IX ÉPOCA

2.9.09

Gritos y susurros en el CGAC


El Centro Galego de Arte Contemporánea necesita cubrir la plaza de director/a; plaza que se haya vacante tras el cese fulminante, después de las elecciones autonómicas, de su director Manuel Olveira.
Para cubrir esta plaza se ha convocado a un jurado que elegirá entre los candidatos a la persona más idónea.
En en E-norte.org se está librando una batalla digna de de los tiempos más oscuros de la humanidad. El echarle un vistazo puede ilustrarnos de cómo la violencia más ramplona sigue instalada en nuestra sociedad. (Décadas de dictadura han dejado estos posos ¡no es prehistoria, es historia recientita! y algunos de sus insignes figurantes siguen dándonos mítines: Manuel Fraga Iribarne, Meilán Gil...).
Un poco de cordura, señores y señoras comentaristas de E-norte.org, un poco de cordura.

Es cierto que el CGAC, siendo, en su denominación un centro, hace el papel de museo; y el MARCO, siendo, en su denominación un museo, hace el papel de centro. El primero colecciona obra, el segundo, no. ¿Habría que empezar por redenominar a estas instituciones?

En esta Galicia irredenta, hay tanto por hacer...

(En algún lugar y momento oí que 'un camello es el resultado de un caballo diseñado entre veinte personas'.)

2 comentarios:

xos dixo...

O triste é que tanto tempo despois da democracia, sigamos tendo directores ou xerentes ou administradores de tantas institucións públicas que cambian, ou son cambiados segundo a ideoloxía do goberno. En moitos casos, a permanencia dalgúns cargos non tería maior efecto pernicioso ou contradictorio para a nova maioría política, sexa cal sexa. E digo isto máis alá deste caso concreto

Pablo Eifonso dixo...

Estou convencido que estes cambios de postos de dirección profesionais que se están máis cá nunca a xeralizar (hai uns anos había máis pudor para facelo), teñen menos que ver coa necesidde dos partidos de colocar xente próxima para controlar a institución cá coa necesidade de alimentar o banco de favores. Para que este funcione é necesario que os postos que están en "oferta" sexan rendabilizados dando de comer ás forzas vivas que apoian ao partido. Non se trata, pois dun anceio de control ideolóxico, senon dunha custión moito máis práctica e coherente coa tendencia á parasitación da administración. Como xa comentamos algunha vez en VB http://vigoblog.blogspot.com/2007/09/parsitos.html, esta necesidade chega mesmo a provocar o entolecido aumento de administracións e organismos (mancomunidades, áreas metropolitanas, institutos, consorcios, fundacións públicas) no que se vén chamando "administración paralela".