Crónicas desde a miña tumbona.

Tirado nesta praia mediterránea no momento dun solpor irreal cun astro aparvado que non se deita no mar, acabo a novela de Domingo Villar “Ollos de Auga” . Son afeccionado ás novelas policíacas, ós seus dialogos cinematográficos, ás persoaxes e , sobre todo, ós lugares. Na de Villar, o atractivo de estares ambientada en Vigo foi o que me decidiu a mercala superando as miñas susceptibilidades diante de reclamos tipo “novela policíaca galega”. Sen embargo, teño que confesar que sofrín unha grande decepción. Lonxe de descubrirmonos algun “lado salvaxe da vida”, atopamos unha caricatura de Vigo que calquer “guiri” aloxado no Bahía podería ter descuberto con tal de dar unha volta e falar con dous camareiros. O Areal, a Alameda, o Castro, o edificio de Toralla, o Elixio e a cafetería do Hotel México constituen o decorado , digo ben decorado, da acción. Un remedo de Amancio Ortega, un músico gay xunto cun inspector e o seu compañeiro cazurro ( donde estarás Biscuter? ) movense neste decorado de cartón con nomes vigueses.
Cando xa a onda de calor multiplicada nestas volcánicas terras conseguira aturdirme o suficiente para me esquecer de C. Porro and friends, “Ollos de auga” confirmoume a miserenta imaxe que damos da cidade. Ese centro histórico humanizado agota para algúns a Vigo. É o salón adornado dunha casa con moitas outras estancias que nos avergoña ensinar ás visitas. É a antitese, xa saiu, do policentrismo que vimos reclamando. Si, na novela aparece o Calvario, pero como un sitio lonxano que ten merecido o nome. Señor, señor!
As cidades tamén protagonizan as novelas. Lembro a Barcelona de Montalban ou de Mendoza. De momento Ollos de auga non será a novela de Vigo. De momento quedo coas Reminiscencias de Bob Dylan de Xose A, Moreno q.e.p.d.
É hora de bañar no caldo fenicio. U-las becarias?
Meu Atlántico!!