Adeus laranxas, adeus camelias

Hai xa case cen anos, as crónicas de viaxeiros a esta cidade amosaban a súa solpresa pola belleza da ría e admiraban unha avenida chea de laranxeiras que evocaban paisaxes mediterráneas na finisterre atlántica. Eses anos poden ser os que teñan boa parte dos exemplares de laranxeiras e camelias que estes días arrincan impúdicas as máquinas que constrúen o absurdo e insostible aparcamento soterrado de García Barbón-Policarpo Sanz. Cen anos que serán de golpe borrados para seren substituídos polos horteras parterres e arboriñas en macetas que adornan a superficie do aparcamento de Urzaiz.
Trasládannas, aparentemente cun cepellón feito de mala conciencia, a algún cemiterio descoñecido onde, con moita sorte -se temos en conta a época do ano, idade e adaptación dos exemplares-, algunha logrará vivir. Se cadra, dentro dalgúns anos, alguén colocará, ao pé dalgunha que logre sobrevivir ao desterro, un carteliño de metacrilato no que se indique que esa vella árbore sombreaba, ab illo tempore, unha céntrica rúa de Vigo para admiración de foráneos e orgullo dos vigueses... dalgúns vigueses que consideramos que as cidades tamén se constrúen e medran con símbolos tan pequenos como unha laranxa amara que marca o paso das estacións e sinalará nos nosos corazóns para sempre o nome dos seus asasinos.
Á vista desta radical cirurxía das nosas lembranzas, resulta patético recordar a "polémica" que hai uns anos se producíu en Vigo cando por mor da rehabilitación da praza da Princesa, trasladáronse catro vellas camelias dende este lugar ata o xardín de Castrelos (onde creo que aínda viven un par delas nunha recoleta praciña preto da vella pista de tenis). Hoxe semella que a ninguén lle importa xa que se cepillen un par de centenares de antigas plantas que eran parte xa do noso patrimonio natural e cultural.
Sirva este post para despedirnos para sempre das vellas e amables árbores coas que Isabel, nun alarde de arriscada vontade gastronómica, preparaba, para as amistades, unha delicada marmelada de laranxa amara nacida nas beirarrúas dun Vigo que nos empeñabamos en facer vivible. Requiescat in pace.