IX ÉPOCA

30.9.13

...

...o churras y merinas

Leo con atención (me gusta como articulista) a Méndez Ferrín. Pero en este artículo suyo Idioma e riqueza publicado en el Faro de Vigo de hoy, algo importante no es como él dice. No es cierto que idioma y riqueza —la riqueza a la que el artículo hace referencia— vayan de la mano. El crecimiento industrial del País Vasco, Navarra y Cataluña no ocurre por el amplio uso de sus propios idiomas (no estaría mal que así fuese, pero no es); tiene, en todo caso, algo que ver sí con la situación geoeconómica: proximidad a mercados altamente desarrollados. Por poner un ejemplo: Sevilla en su época (viajes a Las Indias) gracias a su situación geoeconómica tuvo su esplendor; aquel comercio declinó y... Sí estoy de acuerdo en que la rotulación de los productos gallegos deberían ir en nuestra lengua también, claro que sí.

16.9.13

(des)consolador aparato del sr. Louzán

En los jardines de las Avenidad este hongo tatuado

sr. Louzán, este engendro está a la altura de su falocrática sensibilidad; ¿por qué nos insulta con tan (des)consalodor descaro? Por actos vandálicos como éste ¿sabe usted? hay personas veraneando en el psiquiátrico.

12.9.13

Los tres aeropuertos gallegos en picado

En lo que va de año —224.000 usuarios.

Las batallas infantiles emprendidas por los alcaldes de A Coruña y Vigo trae esta debacle a los tres aeropuertitos gallegos. El Saa Carneiro, sigue despegando ¡y con un 13% de usuarios gallegos!

El Pais, hoy
 Los porqués son tan abovios que... ustedes mismos.

Cañas sobre mierda

Bueno... iba yo distraída cuando, de pronto, reparé en estas mesas un tanto raritas en las que con frecuencia están tomando sus cañas gentes de vacaciones o ya jubiladas. Me llamó la atención el perímetro acotado como delimitando la privacidad del espacio. Me detengo, miro para las mesas, miro para la pared de enfrente, allí hay unos contenedores de basura genérica, miro otra vez para las mesas de terraza raritas... Ya está. Aquí no hay gato encerrado, no.


Allí, en la calle Colón, frente al edificio de aduanas ,hay lo que en esta imagen (frente Correos) vemos, unas cubas que deberían recoger nuestros residuos reciclados. Pero, como no funcionan, ¡nada por aquí, nada por allá! ¡magia potagia! y tres mesas para cañear.

A esto se le llama: tomar cañas sobre la mierda. Y la Alcadía, nada tiene que ver en ello ¿no?

Síntomas de que algo va fatal. Podríamos preguntar por el estado de semiabandono en que permanece este herrumbroso embarcadero frente a las Avenidas... La Auroridad Portuaria nada tiene que ver con ello ¿no?

11.9.13

A Praza da Princesa: SUBJECTIVE MAP

Un exemplo do que se vai presentar en Arquitecturas Colectivas esta fin de semán.


ARQUITECTURAS COLECTIVAS en Alg-a Lab

hoy comienza, y hasta el día 14, en Valladares algo realmente interesante: ARQUITECTURAS COLECTIVAS. Los de Alg-a Laboratório nos convocan a todxs los que tengamos interés en ello con la siguiente proclama:

Carta aberta a colectivos

Entendemos o encontro anual da rede Arquitecturas Colectivas como unha oportunidade para tirar proveito das dinámicas e loitas dun numeroso grupo de persoas moi activas no eido da construción colaborativa do entorno, é por isto que pretendemos abrir o máximo posible o foco de atención das xornadas, co fin de potenciar a súa utilidade social.Atendendo ás capacidades e necesidades das persoas que participan ou poderian participar da rede, así como á necesidade de dar respostas á coxuntura socio­económica actual (cunha evidente necesidade de cambio de paradigma) plantexamos que o obxetivo do encontro xire ao redor da investigación e proposta de mecanismos para a emancipación vital (profesional, económica…) perseguindo a vida digna e respetuosa coa terra e as persoas...

Nuestras felicitaciones. ¡Éxitos!


10.9.13

Esto no puede quedar así

Me encanta el agudo análisis que ayer planteó mi colega Pardavila. Deseo, sí, añadir algo. El efecto Detroit, sin variar nada más que que los nombres de personas o de empresas, es aplicable no sólo a esta ciudad, sino que también a todas las poblaciones de Occidente. La deriva de la época es lo que impone; no se puede pensar y sentir y actuar si no es con las herramientas que la época suministra. Los efectos de las soluciones ¡provisionales! dadas a las dos Grandes Guerras del siglo pasado traen estos lodos: desencanto y ansiedad. Y, claro, nuestro blog, también cae bajo la esfera de esa toxicidad. No, no es que el determinismo sea insalvable; pero tan sólo a partir de un ¡joder, ya está bien! podremos empezar a dar un giro a esa inercia anónima, empezando por nuestras propias prácticas individualistas, tandorrománticas y pequeñoburguesas.

¡Joder! digámosles no; digámonos no. Aquí, en Vigo (y en todas las ciudades occidentales), al margen del sistema, están ocurriendo cosas muy interesantes; debemos ponerlas en valor, y lo vamos a hacer. ¡Joder, ya está bien!

9.9.13

O síndrome Detroit

Pescanova tiña un cancro. O intento máis importante de superar a pesca expoliadora en augas alleas morre de enormismo e do mal da xestión familiar iluminada que enche a nosa ría de arquitectura industrial en ruinas.
Citroën, esa divinidade caprichosa, segue esixindo milleiros de sacrificios en forma de un exercito de reserva que pasa o mellor da súa vida agardando que o chamen da factoría. A cidade lé os pousos do café para saber se Balaídos será mañán como o Cabral de Álvarez.

O Fraga mostra portas e ventás pechadas afirmando a súa incapacidade. Outro dos proxectos do célebre arquitecto experto en continentes valeiros que nen os vivos nen  os mortos aprecian. Os cascallos do  "ambigú"  contaxían o mal ao auditorio de beiramar que agoniza rodeado de barcos oxidados e mulleres explotadas. A xestión privada de servizos públicos mostra a súa verdadeira cara. Como no hospital de cocción lenta que ameaza con deixar o Pirulí como unha panificadora máis.
As editoras, noutra hora industria punteira galega, contan xa os anos para ver desaparecido o seu negocio tradicional. As libreirias seguen a estela dos videoclubes que xa viven no mundo das xastrerías e dos ultramarinos.
Os xornais agárranse ás  barras dos bares  sobrevivindo a base de esquelas, cotilleos de periodistas de "negritas" e transfusións de cartos públicos cedidos por políticos privados.
Forón malos espíritus os que espantaron aos viaxeiros das estacións marítimas: da de emigrar e da do Morrazo. Residen hoxe na  de autobuses  e na terminal de Peinador,pero fan as maletas para mudarse á nova estación de alta velocidade ou de velocidade alta que xa nin se sabe. Desde o muro da estación, a grande superficie de formigón mete medo. Un proxecto recortado: será como a Praza do Rei pero con vento do norte?
Anos de cesión da xestión cultural á "obra social" dan como resultado un deserto. Isto ven demostrar que non hai "obra" boa nen sequera cando esta nacionalizada e segue mangoneada sen dar contas.  
As cifras de crecemento que parira Toba e o ben remunerado consultor Pino escapan polo colector sen depurar, directamente á ría,  sen que Europa acabe de aclararse se sube ou baixa no tema da disciplina medio ambiental.
Non hai grúas na cidade agás as que levan coches ao depósito alugado a Fernández Alvariño: un empresario de risco sempre co poder e coas subvencións.
Celebramos os apuros dun barco na Langosteira como si fora un gol dos derbis que Lendoiro fixo deaparecer e mentras, a etapa ciclista comeza en "Autoridade portuaria" por consello do mesmo xerilfalte turístico que pide a retirada dos carteis de "Alcaldía".
Paseamos polas rúas cheas de carteis donde todo se aluga ou se vende menos o ouro que se malcompra. Cada super ten o seu indixente e hai ganchos especiais para pescar no contedor do lixo. Ata nos pasos "cebra"  a raia non se pinta enteira.
Nas páxinas deste blog  hai moitas datas valeiras. Outras a penas traen un brochazo accidental ou un esgarro cabreado. 
É o síndrome de Detroit.
Mete medo.
E alguén, no fondo, frota as súas suxas máns.
Isto non pode quedar así.
   
     

6.9.13

Cuando las barbas de tu vecino...

rinconcito de la 1ª página hoy de El País

Se va acabando el verano. Los escándalos pareciesen salidos del mismo Disneyland. Éste es un país de sabidillos; pero aún así, la Justicia va dando algunos pasos para adecentar el patio. Es más que evidente que la clase empresarial aún está pendiente de su 'transición democrática'.

En Catalunya ¡por fin! alguien deberá explicar los sueldazos de los altos gestores de sus Cajas de Ahorros.

Aquí, en esta tierra galega, el expresidente de Pescanova trata de salvar lo insalvable, nada menos que tratando de transferir a una cuenta suya en la China 5,2 millones de $ ¡ahí es nada! Parece que se los han bloqueado en Portugal.

Está bien que esto vaya poniéndose en regla. Ahora sólo falta que, al igual que se está iniciando en Catalunya, los jueces pertinentes citen a Julio Fernández Gayoso y a José Luis Méndez, máximos responsables de la 'nada' en la que sumieron a las dos Cajas de Ahorros galegas (iba a decir 'nuestras', pero nuestras nunca lo fueron), y expliquen cómo han conseguido colarnos esas indemnizaciones disneylandesas que se han llevado, también algunos de sus más directos subordinados. Estamos esperando a que llamen la Justicia a estos dos señores de las Cajas: sus respectivas gestiones han causado mucha más desolación delictiva que el asunto Pescanova.