IX ÉPOCA

26.4.06

C. Porro ya tiene empresa

–¿Tenemos ya el mailing a punto?
–Como siempre, al dente.
–Pos, p’alante con Seur.
C. Porro está exultante. El Ayuntamiento de Vigo es ya una moderna empresa de prestación de servicios.
–O sea, que vende. Pero ¿qué vende?
–Pos vende productos de la manufacturera Fraga, & Co.; en este caso una rubia manufacturada, muy pretaporté.
El diálogo inicial podría ser de C. Porro con la vendedora espabilada –con experiencia remota en perfumería y después llegada al Concello de la mano del viejo Compañeiro Soto–, que es la jefa de gabinete de la alcaldesa. Trabajadora municipal excedente y mano derecha (perdón: manos, pies, ojos y cuerpo entero) de la sra. C. Porro, Pilar Egea ha conseguido transformar la alcaldía en un astuto y solvente gabinete de comunicación, publicidad y, sobre todo, de propaganda.
Como en temas de cultura y política ni C. Porro ni M.P. Egea tienen mucha idea (pareado al vuelo), su mejunje se limita a un, no por trasnochado menos eficaz, sistema de propaganda, basado en que cualquier cosa vale con tal de que se la puedan creer y se pueda divulgar.
Lo primero es fácil, si se dispone de mucha cara y se tira p’alante sin preocuparse mucho del contenido real de lo que se vende, sea un plan de parroquias, el área metropolitana o el rosario de la aurora. Además, da igual la legalidad del asunto: si un funcionario no firma, firmará otro, y si no, uno externo
–Oye, lo del externo, bien; pero ¿hay pasta?
–Será por tela…
–¿Seguimos con César?
–No. Me refiero a que no hay problema con el dinero…
–¡Ah!
–Porque si no llega para una adjudicación directa, se divide el total en fracciones para dárselo a quien queramos, o se gasta y luego se reconoce el gasto. Si está todo inventado, hija, que no vamos a estar siempre atados a los procedimientos legales para lo de la contratación. ¿Somos una empresa o no?
–Chachi. Como los tribunales no actúan de oficio y el Consello de Contas es meramente consultivo, sin capacidad jurídica ni sancionadora, pues aquí paz y después gloria.
–Y, si no, con meter dinero en el Faro basta; que las fórmulas ya estaban inventadas por Castrillo y Príncipe. Sólo que ellos utilizaban mucho las agencias Anónimo y Ecovigo, pero nosotras vamos mejor con Canal Uno, así las cosiñas quedan en casa. O se le recomienda otra agencia de total confianza al que pregunte...
De los asuntos económicos y de la política (tal como ellos la entienden, claro) en general, se ocupa el ínclito antiguo “empresario” de hostelería José Manuel Figueroa (por aquí conocido como Iznogood, ese siniestro visir que quiere ser Califa en lugar del Califa), adalid del PXOM venga de donde venga y gran prometedor de investigaciones para la galería (no se le conoce ninguna), además de amigo personal del profesor Látigo-Toba. Entre sus habilidades destaca la difícil capacidad para simultanear sus funciones municipales con la vicepresidencia de la Diputación Provincial, cargo que no quiso dejar ni por la secretaría del Partido, por no dejar en la estacada a Louzán, su Presidente provincial, ni al chófer de éste.
Para el resto del Partido, se hace lo que se puede: la nómina del Ayuntamiento se ha completado en estos dos últimos años con caras nuevas, de la familia, sin que se haya celebrado ni una sola prueba selectiva. Asesores variados de abultada nómina, contratados temporales en puestos administrativos mediante fórmulas de dudosa legalidad y asistencias técnicas variadas, campan por el Concello mientras los sindicatos aplauden la jugada, no vaya a ser.
Pero cuentan por ahí que non chove a gusto de todos y que las bases claman cabreadas para que se les haga un hueco en el chollo, como a los amigos y conocidos de C. Porro y Chema-Iznogood, que ellos no van a ser menos y tienen a mucha prole por colocar, que la cosa está chunga. Cuentan en los mentideros del PP que a muchos del-partido-de-toda-la-vida no les gusta la influencia en Corina de una intocable Mapi Egea. Ni siquiera les gusta Corina, con falda demasiado corta y voz excesivamente estridente para sus delicados oídos. Advierten, además, que, de ser ciertos algunos rumores que circulan por ahí, la asociación Corina-Mapi acabará trayendo problemas al partido, que ese no es el Camino.
Por de pronto, la agencia de propaganda se trasladará pronto lejos del mundanal ruido de funcionarios, papeles, leyes y normas, para preparar este duro año que nos falta en las mejores condiciones. Y es que lo menos que se merecen las ejecutivas de la empresa, es ese viejo caserón de piedra del Arenal en el que aún quedará algún resto de universidad que dé un poco de lustre y alguno de los fantasmas del antiguo Banco de España que allí estuvo.

Sic transit gloria mundi

Sen palabras

Só para coleccionistas














Foto: Faro de Vigo

25.4.06

Menos mal que nos queda Portugal

"É sempre a mesma melodia;/
as moscas mudam,/
só a merda nâo varia"
Luis Cilia

Ya está. Lo hicieron. Si es que era cuestión de tiempo que enseñaran la oreja. PP y BNG están completamente de acuerdo en que no se pueden "enterrar" obras, porque así no hay electorado que se entere. En el pleno del lunes todo se les fue en largarse "lindezas" sin cuento, de esas que responden a lo de "que me echen gorrión y me llamen trigo" (o es la revés, que es que ya no me aclaro).
Les supongo enterados de lo del "Plan de Parroquias" (o Rural), destinado menos a solucionar los problemas de la periferia urbana que a procurarse algo de alpiste electoral que echar a los pajarillos que votarán después del desfile de inauguraciones. Pues a lo que se niegan Figueroa y Toba (que es que no ganan para sustos) es a que se destine un dinerillo a alcantarillado.
"Según Toba --nos dice en su referencia el Faro--, los socialistas mantuvieron una posición maximalista para aislar al Bloque. El portavoz nacionalista calificó de mediocre la enmienda del PSOE, por la que se destinaban 8 millones de euros a obras de saneamiento que, a juicio del BNG, deben cofinanciar otras administraciones".
Y como la cosa no le parecía suficientemente clara, el "astuto" Figueroa-Iznogood, que sabe tanto de sutilezas como una ostra de geometría descriptiva, aclaró: "Quieren enterrar las obras y gastar el remanente en tuberías para que no se puedan ver". Y, por si no quedase claro, por si se hubiese pasado de sutil, el portavoz del PP censuró que "haya grupos que pretenden paralizar la ciudad sólo para fastidiar al gobierno".
La sombra de Portanet es alargada. Y mientras tanto, en Navia los vecinos ven salir la mierda por donde debería entrar, C. Porro le echa la culpa a Caballero (a lo mejor hasta la tiene y todo) de que se le inunden los alcorques cuando llueve, y venga a caer piedra venezolana (o de donde sea) para que el exterior les quede bonito.
Pero la mierda es testaruda y, más temprano que tarde, acaba por salir a la luz, con toda su carga olorosa. Para entonces, aquí seguiremos con el dedo acusador, por mucho que los estúpidos de siempre se dediquen a mirar al dedo en lugar de al señalado.
En Vigo, a 25 de abril.

23.4.06

Parkings no centro: espacio público, negocios privados

Como non podía esperarse menos, un clásico xa en Vigo antes de rematar unha lexislatura: unha boa e milmillonaria concesión. O goberno do PP xa ten o seu proxecto millonario antes de irse (o do PXOM repártese doutra maneira): a construcción de 6 novos aparcamentos subterráneos, cun coste estimado de 77 millóns de euros. Non está nada mal o negociete... pensemos, din, que é gratis para as arcas públicas, pois se subhasta a construcción e explotación mediante un contrato de concesión de obra pública. Fíxense vostedes: só temos que aportar -regalar- o subsolo e, alehop!, vén a iniciativa privada e constrúenos uns marabillosos parkings cos que encher o centro de coches, ruído e contaminación, mentres uns poucos se embolsan uns cuantiosos beneficios por trepecentos anos de concesión do espacio público soterrado.

A barbaridade é inconmensurable. Non só polo trauma que supón someter a outro longo período de obras esta castigada cidade, senon, sobre todo, porque se trata dunha acción inxustificada e inxustificable dende o punto de vista da sostibilidade.
Por todos é sabido que a política de tráfico aceptada na Europa da sostibilidade, a da Carta de Aalborg -asinada por certo por dúas veces polo Concello-, é a da diminución -ou mesmo desaparición- do vehículo privado no espacio urbano, especialmente no centro das cidades coa potenciación do transporte colectivo e a recuperación do espacio para os peóns. É tecnicamente recoñecido dende hai moito tempo, que os aparcamentos soterrados no centro das cidades teñen un indubidable "efecto atracción" para o uso do vehículo particular. Por iso mesmo, as grandes cidades (claro, que Vigo, para estes novos ricos do PP, segue a ser unha aldea), plantéanse a construcción de aparcamentos disuasorios fóra dos centros, en zonas facilmente conectables co transporte público ou estacións intermodais. Disuádase así do uso do vehículo privado e, consecuentemente, redúcese a contaminación atmosférica e acústica.

Recentemente expresábao así a Euronews a Ministra eslovena de Medio ambiente e Ordenación Territorial, na reportaxe "Devolver a saúde ás cidades de Europa"(ver esta reportaxe en video): "Sen un plano integral é imposible dar solucións fiables aos problemas urbanos. Por exemplo, se o Concello decide apostar polo transporte colectivo e, no mesmo momento, os urbanistas deciden construir un aparcamento no centro, non conseguiremos reducir o tráfico nin as emisións contaminantes".

Así é o Concello de Corina: subscribe a Carta de Aalborgh, inicia (é un dicir) o proceso de Axenda 21 Local, éncheselles a boca co da potenciación do transporte público e.... van furar as principais vías da cidade para facer negocios -uns cantos, claro- á nosa costa. Conta ademais para esta barbaridade co apoio dunha oposición tan carente de criterio que xa cheira. Con esta equivocada e interesada medida, atráeranse miles de vehículos ao interior das zonas máis saturadas e contaminadas da cidade. ¿A isto se lle chama desenvolvemento sostible ou é simplesmentes un chanchullo?.

Débese evitar a barbaridade que quere cometer o goberno do PP coa aquiescencia dos grupos municipais do PSOE, BNG e PG. É preciso defender, cando aínda estamos a tempo, un desenvolvemento urbano sostible. Aos que seguen a facer substanciosos negocios privados co espacio público non lles interesa un desenvolvemento tal: aos cidadáns si.

22.4.06

Ría de Vigo: contaminación con responsables

Parece que algo se move na denuncia sobre os vertidos ilegais de augas contaminadas á Ría de Vigo. La Voz de Galicia informa hoxe que catorce colectivos (confradías de pescadores e plataformas veciñais, entre outros) realizaron onte un percorrido pola ría para denunciar os puntos negros da súa contaminación, acompañados polo deputado de Los Verdes Francisco Garrido.

O día elixido para o percorrido non puido ser máis oportuno, pois contaron coa alianza -non podía ser menos- da madre natureza que os obsequiou onte con chuvascos intensos que provocaron novamente un brutal vertido de augas residuais polos "aliviadeiros" do litoral. Onte podíase ver por enésima vez (e con especial intensidade) as inormes manchas leitosas de augas contaminadas, no litoral dende Bouzas á Guía (casualmente o que os científicos afirman que ten maior contaminación por metais pesados), acompañadas a flote cos habituais residuos sólidos (as resistentes miles de compresas e restos de condóns...) que rodeaban ao trasatlántico atracado na Estación Marítima.

Como ben indicou onte en Vigo Ricardo Prego, do Instituto de Investigacións Mariñas, "son moito máis perigosas as pequenas entradas de contaminantes ao medio, día a día, que unha gran catástrofe". O noso Concello, responsable da rede de saneamento, cada día, chova ou non, verte á ría augas residuais sen controlar nin depurar, pese a estar legalmente obrigado a cumprir as normativas europeas, españolas e locais sobre vertidos. Estamos ante un caso reiterado de incumprimento que ten xa, como consecuencia administrativa máis evidente, a multa da Comisión Europea de 20 millóns de euros. Dende Vigoblog crémos que estamos diante dunha grave irresponsabilidade que debería investigarse penalmente, pois estase xogando, impunemente coa nosa saúde.

Vigoblog continúa e continuará denunciando e informando dobre estes feitos presuntamente delictivos que, lonxe de ser incidentes desgraciados, teñen responsables con nomes e apelidos, por máis que continúen obviando o problema e enganando sobre as solucións.
Os indicios sobre graves irregularidades na xestión do saneamento en Vigo son máis que suficientes. Crémos que se debe esixir a creación dunha Comisión de investigación que determine os feitos e as responsabilidades e dea conta, se fose preciso, ao ministerio fiscal... aínda que moito nos tememos que tal investigación poñería de manifesto a responsabilidade política, canto menos, de tódolos partidos presentes na Corporación municipal viguesa.
¿Será por iso polo que ninguén move máis ficha que a evasiva esixencia dunha nova depuradora -co seu brutal custo económico, ecolóxico e social- cuxa necesidade nunca foi minimamente demostrada?.
¿Terán que ser Los Verdes dende Madrid os que finalmente denuncien?

21.4.06

Un pequeño gran acontecimiento

Es una sorpresa ver en una galería de arte de esta ciudad una obra de Richard Serra a la venta. En Galicia no hay ninguna obra de este artista si exceptuamos la pieza que figura, cedida en préstamo por la colección ARCO, en el CGAC. Este potente grabado de gran dimensión figura a la venta en la galería María Prego. Mis felicitaciones por tan buen ojo y sensibilidad a dicha galerista.
El escultor Richard Serra (San Francisco California, 1939) es el único artista que posee sala permanente en el museo Guggenhein de Bilbao. Sus obras en acero corten me recuerdan lo fundamental que es para Vigo el hierro y su poética: astilleros, conserveras, automoción...
Sería fantástico, que este grabado figurase en alguna colección visitable de la ciudad. El primer paso ya está dado: la galería María Prego lo tiene expuesto; falta ahora el 'procer' que vea en dicha obra el canto a nuestra industria y decida incorporarlo al patrimonio ciudadano ¿Ocurrirá? Bilbao —ciudad del hierro— ya lo ha acogido de manera generosa.

Foto: en galería de arte contemporáneo María Prego, Vigo. Izquierda, grabado de Richard Serra; derecha, pintura de Amando; debajo, pinturas de Diego Moya.

18.4.06

Aboa, fillo e neta, tres vigueses da era romana

18 de abril, Día Internacional do Patrimonio

O poder de internet pemitíu que, nun tempo récord dende a súa aparición, se sometese a estudio e debate científico a ara funeraria romana atopada en escavacións arqueolóxicas na rúa Areal no mes de marzo pasado.

Un lector recoméndanos a lectura dun debate no foro da web Celtiberia.net, "Un ara extraordinaria en Areal-Vigo. Abuela, hijo y nieta, vigueses de la era romana", no que se recolle unha nova e interesante lectura da inscrición gravada nese importante resto arqueolóxico que se expón no vestíbulo principal do edificio central da Xunta de Galicia de Montero Ríos en Vigo.

Reproducimos a lectura final asinada pola profesora da UAM Alicia M. Canto, aínda que aconsellamos, polo seu interese e amenidade, visitar a páxina enlazada de celtiberia.net e lér todo o contido do foro sobre esta Ara romano-viguesa.

Alicia M. Canto é profesora titular de arqueoloxía da Universidade Autónoma de Madrid e especialista en epigrafía latina:

D • M • S •
POS • IVLI
A • OVI • FI
LIO • IVLIO
FAVSTO • A
ANOR • XXXIII
ET • DVRBE
DIE • NEP
TI • SVE • CA
RISSIME
IS • MEIS

Desenrolo:
D(iis) M(anibus) s(acrum) / pos(uit) (hanc aram) Iuli/a, Ovi (o Quti, uxor), fi/lio Iulio / Fausto {a} / an(n)or(um) XXXIII, et (Iuliae) Durbe/di(a)e nep/ti su(a)e. Ca/rissim{e}/is meis.

Consagrado aos Deuses Manes. Xulia, esposa de Ovio (ou Qutio), dedicou (esta ara) a seu fillo Xulio Fausto, de 33 anos de idade, e á súa neta (Xulia) Durbedia. (Monumento dedicado) aos meus (seres) queridísimos.

Patrimonio Industrial

18 de abril, Día Intenacional do Patrimonio
O Patrimonio Indutrial, tema 2006



Facemos un chamamento aos membros do ICOMOS e aos profesionais da conservación para que esta xornada sexa un éxito en todo o mundo. O patrimonio industrial, como outros sectores do patrimonio cultural, atópase ameazado en todo o mundo… O valor destes sitios na historia industrial e nos séculos pasados é, non obstante, mal comprendido e con frecuencia hai unha falta de conciencia nacional sobre a importancia deste patrimonio e especialmente sobre a necesidade dos cidadáns de apropiarse del. Fábricas, plantacións, ferrerías, minas, ferrocarrís e outras formas de patrimonio industrial son os indicadores dun lugar de traballo e de producción, que ten unha importancia similar aos sitios relixiosos e vivendas aos que normalmente se lles dá prioridade. O patrimonio industrial, en xeral, corre perigo de desaparición debido ás destruccións e ao abandono, ameazando algúns dos mellores testemuños do xenio creador da humanidade.
Estracto da declaración do ICOMOS (Consello internacional dos Monumentos e Sitios) sobre o Día Internacional do Patrimonio, 18 de abril de 2006, adicado ao Patrimonio industrial.

Pois nós, pola nosa conta, adicámos a efemérides a algúns monumentos industriais en perigo de desaparición en Vigo:

A Panificadora (en perigo polo PEPRI Casco Vello e convenios urbanísticos varios)
Casa Mar (R.I.P. César Portela fecit)
A Metalúrxica (o que dela queda)
Fábrica salazonera de principios do s. XIX en Julián Estévez (en perigo polo PXOM-Teis)

17.4.06

Illas e bicis.

A dificultade de establecer zonas de alta protección en entornos naturais é ben coñecida. A instauración de Parques Nacionais ou zonas protexidas sempre acarrea unha loita entre os beneficiarios tradicionais e a administración representante , neste caso, das xeneracións futuras. No Parque Nacional das Illas Cies o enfrontamento chegou no momento de ordenar(que non impedir) o acceso das embarcacións privadas. A singularidade do caso é que , en vez de mariñeiros, agricultores ou gandeiros, atopámonos con comerciantes e propietarios de barcos. Para decatarse do ridículo da situación imaxinen que os concesionarios de coches, cazadores e conductores deportivos esixiran o libre acceso dos seus vehículos a Doñana ou Ordesa. Pero ainda máis, o esperpento chega ó extremo de ver encabezando a rebelión ó representante provincial dos empresarios (comerciante de coches, por certo) e atopar como eximio teorizador do libre acceso a Miguel Font, o mesmo que nos ten deleitado coas suas desinteresadas defensas do PXOM. Curiosamente o ilustre representante dos promotores ten que botar man do diccionario para atoparlle significado á democracia e despois de concluir que el e o concelleiro Julio Alonso son os máis progresistas e ecoloxistas do mundo, acaba argumentando de forma infantil que antes de nada terian que eliminar os residuos e mellorar o transporte de alimentos as illas. Ou sexa, que xa que hai cousas mal feitas o mellor é seguir así.
As cousas son moito máis claras: o acceso regulado ás illas vai supoñer un descenso de ventas de barquiños e amarres ben difícil de cuantificar e que afectarán a un grupo ben reducido de persoas pero terá beneficios a longo prazo para moitos propietarios e non propietarios de barquiños. Consulte, señor Font, o diccionario e vexa se esta acepción de democracia está no seu exemplar non vaia ser que se poña a exterminar cucos por votación cualificada.

.
En fin , menos mal que para compensar chegan boas noticias en bici. Temos xa convocatoria de masa crítica ,unha iniciativa mundial de promoción da bici e unha marcha en Navia. Anímense a navegar en bici!.

14.4.06

Republicanos

ENRIQUE HERACLIO BOTANA

En 1931 Botana —naquel momento era presidente da Casa do Pobo— foi un dos encargados de proclamar en Vigo a chegada da República.

Entre 1901 e 1936 asumiu a dirección do semanario 'Solidaridad'.

Tipógrafo —medio irmán de Portela Valladares— naceu en Mourente (Pontevedra) no ano 1875. Moi novo, instálase en Vigo onde comeza a traballar nunha imprenta e participa na organización do socialismo vigués.

Expresou Heraclio Botana en 1903: "...la región gallega, a pesar de su escaso desarrollo industrial con relación a otras, no es de las más atrasadas en el movimiento de emancipación del proletariado español".

No ano 1900 foi presidente da Agrupación Socialista de Vigo. Participou destacadamente na Unión Galaico-Portuguesa para evitar o enganche de traballadores portugueses por parte dos patróns galegos, que buscaban no país veciño man de obra máis barata e pouco consciente do ideario da loita obreira.

A exitosa folga de tipógrafos de 1905 en Vigo veu reforza-la figura de Botana, chegando a acadar certa fama a expresión xurdida no ámbito da patronal: "En Vigo manda Botana".

Elexido en 1913 como o primeiro concelleiro socialista en Galicia.

Botana non foi tan só un obreiro e líder político, senón que tamén se dedicou a tarefas empresariais como propietario da imprenta La Nueva Prensa.

No 1932 —preto dos sesenta anos— seguía a ser un dos principais líderes do socialismo galego, exercendo como presidente da "Federación Regional de Colectividades Socialistas". Defensor da coalición do PSOE cos republicanos para mante-lo réxime.
Afastado das posturas radicáis que o socialismo adquire a partir de 1934 a súa actividade política vai minguando, fronte o xurdimento de novas figuras políticas no ámbito dos socialistas galegos.

Enrique Heraclio Botana foi fusilado o 27 de agosto de 1936, xunto con outros destacados esquerdistas da cidade de Vigo, no cimiterio civil de Pereiró, onde hoxe repousan os seus restos.

10.4.06

Investigación na P-X do PAU de Navia

Por suxerencia dun amable lector, e polo seu evidente interese, reproducimos unha nova de data 10-04-2006 publicada por David Trigo na páxina web PAU de Navia en Movimiento na que, baixo o título Labores de investigación. Construcuatro, faise un interesante repaso aos avatares da parcela móbil P-X. Que cada un saque as súas conclusións:

Las investigaciones solicitadas comienzan a dar sus frutos. Hace bastante tiempo que nada se sabe del edificio de Construcuatro. Un edificio terminado hace más de 2 años que se encuentra totalmente parado. A falta de únicamente "retoques" la entrega podría estar perfectamente realizada y los que hayan adquirido un piso en él estar viviendo.
Pero surgen bastantes preguntas ante todo esto:

·¿alguno de los pisos está realmente vendido?
· ¿qué ha impulsado a Construcuatro a tener el edificio parado durante más de 2 años?
· ¿por qué han cambiado de parcela cuando la parcela que habían adquirido era la P-X?

Xestur, comprendiendo el enorme perjuicio que le ocasionaba a Construcuatro la “okupación” de una parcela que ha adquirido [y que parte no había pagado en su momento] en el PAU de Navia, decidió permutársela por otra. Los beneficios de la operación para la promotora superan los 125 millones de pesetas, que se elevará a 400 millones una vez tenga vendidos los pisos.
Los propietarios de los terrenos del PAU de Navia no entienden las razones por la que Xestur-Pontevedra o el Instituto Galego da Vivenda e Solo (IGVS) no han puesto en marcha los mecanismos legales para evitar que las familias okupas retrasara la obras de la urbanización.
Los propietarios creen que detrás de la pasividad por desalojar a los okupas se esconde un gran negocio inmobiliario.
Después de diversas investigaciones, se ha llegado a los siguientes resultados:

-El 9 de julio de 2000, la promotora de Pontevedra Construcuatro S.A., adquiere a cuatro hermanos un total de 5.930,90 m2 edificables en el PAU de Navia al precio de 34.000 pts./m2 edificable.
-El 8 de marzo de 2001, la misma promotora adquiere al IGVS, a través de Xestur-Pontevedra, 594,10 m2 edificables, con los que consolida un total de 6.525 m2 edificables, que le permiten ser propietaria del 100% del sólido señalado como P-X.
Los 594,10 m2 se los compra Construcuatro al IGVS al precio de 17.910 pts/m2 edificable.
-El 27 de julio la citada promotora inscribe a su nombre el 100% de la parcela P-X.
-El 18 de diciembre de 2001; es decir, 17 meses después de la compraventa, Construcuatro requiere notarialmente a los propietarios que le habían vendido los 5.930,90 m2 iniciales, advirtiéndoles de que no les pagará aquellas cantidades aplazadas (67.216.300 pesetas) ya que la parcela P-X estaba ocupada por unas familias de etnia gitana.
-El 9 de enero de 2002, Construcuatro no atiende los pagos avalados por 67.216.300 pesetas comprometidos con sus vendedores en la escritura de compraventa.
-El 1 de abril de 2002, Construcuatro, después de haber adquirido pero no pagado la totalidad de la parcela P-X, alega ante Xestur el “enorme perjuicio que le produce la ocupación de una parte de su parcela por las familias gitanas” y negocia con Xestur la posibilidad de permutar aquella parcela P-X (invadida por okupas) por otra parcela del IGVS en el mismo ámbito.
-El 12 de abril de 2002 Xestur dice “entender perfectamente las razones alegadas” por Construcuatro y consigue que el IGVS acepte la permuta solicitada por la promotora, por lo que ante notario se firma la transmisión a favor de Construcuatro de la parcela P-XIV, quedándose el IGVS con la parcela okupada (P-X).

Consecuencias.
Todo este proceso genera una serie de consecuncias:
-Construcuatro pasa a ser titular de la nueva parcela P-XIV el 12 de abril de 2002, cuando todavía no ha pagado los 67.216.300 pesetas que le debe a los vendedores iniciales de los 5.930,90 m2 del sólido P-X.
-La parcela P-X tenía un volumen edificable de 6.525 m2, mientras que la nueva parcela permutada por el IGVS a Construcuatro (P-XIV) tiene un volumen edificable de 11.625 m2 (5.100 m2 edificables más). -Construcuatro abona al IGVS por el incremento de edificabilidad la cantidad de 91.124.656 pts., lo que significa un precio inferior a las 17.900 pesetas/m2 edificable. -Otras promotoras que adquirieron edificabilidad en el PAU de Navia, en noviembre de 2001 [cinco meses antes de la fecha en la que Construcuatro y el IGVS hacen su permuta] tuvieron que abonar ante notario un riguroso precio de mercado de 42.000 pts./m2 edificable. Esa diferencia de valor en compra del m2 de suelo, supone un ahorro para Construcuatro de 125 millones de pesetas, cantidad que si se pone en relación con el beneficio en venta de los pisos construidos en esos 5.100 m2 edificables, el “favor” supera los 400 millones de pesetas. -Xestur-Pontevedra, al gestionar para Construcuatro aquella permuta de parcelas y la adquisición de un exceso de 5.100 metros cuadrados a 17.900 pts./m2, obliga al propio IGVS a actuar en contra de las Bases de la Oferta Pública de Adquisición de Suelo en San Paio de Navia, ya que ese precio estaba exclusivamente reservado a propietarios de Navia, que habiendo permutado con el IGVS suelo original por edificabilidad, superasen en cualquier caso el 85% del volumen edificable dentro del sólido en el que se alojase su aprovechamiento, y tal supuesto nunca fue del de Construcuatro S.A., que sólo tendría el 56,13% de la parcela P-XIV.

Mais información aqui e aqui.

9.4.06

Estatuaria viguesa


7.4.06

El MARCO quiere coleccionar

Días atrás el director del MARCO, Iñaqui Martínez, declaraba a la prensa su intención de crear una colección propia del museo. Le felicito por esta decisión; no es comprensible un museo sin colección. Esta ciudad tiene galerías de arte importantes y tiene, también, artistas relevantes. Los ciudadanos queremos tener la posibilidad de disfrutar, por ejemplo, de un Monroy, un Mantecón,... queremos tener a mano —para eso están las instituciones públicas— una muestra del Arte que se está produciendo ahora.
Otra cosa es cómo obtener el dinero —ésta es la palabra exacta 'dinero'; ya está bien eso de 'fondos' o 'recursos' (remiten, dichos términos, a modos y maneras poco transparentes)— necesario para la compra de las piezas de dicha colección. Sabemos que el presupuesto del MARCO es muy pequeño si lo contrastamos con la relevancia económica de esta ciudad. ¿Cómo, entonces, incrementarlo? Una de las maneras —miles de ejemplos hay— es involucrar a la actividad económica local en la financiación de un presupuesto digno para el MARCO. Dejando de lado las aportaciones a las actividades culturales de las cajas de ahorros —que están obligadas a ello estatutariamente— las empresas viguesas tienen el deber 'social' de contribuir al desarrollo artístico de su ámbito geográfico. Un sociedad, decía T. Adorno a mediados del siglo pasado, que no alimenta a sus artistas acaba por enfermar. Llama un poquito la atención que el Club Financiero, por ejemplo, tenga su propia sala de exposiciones; entendiendo, los que lo componen, que ésa es una manera de ayudar a la cultura; por esa regla de tres cualquier día el MARCO ofrecerá un departamento de asesoramiento empresarial por aquello de 'ayudar'. Si el zapatero tiene que dedicarse a sus zapatos, el Club Financiero de Vigo lo hará a sus finanzas, y con una parte del sobrante ¿por qué no al MARCO? Profesionalidad obliga.
Lo dicho. Una pica en Flandes pongo yo para que el sector económico de la ciudad colabore en la creación de una colección Arte Contemporáneo para el MARCO. Los vigueses y viguesas (la población laboral por cuenta ajena) ya contribuímos pagando la entrada al museo; los dueños de las empresas para las que trabajamos que pongan su parte.
Una manera de modernizar la ciudad, de modernizarnos los vigueses.
El 'pulpo-Verne' y 'santa Xurxa' han sido adquiridos y situados sin el correspondiente asesorasmiento del MARCO. El i+I+D de esta ciudad, evidentemente, flojea.

6.4.06

Así 'abrimos' en Vigo. Obviamente, claro.

"Obvio, via. (Del lat. 'obvius'.) adj. Que se encuentra o pone delante de los ojos." Así reza el vigente diccionario de la RAE.

En primavera las plantas crecen. Sí, sí, incluso las de hormigón; y si éstas están cerquita del mar ¡crecerán espléndidas! Estas columnas ¡no lo dudeis! florecerán, crecerán... llueva o no llueva. El 'clima', aquí, en la ría viguesa, es tan benigno que no hay planta, por férrea que sea, que se resista a no crecer-florecer.
Otras semillas están siendo 'tratadas' para que germinen a lo largo de Beiramar ¡de verdad! Nuestro microclima en nada envidia al marbellí.

Obviamente, en Vigo, la palabra 'abrir' tiene su muy singular acepción (la RAE debiera tomar nota).

5.4.06

Corrupbella, que algo queda

Llegados a este punto, la Comisión Permanente de la Célula de Asuntos Propios de VIGOBLOG ha tenido a bien encomendarme, otra vez, la elaboración del Sermón al uso, incluyendo ciertas reflexiones sobre la corrupción, Marbella, los externos, el honrado gremio de comisionistas, y el asunto ese de las barbas del vecino y el remojo de las propias. Y, en cumplimiento del tan difícil encargo les diré: ¡No me asusta el acertijo!
Con el caso marbellí se han disparado todas las alarmas:
--Pero si de eso hay por todas partes...
--Pues que se diga.
--Pero faltan las pruebas.
--¿Faltan?
Bien, retomemos el asunto, que tiene chicha. Que por aquí hay corrupción es la única forma inteligente de entender por qué unos informes internos son menos relevantes que los externos. Pongamos el caso del PXOM, que cuenta con tantos informes negativos que ni siquiera se han atrevido a decir cuáles son los positivos.
Aprovechemos para decir, también, que el propio sistema protege a la corrupción y a los corruptos, al considerar tan penalizable al corruptor como al corrompido: así no hay quien denuncie. También requiere el sistema que se promuevan actos jurídicos en la vía penal, porque mientras los desafueros se cometan en el ámbito administrativo, tendrán que toparse con el famoso "muro contencioso", verdadero valladar casi infranqueable para la justicia, que no es tal justicia si es lenta, como dice el aforismo. La "ventaja" del recurso contencioso-administrativo es que dilata la solución varios años y, de no transitar hacia la vía penal (que prácticamente nunca lo hace), los responsables suelen salirse de rositas.
En esto de la corrupción habría que andarse como en lo de los controles anti dopaje en el deporte: como la mayoría de las drogas usadas no se detectan, los análisis se dirigen contra esas sustancias que sirven para ocultar los rastros de las prohibidas. O sea, que habría que introducir en el sistema jurídico la persecución de la ocultación como indicio que pueda demostrar la existencia de lo ocultado.
Podríamos decir, sin riesgo elevado de equivocación, que los encargos de informes técnicos ajenos a los servicios de la propia Administración (los de los famosos externos) no tienen más finalidad que la de ocultar comportamientos presumiblemente corruptos y proteger a los responsables políticos de futuras actuaciones legales contra sus decisiones. Pero habría que decir, también, que ignorar los informes internos tendría que estar penalizado y ser fácilmente perseguible, so pena de que se instale la sospecha de que los legisladores y/o los ejecutivos no afinan mucho o están, potencialmente, en el ajo.
En todo caso, el asunto marbellí ha puesto de manifiesto que el equipo de VIGOBLOG ya había advertido de por dónde iban los tiros, como cualquiera puede comprobar eligiendo algunos de los enlaces siguientes, que le remitirán a comentarios publicados aquí mismo:

Ventura Pérez Mariño, acoso y derribo
Así nos mueven esto
Manifesto de apoio a Rafael Ojea
Firmones para el Auditorio
Imaginación contable para el Auditorio
Fuera inútiles del Ayuntamiento
Mentirosos
A los tribunales
Externos

El caso es que, como además de predicar hay que dar trigo, por aquí nos estamos moviendo en ese ámbito de investigar las sustancias ocultadoras del dopaje, para darles aire cuando las tengamos completitas. De momento, las reflexiones que, burla burlando, nos vamos haciendo, esperamos que puedan servir para la concienciación ciudadana, para vigilar algo más de cerca las actuaciones de quienes tiene únicamente la obligación de administrarnos lo nuestro, y para ponerles difícil que, por incapacidad, desidia, malicia o simple despiste, hagan lo que no deben hacer.
Claro que esa debería ser tarea de los medios de comunicación convencionales, que disponen de mayor capacidad que la de unos cuantos francotiradores, pero... Nosotros no exhibimos más credenciales que las de decir cosas lógicas y verosímiles, ni admitimos más intencion que la de dificultar, en la medida de lo posible, que sigan ocultándonos cosas que todos los ciudadanos tienen derecho a saber.
De todas formas, sería importante que tuviesen algo más de cuidado a la hora de mentirnos, porque si que te mientan es duro, que lo hagan de una forma tan burda es insultante. Y a nosotros nos gusta muy poco que nos insulten, aunque tengamos que aceptarlo como parte del precio que se ha de pagar por la condición de ciudadano soberano en un sistema de libertades, entre las que cabe destacar la de expresión.
En resumidas cuentas, que los inexplicables traslados de funcionarios (como el del jurídico de Marbella que levantó la liebre, sólo por defender su obligación de decir verdad y fue "neutralizado" por redactar informes contrarios a la voluntad presuntamente prevaricadora de sus superiores políticos), los encargos de dictámenes convenientes a "externos", y el tufillo que desprende que tales maniobras anden siempre por los vericuetos de la construcción, el urbanismo y la prestación de servicios públicos, tienen todos los boletos para la rifa de los "enjuagues".

4.4.06

Ruina 'marrana' en la calle San Julián

Por lo de los cerezos en flor. Sí, de allí acabo de llegar, del valle del Jerte; y de paso un recorrido a vuelo de pájara por Hervás, Guadalupe, Trujillo, Cáceres... Tierras sobrias, de conquistadores... con sus cascos históricos bien conservados.
Deshago la maleta y salgo a caminar en dirección al paseo de Alfonso XII; a cincuenta metros de nuestro Olivo y la ínclita santa Xurxa admiro —¡qué remedio!— esta 'ruina marrana' situada en la calle San Julián, en el corazón del casco vello.
Sí que hay diferencias entre, por ejemplo, Extremadura y Galicia.

Una visita al Museo Liste

Una mañana, días atrás, de esas que definen como 'galaica' por el aguacero que arreciaba, me fui a conocer y visitar el Museo Liste, cuyo contenido es una amplia colección de piezas de artesanía. Esta ciudad, como todas las ciudades, guarda sus sorpresas.
Me sorprendió la casi obligatoriedad de registrarse con nombre, apellidos y firma de los visitantes; digo casi obligatoriedad, porque después de ardua argumentación pude realizar mi visita sin tener que identificarme.
La colección es amplia, con piezas sorprendentes. Llama la atención la ausencia de cartelas en las que se señale descripción de la pieza, lugar de procedencia y época de vigencia utilitaria. Parece ser que las visitas deben de ser guiadas. Yo, como soy una inconformista, me decido a mirar por mí misma; como las salmonas: me gusta nadar a contracorriente. Tengo entendido que los 'adelantos' del ser humano se deben, en buena medida, a aquellas personas que se atrevieron a disentir. En ello ando.
Resulta curioso el que ciertas piezas de 'suelo', que tienen patas, se muestren sobre tarima. Esta manera de presentarlas, 'elevándolas' de manera artificial, de alguna manera digamos que las sacraliza produciendo un efecto sobre las mismas que distorsiona su condición de artesanía; pues, de artesanía va la colección de este museo.
Los objetos fabricados por el ser humano podríamos clasificarlos en tres grandes grupos: artesanos, industriales y artísticos. Si aceptamos esta enorme reducción, entonces, sería útil recordar la definición que de artesanía nos legó Octavio Paz (México, 1914-1998); dice éste: "La artesanía no quiere durar milenios ni está poseída por la prisa de morir pronto. Transcurre con los días, fluye con nosotros, se gasta poco a poco, no busca la muerte ni la niega: la acepta. Entre el tiempo sin tiempo del museo y el tiempo acelerado de la técnica, la artesanía es el latido del tiempo humano. Es un objeto útil pero que también es hermoso; un objeto que dura pero que se acaba y se resigna a acabarse; un objeto que no es único como la obra de arte y que puede ser reemplazado por otro objeto parecido pero no idéntico. La artesanía nos enseña a vivir y así nos enseña a morir."
La visita ha sido, por razones de tiempo, un tanto rápida. Volveré al museo Liste. Vale la pena visitarlo aunque sus criterios pedagógicos sean discutibles; tiene algunas piezas 'hermosas'. En el folleto que me entregan resaltan que invitan a los visitantes a participar "sin ánimo conductivista, pero con fuerte valor didascálico"; no sé, no sé yo.
Cuando vuelva por allí, tal vez hable aquí de lo percibido entonces.

3.4.06

La verdad de santa Xurxa

Lo confesamos: la pasión nos cegó y achacamos a la pobre de la Corina la idea de instalar en Vigo a nuestra santa Xurxa clónica. Un avispado lector nos advierte de nuestro error y mala fe: la idea, señores y señoras, es del Compañeiro Soto que impuso, para votar a favor los presupuestos municipales de Corina del 2005 (acta Pleno 14-01-2005), la partida de "adquisición grupo escultórico de Xaime Quesada... 120.000 euros". Nobleza obliga, Javier Guerra, concejal de la cosa económica, aceptó gustoso (ni rechistó por la tasación automática del compañeiro) y el grupo municipal socialista votó a favor. Como el dinero no llegaba en el 2005, el acta recoge que 60.000 euros se cargarán en el 2005 y los otros 60.000 del ala, en el 2006.
O sea, demos al César lo que es del Compañeiro; a Corina, jardines zen, floripondios y Julios Vernes y a Quesada ciento veinte mil euritooos. Esperamos que esta cantidad le permita, por lo menos, poder montar, de la mano de quien sabe qué culto munícipe, en cual otra bella localidad de nuestra amada Galicia, a su duendecillo en vayaustedasaber qué alado animal fantástico en metálico material.

Dios nos coja confesados, amén.

2.4.06

Externos

La investigación comenzó judicialmente en el Juzgado número 5 de Marbella, cuyo titular, Miguel Ángel Torres, es el instructor de la Operación Ballena Blanca. A ese juzgado acudió el 13 de octubre, de 2005, un funcionario del Ayuntamiento. Allí prestó declaración para testificar sobre un antiguo caso que data de 2003. El funcionario llevaba tiempo rumiando comenzar a decir lo que estaba pasando en el consistorio marbellí, donde había sido objeto de frecuentes humillaciones porque le habían ido apartando de sus funciones desde 1998. El funcionario presentó una amplia documentación que probaba cómo personal externo iba absorbiendo sus funciones por orden escrita de la alcaldesa. Y todas esas personas trabajaban directamente para Juan Antonio Roca.
(El País 1 de abril de 2006)

Roca bien pronto comenzó a privatizar la gestión urbanística. Dejó de lado los servicios jurídicos del ayuntamiento y contrató sus propios abogados para estos menesteres, entre los que estaban Raquel Escobar y María Castañón. Bien pronto también su despacho empezó a ser el epicentro de las visitas de los promotores y de escenas que no escaparon a la mera observación de los empleados (...) "Roca actuaba como si no tuviera nada que ocultar, ni siquiera cambiada el tono de su voz ante determinadas visitas. No había secretismo", confiesa uno de los empleados.
(El País 2 de abril de 2006)

Casualmente, e naturalmente sen que teña nada que ver, faltaría máis!, escribiamos hai un par de meses sobre "externos" en Vigoblog.

1.4.06

Tileiras, liberdade!

Paseo de Montero Ríos, Vigo abril 2006. Condeadas a celebrar o nadal eternamente, abroia a esperanza cando asoma abril. ¿Vencerán as follas da tileira á nugalla, á irresponsabilidade e á incompetencia do Concello de Vigo?.
Lograrán que Corina se esqueza un segundo dos floripondios a que ordene que retiren inmediatamente todo ese cableado salvaxe?.
Tila, tila é o que lle cómpre.