Compañeiro Abel

Como se dun pesadelo se tratase, agroma, dos restos daquel PSOE que foi quen de regalarnos a candidatura limpa de Ventura Pérez Mariño, o sotismo máis rancio. Esquecidos xa os vigueses das formas e trapicheos do compañeiro Soto, Abel Caballero e adláteres resucitan e escenifican o pior daqueles tempos que algúns creían abandoados para sempre xamais. Pois non: os sotistas levan moitos anos hibernando nas tobas da sede do PSOE local, aparentemente durmidos, pero, en realidade, axexando á espera dunha oportunidade. As vellas prácticas daquel Soto alcalde, teñen hoxe antigos militantes e entusisastas epígonos. Entre os primeiros, no equipo directivo da Praza do Rei, Isaura Abelairas e Carlos Soto -este último, un laboral do Concello que soubo facer carreira administrativa dende a nada profesional do Concello (cando Soto o meteu pola porta de atrás) ata o máis alto da escala retributiva, sen participar en oposición nin concurso nunca-; dos segundos, Carlos Font e David Regades -este un empresarito que coa idade de Cristo necesita ser concelleiro (ía de número 10 na candidatura, o probe, e tivo que conformarse con ser xefe de Gabinete e enchufar á súa muller como xefa de prensa de Caballero), para iniciar unha carreira política de longo e crematístico alcance-, cuxa ignorancia democrática vai da man do maior descaro no exercizo do podercillo que dá exercer a cutre, pero lucrativa, fontanería da Casa do Concello de Vigo, de cuxas divertidas consecuencias podemos nestes días disfrutar abondo.

Un par de cousas arredan, sen embargo, a Caballero de Soto: unha, o tempo que todo o arrasa; outra: Manoel era infinitamente máis listo e menos pagado de si mesmo cá Abel.

Dios mío, que pecado cometimos para merecer isto!