IX ÉPOCA

27.3.08

Enrique X. Macías, acción e reacción

Vía o blog Brétemas, que tan atinadamente mantén Manuel Bragado, entéirome da homenaxe que dende a Concellería de Cultura de Vigo se vai celebrar co gallo do que sería o 50 cumpleanos de Enrique X. Macías, compositor vigués que nos deixou hai xa máis de 10 anos. A través dese blog accedo tamén ás páxinas, que baixo o título Macías, un genio autodidacta, lle adica ao músico o Faro de Vigo antronte. Que palabras tan diferente ás que o día 6 de febreiro de 1983 lle dedicou este periódico ao facerse eco e publicar de xeito destacado e integramente unha vergonzosa carta-manifesto, feita pública e remitida polas daquela forzas vivas do máis rancio sector musical e desta cidade.
Como o exercizo da memoria é algo bo, e as forzas dese antigo réxime reaccionario no ámbito cultural seguen vivas (véxase se non as reaccións no seu día contra o Sireno de Leiro, as tonterías do arquitecto-fábrica Martín Curty, as chalanas do Berbés ou a exposición de monequiñas con traxes rexionais que nestes días se exhibe na planta baixa do vello Concello na praza da Princesa.... por exemplo), aconsellamos lér o que publicaba sobre Enrique X. Macías aquel Faro de Vigo de 1983, tan xeneroso para publicar, íntegras e destacadas, tantas palabras necias dos músicos oficiais.

Grazas aos responsables de Cultura por -como xa fixera Carlos Príncipe, penso que aínda en vida de Macías- rachar coa reacción vilega desta cidade e darlle un merecido espazo na programación cultural viguesa.

(Faro de Vigo 06.02.1983
Clic na imaxe para lér o texto)

8 comentarios:

Anónimo dixo...

Quieren aterrar la ria una vez mas y los mismos, para despues ademas vivir sus empresas de las subvenciones y ellos comprarse caballos, yates y chalets.

Anónimo dixo...

Que pena,Fernando Nebot, ingeniero de caminos en el año 1976 se oponia a la construcción de la autopista del atlántico y ahora nos quiere aterrar la ria, como cambia la gente, su socio Daniel Pino, ya es director xeral, despues de ordenar el planeamiento de Vigo, de aquella manera y Fernando que quieres ganar tambien mucho dinero, como lo está haciendo vuestro jefe Cesar Portela.

Anónimo dixo...

Debemos impedir otra atrocidad mas y con todas nuestras fuerzas y medios, quienes nos representan en verdad democraticamente para pactar y consensuar en nuestro nombre y con uno de los pocos "tesoros" que nos queda, la ria, quienes son esos señores que no tienen ni vergüenza y que todos sabemos quienes son y que viven del cuento, pues muchos lo que tuvieron fueron toda su puta vida los bienes de la familia embargados, hasta que montaron el club financiero, aparte de delinquir, en otro momento, dare los nombres de ellos y empresas, con los autos y mucho mas, pero mucho mas. No podemos una vez mas dejadnos atropellar. Quienes forman la autoridad portuaria, que solo se reunen para cobrar las dietas y la asistencia, amén de las comilonas y favores. Hay un alcalde cercano a Vigo, que al igual que Soto hizo mucho daño, que su mujer -la pobre, está loca- le obliga aúnque esté enfermo en cama a ir, para cobrar el dinero.

Marcos Andión dixo...

Perdón por la intromisión, pero aquí no va del puerto.
Ya sé que es difícil para algunos no colarse donde sea, pero en este blog pretendemos suscitar debates sobre los temas propuestos.
Os juro que hay infinidad de espacios, dentro de este mismo blog, donde el asunto "Puerto" está tratado por activa y por pasiva.
¿Algún problema para decir algo sobre E. Macías, como proponemos?
Gracias por la comprensión.
En todo caso, sed bienvenidos.

Anónimo dixo...

¿Quién?
¿Quién es Enrique X. Macías?, ¿el de la calle de Hispanida? ¿a qué se dedicaba? ¿tan joven y con calle?

Marcos Andión dixo...

Querido anónimo:
Creo que tu pregunta puede quedar contestada con el artículo del diario El País, de 23/10/1984 que reproduzco a continuación:

"Tras una larga trayectoria de premios, Enrique X. Macías, compositor de música contemporánea, ha obtenido el Premio de la Joven Orquesta Nacional con su obra Nachtmusik III. Otra composición suya consiguió un accésit en el mismo concurso nacional. Enrique Xerardo Macías, a sus 26 años, está considerado como uno de los compositores españoles más originales de la última década, cuyo trabajo él fundamenta en el autodidactismo y la experimentación".


"El Premio de la Joven Orquesta Nacional es un eslabón más dentro de la cadena profesional de Enrique X. Macías, un reconocimiento nacional a quien el pasado año conseguía el Premio Cristóbal Halffter, entre otros de menor renombre, y el inicio del presente nos ofrecía el primer elepé de su total autoría, Entre la noche y la mañana (linterna-música. Ds. Discoplay), desde la incomprensión y la falta de atención que los amplios círculos culturales otorgan al fenómeno de la música contemporánea en España. Nacido en Vigo, Macías tiene en esta ciudad su aposento, desde el que trata de abrir caminos nunca limitados por las fronteras. Dos pendones ondean en su carrera con inusitada constancia, el alarde no disimulado de autodidactismo, fenómeno irritante para aquellos que sitúan en el academicismo el único basamento posible para la creación, y el de la reivindicación constante de ser y vivir como compositor. Esto último le valió en los primeros tiempos, cuando Enrique X. Macías semejaba ser un niño prodigio moviéndose entre las juventudes musicales de Vigo, el apelativo de iluso, que más tarde, ante el renombre y los logros, fue trastocado por el de loco. No obstante, el tesón del joven compositor, su permanente empuje en círculos cada vez más amplios, le han ido proporcionando una pequeña aureola generadora de dos energías opuestas, los detractores feroces e impenitentes y los seguidores y alentadores incondicionales dentro del reducido pero rico mundo cultural de Vigo y de Galicia".

"De alguna manera, Enrique X. Macías es también producto del movimiento cultural generado en esta nacionalidad durante los años setenta; compañero y colaborador del grupo poético Rompente, del que se desgajarían gentes como Antón Reixa, hoy en el grupo posmoderno Os Resentidos, o el poeta Manuel R. Romón, uno de cuyos poemas-Iibro ha sido musicado por Macías, también ha aportado su talento sonoro en espectáculos en los que Antón Patiño o Menchu Lamas, pintores, derramaban el color y la plástica. En audiovisuales del fotógrafo Luis Suárez Canal aparece como compositor de la música y es autor de la banda sonora de una película portuguesa, entre otros trabajos colectivos nacidos en la más importante ciudad industrial de las Rías Bajas, hoy famosa en el mundo de la música moderna, posmoderna y contemporánea. Desde postulados sonoros, Enrique X. Macías trata de contribuir a la realidad de su tiempo y de su entorno, traducirlo en clave de música, elevando a la categoría de pentagrama las vivencias y la entidad del tiempo. En más de una ocasión le hemos escuchado la famosa frase de Gustav Mahler que postula que "la sinfonía debe ser como el mundo, debe abarcarlo todo", y en ello cifra sus pretensiones de compositor, a estas alturas del curso, en plena juventud, ya conocido, aceptado y admirado en importantes círculos musicales españoles y europeos.

Acaba de regresar de una gira por Amsterdam, Turín y Trieste, y ha sido becado en Finlandia, Holanda, Francia, Italia y México, entre otros países; se han ofrecido conciertos monográficos de su obra en Oporto, Palma de Mallorca, Turín y Vigo. Ha estrenado en París, Lisboa... y un largo etcétera. Suele dar conferencias sobre música electroacústica y en el presente año fue director de las Jornadas de esta especialidad celebradas en Cuenca. En la primavera próxima se programará en Holanda otro monográfico sobre sus composiciones".

Lamentablemente, su figura y su obra, prematuramente desaparecida, parece ser mucho más conocida y valorada fuera de aquí que en su Vigo natal.

Anónimo dixo...

Ese ...tecto cuxo apelido remata en "y" non di máis tonterías porque non ensaia, o pobre.

Anónimo dixo...

Estimado Marcos, gracias por tu respuesta. Tengo que confesar que mis preguntas eran una provocación: para difundir la figura de Macías entre los que no han tenido el privilegio de conocerlo. Espero que la reproducción del artículo de El País y algo más sirva para conocer a Enrique (X.) Macías.
Tuve oportunidad de conocerlo, de disfrutar de sus conversaciones cargadas de erudición, de elaborada contrucción y gestualidad, de diversión inteligente, con las que me fascinaba tête a tête, sin testigos, en los retornos que hacía a Vigo en sus últimos años.
Gracias Marcos, pero sobre todo gracias a Macías por haber pasado por aquí.