IX ÉPOCA

18.3.09

No son nuestros hijos de puta

Voy a tomar prestada la frase que se atribuye a Roosevelt (Franklin Delano) cuando le dijeron que el dictador nicaragüense Anastasio Somoza era un hijo de puta: "Puede que sea un hijo de puta, pero es nuestro hijo de puta", dicen que respondió el presidente del new deal.
Bien, aclarado que aquí no se pretende insultar a nadie sino parafrasear una expresión afortunada y definitoria de cómo entienden algunos la relación entre ética y oportunidad, la Logia Vigo-Centro de VIGOBLOG ha llegado a la conclusión de que quienes dicen representarnos no son "nuestros hijos de puta".
Circula por ahí la expresión pretendidamente exculpadora de que el revés electoral de la que se autotitula izquierda se debe a que sus votantes son más exigentes que los de la otra derecha. Una vez más, la incapacidad para la autocrítica de quienes pretenden apoderarse de la izquierda en la que nosotros decimos creer vuelve a hacer profesión de fe.
Los participantes en la tenida de la mencionada Logia hemos llegado a la conclusión de que existe una casta que, probablemente por omisión del electorado, se ha instalado en las formaciones políticas olvidando que sus integrantes tienen la obligación de tener una escala de valores reconocible desde la izquierda. Y, claro, aunque más despacio de lo que sería deseable, una parte del electorado se ha puesto exigente y reclama con claridad que en el ejercicio de la política los valores del Estado de Derecho sean, al menos, respetados en sus manifestaciones públicas.
Con el paso del tiempo, parece que va manifestándose la constatación de que los modos y los valores expresados por los actos (no por sus declaraciones) de quienes dicen representar a la izquierda se distinguen poquísimo de los de quienes dicen (equívocamente, también) ocupar el centro político, o el centro-derecha.
En estas condiciones, el renacer de una exigencia de honestidad comprobable, de respeto a la ley, de reconocimiento del mérito profesional por encima de la conveniencia partidaria y de verdadera defensa del derecho frente a la oportunidad, no puede por menos que ser celebrada por todos.
De momento, nos ha dado por interpretar que la "fuga" de unos 130.000 votos (los perdidos por PSOE y BNG y que no fueron para el PP) tiene su origen en la libérrima decisión de otros tantos antiguos votantes de eso que se autotitula izquierda, o centro-izquierda, de recriminarle su deriva oportunista. La escenificación de esta deriva puede contemplarse en ese intento justificador de la derrota que se defiende diciendo que mejor hubiera sido adelantar las elecciones, como aseguran que pretendía Blanco.
Para nosotros (creo que estoy autorizado por la Logia a hablar en nombre de todos los de VB), la simple posibilidad de que la confianza en una labor de gobierno pueda estar al albur del calendario revela hasta qué punto aquella casta piensa menos en nosotros que en su conveniencia partidaria. Y eso no es izquierda ni farrapos de gaitas.
Desde lo que nosotros consideramos izquierda, los valores reconocibles en las actividades políticas habrían de ser los de la transparencia funcional, la preferencia por el mérito y la capacidad, el respeto escrupuloso por el principio de legalidad, o la renuncia al eufemismo como forma de ocultar la realidad. En suma, el respeto por el Estado de Derecho; sin más.
Desde VB nos hemos esforzado por ejercer nuestro derecho a la crítica, sin ponernos a considerar si esa crítica razonada favorece a unos o perjudica a otros. Sin embargo, somos conscientes de que la dinámica impuesta por quienes se han apoderado de los partidos, como vehículo de transporte hacia el aparato del Estado, sigue parapetada en la Ley Universal de la Inercia, según la cual todo tiende a mantener su estado de movimiento o reposo, ofreciendo una visible resistencia a cambiarlo.
¿Tenemos que seguir el discurso de quienes se han revelado como más preocupados por mantenerse que por visualizar que nos están resolviendo lo nuestro? Nosotros creemos honestamente que no. Y creemos, también, que 130.000 electores han pensado lo mismo. Que las cúpulas de las organizaciones políticas lo comprendan y lo acepten ya es otro cantar.
También creemos que el sistema de partidos para orientar la forma en que los ciudadanos deciden cómo quieren ser gobernados es insoslayable. Pero pretendemos también que eso no ofusque nuestra capacidad crítica, y que la eventualidad de una alternancia no resulte definitiva para orientar nuestro voto.
Sabíamos, cuando iniciamos esta aventura destinada a contribuir a consolidar una conciencia crítica en la sociedad, que nos exponiamos a las invectivas de quienes aún no se han desembarazado del seguidismo partidario y contemplan el transcurrir de las acciones políticas en términos de "buenos" y "malos", de "nuestros" y "ajenos", como si el ancestral maniqueísmo de Zaratustra siguiera determinado por Ormuz y Arimán.
Por eso decimos que esos "no son nuestros hijos de puta" (con perdón), se incrusten en PSOE, BNG, PP, UPyD o cualquier otro partido. Y, como la frase da para agarrar el rábano por las hojas, me pongo la venda antes de recibir la herida y advierto a pescadores en río revuelto que nosotros practicamos la pesca "sin muerte" y no estamos por insultar sino por razonar.
No pretendemos cobrar otra pieza que la de la racionalidad aplicada al análisis político y, si el discurso resultante nos contradice, aceptaremos el veredicto y seguiremos dando la vara hasta conseguir que quienes dicen representarnos se apliquen a tener más en cuenta nuestros derechos que los suyos. Y, que yo sepa, la atención a nuestros derechos es lo único que justifica la existencia de eso que se ha dado en llamar la "clase política".
Que ustedes lo vean.

14 comentarios:

Pablo Eifonso dixo...

Negarse
Non, eu non teño absolutamente nada en común cos membros dos partidos da denominada esquerda. POsiblemente nin cos que gobernan nin cos que nono fan nunca. Quero ser, exactamente, a súa negación. Nada no meu pensamento político ou na miña historia "política" persoal pode ter que ver coa caste de oportunistas que como vimos afirmando en VB okupa o aparato do estado no seu exclusivo beneficio, obviando o interese xeral e utilizando todo o poder do aparato do Estado, creado precsamente para a satisfacción do interese xeral fronte á tendencia humana á defensa exclusiva dos intereses particulares, para os seus estreitos e crematísticos fins. Unha suposta "esquerda" formada por individuos oportunistas uqe se apropian tamén da nosa mala conciencia, da nosa culpabilidade para que cada catro anos os votemos como "mal menor". POis non. Afirmo que me sinto á mesma distancia de C.Porro que de Caballero ou Santi. Afirmo que os tres e os seus equipos e boa parte da militancia dos partidos aos que están adscritos perseiguen, por camiño máis ou menos igoais, fins distintos ao interese xeral. Afirmo que de xeito sistemático todos eles pervirten a democracia, saltándose sistematicamente tódolos seus principios, de xeito especial o principio de legalidade, só utilizado cando a súa aplicación favorece destacadamente os seus intereses privados. É máis, afirmo que o seu principal traballo dentro das Administracións consiste en fabricar procedementos para esquivar ou mesmo violar flagrantemente a lei, aproveitándose do rigoroso mecanismo garantista que dá poderes exorbitantes á Administración (no suposto de que o Etado é o garante do interese público) fronte ao administrado. Proba disto é que nos numerosos casos nos que a lei se impón tras longuísimos procesos xudiciais promovidos valientemente por particulares, os nosos parásitos quedan indemnes e preparados para a seguinte ilegalidade que lles provea de maiores recursos para poder seguir no poder.
Rachar xa dunha vez co débil fío que aínda nos relaciona con esa suposta esquerda e comezar a traballar sistematicamente, neste momento, pola defensa con tolerancia 0 do Estado de Dereito. Penso que é a única forma de ir acabando con esa caste de parásitos que están a destruir o pouco que queda do soño democrático burgués.

Anónimo dixo...

O dos vigueses distinguidos, este ano é un cachondeo. Que llo den a os bombreiros, ten un pase, a Encarna, que handa a pobre en todo, tamén. Pero o orensano Antonio Quesada, que anduvo fuxido cando foi o de defender que se fixese o Marco e non a Praza da Concordia, por que non queriia enfrentarse a "autoridade lexitima", e que sempre estuvo a sombra que mellor covixa, non me parece lóxigo. Como pintor é bastante mediocre e como labor social non fixo nada, non se quería mezclar cos descamisados dos movementos sociais, culturais, ..., só que llo den por ser funcionario de hacienda xubilado.

Anónimo dixo...

Bueno y es que los demás no pagamos impuestos igual y a lo mejor no hacemos más por la Ciudad, que recogemos los papeles del suelo y no manchamos, etc. etc. No entendí nunca, ni entiendo, ní entenderé esa tonteria de vigueses distinguidos, es que hay dos varas de medir, entre otras cosas, porque podria decir mucha más cosas, pero bueno estoy un poco bajo de moral.
Lo de los bomberos, no cobran su sueldo acaso, y bien que lo cobran y andan gastando todo el dia gasolina, buscando el pan bueno y para ello atraviesan media ciudad unos por lado y otros por otro, el vino, etc. etc. porque todo se vé, despues todos tienen otro chollo, dado el tiempo libre que tienen, con lo cual estan "jodiendo" a un parado y podria continuar. Ojo que no tengo nada contra ellos, pero es la pura realidad. Así que por encima vigueses distinguidos. Bueno, apaga y vamónos. Isto é de coña.

Anónimo dixo...

¡Jolines Sr. Andión! Llevo dos días a vueltas con este excelente post, y con el no menos excelente comentario del Sr. Eifonso. Como diría un castizo: ¡Ahí le has dao... colega! Si nos ceñimos a lo inmediato y cercano, ahí tenemos un retrato perfecto de la casa del concello, y por lo que respecta a Compostela, pues ya se ha visto el resultado, y lo que está a punto de comenzar, será un fraguismo sin Fraga, de rostro pretendidamente amable y, supuestamente, dedicado a recuperar el tiempo perdido.
Pero bueno, no es momento ahora para hacer cábalas de lo que nos aguarda, sinó para intentar comprender porqué la pretendida izquierda funciona de esta manera. Parece que está claro que la derecha tiene un papel definido, y en ese sentido actúa. Defiende unos claros intereses aunque intente desviarse hacia un centro populista de rostro amable, huyendo del terrible vocablo "derecha" que tantas connotaciones tiene en este país. Así llegamos a la terrible paradoja de un Partido Popular, al que solo le interesa el pueblo cada cuatro años. Un partido dirigido desde despachos que poco o nada tienen que ver con la vida pública, y desde los que se manejan los hilos de las marionetas que los representan: un constructor de medio pelo en la Diputación, y un encargado de discoteca y una auxiliar de enfermería en el concello de Vigo. Aparentemente, en la llamada izquierda las cosas mejoran algo; al menos el alcalde puede presumir en su currículo de haber sido ministro, aunque no estoy seguro de que esto sea valor suficiente, visto lo visto. Del vice-alcalde desconozco sus "méritos" profesionales o académicos.
Pero al igual que sus vecinos de enfrente, estos también huyen del vocablo "izquierda" como gato escaldado. Parece que su ideología se basa en repetir muy a menudo aquello de "vigueses e viguesas", "ciudadanos y ciudadanas", y ya en un grado mayor de colegueo, lo de "compañeiros y compañeiras".
No dispongo del dato, pero estoy seguro que en la provincia, solamente Citroën tiene un presupuesto superior al concello de Vigo. Ojo, que no hablo de cifras de venta.
¿Qué se exige para gestionar una empresa? Universidad, Masters, experiencia demostrada, currículo, resultados, gestión y rendición de cuentas ante los accionistas.
¿Qué hace falta para dirigir una ciudad, provincia o autonomía? Pues que 73 militantes de tu familia política, en una asamblea de 132 militantes te designen number one de la lista, et voilá. Luego le contamos a la peña lo de Alicia en el pais de las maravillas o los cuentos de las Mil y una noches, y si hay suerte, a trincar cuatro años.
¿Qué pasa si las cosas van mal, y los resultados son catastróficos? En la empresa privada, indemnización, carta de despido y a la cola del Inem.
¿En política? Se procura buscar un cabeza de turco de hace cuatro u ocho años, incluso a Soto si es preciso, y en el colmo de la desfachatez se dice aquello de que "nuestro proyecto es a ocho años".
Y llegados a este punto, me encantaría saber, como dice Eifonso, como se puede llevar adelante lo de la tolerancia cero y acabar con toda esta manta de inútiles.
Perdón por la extensión, pero hay cosas que te hacen ferver la sangre. Y me he dejado en el tintero mucho más.
¡¡Qué tropa!!

Anónimo dixo...

Lo de los bomberos es cierto, todo los vigueses sabemos que hacen la comida en el parque porque echan allí dos dias, pues andan con los coches oficiales en grupos de dos, tres comprando las viandas por los mercados desde primeras horas como amas de casa y el pescado aqui, el pan, allí el vino, allá, joder, la gasolina la pagamos todos y bien se pudiera usar un coche solo, no varios. Esto entre otras muchas cosas, puede confirmarlo cualquier ciudadano.

Marcos Andión dixo...

Lo de los bomberos y lo de los distinguidos no es de este asunto. Se corta este hilo y, si alguien tiene algo que aportar a lo propuesta de la entrada, como Eifonso o Galopín, bienvenidos, concuerden o discrepen.
Por nuestra parte, sólo pretendemos poner un poco de orden en los debates que proponemos.
Gracias por la comprensión, ya habrá (ya hubo cada año) tema para los vigueses distinguidos y para los vigyueses distintos.
Los chats están muy bien, pero son otra cosa. ¿Vale?

Anónimo dixo...

Ola Marcos ,
lin o teu artigo e non teño claro que o entendera , pensei que era por estar escrito nun "castellano cerrado" pero lendo o de Eifonso tampouco me aclarei demasiado , debe ser porque xa tiña que estar dormindo ou porque a cabeza non me dá para mais, así que contestarei ao que creo que entendín, desculpas se os tiros non van por aquí.
Eu que sempre defendín a anarquía e que a esquerda me pareceu a cruz da mesma moeda ca dereita non debería dicir as cousas que vou dicir pero ...
Como dín que a xuventude se cura co tempo, a mín debeuseme curar de todo xa que defendo o mesmo que antes pero agora a prácticidade e a utilidade resúltanme básicas. Separo claramente o que quero do que podo, decantándome mais polo segundo, é dicir valorar mais a realidade que a ideoloxía.
Moito tempo atrás, loitando contra o despilfarro, contra as cousas innecesarias me asaltou unha dúbida cando unha amiga me dixo
" coidado que eu fabrico cousas innecesarias , non me deixes sen traballo"
Tal vez eu poidera topar un sistema adecuado onde vivir sin despilfarro pero sería dentro da utopía e non da realidade. Aceptei que demomento, este mundo é así e a sociedade de consumo debe seguir .
A crise está facendo que a xente compre nada mais que o necesario e isto está a provocar un auténtico drama social con toda a xente que está a ficar sen traballo. A saberes por ónde se sairá pero curiosamente eu a única solución posible que vexo , se os bancos nos axudan, é a volta ao consumo innecesario ( cousas da vida , espero non rematar como ése da cope).
Eu que pasei boa parte da miña vida loitando na rua , correndo diante dos grises , dos marrons, recibindo paus e dias de cadea non podo mais que sentir impotencia do pouco que se conseguíu : unha costa destrozada, unhas rias contaminadas , unha paisaxe famosa polo feismo, unha lingoa agonizante, un pais empobrecido e o causante de tanta desgracia fortalecido de novo no poder.
Ríome eu daqueles que cren que na rua se consiguen cousas , salvo que por cousas entendan farangullas.
Estou farto de loitar por utopías con utópicos. Agora só quero realidades e as quero xa. Para soñar xa me queda a noite.
Agora non tería problemas para votar as dereitas ( o que eu dicía do da cope ) de CiU, do PNV,da dereita de Baviera, etc. se me garantizaran un pais rico e coidado como os que eles gobernan ou gobernaron. Incluso sabendo os casos de corrupción que tiveron todos . Tamén votaría a un Psoe como o de Asturies se me puxera a Galiza ao seu nivel ecolóxico e de conservación. Ou á dereita de Portugal se me deixara as vilas de aquí tan ben conservadas e rehabilitadas como as de alí.
Case me valería calquera outro que non fose o o autético e real destructor deste país , o PPDG.
Todolos partidos da Galiza son un desastre pero non saber distinguir o grado de desatre é unha irresponsabilidade.
Minimizar os efectos houbera tido que ser unha obriga. Goste ou non o Bipartito é a única alternativa real que lle pode facer fronte. Despois de mantelos no poder , se poden facer todalas críticas que se queiran, incluidas desde o VB.
O voto inutil ou a abstencíon é como a lavada de máns de aquel que non quixo comprometerse sabendo que ocurriría unha desgracia.
As desfeitas irreparables que ficarán despois destes catro anos , do paso deste destructor, deberían ficar para sempre na memoria de todo aquel , que alegando non sei que motivos de pureza e santidade política axudou activa ou pasivamente á chegada deste petroleiro mais toxico que o Prestige.
Derrotado algún día esta amenaza, será o tempo de pensares " ¿ e agora a quén voto ? " ou millor, "non voto"
Agora que o penso , cando era utópico , xa me gustaba mais a práctica que a teoría. Tal vez non era un verdadeiro teórico.
O PENÚLTIMO E PRACTICO ANÓNIMO

Anónimo dixo...

Na miña opinión, pretender sentirse representado polos partidos políticos é intelectualmente un pouco chorras(sen ánimo de ofender, eu digo, dixen e direi unha morea de chorradas de aquí ao final dos meus días). Quen se sinta identificado con algún partido, ou é parvo ou está mal informado, ou é militante, cousa que me parece estupendo. Pretender que apareza alguén con que sentirse orgulloso e identificado é pretender o imposible. Para iso, o mellor é fundar un.
Por iso esa actitude que tedes me parece un pouco nihilista. Na miña opinión, a abstención (ollo, non interpreto que vós non votades, eu que sei) porque non me gusta ningún, é un regalo aos poderes varios.
Cando hai unha votación, hai que pensar, que queremos que suceda. Se penso que é todo unha merda e me dá exactamente igual quen goberne, adiante, non votes. Pero se non voto por una mera pose estética, por quedar de guai dicindo que non me gusta ninguén, entón estou renunciando a valor do meu voto. Hai que pringarse, e votar por alguén, esa é a miña opinión, aínda que hai casos nos que efectivamente, podería ser que non pagara a pena

Anónimo dixo...

Xos, el voto en blanco e exigir que el mismo contabilice y deje el escaño vacio. non sí?

Anónimo dixo...

Por min sería estupendo, iso do voto en branco. Se iso se regulara, habería moitos máis votos en branco, e escanos baleiros. Non estaría nada mal.

Marcos Andión dixo...

Querido Xos:
Nosotros pretendemos hacer lo que está en nuestras manos para lograr una regeneración de la política; nada de nihilismos.
A nosotros nos parece de perlas que se ejerza el derecho a no participar cuando se considere que es una farsa la propuesta de participación, pero en absoluto pretendemos que eso sea lo más adecuado (aunque muchas veces haya que aguantarse las ganas).
Personalmente, estoy completamente de acuerdo en lo de que la abstención puede interpretarse como un cheque en blanco a los perversos, pero creo también que algo habrá que hacer para que se enteren de que no nos están convenciendo.
Pienso también que es obligación de quienes pretenden que les cedamos nuestra representación el promover la ilusión en lugar del desencanto.
Creo también que unos y otros están aprovechándose de la suposición de que, si no les votamos a ellos, podrán venir los otros. Y eso no es hacer política, sino juegos de manos con las cosas de comer.
Y no, no se trata de esperar la llegada del mirlo blanco, pero tampoco es cosa de permitir que se duerman en los laureles y les valga lo de "¿Quieres que vuelvan?".
Si reclamar transparencia, honestidad reconocible, ponderación en el gasto y generar ilusión es una utopía, creo que vamos de puto culo.
Pero algunos seguiremos dando la vara.

Anónimo dixo...

Por suposto, Marcos Andión, as túas palabras son sabias, e non "chorras", termo que non vai ser nada apropiado. En realidade, eu non critico persoalmente(tampouco me dá a sensación de que ninguén se sentira aludido), senón a unha actitude que se está espallando pola esquerda votante de que dá igual, de que efectivamente son todos iguais. Sen embargo, hai políticas moi diferentes na aplicación práctica dos partidos. A xestión do territorio foi frustrante no bipartito, certo, pero a protección da liña da costa e pequenas cousas como a figura de paisaxe protexido (caso Monteferro, logrado,iso si, gracias ás mobilizacións de diversos colectivos), marcan unha distancia respecto a outros. Ás veces trátase de saber se paga a pena ou non a diferencia entre uns e outros, máis alá da esixencia política que cada un lle pon aos partidos. Tamén é frustrante que se use os servicios sociais como propaganda, pero hai que ter en conta quen os crea e desenvolve e quen nunca os creou, e se os pensa privatizar, etc.
Teño que dicir, que así como teño esta posición no tocante a política autonómica, no caso de Vigo, se todo segue igual, estarei máis próximo ao contido do teu artigo que ao que digo un pouco máis arriba. Así como eu, como cidadán podo defender que seguira o bipartito, con moitos peros, na Xunta, no de Vigo xa si que me entran ganar de saír correndo moi lonxe.

Marcos Andión dixo...

Amigo (¿puedo?) Xos:
Yo también creo que hay diferencias entre unos y otros. Lo que me pasa es que, en lo que hay coincidencia, me ponen los pelos de punta.
Nadie pasa por el ejercicio del poder sin acertar en algo, sin atender algo de lo que supone que desean los que supone que le han votado. Pero creo que estamos asistiendo al espectáculo de lo peor que tiene la política.
Siempre creí que si hay algo digno en la actividad de la política representativa es que alguien tiene que bajar a las cloacas para que los demás podamos hacer estos ejercicios de pulcritud. Pero la diferencia entre un político honesto y otro que no lo es, es que el primero se mete en las desagradables cloacas para sanearnos los desagües y al segundo le gusta el olor de los sumideros.
En todo caso, lo que reclamo es que quien se apoye en nuestros votos para administrarnos lo nuestro deje bien a las claras que nunca progresará personalmente más que lo que nos haga progresar a nosotros. Y, lamentablemente, no vemos mucho de eso por aquí, como podemos comprobar siguiendo la trayectoria personal y profesional de algunos que, de no ser por haberse subido al carro de la política profesional, tendrían que ocuparse en labores tan dignas como poner cuñas en los hospitales, pero también tan poco remuneradoras económica y personalmente, a menos que haya vocación de por medio.

xos dixo...

Podes, claro, saúdos.