiparada como compendio de la situación en la que Mauricio Ruiz Ceniceros debe encontrarse después de un mal llevado idilio con el PSOE, que lo plantó al pie del altar para poder casarse, por interés, con "la otra", que ahora llevará un anillo con una fecha por dentro.

Pues a pesar de eso, las leguas de doble filo me han dicho que resultó emotivo el homenaje que algunos vigueses, algunos responsables políticos y algunos "agentes sociales" tributaron a Mauricio Ruiz Ceniceros, quien, como ya saben, es santo de nuestra devoción por eso, porque sin ser de su partido, ni tener más relación con él que la del respeto por la labor desarrollada según el mandamiento que sus electores le dieron, los de por aquí le hemos cogido cariño.
Entre los que había por allí, según me cuenta el hobit enviado como enano infiltrado al evento, nadie echó de menos a algunos de sus compañeros de corporación, como Santidomínguez o Toba, pero cumplieron Calviño, Arias, Graña, Silva y el propio alcalde, Abel Caballero, aún convaleciente de la trifulca con su reciente consorte, el Bloque. También lo hicieron cargos de alta dirección del gobierno gallego, de las consellerías de Política Territorial, Sanidade o Educación. A VPM (cualquiera pone el nombre completo, para airear la polémica) se le vio a última hora, por no sé qué dificultades de viaje.
Entre canapés se podía escuchar la charanga que la Subdelegación de Vigo del Colegio Oficial de Arquitectos de Galicia había programado para la misma hora en el recinto del Parque de San Roque, convenientemente dividido para la ocasión, para entregar el reconocimiento colegial a los profesionales con 25 añitos de "curre" a las espaldas. Cosas de la vida.
Tampoco estaban, ni en uno ni en otro evento (por razones obvias), Miguel Font ni Fernández Alvariño, longevos sufridores de la pertinaz sequía ladrillista que les vino endilgando Mauricio, desde su cinematográfica figura de Gary Cooper que nos tomaron prestada los organizadores, quienes no se cortaron un pelo en reconocer que, efectivamente, la soledad de corredor de fondo de MRC ha resultado evidente durante sus tres largos años ante la poderosa máquina de laminar políticos habilitada por PP y BNG, con todo el aparato mediático cargado en las pistoleras del subrepticio bigobierno en la sombra establecido entre Corina y Toba.
¿Quieren otra demostración de que esa soledad fue, y todavía es, palmaria? El acto de reconocimiento no mereció atención en los medios de comunicación locales, (sólo una breve reseña, con foto, en "La Voz") y eso que acudió la primera autoridad de Vigo. ¿Hay alguien que pueda señalar un sólo movimiento de C.Porro que haya sido ignorado por esos mismos medios?
Pero es que Mauricio ha de seguir soportando, en solitario, la enemiga de todos ellos; la incomprensión con que, por inconfesables y espurios (aunque conocidos) motivos, le obsequió la prensa local. Y es que, desaparecido VPM, Ruiz impidió que se salieran con la suya Corina, Chema, Toba, ING, APROIN y otros que, por encima de los intereses de todos los ciudadanos, esperaban el maná de un PXOM que, de haberse aprobado, nos hubiera dejado de nuevo a los pies de los tribunales de justicia, como viene ocurriendo desde 1993, al menos.
El que más y el que menos sacó de su respectivo fondo de armario calificativos que no se atreverían a repetir a nadie. Pero, lo que Mauricio Ruiz ha representado, por mucho que duela a las débiles ideologías de andar por casa, es el respeto por la legalidad, una forma de hacer política acorde con los intereses generales y una constancia que sólo la estulticia y la malicia políticas han tratado, infructuosamente, de desvirtuar.
En fin, que por aquí tampoco esperamos que la línea de actuación política de Mauricio, con argumentos, razones, dialéctica limpia y kilos de aguante, tenga continuidad en la corporación actual. No hay más que ver cómo algunos corren rápido a aproximar el ascua a su sardina y andan diciendo ya que, acordado el bigobierno y la recomposición de la línea medular del grupo socialista, el PXOM se aprobará sin más problemas, "porque la oposición era sólo política para quitarle bazas electorales al PP". Pues qué bien.
No falta mucho para que podamos comprobar quién se lleva el gato al agua; si los que permanecen agazapados para hacer los frustrados pelotazos inmobiliarios, o los que aspiramos a que Vigo crezca razonablemente en nuestro beneficio, sin caer en la trampa de que no hay más desarrollo que el desarrollo inmobiliario y que APROIN, Karpin e ING son sus profetas. ¡¡Inch Alá!!

13 comentarios:

Anónimo dixo...

O da homenaxe a este home é un acto triste.

E digo triste porque cando nun sistema político hai que premiar o cumprimento das leis como algo excepciomal, e que estamos a fracasar como sociedade responsable.

E logo sobre todo, cando o acto de homenaxe enchese con catro amigos avogados, e cinco políticos arribistas.

Onde estaban os veciños afectados polo PXOU?

Realmente este era unha homenaxe ciudadana?

Vigo sempre será unha cidade fracasada.

Marcos Andión dixo...

Fue un acto esclarecedor de hasta qué punto han conseguido narcotizarnos la conciencia; o de qué representa hoy el movimiento ciudadano.
Por lo demás, de acuerdo, querido Raro, aunque hay más políticos arribistas fuera de aquel recinto que dentro.

Desesperada dixo...

yo soy fan entregada de mauricio ruiz. me parece la persona más honrada que ha pasado por este concello, y auguro que lo vamos a echar mucho de menos...

Anónimo dixo...

Honrado xa é dicir moito. A día de hoxe ó mellor piropo que se lle pode botar a un político é que sabe ler.

Quero dicir, que Mauricio é un profesional coma a copa dun piñeiro, e canda fala de urbanismo sabe de que fala.

Vamos. Que se me dan a escoller entre Toba, Figueroa, ou Soto para que me expliquen de que vai o PXOU, quedome con Mauricio.

E que ademáis se lles ve na cara.

Toba non pasou de interpretar a díficil letra dos exames de púberes pajilleros, e o Figueroa ao máis que chegou foi a aqueles panfletos que daban os domingos pola noite nos bares, cos resultados dos partidos.

E de Soto xa non che digo. É fácil imaxinalo lendo a etiqueta do champú cos pantalóns de deseño abaixados.

Logo está o do movemento veciñal en Vigo. Elenita non pasa de ser a típica ama de casa que por un pisito para os seus fillos, fai o que sexa, ponse a traballar de chacha se cadra, para Antón Losada.

Entón que nos queda?

Mauricio. A pesares de que para poder sacarlle as cores dandolle palmas, a alguén se lle ocurriu pedir 25 euros.

Anónimo dixo...

O dos 25 euros non me pareceu unha idea acertada. Pero supoño que tampouco os organizadores pretendían unha homenaxe en olor de multitudes, senon ter un detalle cariñoso, con xente representativa de sectores variados. Tampouco penso que chegase a moitos sitios a convocatoria do acto.
De tódalas maneiras, gracias, Mauricio Ruiz.

Anónimo dixo...

Pois eu pensei que ía ser unha homenaxe el loor de multitudes, a xulgar pola cantidade de xente afectada polo Plan e a resistenza que fixo el, e non creo que fose polos 25 €, senon pola falla de difusión da convocatoria. Eu estiven en espirito.
Saúdos!

Anónimo dixo...

"El Raro" dice que Vigo es una ciudad fracasada. No lo acepto,es una ciudad maltratada, pero fracasada NUNCA. O acaso los que queremos esta ciudad y nos la pàsamos berreando por ella en este blog, ¿no tenemos las "esfericas" suficientes para defenderla?.
Remember Cachamuiña.

Anónimo dixo...

Si Remember Cachamuiña, pero tamén Remember Manolo Pérez.

Un polo outro e queda a balanza equilibrada.

Anónimo dixo...

"Si Remember Cachamuiña, pero tamén Remember Manolo Pérez.

Un polo outro e queda a balanza equilibrada."

Coa diferenza de que un era de Ourense e o outro de Lugo, aínda que ao fin, todos sexamos vigueses.

Anónimo dixo...

E Corina eche de Ferrol ¿Pasa algo?

Anónimo dixo...

me vuelve loco esta adoración sentimental

Anónimo dixo...

Faime graza ler que escriban que Mauricio foi un fervente defensor da lei; é somentes unha maneira de velo dende a simpatía.
Cando os políticos fan oposición, defenden a lei e manifestan que é a súa bandeira; pero cando están dentro, as cousas cambian bastante.
Eu creo que foi máis un ir ao enterro para verificar que lle botan terra por riba. Lástima que non o desterrasen

Anónimo dixo...

O comentario de raro para críticar a Toba, referíndose a súa profesión de ensinante é propio dun verdadeiro maleducado. E este jicho soe andar por aquí, joder que tropa!!
Sobre a honradez de VPM que dades por suposto habería moito que falar, pero ben quedara entre legulellos, nonsi.