
Exactamente o da direita da foto, David Regades, Xefe de gabinete do semialcalde Caballero xa o temos na executiva galega do PSdeG= PSOE. Xa o cantaba Toñito Reija en tempos... imos.... de cu.

Es la primera vez que el responsable del BNG ocupa el sillón municipal transcurrido más de un año de mandato
La ciudad registró un vacío de poder por no decidir el regidor local su sustitución durante un viaje de dos días. (La Voz de Galicia 23-07-08)
A los 91 años de edad falleció la semana pasada un hombre bueno, honesto y consecuente: Leopoldo García Ortega. No supe del óbito hasta que hoy lo refirió F. Franco en su amena columna de altibajas sociales del Faro. Descanse en paz.
A Comisión de eventos diversos ten xa ultimada a convocatoria do I CONCURSO "META O AVE POR DONDE NIN DIOS PENSABA QUE ÍA PASAR" dotado cunha viaxe Vigo-Coruña (I/V) nun Regional.
E que, xa me dirán vostedes, pero un aínda pensaba que as decisións que moven millóns e millóns de euros, tomábanse despois de serios estudios con equipos multidisciplinares pero polo visto non é así. A democracia participativa está chegando a alturas insospeitables.
Pois nada, a xogar!

María Méndez deu o espectáculo en Príncipe. O seu ataque de nervios diante dun policía que cumpría co seu deber, foi tan sinceiro como descontrolado: desesperada ao constatar que a súa autoridade non é absoluta, senon que está perfectamente modulada pola legalidade e a racional distribución de atribucións e competencias na administración pública.
¡Bueno, bueno, bueno! Incluso en plena calle son capaces de hacer "visualizar" hasta qué punto su ignorancia o su perversa concepción de la política resultan patentes. Lo que narraré a continuación podrían confirmarlo quienes en ese momento pasaban por la calle del Príncipe. Con más o menos precisión, los hechos se sucedieron como sigue:
Unha norma municipal prohibe a colocación de publicidade en elementos do mobiliario urbano público. Unha disposición legal que se salta coa súa habitual alegría o propio bi-goberno municipal, que fai asi, na práctica, outro alarde de auto-insubmisión e demostra que as leis están para seren aplicadas duramente aos cidadáns de a pé, pero non á propia administración pública. Así é como unha vez o tenente Domínguez colga dos báculos das fernandinas globos da Universiada ou de calquera outra ocorrencia, e outra, o almirante Caballero adícase a anunciar as puñeteras obras de perforación urbana para aparcamentos privados, como se fosen actos culturais, "mellorando o futuro".
El fantástico partido entre Roger Federer y Rafael Nadal, que aún colea en las secciones de deportes de los periódicos, me dio por recordar algunas de las anécdotas de este deporte que comencé a ver cuando la televisión era única, en blanco y negro y por aquí ya se conocía de oídas a un tal Manolo Santana, quien creo que visitó Vigo alguna vez para participar en torneos que organizaba el Club de Campo.
pequeño (en todos los sentidos: tenía 17 años) Michael Chang, un chino-norteamericano, que acabaría venciendo y siendo el más joven ganador de ese torneo.
desesperado en el primer set, que perdió por 6-4, sin encontrar la forma de mandarle una pelota a Couder y que éste no se la devolviese envuelta en unos efectos incomprensibles para el yanky, volviéndolo loco a base de dejadas y globos (entonces aún se decía "lobs", "passing shot", "net"). Al final ganó Ralston, 4-6, 6.4, 6-3, 6-3, totalmente desquiciado por aquel muro con bigotito, y los norteamericanos se fueron para casa con el rabo entre las piernas. Al año siguiente, Ralston podría medirse con Santana: mal momento, porque Manolo aprovechó aquella final contra el
norteamericano para ganar su título de Wimbledon. ¡Marditoz roedorez! debió decir el rubio al contemplar aquella sonrisa cargada de piños que exhibía Manolo Santana.
Nestes últimos tempos andamos máis por Twitter . ¡Pero voltaremos ao Blog!