IX ÉPOCA

28.12.05

Conmoción electoral


Como sempre a noticia xurdiu arredor dunhas copas. Esta vez foi na discoteca que o ex-cletico Mostovoi ven de inaugurar na rúa Julian Estévez. Valeri Karpin encabezará unha lista nas próximas eleccións municipais. Contaría co apoio de varios ex-xogadores (Michel Salgado, o propio Mostovoi e algúns máis do clan valenciano como Juan Fran) asi como con directivos e ex-directivos dos clubes da cidade. Karpin tería o compromiso de Touza (Voleibol Vigo) e estarían moi avanzadas as negociacións con Enrique Urdiales (figura destacada no hoquei local que abandonaría a secretaria xeral da Consellería de Vivenda). Horacio Gómez, canso da dirección celeste, tamén está interesado na iniciativa e fixo chegar a súa dispoñibilidade. Como é sabido as relacións con Karpín nunca foron boas pero un novo proxecto de estadio-complexo hosteleiro axudaría a superar as diferencias. A experiencia das candidaturs de Leri faríanse notar na organización dunha rede de apoio nas peñas celtistas que recibirán a partir de agora financiación extra do grupo.
O apoio financieiro da iniciativa correría a cargo, fundamentalmente, de ING Real que , como paso previo, ven de adquirir unha parte considerable do proxecto do Barrio de Cura. Os asistentes á reunión da discoteca valoraban moito a presenza deste grupo. A compañia holandesa ten moita experiencia na política local despois de ter sacado adiante a urbanización da Finca do Conde e apoiar a campaña da VOR.
Nas enquisas previas encargadas pola oficina de Karpin (que contaría como xefe de prensa co despedido Eiroa) o resultado mínimo aseguraría a chave do goberno pero o obxectivo de situar a Karpín na alcadía sería factible dado o tirón electoral do cabeza de lista.
Os apoios mediáticos estarían ainda difusos. Faro inclínase por continuar co seu pacto con Corina ainda que as presións desde Santiago son enormes. La Voz está nun compás de espera. O Grupo Radio Vigo apoiaría discretamente. Sen embargo, o grupo ourensan Región-Atlántico ten moito interés na operación como medio de consolidación da súa presenza en Vigo. Karpín só tería asegurado o apoio do gratuito 20 minutos e de Radio Noroeste.
Vigloblog xa comentara a posibilidade dunha nova lista dada a incompetencia de xestión do goberno de Corina e a inexistencia de oposición no Concello. E aquí está o resultado: unha candidatura mediterránea, deporte+ladrillo. Ver para crer.

¡¡¡Por fin: la redacción de Vigoblog!!!


Uno de los secretos mejor guardados de la ciudad, por fin desvelado:
¡LA REDACCIÓN DE VIGOBLOG AL COMPLETO!... hace algunos añitos.
(N.R.: Nos hemos visto obligados a desvelarlo en el día de hoy tras recibir información de nuestro servicio secreto de que el Faro de Vigo lo iba a publicar).

21.12.05

Firmones para el Auditorio

(Es largo, pero revelador)

Hace años, Manuel Soto Ferreiro era alcalde de Vigo y cesaba en su cargo el secretario municipal. Se debatía en comisión de gobierno el perfil idóneo para ocupar el cargo. Se hizo la convocatoria, tras el comentario de que había que “fichar” a alguien que firmase cualquier cosa, y el resultado fue el polémico Francisco Crusat. Años más tarde, después de que el “fichado” viese incrementado el salario fijado en la convocatoria y dejado un rastro de anormalidades fehacientes, los tribunales de justicia sentenciaron que había sido ilegalmente contratado, y hubo de dejar el cargo a quien había demostrado más merecimientos. Nadie exigió responsabilidades.
La filosofía de habilitar un funcionariado sumiso ha llegado a ser mejorada por Corina Porro y su “equipo médico habitual”, y están a punto de conseguir el desideratum del político trapacero: técnicos inexpertos que no molesten las decisiones políticas, o, simplemente, técnicos con estómago agradecido que por proximidad informen al gusto del gobierno municipal. Y se han lanzado a una reforma del aparato funcionarial que, sin el menor recato, nos deja a los ciudadanos a los pies de los caballos, sin la protección que, de acuerdo con la función de los técnicos de la administración civil, nos proporcionarían sus dictámenes independientes y correctores de los posibles abusos o insuficiencias de los políticos.
Hemos asistido –la oposición es tan culpable como los ejecutores– a los traslados de técnicos de Patrimonio Histórico y Urbanismo porque ambos no informaban al gusto de Corina-Figueroa-Toba, y ahora se prepara otra jugada de “asesoría imaginativa”, porque desean una adjudicación “conveniente” para las obras del Auditorio.
En este piélago de nacional-populismo-asfaltismo-ladrillismo nos están metiendo quienes parecen haberse metido en política para otra cosa distinta a la de administrarnos convenientemente –para nosotros, se entiende– nuestros intereses. Sin ningún recato se han lanzado a la promoción de técnicos que tengan -porque así se lo pidan sus mentores- la osadía de informar expedientes y proyectos, que sin tener una contrastada experiencia en la materia están muy lejos de sus capacidades o de su especialidad profesional, o, sencillamente también, de técnicos próximos políticamente al gobierno municipal que no plantean conflictos con su independencia.
Se trata de una fórmula conocida, capaz de echar por tierra la exigible protección de los intereses ciudadanos, encomendada a unos técnicos de los que debe esperarse capacidad e independencia probadas. La única razón de que se prefiera a unos inexpertos y/o sumisos técnicos en lugar de los que gozan de experiencia y probada independencia se la pueden imaginar. Si un día la pareja de hecho formada por Figueroa-Iznougood y Látigo-Toba, denunciaba la “perversidad” de unos técnicos municipales que se habían limitado a cumplir rigurosamente con la ley en sus informes, y los trasladaban a funciones inocuas para los designios del nacional-popular-asfaltismo-ladrillismo, ahora han elevado el listón de su imaginación (¿) y, sin producir eso tan feo de trasladarlos, los han marginado en sus funciones. Sólo cabe suponer mala fe en la operación, porque no se atreverán a negar la experiencia y buen hacer de los técnicos hasta ahora habilitados.
Si la oposición que nos queda en el Ayuntamiento (Barros-Porteiro y Soto), sigue mirando para otro lado, y si el BNG sigue esperando el maná del sospechoso Plan General, todos serán responsables del atropello al que Corina y los suyos pretenden someternos. Y hay mucho dinero de todos en juego. Que se elija para el informe de la parte cultural del Auditorio-Palacio de Congresos a Lois Cea debería ser denunciado directa y públicamente por la oposición, pues una persona con nula experiencia no puede informar un expediente de tantísima relevancia.
Si lo consideran oportuno, les sugiero que repasen algunas muestras del desaguisado que se nos prepara. Tomen nota de quiénes serán los encargados de informar la adjudicación del Auditorio en los aspectos culturales, jurídicos y económicos, y juzguen:

Lois Cea, psicólogo, será el encargado de informar los aspectos culturales del Auditorio. Su experiencia en temas culturales es desconocida; trabajaba como funcionario, hasta junio de 2005, en los servicios sociales del Ayuntamiento en asuntos de drogodependencias, y a principios de ese mes fue nombrado a dedo Director del Verbum y del Archivo Pacheco, plaza recién creada en el organigrama municipal. Su estrecha vinculación con Corina empieza cuando ésta era concejala de Servicios Sociales en el gobierno de Manolo Pérez. Es un perfecto desconocido en el mundo cultural de la ciudad, en el que se coló de rondón cuando López Chaves le encargó a finales de 2004 (sin que se sepa por qué desconocidos méritos) el Archivo Pacheco. Su mujer -trabajadora social, colaboradora de Corina Porro en sus dos etapas en la Xunta y hasta agosto de 2005 encargada, con contrato temporal, de la oficina de emigración del Ayuntamiento de Vigo- ha sido nombrada ahora por Quintana como Secretaria Xeral do Benestar. Naturalmente, Lois Cea es la primera vez que se acerca al expediente del Auditorio.
Arsenio Prieto (A Coruña, 1952). Es el marido de la que fue concejala del PP en tiempos de Manolo Pérez, Marisa Outón. Es gerente del IFEVI desde diciembre de 2004 aunque llevaba tres años en su directiva. Fue también vicepresidente de la Federación Gallega de Fútbol.
Alberto Tizón. Es la incorporación más reciente al departamento de Intervención del Ayuntamiento (si exceptuamos la del nuevo interventor que vino a sustituir a la cesada interventora municipal y que ejercía de tesorero antes). Tizón fue uno de los primeros funcionarios que tuvo la Xunta de Galicia.

Los informes en el expediente AUDITORIO-PALACIO DE CONGRESOS, que se conozca, eran realizados hasta ahora por:

Arsenio Díaz del Río, abogado del Ayuntamiento en el departamento de Nuevos Proyectos (oficina que gestiona el expediente del Auditorio) y funcionario de toda la vida en el Ayuntamiento. Se comenta que el último informe que hizo sobre este tema no fue muy del gusto de Corina & Co.
Benjamín Suárez, jefe de los servicios económicos; un clásico del Ayuntamiento, muy relacionado con la supervisión económica de los proyectos europeos. Por lo que se lee, ya tiene experiencia en esto de que lo aparten en los momentos críticos de los concursos.
Ignacio Oliveira, jefe del departamento municipal de Cultura. Lleva al menos 15 años en el puesto, ha participado en el expediente y redactado los informes culturales del Auditorio desde sus inicios y es, con toda probabilidad, el técnico que mejor conoce el tema. Tiene fama de documentarse prolijamente y ser riguroso e independiente en sus informes (lo lleva claro).

Se supone que el papel de los técnicos municipales es la salvaguarda de la legalidad y la objetividad, con absoluta independencia de quiénes ejerzan el turno de gobierno. ¿Se imaginan por qué ahora son marginados?

MARCO, un gol da selección galega


A Conselleria de Cultura ven de confirmar a sua merma no apoio ó MARCO vigués e a non disposición a asumir o Museo do Mar de Galicia. Non , non vaian pensar que imos empezar coa canción da marxinación de Vigo. Para iso xa está Corina e a súa asociación de perennes afectadoseunonteñoaculpa.

A cousa está en ver cales van sendo as prioridades da Consellería de Cultura. E , polo momento, a Consellería do vigués Dominguez pon moito interés..na selección galega de futbol.
Hai que decir que o Concello tratou o tema das responsabilidades culturais na cidade nun sesudo debate donde a punto único foi: ¿quen ten que pagar os autobuses para levar ós patrióticos siareiros a San Lázaro? Ou sexa, se se trata dunha operación de imaxe da parte do goberno nacionalista o lóxico e que a pague a Consellería pero por se acaso hai acusacións de falla de galeguismo mellor sería facer un convenio e pagar a medias, ainda que ben pensado a selección galega é un sinal de identidade e toda Galicia (concellos, asociacións, caixas de aforro, constructoras) como un só siareiro debe apoiar.
Como ben é sabido na actualidade a montaxe das seleccións de futbol é un amplo negocio co que a FIFA proporciona unha cómoda vida a centos de directivos, organiza un espectaculo audiovisual do que viven as cadenas de televisión e radio, promociona viaxes, e permite que milleiros de xoves merquen camisetas a 60 euros. Tamén fomenta a competetividade, a agresividade e propoga esterótipos diversos. ¿É esa a cultura da nosa conselleria?
¿De verdade que prefiren pagarlle a Michel Salgado ou a Fernando Vazquez antes que subvencionar o MARCO?
E polo que toca ó Concello ¿por que non mellorar o equipamento da Casa da Xuventade en vez de subvencionar viaxes ? Sona a vello pero ¿é ou non é?

19.12.05

¿Ano novo, politica nova?

A presentación dunha "moción de censura" á xestión urbanistica do goberno do Concello por parte do PSdG fixo recordar minimamente que en toda institución normal debe haber oposición. Curiosamente a moción referíase só a "xestión" e non entraba nos contidos do PXOM ainda que si na incapacidade de xestionalo.
Pois ben, hoxe asistimos a un novo signo que na neboenta situación en que se move a política local viguesa pode presaxiar cambios. Refírome as declaracións do vicepresidente inaugurador da Xunta donde , sen forzar moito, pode entenderse unha mensaxe ó BNG local para que entre en razón e busque o consenso co PSOE na política urbanística. ¿Deixaran os Reis Magos unha nova folla de ruta para o Concello?

18.12.05

Sen rumbo


As decisións sobre a ubicación de servicios e institucións na cidade mais parecen froito de tertulias alcólicas de bar que de meditación e debate. Se hai uns meses a Alcadía tiña que ser situada no casco vello da cidade, de repente e sen moitas explicacións, pasa a desprazarse á zona hosteleira do Areal. No primeiro caso tratábase de pular por ese barrio sempre en reconstrucción. No segundo tratase de aproveitar o vello edificio do Goberno Militar ¿por algunha razón psicoanalítica profunda?
O edifico Cambón destínase agora a sede do Parque Nacional das Illas Atlánticas que tanto esforzo custou "traelo para Vigo" (observese o detalle: sempre estamos en competencia cos enemigos externos da cidade, causantes de tódolos males).
Non sabemos moi ben cales foron as razóns e urxencias da decisión pero, alomenos, hai un par de detalles nos que se tiña que ter reparado. Desde hai dias vense falando da posibilidade de concentrar as institucións académicas e de investigación relacionadas co mar: a cidade do mar que ben podería situarse nos terreso da antiga ETEA. A sede do Parque ben podería ser unha máis a xuntar. Pero é que ademáis, como é ben coñecido polos que visitan parques naturais, os centros de interpretación deben situarse no contexto que tratan de interpretar. En Doñana os centros de interpretación ubicanse nos propios ecosistemas (lagoas, bosques, rios) , en Ordesa están na montaña e no Timafanya podemos contemplar na porta do centro os fenómenos volcánicos. Poñamos que, no noso caso, situar o centro de interpretación nas propias illas, tería o inconveniente do dificil acceso, pero parece sensato que alomenos estivera na beira do mar. E os terreos da ETEA son neste caso idóneos.
Decisións como a comentada no fan senón reforzar a visión "centralista" de servicios culturais ( xusto na dirección contraria do feito cos sanitarios e educativos públicos) o que demostra duas cousas: aqui non se cré , por moito que se manifeste, que Vigo é algo máis que o que queda no anel do "circular centro" e que a política "escaparatista" continua.
Por certo, ¿repararon vostedes na diferencia que hai entre a Travesía de Vigo coas súas palmeiras de "todo a cen" e o centro da cidade iluminado coa mesma empresa, perdón, estética co Corte Inglés? Estimado Carlos, donde queira que estés, ¿sigue habendo clases?.

11.12.05

A mais grande comisión de afectados

Queixabanse uns políticos e políticas que en Vigo presentar unha iniciativa de goberno supón a creación dunha comisión de afectados, protestas, mobilizacións, en definitiva, follón. Asi non hai que faga nada, laiabanse. Non hai seny nin finezza. ¡Isto é unha aldea!
Pois ben os grupos muncipais coa alcadesa ó frente seica atoparon a solución a ista paralise: decidiron en constituirse nunha grande comisión de afectados. Analisen vostedes as últimas actuacións. Dª Corina escribe cartas ó presidente Touriño pedindo inversións e queixandose da discriminación. O Concello reunese e protestan polo maltrato do Consello do Poder Xudicial, ou polas xogadas de Iberia Airlines, o AVE ou os trens lusos. Mesmo falaron de convocar á cidadanía para expresar o descontento que nos produce tanto ataque exterior. É dicir, o Concello convertese así na máis grande coordinadora de afectados xamais coñecida.
Porque , despois de todo, desde o Concello non se pode facer nada: nin negociar o PXOM, nin elaborar presupostos, nin arranxar ruas (lembren que últimamente só se fai o que paga Zona Franca ou a Deputación)
Eles non son responsables de nada, son uns irresponsables.

7.12.05

Coridiana

Unos 150 indigentes se alimentan cada dia en el centro de Porta do Sol.
La alcaldesa, Corina Porro, visitó ayer las instalaciones.

















Fotograma de Viridiana. Luis Buñuel, 1961
Foto Faro de Vigo 6.12.2005 (virada a sepia por Vigoblog)

4.12.05

De los tíos y tías de los esposos y esposas...

La tía del marido de Esperanza Aguirre... Sí, exactamente así: la tía del marido de la presidenta de la Comunidad Atónoma de Madrid es la dueña de unos barrancos llenos de rastrojos justo a 13 kilómetros de la ciudad de Guadalajara; una finca sin atractivos podría decirse; pero ¡ah! justo en medio —metro más metro menos— tiene la parada 'Guadalajara' el AVE. Y justo en esta propiedad se están construyendo 9.000 viviendas ¡para arropar! dicho apeadero.
Ésto ya lo anunciaba un correo electrónico que circuló hace aproximadamente un año por la red.
La tía del marido de Esperanza Aguirre es la dueña de esa parcelilla. ¡Casualidades tiene la vida!
Yo tengo ua fincaza de 3421 metros cuadrados justito a 7 kilómetros de Guillarei, repletita de tojos bien abrasivos; y me pregunto ¿pasará algún AVE cerquita?
No. Yo no soy ni prima segunda de ningún político AVEzado.
(El País de hoy da buena cuenta de la suerte que ha tenido la tía del marido de Esperanza Aguirre).

Otra vez el vertido de aguas fecales

Nos llegan de nuevo estas fotografías sacadas hoy domingo 4 de diciembre por la tarde.
Muestran un nuevo vertido de aguas fecales, que según nuestro comunicante se produjo desde la mañana, con salidas masivas de las aguas residuales por los aliviaderos situados [la marea alta atenuó un poco el olor y la presencia de condones, tampax, compresas y similares] en la dársena exterior del Náutico (para alegría de gaviotas y mújeles y para desgracia de paseantes por el olor nauseabundo que desprende).
Y así seguirá ocurriendo mientras llueva y sigan gastando nuestros dineros en adornos, en lugar de arreglar los auténticos problemas ambientales y de salud pública que, como el que muestran las fotos, se obvian, sin que nadie dé una explicación y ponga los medios para arreglarlo.
Esta situación ya fue denunciada por Vigoblog en dos ocasiones, y publicada en la Voz de Galicia. Entre tanto, Corina vende lucecitas, la oposición mira para otro lado, los ecologistas están de vacaciones, la federación de vecinos pacta y la ría se llena de mierda.

Pues nada, que lo investigue Iznogood-Figueroa.
Así nos va.

Beiramar e a marbellización de Vigo

Escándalo en la costa. Los gigantescos planes urbanísticos que se anuncian en las costas del Mediterráneo y los casos de corrupción en los equipos de gobierno municipales de Marbella (...) Las autoridades portuarias presididas ahora por Gobiernos autónomos pugnan por convertir las dársenas urbanas en zonas de ocio con pisos de lujo (...).
Así é a operación das torres e centro de ocio de Beiramar contemplada no PXOM de Vigo, promovido pola coalición PP-BNG no Concello, e así é tamén a operación da ampliación de Bouzas, aceptada acriticamente por tódolos grupos.
O exemplo de Calvià, citado no editorial do País que recollemos, recorda -salvando as distancias- algunhas cousas ocorridas en Vigo recentemente: A actuación O resultado
Dende as prehistóricas influencias púnicas, sempre fumos unha cidade un tanto mediterránea: microclima, un pouco de Marbella, un pouco de Sicilia. Candidatos/as a Gil y Gil hainos/as.
Poñámonos en garda, logo pode ser tarde... se é que xa nono é.

3.12.05

O galiñeiro municipal axítase

A noticia no Faro de Vigo da inexistencia de medios para o mantemento dos espacios públicos en Vigo pasou desapercibida, aínda que expresaba timidamente o que é un secreto a voces: o médico José Manuel Iglesias Carrera, concelleiro de Vías e Obras do Concello de Vigo non está contento. Dende hai tempo está a ser ninguneado pola actitude depredadora e autocompracente de Corina e Cia. Quen estea coa pituitaria avizor no estercoleiro municipal, saberá que no grupo do PP non se aturan uns a outros, e que case ningún deles atura a Iglesias. Nada extraño se temos en conta que este edil é un home razoablemente culto, educado, pouco ambicioso economicamente e cunha sensibilidade persoal manifestamente superior ós do resto do galiñeiro do goberno municipal e gabinete da alcaldía. Estas características só poden levar no contexto do Concello vigués á marxinación ou ó desastre.
Algunha razón terá para permanecer aínda na Corporación nestas degradantes circunstancias, pero auguramos que non rematará a lexislatura, pois un día si e outro tamén, a voracidade ben da Porro, ben de Iznogood-Figueroa, déixano só perante o perigo nas duras, e fóra de xogo nas maduras.
El saberá o que se xoga.

Foto: www.vigo.org

A decisión sobre o Verbum achegase

A un mes de que finalice o prazo de vixencia do acordo de financiación da Unión Europea polo que o Verbum tivo que manter a súa función orixinal seguimos sen ter nin idea do seu futuro. Parece claro que un edificio con esas caracteristicas pode ter moitos destinos. Sen embargo, creo que a cidade debería perseverar no obxectivo de ter un museo interactivo cun caracter divulgador.

1.12.05

Nuestra talasocracia hace aguas

... lloviendo. Después de una, cada día más lejana, mañana de velas desplegadas, de días de intensos preparativos —como si de ello obtuviese la ciudad inmensas energías— estos días fríos y lluviosos acogen un enorme aburrimiento municipal. Se abre al tránsito el segundo cinturón sin autoridades ni cintas ni 'noticia' de ello. La oposición dormita... Días mojados éstos de puro aburrimiento. Y para descansar de lo cotidiano me tumbo a ojear un recorte de prensa del 2 de julio de 1994 —¡siglo pasado!—; una entrevista a Massimo Cacciari (filósofo, entonces, en esas fechas alcalde de Venecia —ciudad marinera (perdón por la observación)—. La segunda y tercera preguntas que le hace Peru Egurbide (Babelia-ElPais, páginas 2 y 3 de la fecha citada) me parecen de gran coincidencia con la actualidad de nuestra ciudad; leamos:

PE— Otra bella paradoja que usted retoma de Simone Weil es la de que, aunque Venecia necesita ser conservada, puede ocurrir muy bien que esa conservación no sea justa.
MC— Es exactamente el mismo discurso de antes. La 'Venecia a salvo' de Simone Weil ha sido leída siempre de un modo equivocado, como si Simone Weil tomara partido por Venecia, cuando, en realidad, a través de personajes clave del drama, muestra que también Venecia es pura lucha por el poder, pura voluntad de potencia. Y, por tanto, Si Europa y Venecia, en cuanto gran ciudad europea, son lucha por el poder, voluntad de supervivencia, voluntad de potencia, deben aceptar su ocaso, porque no pertenecen a la dimesión de la justicia. Lo que es justo, deja de ser, deja pasar.
PE— La pregunta es siempre si estas reflexiones pueden facilitarle su trabajo como alcalde.
MC— Creo que son fundamentales desde el punto de vista político, porque la política debe convertirse en un trabajo, una técnica incluso, de terminar espacios acogedoras de las demandas, necesidades y deseos de la gente, con todas las dificultades que esto implica. Probablemente, se trata de un desafío imposible, y no lo lograremos. Pero eso quiere decir que no tenemos futuro. La Europa que ha llegado a dominar el mundo a través de su política de potencia, de su 'talasocracia' (poder basado en el dominio del mar, de las aguas), que ha logrado que su cultura sea planetaria, no puede ya expandirse cuantitativamente. En este punto, o bien sufre un contragolpe y profundiza en sí misma, se reencuentra consigo misma y se repiensa a sí misma y sus propios orígenes y, por tanto, el sentido mismo de su política; o bien, no tendrá futuro. El nundo ha sido ya ocupado por la voluntad de potencia europea y, por tanto, no puede haber un más allá. Las imágenes del primer hombre que pisó la luna nos parecen una antigualla, más antiguas que la decoración de una catedral medieval.

Y continúan más preguntas.

Los doscientos y pico de millones de Bruselas para el puerto de A Coruña que ha anunciado el Sr. Touriño ¿en qué afectan al desarrollo de nuestra local talasocracia? Algunos de nuestros pesqueros son apresados en los mares del norte ¿Por qué?
Vigo como Venecia: ¿qué y cuánto conservar? ¿La hora de nuestro ocaso?
Sí, sigue lloviendo. Pasado mañana se inaugura la iluminación navideña. Este año termina un poco más circense. El grupo socialista local ¿también se aburre?

29.11.05

'Vigo Sorprendente'. Otra virtualidad.

Sorprendente, y mucho, es esta manera de ocultar los incontables desaguisados urbanísticos ya irrecuperables permitidos por nuestro Ayuntamiento y todos ellos financiados (y no pocos, promovidos) por las entidades de crédito tanto locales como aquellas que tienen representación en nuestra ciudad. Fueron tantos y tales estos despropósitos (algunos muy recientes: edifcio derribado en la calle Pontevedra esquina a Arenal,...), que ya es innecesaria su enameración. Bien "El nuevo coleccionable ofrece en trescientas cincuenta imágenes en color un Vigo que sólo captan 'aquellos que miran con los ojos bien abiertos y sensibilidad para apreciar los detalles'", reza la propaganda.
Habrá, entonces que pasear con los ojos bien abiertos ya que gracias a este urbanismo demoledor ya sólo quedan detalles para disfrutar. Gracias, señores y señoras, por dejarnos 'detalles'. Les aseguro a ustedes (a los que deciden qué derribar y qué construir) que preferiríamos menos derribos y menos fotografías de 'lo que fue' y ya no es. Les veo muy instalados en lo 'virtual' (la VOR, fue exactamente éso: virtual).
Lo que de verdad sorprende (y bastante) son sus actuaciones.

24.11.05

Manifesto de apoio a Rafael Ojea

Aquelas sinais que advertimos hai xa meses viñeron dar nas represalias de funcionarios que como Rafael Ojea so fixeron o que saben, traballar coa maior coherencia posible.
Hoxe asistimos a publicación dun manifesto de apoio que nos remite a tempos pasados pero que lamentablemente temos que asinar simbolicamente.
O maldito PXOM segue provocando mobilizacións de forma directa e colateral, e xa vai sendo hora de pedir responsabilidades por semellante desfeita.
¿Ata cando vai seguir ista situación?

21.11.05

Nueva etapa del MARCO, nuevas galerías

He de felicitar al Patronato del MARCO por la elección de Iñaqui como director de nuestro museo. Esta era la apuesta que semanas atrás yo había hecho —en este espacio— en vista de los candidatos que para tal puesto se había postulado. Felicidades pues por este nombramiento.
Dicho ésto, sigo opinando que la fórmula de nombramiento de la dirección del museo debe ser la de buscar a la persona idónea donde quiera que se encuentre, y no el solicitar candidaturas pues evidentemente limita. El Patronato debe tener un proyecto de museo y en base a éste buscar a aquella persona que mejor encaje para su desarrollo; ya que de hacerlo tal como ahora lo han hecho, es muy posible que personas muy válidas para este puesto no se hayan presentado porque ya estén trabajando y no les favorece el ser candidatas y no resultar luego elegidas. Es pues el Patronato el que debería diseñar el perfil y luego ofrecer el puesto a quella o aquellas personas que considere oportunas.
Felicito también al nuevo director, a Iñaqui. Y ojalá éste ahora ponga en marcha un proyecto intenso, que genere debate, que tenga en cuenta su área de influencia; no podrá ni deberá contentar a todos, ni tan siquiera a la mayoría pues en el mundo de la creación las mayorías suelen lograrse a base de mermar la calidad; pido tan sólo un proyecto sensible y riguroso. Los presupuestos económicos son muy importantes, pero no todo se resuelve con una cuenta corriente generosa.
Hace pocos días se abrió una nueva galería de arte contemporáneo en la ciudad 'PM8' y en pocos días se abrirá otra 'Galería María Prego', ambas en la calle Luis Taboada, también a ambas les deseo éxitos. Parece que en la ciudad resurge un interés por la creación.
Será bueno y eficaz que galerías y museo colaboren entre sí, amén de con los demás ámbitos de la creación.
Desde este espacio virtual ¡nuestros mejores augurios para esta nueva época del MARCO!

17.11.05

¿Todos son iguales?

Publicidade a páxina completa nos diarios impresos de maior tirada de Galicia:

Gracias Vigo, o luns 14 de novembro: paga o Concello de Vigo (Corina-PP, cos cartos de todos).
O vento..., o xoves 17 de novembro: paga Consellería de Cultura, Dirección xeral para o Deporte (Santi-BNG, con cartos de todos).

¿Alguén sabe que é o que anuncian/informan?

Tarifas publicidade Voz de Galicia
Tarifas publicidade Faro de Vigo

16.11.05

A cultura do alboio

Disque é unha das señas de identidade dos galegos. Cando facemos a casa nunca chegamos a construir todo o necesario. Uns por aforrar cuartos e outros por non telos. O caso é que logo hai que gardar o coche ou o tractor e facemos un alboio; hai que gardar a leña, e facemos un alboio; temos que instalar unha caldeira e facemos un alboio. O panorama é unha casa rodeada de construccións singulares que dan lugar ó feismo que tanto combate o COAG.
O malo é que esta cultura do alboio pervive nas prácticas de moitas persoas que son responsables de institucións importantes. Vexamos algúns exemplos.
Unha prestixiosa Universidade prepara un plan de tráfico. Pero un parking protesta e inventamos unha rotonda "ad hoc". Os técnicos anímanse e suprimen ali un carril , aqui prazas de aparcamento. O plan convirtese nun feixe de alboios.
Houbo que "meter o gas" e fixemos zanxas. Máis adiante houbo que facer colectores e fixemos zanxas. Logo chegou o "cable" e de novos fixemos zanxas.
Os famosos barquiños da VOR so tiñán previsto estar 24 horas en Vigo e como a Santiago e a Corina non lle chegaba a nada, fixeron un alboio: disque firmaron un papel con Pedro Campos.
Constrúen un colector importante pola rúa Urzaiz pero deciden "tapialo" antes de chegar o final. Agora hai que facer un alboio a maiores.
Preparan un PXOM , reciben unha chea de alegacións e deciden zanxar o tema cuns informes sen firmar. Un alboio maís.
¿Alguén ten nesta cidade un proxecto completo para facer algo ou seguiremos anos e anos construindo alboios?

14.11.05

Sin pan, sin fieras, sin payasos...

Es verdad. El domingo se reunió en el litoral de la ciudad muchísima gente. Los había de fuera, pero la inmensa mayoría eran vigueses. Qué duda cabe, el esfuerzo publicitario fue fuerte, y las instalaciones efímeras debieron de costar lo suyo. Siempre que hay circo —aunque hubo poco pan—, ya desde los romanos... el vulgo acude. Corina, la muy romana ella, con el espectáculo le basta ¡qué nómada! Ahora levantará las carpas y a otra cosa mariposa.
Hoy, lunes, 'el día después' cabe preguntarse ¿vale la pena tamaño fogonazo? ¿qué es exactamente lo que queda de todo ese esfuerzo económico y emocional? ¿Todo se lo ha llevado con el viento que infló las velas aquellas de la Volvo Ocean Race? Tanto jaleo para ver zarpar siete veleros ¡SIETE!
Y al menor esfuerzo que hagamos de recordar anteriores celebraciones, donde quiera que estas fueren… de la feria mundia de París hoy nos queda la torre Eiffel, de la de Bruxelas hoy disfrutamos del Atomium, de la de Barcelona siempre es reconfortante pararse en el pabellón de Mies...
Del despliegue de la Volvo en Vigo nos queda un recuerdo de calles céntricas destripadas, de riadas que inundan los parquings subterráneos, innumerables lonas decoradas con fotos de edificios hermosos que se han demolido para levantar verdaderos bodrios; lonas, en definitiva, que tapaban el estado ruinoso de buena parte del centro de la ciudad. Asómesen, sí, asómenes detrás de una de estas lonas fiananciadas por las comisiones financieras de dudosa legitimidad, legales sí, peero de dudosa legitimidad; detrás de las lonas está la cara de un Vigo anodadado por sus gestores urbanísticos. ¡Cuánto disparate amigo Julio Verne!
Y de los SIETE veleros, dos ya, antes de las 24 horas de navegación por el proceloso, ya en puerto medio rotos. Colón, en donde quiera que descanse, debe de partirse de risa; él, que con unos cuantos desahuciados de 'tierra adentro' partió con tres cáscaras de nuez rumbo a la Indias debe de remorirse de risa de tanta parafernalia.
Esto es lo que da de sí nuestra alcaldesa: circo sin pan, sin fieras, sin payasos... todo muy virtual (grandes pantallas electrónicas).
Sra. Corina ¿hoy qué?

13.11.05

A gran excursión

¡Ay que buenos son los padres /las madres........!
¡ Ay que buenos son, que nos llevan de excursión!

Non sei cantos autobuses sairon da cidade para incorporarse a esa macroexcursión que organizaron entre o PP e a Conferencia Episcopal via CONCAPA e outras organizacións. Descoñezo tamén a influencia que poido ter a Volvo na asistencia (benvido o efecto colateral) Do que non teño nengunha dúbida é do amplo esforzo de mobilización que nas últimas semáns desenvolveron os colexios concertados, moi especialmente os autodefinidos como de "ideario católico". Reunións cos pais e nais de alumnos, envio masivo de circulares e ofrecementos de prazas de autobús gratuitas repetironse con insitencia. Teño as miñas sospeitas sobre a procedencia dos cartos que financiaron todo o esforzo ¿Lembranse de aquel obispo que invertía en Gescartera as "xenerosas axudas do Estado"? Pois iso.
En todo caso, nese conglomerado de consignas que rematou na petición de demisión de Zapatero (a iso ía Acebes que non fará nunca a dixestión) destacaba o da libertade de elección de centro. A verdade é que non existe tal libertade. Polo que observo na cidade as familias ricas vense na obriga de asistir so a determinados céntricos centros ( a maioría de ideario católico) mentras que outras non poden máis que ir os colexios perífericos (si, si, algúns deles concertados). Nos primeiros hai pabellóns cubertos case sempre financiados con xenerosas axudas das anteriores autoridades do deporte mentras que os outros disfrutan de cativas pistas abertas. Non hai libertade de elección. E agora o infame de Zapatero propón repartir os alumnos difíciles sen lle preguntar a donde queren ir.
O curso pasado, os centros concertados fixeron chegar ó Concello a súa indignación por non figurar na Guía de centros escolares que edita a Concellalía de Educación para orientar ás familias no proceso de matrícula. Unha cortapisa á libertade de elección. Propoño que na nova edición se incorporen os centros financiados con fondos públicos incluindo na información tódalas condicións que deben cumplir os aspirantes a entrar. Refirome ó custo, recibos complementarios, asistencia a actividades diversas, etc. Sería moi saudable poñer por escrito todo canto ten que pagar unha familia "voluntariamente" para elexir centro.

Éxito VOR

Ni que decir tiene que nos alegramos de que lo de la VOR haya, finalmente, resultado bien, según como se mire. Pero, en fin, la cuestión sigue sin ser esa. Francamente, considero que la "parada" que se organizó, pese a la lluvia, en la ría para ver cómo salían siete barcos hacia la aventura no resiste la más mínima comparación con el espectáculo de la "Cutty Sark". Pero, insisto, no es ese el tema.
El tema es, se mire como se mire, que nos han tomado el pelo; que se les llena la boca sobre los supuestos beneficios que para Vigo ha tenido el evento, y falta que alguien precise un poco más. Porque, con la disculpa de embellecer la ciudad para estar presentable a los visitantes de la VOR, se usaron de forma precipitada, sin criterio y sin escrúpulos, dineros de todos los vigueses en unas obras desmesuradamente caras que precisarán de reparación o reposición dentro de pocos meses.
La forma en que las obras se llevaron a cabo, escondiendo lo exagerado de los gastos mediante lo que podríamos llamar "imaginación contable" para evitar intromisiones no deseadas, clama al cielo; el engaño consentido a Pedro Campos de comprometerse a traer los barcos el día 9, obligó a hacer el ridículo al ex concelleiro y hoy Secretario Xeral de Deportes, Santiago Domínguez, quien protestaba sobre la supuesta falsedad de que los barcos no vendrían afirmando que disponía de un documento acreditativo firmado por, fíjese usted, Pedro Campos.
Cualquiera sabía que las tripulaciones no se iban a meter en cambiar de asentamiento, ni a Pedro Campos le interesaba tal, pero había que seguir soplando para hinchar el globo, no fuera a ser que a Corina le diera un patatús, y se llegara a cabrear el mismísimo Rey en la persona de Pedro Campos.
El verdadero resumen de este episodio sacado de la película de Berlanga es que Vigo pagó y Sanxenxo cobró. Si alguien tiene dudas, que le exija a sus representantes políticos y a los responsables de los medios de comunicación locales aclaraciones, investigación y las cuentas. Por mi parte, me comprometo a comerme lo escrito, copiado en papel de estraza, si alguien es capaz de darme datos y concretar en algo los presuntos beneficios para la ciudad, y sus ciudadanos.
La verdad es que esto me suena a los beneficios cuantiosos que recibiríamos los vigueses como resultado de aquel viaje a Groenlandia que hizo Soto cuando era alcalde; o a los pregonados por Aznar como consecuencia de ir de la mano del amigo americano a una guerra que repudiábamos todos: nos iba a salir la gasolina más barata ¿se acuerdan?

12.11.05

Transporte de ria

Traemos a colación o despacho da axencia EFE, curiosamente silenciado polo Faro de Vigo, e publicado, con un día de retraso, pola Voz de Galicia. A pesar da súa transcendencia local, soamente foi recollido o día 11 polo periódico gratuíto 20 minutos.

Algunha vez saberase que ocorreu na ría de Vigo cando en 1997 aparece en escena Naviera Mar de Ons, descaradamente acompañada pola Xunta de Fraga e curiosamente jaleada pola Asociación de Usuarios, empeñados en acabar a toda costa (ó igual ao parecer que a Xunta do PP) coa empresa Vapores de Pasaje.
Moito nos tememos que de darse finalmente unha sentencia condenatoria do tribunal Europeo, imos ter que pagar en forma de indemnizacións millonarias, os platos rotos e os intereses directos dos que daquela nos xestionaban e dos que interesadamente apoiaron á nova empresa.

Este é o contido da nota de EFE:

UE-TRANSPORTE (Avance) Proponen condenar a España por normativa sobre cabotaje marítimo

Bruselas, 10 nov (EFE).- El Abogado general del Tribunal de Justicia de la UE Antonio Tizzano propuso hoy condenar a España por violar el reglamento europeo sobre libre prestación de servicios a los transportes marítimos dentro de los Estados miembros (cabotaje marítimo).

Según Tizzano, España viola ese reglamento por la normativa que permite conceder a un único operador en la ría de Vigo los servicios de transporte marítimo durante un período de 20 años, basándose en el criterio de su experiencia de transporte en la zona, lo que favorece al operador existente.

La normativa también contradice el reglamento comunitario porque "permite someter a obligaciones de servicio público los servicios de transporte estacionales con las islas o los servicios de transporte regulares entre puertos continentales", y porque no fue consultada con la Comisión Europea antes de su aprobación. EFE

10.11.05

Exclusiva: toleou!























¡Americanooos!

¡Americanooos!
Os recibimos con alegría.
¡Americanos!
Tachín, tachín, tararará tachín…
Al mismísimo Berlanga le encantaría comprobar el efecto de su premonición. Claro que él hizo aquello de “Bienvenido Mr. Marshall” de coña, para satirizar el papanatismo imperante en la época. Pero la contemplación de 3.300 niños bajando alegres por las calles de Vigo, todos ellos vestiditos de “Capitán Pescanova” para la ocasión, estoy seguro de que le hubiera escandalizado.
Y Corina, en plan Pepe Isbert, subida en la tarima, como aquel asomándose al balcón y escoltado por Manolo Morán, el “avispao” de turno, que espera sacar tajada con el “chou”:
–¡Conciudadanos! Como alcaldesa de Vigo que soy…, os debo una explicación; y como os debo una explicación…, os la voy a dar…
Hasta que el “avispao”, en forma de sueco director de la Volvo, sale a la palestra en plan Fofó y sentencia:
–¿Cómo están ustedeeeees?
¡¡Había una vez, un circo…
Tra, lará, lará, lará laraaaaá!!
La explicación la dio Corina poco después, asumiendo el tremendo esfuerzo que la ciudad ha hecho gastándose 17 millones de euros en piedras para la galería (que ya habrán sido más), y que dentro de unas semanas volvamos a levantarlas para arreglar lo de la conducción tapiada por unos desaprensivos obreros, que fue lo que, según Figueroa, provocó el reventón del firme recién estrenado en Colón.
Pero no hay nada que temer; siguiendo nuestras instrucciones, le han metido un “¡Tápalo, Corina!” para que volvieran a circular los coches, a base de planchas metálicas, que también decoran y disimulan las cicatrices. Al mismísimo doctor Pitanguy habría que invitar, para que flipase con el lifting que le están haciendo a Vigo, y no por mucho menos dinero del que el afamado cirujano plástico cobra por sus intervenciones.
Por nuestra parte, nos reconforta saber que influimos, a la vista de la proliferación de cosas tapadas, mientras nos embarga una profunda vergüenza; un bochorno imprescindible, porque, a falta de expectativas reales para dar tono a la fugaz participación de Vigo en la VOR, han echado mano de los niños, metiéndolos en trenes y autobuses para dar un color que no se ha conseguido por los medios normales. Explotación infantil, se llama eso, aunque los críos se lo hayan pasado bien. Lo cierto es que han sido utilizados para arropar un evento que se dejó todo lo apetecible en Sanxenxo, a mayor honra y aprovechamiento de Pedro Campos. Claro que, como en todo, hay quien puede y quien no puede: los alumnos de 1º y 2º de la ESO del Colegio Montecastelo, o sea, pudieron ir a Sanxenxo y visitar la Volvo real, mientras sus colegas menos pudientes se tuvieron que contentar con la Volvo virtual. Y ni siquiera les dieron gafas para verlo en 3-D. Y la “leal” oposición haciendo el Don Tancredo.
No me creo que seamos tan perversos para merecernos esto.
¡¡¡QUE ALGUIEN LO TAPEEEEEE!!!

Mamiiiiiiii llévame al circo Volvo

Barcos de guerra, barcos tipo 'pirata', aviones acróbata, trenes románticos, casetas, muchas casetas y muchísimas banderolas de la caja de ahorros y muchísimos más niños y niñas preguntándose "¿dónde están los barcos de la Volvo?". Nenes, en Sanjenjo, están en Sanjenjo (decir Sanxenxo lo evitan concienzudamente, no sea que sitúen dicho nombre próximo a la gran muralla china: ¡Xanchencho! ¿complendes? Xanchencho ¡qué lío!), los veleros están en Sanjenjo. Y los nenes, buenos conocedores de lo virtual, así, de primeras, no quieren entrar a la carpa de la compra "mamá que hemos venido a ver los barcos, no a por comida para el gato y fiambre"; la mamá tiene que insistir "que no, hombre, que no, que a este súper se viene a patinar". El nene "majara, mi madre está majara"; entra en la carpa del súper y al chavaliño de marras se le ilumina la cara, y "el mundo hoy está del revés" piensa; no acierta a qué se debe, aunque intuye "porro debió fumar la persona que organizó tamaño parque infantil"; el neniño pone fin a sus pensamientos con "me gusta este circo Volvo"; silmultáneamente sentado en la pista de hielo del súper siente que se le hiela el dodotis y la fe en sus progenitores. Dicha personita decide, tiritando, poner un colofón a su actividad mental: "Chanchencho. Deberían llamarle Circo Chanchencho del Porro y Volvo".

9.11.05

Con toda la faz

Se necesita mucha faz para decir lo que el ínclito Figueroa-Iznogood acaba de proferir. ¿Pues no nos viene ahora con que va a investigar quién ha tenido la culpa de la riada de Urzáiz-Colón, etc., y mira hacia la constructora? No será porque no se lo hayamos dicho nosotros, y muchos otros: que no se puede gastar el dinero –mucho dinero– para el maquillaje y dejar la red de colectores como estaba, o casi.
Antes, cuando aún no se había “humanizado” Urzáiz, ni el entorno de la Alameda, las inundaciones cuando caía agua de más se producían en O Berbés y por ahí; ahora las alcantarillas “humanizadas” no aguantan ni la mínima, porque no hubo ni un duro para lo de debajo de las losetas.
No me resisto a relatar un episodio de la política local que refleja mejor lo que acaban de hacernos Corina y los señores que apoyan a la alcaldía. Corrían los años sesenta y regía la ciudad, con mano férrea, Rafael J. Portanet Suárez. Técnicos municipales le hicieron llegar la necesidad de revisar, y actualizar, la red de saneamiento, que ya por entonces ni se sabía cómo estaba. La respuesta de aquel hombre, que se ufanaba en presidir asfaltados por la periferia y precarias iluminaciones, a golpe de banda de música y explosión de cohetería, fue de las suyas: “Yo no entierro 300 millones de pesetas”, dijo. Y lo hizo.
Y es que siempre es más remunerador para el ego hacerse la foto ante un asfaltado, o un enlosetado, o una humanización. Porque, a ver cómo se retrata uno ante una tajea moderna, o una alcantarilla: decididamente no queda mono. Y, claro, lo de quedar mono es el lema de campaña de Corina, que parece que deseara que todo se le pareciese: maquillaje indeleble sobre la tez, "lipstick” perfilado, “fourouge” para los párpados, y “lifting” en la papada, si procediese. Y es que son tan cristianos y evangélicos ellos que, como decía uno de los intervinientes en este foro, acaban por resultar unos “sepulcros blanqueados”: por fuera perfectamente encalados, para esconder lo que se pudre dentro.
Y así, burla burlando, nos escamotean lo importante, se solazan ofreciéndonos espejismos de supuesta belleza urbana, y se pasan por el forro de donde se pasan estas cosas lo aprobado en los proyectos originales. Porque habrán de saber que en el proyecto de las obras esas de humanización que nos han tenido meses con las calles levantadas se incluía la reposición de la red de saneamiento. Pero les debió parecer que Portanet tenía razón y no quisieron enterrar la pasta, para dejar más dinero en una suntuaria apariencia que no durará mucho. Ya empezaron a reventar las conducciones por el entorno de la Alameda, mientras los seguros que habrán de hacer frente a los destrozos en bajos, garajes y aparcamientos, supongo que estarán afilando las uñas para encontrar a los responsables del desaguisado. Y, como siempre, entre todos acabaremos pagando los desafueros de quienes tienen la obligación de administrarnos bien lo nuestro.
Y la oposición –que son más–, mirando para otro lado, o contentándose con tímidas interpelaciones que originan respuestas peregrinas e insatisfactorias.
¡Muera la alegría! ¡Viva el cachondeo!

Vuelvo, o sean, reis

-Hosti, tu -me dice Jesi, un amigo de la panda, que se metió a mensaka-, si lo sé no vengo.
-Passa, tron...
-Qué va a pasar, que estoy hasta el moño de repartir cartas por el extrarradio; que me paso el día del Concello a Saiáns, a Canido, a Toralla; hasta Nigrán me he tenido que ir.
-Es lo que tiene ese chollo, colega.
-Y una mierda. Lo que tiene es delito que la Corina, para quedar bien con lo de la Volvo, se ha liado a mandar invitaciones, para lo del ágape de la carpa; que decía el otro día el F. Franco que le van a dar de comer por el morro a 3.000 gentes, y más de la mitad de las invitaciones me las he tenido que comer yo.
-Lo que te dije; es lo que tiene ese chollo...
-Ya, pero ¿es que nadie vive en Vigo, de los que se van al papeo ese?
-Son cosas de palacio, ya sabes, que es que Corina quiere salir en la foto con gente guapa...
-Si, pero con nuestras pelas... (Jesi sigue hablando en pelas, porque lo del euro, dice, no es nada eufónico. ¡Toma!).
Bueno, hombre, ya sabes como son esas cosas...
-Y tanto. Esas cosas son, a 800 pelas por repartir cada cartita, según las del un, dos, tres, más de dos millones de las del ala. Como el dinero no es suyo...
Estaba yo haciendo mentalmente la multiplicación de 800 por 3.000, cuando el móvil me sacude el bolsillo y me hace llegar la voz del Eifonso, que me espeta:
-¿Viste el nuevo vertido?
Me cogió desprevenido, pero no tardé en reponerme:
-No me digas que nos vuelven a echar Vigo al mar, o sea la mierda a la ría.
-Niquelao.
-Habrá foto, supongo.
-Fotos, colega, fotos; en plural.
Y reengancho la charleta con Jesi, que me dice no sé qué de criadas filipinas, o colombianas, mientras corto la comunicación...
-Que sí, tío; que me recibieron con cofia y delantal con encaje de camariñas, digo yo, en más de un chalé de la carretera cortada, en Canido... No sé si eso fue más fuerte que lo de los perros, que no sé yo por qué tendrán tanto miedo que se tienen que achantar detrás de cada animal...
-¿Y no te tocó nada para repartir por el centro?
-En la Alameda, o lo que nos han dejado de ella, que había una tía ralladísima porque se le inundó el bajo, que tenía allí no sé qué. Y ni con la invitación de Corina se le pasaba el subidón a la pava.
-Pues te diré que por esa zona andaba también Mara Costas poniendo en procesión a toda la corte celestial, porque tuvo que improvisar un dique en la puerta, que se le inundaba la pelu con la clientela dentro.
-Pues lo dicho, que a ver si mandan una ronda para los de Cabral, que también somos de Dios y pagamos, aunque no podamos vivir tan cerca del mar y, claro, no interesemos para dar tono a la Vuelvo, o sean, reis.
-Lo dicho: nikelao.

8.11.05

Máis merda, ás portas da Volvo



Día
: 8.11.2005
Hora: dende o primeiro chaparrón da mañán ata a noite (as fotos están tomadas ó redor das 18,30 horas)
Lugar: Porto de Vigo: tres grandes vertidos: Espigón exterior do Náutico de Vigo (nas fotos), dársenas do Areal e recheo do Berbés
Un cheiro penetrante inconfundible de augas fecais.

N
ovamente un gran vertido á ría de augas fecais mesturadas con pluviais e con todo tipo dos residuos habituais na rede de saneamento (tampóns, compresas, condóns...). O vertido é aínda de maior entidade có do día 11.10.2005 xa denunciado dende estas páxinas.
As mesmas causas: a non execución das infraestructuras subterráneas de separación de augas pluviais de fecais nin de instalación de pozos de tormenta nas novas obras de Colón e do contorno da Alameda.
Responsable: o goberno municipal e a obsesión de Corina Porro por gastar o orzamento das obras en meras apariencias en superficie. A "oposición" continúa calada.


7.11.05

¿Para cando a política?

Non, non me tomen por un papón atontado. Xa sei que a política non para. Xa sei que Toba, Figueroa, Barros, Corina e Porteiro traballan tódolos dias. Incluso podo supoñer que teñen plans. Pero o certo é que a política para os cidadáns de Vigo ven rebaixando o seu nivel dia a dia. ¿Lembran as apaixonantes declaracións de Barros sobre a necesaria e inminente moción de censura? ¿Recordan o "envite" e Toba sobre o mesmo tema? Pois ben desde aquela o silencio é total e os cidadáns non recibimos explicacións nin de un nin do outro. ¿Para quen falan cando falan? Ou existe un pacto de silencio para non escachar a festa marítima de Corina e Santiago Domínguez ou os noso políticos aproveitan a escea para enviarse recados cripticos entre eles mentras os cidadáns asistimos ó espectáculo con dereito a aplauso ou bronca cada catro anos. Pero, entrementras, os veciños de Cabral saen a rúa dia si dia non, o Sr. López Peña di que non tería pagado nunca tantos cartos polo ETEA, a depuradora segue cheirando e o PXOM incumpre prazos ante a complacencia dos ediles.
Botamos en falta discusións e debates, contrastes de modelos e alternativas. Botamos en falta sentirmonos representados. Asi que , con este panorama, vai ser certo que a próxima corporación municipal vai estar en mans dun partido "bisagra". Hai varias opcións rondando.
Unha delas sería poñer en marcha unha reedición de "SI TEIS" (que ben podería chamarse RONDA NON) coa que Manuel Pérez conseguiu a maioría. A outro opción, comprobado o desgaste do eterno "bisagrista" Soto, pasaría por construir un partido volatil, estilo Maite Fernández, que coa financiación habitual dos amigos constructores e empresarios, poidera decidir a maioría.
Hai unha última opción que non quereríamos ver, pero que pode xurdir vista a mediterranización da nosa política urbanística: un populismo tipo Gil y Gil que ocupando o gran oco que deixou o bon de Leri, recollese tanta frustración como están provocando os nosos políticos.
O malo é que agora PSOE e BNG pretenderán arranxar o asunto falando desde o púlpito da Xunta. Mesmo é posible que continuen coa vella política do PP de descolgar cargos de Santiago para fornecer as súas candidaturas. ¿Será asi o cambio en Vigo?

31.10.05

CORINA ¡TAPALO!

A solo 11 dias del magnifíco evento que colocará a Vigo en las pantallas de mas de 900 millones de telespectadores y ante la avalancha de visitantes que se esperan, VIGOBLOG quiere aportar su pequeña colaboración. Vistos los resultados del famoso bando Vigo merece máis, convendría perseverar en la campaña de ocultamiento que de forma tímida comenzaba meses atrás. Ocupados como han estado los diferentes servicios municipales en tareas de embellecimiento y promoción, hemos constatado que se han escapado algunos lugares, instalaciones y paisajes que no deberían ser mostrados a la vista de tantos ojos. Estas son nuestras primeras sugerencias:

Vertidos de aguas fecales en el muelle del RC Naútico
CORINA ! TÁPALO!

Ruinas de la fabrica de Alvarez en Cabral
CORINA ! TÁPALO!


Instalaciones inacabadas de Fenosa cerca de Praza do Rei
CORINA ! TÁPALO!

Puede unirse a esta campaña escribiendo sus sugerencias en los comentarios o enviando sus fotos a vigoblog@wanadoo.es.

29.10.05

28.10.05

Un topo en Vigo

El Equipo de Investigación Astuta e Impenitente (EIAI) de "La Blog de Vigo" ha descubierto, por fin, al gran topo que nos ha venido haciendo la puñeta desde hace muchos meses. No se lo van a creer, pero el topo en cuestión se llama Porro.
La verdad es que llevábamos tiempo reuniendo pruebas, pero nos faltaba esa definitiva, que hemos encontrado en el extranjero, gracias a la agilidad de internet y a un traductor de fortuna con el que nos hicimos recientemente.
Porro, Corina, quiero decir, se nos ha colado como alcaldesa de Vigo, pero contribuye fiscalmente en Vilaboa, que es donde tiene su residencia oficial. Pero donde quisiera residir, en realidad, es en Sanxenxo; en verano, claro, que es cuando se junta allí la "jet" de corredoira y hay muchos yates de lujo, y mucha agua (oxigenada, para aclarar cabelleras), y muchos pijos, de esos sobrevenidos.
Por eso se ha preocupado de que no se sepa muy bien que la Volvo Ocean Race sale de Vigo, no sea que la confundan con una señora de obrero de Citroën, o que esté relacionada con la producción de pasta de papel, mientras se lanza a sembrarnos la ciudad de "alcorques", a empeñarse en que no desaparezca la mancha de vertido ilegal con que riega a menudo la ría, y a hacerse la sueca cuando se le advierte, desde todas partes, que la organización de la Volvo ni se entera de qué es la ciudad.
Siguiendo las instrucciones del patrón que la infiltró en Vigo, Corina ni se entera de que nos ningunean, pero se cree que le creemos eso de que "está enamorada de Vigo". Y eso que ya le hemos dicho que no es correspondida. Pero ella sabe que la alcaldía no se la debe a los ciudadanos vigueses, sino a aquel antiguo don Manuel que, como hiciera antes con Pérez, se la llevó a Santiago para hacerla primero directora general y después conselleira, el tiempo necesario para asegurarse de que no se iba a andar con exigencias para la ciudad. Y ella ha cumplido su papel de topo casi a la perfección.
Y ahora, la prueba prometida: la dirección que incluyo más abajo es la de la página oficial de la VOR, en la que Sanxenxo es la clave. Es verdad que dicen no sé qué de Vigo, mientras ilustran la información con fotos de ¡Sanxenxo! Vean, vean. Según los autores de la página, Vigo tiene alrededor de 300.000 habitantes que se dedican a producir papel y coches, además de haber sido un importante puerto oceánico. Ah, y hay una foto de las Cíes.
Que tal desproposito no inquiete a Pedro Campos, que está haciendo su guerra a costa de Vigo después de ver rechazada su oferta de que fuese Sanxenxo el puerto de partida de la VOR, es de comprender y lamentar, pero que Corina siga muda, tiene delito. Por su boquita pintada no ha salido ni un mal gesto ante el atropello. Por cierto, de las de Porteiro, Toba y Soto, tampoco.
¿Que cómo me atrevo a decir todo esto después de ver lo que se esfuerza por cambiarnos la ciudad? Pues, por eso mismo. Siguendo en su línea, acabaremos por convertirnos en Sanxenxo, con todo el respeto para ese pueblo que todas las primaveras anda buscando areneras para mantener la playa de Silgar. Y lo bien que luce una blonda cabellera mecida al viento bajo las velas, ¿eh?
Vale, pues naveguen un poco por este proceloso mar de la red y entérense de quienes somos, de dónde venimos y a dónde quieren llevarnos. Ya quedan pocos días para que nos abran las calles enlosetadas, y pocos más para que nos las vuelvan a levantar.
http://www.volvooceanrace.org/previews/prologue/inshorecourse/
No se pierdan los siguientes detalles, navegando por la página. Por ejemplo, si pinchan en donde dice "Galicia events" descubrirán que, en realidad, el puerto importante para la prueba es Sanxenxo, donde la organización ha previsto actos los días 28 y 30 de octubre, y 4, 5, 6 y 11 de noviembre. O sea, que toda la parafernalia y los gastos de la VOR se llevarán a cabo en ese puerto durante dos semanas, mientras que para Vigo queda sólo algo del día 11 de noviembre, en que llegarán los barcos desde Sanxenxo, y un poco del 12, en que se dará la salida. Eso sí, nos gastaremos algo más de pasta en unos fuegos artificiales. Bravo, Corina: el dinero no es tuyo, la cara, sí.
Si continúa con ánimos, le sugiero pinchar en "About Galicia", y podrá saber que ésta es una región conocida como "la tierra de los mil ríos", donde están la Torre de Hércules, la Costa de la Muerte y el cabo Finisterre. Inicialmente poblada por los Celtas, que fueron desplazados por los romanos, éstos nos dejaron las murallas de Lugo y el puente de Ourense, y aquellos, la gaita. Debido a que la industria pesquera de Galicia es la segunda más importante de España, los visitantes podrán degustar buen pescado, empanada gallega y unos dulces confeccionados en conventos que guardan celosamente la fórmula. Y para beber, Ribeiro y Albariño. Vigo, simplemente, no existe, o no está en Galicia.
-¿Fuma, Porro?
-No, gracias. Eso también lo estoy dejando.

25.10.05

O futuro sen gasóleo

O grupo territorial do partido (ilexible) ven de presentar unha moción de urxencia pra instar ó goberno da área metropolitana do sul de Galicia a levar adiante o proxecto de recuperación dos parkings da cidade presentado hai dous anos. O citado proxecto, elaborado polo estudio do arquitecto Claudio Porticella, presenta como novidade a substitución do carril central por unha lámina de vidro a modo de lucernario o que permitiría iluminar naturalmente as dependencias subterráneas co que poderían ser utilizadas para paseo cuberto. Os almacéns de desfeitos agora existentes poderían ser convertidos asi en locais sociocomunitarios. Na presentación da moción o concelleiro C. Alberto Rei insistiu na necesidade de dar vida a estes subterráneos abandonados despois da crise do petróleo do ano 2016 cando o antigo parque automobilistico quedou reducido a un 17% debido o encarecemento do combustible. Tamén destacou a viabilidade do proxecto que resulta compatible coa medidas de aforro en iluminación decretadas hai tres anos polo Goberno Europeo.
A asociación "Outrovigosiguesendoposible" fixo pública a súa postura a favor do proxecto e lamenta que non se tiveran en conta os reiterados avisos dados polos expertos respecto a inutilidade da construcción destes aparcamentos. Recorda a asociación cidadán que na mesma situación se atopan oito dos dez centros comerciais que abandonados polos promotores son neste momento obxecto de vandalismo e delincuencia.
A potente asociación de empresarios do pequeno comercio , na mesma liña, propón a inmediata demolición destas obsoletas instalacións para seren reconvertidas en zonas verdes ou sumidoiros de dioxido de carbono co que se melloraría o balance de emisións que ainda non logrou ser equilibrado.
Reproducido co permiso do periódico dixital "La blog de Vigo" 14 de Novembro de 2021

24.10.05

Fernández Alvariño

Psicoanálisis de apariencias (o cómo vemos nosotros algunas caras)

Lo que tiene posar para el fotógrafo es que todo lo que se pretende ocultar resalta; todo lo que se quiere revelar se esconde. O puede que sea al revés. Pero hay en ese rostro como una pretensión de mostrar agudeza en una mirada que, más que indicar, pregunta.
Es creencia generalizada que la espontaneidad de una instantánea es reveladora de la personalidad. Error: la personalidad se revela, precisamente, en la pose. La pose es rigurosamente impúdica; nos descubre pretendiendo una oferta ideal, un lo que quisiéramos por encima de lo que somos. Y canta.
La mano, sin que se atreva a cerrarse bajo el mentón, pretende sugerir determinación y voluntad, pero no es suficiente para ocultar el clásico nudo Windsor de la corbata. Puede que el codo que se intuye esté apoyado en algo, pero no podemos sobrepasar el umbral de la sospecha. Pudiera ser que no, y confirmaríamos el esfuerzo de la pose para lograr un escorzo que lamenta no resultar más decidido.
El cabello, protuberante en el occipucio, se cuida de proporcionar volumen a la escueta cabeza que orla caracoleando. Y no me atrevo a sospechar que hay algo de intencionado en la iluminación frontal, pero yo diría que ese rostro teme, más que confía; demanda, más que ofrece.
No es que le falte color. Creo que este señor ha sido siempre en blanco y negro, como la foto.

22.10.05

Ya era ORA

Que ahora dicen que se van a cargar lo de la ORA, que casi nadie sabe que significa Ordenanza Reguladora de Aparcamientos, porque –ya han caído de la burra– no cumple el cometido para el que fue creada. ¡Andá! Pues no era sin tiempo. Y eso que les llegaron mensajes de todas partes: que si no ha supuesto la disponibilidad de plazas supuestamente pretendida, que si no se obligaba a la exigible rotación al permitir que un vehículo estacionara por más de dos horas (mientras pagase), que si sólo era un instrumento recaudatorio (aunque únicamente para la concesionaria y el dueño del aparcamiento de la grúa), que si se extiende a casi todo el casco urbano no sirve para nada, etc.
Voces que claman en el desierto, porque los tímpanos municipales siguieron durante más de 20 años inasequibles al desaliento, erre que erre, metiéndonos el trabuco en cuestión por donde nos cabía. El caso es que hay que pensar en que nuestros mandados (que están a nuestro servicio, no al de ellos) eran, y seguirían siendo, imbéciles, o dieron por hecho que los imbéciles éramos nosotros, o bien se trata simplemente de inútiles, porque lo de que practicaron el común arte de la corrupción es demasiado fuerte como para adjudicárselo a nadie, ni con pruebas.
Lo cierto es que la ORA es uno de esos negocios emergentes al socaire de la democracia, consistentes en quitar un poco a muchos para conseguir un mucho para unos pocos. En pocas palabras, la ORA ha servido, se mire como se mire, para que la concesionaria del servicio ingresara unos duros por la cara; para que el propietario o arrendatario de un terrenito hiciese otro “negocio” a base de almacenar –cobrando– vehículos retirados de las aceras, y, eso creían, para recaudar para las arcas del Consello unos dinerillos, en forma de multas.
Pero héteme aquí que las multas de la ORA ni siquiera se notifican, aunque sirven de argumento extorsionador en caso de alguna otra infracción; los agentes municipales encargados de formular las denuncias y de vigilar que el servicio funcione de acuerdo con lo dispuesto en la Ordenanza Municipal siguieron “pasando” olímpicamente de trabajar en eso, y los “vigilantes” se hacían los suecos cuando se sucedían los tiques y se sobrepasaban las dos horas de estacionamiento. Hubo, incluso, un tiempo en que podías olvidarte del coche durante toda la mañana, con tal de colocar dos resguardos de dos horas en el salpicadero.
Pero, como la cosa no iba a quedar ahí, los espabilados munícipes que hemos elegido, que en algunas cosas se la cogen con papel de fumar, han encontrado otra forma de gastarnos nuestros dineros, encargando otro “informe” que les ilustre sobre el funcionamiento de la ORA. Y, si el informe concluye que la ORA no sirve para nada, pues nada, que no se renueva la concesión y nos buscamos otra forma de sangrar al personal. Pero ¿serán carotas? Para comprobar que la ORA es un timo no se necesitan informes: lo sabemos todos. Ellos también, pero se hacen el “longuis”, y el que venga detrás que arree.
En resumen: siempre estuvo claro que la ORA no servía para nada, porque los obligados a exigir su cumplimiento se daban por satisfechos con regalarle una pasta a uno de los más caros contribuyentes a “la causa”, y que a los ciudadanos nos dieran por “retambufa”.
Desde aquí exijo que me digan cuánto nos va a costar ese innecesario informe, y quien va a ingresarlo.
Y si se cargan la ORA, que carguen también con la destrucción de medio centenar de empleos quienes, sabiendo lo que iba a dar de sí, contrataron con FOCSA esa tropelía. Algunos de los culpables siguen sentados en los escaños de representación popular en la Corporación Municipal. Los demás, que apenquen con su cuota de ineficacia y/o estulticia, que de todo habrá.

20.10.05

Jules, Julio, Xulio; de Verne hablamos.

Año 2005: Vigo ha estrenado monumento a Julio Verne. Bien. Una escultura situada al borde del mar agradece a quien ubicó en la bahía de Vigo la base del Nautilus capitaneado —¿habrá alguien que no lo sepa?— por Nemo.
La escultura contemporánea se ha liberado de la peana. ¿Por qué le han puesto peana al medio pulpo aplastado por ese desarrapado y deforme personaje que pretenden hacer pasar por Jules Verne? Bien, vale, Julio Verne. Eso, ¿por qué colocar la escultura en un 'altar' si no es algo sagrado?
Pero ¿es una escultura ese trozo de cefalópodo con vejete asustadizo encima, todo ello fundido en bronce? Cualquiera de las pocas fotografías que hay de Julio Verne nos presentan un personaje con carácter. Desde luego que el almirante Méndez Núñez —en la alameda (actualmente almacén de empedradores)— sí ofrece la imagen de una persona de acción. Es lamentable la 'expresión' de esa figura con el culo en la boca del medio pulpo.

Jules Verne o Julio Verne o, si la placa conmemorativa se redacta en gallego sería Xulio Verne ¿no? (en dicha placa 'salta' a la vista inevitablemente el valor que el idioma gallego tiene para las autoridades que la encargan; porque si en castellano decimos Julio Verne, en gallego o bien mantenemos el nombre sin traducir o lo traducimos al gallego; entonces, si la placa está en gallego debería decir Xulio Verne).
Vigo, ¿lo sabían? tiene un museo de arte contemporáneo, tiene galerías de arte de contemporáneo... Vigo tiene personas capacitadas para saber qué y a quién elegir para que 'materialice' el recuerdo del Sr. Verne, Jules (francés) Julio (castellano) Xulio (gallego) —según la lengua ques Uds. hablen ¡por favor!, de traducir el nombre, háganlo en concordancia—.
La ubicación de tamaño bulto broncíneo ¡justito en medio de la esplanadita! es un peñazo. 'Componer' es una de las bases del hacer creativo. El terror al vacío de nuestros políticos locales hace que nos llenen de 'adornos'/obstáculos los pocos espacios libres que mediante 'Abrir Vigo al Mar' la ciudad ofrece. Y el mar cada vez más lejos de los ciudadanos.
Cada época tiene su manera de recordar a sus personajes, cierto, y nuestra 'esquizofrénica de las flores —Corina Porro dixit de sí misma— la suya propia. ¿Le gustaría cerrar el MARCO a nuestra desilustrada alcaldesa? Me temo que sí. Y a las empresarias que financian tamaño bulto petreobroncíneo le diré que espero que dirijan sus empresas con mejores criterios que los que emplearon para dar cuerpo a este obstáculo de pésima factura.
Escultura, peana, placa, ubicación: signos de una esquizoide manera de entender la ciudad.
¡Perdónanos Julio Verne!
Ti daraste conta Xulio, outra cousa non temos no concello¡...!

19.10.05

Carta aberta de Outrovigoéposible

A asociación Outrovigoéposible remítenos, con rogo de publicación en Vigoblog, a seguinte carta aberta ó Presidente da Xunta de Galicia:

OUTROVIGOÉPOSIBLE, organización de participación cidadá, que naceu na defensa de Vigo -e a súa área de influencia- en progreso harmónico e sostible, considérase na obriga de dirixirlle con todo afecto o seguinte escrito.
Pensamos, en primeiro lugar, para entender no seu adecuado contexto o que segue, que unha boa e moderna xestión política non debe executarse dende localismos recalcitrantes, nin implorando dádivas, nin sequera partindo dun estado providente e subvencionador, senón sempre dende a vertebración solidaria e a planificación baseada na xusta redistribución dos recursos públicos. Nos fundamentos de feito hai un dato incuestionable: Vigo é o motor económico de Galicia, pero non se aposta historicamente por nós pola banda das Administracións Autonómica e do Estado. Non se propician investimentos estratéxicos suficientes nun entorno con milleiros de empresas que aporta máis dun 30% do PIB galego. Trátase dun enclave estratexicamente situado, potentísimo poboacionalmente, que se viu sometido á continuada carencia de asignacións orzamentarias destinadas a infraestructuras e equipamentos, non resistindo comparación con áreas semellantes de Galicia e mesmo do resto do Estado. Todo iso, naturalmente, pode documentarse empiricamente .Cada ano que pasa a situación vólvese máis angustiosa, chegando na actualidade, ó noso parecer, a poñer en serio perigo as nosas prospectivas de futuro.

A confianza que sempre nos inspirou, xunguida á expresión dunha vontade firme a prol desta cidade e declaracións tan suxestivas no período electoral como “ o Sur tamén existe”, estimado Presidente, supuxeron estimular as nosas expectativas de que se porían, por fin, as bases para un cambio nas relacións de Vigo e a Administración. A cidade, sempre solidaria e integradora, así o entendeu e prestoulle un apoio electoral sen precedentes, decisivo, sen dúbida, no éxito final.Con motivo precisamente das devanditas eleccións ó Parlamento de Galicia esta Asociación remitiu ós partidos políticos un decálogo do que consideraba liñas de actuación imprescindibles e de atención preferente para o desenvolvemento sostible da “Rexión urbana”. Delas, a loxística de transportes, o solo industrial e a política cultural entre outras, eríxense en tres referentes onde se poden albiscar cambios ou instalarnos na sospeita inmobilista. Centrándonos na cultura, o tradicional abandono por parte da Xunta, no que ó desenvolvemento dunha auténtica política cultural se refire, é evidente. Vigo non conta con infraestructuras culturais de titularidade pública, sendo tamén privada toda a xestión cultural, coa deserción municipal incluída.Pois ben, a vindeira adxudicación da concesión para a construcción e explotación do Auditorio de Beiramar non recollerá o seu compromiso, expresado en roda de prensa o pasado 10 de marzo, de aportar 12,8 millóns de euros, para rescatalo da iniciativa privada. Iso suporá que:
Primeiro: ó remate teremos pazo de congresos, mais Vigo seguirá sen auditorio de titularidade e xestión públicas.
Segundo: as Administracións non desenvolverán unha política cultural na cidade.
Terceiro: afrontaremos o perigo de posibles cuasi-monopolios da oferta cultural en mans privadas.
Cuarto: serán as regras do mercado as que se imporán, sen a imprescindible participación da cidadanía a través das institucións políticas en asunto tan transcendental como é a cultura nunha sociedade de benestar e de alto nivel impositivo.
Quinto: permitirase que a inxente aportación de fondos públicos, estimada no 75% do investimento total, derive na utilización polo Concello de menos dun 10 % de días/ano de uso aberto-público. Manifestamos que o que semella un“disfrute gratuíto” non será tal, posto que o seu custo nunca baixará de 45.000 euros/día. ¿Como se explicará iso dende un enfoque progresista? ¿É unha operación vantaxosa para as cidadás e os cidadáns? ¿Resposta a un intercambio paritario, de xustiza conmutativa?
Sexto: Vigo, desgraciadamente, quedarase sen ver atendidas as súas aspiracións, reiteradamente manifestadas, no eido cultural.
Sétimo: todo iso non poderá corrixirse en preto de 40 anos.Dende a máis fonda consideración pola súa persoa, Sr. Presidente, pregámoslle que interveña con prontitude e firmeza no que constituirá a primeira pedra de toque da súa acción de goberno: xustificacións, como é doadamente comprobable, non faltan. Esta cidade, de moi alta sensibilidade cultural e política, sabe ser xenerosa cos que cumpren pero tamén implacable cos que defraudan as súas máis nobres, apremantes e razoadas querenzas.
Co vivo desexo dunha eficaz xestión ó servizo dos verdadeiros intereses de Galicia e Vigo, baixo a esperanza de que se verifique “a visualización do cambio” e de que se leven a cabo as promesas electorais, reciba un cordial saúdo.
Vigo, 17 de outubro do 2005

15.10.05

Toba Girón

Psicoanálisis de apariencias o cómo vemos nosotros algunas caras

Lo tiene todo pensado. Sabe de la importancia de no dejar nada al azar. Y se le nota satisfecho. El escorzo contenido, el desaliño estrictamente medido, resultan magnífico soporte para una frente que se exhibe como alarde de formidable continente: amplia, cartesiana como un sistema de coordenadas, y sugiriendo protección para una mirada que, como el resto, expresa la seguridad de que todo ha sido previsto y nos lanza el mensaje de que todo está bajo control.
Analizando ese rostro se puede confirmar que todo está tan repasado como el corte de pelo. Hay en la imagen una verticalidad sólo interrumpida por una línea de los ojos totalmente horizontal, abriendo paso a unas mejillas esforzadas en no desmerecer del oblongo perfil exhibido. Hasta el somero encanecimiento de una barba que anuncia firmeza y seguridad revela cuidado: ni demasiado blanco ni demasiado negro.
Hay, en esta cara que desea infundir confianza, un no sé qué de inquietante, como si no pudiese asegurar el éxito de aquel deseo, lo que se confirma al observar el atuendo elegido. La camisa, discretamente azul, casi deja entrever los pliegues de un cercano desembalaje y hasta podría encontrarse, con algo más de atención, la sorpresa mínimamente punzante de alguno de los alfileres que la sostuvo. Pero se justifica en una corbata, al más puro estilo del convencionalismo conservador al uso y a medio camino entre dependiente de El Corte Inglés y campechano ejecutivo, sólo destinada a demostrar que dos azules pudieran ser más elegantes que un amarillo o un rojo. La chaqueta de solapa corta, como queriendo dejar claro que nada hay que ocultar, juega oscuramente a realzar el resto del atuendo. El gesto, la mirada, es la del que sabe que sabe. Y mejor será que lo advirtamos. Es como un siete que afirmase que el ocho le debe la existencia. Y lo usa, como el auriga usa la fusta haciéndola restallar sobre los sufridos corceles, para aviso de navegantes y personal en general.

Foto: foto oficial en la página del Concello de Vigo: xornal.vigo.org

14.10.05

Escrito en Cabral

Referendum xa!
Porro, Figueroa, Toba, cumpride a legalidade!
Vigo Si, Ronda Non.
Figueroa dimite, o pobo non te admite!
Toba, sae da cova!
Non o PXOM de Bloque e PP
Referendum xa!
Corina, Vigo te namora pero vives en Vilaboa!
Referendum xa!

Textos escritos e berrados polos veciños de Cabral o dia 13 de outubro do ano de VIG05

13.10.05

O mar laminado

Asociar mar e libertade non é patrimonio exclusivo de navegantes solitarios ou de espíritus singulares. A todos nos gusta deixar ir a mirada polo azul e gozar co movemento da auga. Sen embargo no noso mar cercano, na ría, as cousas están empezando a cambiar. O mar tense convertido en “lámina de auga” que a semellanza dos solares é obxecto de especulación. Estase a producir unha intensa expropiación da paisaxe para construir portos deportivos. Baiona, Panxón, Canido, Bouzas, Vigo, Teis, Chapela, Cesantes, Arcade, San Adrián de Cobres, Domaio, Moaña ,Cangas… poden ser arredor de tres mil puntos de amarre e, según os expertos neste negocio, serian necesarias outras tres mil prazas. Sumeselle a superficie ocupada por bateas e outras explotacións de acuicultura e terán unha idea da magnitude do fenómeno.
O novo presidente da Autoridade Portuaria viguesa sinala, prudentemente, que é necesario contar coa xente do entorno e medir as repercusións ambientais. Supoño que Don Abel non caerá na torpeza de considerar o problema da ría parroquia por parroquia senón coma un conxunto. En canto as repercusións ambientais seria desexable que os estudios de impacto tiveran un pouco de seriedade. Collamos o exemplo do porto deportivo da Lagoa, en Teis. Vexan este parágrafo da declaración de impacto ambiental:

Paisaje: Se ha realizado un análisis de intervisibilidad, basándose en la cartografía de la zona, el cual se ha completado con el preceptivo trabajo de campo, obteniéndose unos resultados que muestran que la cuenca visual de referencia tiene unos más que notables niveles de compacidad, dado el difícil acceso de la población a la cuenca visual. Por este motivo se puede considerar que la fragilidad visual intrínseca es baja.

Traducción: como na actualidade é moi difícil asomarse ó mar no Monte da Guía (hai árbores moi altos, non hai camiños a nivel do mar) non se ve o porto e , por tanto, non molesta (isto é a fraxilidade baixa). Como sempre cunha gran visión de futuro.

¿Realmente trátase dunha industria socialmente importante (crea postos de traballo, xenera actividades comerciais) ou ben estamos ante a política do ladrillo no mar? ¿Os 50 postos de traballo que vai xenerar o porto da Lagoa compensan as servidumes na costa e na paisaxe? ¿ Non é impresentable a pantalla de protección dos amarres de Moaña que cortan a vista desde o paseo? E o porto de Massó ¿obedece a unha necesidade do entorno?
E sofriremos máis consecuencias. Teremos que ocuparnos algún dia do tráfico na ría (mais contaminación) pero de momento nos paseos marítimos contemplamos “bosques de mástiles”, nas mellores plaias temos que bañarnos dentro dun recinto acordoado, e no resto podemos ser atropelados. Coidado.

Foto espigón A Guía (c) Vigoblog 2005

11.10.05

Mierda

Día 11.10.2005
16.15 horas
Puerto de Vigo. Espigón del R.C. Náutico/Muelle comercial. Dos aliviaderos del colector de margen.
Vertido de miles de metros cúbicos de aguas residuales, diluídas en pluviales, con elementos sólidos típicos en suspensión (compresas, condones, tampones...)
Causa:
entrada en carga del colector de margen de Ría
Olor: nauseabundo
Origen: no construcción de un tanque de tormentas de alta capacidad en la calle Colón, previsto en el proyecto inicial de las obras de "humanización del entorno de la Plaza de Compostela" y anulado en el proyecto definitivo.Con el dinero ahorrado en esta obra de saneamiento, han comprado palmeras y jardineras de granito de importación.
Responsables: Gobierno municipal y Aqualia.
Procedencia de las aguas: la mayor cuenca de recogida de fecales y pluviales de Vigo: Urzaiz, Gran Vía y Colón (como se sabe, no hicieron red separativa ni en obras anteriores, ni la hacen en las que están ejecutándose -¡total no se ve!-)
Cómplices: todos nosotros
Próximo vertido: cuando vuelvan a caer cuatro gotas más de lo habitual.


Fotografías (c) VIGOBLOG 2005. Clik en las fotos para ampliar

Actualización 13/10/2005. La Voz de Galicia se hace eco de nuestra denuncia.
Actualización 16/10/2005. Nuevos vertidos en el mismo lugar y fuerte olor a cloaca coincidiendo con la bajamar

10.10.05

Cruditos nos van a comer

Que si el Estatuto de Cataluña, que si el Plan Ibarretxe, que si... Y mientras tanto las barreras de Ceuta y Melilla ¡nada contienen! El día en que los subsaharianos se den cuenta que tan sólo es cuestión de número... los africanos nos van a comer crudos. Ya es hora de que las Naciones Unidas —todos sus miembros— empiecen a exigir una manera más equitativa de utilizar este planeta que nos alberga por igual. Lo que los Estados y sus fronteras tratan de defender no deja de ser una manera de organizar esta vida en común. Ya no es sostenible el que unos pocos consuman lo que a todos, por igual, corresponde.
Occidente es un ladrón con respecto al resto del mundo. Ya nos quedan muy pocas legitimidades para retener a los desposeídos fuera nuestro jardín que en nada es autosuficiente. Ocupémonos de enseñarles, de intercambiar con ellos en las mismas condiciones: esfuerzo por esfuerzo. Lo otro, lo que Occidente viene haciendo es pura y llanamente: rapiña.
Nos van a comer y harán bien.
Creo que es de obligado cumplimiento leer lo que Sami Naïr nos cuenta en su artículo "Lo que ocurre allí" (pág 15 del ElPais del día 8 de los corrientes); y, en la página siguiente, Felix Ovejero Lucas escribe "La perpetua adolescencia" que tampoco haría daño ojearlo con cierto detenimiento. Estos son problemas también nuestros.
Me temo que estamos preocupados por las margaritas de nuestro balcón y no nos estamos enterando de que la selva de ahí enfrente va a tragarse este raquítico vergelito.

Corina

(Iniciamos esta sección de psicoanálisis de apariencias, con cierta enjundia, si cabe, para que sepan cómo vemos nosotros algunas caras. Perdonen las molestias)

No puede impedir que se note el tremendo esfuerzo que ha de hacer para perfilar una idea, o un simple pensamiento. Estamos ante un frasco al revés, al que se ha quitado la etiqueta para impedir que se conozca la fecha de caducidad de su contenido. Pero lo transparente del envase resulta insuficiente para no advertir que ha sido vaciado subrepticiamente, si es que hubo algún contenido en tan "aparente" continente. Claro que todo puede deberse a una miopía juvenil, relegada a la clandestinidad por aquello de las apariencias y que se empeña en manifestarse. Habría que recordarle a la responsable de esa cara que tales esfuerzos mentales, con repercusión facial inequívoca, siempre dejan huella, además de ir afilando los labios en un proceso de endurecimiento que dificultará la siempre reconfortante aplicación del "lipstick". Y, al fin y al cabo, los esfuerzos percibidos no parece que ofrezcan mejores garantías de resultado que lo ya esperado sin esfuerzos.
La indiscreción del fotógrafo nos permite atisbar, bajo el mentón que se esfuerza por mostrar una determinación acorde con su íntimo mensaje, que hay algo de antiguo en todo el conjunto, incluida la perla lobular cuya obscena exhibición es permitida por el cuidadoso repliegue de una cabellera al borde del agotamiento cromático. Pero ella es “Perli” y lo sabe. Y en su mundo las cosas son así. Y así parecen.