IX ÉPOCA

29.7.12

¡Cuánta inmoralidad!

[foto Paco Campos]

Julio Fernández Gayoso cobra 689.000 € al año como pensión vitalicia: una inmoralidad.

El año 2011, en concepto de dietas, ingresó 396.290 €. Vuelva usted a leer: 396.290 € en concepto de dietas en el año 2011 ¡por asistir a los consejos de la entidad que, cuando este señor se retira, tiene en su haber nada de nada! (recordemos que esta entidad recibió del FROB 3.000 y pico millones de euros) ¡Dietas! ¡algo más de 1.000 € cada día de todos los 365 de dicho año! pero ¿qué comía este señor, en qué se desplazaba y desde dónde? ¡cuánta inmoralidad! Qué patético nos resulta usted, sr. Galloso.

Esperamos que, después de comparecer en el Congreso de los Diputados, comparezca, a petición del fiscal, en el banco del juzgado de guardia.

Esperamos que la Universidad de Vigo, a la mayor brevedad posible, le retire, por bochornoso, el dotor honoris causa, que en su día le concedió de aquella manera.

Mira que llevo años en esta blog avisando de lo torticeras que son las manieras de este señor.

21.7.12

Abel Caballero ¿defende aos funcionarios?: sobre a manifestación do 19-X en Vigo

O capital financeiro, cos seus intérpretes da política ultraliberal, teñen decidido acabar coa administración pública española, arrasar cos servizos públicos de contido social, e tirar rendemento, mediante a privatización, daqueles dos que se poida detraer, para mans privadas, un beneficio económico, expoliando as arcas públicas. Poucos rendables quedan xa por privatizar, pois os partidos políticos gobernantes (en tódolos niveis das Administracións) no Estado español, nestes últimos 30 anos, adicáronse a poñer en mans das grandes empresas especializadas no saqueo dos bens públicos (sexa FCC, CESPA, Repsol, Endesa...), aqueles servizos e infraestructuras básicas das que depende o benestar da poboación: abastecemento e saneamento de augas, xestión de residuos sólidos, redes de transportes, viarias e de enerxía, mantemento dos espazos públicos..., primeiro; Educación, Sanidade e Servizos sociais, tamén no punto de mira agora.

Aquelas prestacións que sexan susceptibles de produciren rendementos económicos, foron e serán privatizadas e exprimidas ao tempo que, para xustificalo, se degradan os servizos a cargo de persoal estatutario. As formas de entregar este enorme patrimonio van, dende a venda descarada a prezo de saldo das empresas públicas, ata as ocultas tras as grandes concesións administrativas de servizos básicos.

Aqueles outros encamiñados á dignificación das persoas e apoio aos máis desfavorecidos, sen capacidade de xerar grandes beneficios particulares, serán, sinxelamente, explotadas polos mesmos,  en forma de xestión directa con contratos de servizos coa administración, no mellor dos casos, ou amortizadas, sen máis, para utilizar o aforro en pagar débeda.

É neste contexto onde penso que hai que situar a demonización da función pública, a desaparición de miles de postos de traballo na Administración (pola vía de deixar a 0 a taxa de reposición de efectivos, antes, cos EREs e despidos que virán agora) e o atraco brutal ás retribucións dos empregados públicos. Medidas todas elas que, máis alá da expresa intención de recortar o gasto público (máis?) e aminorar o déficit, van encamiñadas, especialmente, ao debilitamento extremo das Administracións públicas, mediante a desmoralización e precarización dos seus empregados e a degradación da calidade dos servizos para a comunidade, o que construirá, finalmente, a coartada para a súa desaparición ou entrega a unha eficiente iniciativa privada.

O plan ultraliberal de bonsaización do Estado, de eliminación de toda cortapisa xurídica á actuación dos mercados e de toda posibilidade de planificación por parte dos gobernos democráticos (desaparecidos de feito ao transformárense en descarados intermediarios oportunistas do capital), está, agora, máis cá nunca, en marcha, achuchados os mercados pola necesidade de acelerar o brutal traspaso das rendas do traballo ás do capital, provocada pola avaricia e os desfalcos do seu sector  financeiro, borracho de poder coa claudicación dunha resistencia firme organizada por parte da poboación.
O papel dos partidos gobernantes na degradación da Administración Pública
Dito isto, un non pode obviar o papel que xogaron e xogan os partidos que gobernaron e gobernan nos distintos niveis da administración estatal, autonómica, provincial e municipal, no debilitamento e degradación da administración pública. A chegada ao poder dunha caste de oportunistas especializados na parasitación do Estado, ocupados só de satisfacer intereses corporativos (no mellor (?) dos casos), ou descaradamente particulares, teñen convertido a unha parte significativa do noso aparato de dirección e xestión público, nunha instancia privilexiada para a corrupción e o nepotismo.

Alleos, ou directamente de costas aos intereses xerais, e mesmo aos seus propios posicionamentos políticos (a dereita ou a esquerda liberal -¿houbo outra con poder institucional nos últimos 20 anos?-), fixeron unha constante do malgasto, dos bancos de favores, do desprezo polo principio de legalidade, da ignorancia interesada dos principios de mérito e capacidade no acceso á función pública. Case sen excepcións, empeñáronse na creación dunha administración paralela, na que se accede sen máis capacidade nin mérito que a proximidade política (cada vez menos) familiar ou persoal (cada vez máis). Miles de asesores sen máis capacitación cá da sumisión ao cacique do partido de turno, multitude de novos contratados laborais sen que mediara unha oposición coas mínimas garantías de obxectividade acabaron engordando servizos innecesarios en detrimento da dotación profesionalizada daqueles que realmente si son importantes.

Nesa práctica, deixaron na cuneta, necesariamente, a miles de funcionarios profesionais que, conscientes do mandato estatutario e constitucional de independencia, non se prestaban debidamente, en defensa obrigada dos intereses xerais, ás esixencias dos intereses particulares e cortopracistas dos oportunistas situados nos distintos niveis da decisión política. Púxose no seu lugar a aqueles máis dóciles ou aos estómagos agradecidos dispostos (por activa ou por pasiva) a renunciar ao mandato de "eficacia indiferente" dos cidadáns, ou, sen complexos, a asesores nomeados a dedo.

A práctica da “libre designación” avanzou ata chegar aos niveis de xefes de sección ou servizo, xa non contentos conque os postos de alta dirección fosen só para os amigos ou os socios. Acabaron coa carreira profesional dos funcionarios e inauguraron a carreira cutre dos especialistas no lambeculismo cos de arriba e despotismo cos de abaixo.

Que facía Abel Caballero encabezando a manifestación en Vigo?
Vén isto a conto do fondo desprezo que nos produce ver defendendo aos funcionarios, na cabeza da manifestación de antronte en Vigo a personaxes como Abel Caballero, alcalde de Vigo que:

Na súa etapa como presidente da Autoridade portuaria contratou sistematicamente a afiliados ou familiares do seu partido, o PSOE. Almas agradecidas que logo votarán nas asembleas locais como ordene o benefactor.

Como alcalde de Vigo, contrata sen praza nin proceso selectivo nin función coñecida ningunha, a unha cohorte de case dunha vintena de supostos asesores, vinculados directa ou familiarmente co PSOE vigués, que se encargan de facer sombra á debilitada estructura profesional dese Concello;

Como é máis que sabido polos que traballan na Casa consistorial viguesa, despreza, no fondo e na forma, aos funcionarios (relevados na toma de decisións pola cohorte de achegados asesores),  substitúe nos seus postos a aqueles que non se pregan aos seus mandatos arbitrarios, degradando á administración municipal ao desprezar os principios de mérito e capacidade; contrata asistencias técnicas ou servizos aos amigos, unta á prensa local e contrata aos poucos cantidades millonarias á súa empresa de publicidade amiga, Ecovigo...

Mima ás concesionarias de servizos públicos, que se enriquecen a costa dos nosos impostos, en lugar de controlalas (¿quen controla a quen?), e prorroga escandalosamente -proporcionando uns inormes beneficios ás mesmas- ás concesións do servizo de abastecemento e saneamento da auga  (Aqualia-FCC) (o que lle costou o posto ao interventor municipal, por informar da necesidade dun control financeiro previo desa empresa) ou do Auditorio/Pazo de Congresos (UTE Caixanova e Sacyr) e, axiña, farao co leonino contrato que mantén aferollado o transporte público dende hai décadas VITRASA.

Como xa facía na súa etapa como presidente da Autoridade portuaria de Vigo, utiliza os plans de emprego financiados pola Xunta, como instrumento do banco de favores, contratando a persoas próximas politica ou familiarmente ao PSOE, ou ás burocracias sindicais enquistadas na Praza do Rei. Para o éxito de tal cometido, paga, por poñer só un exemplo, dous soldos de xefaturas de servizo a un coñecido militante da UXT local (e ex-presidente do comité de persoal municipal), que por todo mérito coñecido -ademais do de carecer de carreira universitaria superior-, ten o de haber comezado a súa carreira profesional nos grupos máis baixos, para acabar, sen oposicións que podan chamarse tal, no cumio do escalafón directivo e retributivo municipal.

Que facía Abel Caballero antronte encabezando a manifestación dos funcionarios vigueses?: desprestixialos.

17.7.12

Non é a crise, é a ideoloxía!!!

Decir que a alteración das normas de funcionamento da radiotelevisión pública española obedece a intereses ideolóxicos da dereita gobernante constitúe unha obviedade. Que no cese de J.R.  Lucas non intervíu nin Merkel nin os homes de negro sabémolo todos.
Tampouco a troika dixo nada respecto da nova normativa de Costas que vai agravar o desastre do noso litoral favorecendo a propiedade privada fronte a uso público. Trátase do programa privatizador da dereita agachado na campaña electoral e posto en práctica de forma arrogante desde o BOE.
Atacar a educación pública (porque a dereita non ataca á educación privada;  non lle escoitamos decir que deberíamos "adelgazar" a educación eliminando solapamentos nos servizos e creando sinerxias mediante a inclusión dos centros financiados con fondos públicos nunha rede con unidade de xestión ) pois  atacar á educación pública forma parte do programa de resolución da crise mediante o afondamento das desigualdades deixando a unha boa parte da poboación fora das posibilidades de exito escolar reservando asi os escasos postos de traballo cualificados só para os fillos das clases privilexiadas. Esto é ideoloxía pura e dura é non ven imposto pola crise, mais ben a crise é un excelente oportunidade para levalo á práctica.
Ideoloxía é seguir mantendo un sistema financieiro que funciona a base de enganos, perdas enormes e fraudes pesía ser dirixido por eminentes "figuras" que son premiados con retiros dourados ou nomemamentos ministeriais. Ideoloxía é pensar que uns naceron para tomar decisións e beneficiarse e outros so sirven para pagar os desmáns. Non é certo que todos sexamos culpabeis, hai uns reponsabeis e uns beneficiados pero despreciando as regras democráticas pasean a súa impunidade diante de todos.  Esa é a ideoloxía que nos goberna, a causa do paro e o empobrecemento da nosa sociedade.
Asi que señores e señoras gobernantes,  non é a crise, é a ideoloxía estúpidos! 


13.7.12

¡Que se jodan!



La blonda diputada del PP señora Fabra (vaya apellidito salpicado), en un arranque de sinceridad parlamentaria, nos ha puesto, negro sobre blanco, lo que está pasando. Mientras Rajoy  "informaba" sobre lo que nos va a echar encima a los de siempre y soportaba algunos gritos camerales procedentes de las bancadas del PSOE, dijo lo que ya sabíamos que se piensa en su entorno político: ¡Que se jodan!, nos dijo a todos.

Cazada por las cámaras, no se le ocurrió decir otra cosa que no se dirigía a los trabajadores, sino a los diputados del PSOE. ¡Será imbécil! Porque si se cree que los imbéciles somos todos nosotros es que su imbecilidad ya no tiene cura.

Algunos, la señora Fabra, el De Guindos, el Montoro, el Rajoy y los demás de la pandilla, siguen convencidos de que el mundo ha sido hecho para los ricos y que el papel de los demás, en esta opulenta sociedad, es proporcionar los instrumentos de enriquecerlos, a ellos o a los que ellos sirven como vasallos bien remunerados.

Y es que desde que el mundo es mundo, toda sociedad es impulsada a considerar que el interés popular es que el poderoso siga siéndolo, a la espera de ir ascendiendo en el escalafón y llegar a ser poderoso. Nadie ha echado la cuenta de que sólo algunos, para dar cobertura a la sumisión a la que nos obligan, son llamados a ese ascenso social; la inmensa mayoría sólo puede mantener sus constantes vitales con el permiso de quienes cortan el bacalao. Pero lacayos (conscientes o inconscientes) siempre hubo y se esfuerzan en convencernos de que siempre habrá.

Qué sabrán ellos de la buena administración de lo que es de todos. Ellos están convencidos, como lo estaban los vasallos de que los reyes lo eran por designio divino (el propio Franco se autotitulaba "Caudillo de España por la gracia de Dios", vamos, una gracia no, una coña), de que no hay nada que hacer y que los pobres estamos aquí para servir a sus beneficios.

¿O es que no sabíamos que quienes, desde su atalaya, veían venir la crisis no corrieron a blindar sus posesiones, con el beneplácito de quienes siguen usándolos para que les sirvan de parapeto. Claro que lo sabíamos, pero la mayoría confiábamos en que, "santa Rita, santa Rita, lo que se da no se quita" mediante, lo conseguido con sangre, sudor y lágrimas no nos sería requisado. ¡Y una mierda!, digo yo.

Un sistema perverso


Pues mientras no aceptemos que el sistema es perverso en sí mismo y que mientras los poderosos puedan ver incrementado su poder los demás podemos ir aprovechando las migajas que caen de su mesa y, además, les estemos agradecidos, seguiremos con el único recurso a las lamentaciones. Claro que ellos, cuando ya han concedido lo que consideran demasiado, hacen lo que hicieron siempre y le llaman "crisis", "depresión", "recesión" o, simplemente, "un ciclo económico". Porque la economía tiene sus ciclos, ¡je, je!, ¿lo sabían?

Todo esto es el resultado de que los bancos alemanes son los que están presionando para que se les devuelvan unos dineros que nunca debieron haber prestado a los bancos españoles para que éstos nos insistieran en que podíamos ser propietarios a base de dejarnos más dinero del necesario para la compra, porque en lugar de pagar mucho cada mes nos permitían pagar la mitad en el doble de tiempo.

Cuando crecía el boom inmobiliario, cualquier banco te rodeaba para que dejaras de ser un pringao pagando un alquiler a otro cuando, por el mismo desembolso mensual, podías ser propietario; o te aseguraban que no había ningún sitio mejor para guardar tu dinero que suscribir unas "preferentes". Y, aparentemente, así era.

¿Y que pasó? Pues que decenas de miles de "propietarios" acabaron encontrándose en la calle, sin piso, sin empleo y debiéndole todavía al banco una pasta porque el inmueble aquel que te habían jurado que valía 40 pero que te insistían en que aceptaras 50 en préstamo, ahora ya no vale ni 20. Claro que, después de quedarse con el piso que ya casi habías pagado, ponen éste en sus balances con el valor anterior. Es decir, que para que les pagues, el piso no vale una mierda, pero para justificar su capital, dicen que vale lo que en su día tasaron como su valor.

Y todo eso no es porque los gestores del sistema financiero sean una canallas de órdago (que también), sino porque son los que manejan los trastos del brujo y, como en el cuento, el aprendiz monta un pifostio de bigotes cuando se pone a jugar con aquellos trastos.

Finalmente, para los que aún no han caído de la burra: los responsables de que esto vaya tan mal no están dispuestos a cortarse los cataplines, porque disponen del instrumento subsidiario llamado democracia representativa, cuyos servidores (con escasísimas excepciones y más escasa representación parlamentaria) harán lo que se les diga, como si no hubiera otra forma.

Y, desde luego, no la hay para que todo siga como siempre. Ya lo dijo Lampedusa en su Gatopardo: "Algo debe cambiar para que todo siga igual".

En fin, como dijo la diputada en su oportuno arranque de sinceridad, ¡hay que joderse!, ¿no te jode?

9.7.12

Anuncios


3.7.12

De democracias y corrupciones

Hace tiempo ya que vengo haciéndome unas preguntas cuyas respuestas siguen sin acercárseme. La primera, y probablemente la más difícil de responder, es si corrupción y democracia son términos que, lejos de contraponerse, se complementan. Es más, puede que no exista democracia sin corrupción, aunque la corrupción se ha revelado más poderosa y puede existir sin democracia.
Naturalmente me estoy refiriendo a esto que hemos dado en llamar democracia representativa, que no es otra cosa que la cesión de soberanía de cualquier individuo a una forma organizativa que necesita del individuo pero no desea tener que soportar su presencia. Así llegó a darse aquello que conocimos como "despotismo ilustrado", que venía a matizar el aforismo democrático del "gobierno del pueblo, por el pueblo y para el pueblo", añadiéndole el hallazgo aquel de "pero sin el pueblo".

Si repasamos la historia, desde el Código de Hammurabi hasta nuestros días las referencias a la corrupción son continuas, tanto se refieran a regímenes en los que se hacen elecciones todo lo libres que somos capaces de soportar, como en los que sólo podemos elegir entre el 1 la X o el 2 a la hora de hacer la quiniela.

El problema, hoy por hoy, es que somos muchos y, por si fuera poco, tendemos a "amucharnos" juntándonos en las ciudades, y, claro, así no hay forma de habilitar fórmulas organizativas muy operativas en lo inmediato. Y nos hemos ido cargando de instituciones, las cuales, siguiendo la ley universal de la inercia, o sea del mínimo esfuerzo, han ido produciendo pseudópodos en forma de sub instituciones, plataformas, agrupaciones, etc., con el supuesto fin de alimentar de abajo arriba la pirámide del que, no sé por qué, hemos dado en llamar autogobierno.

Debo comenzar por decir que aquí no se autogobierna ni dios. Ni la propia economía doméstica debe su discurrir a nuestra voluntad, sino a los designios de quienes han logrado convencernos de que disponer de una ingente cantidad de posibilidades de optar en materia de consumo es el mejor camino a la satisfacción personal.

Y, así, hemos transitado desde el ágora griega, pasando por la Revolución Francesa, la soviética, la Trilateral, el Club Bildemberg o los Mercados, cediendo y cediendo la soberanía que todos los escritos referidos a las formas humanas de organización adjudican al pueblo, entendido éste como la suma de los individuos que se aglutinan en un ámbito geográfico que hemos dado en llamar nación, estado, país o comunidad.

Pero es lo cierto que, conforme ha ido aumentando la población, quienes recibieron la encomienda de manejar los trastos del brujo para mejor administrar los bienes comunes y hacer frente a los males de todos o de algunos, se han ido percatando de que, en el fondo, la atención a los administrados (sean súbditos, ciudadanos, paisanos, contribuyentes, electores o meros consumidores) ha resultado siempre molesta y, además, es evitable.

El caso es que, por lo que se ve, nos han ido convenciendo de que no sabemos cuidar de lo nuestro; que esos mismos a los que les confiamos la buena administración no sólo de los bienes comunes sino también de los particulares resultan más aptos para procurar nuestro bien que nosotros mismos.

Creo que en el origen del concepto hay verdad, pero ésta se ha ido diluyendo en lo que Graham Greene llamó "el factor humano". Es decir, que todo individuo revestido de suficiente capacidad para hacer de su capa un sayo acaba por hacerse un guardarropa con los tejidos ajenos.

Hubo un tiempo, cuando éramos clandestinos y nos obligábamos a saber cosas sobre organización social y buen gobierno, en el que era imprescindible distinguir entre "estatal" y "público", entre público y privado, entre lo que es de todos y lo que no es de nadie (?).

Hoy han logrado difuminar los límites de esos conceptos, y la avaricia ha triunfado política y socialmente; hasta el punto de que ya casi nadie es capaz de discernir entre el éxito y la forma de conseguirlo. Hay una especie de papanatismo social que impele a considerar inteligente, capaz y meritorio cualquier éxito económico, sin reflexionar sobre cómo se logran algunos éxitos. Lo cierto es que no hay que salir de este Vigo de nuestros pecados, ni remontarse a lejanos escenarios temporales, para comprobar que algunos éxitos no son tales sino que son el fracaso de quienes han acabado por sufrirlos.

Y es que el punto a que ha llegado la organización social del que se considera Primer Mundo, como consecuencia de esta moral del éxito, está resultando inasumible. ¿De verdad hay quien piense que el torpe manejo (como se demostró) de nuestras finanzas justificaba las pornográficas remuneraciones de cualquier dirigente de cualquier banco? ¿Por qué hemos aceptado bovinamente que un jefecillo de una Caja de Ahorros pueda ser remunerado en cantidades diez o cien veces superiores a las de un jefe de taller de Citroën, por poner un ejemplo? La razón es bien sencilla: En Citroën hay que hacerlo bien cada día, porque se vigila la producción; pero en el sistema financiero nadie vigila al vigilante, porque parece que hemos aceptado que entidades sin responsabilidad, como "los mercados", disponen de una inteligencia superior a la de cualquier individuo (el bueno de Adam Smith y sus epígonos de la Escuela de Chicago son culpables de ello) no iniciado en los arcanos del sistema.

¿Veremos alguna vez a "los mercados" sentados en el banquillo de los acusados, por hacer ganar muchísimo dinero a unos pocos a base de quitárselo a muchos? Pues eso es lo que está pasando ahora. Mandemos a la mierda a todos esos que se autotitulan expertos economistas, incapaces de señalarnos el buen camino común en cuanto colisiona con la voracidad de aquellos pocos, y no sigamos creyendo que quienes nos han hecho víctimas de su avaricia, y vienen ahora a decirnos que si queremos regresar al "bienestar" de los años "cincuenta" tenemos que pagar su riqueza de nuestros bolsillos, van a sacarnos de ésta.

Pero, como ellos son los que saben y nosotros somos unos ignorantes, se empeñan en que aceptemos que sus escandalosas remuneraciones son merecidas, no porque nos hayan ayudado a prosperar sino porque "es muy duro" y requiere "mucho saber e inteligencia" manejar ingentes cantidades de dinero (con el que se corrompen) para su beneficio personal y hacerlo pasar por un esfuerzo dirigido a procurar nuestro bienestar.

Y ustedes perdonen por estas divagaciones, pero es que ya no me puede el cuerpo ante la desfachatez de algunos aferrándose a sus latrocinios como si hubiesen merecido el resultado, mientras se desgañitan (ahora no, que ahora los del escalón intermedio andan en paradero desconocido con el riñón forrado, mientras los de los peldaños de arriba presiden gobiernos, como Mario Monti, en la seguridad de que la vieja "democracia" no es más que el sudario con el que se oculta a la vista la putrefacción del cadáver) apostando por la moral del esfuerzo, el mérito y la capacidad.

En resumidas cuentas: hay que dejar atrás el papanatismo que nos han inoculado y expresar en público el desprecio por todos esos que, con sus nombres y apellidos, ustedes conocen bien. Mi concepto de la Justicia me impide no desearles lo peor, humanamente hablando, porque estoy convencido de que de ello sólo nos pueden venir bienes. Incluyendo a quienes, como insisten en que todo era legal, se iban de largos fines de semana a Pénjamo o Sangrilá, cargándonos las facturas en la convicción de que no nos enteraríamos. Y luego regresaban, orondos y satisfechos, a administrarnos la justicia o los cuartos. ¡Puag!

¡Uf! Algo más relajadito me quedo.