Usted no sabe con quien está hablando, oiga! (2)

María Méndez deu o espectáculo en Príncipe. O seu ataque de nervios diante dun policía que cumpría co seu deber, foi tan sinceiro como descontrolado: desesperada ao constatar que a súa autoridade non é absoluta, senon que está perfectamente modulada pola legalidade e a racional distribución de atribucións e competencias na administración pública.
La Voz de Galica dá hoxe unha versión interesada e unilateral do que ocorreu en Príncipe, que moitos puideron ver en directo e que aquí en VB xa adiantamos o venres. Pesie ao que alí se recolle, outras fontes apuntan claramente aque a policía local, esta vez si, cumpríu co seu deber. A performance montada por Médicos do Mundo carecía de autorización para instalarse en Príncipe. E María Méndez non ten competencia ningunha para outorgala, por máis que fose coñecedora ou mesmo organizadora da mesma. Tal autorización ten un procedemento establecido, a través do departamento municipal de Seguridade, no que non se inclúe a posibilidade dun permiso verbal ou persoal dunha concelleira, por máis que berre na rúa e trate de impoñer o seu criterio coas típicas advertencias tipo "non sabe con quen está falando". Ao parecer, foron comerciantes do Príncipe os que deron o aviso á policía local, cando Médicos do Mundo representaban unha especie de reality para concienciar sobre a problemática da drogadición. E a Policía actuou perfectamente acorde co regulamento, que non inclúe entender que ocupa algún lugar na cadea de mando a primeira concelleira que, sen identificarse debidamente, ordee a berros que se retiren, que alí manda ela.
Pero se patético é o de María Méndez, patético é que outro concelleiro, este si con competencias na seguridade municipal, entenda que a forma de dirixirse á policía local é a través do teléfono móbil dunha compañeira de Corporación fóra de si. Semella descoñecer que el é o primeiro que debe respectar a cadea de mando e os medios establecidos para a comunicación regulamentaria. Se quería realmente dar unha orde á Policía e non só tranquilizar e quedar ben coa Méndez, unha soa chamada á xefatura houbera sido suficiente, regulamentaria e efectiva.
Nesta cadea de descoñecemento dun sistema baseado no respecto de todos ás normas e regras establecidas, a intervención do tenente Domínguez (o que faltaba) colocouse na mesma liña despendolada: esixíu a Xulio Calviño castigo inmediato e exemplar ao policía que ousara negarse a obedecer ordes de María Méndez. Nada menos que situou o incidente no máis alto lugar dunha crise do bigoberno, de non escarmentar debidamente ao protagonista involuntario da movida da Méndez.
Se as actuacións de Méndez e Domínguez poñen de manifesto a súa escasa vocación de servizo público e o seu descoñecemento do entramado normativo que dá sentido á acción de policía das administracións públicas, e a súa ignorancia verbo da prevalencia dos principios de legalidade e competencia entre distintos niveis da administración, pior case resulta a actitude do goberno municipal, prestándose a abrir un expediente disciplinario (aínda que só sexa no seu primeiro nivel de dilixencias previas), sabendo que actúa exclusivamente por presión irracional do seu socio de goberno, incapaz de comprender que o poder entregado polos cidadáns está modulado polo imperio da lei.

Incompetencia e autoritarismo mesturado cunha boa dose de chantaxe. Un espectáculo á vista de tódolos cidadáns que ateigabamos ese día a rúa do Príncipe. Un espectáculo que, os que a coñecen e a sofren, saben que non é unha reacción excepcional nesta personaxe.