Reabrió sus puertas el Museo del Mar (obra del arquitecto Aldo Rossi y contribución de César Portela). Reabrió con unos fondos (bastante procedentes del fondo de no se sabe bien qué lugar) raquíticos que nos pretenden mostrar la actividad pesquera de la ciudad. Esta ciudad, incluso en los estercoleros industriales pueden encontrarse mejores 'fondos' de esa milenaria actividad. Sí, patético y pobre el contenido de dicha muestra. Eso sí, el montaje grandilocuente, y en la planta sótano muy agobiante, debió costar lo suyo (por no decir lo nuestro).Una gran de escultura de Leiro situada en un espacio acogotador que impedía el contemplarla en su totalidad. ¡Toda una política museística!
En el espigón, dentro del garito que lo preside, hay un acuario algo inferior a muchos de los que en domicilios particulares existen en la ciudad ¡de verdad!: 3 rayas, media docena de rapantes, ocho estrellas de mar, 7 erizos, un bogavante, un pulpo y algo más de kilo y medio de fanecas deambulan detrás de unos cristales que por su mala fabricación distorsionan la visión produciendo una mareante sensación.
Ayer hacía una mañana espléndida. Samil y alredores a tope. En el Museo del mar siete personas. Pasen y vean; es lo que hay.
Publicacións
11 comentarios:
Confiemos en que esto sea solo el principio ya que el lugar y el tema presentan grandes posibilidades.
De todo lo que llevaron de la etea de Vigo ¿no había nada aprovechable?
Se lo llevaron los militares a Ferrol y a otros lugares a pesar de sacar también una buena millonada por el lugar...
Los que lloran por la vuelta del ungüentario ya tienen algo más para solicitar
Bueno muller, xa mellorará, nesteblog hai un fatalismo de carallo
Xos:
Cualquier ciudad europea de allende los Pirineos, con un pasado tan amplio como el de esta ciudad, tiene por sus edificios históricos un respeto del cual aquí carecemos. Y en cuanto a la política cultural que en Vigo venimos soportando diré que no es para echar cohetes. Lo de fatalismo en este blog... posiblemente tengas razón. Pero ¿no es fatalismo la suerte que han tenido numerosos edificios de referencia histórica que en las últimas décadas han sido demolidos o han sufrido estridentes 'alargamientos'?
Pronto abrirán al mar el centro comercial A Laxe. Y el casco histórico 'barrio marinero' quedará un poco más tierra adentro. ¿Para celebrar, tal vez?
Ud. mismo.
Esa actitud de crítica facilona malamente ayuda a nada. El Museo del Mar es más que digno, sobre todo porque ha tenido que arrancar con diferentes líos administrativos. Cambia las gafas con las que lo miras y quizás tu opinión cambie. Sé un poco más positiva.
Seino, e tes razón, non digo que non, pero se abre un museo do mar, será a primeira vez que en Vigo, como nas cidades europeas, abre un museo en profunda relación coa historia da cidade e de Galicia, e sobre algo realmente interesante e con moito potencial. Se cadra non é agora o mellor que se podía facer, pero hai que darlle tempo, que os museos tamén medran e melloran, teñen infancia, xuventude e madurez. Hai en Galicia moita historia do mar para que este centro, con tempo, se convirta nalgo de que estar orgullosos. Paciencia, dálle unha oportunidade.
E si, a destrucción de Vigo non ten parangón en ningún sitio de Europa, probablemente, pero xa está feito. (Claro que haberá que estar atentos ao que pase coa fábrica de Alfageme e máis cousas)
Comprendo que este Blog é crítico e por iso o vexo, para ver opinións críticas. E felicítovos por ese traballo, pero non todo é nagativo. Por exemplo, Vigo ten unha oferta teatral que non tiña antes, ahí están o Ensalle e o Arte Livre. O Marco se quitara o de Museo, pois non estaría mal... se potenciaran Castrelos
Saúdos
O Museo do Mar comezou mal. Se cadra, o único bo do proceso de constitución deste Museo é a existencia dunha dirección que nos consta competente e ilusionada e que loita dende hai anos contra os elementos para poder abrir en condicións dignas.
Unha longa historia que comeza coa dramática confusión sobre os seus promotores: primeiro a Xunta de Galicia que logo ¡abandona! e pásallo ao Consorcio da Zona Franca, para hai un ano, pasarllo de novo á Xunta de Galicia. Unha "rehabilitación" dunha vella edificación industrial que en teoría asina Aldo Rosi, que en teoría mantén a preexistencia pero que, en realidade, destroza César Por-tela para finalmente, non servir ao seu uso museístico e ter que afrontarse unha millonaria reforma unha vez "inaugurado" por primeira vez o Museo. Un inicio de obra que destrozou parte dun xacemento arqueolóxico ao parecer importantísimo ao continuarse as obras a toda présa (ata que foron paralizadas pola Administración cando xa se destruíran partes importantes dos restos históricos) cando se decataron que aparecían evidentes restos da existencia de, canto menos, un castro en bo estado de conservación (algunha vez terá que contar Por-tela a súa actuación neste tema).
Un museo que se inicia -outra vez- sen colección e sen máis cartos que aqueles necesarios para un funcionamento corrente do mínimo persoal contratado durante anos. No que, finalmente, se opta por contratar conxuntamente proxecto museístico, museográfico e montaxe, equivocación que agora se paga e que parece o condicionante principal (ademais do propio edificio) do que agora vemos.
Estou de acordo con que debemos alegrarnos da nova da re-apertura e considerala como o punto de arrinque do proxecto museolóxico e da exposición permanente máis redondeada. Pero é bo que critiquemos o proxecto de Empty (a empresa gañadora no seu día do concurso "chave en man" que se convocara). Algo non funciona: nun país rodeado de mar por todas partes, que ten na súa orixe e desenvolvemento no mar, non pode amosarse sen unha parte consistente da colección ben exposta. E no que vimos, hai moito metacrilato, moito texto e moita, moita frialdade. A relación do visitante co exposto trasluce unha distancia que, posiblemente, teña a súa orixe na propia distancia da empresa que montou co propio contorno "afectivo". Ademais, non hai escala: teitos moi altos que non teñen un límite para o espectador, ao que lle pode parecer que camiña por un lego iluminado. Pezas posiblemente moi importantes, desprovistas por completo de calquera emoción... como esas caras de telediario cando nos contan co mesmo hierático sonriso a morte de nenos esfameados en Nixeria e a lesión dun futbolista.
Hai moito traballo por facer agora para facer desta institución un auténtico museo: o principal: convertilo nun instrumento de catalogación, conservación, restauración e difusión do patrimonio marítimo de Galicia. Isto significa non meterse en alharacas mediáticas e aprobar e dotar económicamente un amplo programa de investigación que, entre outras cousas, permita fuxir do mero coleccionismo.
O labor de localización, investigación, catalogación, protección e rescate do patrimonio en perigo debera ser o elemento vertebrador da actividade do Museo, freando a dramática perda diaria de, por exemplo, boa parte do patrimonio documental que se destrúe ao mesmo tempo cós propios edificios e empresas que restan da actividade industrial histórica relacionada co mar.
Hai que crear almacén, un gran almacén que sexa a caixa forte do tesouro que se nos esvae e que ten que ser a base dunha colección que -aínda estamos a tempo- pode ser absolutamente singular no mundo.
Facer un Museo activo debe significar tamén a de servir á recuperación do patrimonio inmaterial vinculado co mar e a posta en valor do importantísimo patrimonio antropolóxico e etnolóxico de Galicia.
Ninguén pode imaxinarse este Museo se non hai un lugar para as embarcacións tradicionais, que representan un caso único no mundo en variedade e singularidade.
NInguén pode imaxinarse este Museo sen que estea no Mar, coidado e musealizado esa xoia salvada de miragre que nos amosa as duras condicións de traballo dos nosos mariñeiros no Gran Sol: o Bernardo Alfageme, relicto dun tempo no que Galicia foi case só suor de traballadores en condicións límite....
Tantas cousas!
Esperemos que a Consellería de Cultura non se deixe levar por planteamentos cativos e electoraleiros. Démoslles tempo, pero non esquezamos advertir, fundamentadamente, das cousas que nonos gustan.
Vigo, empieza a pagar... si observamos, un mapa antiguo observaremos, que Bouzas está escrito en letras grandes, Bueu, Rande y Redondela igual. Dejo a la opinión de vds. los comentarios, por los cuales se pueden sacar las conclusiones.
por más que pienso no consigo entender por dónde va el último comentario
¿Y donaciones o préstamos por parte de particulares? Parte de la historia de Vigo está en sus manos
Unha sociedade que inaugura un museo coa acartonada e baleira serie de discursos coa que se abriu este, e conta coa variedade de lambecús e traseiros postos á labor como á que estivo presente na inauguración deste, ten moi lonxe establecer un positivo diálogo co seu pasado.
E non son negativo, tampouco é tanta a xente que habería que mandar cara ás súas casiñas.
Publicar un comentario