Agochá-las vergonzas

Unha cidade de boquitas pintadas e flores, de lifting, apariencias e cinismo. Unha cidade que rizando o rizo decide tapa-las súas (as deles) vergonzas coa imaxe da nai de tódalas mentiras e apariencias: Vig05, a saída viguesa da Volvo Ocean Race.
A foto ilustra unha destas accións de burda maquillaxe. Non, non pensen que se trata de decorar unha aburrida lona de obras: alí non hai obra ningunha, nin licencia hai para ela, soamente hai ruina eterna, vergonzas que hai que tapar, para que non a mire o Cristo de tódolos cristos nin ningún dos famosos miles de visitantes do evento virtual de outubro.

A faciana mariñeira de Vigo nin tan siquera merece un lifting fachadista na pel de pedra das vellas casas dun Berbés moribundo: abonda cunha cruel máscara (esta vez Arte na rúa -¡que cinismo!, non, que jeta!!-) que non deixe ver, como o ouro da carauta do Balduino IV de Ridley Scott, a lepra vergonzante.

¿Crén vostedes que isto é unha anécdota, unha excepción?. Pois non. A vulgar mente pensante da Praza do Rei parece que quere extender esta máscara a toda canta vergonza haxa que tapar: a medianeira da piscina do RCNV; o edificio de vivendas Ribas -inexplicablemente abandonado dende hai polo menos unha década- (en Colón/Marqués de Valladares: casualidade que está tamén catalogado no libro xa comentado neste Blog Arquitectura racionalista en Vigo); a Fachada do antigo Asilo de las Hermanitas de los ancianos desamparados, no Paseo de Alfonso XII; a entrada á cidade pola autopista en Alfonso XIII... non, ningunha delas é unha decorativa lona de obras: todas elas tapan edificios, síntomas de abandono, desidia e especulación urbana. Fagan vostedes as fotos da vergonza, destas e das que non cito e das que veremos.

Non non estamos diante dunha anécdota. Sen pretendelo -meus pobres- os seus promotores amósanse impúdicos, para quen quera ver, en transparente metáfora do momento que vive esta cidade. Non tocar nada esencial, facer cidade a base de trampantoxo, enganar á vista para ver se así enganan ás conciencias: flores que agochan o abandono dos parques e a tala masiva de arborado nas rúas; pavimentos de granito que agochan as cloacas polas que flúen as vergonzas do século XIX, pancartas con imaxes que agochan a arquitectura histórica abandonada; millóns de euros en publicidade que persuaden da crítica ós medios de comunicación e vean as olladas dos cidadáns, proxectos faraónicos que ocultan substanciosas operacións urbanísticas especulativas...
Un traxe de estrea cada día, un sorriso forzado en cada cara, unha firmeza finxida que agocha a crúa realidade do autoritarismo groseiro, do interese inmediato e da mediocridade.

(c) Foto do Berbés, Vigoblog 2005 (clic agranda)