IX ÉPOCA

14.2.09

Adoquíns

Se paseas por Policarpo Sanz entre a Porta do Sol e o cruce de Colón, podes ver un interesante corte xeolóxico que mostra a historia recente da cidade, do corazón mesmo da cidade, unha especie de agasallo extra por parte da sufrida, esforzada e cáseque desinteresada concesionaria do “necesario” parking-urbanizador. Pasando por alto os anárquicos tubos e canles que parecen vir de ningunha parte cara ningures, chama poderosamente a atención a ordeada e pulcra ringleira de adoquíns que sirven de contundente base para as sucesivas capas de asfalto coas que, a modo de mala laca, se lle foi afeando o aspecto.

Unha vez que volvo a este século, a este ano, a este mes, a estes tempos que vivimos agora, non podo evitar pensar: “Como non tapen esto pronto, vexo neses adoquins moita munición de dioss para as lexións de parados que comezan a cercar á cidade”.

E que ninguén faga, porque non procede, o fácil xogo do “adoQUIN” porque el será todo o espartaco-reguetoon que esixa o guión, pero é bo rapás.

Glups

2 comentarios:

Marcos Andión dixo...

Querido Tiago:
Sin más acritud que la estrictamente necesaria al caso, te diré que creo que no te has fijado bien en "el afoto", porque el título ya estaba puesto en el escaparate que hay encima de los paleoestratos de adoquín, en estricto "gallego bilingüe":

AS REBAIXAS. "CHEAP&CHIC".

Más claro, agua: Estamos en rebajas: "barato y mono".

Aunque haya sido intencionado, ¡magnífico encuadre!

pablo gonzalez dixo...

Amigo Tiago:

Puede comprobar idénticos estratos en las obras de Teis. Incluso allí, cierto día, los obreros se afanaban en sacar las vías del tranvía por medio de soldador (o cacharro que echa chispas) que les debía de estorbar en esa excavación arqueológica en la que se ha convertido Vigo.

A mi me recordó a un pastel de capas en el que vas adivinando los sabores ocultos bajos nuestros pies.