Adoquíns

Se paseas por Policarpo Sanz entre a Porta do Sol e o cruce de Colón, podes ver un interesante corte xeolóxico que mostra a historia recente da cidade, do corazón mesmo da cidade, unha especie de agasallo extra por parte da sufrida, esforzada e cáseque desinteresada concesionaria do “necesario” parking-urbanizador. Pasando por alto os anárquicos tubos e canles que parecen vir de ningunha parte cara ningures, chama poderosamente a atención a ordeada e pulcra ringleira de adoquíns que sirven de contundente base para as sucesivas capas de asfalto coas que, a modo de mala laca, se lle foi afeando o aspecto.

Unha vez que volvo a este século, a este ano, a este mes, a estes tempos que vivimos agora, non podo evitar pensar: “Como non tapen esto pronto, vexo neses adoquins moita munición de dioss para as lexións de parados que comezan a cercar á cidade”.

E que ninguén faga, porque non procede, o fácil xogo do “adoQUIN” porque el será todo o espartaco-reguetoon que esixa o guión, pero é bo rapás.

Glups