Lechuga

Vigo é un maná para os espabilados oficiais. Unha serie de individuos atopan aquí un lugar onde vender productos variados, e a un comprador que por ignorancia pura e dura ou interese particular variado, sempre está disposto a mercar -cos cartos públicos, claro- o fume que lle queiran colocar.
José Enrique Lechuga non é a primeira vez que lle coloca o seu producto a un alcalde de Vigo. Con ocasión das montaxes variadas daquel V Centenario, Soto encargáralle a este señor, se non lembro mal por un importe de 20 millóns (!) de pesetas daquela, un choio semellante ao que agora lle reencarga Caballero. A estas alturas descoñecemos cal foi o resultado daquel encargo do compañeiro, pero estamos convencidos de que Lechuga cobrar, cobrou. Volve agora o Almirante Caballero a picar do mesmo anzó e véndenos outravolta a nova de que vai buscar el tamén o mítico Santo Cristo de Maracaibo. Seica vai cobrar Lechuga tamén por traballos que xa están feitos pola Consellería de Cultura e por ideas xa lanzadas hai tempo por reputados arqueólogos en relación co xacemento arqueolóxico subacuático dos pecios de Rande. Vése que para Lechuga, trescentos anos despois, a batalla de Rande segue a reportarlle beneficios, se non en ouro e prata, si en pesetas e euros, tanto ten que sexa con Soto como con Caballero.

E é que isto do naval éche así. Por exemplo, hai anos, o concelleiro de cultura da época Soto, Francisco Santomé tamén mercara por outra cantidade millonaria unha colección de maquetas de barcos a un coleccionista que non tiña onde gardalas. A colección andará almacenada nalgún faiado municipal. Tamén o pediatra e malacólogo Emilio Rolán chegou a asinar un convenio co Concello de Vigo, con Santomé novamente, polo que, a cambio dun suposto depósito futuro da súa colección de cunchas, que nunca se chegou a producir, o Concello comprometíase a aportar unha cantidade fixa anual dalgúns centos de miles de pesetas daquela, "para a investigación" e fornecemento, por eses mares do mundo de diós, da colección de Rolán que logo acabaría nun museo (?) en Vigo.

Vése que esta xenerosa e inveterada afección viguesa a mercar variados tipos de productos que ninguén querería, débeseche ser cousa dun nordés que entra polo mar e que senta mal aos apoltronados okupas das cadeiras municipais e pior aos nosos petos de contribuíntes.
Aínda que, probablemente, a nova de hoxe do alcalde e Lechuga sexa sinxelamente un lucrativo gol que este último lle mete directamente pola ampla portería da incultura e ignorancia que rexe os destinos da alcaldía de Vigo. A cousa terá consecuencias: ¿canto tardará o tenente Domínguez en reclamar que Lechuga é do ámbito da súa competencia?