Estupideces de Santi

As cidades deben ter día e noite. Alumearse na noitiña coas luces das farolas, das ventáns, dos nosos pasos. Os monumentos foron construídos para ter luces e sombras, distintos tonos e colores co paso das horas. Foron construídos para o bulir dos menceres, as calmas das tardes e os silenzos das noites.
O curruncho de Santiago de Vigo escurecía ben. Uns magníficos arces cóidanse de filtrar a luz e darnos a sensación, cos grandes adoquíns que rodean a igrexa, cos seus pubs e restaurantes tranquilos, de estarmos nunha cidade europea.

Pero as estupideces de Santi e a falta de ideas dos, por outra parte, activos comerciantes da zona, van moi axiña a acabar con isto. Hoxe mesmo reventaban os grandes lastros e escavaban as gavias para meter o cableado que alimentará os focos do insomnio das pedras. Non volverei alí á noite, nin haberá máis fotografías como esta: téñolle agarimo as miñas pupilas e ao meu recordo.

Mentres Santi dálle ao interruptor para encender a súa igrexa (Santiago de Vigo y olé), en Xixón, sen ir máis lonxe, empregan dende hai moitos anos os diñeiros das subvencións de excelencia turística, que aquí se consumen en derrochar watios ou en poñer máis e máis macetas, nunha estratexia intelixente de dinamización comercial e desenvolvemento urbano. Non fai falta máis que pasear por unha e por outra cidade para decatarse cal delas está, nesta e noutras moitas materias, no camiño axeitado e na percura da calidade de vida para os seus veciños.

Por certo, mentres Santi encende outro edificio, os 120.000 euros gastados hai menos dun lustro pola Consellería de Cultura en masacrar con coloríns e carísimos focos algúns "monumentos" vigueses (Casa das Artes, Biblioteca Central, Antigo Concello...) permanecen, afortunadamente para todos, e para o bo gusto, apagados.