Martín Curty: ¿simpático ou gracioso?

Cando leín hai pouco esta divertida entrevista ao arquitecto José Antonio Martín Curty, lembreime de que, dende hai tempo, tiña gañas de entreterme e escribir algo sobre este cativo personaxe. Novamente amosábaseme, coas súas palabras sobre Grecia, como unha especie de epítome da tontería. Ningún interese tería a cuestión se non fose porque, nalgúns ámbitos vigueses, xeralmente pouco informados, tal arquitecto conta cun certo crédito derivado da súa pertenza (en fin...) ao autodenominado Instituto de Estudios Vigueses e por ser o autor dalgúns libros de certo éxito sobre historia da arquitectura viguesa, ao estilo dos variados e varipintos escritos por eruditos locais de distinta pelaxe.
Dentro da colección de sandeces deste inefable firma, salientan as súas declaracións a un periódico (local, por suposto), con ocasión da inauguración do Tanatorio privado Vigomemorial (!), da súa autoría, nas que afirmaba que deseñara o edificio en "estilo ecléctico neoegipcio" (cágate!). Claro que non é extraña a súa efusión desmadrada sobre este proxecto "institucional", porque o resto do que se coñece da súa obra en Vigo é, nada máis e nada menos, que o conxunto de edificios en estilo ecléctico neoclásico da Urbanización de Rosalía de Castro, da de Jenaro de la Fuente ou de Hispanidade, lugares nos que se pode comprobar a contemporaneidade, xenialidade, singularidade e exquisito gusto dun dos arquitectos que máis diñeiro aportan á Delegación viguesa do Colexio Profesional de idem de Galicia.

Esquecérame eu ao final -inexplicablemente, dada a relevancia do figura- de escribir algo daquela, cando a entrevista helénica. Pero hoxe, mira ti, deume Curty unha nova oportunidade que, agora si, aproveito gustoso, porque nada hai mellor e máis refrescante cá unha breve reflexión sobre a curiosa fauna local: o Faro deVigo publica, novamente da autoría do noso egrexio artista local, un artigo no que baixo o título "Hay un oso el el Castro", alenta a volta do plantígrado de pedra dende o parque do Castro ao seu lugar orixinario na Alameda.
Ningún interese a maiores tería tal pincelada ocorrente do noso columnista accidental, se non fose porque o publica (como lle chaman ao noso Jose Antonio ¿o´grasioso ou o´simpático ?) no mesmo día no que tivo lugar na Alameda, da man dos alcaldes de Vigo e Celanova, unha acto cívico para acompañar a volta do busto de D. Manuel Curros Enríquez ao seu lugar orixinario no maltratado xardín histórico da Praza de Compostela, ao que volta despois do seu longo exilio no Castro. Ocorre no ano no que se celebra o centenario do pasamento do escritor, e case cincuenta anos despois de que un alcaldiño fascista, alá polos anos sesenta do século pasado, decidise retirala e mandala a un lugar pouco molesto e discreto no monte do Castro.

Pero para o noso simpático Curty, con pose de descreído-listillo (hai varios deste tipo na nosa cidade dos que iremos falando) hai penitencia asegurada: cada vez que pase pola Alameda, por ese lugar no que dende o alto a digna barba de Curros nos fala de novo de lingoa nai, liberdade e memoria, tería que baixar a cabeza (cousa que dubido que faga), saudar rencoroso e meditar sobre o inxusta que é a vida: a uns dálles intelixencia, cultura, bonhomía e talento, e a outros, simplesmentes, mediocridade e malababa. Éche o que hai.