IX ÉPOCA

27.1.11

Interrogantes (I)

Empiezo a escuchar con cierta frecuencia «me siento desconcertad@». Mariano Rajoy no haciendo nada puede ganar las elecciones; Silvio Berlusconi haciendo de todo también las ganará; más cerca: Corina Porro convirtiendo la zona portuaria en un parque infantil puede ganar las elecciones; Abel Caballero inaugurando aceras con orquestinas puede... Santi Domínguez haciendo un nuevo casco histórico... (dejo para otro capítulo a los incombustibles Julio Fernández Gayoso y su escudero Guillermo Brea). Es como si las leyes de la naturaleza se hubiesen descompuesto. La naturaleza no tiene ley alguna; es algo que podría ser. Sabemos que algo va mal y ello nos desconcierta.

Tal vez no hayamos aún reparado en que el de la 'fragilidad' y la 'dudabilidad' son caminos que nos pueden aportar ese mínimo de eficacia social que tanto echamos en falta en los autores antes citados. Las gruesas maromas se confeccionan con hilos de cáñamo trenzados.

También me siento desconcertada. ¿Será una buena señal? Seguro que sí. Túnez, Egipto... estaban muy desconcertados ante sus rancios gobiernos autocráticos, y desde su fragilidad han doblegado rígidas dictaduras.

A pesar del fango imperante siento un frágil rumor de aguas claras ¿de dónde procederá? Afinemos el oído, y como dice nuestro poeta —de Oroza hablo— «hay elegancia en la derrota».

(Quizás publicando poco y malo —porque mucho y bueno ya lo hemos venido haciendo estos largos cinco años y... nada— estemos dejando espacio para que se produzca esa atenta escucha que nos permita sanear la gestión de esta hermosa ciudad).

8 comentarios:

ines dixo...

Raquel, el desconcierto es general. A veces pienso si con todo lo que está pasando, estuviera gobernando la derecha? Estaríamos todos en la calle, ¿No? Sospechaba lo de los sindicatos entregados, pero esto ya es incomprensible.

Ahora mismo, no importa lo que haga la "oposición" el gobierno caerá por desencanto.

ines dixo...

Respecto a lo que está ocurriendo en el MAGREB, esto se va a extender, supongo, por todos los países. Cuando a los pueblos les quitan "su dignidad" más pronto o más tarde tienen que levantarse. Ahora vamos a ver lo que las "grandes potencias" con intereses allí van a PERMITIR...

Y nosotros a seguir con nuestro desconcierto... Bueno, me voy a inaugurar una planta que tengo en el balcón,
Un bico

ines dixo...

Ahhhhhhh, hoxe como estou de folga, aproveito para darvos unha "primicia" que non esá nin non papeis de Wiki leaks. De momento é un segredo pero fágovos un adianto:

VAI PRESENTARSE PARA AS MUNICIPAIS "UN HEROE LOCAL"

Até ahi podo dicir...

Anónimo dixo...

Creo que hay políticos en la ciudad que están apostando por la verdadera alternativa. No hace falta tanta crítica en este blog sin fuentes fiables.

Raquel López dixo...

Y ahora Yemen. Tal vez pronto Italia...

Nuestras fuentes son modestas, pero son. Lo que hay en la ciudad bien se ve: basta con mirar bajo algunos toldos puestos muy para la ocasión.

Raquel López dixo...

Inés, estamos de acordo.
Grazas

a vida non se vende dixo...

A única explicación de que a dereita estea gañando puntos en Europa é o medo e conservadurismo sobrevenido repentinamente dun sector bastante ámplo da sociedade que tocou o ceo co moi recente punto álxido da burbulla inmobiliaria e agora pensa que a loucura da fuxida cara adiante da destrución e o crecemento sen límites que patrocina case sen formulalo a dereita ten algún sentido. Isto, obrigatoriamente ten que ser algo moi temporal e, ou imos cara a un militarismo descarado de opresión do terceiro mundo e do débil en xeral, ou teñen que impoñerse as posicións razoables, lóxicas, contundentes numéricamente do igualitarismo, as solucións participativas e o respecto obrigado á nai terra. Non digo que a vitoria sexa inmediata, queda moito moito ata que a xente se conciencie do necesario traballo que conlevan as solucións colectivas, pero si estou seguro que é inevitable, ou iso ou a autoextinción, eu non penso nunca poñerme nesa posición, por imperativo vital. Ánimo.

Raquel Lopez dixo...

Se agradece el ánimo.
Más que una 'única explicación' ¿no será que disponemos de muchas explicaciones apenas compartidas? Es decir, lo que nos (cada vez somos más) desconcierta es la cantidad de explicaciones y el poco consenso que éstas (algunas) logran. No es tanto el resultado del análisis como los métodos y herramientas para acometerlo lo que realmente necesitamos consensuar.
¿Cómo y desde dónde se diseñan las 'soluciones colectivas'? (de visionarios ya estamos servidos) ¿con herramientas individuales? parece que no funciona. Y, entre la 'solución' a los conflictos sociales y la autoextinción... seguro que queda un amplio 'valle de lágrimas' (con sus remansos de paz) por recorrer. Quizá el desconcierto provenga de que no hay manera de olvidar que somos 'hijos' de la tierra y a la tierra, irremisiblemente hemos de retornar.
Lo de la 'burbuja' es demasiado banal; la angustia de nuestra época tiene un registro temporal mucho más amplio. Nuestra época cuando menos nació con la iluminación pública (¿principios del XX?); contemplar periodos más cortos sería pecar de etnocentrismo.