IX ÉPOCA

22.7.08

Hasta siempre, Leopoldo

A los 91 años de edad falleció la semana pasada un hombre bueno, honesto y consecuente: Leopoldo García Ortega. No supe del óbito hasta que hoy lo refirió F. Franco en su amena columna de altibajas sociales del Faro. Descanse en paz.
Leopoldo García era, en los años 70 que rodearon el final de la dictadura y el comienzo de la democracia, un militante socialista, procedente de lo que se conocía como el PSOE Histórico, es decir el Partido Socialista que tenía como secretario general en el exilio a Rodolfo Llopis, y que luego se integraría en el PSOE Renovado que, en el congreso de Suresnes de 1974, eligió a Felipe González (Isidoro) como secretario general con la bendición de la Internacional Socialista presidida entonces por el alemán Willy Brandt.
Procedente del anarquismo, había militado en la CNT en los turbulentos años de la posguerra para integrarse posteriormente en la UGT clandestina, cuando Llopis pasó a presidirla. La reunificación de los PSOE (Histórico y Renovado) lo cogió en Vigo a donde había llegado, procedente de Valladolid, en 1955. Con Paco Osorno eran, creo, los únicos socialistas organizados en el PSOE que había en Galicia, además de Fran López Peña, que estaba en A Coruña. Por entonces, los socialistas gallegos se organizaban en el Partido Socialista Galego (PSG) de Beiras y en el incipiente Movemento Socialista de Galicia (MSG) que trataban de organizar los Alvarez Gándara (Alfonso y Darío) con la vocación de propiciar la unificación de todos los socialistas de Galicia y cerrar el paso al PSOE de Isidoro dominado por los andaluces y madrileños.
Pocos años más tarde, en 1979, cuando se avecinaban las primeras elecciones municipales y el PSOE vigués celebraba su asamblea local en la que se decidía su candidato a la alcaldía, Leopoldo García Ortega salía del antiguo Teatro-Circo Tamberlik, ya convertido en sala de cine y que acogía la asamblea, con una frase lapidaria en los labios al alcance de quien quisiera oirla: "¡Cuando los chorizos entran en el PSOE, los socialistas salimos!". La asamblea acababa de nombrar a Manoel Soto Ferreiro candidato a la alcaldía de Vigo.
Leopoldo García Ortega, una referencia indispensable para comprender la dura vida de la resistencia antifranquista, conoció la cárcel y el exilio, trabajó en una empresa que fabricaba viguetas, "Viguetas Orte", y fue el fundador de un colegio que era "progre", el "Curros Enriquez", que luego pasaría a llamarse "Alborada", cerca de Peinador.
Posiblemente haya cometido algunas inexactitudes en el relato, pero creo que son irrelevantes a la hora de comprenderlo; las referencias son de testigos presenciales, de algo de historia recogida por publicaciones poco difundidas, y otras recordadas de conversaciones personales con el propio Leopoldo en los años 80.
¡Qué ciudad ésta, con unos medios de comunicación incapaces de recordar su historia a base de prescindir en sus redacciones de cualquier memoria viva con más de 20 años de existencia! Que la muerte de esta persona, a cuya entrega deben su educación no pocos de los personajes que estudiaron en el "Curros Enriquez" y hoy tienen entre 30 y 45 años de edad, no haya merecido más referencia que esa excepción llamada Fernando Franco en un comentario de "sociedad", es el reflejo de lo que somos como colectivo humano.
Perdona, querido Leopoldo, que tu figura y algo de tu historia no ocupen un lugar más adecuado que este humilde blog mientras a muchos se les llena la boca con lo de la "memoria histórica", pero tu ya sabías que en esta ingrata ciudad no hay sitio más que para advenedizos, "parvenues" y otras gentes que no desean saber del pasado nada que les recuerde que, entonces, ellos no estaban. Perdónalos, porque no saben lo que hacen.

40 comentarios:

Anónimo dixo...

Unha verdadeira perda política e de honestidade. Recordo nos tempos da "Viuda" e o "Elixio" que despois se ía algúns lugares para falar de política e alí estaban loitadores como Leopoldo García Ortega, que participou na clandestinidade, con Paco Osorno, Vaquero, Indalecio Tizón, có xóven, daquela, Tito Giráldez ... e posteriormente con Manolo Espárrago, Rosa,... e moi poucos máis que participaban na refundación do Partido Socialista Obrero Español en Vigo. Tamén estuvo a partire do 1973 "Julián", nome polo que se lle conocía a Fran López Peña. O enlace co exterios era Pablo Castellanos e co interios estaban o clan dos andaluces: "Isidoro", Andrés", ... e o dos vascos. E nos sólo participaron na do PSOE, senón que tamésn foi esta xente a que reimplantou a UXT.

Leopoldo non se borrara das nosas mentes.

Manolo.

Anónimo dixo...

Lamentablemente yo ni lo conocía,como él habrá muchos otros arrinconados o desaparecidos de este patético espectáculo en el que se ha convertido la política.

Marcos Andión dixo...

Gracias, Manolo, polas aportacións. Algo haberá que facer para que Leopoldo forme parte da Memoria Histórica, logo de máis de 50 anos de coherencia política e vecindade en Vigo.
Nunca fun correlixionario del, pero non fai falla coincidir nun partido para coincidir nas ideas e admira-la sua coherencia e bo talante. E iso que tiña un xenio de manda carallo, que nunca empregou para a maldade.
Por certo, sabes qué foi de Osorno, Tizón, Espárrago e Giraldez? Penso que habería que botar unha ollada, cecais nostáxica, de aqueles anos que van dende o 68 ate o 77 en Vigo, que era, con Ferrol, a referencia da loita pola democrácia en Galicia.

Anónimo dixo...

Hola Marcos:

Como pasei moito tempo fora perdinlle a pista a caseque toda esta xente. Daquela pandilla, que habia de todos os cores, moitos morreron: Celso, Cunqueiro, Lodeiro, Laxeiro, Elixio, Mantecón, Colmeiro (que viña de cando en ves), Anxo Sevillano, Urbano, … Outros como Diego de Giráldez, Palacios, Guillermo, Eduardo, Eirabella ….. Non sei onde andan. O que si recordo que o último que fixeron foi enfrentarse a SOTO, capitaneados por Enrique Gómez “Giráldez”, para que no antigo Palacio de Xusticia se fixera o MARCO e o conseguiron cá axuda de Fernando Franco e Gil, daquela periodistas de Faro de Vigo, na rúa Colón.

En canto a outra pandilla que frecuentaba, a dos políticos: Osorno, deixou Citroën e me dixeron que montara una Asesoría polo norte da provincia; Indalecio Tizón, morreu pero está o sobriño -que daquela era una rapaz, como o “Giráldez”-, Xavier Pérez Tizón, que así se chama o sobriño, me parece que está de funcionario e que acabou a carreira de Montes ou Agricultura; Esparrago anda por Cangas e “Giráldez”, escribia, expoñia algúns dibuxos, e facia radio có seu nome Enrique Gómez e con algúns seudónimos, me dixeron que non fai moito tempo estaba ingresado no Hospital Xeral. Este home me parece que naceu na Cañiza, polo menos algúns dos seus tíos e familiares eran Dalí: Enrique Giráldez, concellal, Dámaso Giráldez, profesor, María Gómez, alcaldesa, … foron condeados o 10 de outubro de 1936 no Consello de Guerra xunto con: José Ares Sánchez, Domingo Filgueira Araujo, Jesús Eugenio Pérez Pérez, José Valeiras Rocha, Narciso Souto González, José Piñeiro Otero, Jaime Lourido Álvarez, Jesús Lourido Álvarez, Modesto Álvarez Ferreiro, Alfonso Teijeira Vázquez, Germán Teijeira Moure, Tirso Gómez Freijido, Antonio Mojón Vázquez, Enrique Souto González, José Vázquez Álvarez, Julio Faro Iglesias, Rafael Vázquez Estévez, Antonio Álvarez Ferreiro, José Gil Álvarez, Américo Troitiño Vázquez e Justo Moure Giráldez, todos eles veciños da Cañiza. María Gómez e os Giráldez son condenados polo delito de Rebelión Militar a pena de morte, xunto a Jesús Eugenio Pérez Pérez e Antonio Mojón Vázquez, mestres nacionais, Tirso Gómez Freijido, latoeiro, e Justo Moure Giráldez, propietario do bar O Paraíso e concelleiro, todos eles socialistas. A sentencia contara co voto en contra do presidente do Consello por non atopar gravidade nos feitos demostrados, recomendando reclusión perpetua. A algúns lle comutaron a pena pola de cadea perpetua. Por iso non sei si este home sigue no Xeral ou anda por Vigo ou pola Cañiza, …

Non ando moi ben por iso me costa moverme, para procupar onde andan eses “elementos”.
Un saudo para todos.
Manolo

Marcos Andión dixo...

Gracias, no nome de todos os que len estes comentarios. Inda que non andes moi ben, como dis, garda a túa excelente memoria polo ben de todos. Xa ves que esta cidade non a ten tan boa, polo que dixen no post.
Sinceiramente agradecido pola tua aportación, agardo que mellores físicamente. Unha aperta agarimosa, Manolo.
Por certo, no do MARCO tivo especial relevancia unha organización, "Iniciativa Cidadá", artellada arredor de xentes coma Xesús Costas (daquela concelleiro de Esquerda Galega) e outros. Algúns destes penso que son parte dos que auspiciaron "Outro Vigo é posible" anos máis tarde. IC levou adiante unha campaña para evitar que se destruise o vello cárcere de Vigo, e que alí se fixese o que Soto pretendía que se chamase a "Praza da Concordia" diseñada polo taller de Ricardo Bofill, que tivo que conformarse có de A Riouxa.
Entre outras accións, IC interpuxo un recurso que, finalmente, foi estimado e puidose salvar o edificio, que logo se destinaría a Museo de Arte Contemporánea.

APROVEITO para LEMBRAR (non é por tí, Manolo, por suposto) as normas de participación nos comentarios de este blog, que aparecen na coluna da dereita, baixo a imaxe de "Transparencia". Non aterse a elas implica a inmediata eliminación de calquera comentario.
Gracias pola atención.

Anónimo dixo...

Acabo de abrir este post y me he quedado lívido leyendo lo del fallecimiento de Leopoldo. Que descanse en paz, y no digo que "el de marras" lo acoja en su seno, porque no era ese el estilo de Leopoldo.
Casi todo lo que contáis es cierto, pero si me permitís haré alguna aportación más con respecto a la aparición del PSOE en Vigo.
En el principio, era Paco Osorno, escondido en la cadena de Citroën. Por medios que nunca reveló, recibía de Francia los boletines tamaño folio impresos en tinta roja, tanto del PSOE como de la UGT. Creo recordar que había otro compañero en la factoría, apellidado Rey. Luego, aparece Manolo Espárrago después de un rocambolesco contacto con Beiras y... Gerardo González Martín, de aquella Director de Radio Popular, en García Barbón, al lado de la Escuela de Artes y Oficios. Yo, de aquella, militaba en CCOO y conocía González Martín de vista. Un día le pregunté la forma de contactar con gente del PSOE o UGT, y me encaminó a Espárrago que, "casualmente" trabajaba en la misma empresa que yo. ¡Qué cosas!
A partir de ahí, aparecen Leopoldo, Indalecio Tizón, que había regresado de Argentina, un matrimonio que trabajaban en Ecovigo Publicidad, creo recordar que Giraldez, y... ¡tachánn!! Manolo Soto (carnet nº 8).
Las reuniones se hacían en el piso de Katy Kastell, encima del Bar Leon, en Urzáiz.
Bastante después, posiblemente casi un año, se presenta en Vigo, como liberado, Fran López Peña, que daba clases en la Escuela de Peritos, en Torrecedeira. Como yo vivía cerca, era cómico reunirnos en el portal de mi casa para que me pasase los boletines que recibía ya de Madrid, que traía en una vieja y raida cartera de cuero.
Luego fueron desfilando Rosa Conde, Eloy Isorna, director bancario, cuya firma y la mía son las que aparecen en el BOE como representantes de UGT en la provincia.
Solo una matización al primer comentario de Anónimo. La fecha de 1973 es inexacta. Todo lo que aquí relato se produce a partir de 1976, año de la muerte del "finadiño".
Del único que tengo noticias, y son de segunda mano, es de Manolo Espárrago. Se jubiló, tiene problemas de salud y vive en Moaña.
Gracias por haberme hecho recordar todas estas cosas.

Anónimo dixo...

Galopin, las fechas suyas encajan, pues antes el Psoe, estaba de vacaciones. Leopoldo, Dios le haya acogido en su seno, fué un hombre más, no busquemos martires. Conozco bien a todos los personajes, las fechas, etc. y no es para tanto. no presumamos de lo que no fué cierto. Ahí solo, estaba el Glorioso PCG.

Anónimo dixo...

Manolo Espárrago, está malo, na casa da muller en Moaña, pero non seria po-lo que traballa, pois en Pescanova, casou con esa rapaza de Moaña, mais nova i os anos pesan.

Anónimo dixo...

Saúdos
Chámome Xulio Garcia Bilbao e prézome de ser bo amigo de Leopoldo. Entre outras cousas compartiu cadea co meu abó en Valladolid. Non sei cal era a relación do autor con Leopoldo, pero amosa non ter moita idea de quen era. ¿De que estamos a falar?
Sinto dicir que para os seus compañeiros é un aldraxe querer facer agora pasar a Leopoldo por militante socialista, a o tempo que agachan ou confunden, quero creer por descoñecemento, o seu pasado e presente anarquista e republican. Esquecen a sua participacion do intento de recontrucion da CNT de Valladolid no ano 45, a sua participación na clandestinidade viguesa, que foi causa, entre outras cousas, de agachar na sua casa os cenetistas Granado e Delgado (executados despois co "garrote vil" por un crime non cometido), a sua ultima etapa loitando pola memoria historica, como vicepresidente da Comisión Viguesa pola Memoria do 36, e membro de Amigos da República e o seu orixe libertario antes da guerra (carnet número 58 de JJLL de Valladolid) e non na posguerra como cita.
Certo que foi militante por un breve tempo do Psoe, e despois do Psoe (h), ao comprobar iso que contara Federica Montseny cando gañaron os socialistas no 82: "Foi o poder o que gañou os socialistas e non os socialistas os que gañaron o poder). Leopoldo non negou nin agachou nunca o seu paso polo PSOE. Pero marchou desenganado inmediatamente. ¿E ise o Leopoldo que coñeciamos? ¿E ise o resume, o mais salientable da sua vida, da sua militancia, do seu compromiso? ¿Quisera ser Leopoldo lembrado como militante do psoe? a respuesta é NON. Leopoldo foi anarcosindicalista desde os 15 anos e morreu anarcosindicalista.
saudos

Xulio Garcia Bilbao

Anónimo dixo...

Así pasó lo que pasó y estamos, los militantes que reconstruyeron, el Psoe, siempre según las ordenes alemanas, no eran obreros de las fabricas, sino "cuatro" oportunistas que todos conocemos y siempre a partir de 1.976, pues antes eran más franquistas que Franco.

Marcos Andión dixo...

Xulio, perdona, pero hay que leer con cuidado, y leer todo para evitarse berrinches como el tuyo. En el post se dice, con claridad, que fue militante de la CNT (como dice también en el enlace que hay sobre su nombre).
Leopoldo se fue del PSOE-Renovado, después de haber militado en el PSOE-Histórico, a partir de 1979 y después de la asamblea local de Vigo.
De sus orígenes políticos sé por él mismo, al igual que de su salida del PSOE con la frase que reproduzco.
Sólo por culpa de un cierto desprecio tuyo por el PSOE (lo mío es, simplemente, distancia política y discrepancia funcional) puede explicarse que digas que es un "aldraxe" hablar de su militancia socialista. Por otra parte, malamente podría haber pasado del PSOE-r al PSOE-h en el 82, porque este último partido no existía ya en esa fecha. Su tránsito fue del histórico al renovado y, efectivamente, su paso por la militancia en el partido de F. González fue breve y ocupó los últimos años de la década de los 70, desde que la Internacional Socialista reconoció como legítimo en su seno al PSOE-r, resultante del Congreso de Suresnes, en 1974, y Llopis aceptó la incorporación de los militantes del Partido Socialista del Exterior en el resultante de Suresnes. En el post se habla de Leopoldo en su condición de vigués, adquirida a partir de 1955, dejando el resto de su biografía para lo expuesto en ese enlace que cito. Si te tomas la molestia de pinchar en él, podrás recorrer la biografía que él mismo narra sobre cómo la guerra civil lo sorprende en un hospicio, con 16 años; verás que dice lo de su militancia libertaria, etc.
Si todos tus análisis los haces con esa precipitación, poco provecho podrás sacar de ellos, creo yo. En todo caso, comprenderás que la referencia no pretende ser un compendio exhaustivo de su vida, sino un breve recordatorio de su paso por Vigo, que se apoya, precisamente, en eso que él mismo dijo de su vida y recoge la publicación "Memoria Libertaria" con la que he enlazado el texto. Finalmente, un aforismo italiano que creo que te resultará de provecho: "piano, piano, se va lontano".

Galopin: un par de precisiones. Que yo sepa, en 1974, en los círculos de la oposición clandestina en Vigo no se conocían más miembros del PSOE que Ortega y Osorno, y eran del partido que presidía Llopis en el exilio.
Gerardo González Martín nunca militó en el PSOE, ni siquiera fue socialista, aunque algunos creían que era del PC, porque como periodista daba cancha a la oposición clandestina, como algunos otros colegas suyos. A partir de haberle llevado la campaña electoral a su amigo Jesús Sancho Rof, en 1977, inició su militancia política, y fue en la UCD, para, una vez desmontada, hacerse cargo de la construcción del CDS en la provincia de Pontevedra, del que salió cuando ese partido ya se iba al garete. Luego creo que fue diputado autonómico por el PP, con responsabilidades orgánicas, hasta que también lo abandonó bastante decepcionado.
Efectivamente, Espárrago y Manolo Soto aparecen en 1976 (aunque Soto "maquilló" su entrada diciendo que fue en el 74), pero Osorno, Ortega y Fran sí que estaban en el 74, aunque tu no lo supieras porque cuando dices que González Martín te dirigió a Espárrago para contactar con el PSOE había muerto ya el viejo dictador.
Gracias, en todo caso, a ti y a Julio, por las aportaciones.
¡Salud! y libertad para disfrutarla a todos.

Anónimo dixo...

Me vais a permitir alguna que otra precisión.
Para Anónimo 1, el que habla del PCG. El PSOE no estaba de vacaciones, simplemente no existía. Nadie ha dicho que Leopoldo fuese un mártir; era un hombre íntegro, que pasó lo suyo como bien explica Xulio García Bilbao. Muchos de esos hechos los oí de su propia boca.
Con respecto a lo de "glorioso", pues que quieres que te diga... Yo conocí a Waldino, a Carlos Barros, Carlos Núñez, Eduardo de Vulcano, y recuerdo un par de cenas en un mesón de Sárdoma, donde ellos nos informaban a nosotros de lo que se cocía en el gobierno de Arias Navarro, por algún canal de información que tenían en Madrid.
Para Anónimo 2, el que habla de Espárrago. Por decirlo finamente, tu comentario me parece inapropiado, y airear aquí un tema de su vida privada me parece inadecuado. Por lo que respecta a su trabajo en Pescanova, te diré que fue el primer Director de Márketing en la historia de la empresa y su trabajo fue ingente. Te diré también, que a las 3 de la tarde, a veces sin comer, nos montábamos en su 131 azul marino y recorriamos la provincia, así como parte de Ourense, Coruña y Lugo, buscando los emplazamientos de las antiguas Casas del Pueblo. En uno de esos viajes a Coruña, tuvimos la mala suerte de encontrarnos con un tal Paco Vázquez... y el resto es historia.
Para Marcos Andión. Me reafirmo en mi post anterior. El único contacto que nos señalaron desde Madrid era el de Paco Osorno. A Leopoldo lo conocí casi al mismo tiempo que Indalecio Tizón, y en cuanto a Fran, según me contó Espárrago, alguien en Madrid movió los hilos para que lo enviasen de profesor a la Escuela de Peritos, como tapadera a su labor de liberado; pero entre los cuatro gatos que éramos al principio, él no estaba.
Por último. Yo no he dicho que Gerardo González Martín militase en el PSOE, que no militó. Simplemente, era una persona que controlaba el ambiente político local de la época, y al que podías acudir siempre y era respetado por todo el mundo.
Gracias de nuevo por vuestra paciencia y atención.

Marcos Andión dixo...

Galopín, cuando relatas la "aparición" del PSOE en Vigo, tras citar algunos nombres, sigues diciendo: "Luego, aparece Manolo Espárrago después de un rocambolesco contacto con Beiras y... Gerardo González Martín, de aquella Director de Radio Popular...". Perdona, Galopín, que no te haya interpretado bien, pero el párrafo que transcribo de tu comentario dice lo que dice, aunque no quisieras decir lo que escribiste, o como lo escribiste. En fin, tampoco es tan grave.
Aprovecho para señalarte otra inexactitud: González Martín no era director de Radio Popular, sino Jefe de Informativos; el director se llamaba José Andrés Hernández.
Gracias, de nuevo, por la participación y las aportaciones.
¡Salud!

Anónimo dixo...

Galopin, prdoa por razons profesionais, coñozco si acaso mellor a Manolo Esparrago, que vostede, non vou entrar no que fixo en Pescanova, coñozco ben i de sobra, nada de nada, coñozco a todos vostedes i sinon queren sair mal parados na historia, é mellor que esten caladiños, revolvendo, sempre sale a relucir a verdadeira realidade, que afortunadamente moitos ó igoal que voltaire coñocemos, ainda que "pasamos" i non quisira xa entrar no eido chamado "cultural", ahi todo é fume.

Anónimo dixo...

Saudos de novo.

Señor Andión. No seu artigo, certamente cita a pertenza de Leopoldo a CNT, (¡faltaria mais!). O problema non é ise. O problema é que que vostede quere poñer o acento na sua pertenza o socialismo, (histórico, renovado ou mediopensionista, tanto da, todos agás o de Beiras, acabaron na "casa común"). Vostede está no seu dereito por suposto, de lembrar a etapa que queira de Leopoldo, pero salientar a sua breve pertenza o PSOE, non é precisamente facerlle un homenaxe.
O seu "homenaxe", paresce maís feito a medida de vostede mesmo , que de Leopoldo. E iso, non lle fai xustiza, porque íl falaba pestes da franquicia psoe.
E lembrar a Leopoldo como "un socialista", e, perdon, un aldraxe. Porque iso non é o mais salientable da sua traxectorial persoal nin politica. O certo e que o PsoE non existia. Non existiu durante os anos da dictadura. Os verdadeiros socialistas estaban en outros sitios. Pero iso, é igual, pois todos foron mais tarde ou mais cedo, chamados polos cantos de sirea. Tierno e o seu PSP foi comprado co pago da sua deuda eleitoral de 400000 pelas, e un cargo de alcalde. E de ahí saliu Bono, non o esquezamos. José Prat, e o seu Psoe (h), foi comprado por un posto de senador. A federacion de Partidos Socialistas, (agas Beiras), idem de idem, co entrismo de Barón. Tratabase daquela de encher de xente a franquicia chegada de Alemania.
Leopoldo estaba contra da mal chamada Lei de Memoria, porque a consideraba unha ley de ponto final pois non anula os xuizos sumarisimos. Como podia estar contento ao ver que o fillo do xuiz que lle xulgou, Lopez Pumpido, era Fiscal Xeral dos psoistas.

Marcos Andión dixo...

Vamos por partes: Lo primero que se observa en los comentarios de Voltaire y Xulio es algo muy común, por desgracia: son incapaces de leer y comprender lo leído.

VOLTAIRE: vuelves a disfrazarte de troll (si es que es un disfraz) para dar la vara con lo de "mi" partido. Como estás tan ofuscado no puedes date cuenta de que eres muy torpe en lo "descubrir" personalidades. No, pesado, no; no es "mi" partido, por mucho que tu incapacidad para el análisis te siga impulsando a "levantarme las faldas".
A lo mejor, tu incapacidad para entender lo que tan apresuradamente lees con esas gafas de "astuto descubridor de enmascarados" te sigue traicionando. El asunto se queda aquí: ni soy ni he sido nunca del PSOE (ni siquiera le he votado), ¿vale?, pesado.
Si tu crees que decir que, en 1974, aquí no había más socialistas del PSOE que Leopoldo y Paco Osorno es marcarse faroles históricos es que entiendes menos que una ostra de física cuántica. Pero ese es tu problema. En esa época, efectivamente, no había PSOE, hasta el punto de que en Galicia no pudo conformarse la Plataforma de Convergencia Democrática que impulsaba en España el PSOE de "Isidoro" (nombre de guerra de Felipe González), mientras se constituía, en marzo de 1975 en Viana do Castelo, la Xunta Democrática de Galicia, que impulsaba el PC, y donde se unían como oposición partidos como el incipiente MSG (eran cuatro), el PSP (en él militaban Bahillo y Jorge Parada, aunque no sé si en ese momento), la LCR (donde estaba Carlos Príncipe), entre otros, y, naturalmente, el PCG, cuyo secretario general, Santiago Álvarez, asistió a aquella reunión en el Hotel do Parque de Viana do Castelo. El resto de la oposición democrática de Galicia se organizaba en la llamada "Taboa de Forzas Políticas", que lideraba el PSG de Beiras y la UPG de Paco Rodríguez y Bautista Álvarez. La diferencia entre esas dos formaciones estribaba en que en la Xunta Democrática se integraban partidos, organizaciones sindicales y personas a título individual, como Valentín Paz Andrade, mientras que en la "Taboa" sólo se admitían organizaciones políticas. La primera reclamaba "Libertad, Amnistía y Estatuto de Autonomía", mientras que en la otra, la consigna era "Estatuto, núnca máis; Bases Constitucionáis". Efectivamente, ni el PSOE ni la UGT tenían significado alguno (aunque había algunos viejos militantes socialistas, como los citados, y la UGT carecía incluso de estructura como consecuencia de su decisión de combatir el Sindicato Vertical desde fuera, mientras que CC.OO. y USO se habían dedicado a "copar" las estructuras del sindicato franquista para destruirlo desde dentro.
¿Estás satisfecho, ya con esta referencia histórica más amplia y que no detallé en el post para no ser tan plasta como tú, y contando con la capacidad de entender que debo suponer a quienes leen esto?
¿Te consta (a mi también) que los comentarios que he borrado no tienen nada que ver con estar o no de acuerdo contigo?
Deja la vagancia para tu "trabajo" en tu blog; suscita en él los debates que pretendes suscitar equivocadamente aquí para luego colgarlos en todos los blogs que caen en tus manos, y vuelve a leer las normas de participación en VIGOBLOG, porque o no lo has hecho o te importan un bledo. Si tienes dos dedos de frente y los usas podremos seguir debatiendo aquí, coincidiendo o disintiendo, de acuerdo con esas normas. ¿Te parece?

XULIO: tu también debes leer con más cuidado, como te dije antes. Mi breve semblanza de Leopoldo no pone acento ninguno sobre su militancia socialista, sino que la cito como breve y como desalentadora para él. Su espíritu fue siempre libertario, me consta; tampoco hago ninguna apología de los psoes (renovado o histórico). Sólo he dicho algo que es cierto, sin poner ni el más mínimo énfasis en ello: que Leopoldo se integró en el PSOE de Felipe González, procedente del PSOE de Rodolfo Llopis, sin más intención que la cita histórica. ¿Tendré que repetirte que no pretendía hacer su historia, sino rendir un homenaje a un hombre bueno, honesto y coherente? Esa coherencia fue la que le hizo salirse de la asamblea del Tamberlik, en 1979, con la frase que cité y que revela hasta qué punto renegó de su breve pasado por el PSOE, al observar las maniobras que comenzaban ya a producirse allí.
Pero, a pesar de tu empecinamiento, ni yo ni tú disponemos de espacio suficiente como para recoger toda su biografía. Por lo que veo, o no sabes cómo, o no te ha dado la gana de pinchar el "enlace" con la página de "Memoria Libertaria" (que, como complemento, forma parte del artículo) donde se recogen los episodios de su vida que él mismo va relatando.
En todo lo demás, y aunque sigas sin darte cuenta, estamos más o menos de acuerdo, con algunas salvedades cronológicas y geográficas de escasa importancia.
¿Estás ahora satisfecho? Deja con sus cadenas tus fantasmas y no veas ataques donde sólo hay intención de síntesis, además de conformar un relato en el que se pretende poner en evidencia la incuria de esta ciudad que olvida a personas (sean de la adscripción poítica que sean) que forman parte de nuestra historia, como también de la de Valladolid o de la de Asturias.

Salud, tranquilidad y sentidiño, que a todos nos vienen bien.

Marcos Andión dixo...

Por cierto, ¿hay alguien más ahí?

Anónimo dixo...

Sólo podo decir que este post ha generado una educada discusión y sobre todo recuerdos interesantes, sobre todo en mi persona. Creo que todos tienen parte de razón y quiero pensar que en algunos no es interesada.

De los muchos recuerdos, vividos, me gustaría hacer unas breves puntualizaciones:

1º) Lo de la “Iniciativa Ciudadana” de Suso Costas, eso fue posterior. Antes “Giráldez” y el grupo de los “intelectuales” montaron desde el “Eligio” toda la parafernalia, y como bien dijo el primer anónimo, Manolo, con la ayuda de algunos periodistas, e incluso ese señor fue a dar una conferencia en el salón de actos del PSOE, calle del Príncipe, cuando era Secretario General de las Juventudes, Eduardo Gatón “O Abuelo” y Secretario General Comarcal, Pepe Torea.

2º) En la huelga del 72, uno de los que estuvo en las barricadas de los “Cuatro Caminos” o “Choróns” en el Calvario fue “Giráldez”, que de aquella era algo así como el “hijo político” de Leopoldo. En esa huelga la policía, a parte de golpear brutalmente en la barriga a una embarazada, mató a un chico que se había escondido en el garaje Avenida, el del “Cordobés”, que después ya se sabe lo que pasó con él…

3º) En esos años 70, igual que estaban algunos miembros del PSOE esparcidos por otras partes de España (Hervás, Pablo, Chiqui, Isidoro, Andrés, …) en Vigo, también, los había, aunque eran cuatro: Leopoldo, Vaquero, Osorio y Giráldez. Luego a partir del año 1973 se formó otro pequeño grupo con: Espárrago, Rosa Conde, … . Es verdad lo del boletín, que lo traía “Hervás”, se traducía y se imprimía clandestinamente en un sitio del que nunca se desconfiaría porque ese local dependía de una Institución (en este momento no estoy autorizado a decirlo). Igualmente no tengo autorización de las familias para decir en que casas nos reuníamos. En aquel entonces había otros grupos socialistas como el PSG, de este partido, años después, pasaron al PSOE, con “Panchulo” a la cabeza, varios de sus miembros. No obstante creo que todos deben reconocer que los que tuvimos verdaderamente la fuerza en la clandestinidad fuimos el PC y CCOO. La UGT y el PSOE, repito, eran cuatro, los que se le conocían.

4º) Soto, Torea, Bakelita, Julio Vázquez, Mucha, Francisco Javier, … y unos cuantos más entraron en política en el año 1976, cuando se abrió la sede de ese partido en el Cine Plata y la sede de organización para Galicia en el piso que tenía alquilado Modesto Pose en Santiago. Después llegaron a acuerdos con maestros y otros grupos políticos, incorporándose: Mata, Miguel Barros, … y de los otros partidos: Doro Piñeiro… (UG), Francisco Amadios “Panchulo”, Luis Ferreiro (hijo de Celso Emilio Ferreiro), … (PSG), y de otros, por ejemplo, Martín de Hijas, … Jorge Parada, Jesús Bahillo (que cuando entró exigió antigüedad del 75), … (que se pasaron con el profesor Tierno), …. y algún que otro comunista.

En fin la historia es larga y algunos la vivimos, aunque aún no fuese dentro de ese partido, si en las trincheras, respetando incluso a los que nos daban palos, porque sabíamos que eran unos simples mandados.

5º) Habláis de Waldino Varela, Carlos Barros, Carlos Núñez, Eduardo, …, pero os olvidáis de Carlos “El Negro”, Camilo Nogueira, Paco Bello, … y sobre todo de uno de los que empezaron y que era de los que iba a las reuniones, de noche, en el Monte Castro con gente de otros grupos, para intentar coordinar la acción. Este era Vaqueriza.

6º) En cuanto a lo de Radio Popular, de aquella en la calle García Barbón, he de decir que tiene razón el Sr. Marcos.

El Director, en aquella época, era José Ándres Hernández, además estaban: Gerardo González, Gerardo Rodríguez, Keka Merino, Jaime Cross, Enrique Gómez “Giráldez”, Manolo Yélamo, …, había también un chavalito, en silla de ruedas, que comentaba sobre baloncesto. Sobre Gerardo, y los demás, a excepción de “Giráldez”, podemos decir que comenzaron a conocer un poquito a fondo algunas cosas que hubo en la clandestinidad a partir de finales de 1975. Antes podían saber algo, muy poquito, por un cura (tampoco estoy autorizado a decir quién es) que a veces dejaba su piso de Serafín Avendaño para alguna reunión.

Otro día que tenga más tiempo, si cabe esa oportunidad, le diré a mi nieto que siga escribiendo algo.

Gracias por vuestra paciencia.
O Roxo

Marcos Andión dixo...

Lo de "Iniciativa Cidadá" no fue posterior. Precisamente fue el recurso judicial interpuesto por esa plataforma de debate ciudadana lo que estimó el juez para impedir el derribo de la cárcel, al amparo del por entonces llamado "Plan Especial de Edificios y Conjuntos a Conservar" (PEECC). Naturalmente, había otros posicionamientos coincidentes, pero la acción decisiva para conservar lo que hoy es el MARCO se debe a IC. Es lo que hay, con independencia de las jugadas cronológicas que puede producirnos la memoria. En todo caso, no me parece muy relevante quién fuese primero y quién después, porque lo cierto es que el rescate de la vieja cárcel fue resultado de diferentes posicionamientos e iniciativas. ¡Ah!, y la "Iniciativa Cidadá" no era una cosa de Costas, quien, como dije, fue sólo uno de los promotores; probablemente su actuación tenía más que ver con una forma de expresar su oposición a Soto que con otra cosa. Pero había otras personas que no es el momento de relacionar. Sólo una puntualización: a la última reunión de IC, una cena, asistió el ya alcalde de Vigo, Carlos Príncipe, que se mostró encantado de la "iniciativa" y pidió "más caña".

Marcos Andión dixo...

Lo que veo es que, además de no tener ninguna razón, Voltaire, careces de capacidad para darte cuenta de ello. O sea, que si sabes cosas de tus vecinos eres de su familia, ¿no?
Y tu despido (si no te lo estás inventando, que no lo sé) ¿no sería por plasta, aunque prefieras decir que fue por militancia?
Pareces del tipo paranoide que podría achacar a que es por haber "discrepado" si acabas totalmente borrado (despedido) de estos comentarios.
Insisto: eres un pesado con toda la fisonomía de un troll y, como sé que sabes, aquí preferimos no alimentar a esa raza. Además de más falso que un duro de plástico, porque en tu blog te presentas en masculino y por aquí andas diciendo que eres una jubilada.
Déjame en paz, a mi y a los que nos leen, y búscate otra diversión, si no quieres que te pase lo que te ha pasado en otros blogs en los que diste la lata hasta que te expulsaron drásticamente. ¿Vale?
FIN.

Pablo Eifonso dixo...

Grazas a todos pola vosa memoria e por ter a xenerosidade de compartila. Neste Vigo de vigueses distinguidos porque sí, está moi ben este exercizo da lembranza.
Unha soa puntialización -vai pola miña memoria- a "plataforma" que agrupaba aos nacionalistas, xunta co MCG, era o chamado Consello de Forzas Políticas Galegas (UPG, ANPG, PSG -Beiras-, PSDG -socialdemócrata galego?-)e non a "Táboa". Como anécdota contar que nesa época pre-transición, os berros nas manifestacións caracterizaban a cada "plataforma": se os da Xunta Democrática berraban Amnistía xeeeral ou "liiiibertá", os da UPG e AN-PG sobrepoñían "toootal", ou "Galiiicia ceibe, podeeer popular" e todos tan contentes.
A legalización do PCE coincidíu o mesmo día no que se celebraba unha marcha unitaria, penso, contra o proxecto de central nuclear de Xove, preto daquela localidade. A alegría pública dos peixes foi acalada por unha UPG que aportaba nesas marchas a maior parte dos seus efectivos (o entramado de organizacións cruzadas que constituían o autodenominado Movemento nacional-popular galego) que impedíu intervir no mitin final da marcha aos membros doutras organizacións. Tempos aqueles, afortunadamente pasados...

Anónimo dixo...

Ola Pablo. ¡Viva Galiza!.

Un pouco de história no día de hoxe.

A grande manifestación que se fixo en Vigo pedindo a Autonomía e o Estatuto, un Estatuto que non tivera o aldraxe no que algún político da época nos quería meter, tivo como escenario das reunión, para a súa organización, os locales do PSOE, na rúa Urzaíz -encima do cine Plata, e tiveron importante protagonismo, entre outros representantes de diferentes partidos, Carlos Barros, Torea, Rosa Conde, Giráldez e Soto. Entre outras cousas acordouse que a responsabilidades da seguridade desa manifestación a levase o PSOE, facéndose cargo dela Giráldez, tal e como se poden ver nas fotos da época, nos xornáis como Faro de Vigo onde aparece cun anorak verde e negro e co brazalete que o identificaba como responsable da seguridade.

Un paréntisis, que é feito de Kati Kastell, Rosa Conde, Tito Giráldez, Pepe Torea, …? (deste último sabía que deixara o PSOE, por discrepancias con Principe, e montara o PSR, pero perdinlle a pista fai tempo).

Sigamos. Abondando na historia poderíamos dicir que o Estatuto de Autonomía para Galicia, despois do importante impulso que lle deu a maxiva manifestación, arranxouse, pero tivo fases que sería convinte reseñar.
Quizás algunas destas cousa aín no se dixeran ou escribirán, por iso creo que xa vai sendo tempo de que algo se diga e recoñeza a laboura de quen fixo algo sexa da ideoloxia que fora.
Podíamos decir que neste proceso oubo dúas etapas diferenciada, na primeira corría as ideas por parte dos diferentes grupos, respostando o chamamento do presidente da Xunta preautonómica, Antonio Rosón, que había invitado a todolos grupos político incluindo os que non tiñan representación, das elecciós do 77, Tamén lle fixera invitación a todo os que tiveran algo que ver cá cultura, intelectuais, emigación e os que tiveran algo que dicir para este asunto, alí foron case que todos, incluso Celso Emilio Ferreiro que se presentara nas elecións para o senado con a Candidatura Democrática Galega, proposto polo PSG, e que nese momento xa militaba no PSOE, Montero ou Xesús Docampo que fora proposto polo MC.
Outra data a ter en conta e cando se designa o “grupo dos 16” co encargo de que estudiasen e sintetizasen tódolo material recollido, os anteproxectos presentados por o PCG, el PTG, el POG, el PSdeG-PSOE, el PG e AP, e elaboraran un proxecto de Estatuto. O “Grupo dos 16” concluiu ós sus traballos o 7 de abril de 1979. Este anteproxecto, foi estudiado pola Asamblea do Parlamento de Galiza, acordando en mayo do 1979 constituir unha Ponencia integrada por 9 parlamentarios: 6 da UCD, 2 do PSOE y 1 da CD ( Coalición Democrática, nome que había adoptado por entón AP) . A esta Ponencia encomendouselle redactar canto antes o anteproxecto final do Estatuto. Antes habían rechazado aceptar unha proposta do PSOE para asumir íntegro o anteproxecto do “Grupo dos 16”, pero a Asamblea limitouse a calificalo como “excelente instrumento de traballo”. Como se pode apreciar polo número de componentes da Ponencia a UCD non parecía sentirse segura sin reservarse para sí os dous tercios dos postos : 6 dun total de 9. O 25 de xuño de 1979 a Asamblea de Parlamentarios aprovou o proxecto por unanimidade, menos en dúa cousa: nas competencias penitenciaris e no tema de ubicar o Parlamento e a Xunta, incluso por este tema dimitiu Paco Vázquez como secretario xeral do PSOE o non prosperar a súa petición de lévalo para A Cruña.
Na segunda etapa, podemos apunta o 28 de xuño de 1979, cando o proxecto xa aprobado foi presentado o presidente das Cortes, coincidindo esta fecha có aniversario da aprobación por referéndum do Estatuto Gallego de 1936. Publicado no Boletín Oficial das Cortes o 20 de julio do mismo ano, remitido a Comisión Constitucional o día 4 de septiembre e aberto o prazo de presentación de enmendas que terminaría o 21 dese mesmo mes, nese breve periodo de tempo presentaronse 393 enmendas. O 25 de septiembre procedeuse a designar unha ponencia encargada de estudiar o proxecto. A Ponencia estaba formada por 13 membros da Comisión Constitucional e outros 13 designados pola Asamblea de Parlamentarios Galegos. Do total de estos 26 membros, 11 pertencían a UCD, 7 o PSOE, 3 a CD (antes AP), 1 a PCE, 1 a PNV, 1 a Minoría Catalana, 1 o Partido Socialista Andaluz e 1 o Grupo Mixto. A Ponencia elaborou un informe que foi publicado no Boletín Oficial das Cortes o 15 de novembroe de 1979. Hasta aquí, todo normal en canto a tramitación parlamentaria. Non obstante habería que reseñar que nos quixeron meter unha cadrada que trouxo consigo importantes movementos e enfrentamentos a ta que o final todo se solucionou grazas as presións dos galegos, a reacción frontalmente contraria das forzas más vivas do pobo galego, produxose a paralización na tramitación parlamentaria. Duas declaracións públicas do máis alto nivel teñen lugar a comenzos de 1980. Unha do presidente Adolfo Suárez e otra do líder máximo da oposición Felipe González, con motivo da moción de censura presentada polos socialistas o Gobierno, en ambalas dúas insinuabase a predisposición a buscar unha saida consensuada para o Estatuto galego. Isto trouxo consigo o chamado “Pacto do Hostal”, firmado o 29 de septiembre de 1980 e aprobado pola Asamblea do Parlamento Galego o 1 de octubre dese mesmo ano. Trámites legales polo medio, en sesión corriente celebrada o 22 de octubro, a Comisión Constitucional acordou reconsiderar os aspectos rectificados do proxecto de Estatuto, aprobandos nos términos acordados pola Asamblea de Parlamentarios de Galicia. Acordo que es publicou no Boletín Oficial das Cortes . O 29 de octubre, a Comisión Constitucional e a delegación de Parlamenterios de Galicia aproban por unanimidade as modificacións acordadas. Publicado no Boletín Oficial das Cortes o 4 de noviembre de 1980. O resto xa se sabe: un Real Decreto do 7 de novembro convoca o referendum de aprobación do Proyecto de Estatuto para o día 21 de diciembre do mesmo año. O texto refrendado polo pobo galego é ratificado polo Congreso dos Diputados o 17 de febrero de 1981. Un mes máis tarde é ratificado polo Senado. E promulgado como Ley Orgánica 1/1981, o 6 de abril. Sendo a xestación de este Estatuto, probablemente, a máis controvertida de toda España.

Marcos Andión dixo...

El profesor Xosé Luís Méndez Ferrín dedica su comentario de hoy en Faro de Vigo a la figura de Leopoldo García Ortega:

http://www.farodevigo.es/secciones/noticia.jsp?pRef=2008072500_5_245225__Opinion-Leopoldo-Garcia-Ortega

Pero, ¿no hay nadie más ahí?

Anónimo dixo...

Si que estamos eiqui, non todo é certo, pero ..............., Torea, respontado ó amigo, ten despacho profesional na avda. garcia barbón, onde estaba ó sibaris. O probre non di nada, cando as cousas non rodan, sempre tes un amigo na.........

Anónimo dixo...

Marcos. Excelente el artículo de Ferrín.

Anónimo "Viva Galiza". Gracía por la lección de historia, de algunas cosas de Vigo me acordaba, pero de las fechas y pasos del Estatuto, la verdad es que ya me había olvidadado. Ahora recuerdo cosas como si fuese ayer.

Este Blog se está convirtiendo en imprescindible. Son muy buenos algunos de los participantes anónimos y de los responsables del blog.

Juán. Yo digo: Viva un Estado Social y de Derecho, lo que vulgarmente se llama ESTADO DEL BIENESTAR.

Marcos Andión dixo...

Me dicen que (consideraciones personales y políticas aparte) Marínez Torea se encuentra enfermo desde hace algún tiempo y, por ello, retirado de muchas cosas.

Anónimo dixo...

Parece que los demás habitantes de ésta ciudad, excepto esos "cuatro", no hicieron ní participaron en traer la democracia al Estado español. Claro, que hicieron y mucho, como se hacen la cosas bien. Pero los "cuatro" oportunistas de siempre, que además no tienen vergüenza, ni nada que perder, son los que se autoproclaman lideres y en aquel tiempo, el que mas chillaba, era el mejor -según él- el pueblo en general, fué ese gran artífice,pero que desgraciadamente ahora y a la vista de lo que hay, está cansado. Unha lembranza, pra todos os que fixeron posibel a democracia.

Anónimo dixo...

Marcos y Voltaire, xq se llevan tan mal. Falar non ten cancelas y creo que hay libertad de expresión, excepto en algunos ambitos de la administración.

Anónimo dixo...

Soy un habitual, sólo lector, de este blog. Hoy paricipo. El motivo es una breve reflexión sobre este último comentario.

Siento mucho lo de D. Leopoldo García Ortega y agradezco la lucha de los demás, que seguro han sido muchos más de los nombrados.

La mayoría del pueblo va hacia donde les llevan, es por ello que necesitan "conductores". Por esto, en parte, es por lo que yo tengo cierta incertidumbre sobre la justicia del comentario.

Creo que todo lo que se ha escrito era necesario y se ve en el insólito iterés a tenor de las participaciones.

Las vivencias expresadas se entiende que pretenden ilustrar lo más rigurosamente posible los hechos y los tiempos. Ahora bien, el tema no consiste en permanecer anclado a él, en considerar las informaciones como las últimas palabras, sino que habrá otras vivencias por resaltar y de las que, también, podremos nutrirnos superando estas dialécticas que no aportan mas datos y que tienden a confundir al lector o llevarlo por los caminos del silogismo de la carencia.

Todos los que hayan vivido algo que lo relaten, porque el conjunto de esos algos hacen un gran algo.

Anónimo dixo...

Claro, que hemos vivido mucho y muchos, pero era nuestro deber y obligación como ciudadanos. Aqui y ahora, hay muchisima gente en el Psoe, que Franco a su lado, era de izquierdas. Otros dijeron y dicen mentiras, sobre su pasado, que ra fascista, pero para eso estamos en democracia. Allá cada uno con su conciencia. Vigo, es un aldea grande y nos conocemos todos y sabemos cada uno del pie que cojea.

Anónimo dixo...

Canta xentiña, morreu en Galicia, nos últimos anos, bos é xenerosos, sin reconocemento algun. Unha lembranza pra ELES.

Anónimo dixo...

En la medida de mis posibilidades, y teniendo en cuenta que la memoria no es eterna, intentaré contestar algunas preguntas de las formuladas por distintos comentaristas sobre el "paradero" actual de algunos de los personajes más destacados en Vigo durante el período d la clandestinidad. De lo que he vivido, sé o recuerdo puedo informarles que:

Rosa Conde, que había sido "captada" por Manolo Esparrago en la Playa de Samil (1973-74), ejerce como enfermera en POVISA, sigue en el PSOE y su última responsabilidad orgánica data de la gestora.

Pepe Martínez Torea, Estuvo mal, fue operado, se encuentra mejor, ejerce como abogado en el despacho de su hijo, Oscar Martínez, en la calle García Barbón. Se dió de baja en el PSOE, por discrepancias con la dirección del momento (1998), poco después de que Manolo Soto, María Arán y Paco Santomé se fuesen para formar Progresistas Vigueses que competiría contra Carlos Príncipe-PSOE en las elecciones municipales que le costaron la alcaldía a este último. Pepe Torea nunca quiso participar de ese proyecto de Manoel Soto y montó el PSR (partido de tinte republicano, a la izquierda del actual PSOE y de ámbito estatal). Se habla en la actualidad de cierto interés de miembros del partido de Rosa Díez por entablar conversaciones con el PSR.

Tito Giráldez, siempre tuvo un "ramalazo de ecologísta", montó el grupo ecologísta GECMA en el año 1979. Desde los años ochenta arrastra una mala salud de hierro que incluso le afectó a la vista, pero sigue, aunque hace algún tiempo que no lo veo, luchando en el campo del medio ambiente. Está un poco apartado de la política activa orgánica, pero junto con Rosa Conde y Manolo Esparrago son los únicos de la época que siguen afiliados.

Manolo Esparrago, después de jubilarse en PESCANOVA se refugió en Moaña y sigue su lucha particular, a pesar de sus achaques, contra el Puerto Exterior de A Coruña.

Vaquero, dejó el PSOE cuando lo hicieron Leopoldo y Osorno, sigue como ingeniero de Citroën pero ahora en Madrid.

Paco Osorno, dejó el partido, como ya hemos dicho con Leopoldo y un pequeño grupo, a raíz de la "jugada" de Soto, a través de Javier Pedrido, en la UGT. Ahora jubilado de Citroën se trasladó al norte de la provincia. Es otro que hace algún tiempo que no veo.

Isidoro Gracia (aunque más reciente desarrollo cierta labor a finales de los 70 formando equipo con los anteriores), sigue en el partido, jubilado de Citroën, se trasladó a Mondariz.

Kati Kastell, apareció en los 70 (quiero recordar 74-75) y desapareció muy rápido, se le perdió la pista hace años. Por lo menos desde la gente que estamos en CCOO. No se si vive.

Bakelita, dejó el partido al igual que su hermano el abogado Francisco Javier, me dijeron que vive por Trav. de Vigo.

Jesús Bahillo (hombre reciente exigió antigüedad del 75), en la actualidad es el Director del Club Financiero.

Mucha, que se había hecho famosa a raíz de los problemas de la fábrica de sebos, llegó a ser senadora y falleció hace poco tiempo.

Después de esto me gustaría decir que una persona muy significativa en la clandestinidad fue Vaqueriza (CCOO), pasó los últimos años como funcionario en Zona Franca. Ahora está jubilado. Este hombre junto con Waldino Varela, Jaun Benavides, Isidro Gómez, Xesús, Xaniño, González Andrade, Ramón González, Xosé Anxo García y otros un tanto más radicales como: Hierro, Abelardo, Moncho, Anxo, Pousada, Etc., protagonizaban la lucha antifranquista desde el PCE, CCOO, XXCC, OO, MS, PSG o PSOE, entre otros, desde 1968 -dicen unos- y desde 1971, dicen otros y es lo que yo he vivido y recuerdo. Unos hemos elegido la lucha desde dentro, haciéndolo desde las elecciones a enlaces y jurados de empresa y desde dentro del sindicato vertical, mientras los citados Leopoldo, Osorno, Vaquero, Giráldez, .... eligieron la clandestinidad pura y operaban de otras formas, aunque participaba alguno en las citadas reuniones de coordinación del Castro.

Por último creo conveniente no olvidarme de Moncho Reboiras, Xil Araujo, Randulfe, Elvira Landin, Álvarez Gándara, Alejandro López, Ribeiro Alonso, García Méndez, Duarte, Chaves, Manolo Pousa, Pio Moa, Antonio y Xosé Cameselle, Xulio Villot, ... . Así como de mujeres que dieron la cara como: Mara que trabajaba en Álvarez; Pilar que trabajaba en Dreslock; Loli Miguez que vivía en Coia y trabajaba en la Artística; Aurora Pereira que trabajaba en la Metalúrgica; Pilar Novoa y otras muchas que me olvido de su nombre en este momento, como aquella luchadora, compañera de Tito Giráldez y demás participantes de la manifestación del Calvario, que la mazaron a palos en ese barrio.
Creo que con estos nombres y los que salieron en otros comentarios que me anteceden, completa, bastante ajustadamente, la lista de las personas que han participado en Vigo contra la dictadura de Franco.

Marcos Andión dixo...

Gracias, último Anónimo, por la relación, que puede refrescar algunas memorias. Pero no podía imaginar que una simple necrología, con algo de nostalgia, diera para que se exigiera la relación exhaustiva de quienes estuvieron, organizados o no, en la lucha antifranquista.
Además de los que citas hubo otros, pero no hay manera de citarlos a todos, ni ese era el objetivo del post, aunque creo que no faltará quien los relacione, o quien se crea obligado a denostar a unos y santificar a otros.
Ya ves que cualquier relación es injusta con los que no aparecen en ella, como la historia misma lo es.
Salud, y gracias, de nuevo.

Anónimo dixo...

Bueno Marcos, ya algo dijiste, hombre, para decir lo que dijo, éste bueno sr. -que le hago, mayor, por lo cual le perdono- es mejor estar callado y menos manipulando fechasy detalles, asi como comparando personas, que ojala, algunos imitaran, pero no meta en el mismo saco al Psoe. Por favor. Perdón y Gracias.

Anónimo dixo...

Bueno, como soy persona que trato de ser honesta conmigo mismo, no puedo aguantar más y voy a decir cosas, por las que de antemano pido perdón, pues no está en mi ánimo ofender ní herir la sensibilidad de nadie. Leo una vez más a una persona en el "Faro", hablando del finado de D. Leopoldo en paz descanse, persona que al ir siendo mayor y no tener "curriculum", tiene que ampararse en los fallecidos, como la mayoria de todos los que presumen de izquierdas. Aviso se que son todos muy galeguistas, con dinero y cobrando bien. Una pregunta, D. Leopoldo, fué muy buena persona, etc., como otros tantos de miles de personas que se asentaron en nuestra tierra buscando algo mejor, pues bien como tolero, toda la corruptela del Psoe, en sus inicios, donde él militó y que con su gran experiencia y sabiduria, deberia saber, quienes eran los Soto, Panchulo, Aran, etc. etc., la vida se mide por los hechos y las nostalgias, entran cuando llegamos a la madurez y no hicimos lo que debieramos, queriendo por otra parte ser"buenos", pues no, la historia, está ahí y hay que respetarla, pues siempre lo mismo, mentira sobre mentira y más en ésta parroquia grande de Lavadores. Perdón.

Anónimo dixo...

Redondela de Galicia y demás lectores que se puedan sentir ofendidos, seguramente de los que no hemos vivido juntos esos años. Mi intención es la de colaborar con lo que he vivido en un corto espacio de tiempo, ya he dicho que mi participación se limita simplemente a partir de 1971. Sé que antes han estado otros muchos y que si no fuese por ellos posiblemente no estaríamos nosotros. Por ello pido el más humilde de los perdones, por hablar sólo de los que recuerdo, hay otros que tengo la imagen pero no recuerdo los nombres. Perdon pero no me gusta hablar de oidas por eso sólo hablo de lo que he vivido o recuerdo. Un saludo y felicidades por esta iniciatova.

Anónimo dixo...

Algunos datos para completar.

La clandestinidad del PSOE dura desde 1939 a 1977. En 1974 en Francia se elige a Felipe González secretario general durante el que fue el 26 congreso del partido socialista. Puesto que ocuparía hasta 1997. Y al que, desde Vigo, asistió “”Julián” Francisco López Peña


Felipe González ejercer la libertad de expresión y manifestación, en 1971 llegó a ser detenido por su participación en una manifestación contraria al régimen.


Me gustaría hacer constar, simplemente por hacer honor a la historia, de forma breve, algunos datos. Al morir Franco, hay diferencias en el "bunker", entre figuras como Blas Piñar, y políticos veteranos de la dictadura que estaban convencidos de la necesidad del cambio, este era el caso de Fraga o Areilza, y jóvenes que no habían vivido la guerra civil y que iban a desempeñar un papel clave en la transición. Adolfo Suárez será la figura clave en este grupo. Dentro de las fuerzas de oposición podemos decir que: La derecha liberal era muy débil y se agrupaba en torno a figuras como Ruiz Gimenez y Gil Robles o los partidarios de Juan de Borbón, padre del monarca. Entre los nacionalistas hay que destacar la aparición de Convergència Democràtica de Catalunya dirigida por Jordi Pujol y en el País Vasco, el Partido Nacionalista Vasco y en la izquierda sobresalía el Partido Comunista de España, dirigido por Santiago Carrillo, el partido más organizado y activo al acabar la dictadura

Anónimo dixo...

JOSÉ RAMÓN – LUGO

Me he enterado de la muerte de Leopoldo leyendo en este blog. Lo siento muchísimo y desde aquí quiero hacer llegar mis condolencias a su familia y amigos-compañeros.
Conocí a Leopoldo a través de Giráldez, cuando este último me seleccionó para el servicio de seguridad de la manifestación pro Estatuto. En aquella ocasión me presentó a Leopoldo, un hombre, que recuerdo, extrovertido y locuaz –en el sentido de expresarse con facilidad y elegancia-, al que Tito Giráldez y Sergio de Dios le reprochaban constantemente el ser tan confiado y la falta de control sobre algunos grupos organizados, como era el caso de Soto, los Pedrido, etc. (Leopoldo perdió su opción a ser candidato a la alcaldía de Vigo él solito, por no hacer caso de sus colaboradores más cercanos. Por eso Soto y Xavier Pedrido se aprovecharon de la situación).
En aquel entonces vivía, yo, en Vigo, en el barrio de Casablanca, y ejercía como profesor en un colegio privado – a parte de ayudar a mi padre en su negocio de la Travesía de Vigo – y aún así tenía tiempo para echar una mano en el sindicato – primero en Urzáiz, después en el cine Santiago de Vigo y luego al principio de Travesía de Vigo-, después aprobé las oposiciones y me trasladé a un instituto de Lugo, donde me jubilé.
Desde hace mucho tiempo le perdí la pista a aquellos luchadores y excelentes personas. Si alguno de ellos lee este comentario le rogaría se pusiesen en contacto conmigo, mi dirección de Lugo es la misma de cuando hice mi traslado de Vigo. Ya la saben.

Anónimo dixo...

Sí te recordamos mucho José Ramón, que gracias al partido y al sindicato, aprobaste las oposiciones. La seguridad en esa manifestación, fué obra de todos los que unieron sus manos é hicimos un cordón, eso si, todos eramos de izquierdas, los del Psoe, lo dudo. No digamos chorradas.Hay cosas que cuando uno vive y es joven, son dificiles de que algunos traten de manipular.

claudioataturk dixo...

Nadie habla de Xosé Carlos Abal, Paco García,Doña Juanita y otros componentes de la Asociación Vecinal Vigo- Oeste, formada por ciudadanos vigueses con criterio y valor que lucharon en la transición por nada a cambio.
A Indalecio Tizón lo conocí cuando el Estatuto Dos 16 y doy fé de su compromiso politico con Galicia, igual que Camilo Nogueira,Anxo Guerreiro y otros, sin ver más color o diferencia que el azul celeste que defendíamos.
Salud y saludos oara todos ellos y para los que con diferencias, como debe ser, os manifestais en estos blogs.
Ataturk.