A "obra social": a privatización continúa

A recente historia das caixas ilustra o principio de socialización das perdas ( o saneamento de Novacaixagalicia custou máis de 9000 millóns de euros públicos) e de privatización de beneficios (o Sr, Escotet mercou un banco saneado a prezo de saldo) Aínda máis, para aqueles que falaron do sector financieiro galego quedou claro que as decisións sobre créditos e mesmo sobre boa parte do patrimonio artístico e inmobiliario están hoxe en mans de empresarios que por responderen a interesen privados pouco nos vai a importar a súa procedencia ou donde se reunan para decidir..

Pero a cousa non para. O proceso privatizador continúa. O lóxico desde o punto de vista dos cidadáns sería que a cambio dos millóns arrincados dos servizos públicos, os restos do naufraxio das caixas, a mal chamada obra social, pasara a mans públicas. Sen embargo na configuración do patronato da “Afundación” aparece Abanca con nove representantes a cambio de cinco millóns de euros. Por que Abanca e non o Santander? Por qué nove representantes, máis que ningunha outra institución? Que apaños hai por detrás?.

 

Pero o proceso privatizador segue tamén por camiños máis disimulados. Debido as dificultades de financiación a obra social debe (sic) aplicar criterios de rentabilidade na súa actuación como, por exemplo, cobrar o aluguer de instalacións aos colectivos ou organizacións cidadás e co mesmo argumento comenzará un proceso de venta de centros e inmobles.

Especial relevancia ten o caso da Escola de Negocios de Vigo, oscuro obxecto do desexo dunha das universidades privadas máis conservadoras, a de San Pablo CEU que conta en Vigo cunha Escola de Maxisterio. A campaña propagandística comenza con un comunicado da dirección da escola solicitando a privatización, aparecen artigos de prensa denunciando os atrancos que a univesidade de Vigo pon á ampliación de títulos e comparando o enorme deficit da Escola de Vigo co éxito da da Coruña. Complétase a manobra cunha campaña publicitaria  da San Pablo para facer amigos entre os medios de comunicación. 

 

Tirando do mesmo fío, Abel Caballero denuncia a falta de claridade na ubicación da sede da Afundación e levanta a súa voz para decir que Vigo non vai estar no patronato . Un paso maís no populismo abeliano que cada dia afunde máis a cidade na depresión.

O problema non é a sede senón  o desmantelamento da mal chamada obra social que tiña un papel execesivamente protagonista na política cultural da cidade - co beneplácito de cantos gobernos pasaron polo concello- e viña promovendo entidades privadas para dar servizos públicos como é o caso do Colexio Fogar San Roque ou a mesma Escola de Negocios.

Que facer agora cos restos ? Pois antes de que nos argumenten que vai ser inviable o mantemento das institucións e patrimonio e procedan a súa venda a prezos de risa para favorecer a uns amigos, debemos esixir que a institución pase a ser pública ou sexa dependente das institucións democraticas locais: os concellos . Paralelamente os servizos publicos (Colexio Fogar, residencias , Escola de negocios,..) deben ser incorporados á rede pública nun proceso de transición que asegure o respeto polos traballadores e usuarios. Recuperemos o que pagamos.