IX ÉPOCA

31.10.05

CORINA ¡TAPALO!

A solo 11 dias del magnifíco evento que colocará a Vigo en las pantallas de mas de 900 millones de telespectadores y ante la avalancha de visitantes que se esperan, VIGOBLOG quiere aportar su pequeña colaboración. Vistos los resultados del famoso bando Vigo merece máis, convendría perseverar en la campaña de ocultamiento que de forma tímida comenzaba meses atrás. Ocupados como han estado los diferentes servicios municipales en tareas de embellecimiento y promoción, hemos constatado que se han escapado algunos lugares, instalaciones y paisajes que no deberían ser mostrados a la vista de tantos ojos. Estas son nuestras primeras sugerencias:

Vertidos de aguas fecales en el muelle del RC Naútico
CORINA ! TÁPALO!

Ruinas de la fabrica de Alvarez en Cabral
CORINA ! TÁPALO!


Instalaciones inacabadas de Fenosa cerca de Praza do Rei
CORINA ! TÁPALO!

Puede unirse a esta campaña escribiendo sus sugerencias en los comentarios o enviando sus fotos a vigoblog@wanadoo.es.

29.10.05

28.10.05

Un topo en Vigo

El Equipo de Investigación Astuta e Impenitente (EIAI) de "La Blog de Vigo" ha descubierto, por fin, al gran topo que nos ha venido haciendo la puñeta desde hace muchos meses. No se lo van a creer, pero el topo en cuestión se llama Porro.
La verdad es que llevábamos tiempo reuniendo pruebas, pero nos faltaba esa definitiva, que hemos encontrado en el extranjero, gracias a la agilidad de internet y a un traductor de fortuna con el que nos hicimos recientemente.
Porro, Corina, quiero decir, se nos ha colado como alcaldesa de Vigo, pero contribuye fiscalmente en Vilaboa, que es donde tiene su residencia oficial. Pero donde quisiera residir, en realidad, es en Sanxenxo; en verano, claro, que es cuando se junta allí la "jet" de corredoira y hay muchos yates de lujo, y mucha agua (oxigenada, para aclarar cabelleras), y muchos pijos, de esos sobrevenidos.
Por eso se ha preocupado de que no se sepa muy bien que la Volvo Ocean Race sale de Vigo, no sea que la confundan con una señora de obrero de Citroën, o que esté relacionada con la producción de pasta de papel, mientras se lanza a sembrarnos la ciudad de "alcorques", a empeñarse en que no desaparezca la mancha de vertido ilegal con que riega a menudo la ría, y a hacerse la sueca cuando se le advierte, desde todas partes, que la organización de la Volvo ni se entera de qué es la ciudad.
Siguiendo las instrucciones del patrón que la infiltró en Vigo, Corina ni se entera de que nos ningunean, pero se cree que le creemos eso de que "está enamorada de Vigo". Y eso que ya le hemos dicho que no es correspondida. Pero ella sabe que la alcaldía no se la debe a los ciudadanos vigueses, sino a aquel antiguo don Manuel que, como hiciera antes con Pérez, se la llevó a Santiago para hacerla primero directora general y después conselleira, el tiempo necesario para asegurarse de que no se iba a andar con exigencias para la ciudad. Y ella ha cumplido su papel de topo casi a la perfección.
Y ahora, la prueba prometida: la dirección que incluyo más abajo es la de la página oficial de la VOR, en la que Sanxenxo es la clave. Es verdad que dicen no sé qué de Vigo, mientras ilustran la información con fotos de ¡Sanxenxo! Vean, vean. Según los autores de la página, Vigo tiene alrededor de 300.000 habitantes que se dedican a producir papel y coches, además de haber sido un importante puerto oceánico. Ah, y hay una foto de las Cíes.
Que tal desproposito no inquiete a Pedro Campos, que está haciendo su guerra a costa de Vigo después de ver rechazada su oferta de que fuese Sanxenxo el puerto de partida de la VOR, es de comprender y lamentar, pero que Corina siga muda, tiene delito. Por su boquita pintada no ha salido ni un mal gesto ante el atropello. Por cierto, de las de Porteiro, Toba y Soto, tampoco.
¿Que cómo me atrevo a decir todo esto después de ver lo que se esfuerza por cambiarnos la ciudad? Pues, por eso mismo. Siguendo en su línea, acabaremos por convertirnos en Sanxenxo, con todo el respeto para ese pueblo que todas las primaveras anda buscando areneras para mantener la playa de Silgar. Y lo bien que luce una blonda cabellera mecida al viento bajo las velas, ¿eh?
Vale, pues naveguen un poco por este proceloso mar de la red y entérense de quienes somos, de dónde venimos y a dónde quieren llevarnos. Ya quedan pocos días para que nos abran las calles enlosetadas, y pocos más para que nos las vuelvan a levantar.
http://www.volvooceanrace.org/previews/prologue/inshorecourse/
No se pierdan los siguientes detalles, navegando por la página. Por ejemplo, si pinchan en donde dice "Galicia events" descubrirán que, en realidad, el puerto importante para la prueba es Sanxenxo, donde la organización ha previsto actos los días 28 y 30 de octubre, y 4, 5, 6 y 11 de noviembre. O sea, que toda la parafernalia y los gastos de la VOR se llevarán a cabo en ese puerto durante dos semanas, mientras que para Vigo queda sólo algo del día 11 de noviembre, en que llegarán los barcos desde Sanxenxo, y un poco del 12, en que se dará la salida. Eso sí, nos gastaremos algo más de pasta en unos fuegos artificiales. Bravo, Corina: el dinero no es tuyo, la cara, sí.
Si continúa con ánimos, le sugiero pinchar en "About Galicia", y podrá saber que ésta es una región conocida como "la tierra de los mil ríos", donde están la Torre de Hércules, la Costa de la Muerte y el cabo Finisterre. Inicialmente poblada por los Celtas, que fueron desplazados por los romanos, éstos nos dejaron las murallas de Lugo y el puente de Ourense, y aquellos, la gaita. Debido a que la industria pesquera de Galicia es la segunda más importante de España, los visitantes podrán degustar buen pescado, empanada gallega y unos dulces confeccionados en conventos que guardan celosamente la fórmula. Y para beber, Ribeiro y Albariño. Vigo, simplemente, no existe, o no está en Galicia.
-¿Fuma, Porro?
-No, gracias. Eso también lo estoy dejando.

25.10.05

O futuro sen gasóleo

O grupo territorial do partido (ilexible) ven de presentar unha moción de urxencia pra instar ó goberno da área metropolitana do sul de Galicia a levar adiante o proxecto de recuperación dos parkings da cidade presentado hai dous anos. O citado proxecto, elaborado polo estudio do arquitecto Claudio Porticella, presenta como novidade a substitución do carril central por unha lámina de vidro a modo de lucernario o que permitiría iluminar naturalmente as dependencias subterráneas co que poderían ser utilizadas para paseo cuberto. Os almacéns de desfeitos agora existentes poderían ser convertidos asi en locais sociocomunitarios. Na presentación da moción o concelleiro C. Alberto Rei insistiu na necesidade de dar vida a estes subterráneos abandonados despois da crise do petróleo do ano 2016 cando o antigo parque automobilistico quedou reducido a un 17% debido o encarecemento do combustible. Tamén destacou a viabilidade do proxecto que resulta compatible coa medidas de aforro en iluminación decretadas hai tres anos polo Goberno Europeo.
A asociación "Outrovigosiguesendoposible" fixo pública a súa postura a favor do proxecto e lamenta que non se tiveran en conta os reiterados avisos dados polos expertos respecto a inutilidade da construcción destes aparcamentos. Recorda a asociación cidadán que na mesma situación se atopan oito dos dez centros comerciais que abandonados polos promotores son neste momento obxecto de vandalismo e delincuencia.
A potente asociación de empresarios do pequeno comercio , na mesma liña, propón a inmediata demolición destas obsoletas instalacións para seren reconvertidas en zonas verdes ou sumidoiros de dioxido de carbono co que se melloraría o balance de emisións que ainda non logrou ser equilibrado.
Reproducido co permiso do periódico dixital "La blog de Vigo" 14 de Novembro de 2021

24.10.05

Fernández Alvariño

Psicoanálisis de apariencias (o cómo vemos nosotros algunas caras)

Lo que tiene posar para el fotógrafo es que todo lo que se pretende ocultar resalta; todo lo que se quiere revelar se esconde. O puede que sea al revés. Pero hay en ese rostro como una pretensión de mostrar agudeza en una mirada que, más que indicar, pregunta.
Es creencia generalizada que la espontaneidad de una instantánea es reveladora de la personalidad. Error: la personalidad se revela, precisamente, en la pose. La pose es rigurosamente impúdica; nos descubre pretendiendo una oferta ideal, un lo que quisiéramos por encima de lo que somos. Y canta.
La mano, sin que se atreva a cerrarse bajo el mentón, pretende sugerir determinación y voluntad, pero no es suficiente para ocultar el clásico nudo Windsor de la corbata. Puede que el codo que se intuye esté apoyado en algo, pero no podemos sobrepasar el umbral de la sospecha. Pudiera ser que no, y confirmaríamos el esfuerzo de la pose para lograr un escorzo que lamenta no resultar más decidido.
El cabello, protuberante en el occipucio, se cuida de proporcionar volumen a la escueta cabeza que orla caracoleando. Y no me atrevo a sospechar que hay algo de intencionado en la iluminación frontal, pero yo diría que ese rostro teme, más que confía; demanda, más que ofrece.
No es que le falte color. Creo que este señor ha sido siempre en blanco y negro, como la foto.

22.10.05

Ya era ORA

Que ahora dicen que se van a cargar lo de la ORA, que casi nadie sabe que significa Ordenanza Reguladora de Aparcamientos, porque –ya han caído de la burra– no cumple el cometido para el que fue creada. ¡Andá! Pues no era sin tiempo. Y eso que les llegaron mensajes de todas partes: que si no ha supuesto la disponibilidad de plazas supuestamente pretendida, que si no se obligaba a la exigible rotación al permitir que un vehículo estacionara por más de dos horas (mientras pagase), que si sólo era un instrumento recaudatorio (aunque únicamente para la concesionaria y el dueño del aparcamiento de la grúa), que si se extiende a casi todo el casco urbano no sirve para nada, etc.
Voces que claman en el desierto, porque los tímpanos municipales siguieron durante más de 20 años inasequibles al desaliento, erre que erre, metiéndonos el trabuco en cuestión por donde nos cabía. El caso es que hay que pensar en que nuestros mandados (que están a nuestro servicio, no al de ellos) eran, y seguirían siendo, imbéciles, o dieron por hecho que los imbéciles éramos nosotros, o bien se trata simplemente de inútiles, porque lo de que practicaron el común arte de la corrupción es demasiado fuerte como para adjudicárselo a nadie, ni con pruebas.
Lo cierto es que la ORA es uno de esos negocios emergentes al socaire de la democracia, consistentes en quitar un poco a muchos para conseguir un mucho para unos pocos. En pocas palabras, la ORA ha servido, se mire como se mire, para que la concesionaria del servicio ingresara unos duros por la cara; para que el propietario o arrendatario de un terrenito hiciese otro “negocio” a base de almacenar –cobrando– vehículos retirados de las aceras, y, eso creían, para recaudar para las arcas del Consello unos dinerillos, en forma de multas.
Pero héteme aquí que las multas de la ORA ni siquiera se notifican, aunque sirven de argumento extorsionador en caso de alguna otra infracción; los agentes municipales encargados de formular las denuncias y de vigilar que el servicio funcione de acuerdo con lo dispuesto en la Ordenanza Municipal siguieron “pasando” olímpicamente de trabajar en eso, y los “vigilantes” se hacían los suecos cuando se sucedían los tiques y se sobrepasaban las dos horas de estacionamiento. Hubo, incluso, un tiempo en que podías olvidarte del coche durante toda la mañana, con tal de colocar dos resguardos de dos horas en el salpicadero.
Pero, como la cosa no iba a quedar ahí, los espabilados munícipes que hemos elegido, que en algunas cosas se la cogen con papel de fumar, han encontrado otra forma de gastarnos nuestros dineros, encargando otro “informe” que les ilustre sobre el funcionamiento de la ORA. Y, si el informe concluye que la ORA no sirve para nada, pues nada, que no se renueva la concesión y nos buscamos otra forma de sangrar al personal. Pero ¿serán carotas? Para comprobar que la ORA es un timo no se necesitan informes: lo sabemos todos. Ellos también, pero se hacen el “longuis”, y el que venga detrás que arree.
En resumen: siempre estuvo claro que la ORA no servía para nada, porque los obligados a exigir su cumplimiento se daban por satisfechos con regalarle una pasta a uno de los más caros contribuyentes a “la causa”, y que a los ciudadanos nos dieran por “retambufa”.
Desde aquí exijo que me digan cuánto nos va a costar ese innecesario informe, y quien va a ingresarlo.
Y si se cargan la ORA, que carguen también con la destrucción de medio centenar de empleos quienes, sabiendo lo que iba a dar de sí, contrataron con FOCSA esa tropelía. Algunos de los culpables siguen sentados en los escaños de representación popular en la Corporación Municipal. Los demás, que apenquen con su cuota de ineficacia y/o estulticia, que de todo habrá.

20.10.05

Jules, Julio, Xulio; de Verne hablamos.

Año 2005: Vigo ha estrenado monumento a Julio Verne. Bien. Una escultura situada al borde del mar agradece a quien ubicó en la bahía de Vigo la base del Nautilus capitaneado —¿habrá alguien que no lo sepa?— por Nemo.
La escultura contemporánea se ha liberado de la peana. ¿Por qué le han puesto peana al medio pulpo aplastado por ese desarrapado y deforme personaje que pretenden hacer pasar por Jules Verne? Bien, vale, Julio Verne. Eso, ¿por qué colocar la escultura en un 'altar' si no es algo sagrado?
Pero ¿es una escultura ese trozo de cefalópodo con vejete asustadizo encima, todo ello fundido en bronce? Cualquiera de las pocas fotografías que hay de Julio Verne nos presentan un personaje con carácter. Desde luego que el almirante Méndez Núñez —en la alameda (actualmente almacén de empedradores)— sí ofrece la imagen de una persona de acción. Es lamentable la 'expresión' de esa figura con el culo en la boca del medio pulpo.

Jules Verne o Julio Verne o, si la placa conmemorativa se redacta en gallego sería Xulio Verne ¿no? (en dicha placa 'salta' a la vista inevitablemente el valor que el idioma gallego tiene para las autoridades que la encargan; porque si en castellano decimos Julio Verne, en gallego o bien mantenemos el nombre sin traducir o lo traducimos al gallego; entonces, si la placa está en gallego debería decir Xulio Verne).
Vigo, ¿lo sabían? tiene un museo de arte contemporáneo, tiene galerías de arte de contemporáneo... Vigo tiene personas capacitadas para saber qué y a quién elegir para que 'materialice' el recuerdo del Sr. Verne, Jules (francés) Julio (castellano) Xulio (gallego) —según la lengua ques Uds. hablen ¡por favor!, de traducir el nombre, háganlo en concordancia—.
La ubicación de tamaño bulto broncíneo ¡justito en medio de la esplanadita! es un peñazo. 'Componer' es una de las bases del hacer creativo. El terror al vacío de nuestros políticos locales hace que nos llenen de 'adornos'/obstáculos los pocos espacios libres que mediante 'Abrir Vigo al Mar' la ciudad ofrece. Y el mar cada vez más lejos de los ciudadanos.
Cada época tiene su manera de recordar a sus personajes, cierto, y nuestra 'esquizofrénica de las flores —Corina Porro dixit de sí misma— la suya propia. ¿Le gustaría cerrar el MARCO a nuestra desilustrada alcaldesa? Me temo que sí. Y a las empresarias que financian tamaño bulto petreobroncíneo le diré que espero que dirijan sus empresas con mejores criterios que los que emplearon para dar cuerpo a este obstáculo de pésima factura.
Escultura, peana, placa, ubicación: signos de una esquizoide manera de entender la ciudad.
¡Perdónanos Julio Verne!
Ti daraste conta Xulio, outra cousa non temos no concello¡...!

19.10.05

Carta aberta de Outrovigoéposible

A asociación Outrovigoéposible remítenos, con rogo de publicación en Vigoblog, a seguinte carta aberta ó Presidente da Xunta de Galicia:

OUTROVIGOÉPOSIBLE, organización de participación cidadá, que naceu na defensa de Vigo -e a súa área de influencia- en progreso harmónico e sostible, considérase na obriga de dirixirlle con todo afecto o seguinte escrito.
Pensamos, en primeiro lugar, para entender no seu adecuado contexto o que segue, que unha boa e moderna xestión política non debe executarse dende localismos recalcitrantes, nin implorando dádivas, nin sequera partindo dun estado providente e subvencionador, senón sempre dende a vertebración solidaria e a planificación baseada na xusta redistribución dos recursos públicos. Nos fundamentos de feito hai un dato incuestionable: Vigo é o motor económico de Galicia, pero non se aposta historicamente por nós pola banda das Administracións Autonómica e do Estado. Non se propician investimentos estratéxicos suficientes nun entorno con milleiros de empresas que aporta máis dun 30% do PIB galego. Trátase dun enclave estratexicamente situado, potentísimo poboacionalmente, que se viu sometido á continuada carencia de asignacións orzamentarias destinadas a infraestructuras e equipamentos, non resistindo comparación con áreas semellantes de Galicia e mesmo do resto do Estado. Todo iso, naturalmente, pode documentarse empiricamente .Cada ano que pasa a situación vólvese máis angustiosa, chegando na actualidade, ó noso parecer, a poñer en serio perigo as nosas prospectivas de futuro.

A confianza que sempre nos inspirou, xunguida á expresión dunha vontade firme a prol desta cidade e declaracións tan suxestivas no período electoral como “ o Sur tamén existe”, estimado Presidente, supuxeron estimular as nosas expectativas de que se porían, por fin, as bases para un cambio nas relacións de Vigo e a Administración. A cidade, sempre solidaria e integradora, así o entendeu e prestoulle un apoio electoral sen precedentes, decisivo, sen dúbida, no éxito final.Con motivo precisamente das devanditas eleccións ó Parlamento de Galicia esta Asociación remitiu ós partidos políticos un decálogo do que consideraba liñas de actuación imprescindibles e de atención preferente para o desenvolvemento sostible da “Rexión urbana”. Delas, a loxística de transportes, o solo industrial e a política cultural entre outras, eríxense en tres referentes onde se poden albiscar cambios ou instalarnos na sospeita inmobilista. Centrándonos na cultura, o tradicional abandono por parte da Xunta, no que ó desenvolvemento dunha auténtica política cultural se refire, é evidente. Vigo non conta con infraestructuras culturais de titularidade pública, sendo tamén privada toda a xestión cultural, coa deserción municipal incluída.Pois ben, a vindeira adxudicación da concesión para a construcción e explotación do Auditorio de Beiramar non recollerá o seu compromiso, expresado en roda de prensa o pasado 10 de marzo, de aportar 12,8 millóns de euros, para rescatalo da iniciativa privada. Iso suporá que:
Primeiro: ó remate teremos pazo de congresos, mais Vigo seguirá sen auditorio de titularidade e xestión públicas.
Segundo: as Administracións non desenvolverán unha política cultural na cidade.
Terceiro: afrontaremos o perigo de posibles cuasi-monopolios da oferta cultural en mans privadas.
Cuarto: serán as regras do mercado as que se imporán, sen a imprescindible participación da cidadanía a través das institucións políticas en asunto tan transcendental como é a cultura nunha sociedade de benestar e de alto nivel impositivo.
Quinto: permitirase que a inxente aportación de fondos públicos, estimada no 75% do investimento total, derive na utilización polo Concello de menos dun 10 % de días/ano de uso aberto-público. Manifestamos que o que semella un“disfrute gratuíto” non será tal, posto que o seu custo nunca baixará de 45.000 euros/día. ¿Como se explicará iso dende un enfoque progresista? ¿É unha operación vantaxosa para as cidadás e os cidadáns? ¿Resposta a un intercambio paritario, de xustiza conmutativa?
Sexto: Vigo, desgraciadamente, quedarase sen ver atendidas as súas aspiracións, reiteradamente manifestadas, no eido cultural.
Sétimo: todo iso non poderá corrixirse en preto de 40 anos.Dende a máis fonda consideración pola súa persoa, Sr. Presidente, pregámoslle que interveña con prontitude e firmeza no que constituirá a primeira pedra de toque da súa acción de goberno: xustificacións, como é doadamente comprobable, non faltan. Esta cidade, de moi alta sensibilidade cultural e política, sabe ser xenerosa cos que cumpren pero tamén implacable cos que defraudan as súas máis nobres, apremantes e razoadas querenzas.
Co vivo desexo dunha eficaz xestión ó servizo dos verdadeiros intereses de Galicia e Vigo, baixo a esperanza de que se verifique “a visualización do cambio” e de que se leven a cabo as promesas electorais, reciba un cordial saúdo.
Vigo, 17 de outubro do 2005

15.10.05

Toba Girón

Psicoanálisis de apariencias o cómo vemos nosotros algunas caras

Lo tiene todo pensado. Sabe de la importancia de no dejar nada al azar. Y se le nota satisfecho. El escorzo contenido, el desaliño estrictamente medido, resultan magnífico soporte para una frente que se exhibe como alarde de formidable continente: amplia, cartesiana como un sistema de coordenadas, y sugiriendo protección para una mirada que, como el resto, expresa la seguridad de que todo ha sido previsto y nos lanza el mensaje de que todo está bajo control.
Analizando ese rostro se puede confirmar que todo está tan repasado como el corte de pelo. Hay en la imagen una verticalidad sólo interrumpida por una línea de los ojos totalmente horizontal, abriendo paso a unas mejillas esforzadas en no desmerecer del oblongo perfil exhibido. Hasta el somero encanecimiento de una barba que anuncia firmeza y seguridad revela cuidado: ni demasiado blanco ni demasiado negro.
Hay, en esta cara que desea infundir confianza, un no sé qué de inquietante, como si no pudiese asegurar el éxito de aquel deseo, lo que se confirma al observar el atuendo elegido. La camisa, discretamente azul, casi deja entrever los pliegues de un cercano desembalaje y hasta podría encontrarse, con algo más de atención, la sorpresa mínimamente punzante de alguno de los alfileres que la sostuvo. Pero se justifica en una corbata, al más puro estilo del convencionalismo conservador al uso y a medio camino entre dependiente de El Corte Inglés y campechano ejecutivo, sólo destinada a demostrar que dos azules pudieran ser más elegantes que un amarillo o un rojo. La chaqueta de solapa corta, como queriendo dejar claro que nada hay que ocultar, juega oscuramente a realzar el resto del atuendo. El gesto, la mirada, es la del que sabe que sabe. Y mejor será que lo advirtamos. Es como un siete que afirmase que el ocho le debe la existencia. Y lo usa, como el auriga usa la fusta haciéndola restallar sobre los sufridos corceles, para aviso de navegantes y personal en general.

Foto: foto oficial en la página del Concello de Vigo: xornal.vigo.org

14.10.05

Escrito en Cabral

Referendum xa!
Porro, Figueroa, Toba, cumpride a legalidade!
Vigo Si, Ronda Non.
Figueroa dimite, o pobo non te admite!
Toba, sae da cova!
Non o PXOM de Bloque e PP
Referendum xa!
Corina, Vigo te namora pero vives en Vilaboa!
Referendum xa!

Textos escritos e berrados polos veciños de Cabral o dia 13 de outubro do ano de VIG05

13.10.05

O mar laminado

Asociar mar e libertade non é patrimonio exclusivo de navegantes solitarios ou de espíritus singulares. A todos nos gusta deixar ir a mirada polo azul e gozar co movemento da auga. Sen embargo no noso mar cercano, na ría, as cousas están empezando a cambiar. O mar tense convertido en “lámina de auga” que a semellanza dos solares é obxecto de especulación. Estase a producir unha intensa expropiación da paisaxe para construir portos deportivos. Baiona, Panxón, Canido, Bouzas, Vigo, Teis, Chapela, Cesantes, Arcade, San Adrián de Cobres, Domaio, Moaña ,Cangas… poden ser arredor de tres mil puntos de amarre e, según os expertos neste negocio, serian necesarias outras tres mil prazas. Sumeselle a superficie ocupada por bateas e outras explotacións de acuicultura e terán unha idea da magnitude do fenómeno.
O novo presidente da Autoridade Portuaria viguesa sinala, prudentemente, que é necesario contar coa xente do entorno e medir as repercusións ambientais. Supoño que Don Abel non caerá na torpeza de considerar o problema da ría parroquia por parroquia senón coma un conxunto. En canto as repercusións ambientais seria desexable que os estudios de impacto tiveran un pouco de seriedade. Collamos o exemplo do porto deportivo da Lagoa, en Teis. Vexan este parágrafo da declaración de impacto ambiental:

Paisaje: Se ha realizado un análisis de intervisibilidad, basándose en la cartografía de la zona, el cual se ha completado con el preceptivo trabajo de campo, obteniéndose unos resultados que muestran que la cuenca visual de referencia tiene unos más que notables niveles de compacidad, dado el difícil acceso de la población a la cuenca visual. Por este motivo se puede considerar que la fragilidad visual intrínseca es baja.

Traducción: como na actualidade é moi difícil asomarse ó mar no Monte da Guía (hai árbores moi altos, non hai camiños a nivel do mar) non se ve o porto e , por tanto, non molesta (isto é a fraxilidade baixa). Como sempre cunha gran visión de futuro.

¿Realmente trátase dunha industria socialmente importante (crea postos de traballo, xenera actividades comerciais) ou ben estamos ante a política do ladrillo no mar? ¿Os 50 postos de traballo que vai xenerar o porto da Lagoa compensan as servidumes na costa e na paisaxe? ¿ Non é impresentable a pantalla de protección dos amarres de Moaña que cortan a vista desde o paseo? E o porto de Massó ¿obedece a unha necesidade do entorno?
E sofriremos máis consecuencias. Teremos que ocuparnos algún dia do tráfico na ría (mais contaminación) pero de momento nos paseos marítimos contemplamos “bosques de mástiles”, nas mellores plaias temos que bañarnos dentro dun recinto acordoado, e no resto podemos ser atropelados. Coidado.

Foto espigón A Guía (c) Vigoblog 2005

11.10.05

Mierda

Día 11.10.2005
16.15 horas
Puerto de Vigo. Espigón del R.C. Náutico/Muelle comercial. Dos aliviaderos del colector de margen.
Vertido de miles de metros cúbicos de aguas residuales, diluídas en pluviales, con elementos sólidos típicos en suspensión (compresas, condones, tampones...)
Causa:
entrada en carga del colector de margen de Ría
Olor: nauseabundo
Origen: no construcción de un tanque de tormentas de alta capacidad en la calle Colón, previsto en el proyecto inicial de las obras de "humanización del entorno de la Plaza de Compostela" y anulado en el proyecto definitivo.Con el dinero ahorrado en esta obra de saneamiento, han comprado palmeras y jardineras de granito de importación.
Responsables: Gobierno municipal y Aqualia.
Procedencia de las aguas: la mayor cuenca de recogida de fecales y pluviales de Vigo: Urzaiz, Gran Vía y Colón (como se sabe, no hicieron red separativa ni en obras anteriores, ni la hacen en las que están ejecutándose -¡total no se ve!-)
Cómplices: todos nosotros
Próximo vertido: cuando vuelvan a caer cuatro gotas más de lo habitual.


Fotografías (c) VIGOBLOG 2005. Clik en las fotos para ampliar

Actualización 13/10/2005. La Voz de Galicia se hace eco de nuestra denuncia.
Actualización 16/10/2005. Nuevos vertidos en el mismo lugar y fuerte olor a cloaca coincidiendo con la bajamar

10.10.05

Cruditos nos van a comer

Que si el Estatuto de Cataluña, que si el Plan Ibarretxe, que si... Y mientras tanto las barreras de Ceuta y Melilla ¡nada contienen! El día en que los subsaharianos se den cuenta que tan sólo es cuestión de número... los africanos nos van a comer crudos. Ya es hora de que las Naciones Unidas —todos sus miembros— empiecen a exigir una manera más equitativa de utilizar este planeta que nos alberga por igual. Lo que los Estados y sus fronteras tratan de defender no deja de ser una manera de organizar esta vida en común. Ya no es sostenible el que unos pocos consuman lo que a todos, por igual, corresponde.
Occidente es un ladrón con respecto al resto del mundo. Ya nos quedan muy pocas legitimidades para retener a los desposeídos fuera nuestro jardín que en nada es autosuficiente. Ocupémonos de enseñarles, de intercambiar con ellos en las mismas condiciones: esfuerzo por esfuerzo. Lo otro, lo que Occidente viene haciendo es pura y llanamente: rapiña.
Nos van a comer y harán bien.
Creo que es de obligado cumplimiento leer lo que Sami Naïr nos cuenta en su artículo "Lo que ocurre allí" (pág 15 del ElPais del día 8 de los corrientes); y, en la página siguiente, Felix Ovejero Lucas escribe "La perpetua adolescencia" que tampoco haría daño ojearlo con cierto detenimiento. Estos son problemas también nuestros.
Me temo que estamos preocupados por las margaritas de nuestro balcón y no nos estamos enterando de que la selva de ahí enfrente va a tragarse este raquítico vergelito.

Corina

(Iniciamos esta sección de psicoanálisis de apariencias, con cierta enjundia, si cabe, para que sepan cómo vemos nosotros algunas caras. Perdonen las molestias)

No puede impedir que se note el tremendo esfuerzo que ha de hacer para perfilar una idea, o un simple pensamiento. Estamos ante un frasco al revés, al que se ha quitado la etiqueta para impedir que se conozca la fecha de caducidad de su contenido. Pero lo transparente del envase resulta insuficiente para no advertir que ha sido vaciado subrepticiamente, si es que hubo algún contenido en tan "aparente" continente. Claro que todo puede deberse a una miopía juvenil, relegada a la clandestinidad por aquello de las apariencias y que se empeña en manifestarse. Habría que recordarle a la responsable de esa cara que tales esfuerzos mentales, con repercusión facial inequívoca, siempre dejan huella, además de ir afilando los labios en un proceso de endurecimiento que dificultará la siempre reconfortante aplicación del "lipstick". Y, al fin y al cabo, los esfuerzos percibidos no parece que ofrezcan mejores garantías de resultado que lo ya esperado sin esfuerzos.
La indiscreción del fotógrafo nos permite atisbar, bajo el mentón que se esfuerza por mostrar una determinación acorde con su íntimo mensaje, que hay algo de antiguo en todo el conjunto, incluida la perla lobular cuya obscena exhibición es permitida por el cuidadoso repliegue de una cabellera al borde del agotamiento cromático. Pero ella es “Perli” y lo sabe. Y en su mundo las cosas son así. Y así parecen.

6.10.05

Accesibilidad

Mal está que no se adapten las zonas urbanizadas a la normativa de accesibilidad. Pero que en las nuevas urbanizaciones (eso que llaman humanización desde que a Xerardo Estévez se le ocurrió la tremenda palabrita, cuando, siendo alcalde, decidió darle un repaso al Ensanche de Santiago de Compostela) se sigan poniendo obstáculos en los itinerarios peatonales, es directamente escandaloso.
La manía decorativista de Corina Perly Porro le hace olvidar (¿o es que nunca los supo?) los criterios de accesibilidad, a ella que presume de poseer una sensibilidad especial por los temas de discapacitados: todos los alcorques de las obras del entorno de la Alameda y calle Uruguay (en la foto), son con bordillos resaltados, olvidando que las normas y las buenas prácticas en esta materia, indican que los alcorques irán con rejilla enrasada con el pavimento que los rodea.
Pero se ve que la horterada y el gasto están por encima de los supuestos principios y criterios. Un cálculo a vuelapluma, teniendo en cuenta que están construídos con cuatro piezas de granito rojo altamira flameado, importado de su cantera Venezolana, nos podría dar un precio colocado de un mínimo de 185 euros por alcorque. No los he contado, pero podrá haber por lo menos unos 800 alcorques en las obras en ejecución, lo que nos daría sobre 146.000 euros, o sea, unos 24,5 millones de las antiguas pesetas. Ese es el coste aproximado de incumplir con las normas de accesibilidad y ser fiel a la horterada y el horror vacui.

Una muestra más de la irracionalidad, derroche suntuario y capricho de estas obras, que se viene a añadir al destrozo de la Alameda, a la no renovación de las viejas cloacas, al dispendio en palmeritas y jardineras, a la suma de modificados de obra sin aprobación ni procedimiento, al más que singular sistema de financiación mediante préstamo encubierto del Consorcio de la Zona Franca.

Por cierto de nuevo ¿dónde está la oposición? ¿Dónde las asociaciones de discapacitados? ¿Dónde el Consello municipal de Accesibilidad? ¿Dónde la Federación de Asociaciones de vecinos y su activa presidenta?.

5.10.05

Exposición: ausencias e memoria

Maruxa F.Llamazares, Enrique Lista,Manuel Sendón e X.L.Suárez Canal
Inauguración 10 de outubro ás 20 horas
Centro Social Caixanova (1º andar)

En Ausencias e memoria preséntanse catro propostas creativas diferentes nas que dende distintas perspectivas estéticas se incide na relación entre fotografía e memoria. Maruxa Fernández Llamazares presenta dúas instalacións baseadas nas características obxectuais das fotografías, unha delas centrada na comunicación coas persoas ausentes e a outra no papel que xogan as caixas de fotos como contedores da memoria familiar. Enrique Lista combina a intervención dixital coa técnica do fotograma analóxico, obtendo imaxes indefinidas con gran poder de suxestión, para reflexionar sobre o paralelismo entre a fraxilidade da memoria e da fotografía. Manuel Sendón, prescindindo da cámara, faille cumprir as propiedades desta ao escáner para reflexionar sobre o papel da fotografía como substituto da memoria e sobre a similitude de comportamento entre ambas e, por último, Xosé Luís Suárez Canal aborda o paso do tempo e a súa influencia sobre a memoria, facendo dialogar imaxes do seu contorno privado con referencias cinematográficas que lle fan evocar lembranzas do pasado.

[Convocatoria recibida por correo electrónico na nosa redacción o 6.10.05]

Recheos en Cangas - Foro Social

O Foro Social de Cangas envíanos, con rogo de publicación, o seguinte texto e foto que publicamos:

Estamos a xogarnos o tipo diante das máquinas, ¡move ficha e saca algo! Estan censurando a noticia na version dixital do Faro e na Voz son dúas liñas:

Fai o favor de incluir o tema dos recheos da ría e os portos deportivos como o que se está a construir en Cangas:
CONVOCATORIA DE CONCENTRACIÓN PACIFICA PERMANENTE NO SALGUEIRON
O panorama en Cangas mírase negro, se suspendeu un Plan Xeral de Urbanismo claramente lesivo para o cidadán de a pé, pero o goberno municipal do PP segue "trincado" polos cartos dos convenios cos grandes especuladores e o alcalde Sotelo parece embarcado nunha fuxida cara a diante: seguir bloqueando a opinión cidadán; seguir apoiando os proxectos deseñados por estes convenios, como é un porto deportivo de 420 amarres na zona industrial da antiga factoría conserveira de Massó; manter ao concellal de urbanismo Gómez Millán, un dos culpables do anterior plan, como responsable de urbanismo e se supón que manter a Arteplan, a empresa que presentara o anterior plan, maquillar un pouco plans e convenios, responder as alegacións e continuar coa política autoritaria para chegar a un punto moi similar ao que estabamos en Marzo, antes das mobilizacións que conseguiron paralizar un plan claramente ilegal.
Se presenta agora unha proposta de participación veciñal que é unha farsa, un "consello sectorial de urbanismo" coa participación de políticos e asociacións, de carácter meramente consultivo, presidido polo alcalde ou concelleiro en quen delegue, e que se reúna unha vez ao trimestre. Vamos, o raposo gardando as galiñas, ou téndoas entretidas mentras as decisións tómanse noutro despacho.
Ao Foro Social non lle gusta ter que pedirlle a xente que abandone as súas tarefas diarias, cada un ten a súa vida e ten que traballar por ela, pero nos topamos nun momento clave para o futuro de Cangas.
Ubaldino Martinez, o promotor responsable do convenio de Massó e o porto deportivo que xa se empezou a construir dunha maneira claramente ilegal, mantén o seu pulso particular co pobo de Cangas, ten muito que gañar e pouco que perder e vese apoiado polo alcalde Sotelo, aínda que éste o intente disimular. O PSOE tería muito que decir e mover, nos lle pediríamos declaracións e feitos.
O Foro Social, constituído por 22 asociacións, sindicatos e partidos políticos, xa tivo que chamar a mobilización no seu día para parar o Plan Xeral de Urbanismo, e mantén unha postura activa e dialogante fronte as decisións que afectan a vida cidadán, pero está a ser sistematicamente apartado das mesas de negociacións por un goberno que disimula mal o seu autoritarismo e a defensa de intereses particulares
O Foro Social pola Defensa de Cangas convoca concentracións pacíficas no Salgueirón, fronte as obras do porto deportivo, polas mañáns as nove e polas tardes as catro para exisir un novo plan xeral sen enganos, para o que é necesaria manter a paralización das obras do porto deportivo de Massó, conseguida o luns 3 e mantida o 4 e o 5 pola mañán.
Débense cumprir os requisitos de protección medioambiental determinados pola Consellería de Pesca e pola declaración de impacto ambiental. Débense paralizar as obras ate sexa resolto o contencioso administrativo e o recurso a denuncia de delito ecolóxico presentados pola Confraría de pescadores San Xosé e se aclaren as irregularidades na tramitación dos permisos, e sobre todo débense paralizar as obras ate o momento que exista acordo sobre o planeamento urbanístico da zona actualmente industrial do Salgueirón.
Queren botar pedra que ven de Vigo cando as prescripcións son de que sexan dunha canteira identificada da zona.
Aproveitamos para reclamar inversións de diñeiro público en Cangas para saír da situación de paro, unha das mais graves de Galicia, que desgraciadamente está a ser maquillada pola venta de terreos a forasteiros. A xogada é redonda, non hai traballo, a especulación envolve a vida de Cangas nos últimos tempos, se queres vivir tes que vender, e co encarecemento da vida ese diñeiro vai a durar pouco, non vai a quedar muito mais que emigrar. Non é ese o futuro que queremos para Cangas. Queremos zonas industriais, un futuro sostible e unha natureza limpa e productiva.
Como sempre repetimos: CANGAS NON ESTA A VENDA, ACUDE AS NOVE DA MAÑAN E AS CATRO DA TARDE AO SALGUEIRÓN.
FORO SOCIAL POLA DEFENSA DO POBO
Enviado á redacción de Vigoblog por forosocialpoladefensadopobo@yahoo.es o 4.10.2005



4.10.05

Non ó Auditorio

Non, non queremos ese Auditorio. Deberiamos dicir ese complexo comercial con Auditorio. Non, tampouco queremos o Auditorio de César Portela (tremendo proxecto, absolutamente inapropiado para ese lugar, mazacote narcisista) no espacio de Casa Mar, amparando unha descomunal operación especulativa en Beiramar. Non, non queremos que substitúan as instalacións industriais existentes en Beiramar e Jacinto Benavente (de escasísimo impacto ambiental, por certo), por torres de 20 pisos cun zócalo de 6, e grandes complexos comerciais, dende as que algúns afortunados teñan vistas ó mar en primeira liña. Queremos mellorada a actual imaxe portuaria nesa zona, queremos ver os buques conxeladores atracados nos peiraos dunha beiramar nosa e non laguito do Centro Comercial ad hoc. Non queremos unha inútil "cidade do frío" en Valadares, que o único que vén é a servir de espacio de acollemento de industrias xa existentes, machacando un lugar de alto valor paisaxístico e ambiental.

Queremos unha auténtica operación de reencontro de Vigo có mar. Tal encontro só pode darse entre o Náutico-Areal e o Berbés-Beiramar. Nese inorme recheo do Berbés, por exemplo, de case nove hectáreas, construído nos últimos dez anos, tras o primitivo peirao, ás caladiñas, sen que ninguén se enteirase e que nos foi enchido, hai pouco tempo, de inormes naves industriais que forman un murallón indecente. Unha destas naves, a de Pereira, ardeu nestes días: unha oportunidade para a cidade.

Queremos liberar o recheo do Berbés de naves [frigoríficos e viveiros, basicamente] (todas elas collen na superficie de Casa Mar, Cordelerías e algún solar valeiro de Jacinto Benavente) e gañalo íntegro como un gran espacio público pegado ó mar para a cidade. Que a actual escolleira do recheo se convirta nun novo e magnífico peirao de trasatlánticos (a liña de atraque sería de 746 metros, 198 máis có actual), unido por unha ponte ao existente.

Queremos, en fin, a ópera de Sidney na nosa baía, non a mole dun eterno Portela castigando para sempre a nosa vista.

Evitemos este anunciado desastre.

3.10.05

Del "interiorismo" reseñado en Faro de Vigo

Felicidades por enseñarnos, con sus artículos dominicales en el 'Faro de Vigo' esos interiores de las viviendas de nuestra ciudad; de esas viviendas acomodadas y que en definitiva orientan los gustos de los ciudadanos (las modas no dejan de ser la irradiación que el 'poder' ejerce sobre aquellos que lo padecen). Tienen, por tanto, sus artículos un valor antropológico muy interante pues nos 'hablan' —sobre todo las imágenes/fotografías— de cómo viven y son nuestros conciudadanos más, digámoslo así, adinerados; nuestros líderes, ésos que han tenido éxito económico (ya hace mucho tiempo que la Economía ganó la batalla a la Política). Digo de 'cómo viven y son' porque algunos compartimos con Sándor Márai lo que dice en su muy elogiada novela "La mujer justa" (publicada en Salamandra, Barcelona 2005) en la página 50: "Desde luego, lo que da vida a una casa no son los muebles sino los sentimientos que animan a las personas que la habitan." Es decir, lo qué hay en nuestra vivienda y el cómo en ella lo disponemos nos muestra cómo somos (no hay inocencia en nuestros actos o palabras aún en los más automáticos pues éstos surgen de una inercia que evidencia lo aprendido).
Los más recientes descubrimientos en biología y neurobiología nos señalan que nuestro —el de la especie humana— ADN difiere con el del chimpacé en tan sólo un 1%. Es decir, somos humanos porque tenemos la capacidad de pensar (aunque hoy muy pocos ejercitamos esa función), y pensar no viene a ser nada más que esa capacidad de no actuar por reacción sino que por respuesta. Pensar es detenerse, mirar qué efecto puede tener nuestra próxima acción.

Bien, de esas viviendas 'decoradas' que nos viene mostrando domingo a domingo, se deduce un gusto lamentable de nuestros líderes locales (no es de extrañar que nuestra alcaldesa, Sra. Corina Porro, a raíz de la inauguración de parte de la remodelación urbana del entorno de la Alameda, declarase: "Soy una esquizofrénica de las flores"; sí, estas fueron sus palabras publicadas en ese periódico donde usted colabora. Es decir, la clase o grupo de referencia social viguesa es de lo más anodino que pueda imaginarse.

¿Qué le parecen las recientes fachadas 'neoconservadoras' de la calle Rosalía Castro con esquinas a República Argentina, entre otras? ¿Se imagina que alguien acuda a un médico anclado en la práctica 'constructiva' del siglo XIX? (cada época pone de manifiesto en sus maneras de hacer la 'calidad' humana que la anima) ¿Por qué, entonces esa obsoleta arquitectura en piedra que lo único que pone de manifiesto es la cantidad de 'duros' que posee nuestras élites? Y, claro, a tales fachadas tales interiores. Por ejemplo, en la vivienda que muestra hoy (¡por cierto! afine un poquito ya que en una de las fotografías aparece, a través de la ventana, la fachada del edificio de enfrente; edificio perfectamente identificable al cual acaban de reponerle parte de su bella fachada —algunos conocemos nuestra ciudad porque la paseamos—), resulta curioso que las estanterías de libros estén tan altas, tan fuera del alcance de la mano, aunque si bien lo pensamos es notorio que el contenido de esa biblioteca es de escaso interés y de menor uso ¡por eso está tan elevada! Se ve que en esta vivienda han amontonado cosas caras pero de muy poco valor (no se debería confundir precio con valor). En fin, no es de estrañar que tengamos una ciudad urbanisticamente tan horrorosa. Menos mal, por ejemplo, que el centro médico de la Seguridad Social en la calle Rosalía Castro, ha sido construído con criterios actuales y del cual algunos nos sentimos orgullosos. Podría argumentar más esa decoración de ese segundo piso, pero sería como tratar de sacar partido a una tienda de muebles ajenos al modo de hacer contemporáneo. ¡Menudo panorama!
¿Se da cuenta que en la Voz de Galicia aparecen arquitecturas e interiores más acordes con nuestros tiempos, discutibles muchas sí, pero más acordes? ¿No hay en Vigo interiores menos esquizoides? Seguro que sí. Por favor ¿querrá mostrarnos alguno? Necesitamos constatar que sí hay vigueses con sensibilidad del siglo XXI.
Le agradezco su trabajo, retrata muy bien esta clase viguesa que teniendo éxito (económico) no deja de ser manifiestamente miserable en sus estéticas. La esquizoide de las flores, antes mecionada, tiene sus referentes ¡no faltaría más!