IX ÉPOCA

13.2.11

O novo Casco Vello

Así entende o tenente Domínguez & Cia o que é rehabilitar un pavimento. Un pavimento, ademais, que xa fora rehabilitado, sen ser arrasado, hai poucos anos.
¿Lembran vostedes as douradas pedras da rúa Oliva, a súa textura marcada polo tempo, o encontro romo entre as lousas, a continuidade do seu singular debuxo en rombos? ¿Gardan na retina as luces que producen as sutilmente abombadas pátinas antigas, a coidada disposición dos enfaixados de pedra, os reflexos da chuvia sobre a superficie gastada?

Este dafotografía é o novo Casco Vello: arrasado todo o antigo, que os pobres e brutos ignorantes confundiron con vello... e o renovaron, ben que o renovaron! As rúas Real e Oliva poden chamarse xa con propiedade e para maior gloria dos taberneiros da zona, rúa das tapas.

A bárbara actuación sobre os pavimentos do barrio histórico de Vigo por parte do bi-goberno BNG, gastandose varios millóns de euros na salvaxada, é o maior atentado perpetrado contra o patrimonio cultural do Casco Vello, só comparable ás décadas de abandono e incuria, aínda que estas, canto menos, permitiron que nos chegase un legado deteriorado, pero, ata antronte, rehabilitable.
O que non puido destruir totalmente o tempo, arrasouno Santi Domínguez, Dosio Álvarez, a absoluta ignorancia e atrevemento dalgún enxeñeiro municipal e o silenzo cómplice dos estómagos agradecidos  da asociación veciñal e de comerciantes do barrio.
Aquí os teñen vostedes: pousando para a historia:


E a outra foto para a historia: a rúa Oliva antes de ser renovada:

10.2.11

¿Auvigorium?

Pues sí. Nuestro alcalde ha reunido a un comité de mentes preclaras para bautizar el edificio que sustituye a la antigua factoría Casa Mar. Salieron muchos nombres, entre ellos el que titula esta entrada. Mentes preclaras. Volverán a reunirse (y a comer y/o cenar) pues en la primera sesión...

Pero, miembros de dicho comité, lo tienen facilísimo:

para el Museo do Mar: Museo Por Tela 1
para el Verbum: Auditorium Por Tela 2
para el cine Fraga: Centro Por Tela 3
para la extinta Casa mar: Auditorium Por Tela 4

Total...

9.2.11

Cementerio


Gibellina, un pueblo que ya había sido destruido por otro seísmo y reconstruido dos siglos antes, sufrió en 1968 un nuevo desastre sísmico. Volvió a reconstruirse para dar lugar, a 20 kilómetros de allí a la Gibellina Nuova. Pero alguien quiso inmortalizar el recurrente desastre y casi veinte años después encargó a un arquitecto, Alberto Burri, que hiciese algo con las ruinas de la Vechia Gibellina.
Y Burri hizo un cementerio, ciñéndose a la literalidad de la expresión, a base de cemento y escombros. Ideó un espacio como si de una parcela de tierra cuarteada se tratase, que da la impresión de un laberinto urbano. El arquitecto hizo una escultura en la ladera de una colina, cubriendo el espacio que ocupaba la ciudad destruida con bloques de cemento blanco de un metro y medio de alto. Y así quedó. No tiene nada dentro; no hay archivos, ni salas de exposiciones, ni bibliotecas, ni multiusos, ni nada de nada, excepto cemento blanco. Durante algún tiempo resultó un cierto reclamo turístico, supongo que por la novedad, hasta que dejó de serlo.
Ahora, un historiador, Williams Curtis, se ha atrevido a sugerir que el proyecto de Eisenman para el mausoleo fraguiano de Monte Gaiás no es más que un plagio del Cretto di Burri de Gibellina.
Sea un plagio o un guiño a la ocurrencia de Burri, lo cierto es que el parecido conceptual de la Cidade da Cultura con aquella escultura en plan "land art" es más que evidente.
Así, mientras que Burri pensó en un cementerio sin tumbas en donde hubo un montón de enterrados por el terremoto, Eisenman ha pensado una colina arquitectónica donde ya había una colina geológica.
Lo peor es que el pasado parece empeñado en demostrar que, aunque las pirámides sigan siendo un foco de atención universal, otras megalomanías no tienen garantizado el éxito histórico. A lo más, habrá que recordar aquello de que la historia, cuando repite una tragedia lo hace en forma de comedia (o viceversa, que tanto monta).
Y en éstas estamos, gastándonos lo que no tenemos, por si las generaciones venideras, que se anuncian tan laicas, tan irreligiosas, acaban por sustituir la visita a la tumba del Apóstol por la peregrinación al Gaiás y vienen a dejarse sus dineros en Compostela.
Total, el Camino ya está hecho y su final no dejaría de ser una tumba...

8.2.11

1.2.11

NOCAGA lo tiene crudo

Novacaixagalicia no da presentado sus cuentas; parece que tiene grandes dificultades.
¿Julio Fernández Gayoso no se jubila ya? No es sano el que la misma persona gobierne tantas décadas seguidas una entidad de la cual no es dueño, ¿o sí?, parecer lo parece. Alguna responsabilidad tendrá este señor del lamentable estado financiero de nuestra entidad financiera; ¿nuestra? no lo parece. El desconcierto persiste.

"activos inmobiliarios tóxicos"

Dice el DRAE para
tóxico
, ca. (Del lat. toxĭcum, tósigo). 1. adj. Perteneciente o relativo a un veneno o toxina. U. t. c. s. m.

Habría que pedir un lenguaje menos tóxico a los analistas de esta desfeita.