QUE ALEGRIA, AÍNDA TEMOS RÍA

Nas mañás fermosas do verán é cando ún sinte máis o privilexio de vivir aquí.
Teño a ben considerar, cando o tempo mo permite, que temos moito que agradecer a non-sei-ben-quenouque, responsable do conxunto de cualidades favorables para a vida que nos arroupan. Falo das cualidades naturais, das que nos veñen dadas, das que non nos outorgan mérito algún, pois están independentemente de nós, por non dicir a pesar noso.
Polo demais, os habitantes desta zona do mundo aínda non paramos de escarallar o que temos diante, e mira que levamos anos no choio.


¡Que alegría!

Véñenme estes pensamentos ao lembrar unha divertida e non multitudinaria manifestación contra os recheos no mar de Vigo, hai uns anos, na que un grupo de rapaces con moita retranca berraba, cantaba, algo así como "qué alegría, aínda temos ría" cada vez que o mar era visible no seu percorrido, entre Bouzas e a Praza da Estrela. Non pensedes que esa sonora e positiva percepción das cousas tivo, precisamente por ese mínimo requisito visual, moitas ocasións de se escoitar, e iso que o mar cheirábase, sabíase todo o rato ao noso carón, e as gañas de cantar e de troula eran máis que evidentes.